De Middeleeuwen

Koningin Elissa Beaufort

Hij grijnsde door haar woorden, ze moest zich geen zorgen daarover maken want hij geloofde er helemaal niets van. Ze lachte daardoor vrolijk en liefdevol naar hem. Hij kende haar eigenlijk al zo goed. Hij knikte ook toen ze aangaf dat als hij straks beter was, dat hij meer voor haar kon doen, toch wilde ze helemaal niet dat hij zich daartoe verplicht zou voelen.
Wanneer ze aangaf dat hij te zwaar was voor haar om helemaal te ondersteunen tot buiten, vroeg hij plagend of hij zo zwaar was. Ze lachte naar hem. "Nee, maar ik ben gewoon niet zo sterk." Zei ze plagend tegen hem terug. Hij vond het wel oké, er stond vast een wachter buiten die hem wilde helpen. "Dat denk ik ook wel." Knikte ze hem toe. Hij wilde gaan en samen met hem liep ze heel voorzichtig naar de deur toe, ze merkte meteen dat hij veel minder op haar leunde dan daarvoor. "Maar ik ben niet van suiker hoor." Fluisterde ze liefdevol, ze vond het wel lief van hem dat hij haar minder wilde belasten, maar ze kon hem dragen tot aan de deur als hij helemaal op haar zou leunen. Ze drukte zachtjes een kusje op zijn wang en wanneer de deur openging, nam de wachter het meteen van haar over. Ze pakte zachtjes de hand van Brandon vast en kneep er even in. "Gaat het zo?" Vroeg ze bezorgd aan hem nadat ze hem over had gegeven aan de wachter.

Prins Brandon Lamoyne

Ze zei lachend dat hij helemaal niet zo zwaar was, maar dat ze zelf niet zo sterk was. 'Daar is echt helemaal niets van waar. Jij bent zo veel sterker dan je denkt, Elissa.' zei hij meteen tegen haar. Hij meende dat ook echt heel erg. Ze liepen samen naar de deur toe, heel voorzichtig. Ze zei nu liefdevol dat ze niet van suiker was, waardoor hij kort grijnsde. 'Dat weet ik, maar ik ben graag voorzichtig met je.' zei hij oprecht. Eenmaal bij de deur kreeg hij nog een kusje op zijn wang en daarna verscheen de wachter om hem te helpen. De man leek blij te zijn dat hij hun kon helpen, hij deed het duidelijk graag. Elissa pakte zijn hand vast en ze vroeg of het zo ging. 'Ja, het gaat.' zei hij. Hij had pijn. Hij had heel erg veel pijn, maar het was wel te doen en als hij straks kon zitten kon hij weer bijkomen.

Koningin Elissa Beaufort

Hij vond het helemaal niet waar dat ze niet sterk was, ze was veel sterker dan ze dacht. Ze keek daardoor liefdevol naar hem op. "Dankjewel, dat is heel lief van je." Zei ze zacht en lief tegen hem terug. Ze wist dat hij het echt meende en dat maakte het zo ontzettend fijn en lief van hem. Wanneer ze aangaf dat ze niet van suiker was, gaf hij aan dat hij het wist, maar hij was graag voorzichtig met haar. "Ik ook met jou." Gaf ze aan.
Eenmaal bij de wachter leek de man blij te zijn om te kunnen helpen en Brandon gaf aan dat het zo wel ging. Ze zag wel dat hij pijn had, maar blijkbaar leek hij dat wel te willen verdragen. "Oké, laten we maar gaan dan. Doe je voorzichtig met hem?" Vroeg ze met een glimlachje aan de wachter, al wist ze wel dat de man voorzichtig zou doen. Naast Brandon liep ze langzaam mee, af en toe bezorgd naar hem kijkend.

Prins Brandon Lamoyne

Elissa zei dat ze maar moesten gaan dan, ze vroeg de wachter nog even of hij wel voorzichtig zou zijn. De man glimlachte en gaf meteen aan dat hij zo voorzichtig mogelijk deed. Heel voorzichtig liepen ze door de gangen. Met de trap had hij serieus moeite, maar de wachter ondersteunde hem heel erg en daardoor was het te doen. Toen ze eenmaal buiten aankwamen ademde hij diep in, wat direct voor pijn in zijn ribben zorgde. Het was toch best wel een flinke afstand die hij zo moest afleggen. De wachter bleef even staan en gaf hem daardoor wat rust om een beetje op adem te komen, hij deed echt zijn best om het voor Brandon zo comfortabel mogelijk te maken, maar alsnog was het natuurlijk best wel zwaar. Dat had hij ook al wel verwacht en gelukkig kon hij wel wat hebben. Nadat hij bijgekomen was liepen ze verder, naar de koets toe.

Koningin Elissa Beaufort

De wachter zou zo voorzichtig mogelijk doen en ze knikte hem dankbaar toe, ze zag aan de man dat hij echt zijn best deed en alles met veel zorg deed. Dat vond ze heel fijn om te zien. Rustig liep ze met ze mee de trap af. Af en toe moest Brandon een beetje bijkomen, maar dat vond ze niet zo raar. De koets stond al op ze te wachten, heel erg dichtbij. De deur stond al open. "Laat Brandon maar eerst zitten, dan kom ik er daarna wel bij." Zei ze zachtjes. "Koningin, we hebben er een soort bed in gemaakt, waarschijnlijk ligt dat wat comfortabeler." Sprak een van de staljongens die nogal handig was. Ze keek in de koets en zag inderdaad dat het middenstuk dichtgebouwd was aan de achterste kant. Dan kon Brandon met zijn benen languit voor hem zitten en zelfs nog een beetje onderuitgezakt in de koets. "Dankjewel." Zei Elissa oprecht dankbaar tegen de jongen die zo mee had gedacht. Ze keek naar Brandon. "Dan kan jij inderdaad als eerste gaan zitten." Glimlachte ze hem toe en ze pakte hem zachtjes over van de wachter, ze wilde hem graag zoveel mogelijk zelf helpen. "Bedankt." Zei ze glimlachend tegen de wachter.

Prins Brandon Lamoyne

Elissa zei dat ze hem eerst moesten laten zitten, dan kwam ze er daarna wel bij. Hij vond het allemaal goed, zolang hij maar kon gaan zitten. Er kwam nu een van de staljongens naar hun toe, die aangaf dat ze een bed hadden gemaakt, zodat het wat comfortabeler zou zijn voor hem. Het was heel aardig dat ze zo erg meedachten, hij kon dat waarderen, al had hij nu niet de kracht om het te zeggen. Hij was al genoeg buiten adem. Elissa bedankte de jongen wel en daarna zei ze dat hij als eerst kon gaan zitten. Ze pakte hem voorzichtig over van de wachter en hij pakte zich ook vast aan de koets. Hij moest flink kracht zetten om er in te komen, maar dat ging wel. Hij was wel echt compleet uitgeput nu, maar hij zou de hele reis kunnen rusten, dus het was helemaal niet erg. Toen hij in de koets kwam kon hij inderdaad meteen een beetje gaan liggen. hij deed het heel voorzichtig en zijn gezicht vertrok aardig van de pijn nu, maar zodra hij een beetje onderuitgezakt kon zitten was het wel weer te doen. Hij was buitenadem, maar dat was niet zo gek na de inspanningen.

Koningin Elissa Beaufort

Het kostte Brandon veel moeite, maar uiteindelijk zat hij in de koets. Ze glimlachte naar hem toen hij inderdaad een beetje kon gaan liggen. Ze legde zachtjes wat dekens over hem heen en legde het kussen goed zodat hij voldoende steun had. Daarna keek ze nog even naar buiten. "Hartelijk dank allemaal, laten we nu maar vertrekken." Sprak ze glimlachend. De deur van de koets werd gesloten en ze ging met een zucht zitten. Ze pakte zacht de hand van Brandon vast. Ze gaapte vermoeid van alles even, maar glimlachte daarna wel naar Brandon. "We gaan naar huis." Fluisterde ze met een glimlach.

Prins Brandon Lamoyne

Ze legde voorzichtig wat dekens over zijn lichaam heen en ze legde het kussen goed. Ze bedankte daarna iedereen en ze zei dat ze zouden vertrekken. Ze kwam bij hem zitten en ze pakte zijn hand vast, om daarna te gapen. Hij grijnsde daardoor. 'ik ben duidelijk niet de enige die nogal vermoeid is van alles.' zei hij plagend tegen haar. Hij streek met zijn duim over haar hand heen en hij ademde voorzichtig in en uit. Gelukkig ging dat wel, zolang hij er maar een beetje op lette dat hij niet te diep ging ademen. Dan voelde hij het, dan had hij toch echt wel pijn. 'Als ik straks toevallig een klein beetje wegzak, dan moet jij ook even je ogen dicht doen, Elissa. Jij moet zelf ook een beetje bijslapen en bij komen. Je gaat het waarschijnlijk ook nog eens druk krijgen als we terug zijn, je moet aan jezelf denken.' zei hij zachtjes tegen haar.

Koningin Elissa Beaufort

Brandon grijnsde toen hij zag dat ze gaapte. Hij was niet de enige die vermoeid was van alles. "Nee, zeker niet." Glimlachte ze naar hem. Ze voelde zijn duim zacht over haar hand glijden en ze kwam iets dichter tegen hem aan zitten en kroop ook een beetje onder zijn deken. De koets begon nu ook langzaam te rijden. Hij zei haar dat als hij straks een beetje weg zou zakken, dat ze dan ook even haar ogen dicht kon doen. Ze moest ook een beetje bijslapen en bijkomen. Waarschijnlijk kreeg ze het ook nog eens druk als ze terug waren. Ze moest aan zichzelf denken. Ze keek daardoor liefdevol naar hem. "Komt goed." Glimlachte ze hem toe. "Ik heb alvast iemand vooruit laten sturen om alles te regelen op het kasteel en aangegeven dat ik nu eerst alleen de dringende dingen wil behandelen. De rest komt wel. Als jij weer helemaal beter bent, gaat alles helemaal een stuk sneller." Legde ze zacht aan hem uit. "Dan doe ik nu de komende tijd ook even wat rustiger aan." Ze wist ook wel dat ze het nodig had nu om zelf ook die rust te hebben.

Prins Brandon Lamoyne

Ze gaf aan dat hij zeker niet de enige was die vermoeid was van alles, waardoor hij glimlachte. Hij had liever dat ze niet zo moe was, maar hij wist dat hij daar ook heel weinig aan kon veranderen. Eigenlijk niets gewoon. Ze zei dat het goed ging komen en dat ze alvast iemand vooruit had gestuurd om alles te regelen op het kasteel en dat ze eerst de dringende dingen wilde behandelen, de rest kwam wel. Dan deed ze de komende tijd ook even rustig aan, als hij beter was ging alles een stuk sneller. Hij glimlachte daardoor. 'Oke, dat is goed.' zei hij. 'Dan help ik je met alles.' voegde hij er aan toe, omdat hij wilde dat ze wist dat hij graag hielp, dat hij alles wilde doen wat hij kon om haar een beetje te ondersteunen. Hij ademde weer langzaam in en hij sloeg zijn arm nu voorzichtig een beetje om haar heen, voor zo ver het kon zonder dat het hem pijn deed. Hij legde zijn hoofd tegen haar schouder en hij sloot zijn ogen.

Koningin Elissa Beaufort

Hij glimlachte toen ze aangaf dat wanneer hij beter was, alles sneller ging. Hij zou haar met alles helpen. "Dat weet ik." Zei ze liefdevol tegen hem terug en ze streek over zijn vingers heen. "Ik kan je dan ook alles leren, zodat het rijk steeds meer een beetje als van jou voelt." Gaf ze met een glimlach aan. Dat wilde ze heel graag, dat hij zich zo erg thuis ging voelen dat hij het ook als zijn rijk zou gaan zien. Dat leek haar echt heel fijn. Ze voelde zijn arm om haar heen en zijn hoofd tegen haar schouder aan. "Rust nu maar uit, lieverd." Zei ze zachtjes en ze bleef zo rustig bij hem zitten onder de deken, het was wel heel prettig en aangenaam zo.

Prins Brandon Lamoyne

Ze zei meteen dat ze wist dat hij haar met alles wilde helpen en dat ze hem dan ook alles kon leren, zodat het rijk steeds meer een beetje als dat van hem zou gaan voelen. Op dit moment voelde het nog niet echt zo. Het voelde wel steeds meer als zijn thuis, dat was waarschijnlijk ook waarom hij er zo graag zo snel mogelijk naar toe wilde. Hij voelde zich daar meer op zijn gemak. Het zou fijn zijn als het steeds wat normaler ging voelen allemaal, het zou hem zeker helpen als Elissa hem alles zou uitleggen en hij alles zou leren. Dat kon niet anders. Toen hij zijn arm om haar heen neerlegde en hij zijn hoofd tegen haar schouder liet rusten, zei ze dat hij nu uit moest rusten. 'Ik zal mijn best doen.' zei hij zachtjes tegen haar. 'Het ligt wel goed zo.' zei hij daarna. Het was fijn om haar zo dichtbij zich te hebben en hij kon het in deze houding ook goed uithouden. De koets ging ook heel erg rustig, waardoor de bewegingen nu wel meevielen. Hij wist dat het terrein hier ook nog vlak was, dat zou straks waarschijnlijk wel anders worden, als ze in de buurt van haar rijk kwamen, maar dat was niet erg. Hij sloot zijn ogen en zo zakte hij al vrij snel weg, terwijl hij dicht tegen haar aan bleef liggen.

Koningin Elissa Beaufort

Ze glimlachte wanneer hij niets meer zei, maar wel duidelijk over haar woorden nadacht, dat vond ze wel lief om zo te zien. Wanneer ze bij hem ging zitten gaf hij aan dat hij zijn best zou doen om uit te rusten, hij vond het wel goed liggen zo. Dat liet haar glimlachen. "Heel fijn." Zei ze zacht. Ze legde haar hand op zijn goede been neer en streek er zachtjes overheen. Ze zag hoe hij zijn ogen sloot en eigenlijk meteen heel rustig werd en in slaap viel. Ze bleef rustig en stil zitten terwijl hij op haar leunde en als vanzelf vielen haar ogen ook dicht. Haar hoofd leunde lichtelijk tegen de zijne aan. Ze viel in een rustige en kalme slaap.

Prins Brandon Lamoyne

Ze glimlachte naar hem en ze vond het fijn dat hij goed lag zo. 'Met jou zo dichtbij mij, lig ik altijd goed.' zei hij zachtjes tegen haar. Hij meende het wel, want het voelde op deze manier altijd goed voor hem. Het voelde fijn en het voelde veilig. Hij voelde zich compleet op zijn gemak bij haar. Ze maakte hem zo intens gelukkig. Toen hij in slaap viel merkte hij dat nog, hij merkte dat hij op zijn gemak was. Anders zou hij nooit zomaar zijn ogen dicht kunnen doen, maar nu lukte hem dat wel, omdat hij wist dat Elissa bij hem was als hij het nodig had. Na een tijdje voelde hij dat de weg wat hobbeliger begon te worden. Hij opende langzaam zijn ogen en eerst was hij een beetje in paniek, maar doordat Elissa zo dichtbij hem was zakte het al vrij snel weer. Ze waren duidelijk al eventjes onderweg. Zijn lichaam was pijnlijk, hij probeerde even iets anders te gaan liggen, maar dat viel ook niet echt mee en deed hem ook pijn. Daarom besloot hij het maar even te laten nu.

Koningin Elissa Beaufort

Wanneer de weg wat hobbeliger werd en ze een beetje gerommel naast zich opmerkte, werd ze langzaam wakker. Voor haar doen had ze zo best wel even fijn geslapen. Ze knipperde met haar ogen en keek naast haar naar Brandon die probeerde om anders te gaan liggen. "Hé, knapperd, lig je niet lekker?" Vroeg ze hem zacht en lief. Ze kwam iets meer overeind en legde haar hand op zijn wang neer met een glimlach. "Hebben we de hele tijd geslapen?" Vroeg ze nu. Ze keek even uit het raam en zag dat ze al best een heel stuk op weg waren, over een paar uur zouden ze in haar koninkrijk zijn.

Prins Brandon Lamoyne

Elissa leek wakker te worden door hem, waardoor hij meteen haar kant op keek. Ze vroeg of hij niet lekker lag, waardoor hij langzaam zijn hoofd schudde. 'Het begint een beetje pijn te doen.' gaf hij eerlijk toe. 'Maar ik kan het wel hebben hoor, geen zorgen.' zei hij meteen daarna wel. Ze kwam wat meer overeind en ze legde haar hand tegen zijn wang aan. Ze vroeg of ze de hele tijd hadden geslapen, waardoor hij glimlachte. 'Ja, ik wel tenminste, ik weet niet wat jij allemaal gedaan hebt.' plaagde hij haar. Hij staarde in haar ogen en hij probeerde nog iets anders te gaan liggen, maar beter dan dit ging het waarschijnlijk gewoon niet worden. Daarom legde hij zijn hoofd weer tegen haar schouder aan.

Koningin Elissa Beaufort

Hij lag inderdaad niet lekker. Het begon een beetje pijn te doen. Ze knikte daardoor eventjes. Hij kon het wel hebben zei hij, ze moest zich geen zorgen maken. "Ja? Wil je zo blijven liggen? Ik kan je helpen om anders te liggen als je dat liever hebt." Zei ze zachtjes tegen hem. Wanneer ze haar hand op zijn wang legde en vroeg of ze de hele tijd geslapen hadden, glimlachte hij. Hij had wel geslapen en hij plaagde haar. Ze grijnsde daardoor naar hem en drukte een kusje op zijn voorhoofd. "Ik heb geslapen, heerlijk naast mijn knappe prins." Zei ze liefdevol tegen hem. Hij keek haar nog een tijdje aan en probeerde nog een beetje anders te liggen, maar het leek hem niet te lukken. Daarna legde hij zijn hoofd weer tegen haar aan en ze streelde liefdevol door zijn haren heen. "Wil je iets hebben?" Vroeg ze zacht.

Prins Brandon Lamoyne

Ze vroeg of het echt wel ging, of hij zo wilde blijven liggen. Ze kon hem helpen om anders te liggen, als hij dat liever had. 'Het gaat wel.' zei hij zachtjes. 'Waarschijnlijk ligt elke andere houding ook niet echt goed, ik moet het er maar eventjes mee doen. Verplaatsen is ook geen pretje.' voegde hij er aan toe. Hij moest het maar even zien vol te houden, straks kon hij in een goed bed liggen en volledig plat, dan kon hij bijkomen van alles. Ze drukte een kusje op zijn voorhoofd en ze zei dat ze heerlijk had geslapen, naast haar knappe prins. Hij glimlachte daardoor. Ze streelde door zijn haren heen en ze wilde weten of hij nog iets wilde hebben. 'Nee, dankjewel.' zei hij zachtjes. Hij zou nu toch niets weg kunnen krijgen. Hij ademde langzaam in en uit en daarna keek hij weer op naar haar. 'Is het nog lang reizen?' wilde hij nu van haar weten, omdat Elissa dat waarschijnlijk beter in kon schatten dan dat hij dat kon.

Koningin Elissa Beaufort

Hij zei zachtjes dat het wel ging en daardoor knikte ze eventjes. Waarschijnlijk lag een andere houding ook niet goed en moest het maar eventjes zo, verplaatsen was ook geen pretje. "Nee, dat snap ik. Het is even niet anders." Zei ze met een glimlachje tegen hem. Hij glimlachte naar haar toen ze hem haar knappe prins noemde, hij hoefde verder ook niets te hebben. "Oké." Zei ze zachtjes met een knikje. Ze zag hem inademen en daarna vroeg hij haar of het nog lang reizen was. "Nee, alleen nog langs de zee en daarna nog een stukje door het bos en dan zijn we bij het kasteel." Zei ze met een glimlach tegen hem. "Ik denk nog ongeveer een uur." Schatte ze.

Prins Brandon Lamoyne

Ze begreep dat het verplaatsen niet fijn was en dat een andere houding ook niet echt lekker zou liggen, het was eventjes niet anders. 'Ik overleef het wel.' zei hij zachtjes. Hij kon wel wat pijn hebben, dit ook wel. Ze gaf aan dat het niet ver meer was. Ze moesten nog langs de zee, nog een stukje door het bos heen en daarna zouden ze bij het kasteel zijn. Gelukkig maar, dat betekende dat het niet heel lang meer kon zijn. Ze zei nu dat ze dacht dat het nog ongeveer een uur was. 'Oké, gelukkig.' zei hij zachtjes. Hij sloeg zijn arm weer voorzichtig wat meer om haar heen en hij liet zijn vingers langzaam over haar bovenarm heen glijden. 'Ik ben zo gek op je.' fluisterde hij, heel erg oprecht. Hij kon het haar niet vaak genoeg vertellen.

Koningin Elissa Beaufort

Hij gaf aan dat hij het wel overleefde en ze glimlachte daardoor lichtelijk. "Gelukkig maar want ik kan nog lang niet zonder je." Zei ze zacht tegen hem met een licht plagende blik in haar ogen. Ze vertelde waar ze waren en hij leek het fijn te vinden dat het nog ongeveer een uur was. Ze voelde zijn arm weer wat meer om haar heen en zijn vingers over haar bovenarm. Genietend bleef ze tegen hem aan zitten. Hij zei haar dat hij gek op haar was. "Ik ook op jou, je bent alles voor me." Fluisterde ze tegen hem terug en ze gaf hem een kusje tegen zijn slaap. "Als we er zijn, heb ik ervoor gezorgd dat alleen mijn betrouwbare personeel overal vanaf weet, verder niet." Gaf ze aan. "Ik hoop dat je ze langzaam net zo kunt vertrouwen als ik ze allemaal vertrouw." Zei ze eerlijk tegen hem, dat zou ze wel heel fijn vinden.

Prins Brandon Lamoyne

'Je hoeft niet zonder mij, Elissa. Echt niet.' zei hij tegen haar. 'Ik kan wel wat hebben en ik wil er altijd voor je zijn.' voegde hij er aan toe. Ze leek zijn aanraking wel te kunnen waarderen, waardoor hij heel zachtjes doorging. Hij vond het fijn, het gaf hem wat afleiding, dan hoefde hij niet constant aan alles wat hij voelde te denken. Elissa zei dat ze ook gek was op hem, dat hij alles voor haar was. Hij was zo blij dat ze elkaar hadden leren kennen. Dat hij toch naar haar feest was gegaan, ondanks dat hij het niet wilde. Anders had hij haar waarschijnlijk nooit leren kennen, of alleen maar heel erg oppervlakkig. Ze gaf hem een kusje op zijn slaap en ze zei dat ze er voor had gezorgd dat alleen haar meest betrouwbare personeel overal vanaf wist, verder niet. Ze hoopte dat hij ze langzaam kon vertrouwen zoals Elissa ze vertrouwde. 'Dat hoop ik ook.' zei hij. 'Maar dat komt vast goed.' voegde hij er aan toe. Het had tijd nodig, maar het ging al elke keer beter, dus hij kreeg er al elke keer steeds meer vertrouwen in.

Koningin Elissa Beaufort

"Ik plaagde je een beetje, lieverd, maar ik weet het. Ik weet dat je er altijd voor mij wilt zijn, net zoals ik er altijd voor jou wil zijn." Klonk haar stem lief tegen hem. Ze vond het echt fijn dat hij haar zo zachtjes aanraakte, het was gewoon een fijn momentje samen en ze keek naar buiten toe. Ze kwamen al steeds dichterbij. Dit bos hoorde al bij haar rijk.
Hij hoopte ook dat hij haar personeel langzaam ging vertrouwen en ging ervan uit dat het wel goed kwam. "Dat denk ik ook, het heeft wat tijd nodig." Zei ze zachtjes tegen hem. Brandon was momenteel best wel wakker en aanspreekbaar, daardoor keek ze nu naar hem. "Brandon... lukt het je al om mij meer te vertellen wat er gebeurde? Nicolas heeft het zwaar verkloot, of niet?" Vroeg ze zachtjes. Ze wist niet veel en ze vroeg zich af in hoeverre het allemaal te maken had met Brandons heftige verwondingen.

Prins Brandon lamoyne

Ze zei dat ze hem maar een beetje plaagde, ze wist het wel. Ze wist dat hij er altijd voor haar wilde zijn, net zoals ze dat voor hem wilde. 'Ik kan het je niet vaak genoeg duidelijk maken.' zei hij glimlachend tegen haar. Ze zei dat ze ook dacht dat hij haar personeel steeds meer zou gaan vertrouwen, het had wat tijd nodig. Hij knikte daardoor. 'Ja, het komt vanzelf.' stemde hij in. Ze leek eventjes na te denken en daarna vroeg ze zachtjes aan hem of het hem zou lukken om haar meer te vertellen over wat er gebeurd was. Ze dacht dat Nicolas het zwaar verkloot had. Hij knikte daardoor langzaam en hij ademde voorzichtig in. 'Het gevecht was vrij heftig, maar het ging allemaal wel oké. Tot er een generaal van hun leger door wist te breken. Mijn vader en ik waren al heel erg in gevecht en Nicolas stond er bij zodat hij in kon grijpen in dat soort momenten. Dat deed hij alleen niet. Toen het er op aan kwam dook hij aan de kant en vluchtte hij weg.' zei hij zachtjes tegen haar. Hij schudde zijn hoofd even, hij kon het zelf nog steeds niet echt geloven.

Koningin Elissa Beaufort

Hij zei haar glimlachend dat hij het niet vaak genoeg duidelijk kon maken. "Je mag dat altijd doen." Glimlachte ze liefdevol naar hem. Ze vond het ook zeker niet erg dat hij dat deed, het voelde fijn en ze voelde zich zo enorm geliefd door hem. Dat deed haar echt goed. Hij dacht dat het met het personeel vanzelf goed zou gaan en ze knikte daardoor eventjes.
Hij leek haar wel meer te willen vertellen. Hij gaf aan dat het gevecht vrij heftig was, maar het ging wel oké tot er een generaal van haar leger door wist te breken. Hij en zijn vader waren al heel erg in gevecht en het was aan Nicolas de taak om in te grijpen op zo'n moment. Ze rekenden duidelijk op hem en toen vluchtte hij weg. Ze zuchtte daardoor even en zacht hoe Brandon zijn hoofd schudde. "Jemig... dan reken je op iemand en dan vlucht diegene." Mompelde ze zachtjes. "Ben je boos op hem?" Vroeg ze zacht.