Police Life

Rowan Rivers

Door wat Steven zei grijnsde hij even. Hij vond het leuk om te horen dat Eric niet goed was, vooral omdat Rowan hem echt niet mocht. Vooral niet na wat er met Katelynn gebeurd was. Steven  zei dat het wel ging en vroeg waar hij wilde eten. 'Geen idee, jij mag bepalen, jij bent de baas.' Zei hij. 'Gewoon hier in de buurt?' Stelde hij voor. Dan vielen er al wel een hele hoop opties af. Hij keek naar Steven en hij vroeg zich af of hij verder moest vragen over de bende. Steven was beter op de hoogte dan hij was, dat sowieso.  En Steven leek er wel wat vertrouwen in te hebben dat het nu echt klaar was. Anders zou hij dat niet hardop uitspreken.  Toch wilde Rowan ergens gewoon meer weten. Hij wilde meer info, maar misschien was het beter van niet. Misschien kon hij het beter maar volledig los laten. Hij ademde diep in en hij besloot er niets over te zeggen. Het was beter om alles maar te laten rusten en te doen alsof het nooit bestaan had. Dat was ook de houding die hij tegenover Katelynn aannam. Hij besprak liever helemaal niets, al was Katelynn veel meer van het praten dan hij. Soms was dat wel eens lastig, maar deze hele situatie was lastig. Hij had geen idee of ze hier ooit nog echt bovenop kwamen.

Steven Smith

Rowan zei dat hij mocht bepalen waar ze heen gingen. Steven haalde zijn schouders even op. "Of juist een keer niet in de buurt, lekker even een paar uurtjes weg van hier," stelde hij nu voor, waarna hij kort even grijnsde. Een uurtje verderop zat ook een leuke stad, daar konden ze prima even eten. En ze mochten best wat tijd nemen, want hij was immers de baas en dat zouden collega's echt wel begrijpen na wat er net gebeurd was. De meeste mensen zouden na zoiets zelfs thuis blijven namelijk.
Aan het gezicht van Rowan kon Steven aflezen dat hij ergens mee zat. Of iets wilde zeggen of vragen, maar het toch niet deed. Hij kende hem er lang genoeg voor. Daarom wachtte hij eerst een tijdje, misschien zou hij er vanzelf mee komen. Maar het bleef stil.
"Is er iets? Iets met de bende? Wil je iets weten?" vroeg Steven nu. Meestal als er iets was, had het óf met Katelynn te maken, óf met de bende, dus hij kon prima gaan raden, dan had hij vijftig procent kans. Of eigenlijk wel meer, want meestal ging het toch over de bende, zelfs nu ze weggevaagd leken te zijn.

Rowan Rivers

Door wat Steven voorstelde knikte hij even. 'Dat is eigenlijk een heel goed idee. Laten we dat doen.' Stemde hij direct in. Hij vond het wel leuk om even weg te zijn, want het gebeurde nooit. Hij was of thuis of aan het werk en allebei vond hij niet zo geweldig. Hij was bijna obsessief voorzichtig met Katelynn en dat werkte ook niet, dat was voor hun allebei echt niet leuk. Hij werd soms zelfs gek van zichzelf.  Hij was misschien zelfs wel te veel in haar buurt en hij was constant gespannen, het zou hem vast goed doen om wat meer dingen te doen. Dan werd hij een beetje uit de sleur gehaald. Steven leek door te hebben dat er iets was en vroeg of hem wat dwars zat, of het iets over de bende was. Hij zuchtte en hij haalde zijn schouders op. 'Niet echt... het is gewoon... het is moeilijk te geloven dat het over is.' Zei hij. Het was niet eens echt over, het had zijn leven zo beïnvloed dat niets meer normaal leek te zijn. Ook niet tussen Katelynn en hem. Hij geloofde niet dat het ooit nog zoals eerst werd, maar hij hoopte het wel. Hij besloot het onderwerp maar de laten rusten, Steven kon hem hier ook niet verder mee helpen.

Steven Smith

Rowan liet weten dat hij het wel een goed idee vond om wat verder weg iets te gaan eten. Daardoor glimlachte Steven even. Hij had er eigenlijk wel zin in om even weg te zijn hier, al was het maar voor een paar uurtjes. Ze waren eigenlijk nooit weg. Geen vakanties, geen weekendjes weg, niets.
Na zijn vraag reageerde Rowan dat het gewoon moeilijk te geloven was dat de bende er niet meer was, dat het over was. Daarop knikte Steven. "Ik geloof het ook nog steeds niet helemaal. Het zal vanzelf gaan wennen denk ik. Maar dat heeft wel wat jaren nodig waarschijnlijk. Uiteindelijk wordt het weer allemaal normaal. En zullen we het een plekje kunnen geven. En Katelynn ook."

Rowan Rivers

Steven was het met hem eens, het was moeilijk te geloven dat het over was. Het zou vanzelf gaan wennen, al had het wel jaren nodig. Uiteindelijk werd alles weer normaal en zouden ze het een plekje kunnen geven. Katelynn ook. Daar dacht hij even over na. 'Ik vind het lastig dat te geloven...' zei hij eerlijk. 'Ik weet dat ik het niet met elkaar kan vergelijken, maar na alles met Andrea... ik weet het niet. Op dit moment voelt het niet alsof het ooit weer zoals vroeger word.' zei hij zacht. 'Het heeft zo veel invloed op ons leven. Op onze relatie. Ik weet niet of dat ooit nog goed komt. Ik wil er wel op vertrouwen, maar ik vind het moeilijk. Het lijkt alsof ons dit ergens heel dicht bij elkaar heeft gebracht, maar het voelt aan de andere kant alsof ik volledig langs haar heen leef.' zei hij. Misschien had het echt wel tijd nodig, maar op dit moment voelde het alsof het alleen maar erger werd.

Steven Smith

Eigenlijk had hij zo een reactie wel al verwacht. En zo gek was het ook niet. Andrea had immers zelfmoord gepleegd omdat haar hetzelfde was overkomen. Katelynn kwam altijd over als een zeer sterke vrouw, maar het was wel duidelijk dat het haar wel degelijk veranderd had. Steven vond haar al best vooruit gegaan de afgelopen tijd, maar het zou sowieso nog lang duren voor ze er helemaal van zou herstellen, als dat überhaupt volledig mogelijk was.
"Ik snap je wel, het zal ook nog lang niet over zijn wat dat betreft. Maar ze is sterk, Rowan. En jullie houden van elkaar. Uiteindelijk komt het wel goed, dat moet wel," sprak hij nu.

Rowan Rivers

Steven zei dat hij het wel begreep, maar dat ze sterk was, ze hielden van elkaar en uiteindelijk kwam het goed. Het moest wel. Hij hoopte het zelf ook heel erg, maar hij was doodsbang dat hij het zelf op een of andere manier zou verpesten. Dat zou ook niet de eerste keer zijn. Hij geloofde ook nog steeds dat hij zelf een groot aandeel had gehad in de zelfmoord van Andrea. Dat hij er toch niet genoeg voor haar geweest was, of wat dan ook. 'Laten we er maar gewoon niet over nadenken. Het heeft toch geen nut.' zei hij uiteindelijk. Hij wist dat het vergeten niet zou lukken, maar hij probeerde alle zorgen maar wat weg te stoppen. 'Laten we gaan.' zei hij daarna tegen zijn vriend.

Katelynn Camryn Leighton

Ze was vandaag al redelijk op tijd klaar met werken, wat zo af en toe wel even fijn was. Zo had ze wat meer tijd voor haarzelf en kon ze de hondjes wat meer aandacht geven. En zo ook Mack. Steven was laat thuis vandaag en had gevraagd of zij dan even een rondje kon wandelen met Mack. Dat vond zij wel oké, aangezien ze het rustgevend vond om even een rondje park te lopen en ze vond Mack een leuke hond.
Op het moment ging het redelijk goed met haar. Ze wist best goed te handelen met haar opgelopen trauma’s en was al steeds meer zichzelf. Heel af en toe viel ze wat terug, vooral als ze veel stress had, maar over het algemeen ging ze vooruit. De afgelopen dagen waren op haar werk wel ontzettend druk geweest waardoor ze toch weer wat meer stress had, maar juist daarom deed dit middagje vrij haar wel even goed.
Direct vanuit haar werk reed ze door naar het hotel. Daar parkeerde ze haar auto en liep ze richting de lift. Eenmaal bij de deur van Steven’s appartementje zocht ze de sleutelbos in haar zak en hoorde Mack al aanslaan. Ze opende de deur en pakte de riem van de haak, groette Mack even en klikte de riem aan zijn halsband.
“Ga je gezellig mee?” vroeg ze de hond, waarna ze weer naar buitenstapte en Mack mee nam. Ze sloot de deur weer en draaide die weer op slot.

Carmen Roberts

Ze had het vreselijk druk met werken en ze was bezig met een paar hele grote zaken, die haar heel veel tijd kosten. Carmen werkte sowieso wel heel erg veel, maar nu maakte ze nog meer uren dan normaal. Het was maar goed dat ze het heel erg leuk vond om te doen, want anders was het niet vol te houden. Ze probeerde wel iets van een sociaal leven te houden en daarom had ze afgelopen week even kort met Rowan ergens geluncht. Dat moest toch gebeuren en ze wist dat na alles wat er gebeurd was het soms goed voor Rowan was om dat te kunnen bespreken. Hij had haar verteld over dingen die hem dwars zaten en die hij moeilijk vond, ook in zijn relatie. Ze vond het moeilijk om hem daar objectief in te helpen, omdat ze Katelynn écht niet mocht. Rowan leek nog steeds gek op haar te zijn, maar wel aan dingen te twijfelen en Carmen zag hem liever met iemand anders. Ze had hem uiteindelijk maar gewoon zelf wat laten praten en zich wat afzijdig gehouden, want ze wilde hem geen pijn doen met haar mening. Daarna was ze het weer een beetje vergeten, al had ze zichzelf voorgenomen om wel regelmatig contact met hem te hebben om hem ook een beetje in de gaten te houden. Ze wilde niet dat hij gekke dingen zou gaan doen. Nu was ze net klaar bij een cliënt en liep ze het hotel binnen om even snel wat te eten en zich om te kleden, dan kon ze daarna weer door. Ze was wat in gedachten verzonken toen ze bijna tegen iemand aanliep. Toen ze zag dat dat precies Katelynn was haalde ze diep adem en keek ze de vrouw strak aan. Ze wist niet zo goed wat ze moest zeggen, maar niets zeggen ging ook niet. 'Wat toevallig... hoe is het?' Vroeg ze dus maar. Haar volledig negeren was niet echt een optie.

Katelynn Camryn Leighton

Ze draaide zich om en wilde vervolgens weglopen, maar knalde daarbij bijna tegen iemand op. Omdat ze wat in gedachten verzonken was geweest duurde het even voor ze besefte wie het was.
“Hey,” reageerde ze gedempt terug. Ze keek Carmen aan en deed haar best niet al te kortaf over te komen. “Ja, gaat z’n gangetje,” knikte ze. Dat was deels wel waar, maar deels ook niet. Echter besprak ze haar problemen niet zo graag met Carmen.
“En met jou?” kaatste ze de vraag nu terug.

Carmen Roberts

Het was duidelijk dat deze situatie enorm ongemakkelijk was. Voor hun allebei, waarschijnlijk. Het enige dat ze aan het doen waren was de beleefde schijn ophouden en zelfs dat lukte niet echt heel erg goed. Ze zei dat het zijn gangetje ging. Daarna werd meteen gevraagd hoe het met haar was. 'Ja, prima.' was haar reactie. 'Ik sprak Rowan van de week.' voegde ze daar aan toe. Ze kon het gewoon niet volledig negeren, Rowan had duidelijk aangegeven dat het helemaal niet zo goed ging. 'Weet je zeker dat het goed gaat? Hij liet wat anders merken.' vroeg ze daarom ook. Misschien ook om duidelijkheid te krijgen, Katelynn kon moeilijk zeggen dat het allemaal wel best ging als Rowan zo duidelijk vertelde dat het niet zo was.

Katelynn Camryn Leighton

Carmen zei dat het bij haar ook prima ging, waarop Katelynn even knikte en weer verder wilde lopen. Echter ging Carmen door met praten en zei dat ze Rowan had gesproken. Ze vroeg of het echt wel goed ging, aangezien Rowan wat anders had gezegd. Katelynn bleef staan en keek weer naar Carmen. Ze klemde haar tanden even stijf op elkaar.
“Wat verwacht je nou?” bracht ze daarna uit. “Dat alles rozengeur en manenschijn is na alles wat er gebeurd is?” ze rolde even met haar ogen. “Het heeft tijd nodig.”

Carmen Roberts

Katelynn vond het duidelijk niet echt leuk dat ze hier op in ging en de reactie was dan ook niet heel erg vriendelijk. 'Nee, dat verwacht ik niet. Ik verwacht wel dat je tenminste eerlijk bent. Niet tegen mij, maar tegen Rowan. Je kan wel de grote schijn ophouden, maar daar trapt niemand in. Ja, misschien de mensen bij het OM wel. Maar daar is dan ook alles mee gezegd.' Zei ze nu. 'Ik begrijp totaal niet wat Rowan in je ziet, maar goed, als hij gelukkig met je is, dan is dat prima.  Maar dat idee heb ik niet. Ik heb juist het idee dat het eerder andersom is en dat jullie relatie alles alleen nog maar moeilijker maakt.' Sprak ze doordringend tegen Katelynn. 'Niemand verwacht perfectie. Maar het minste dat er van jou verwacht kan worden is dat je oprecht bent. En ik ben echt niet de enige die daar aan twijfelt...'

Katelynn Camryn Leighton

Carmen zei dat ze verwachtte dat Katelynn eerlijk was en dat ze niet de grote schijn moest ophouden. Ze begreep niet wat Rowan in haar zag en had niet het idee dat hij gelukkig met haar was. Volgens haar maakte hun relatie alles alleen maar moeilijker.
Katelynn stond even met een bek vol tanden, ze wist gewoonweg even niets uit te brengen. De woorden van Carmen kwamen hard aan en maakte haar kwaad. Haar emoties waren nogal schommelig en dit maakte het er zeker niet beter op.
"What the fuck heb jij er mee te maken, hou je erbuiten, je weet er niets van," siste ze richting Carmen. Ze was nu echt klaar met dat bemoeierige gedoe van haar. "Ik ben altijd eerlijk tegen Rowan. Het enige wat ik probeer is om niet in te storten, en dat is voor iedereen het beste denk ik zomaar. Kijk liever naar jezelf in plaats van onze relatie te proberen te ruïneren," gromde ze. Mack had de spanning bij Katelynn opgemerkt. De hond had de hele tijd netjes op de grond zitten wachten, maar was nu opgestaan en keek naar beide vrouwen.

Carmen Roberts

'Rowan is al jaren mijn beste vriend en ik zie hem graag gelukkig. Dat is wat ik er mee te maken heb. Jij kent hem naar mijn idee nog maar amper en hij is ongelukkig, ik heb niet het gevoel dat jij dat beter maakt.' zei ze doordringend. Ze liet zich echt niet van haar stuk brengen door Katelynn, ook niet als ze boos werd. Katelynn zei dat het enige dat ze probeerde was om niet in te storten. 'Dat gaat je zo te zien bijzonder goed af.' reageerde Carmen daar op. 'Mijn leven is prima. Ik probeer jullie relatie totaal niet kapot te maken, het tegenovergestelde. Hoe het met jou gaat interesseert mij vrij weinig, voor mij is het belangrijkste om Rowan gelukkig te zien. Als dat met jou is, prima. Maar dat lijkt niet het geval te zijn...'

Katelynn Camryn Leighton

Carmen haalde letterlijk het bloed onder haar nagels vandaan. Misschien was het beter om het gewoon te negeren en weg te lopen, maar zo was Katelynn niet, ze kon niet zomaar iemand over haar heen laten lopen.
"Oh ja, want jij weet het allemaal zo goed zeker," mompelde ze richting Carmen terwijl ze met haar ogen rolde. "Je wist het allemaal vast ook zo goed bij Andrea toen," plakte ze er achteraan. " Katelynn sloeg haar armen over elkaar en keek Carmen fel aan. Ze had echt een hekel aan haar. Elke keer weer begon ze over haar relatie met Rowan. Ze had al genoeg aan haar hoofd en kon dit er eigenlijk niet zo heel goed meer bij hebben.

Carmen Roberts

Katelynn zei dat ze het allemaal zo goed wist en daarna begon ze over Andrea. Daardoor haalde Carmen diep adem, maar dat maakte haar niet echt rustiger. 'Geen wonder dat Rowan ongelukkig is. Doe je ook zo tegen hem? Praat je dan ook zo over haar?' vroeg ze nu aan Katelynn. 'Als je ook maar iets wist over Andrea, over Rowan en Andrea, dan zou je hier wel anders mee omgaan.' zei ze daarna doordringend. Dit was waarschijnlijk een goed moment om het gesprek te staken en weg te lopen, maar dat leken ze allebei niet van plan te zijn. 'Rowan heeft al genoeg shit meegemaakt en jij bent zijn volgende probleem. Je bent alleen maar met jezelf bezig en met je eigen ellende, het zou mij niet verbazen als Rowan hierdoor een enorme terugval krijgt en jij hem direct zal verlaten. Dat heb je al die tijd toch tegen hem gezegd? Denk je dat dat een goede basis voor een relatie is?'

Katelynn Camryn Leighton

Ze klemde opnieuw haar kaken weer even op elkaar om bepaalde scheldwoorden binnen te houden. Normaal gesproken wist ze zich altijd wel goed in te houden en wist ze ook wanneer het juiste moment er was gekomen om een gesprek te staken, maar op het moment was ze iets minder de baas over haar emoties.
"Ik heb altijd respect gehad voor Andrea, alleen niet voor jou," kaatste ze terug. "Jij bent hier het probleem. En jij wilt problemen zien die er helemaal niet zijn." Katelynn haalde haar hand door haar haren en pakte de riem van Mack over in haar andere hand.
"Ik zal Rowan nooit verlaten en dat weet hij, want ik hou van hem en wil niet zonder hem. Ik heb nooit gezegd dat ik hem zou verlaten. En dat zal ik ook nooit doen," siste ze richting Carmen.
Diep vanbinnen frustreerde dit gesprek haar omdat ze er toch wel echt onzeker van werd, bang dat ze te min was voor Rowan en niet goed genoeg was voor hem. Dat zat haar de afgelopen periode al vaker dwars, ze cijferde zichzelf heel erg weg steeds en dit maakte het er niet beter op. Maar dat ging Carmen allemaal niet aan en zou ze haar ook niet aan haar neus gaan hangen.
"Ga jij je maar lekker bezig houden met Steven, die je nog altijd niet ziet staan, en hou je alsjeblieft buiten onze relatie," siste ze nog richting Carmen.

Carmen Roberts

'Respect voor Andrea? Laat mij niet lachen, bitch. Als jij ergens geen respect voor hebt, dan is het daar wel voor... doen alsof je haar kent. Kom op zeg.' zei ze nu. Ze kon hier echt niet tegen. 'Je denkt misschien zoals Andrea te kunnen zijn, of misschien wel sterker... Maar Andrea was zo veel meer dan jij bent. Dat je ook maar het lef hebt om over haar te beginnen laat dat al zien.' zei ze nu kwaad. Met Andrea had ze een hele gevoelige snaar geraakt, dat was wel duidelijk. 'Ohja, weet hij dat? Ik hoorde namelijk iets anders van hem. Misschien moet je dan eens met hem bespreken hoe je er over denkt, want jullie gedachten hier over zijn duidelijk verschillend.' beet ze Katelynn toe. Daarna kreeg ze te horen dat ze zich bezig moest houden met Steven, die haar nog altijd niet zag staan. 'Wat heeft Steven hier in godsnaam mee te maken? Misschien als alle shit bij het OM goed geregeld was, dat hij ook nog wat tijd had om te ademen. Het enige waar jullie allemaal goed in zijn is het kapot maken van levens. Jij past er dus echt perfect tussen...'

Katelynn Camryn Leighton

Carmen ging echt te ver, ze probeerde haar echt volledig de grond in te boren en dat lukte ook nog aardig.
"Kutwijf," klonk Katelynn haar stem kwaad en ietwat trillend van emotie. Ze had echt de neiging uit te halen, maar wilde zich niet tot dat niveau verlagen. Tot zover de fijne, vrije middag om weer even te ontspannen. Ze snoof even en staarde Carmen strak aan.
"Ja? Heb je me genoeg uitgekafferd? Voel je jezelf nu beter? Of ga je nog even door?" vroeg Katelynn haar nu met een felle toon in haar stem.

Carmen Roberts

'Ah, je hebt inhoudelijks niets meer te zeggen, dus we gaan zo verder?' vroeg ze nu doordringend en ze zette een stap naar Katelynn toe. 'Het lijkt mij duidelijk dat je minstens net zo slecht bent om je te verweren tegen mij als het gaat om je relatie, als wanneer je je moet verweren in de rechtbank. Dat verbaast mij niets.' zei ze doordringend. Ze stond op het punt om Katelynn echt iets aan te doen en ze stonden ook echt recht tegenover elkaar. 'Als jij Rowan straks keihard laat vallen, zal ik er zijn om hem op te vangen, net zoals elke keer tot nu toe. Net zoals elke keer als het even niet zo goed loopt tussen jullie. Waar ben jij, Katelynn? Waar ben jij om hem te helpen en te steunen? In de rechtbank? Bij de psycholoog? Wanneer ben je er nou écht voor hem?'

Katelynn Camryn Leighton

Haar frustratie liep aardig op. Carmen leek niet meer te stoppen. Katelynn wilde weg lopen, maar aan de andere kant ook weer echt niet. Haar ademhaling was wat versneld en haar gezicht stond gespannen.
"In jouw ogen kan ik toch niets goed doen, dus waarom zou ik nog moeite doen om mij te verweren?" gromde Katelynn. Ze haalde even diep adem om zichzelf een beetje kalm te houden, voor zover dat mogelijk was. Maar de volgende woorden van Carmen leken dwars door haar hart te steken, het deed werkelijkwaar gewoon pijn. Katelynn gaf Carmen een harde duw en de tranen sprongen in haar ogen.
"Rot op, laat ons gewoon met rust," siste ze aangeslagen.

Carmen Roberts

Katelynn zei dat ze in haar ogen toch niets goed kon doen, dus waarom zou ze zich nog verweren? Net op het moment dat ze daar op wilde reageren kreeg ze nogal onverwachts een harde duw. Ze klapte tegen de muur aan. Ze hoorde Katelynn zeggen dat ze met rust gelaten wilde worden en meteen krabbelde ze wat op en gaf ze Katelynn nu ook een duw. Dit was niet echt de bedoeling geweest, maar het deed haar zo veel pijn om Rowan zo ongelukkig te zien en ergens was ze bang dat het zo erg werd, dat hij echt weer helemaal in zou storten. Dat kon ze niet aanzien. Volledig uit het niets voelde ze wel een heel krachtige duw en werd ze vastgegrepen. Ze hapte daardoor even naar adem en staarde wat verbaasd in het kwade gezicht van Rowan. Hij had Katelynn heel ruw bij haar schouder gegrepen en Carmen stond nogal klem tegen de muur aan geduwd. 'Wat heeft dit te betekenen?' vroeg hij doordringend. De woede stond in zijn blauwe ogen, maar hij was duidelijk vooral in de war. Carmen wist geen woord uit te brengen, wat deed hij hier überhaupt?

Katelynn Camryn Leighton

Carmen krabbelde weer op en gaf haar vervolgens ook een flinke duw. Mack begon te blaffen en positioneerde zich steeds wat tussen de dames in, maar ze leken beide niet zoveel op de hond te letten. Er liepen nu tranen over Katelynn haar wangen heen, ze kon haar emoties niet meer tegenhouden. Nadat ze haar evenwicht weer terug had gevonden wilde ze weer op Carmen af stappen, maar uit het niets verscheen Rowan, die de vrouwen uit elkaar duwde en vroeg wat dit te betekenen had. Katelynn stapte nu een paar pasjes achteruit en keek fel richting Carmen, terwijl haar lichaam trilde. Ze zweeg, ze wist niet wat ze moest zeggen, ze wist zelf niet eens goed wat hier aan de hand was. Met haar hand veegde ze de tranen uit haar gezicht.

Rowan Rivers

Hij had geen idee wat er gebeurde. Hij wist dat Katelynn Mack uit zou laten en daarom was hij wat eerder opgehouden, zodat hij haar op kon halen. Hij wilde graag wat tijd met haar doorbrengen, omdat hij het gevoel had dat ze een beetje langs elkaar leefden. Hij wilde het graag met haar bespreken, maar hij had niet verwacht dit aan te treffen. Helemaal niet zelfs. Dat Carmen en Katelynn elkaar niet mochten was allang duidelijk, maar dit was wel heel extreem. Ze leken allebei nogal overstuur te zijn en dat zorgde ervoor dat hij in de war raakte. Dit waren twee personen waar hij vreselijk veel om gaf, en hij wilde geen kant kiezen. Carmen trok zich los en hij bleef tussen ze in staan. 'Nou, vertel maar. Ik ben ontzettend benieuwd wie van jullie hier een goede verklaring voor heeft...' zei hij nu. Carmen schraapte haar keel even en keek hem nu aan. 'Het is mijn schuld. Ik lokte het uit.' zei Carmen nu, waardoor hij haar wat verbaasd aan staarde. Waarom zou ze dat doen? Hij begreep er niets van. 'Ik kan er niet tegen om je ongelukkig te zien.' zei ze nu tegen hem. Hij wist wel waar dit vandaan kwam, dit kwam door het gesprek wat hij met haar gehad had. Carmen was een van de weinige personen die hij vertrouwde met zijn gevoelens, waar hij eerlijk mee durfde te praten. Soms nog meer dan Steven, omdat hij Steven nooit ongerust wilde maken. Met Carmen kon hij daardoor meer van zijn zorgen uitspreken en dat had hij deze week gedaan. 'Ik vertrouwde je mijn gevoelens toe. Dat was geen reden om dat later te gaan misbruiken tegenover Katelynn.' zei hij nu doordringend en kwaad. 'Ik.. ik bedoelde het niet verkeerd.' stamelde Carmen nu. 'Dat zal wel. Stik er maar in. Ik hoef je niet meer te zien, Carmen. Rot op.' beet hij haar toe. Het deed hem heel veel pijn, maar hij was veel te kwaad om helder na te denken. Hij greep Katelynn vast en hij sleurde haar half met zich mee. Hij moest weg hier.