Medieval Times

Felicia Erogate

"Het wordt wel weer beter Chayenne. Echt."  Mompelde ze als reactie. Chayenne vertelde dat ze haar oude moeder miste. "Het wordt niet meer... hetzelfde. Papa is weg." Er kwam wat emotie los in haar blik toe ze dat zei. Elke dag voelde ze nog steeds naast haar als ze wakker werd. Maar de plek naast haar was elke keer weer leeg. Ze zei dat ze veel dingen samen deden. "Morgen kunnen we misschien gaan rijden." Opperde ze wat onverschillig. Ze haalde even haar schouders op. "Of over morgen." Mompelde ze er achteraan. "Laat ook maar, ik heb niet eens een paard hier." Mopperde ze er achteraan. In een paar flinke slokken dronk ze had glas weer waarna ze het tafel zette. Het verbaasde haar dat ze hier van Reth nog mocht komen. Als hij haar aan zou spreken... Allerlei boze gedachtes gingen door haar hoofd heen. Alsof Chayenne het wist begon ze erover. "Ik kan het kasteel... niet terugnemen... ik heb hier niets." Sprak ze nu.

Floréna Lahero

Reth stond op een drukte zacht een kus op haar mond. Ze sloot haar ogen even waarna ze hem weer met een glimlach aan keek. Hij geen weer zitten en ze luisterde naar de opmerking die hij maakte over Felicia. Ze dacht even na. Felicia liep inderdaad als een dwalend spook door de gangen. Veel wist ze er niet over. Enkel maar dat ze medelijden had met Chayenne. Nu was haar moeder terug, maar dan ging het zo. Ze durfde zich er niet veel mee te bemoeien. Felicia stond dicht bij Kayton en Kayton wilde ze niet onder woorden komen. "Tja... Haar imago en het imago van het kasteel lijden er inderdaad over. Maar als zij weg gaat.. Ik weet niet hoe Chayenne er op zou reageren. En hoe zou je het dan willen brengen?" Zei ze tegen Reth. Haar blik ging vluchtig over het papierwerk heen waarna ze weer naar hem opkeek. "Vind je al dat papierwerk nou daadwerkelijk leuk om te doen?" Vroeg ze hem plagend. Ze streelde even met zijn vingers langs zijn wang.

Koning Leroy Fullbright

Hij luisterde naar Kayton, hij wist ook wel dat hij gelijk had, maar hij was veel te opgefokt om er logisch over na te denken. Bij de vraag van Kayton schudde hij zijn hoofd. 'Ik zou haar vermoorden... Ik wil echt graag naar haar toe, maar ik maak haar sowieso af...' Zei hij heel zacht. Hij wilde echt graag bij haar zijn, maar het ging nu gewoon niet. Hij kon het risico gewoon niet nemen, ze betekende veel te veel voor hem. Hij leunde op de rand van zijn bureau en hij sloot zijn ogen. 'Oké, zeg maar wat je wilt, praat maar over wat je wilt, vraag wat je wilt... Ik zal mijn best doen om mee te werken...' Zei hij zacht, dat was echt al heel wat. 

Werkkamer Leroy

Kayton Erogate

Hij slikte even wanneer Leroy heel eerlijk vertelde dat hij Lolita zou vermoorden als hij naar haar toe ging. Voor Kayton was dat onbegrijpelijk, je vermoordde niet iemand waar je zoveel van hield. Dat deed je niet, daar hield je van en daar zorgde je voor, je zorgde ervoor dat diegene aan niets te kort zou komen. Toch wilde hij echt graag naar Lolita toe.
Vanuit het niets zei hij dat Kayton mocht zeggen wat hij wilde en mocht vragen wat hij wilde, Leroy gaf toe, dat was al heel wat. Dat had hij niet verwacht.
“Goed zo, heel erg fijn, Leroy.” Zei hij nu zachtjes. Kayton keek hem in zijn ogen aan. “Waarom voel je de neiging om Lolita te vermoorden als je bij haar bent wanneer je je zo voelt?” Vroeg hij nu zachtjes.

Werkkamer Leroy




Chayenne Lahero

“Nee, het wordt alleen maar erger.” Zei ze zacht tegen haar moeder terug toen die haar vertelde dat het beter werd. “Dat is gewoon een of ander smoesje wat je tegen kleine kinderen vertelt, maar kijk naar me mam, ik ben al bijna volwassen, ik ben helemaal geen kind meer.” Sprak het meisje nu verstandig.
“Hoe denk je dat ik me voelde toen ik écht helemaal niemand meer had? Toen jij en papa er allebei niet meer waren? Hoe diep denk je dat de haat tegenover Reth bij mij zit? Ik haat hem echt heel erg, maar ik wacht mijn kansen af, mam, ik wacht op het moment dat alles weer goed gaat, dat de kansen keren ten goede van mij. Maar jij geeft op. Natuurlijk is papa er niet meer en ik mis hem, maar ik denk nog vaak aan de leuke dingen die we samen hebben gedaan, aan het plezier dat we hebben gehad. Natuurlijk ben ik ook nog steeds verdrietig, maar ik geef niet op.” Legde ze haar moeder duidelijk uit.
“Ik heb twee paarden.” Sprak ze nu eigenwijs wanneer haar moeder aangaf dat ze niet eens een paard had hier, dat kon haar helemaal niets schelen, het ging om het principe dat ze dingen met haar moeder wilde doen.
“Het enige wat je doet is zuipen tot je in slaap valt, elke dag weer.” Dit keer klonk haar stem wat bozer, ze vond het gewoon echt niet leuk en vreselijk frustrerend.

Eetzaal White Castle



Koning Reth Kingston

Hij liet Floréna er even over nadenken, hij vond het soms gewoon aandoenlijk hoe ze over sommige dingen dacht en daartegenover stond. Maar vaak had hij er ook wat aan.
“Ik ga met haar praten, Chayenne is inmiddels oud genoeg om zelf te weten wat ze moet doen, Floréna, ze is echt al bijna volwassen. Tenslotte heeft ze ook nog een opa.” Gaf Reth aan. Chayenne stond er heus niet alleen voor, het meisje zou zich echt wel redden, dat heeft ze tenslotte al die jaren ook gedaan.
“Ik vertel haar gewoon de harde waarheid, Floréna, Felicia is oud genoeg om die aan te kunnen, bovendien is het toch al een drankorgel en mijn voorraad vliegt er haast doorheen.” Mopperde hij nu, nee hij vond het echt niet leuk. Ineens begon ze over zijn papierwerk en hij grinnikte even om haar. “Het is nodig en nuttig. Bovendien hoef ik dan even nergens anders aan te denken.” Hij genoot van haar vingers over zijn wang heen.

Werkkamer Reth.

Koning Leroy Fullbright

'Ik weet dat je het niet begrijpt, niemand zal dit begrijpen. Maar ik hou echt van haar. Echt heel erg veel...' Zei hij zacht. Hij hield ook echt vreselijk veel van Lolita, maar dat maakte het gevoel niet minder. Kayton was blij dat hij wilde praten, meteen daarna kwam er een vraag. Hij moest er even over nadenken, hij vond het echt vreselijk. 'Het komt omdat ik in de war ben. Hoe meer er gebeurd, hoe erger de spanning word. Ik voel het gewoon erger worden en het verlangen wordt dan ook erger. Er komt een moment dat ik zo bang van het gevoel word dat ik haar niet eens meer durf te zoenen. Dat maakt het natuurlijk alleen maar erger. Ik verlang er zo erg naar om iemand pijn te doen en als ik dan zo erg in de war ben dan wil ik gewoon dat alles helemaal stopt.' Zei hij zacht, zijn stem trilde. Hij kneep zijn ogen dicht en hij klemde zijn kaken op elkaar. De gedachte aan wat hij voelde maakte het nog erger. 

Felicia Erogate

Haar dochter was zo ontzettend sterk. Alleen kreeg ze daar momenteel vrij weinig van mee. Chayenne opperde dat ze geen kind meer was en dat ze al bijna volwassen was. Het deed haar pijn. Ze had voor haar gevoel zoveel dingen gemist. Chayenne probeerde de hele situatie uit te leggen en met moeite probeerde ze het allemaal een beetje te volgen. Er zat zeker een kern van waarheid in concludeerde ze uiteindelijk. Maar of ze er echt iets mee wilde doen.. Dat was weer een heel ander verhaal. Chayenne had het erover dat ze twee paarden had. "Wie zegt... dat ik uberhaupt nog kan rijden?" Zei ze nu opnieuw ontwijkend. De toon van Chayenne veranderde en werd duidelijk wat bozer. Normaal gesproken had ze Chayenne gecorrigeerd en gezicht dat ze het woord drinken moest gebruiken. Nu liet ze het maar, het had toch geen zin en ze wilde er al helemaal niet de moeite voor doen. Ze was even stil. Het verhaal van Chayenne begon langzaam wat meer tot haar door te dringen. "Goed, goed, goed, we maken morgen wel een ritje." Stemde ze in waarna ze aanstalte deed om de fles te pakken die voor haar op tafel stond. Uiteindelijk liet ze het, misschien moest ze toch een gaan proberen om wat te minderen waar Chayenne bij was. "Misschien kunnen we wel langs Black Castle.. een bezoekje aan opa brengen.." Opperde ze nu om de spanning een beetje weg te ebben. "Maar morgen pas hoor." Voegde ze er wel haastig aan toe. Ze moest wel enigszins nuchter zijn voordat ze haar vader onder ogen kwam. Ze wist dondersgoed hoe erg hij de drank verafschuwde.

Floréna Lahero

"De tijd gaat eigenlijk toch ook snel. De kleintjes groeien op en wij worden enkel maar oud." Zei ze op de opmerking die Reth over Chayenne maakte. "Maar wees alsjeblieft voorzichtig. Ze is misschien wel bijna volwassen maar ze heeft wel genoeg te voorduren gehad." Toen hij het over Felicia had haalde ze enkel even haar schouders op. Daar bleef ze liever buiten. Ze kon de reactie van Reth wel goed begrijpen. De soms erge sterke mening van Reth over dingen vond ze juist ook wel aantrekkelijk. Juist als hij zo zacht en liefdevol deed als ze bij hem zorgde ervoor dat ze zich speciaal voelde. Ze stapte van de tafel af en voorzichtig ging ze bij Reth op schoot zitten. Ze genoot van zijn lichaamswarmte. "En heb je al met Kayton gepraat?" Vroeg ze hem nu.

Kayton Erogate

Het was eigenlijk wel prettig dat Leroy nu zo rustig was. Hij hield echt van Lolita. Door zijn vraag leek Leroy even te moeten nadenken, Kayton gunde hem die tijd. Hij wachtte rustig af op wat er kwam. Leroy was in de war, hoe meer er om hem heen gebeurde, hoe erger de spanning werd. Kayton knikte daardoor begrijpelijk even. “Ik snap het denk ik wel.” Sprak hij nadien erg langzaam.
“Je kan gewoon niet teveel dingen tegelijk aan, dan zie je door de bomen het bos niet meer en raak je in de war.” Vatte Kayton het even samen. “Dat is niet erg, dat zie je wel bij meer mensen, de kunst is om het rustig op te bouwen.”

Werkkamer Leroy


Chayenne Lahero

Haar moeder probeerde het rijden allemaal te ontwijken, waarom wilde ze niet? Het is toch leuk? Of zou het zijn omdat ze dan van die verdomde drankfles weg moest? Durfde ze de wereld om haar heen niet te zien? “Jij kan rijden.” Zei ze alleen wat kort tegen haar, ze dulde dit niet, ook al was het haar moeder die dit gedrag vertoonde.
Morgen gingen ze toch echt een ritje maken. “Je zult me echt diep teleurstellen als je morgen afzegt.” Het meisje zuchtte even, dit was vreselijk vermoeiend. Haar moeder was een klein kind en zij speelde nu moedertje over haar.
Ze wilde naar opa toe en Chayenne glimlachte nu weer een beetje. “Graag.” Zei ze zachtjes tegen haar moeder.
“Ik hou echt van je mam, maar het doet me gewoon zo ontzettend veel pijn om je zo te zien.” Fluisterde ze nu. Ze schoof haar stoel naar achteren en liep daarna weg.

Eetzaal White Castle.



Koning Reth Kingston

“Ik ben voorzichtig, ik zal eerst met Felicia praten en dan pas met Chayenne. Als die met mij wil praten althans.” Mompelde hij tegen Floréna. Hij vond het nog steeds naar dat Chayenne hem zo verafschuwde, aan de andere kant was het ook wel weer logisch dat ze dat deed.
Hij voelde hoe ze op zijn schoot kwam zitten en hij legde zijn armen om haar heen en leunde wat tegen haar aan. “Een beetje.” Hij haalde zijn schouders even op toen ze over Kayton sprak.

Werkkamer Reth.

Koning Leroy Fullbright

Hij luisterde wel naar Kayton, maar hij reageerde er niet echt op. Hij had er niet zo bijzonder veel vertrouwen in. ‘Oké, dan zorg je ervoor dat ik haar niet meer wil vermoorden, maar ik zal haar nog steeds pijn willen doen.’ Mompelde hij uiteindelijk, omdat dat was waar het volgens hem op neer kwam en dat was nog steeds niet goed. ‘Zijn we nu klaar?’ vroeg hij daarna. Hij wist nog niet precies wat hij nu ging doen, maar hij wist wel dat hij weg wilde. Hij had nu wel genoeg met Kayton gepraat, hij wilde niet dat het allemaal nog erger zou worden tussen hun, hij wilde niet dat ze gingen vechten, hij wilde niet dat Kayton een hekel aan hem kreeg. Hij tikte met zijn vingers tegen elkaar, hij vond het echt vreselijk irritant dat Kayton dit alles met hem door wilde nemen. Hij begreep het wel, hij wist ook wel dat het nodig was als hij wilde dat dit ooit minder werd of dat het wegging, maar hij vond niet dat dit een goed moment was, niet als hij er zo veel last van had.

Werkkamer Leroy.

Kayton Erogate

Leroy was al van het vermoorden plan af, nu zat hij er alleen nog mee dat hij Lolita nog wel pijn wilde doen. Hij vroeg later of ze klaar waren. Kayton zuchtte even en knikte. “Ja, we zijn klaar jongen.” Zei hij alleen maar, Leroy werd ongeduldig en daarom besloot hij maar om weg te gaan, dat was een betere oplossing. Hij liep nu weer weg uit de kamer en ging weer in de richting van Carmen. Het was tenslotte al best wel laat en hij wilde graag nog de avond met haar doorbrengen. Hij klopte eenmaal aan op de deur en liep daarna naar binnen.

Kamer Kayton en Carmen

Koning Leroy Fullbright

Kayton besloot het er bij te laten, wat misschien op dit moment wel het beste was dat hij kon doen. Hij vertrok uit de kamer, Leroy bleef staan. Hij sloot zijn ogen, al draaide hij zich al heel erg snel om en schonk hij een glas wijn voor zichzelf in. Misschien was dat wel iets wat hem een beetje rustig kon maken. Hij wist gewoon niet wat hij moest doen, wat hij wilde. Hij wilde naar Lolita, maar dat ging niet. Hij wilde haar steunen, bij haar zijn, haar stevig vasthouden, maar hij was doodsbang dat hij haar pijn zou doen, op dit moment kon ze niets hebben en hij kon zich niet inhouden. Hij had eigenlijk nog tegen Kayton willen zeggen dat hij Duke vrij zou laten, maar hij besloot dat het toch niet zo belangrijk was, Duke had vast zijn lesje wel geleerd, hij zou Carmen met rust laten. Daarom liep Leroy naar de cellen toe, maakte hij de man wakker en liet hij hem vrij. Duke sprak geen woord tegen hem, het eerste wat hij zei was wat er met Lolita was. ‘Ze is ziek,’reageerde Leroy kort. ‘Misschien werkt het als jij naar haar toe gaat…’ zei hij daarna. Duke knikte alleen maar, hij vroeg niet eens waarom Leroy zelf ging, hij ging gewoon naar Lolita toe. Leroy liep weg, het kasteel uit, naar buiten.

Carmen Samira

Ze was wat aan het lezen toen ze geklop op de deur hoorde, eigenlijk had ze wel verwacht dat het Kayton zou zijn. Veel meer mensen hadden geen reden om aan te kloppen. Op White Castle was er nog wel eens iemand langskomen en klopten er meer mensen aan, maar hier zou dat nog niet gebeuren. Het verbaasde haar dus ook helemaal niet toen de deur open ging voor ze iets zei en Kayton naar binnen stapte. Ze wist dat hij met Leroy gesproken had, maar hij zag er niet vreselijk vrolijk uit. ‘Ging het niet goed?’ vroeg ze daarom ook aan hem, terwijl ze het boek weglegde en overeind kwam.

Kamer van Kayton en Carmen.

Kayton Erogate

Ze vroeg hem of het niet goed ging en hij liet daardoor een diepe zucht horen. “Afschuwelijk slecht…” Gaf hij aan. Hij kwam naar haar toe en streek even zachtjes langs haar wang.
“Wat ik ook probeer, hij wil niet geholpen worden, gewoon echt niet. Ik krijg niets voor elkaar bij hem, helemaal niets. Of ik nu boos op hem reageer of juist heel zacht tegen hem praat, ik krijg het niet voor elkaar.” Hij zuchtte nogmaals en haalde een hand door zijn haar heen. Daarna plofte hij op het bed neer. “Hij bezorgt me hoofdpijn.” Mopperde hij nu.

Kamer Kayton en Carmen


Koningin Lolita Fullbright

Ze lag te zweten in haar bed, haar ogen waren half open en over haar lippen kwam een eentonig gebrom, als je goed zou luisteren, zou je ontdekken dat ze de naam Leroy fluisterde. Haar ogen staarden naar een punt in het niets en verder was er helemaal geen beweging op te merken aan haar. Ze keek niet eens op wanneer ze de deur open hoorde gaan, eigenlijk hoorde ze het niet eens echt.

Kamer Lolita en Leroy

Duke Samira

Zodra hij Lolita zag liggen, schoot hij op haar af. Hij boog over haar heen en hij pakte voorzichtig haar handen vast. ‘Oh, Lolita…’ zei hij zacht. Hij kneep zijn ogen dicht, hij vond het vreselijk om haar zo te zien, zo ziek, zo zwak. Ze leek in niets meer op die krachtige vrouw die ze eigenlijk was. Helemaal niet. Hij vond het vreselijk, helemaal omdat Leroy niet naast haar zat. Hij was weggelopen nadat hij Duke vrij had gelaten en Duke kon gewoon niet begrijpen waarom dat was. Hij snapte er helemaal niets van, was er iets gebeurd? ‘Ik vond het al raar dat je niet meer langs kwam… dat je…’ zei hij heel zacht. Hij wist dat ze waarschijnlijk toch niet op hem kon reageren, het zag er niet uit alsof ze daar de kracht voor had. ‘Je bent sterk, heel sterk. Je weet dat Esmeralda je nodig heeft… en Jay… en ik,’ fluisterde hij.

Kamer Lolita en Leroy

Carmen Samira

Ze had het dus goed gezien, het was heel slecht gegaan. Ze voelde de zachte aanraking op haar gezicht, het liet haar even glimlachen. Hij vertelde over het gesprek, ze knikte langzaam. Hij liet zich op het bed vallen met de woorden dat hij hoofdpijn kreeg van Leroy.’Dat is niet goed…’ zei ze zacht, terwijl ze bij hem ging zitten. ‘Je geeft het vast niet zomaar op,’ zei ze glimlachend, omdat ze wist hoe graag Kayton Leroy wilde helpen. ‘Je betekend zo vreselijk veel voor hem, hij zal vast iets doen met de dingen die je tegen hem zegt… je moet gewoon vol blijven houden…, er komt een moment dat je iets bereikt,’ zei ze.

Kamer Carmen en Kayton

Koningin Lolita Fullbright

Ze hoorde wel een stem nu, niet veel later zag ze ook het gezicht wat erbij hoorde. Ze staakte even met het gemompel en keek naar hem. Weer geen Leroy, iedereen was al aan haar bed geweest, maar ze had Leroy nog maar een keer gezien en in die ene keer was het met haar een stuk beter gegaan, terwijl het nu alleen maar slechter ging… Ze liet een zachte zucht horen. Haar magere handen die echt op stokjes leken, lagen in de handen van Leroy.
Hij praatte tegen haar, hij vond het raar dat ze ineens niet meer langs was gekomen. Ze wilde haar verontschuldigingen aanbieden, maar toch lukte dat niet. Hij zei dat Esmeralda, Jay en hij haar nodig hadden. Haar ogen werden waterig. “Leroy?” Vroeg ze nu moeizaam.

Kamer Lolita en Leroy



Kayton Erogate

Hij sloeg zijn arm om Carmen heen toen ze naast hem kwam zitten en hij trok haar iets naar zich toe. Zijn hoofd legde hij tegen haar aan. Ze zei dat hij vast niet zo snel op zou geven.
“Nee, klopt, maar hij is echt een heel lastig parket. Hij kan niet eens naar Lolita toe door de dingen die zich in zijn hoofd afspelen, dat is echt vreselijk en ze heeft hem keihard nodig.” Sprak hij zuchtend. Carmen was lief en zei dat Leroy er vast wel iets mee zou doen. “Ik hoop het maar, maar hij is af en toe zo in de war en daarbij ook nog eens vreselijk koppig en eigenwijs…”

Kamer Carmen en Kayton

Duke Samira

Hij sloot zijn ogen toen ze naar Leroy vroeg. Het deed hem nog altijd pijn, elke keer weer. Nog steeds was hij jaloers, hoewel hij hier zelf voor gekozen had. Hij slikte even, daarna keek hij haar weer aan. ‘Ik weet niet waar hij is,’ zei hij zacht tegen haar. ‘Maar ik denk dat hij straks wel komt…’ voegde hij er aan toe. ‘Hij liet mij vrij zodat ik naar jou toe kon gaan, dus ik weet dat hij het wel belangrijk vindt. Hij komt wel,’ sprak hij hoopvol, alleen maar om haar gerust te stellen en om haar hoop te geven. Hij had een vreselijke hekel aan Leroy, maar hij wilde Lolita wel heel graag gerust stellen. ‘Ik zal straks naar hem op zoek gaan, dan haal ik hem…’ voegde hij er nog aan toe.

Kamer van Leroy en Lolita

Carmen Samira

Ze werd naar hem toe getrokken, vrij snel voelde ze zijn hoofd tegen haar aan. Ze sloeg haar arm om hem heen en ze luisterde naar wat hij vertelde. ‘Het is een uitdaging voor je. Je kan niet zomaar iemand helpen, dat lukt je tot nu toe veel te goed. Mensen helpen is iets bijzonders, maar Leroy is helemaal gebroken, Kayton. Je weet het zelf. Hij vertrouwd niets of niemand helemaal, jij komt nog het dichtste bij hem in de buurt. Als jij hem niet kan helpen, kan niemand het. Dat weet hij ook. Hij zal je toelaten, hij moet alleen nog een manier vinden om dat te kunnen. Je moet bewijzen dat je niet opgeeft, dan zal hij inzien hoe veel je bereid bent om te doen, alleen voor hem. Dan gaat hij je toe laten, alleen dat zal iemand je zo erg vertrouwen om je diepste gevoelens en diepste pijnen te vertellen…’ zei ze zacht. ‘Zo werkt het bij jou ook. Jij kan ook niet zomaar vertellen wat je het meeste pijn doet, want je wil die pijn niet voelen. Maar hij vertrouwd niemand, dus verteld hij het liefste niets,’ voegde ze er aan toe. ‘Je komt er wel, dat weet ik zeker,’ zei ze met een glimlachje op haar gezicht.

Kamer Kayton en Carmen.

Koningin Lolita Fullbright

Ze ontspande weer wanneer Duke aangaf dat Leroy vast straks wel kwam, dan leefde hij dus nog wel. Daar was ze heel erg bang voor, nu ze zo ziek was, was de keuze makkelijk voor hem om een einde aan zijn eigen leven te maken en dan alleen maar te wachten tot zij ook dood ging, al zou haar dood een veel pijnlijker proces zijn. Ze had nu al zo ontzettend veel pijn. Haar ogen waren continu waterig en ze was veel te mager.
De hand van Duke bracht ze heel langzaam naar haar gezicht toe en ze sloot haar ogen even. Het was toch gewoon heel erg vertrouwd om hem bij haar te hebben, echt naar hem luisteren deed ze niet meer. Ze was gewoon afwezig.

Kamer van Leroy en Lolita



Kayton Erogate

Wat was ze toch wijs en verstandig. Hij glimlachte door haar visie en manier van denken. Hij stelde het echt vreselijk op prijs. Fantastisch was ze. Zo kreeg hij ook weer moed om Leroy te helpen, het moest echt lukken, het was zeker dat het ging lukken, het duurde alleen wat langer dan normaal gesproken, maar hij kwam er wel, Carmen wist het zeker. Hij pakte haar nu stevig beet en knuffelde haar.
“Nog steeds ben je met je motiverende teksten de beste generaal die er bestaat.” Glimlachte hij breed naar haar.

Kamer Kayton en Carmen.

Duke Samira

Ze leek opgelucht te zijn, had ze gedacht dat hij zou sterven? Hij sprak het niet uit, maar in zijn ogen was dat misschien wel het beste. Het beste voor Lolita. ‘Je weet dat ik er altijd ben… altijd… je hebt niet alleen hem, je hebt mij ook, je hebt zo veel mensen die van je houden…’ fluisterde hij. Ze legde zijn hand tegen haar gezicht, hij streelde heel zachtjes met zijn vingers over haar huid heen. Hij had geen idee hoe lang hij zo zat, maar na een tijdje kwam hij voorzichtig overeind. ‘Ik ga hem halen…’ zei hij zacht. Lolita had het nodig. Hij zou nog steeds alles voor haar doen, dat zou niet weggaan. Hij was nog niet eens bij Layka geweest, het zou waarschijnlijk ook nog wel even duren voor hij naar haar toe ging, want nu moest hij eerst andere dingen doen. ‘Ik ben zo terug…’ zei hij zacht, daarna draaide hij zich om en liep hij weg.

Gangen BC

Carmen Samira

Opeens werd ze door hem geknuffeld, door wat hij zei grijnsde ze. ‘Je weet dat ik een hekel heb aan complimentjes…’ zei ze tegen hem. Kayton wist dat als geen ander. ‘Maar ik ben blij dat je positief over mij bent. Anders heb ik jaren lang iets heel erg verkeerd gedaan…’zei ze grijnzend. ‘Maar ik meen het wel. Je moet er gewoon vertrouwen in houden. Dan lukt het je. Zolang jij maar laat zien dat je vertrouwen hebt,’ zei ze serieus, daarna drukte ze zacht haar lippen op die van hem. Ze begreep heel goed dat Kayton het moeilijk vond, hij wilde Leroy zo graag helpen, en Leroy wilde dat ten koste van alles voorkomen, alleen maar omdat hij het niet aankon. Omdat hij altijd alles alleen gedaan heeft. Maar ze wist dat het Kayton wel zou lukken, want hij was net zo koppig en eigenwijs als Leroy.

Kamer Kayton en Carmen.

Koningin Lolita Fullbright

Duke was er altijd voor haar, ze had niet alleen Leroy, ze had ook hem, maar het was niet genoeg, het was echt niet genoeg in haar ogen. Ze wilde Leroy en niemand anders. Toch was het fijn dat hij over haar gezicht streek. Dat ze de warmte van hem voelde en zijn vertrouwen in alles. Haar dochter en Jay lieten van binnen alleen maar zien hoe bang ze waren. Duke gaf haar juist vertrouwen. Dat was best fijn. Ze sloot haar ogen, maar na een tijdje liet hij haar gezicht los en stond hij op. Hij ging hem halen, hij ging Leroy halen. Hij was zo terug en toen vertrok hij…

kamer Lolita en Leroy



Kayton Erogate

“Maar je verdient ze allemaal dubbel en dwars, lieve Carmen. “ grijnsde hij nu tegen haar. Ze was blij dat hij zo positief over haar was en dat liet hem glimlachen. Ze vatte haar verhaal nog even samen en hij knikte. “Je hebt gelijk, ik moet niet opgeven maar gewoon keihard doorzetten en proberen te blijven praten met Leroy.” Zei hij met een knikje tegen haar. Hij voelde haar lippen op die van hem en hij zoende haar zacht en teder. Voorzichtig pakte hij haar gezicht vast en streek hij daar overheen.

Kamer Kayton en Carmen.

Koning Leroy Fullbright

Hij had een rondje gelopen, niet meer dan dat. Daarna was hij weer teruggegaan, want hij wist nog steeds niet wat hij wilde doen. Hij had geen idee. Hij was in de war, dronk veel te veel en werd niet rustig genoeg om naar Lolita te kunnen. Hij stond met een glas wijn in zijn hand naar buiten te staren toen de deur opeens open ging. ‘Je zei dat je er klaar mee was. Blijf dan ook gewoon weg!’ schreeuwde hij. Hij kreeg geen reactie, daarom draaide hij zich om en zag hij dat het Duke was, niet Kayton. Duke sloot de deur en kwam langzaam dichterbij. ‘Je bent dronken,’ concludeerde hij. ‘Wat heb jij daar mee te maken?’ was de reactie van Leroy. ‘Je bent niet goed voor haar. Ze heeft je keihard nodig en jij denkt alleen maar aan jezelf. Je laat haar sterven, net als je bij Candice gedaan hebt, bij Amy en nu bij Lolita… ze verdient zo veel beter…’ zei hij zacht. Hij kon de woede in de felblauwe ogen van Leroy zien, maar het maakte hem niets meer uit. ‘Je weet het zelf ook. Je weet dat je haar niet verdiend. Dat ze te goed voor je is. Veel te goed. Jij zou alleen moeten zijn, voor altijd en voor eeuwig.’ Beet Duke hem toe. Leroy bewoog zijn hand naar zijn zwaard, maar daar was Duke duidelijk op voorbereid, want meteen voelde Leroy het koude ijzer van het zwaard van Duke tegen zijn hals. ‘Waag het niet om wachters te roepen, want dan ben je nog zwakker dan je nu al bent…’ siste Duke vol haat. ‘Duke, alsjeblieft… je weet dat je mij geen pijn zult doen, want daarmee breek je Lolita.’ Zei Leroy, maar Duke schudde alleen maar grijnzend zijn hoofd. ‘Ze is al gebroken. Jij breekt haar. Je maakt haar helemaal kapot…’ fluisterde hij, het volgende moment zag Leroy de vuist van Duke op zich af komen. Hij dook wel weg, maar toch raakte hij hem hard tegen zijn kaak. Meteen trok Leroy zijn zwaard, maar hij was een stuk langzamer dan dat Duke was, zeker nu. Toen hij een scherpe pijn in zijn zij voelde, sloot hij zijn ogen. ‘Dit wilde ik altijd al doen…’ fluisterde Duke, die Leroy een harde trap tegen zijn hoofd gaf, om zich daarna om te draaien. Hij stopte zijn zwaard weg en hij liep de kamer uit.

Carmen Samira

‘Dat zal allemaal wel, dan hoef je het nog niet te zeggen,’ zei ze plagend tegen hem. Hij pakte haar gezicht vast, ze ging mee in de zoen, ze legde haar handen in zijn hals. Kayton was echt een geweldige man, ze vond het vreselijk dat hij de afgelopen jaren verschrikkelijke dingen mee had gemaakt, maar ze was blij dat hij terug was en dat hij sterk genoeg was om door te gaan. Af en toe zag ze iets in hem wat ze niet eerder gezien had, maar steeds vaker gaf hij haar het vertrouwde gevoel wat ze vroeger ook al bij hem gehad had. Ze hield eigenlijk elke dag meer van hem.

Kamer van Carmen en Kayton.

Kayton Erogate

Hij vond het heerlijk om met haar te zoenen. Eigenlijk begreep hij niets van zichzelf, hij had het afgezworen om nog iets met iemand te beginnen, daar was hij veel te oud voor, toch voelde het meer dan goed en was hij dolblij met Carmen, ze was echt en puur, ook wist hij precies hoe ze in elkaar zat en kon hij daar handig op inspelen. Het gaf een gevoel van vertrouwen en dat had hij nodig, heel erg.
Na de zoen nam hij haar in zijn armen en trok hij haar het bed op zodat ze er samen op lagen. Hij glimlachte naar haar, de stilte was niet eens vervelend, eerder aangenaam.

Kamer van Carmen en Kayton.

Carmen Samira

Ze voelde zijn sterke armen om haar heen en ze werd naast hem op het bed neergelegd, waardoor ze hem grijnzend aankeek. Ze legde haar hand op zijn gezicht en ze drukte haar lippen nog eens heel zacht op die van hem. Toen ze opeens de deur open zag vliegen, keek ze langzaam op, nog redelijk ontspannen, ze was niet zo snel bang. Toch spande ze een stuk meer aan toen ze zag wie er stond. ‘Duke…’ zei ze zacht. ‘Wat doe jij nou hier?’ vroeg ze daarna. Hij had een doordringende blik in zijn ogen, nu ze beter keek zag ze dat het vol woede en haat was. Hij was hier niet voor de gezelligheid. Haar blik ging over hem heen, hij zei helemaal niets, daarom had ze de tijd om hem te bekijken. Ze pakte bewust haar zwaard niet, ze wilde hem echt niet uitlokken en ze wist dat ze dat wel deed als ze zoiets zou doen. Ze zag bloed aan zijn handen zitten, aan zijn zwaard en aan zijn kleren. Wat had hij gedaan? Ze wist helemaal niet dat hij al vrijgelaten was. Toen hij in beweging kwam en dichterbij kwam, haalde ze diep adem. De spanning was te voelen.

Kayton Erogate

Hij schoot overeind toen hij de deur hoorde. Hij hoorde zachte woorden van Carmen, maar tegenover hem stond iets wat hij nog het meest vergeleek met een woeste stier waarmee hij wel vaker te maken had gehad. Hij had een blik vol haat en zijn zwaard droeg hij bij zich, er was overal bloed te zien.
“Wat heb je gedaan?” Vroeg hij met een zachte grom. Kayton stond langzaam op en ineens sloeg hij vliegensvlug toe, hij sloeg het zwaard uit de handen van Duke en had hem binnen no-time in de houdgreep. Hij wilde geen gevaar lopen, deze man was levensgevaarlijk.


Kamer Kayton en Carmen.

Duke Samira

Hij werd eigenlijk volledig uit het niets vastgegrepen, maar hij stribbelde niet tegen, hij deed helemaal niets. Kayton vroeg hem wat hij gedaan had, waarop hij hem doordringend aankeek. ‘Dat wat nodig was,’ mompelde hij. Zijn blik ging langzaam naar Carmen. ‘Ik krijg je nog wel. Je verdient het niet om gelukkig te zijn…’ zei hij, hij zag haar wegkijken. ‘Je mag mij best loslaten, ik doe je toch helemaal niets?’ vroeg hij Kayton, nog steeds met dezelfde blik in zijn ogen. ‘Je gaat mij niet vertellen dat je het mij kwalijk neemt, je wordt ook gek van hem. Iedereen wordt gek van hem. Hij laat Lolita keihard stikken, dat kan niet… ze verdient beter…’ zei hij, zijn stem klonk steeds iets zachter. Dat Leroy ernstig gewond en bloedend op de grond in zijn werkkamer lag, deed hem echt helemaal niets. Echt niets. Zolang Lolita doodsziek was, was dat waar hij zich druk om hoorde te maken en dat deed hij niet, dus was Leroy niets voor Duke.

Kamer Kayton en Carmen

Kayton Erogate

Duke vertelde hem dat hij had gedaan wat nodig was. Kayton keek hem wat onbegrijpend aan. Daarna richtte Duke zich op Carmen, hij kreeg haar nog wel en daarna mocht Kayton hem wel loslaten.
“Waarom ben je anders hier gekomen, Duke? Je kwam hier voor Carmen.” Klonk de stem van Kayton kalm.
Ineens vertelde hij iets, waar het hart van Kayton haast stil liet staan, dit kon hij niet menen, dit kon niet waar zijn. “Eikel, wat heb je met Leroy gedaan! Hij verdient het om gelukkig te worden, hij heeft al zoveel ellende meegemaakt.” Kaytons stem sloeg haast over, hij werd bang dat het te laat was, dat Leroy dood was.
“Wachters, neem hem mee.” Zei hij nu alleen nog en hij gaf Duke over om vervolgens richting de werkkamer van Leroy te rennen.
“Oh god… Leroy, jongen…” Mompelde hij zachtjes en hij knielde bij de man neer. Hij voelde in zijn nek of hij nog wel leefde.

Werkkamer Leroy.

Duke Samira

Hij reageerde niet meer, het had toch geen nut. Kayton gaf hem over aan de wachters, het maakte hem niet eens echt meer uit dat hij terug moest naar zijn cel. Hij begon er aan te wennen. Zodra Kayton weg was, werkte hij niet meer zo makkelijk mee, de wachters hadden hun handen vol aan hem. Hij bleef dingen naar Carmen schreeuwen zo lang hij de kans had, tot hij zo ver weg was dat ze het toch niet meer zou horen. Er kwam een moment dat hij haar zou doden, dat hij de kans zou krijgen. Hij moest vrij zijn en toeslaan als ze alleen was, als Kayton niet in de buurt was. Hij ademde diep in, hij werd hardhandig in de cel gegooid, waar hij tegen de muur aan ging zitten.

Cellen BC

Koning Leroy Fullbright

Eerst had hij zijn handen rond de wond geklemd, maar zijn hoofd bonkte zo erg dat hij het niet voor elkaar kreeg. Hij voelde zich zwakker en zwakker worden, met de seconde leek hij kracht te verliezen. Hij zag niets meer, dus sloot hij zijn ogen. Hij begon zich te realiseren dat hij net zo goed gewoon op kon geven, want het maakte toch niets meer uit. Toen hij opeens een aanraking in zijn hals voelde wilde hij zijn ogen openen, maar dat ging niet zo makkelijk meer. Hij herkende de stem wel, hij wist dat het Kayton was. Dat gaf hem hoop. Hij mocht niet opgeven, niet voor Lolita, niet voor Kayton. Dat kon hij gewoon niet maken. Zolang hij kon, moest hij vechten om te leven. Helaas leek dat op dit moment niet zo makkelijk te gaan, het was heel lang geleden dat hij zich zo zwak gevoeld had. Hij wilde van alles tegen Kayton zeggen, maar hij kreeg zijn mond niet eens open.

Werkkamer Leroy BC

Kayton Erogate

Hij begon toch lichtelijk bang te worden, maar ineens zag hij aan Leroy dat hij weer wilde. “Kop op, man, laat ze eens zien hoe koppig en eigenwijs je bent.” Sprak hij hem bemoedigend toe. Artsen kwamen toegesneld, maar Kayton gebaarde dat ze hun spullen bij hem moesten neerzetten zodat hij zelf Leroy kon helpen. Niet veel later was hij de hevig bloedende wond aan het verbinden in een behoorlijk snel tempo terwijl hij zacht tegen Leroy aan het praten was, hij vertelde hem waarom hij door moest zetten en over Lolita, dat ze niet wilde dat hij dood ging, dat ze wilde blijven leven en dat hij ook moest blijven leven. Hij wist niet eens of het zo was, maar hij deed er alles aan om Leroy hoop te blijven geven.

Koning Leroy Fullbright

Toen hij meer geluiden hoorde, werd hij onrustig, hij was nog steeds doodsbang voor alles en voor iedereen, hij kon het alleen beter verbergen. Op dit soort momenten ging het niet. Hij hoorde ergens vaag op de achtergrond de stem van Kayton, daarna was het weer rustig. Hij voelde wel dat hij aangeraakt werd, maar hij wist dat het Kayton was, dan was het minder erg. Hij kon toch niets doen. Als hij genoeg kracht had gehad had hij er wel voor gezorgd dat Kayton hem niet hielp, maar hij wist dat hij echt geen keuze had. Hij hoorde de stem van Kayton constant, het stelde hem gerust. Het maakte hem rustig. Hij kon niet eens alles verstaan van wat hij zei, maar alleen al het geluid stelde hem gerust. Af en toe hoorde hij dat Kayton Lolita zei, waardoor hij alleen maar naar haar toe wilde, maar dat zou nu niet zo makkelijk gaan. Nu moest hij gewoon wakker blijven, vechten tegen het gevoel van zwakte. Hij opende zijn ogen een heel klein beetje, maar het beeld was vreselijk wazig, al zag hij Kayton wel, omdat die zo dichtbij was.

Werkkamer Leroy.