Police Life

Katelynn Camryn Leighton

Ze knikte nog even toen Rowan zei dat een pijlzender inderdaad wel verstandig was. Hij sloeg zijn armen om haar heen en zij leunde tegen hem aan. Ze wilde voor altijd zo blijven zitten, het voelde zo veilig. Maar ze wist dat ze dat niet was. Ze was nergens echt veilig. Dat maakte naar gestrest. Ze deed haar best om de stress zo goed mogelijk tegen te gaan, aangezien het niet goed was voor de baby. Maar echt veel kon ze er niet aan doen. Het was ook niet niks als je te horen kreeg dat mensen je buik open wilden gaan snijden. Ze huiverde weer even door die gedachten.
"Het komt wel goed.. Echt.. Dat moet wel.." sprak ze zachtjes tegen Rowan, al probeerde ze zichzelf ook te overtuigen door deze woorden.

Rowan Rivers

Ze leunde tegen hem aan en hij bleef heel even zo dicht bij haar, daarna keek hij weer naar de papieren op tafel. Hij moest één van die mannen zien te vinden en informatie uit hem krijgen. Dat was een manier om de rest te vinden. Hij vertrouwde niet echt iemand anders om dat voor hem te doen, maar hij kon zelf Katelynn niet alleen laten, want dan zou hij niet in staat zijn om haar te beschermen. Het was zo frustrerend allemaal, hij vond dit echt heel erg vervelend. Hij zocht nu wat in de kast en haalde er een doosje met een zender uit. Dan hadden ze dat maar vast geregeld.

Katelynn Camryn Leighton

Ze stond op toen Rowan dat ook deed en pakte het doosje van hem aan, waar de zender in zat. Ze haalde even diep adem en haalde de zender uit het doosje en controleerde even of het ding werkte. Daarna stopte ze het in haar BH, een plek waar ze het hoogst waarschijnlijk niet al te gauw zouden vinden.
"Ik denk dat ik mijn collega's ga inlichten.." vertelde ze nu zachtjes. "Dit redden we niet alleen. En zij willen waarschijnlijk maar al te graag die mannen weer arresteren.."

Rowan Rivers

Ze stopte de zender weg en hij leunde achterover in de stoel. Ze zei ook dat ze dacht dat ze haar collega's moest inlichten. Hij knikte even. Misschien was dat ook wel verstandig. Hij wist niet of het zou helpen, maar wie weet wel. Hij had gewoon niet meer al te veel hoop,hij was zo enorm bang dat dit fout zou gaan. Daar maakte hij zich echt heel erg veel zorgen over. Hij wilde niet dat haar of hun kindje iets overkwam. Dat was zijn ergste nachtmerrie. Juist nu het allemaal zo goed leek te gaan. 'Zal ik je meenemen naar de rechtbank?' Vroeg hij zacht aan haar. Dan kon ze het gewoon vertellen en hoefde ze niet te bellen. Ze had daar waarschijnlijk nog wel meer te regelen.

Katelynn Camryn Leighton

Rowan knikte om haar voorstel, dat had ze eigenlijk niet verwacht. Normaal wilde hij altijd alles zelf regelen en zelf doen. Hij wilde niemand van buitenaf zich ermee laten bemoeien. Maar nu ging hij toch overstag. Al hadden ze ook niet veel keus natuurlijk. Ze hadden niet veel tijd meer, dit ging gewoon niet met zijn tweeën. Misschien hadden haar collega's ook nog wel hele goede plannen. En sowieso was het veiliger als er meer mensen vanaf wisten.
Ergens was Katelynn wel bang dat haar collega's er te zakelijk mee om zouden gaan en dat hun prioriteit vooral was om die mannen terug te vinden en op te sluiten. Maar dat zou ze vanzelf wel zien.
"Ja, is goed," knikte ze naar Rowan toen hij vroeg om haar mee te nemen naar de rechtbank. Dan kon ze daar met haar collega's spreken en misschien zelf ook nog wat dingen onderzoeken en nagaan.

Rowan Rivers

Hij reageerde niet echt heel uitgebreid op alles, in zijn hoofd was het heel druk en hij had moeite om met alles goed om te gaan. Hij sloot zichzelf dan best wel erg af, waarschijnlijk was Katelynn de enige die nog een beetje tot hem doordrong. Ze vond het goed om naar de rechtbank te gaan en hij ruimde alle spullen op en hij nam mee wat ze misschien nodig konden hebben, zodra Katelynn ook in de auto zat reed hij richting de rechtbank. Hij kwam hier eigenlijk alleen als hij voor Katelynn kwam, maar nu wilde hij al helemaal in haar buurt zijn. Als er iets gebeurde als hij weg was, zou hij zichzelf dat nooit vergeven.

Katelynn Camryn Leighton

Ze stopte het briefje met de namen van de mannen in haar broekzak en wachtte tot Rowan alle spullen opgeruimd had, waarna ze met hem mee liep het bureau uit richting zijn auto. Eenmaal in de auto reden ze richting de rechtbank, waar ze al gauw waren.
Katelynn stapte uit en liep samen met Rowan zwijgend richting de rechtbank en daar naar binnen. Er viel gewoonweg weinig te praten.
Ze zocht haar collega's bij elkaar en liet weten dat ze iets belangrijks te zeggen had. Toen ze iedereen bij elkaar had vertelde ze over de situatie. Ze overhandigde het papiertje met de namen van de mannen en vertelde over de ontsnappingen van een aantal van hen. De rest was vrijgekomen, al dan niet onrechtmatig.
Haar collega's hadden het met haar te doen, maar leken- zoals al verwacht- de mannen ook heel belangrijk te vinden.
"We moeten ze zo snel mogelijk te pakken zien te krijgen, zodat zo min mogelijk mensen ervan te weten komen. Die mannen zijn een gevaar voor de maatschappij en het is een domper voor het rechtssysteem. We moeten voorkomen dat dit bekend wordt en moeten gauw handelen," werd er gezegd door haar baas. Duidelijk was dat hij zijn eigen hachje zo gauw mogelijk wilde redden. Maar op dit moment was dat toch ook in het voordeel van Rowan en haar.. Dus dat kwam mooi uit.
"Maar hoe.. We kunnen hier geen weken over gaan doen. Dat duurt te lang. Misschien moeten we ze uit de tent lokken. Dan kunnen we ze allemaal pakken," zei dezelfde man nu. De rest leek daar mee eens. Katelynn beet op haar lip.
"Op wat voor manier uit de tent lokken dan?" vroeg zij nu op haar beurt.
"We kunnen ze geven wat ze willen.."
"Mij dus?" klonk Katelynn haar stem fel en verbaasd.
"Ja, maar natuurlijk laten we ze niet ver komen. We laten ze alleen vluchten naar hun schuilplaats, waar ze sowieso allemaal zijn. Als jij dan zendertjes en microfoontjes om hebt, vinden we je sowieso. En we zullen een paar speciale agenten mee kunnen sturen die je onopvallend volgen en meteen ingrijpen wanneer ze bij de schuilplaats zijn aangekomen. Dan hebben we ze meteen allemaal. En kunnen we ze weer opsluiten."
Katelynn knipperde met haar ogen en klemde haar kaken op elkaar. Eigenlijk wist ze niet zo goed wat ze van dit plan vond. Ze vertrouwde haar collega's wel, en die speciale agenten zouden waarschijnlijk top getraind zijn. Maar die mannen waren levensgevaarlijk en ze vond het doodeng om ook maar eventjes in hun handen te zijn. Vooral omdat ze wist tot wat ze in staat waren. Wat als ze iets door hadden?

Rowan Rivers

Hij hield zich een beetje afzijdig, hij kon ook niet echt anders nu. Hij kon geen beslissingen nemen en hij had zelf toch geen beter idee, maar hij vond het wel heel erg moeilijk om te horen dat ze Katelynn eigenlijk als lokaas wilden gebruiken. Hij wilde juist niet dat ze in gevaar was. Hij keek even naar haar, zijn blik wat onrustig en bezorgd. Het zou kunnen werken, maar hij had al zo vaak gezien dat die groep hun veel te slim af was. Hoe goed het allemaal ook voorbereid was. Dat wilde hij niet, dat wilde hij gewoon echt niet hebben. Katelynn moest hoe dan ook veilig zijn. Hij slikte even en hij staarde weer naar de grond, nog steeds bleef hij maar zwijgen.

Katelynn Camryn Leighton

Ze staarde wat voor haar uit, er werd duidelijk verwacht dat zij een antwoord zou gaan geven, maar ze wist gewoon niet wat ze moest zeggen. Ze keek even opzij naar Rowan, hij bleef ook stil. Haar collega's gingen al verder nu in het realiseren van de plannen en het voelde allemaal heel ongemakkelijk. Dit ging over haar. Over haar veiligheid. Wilde ze dit wel? Er leek niet echt een andere optie, maar ze voelde zich er niet fijn onder. Haar hart bonsde nu al als een gek. Straks liep het mis..
"We kunnen het best meteen tot actie over gaan. Vanavond laat afspreken lijkt mij het beste. Dan zet ik alles op pootjes.. Is dat goed?" vroeg de beste man nu. Iedereen ging erin mee, iedereen was ermee eens. Katelynn keek opnieuw even richting Rowan.

Rowan Rivers

Hij voelde zich weer misselijk worden, hij vond dit echt afschuwelijk. Het schuldgevoel werd ook steeds erger. Hij zag Katelynn naar hem kijken en daarna liep hij naar haar toe en pakte hij haar vast, heel zorgzaam. Hij sloeg zijn armen om haar heen, het maakte hem nu niet uit dat haar collega's er bij stonden. Hij wilde haar steunen en dichtbij zich hebben. 'Ik weet niet of ik hier wel echt achter sta.' fluisterde hij nu eerlijk. Katelynn kende hem goed genoeg om te weten dat hij hier waarschijnlijk echt zijn twijfels bij had, daar wilde hij ook eerlijk in zijn.

Katelynn Camryn Leighton

Rowan kwam naar haar toe lopen en sloeg zijn arm over haar heen. Katelynn klemde haar kaken op elkaar om niet haar emoties de vrije loop te geven. Hij fluisterde dat hij niet wist of hij hier achter stond. Daardoor knikte Katelynn langzaam.
"Ik weet het ook niet.." mompelde ze terug. Aan de ene kant leken ze niet echt een andere keuze te hebben, maar aan de andere kant ging dit wel om haar leven en de baby. Ze wilde niet te veel risico lopen. Vooral nu niet. Ze zuchtte even zachtjes.
"We hebben geen andere keuze, dat snap je toch wel?" vroeg een collega haar nu, die iets meegekregen had blijkbaar. "We moeten die mannen zo snel mogelijk te pakken zien te krijgen. En we plannen het allemaal heel goed, zodat er niets mis kan gaan," probeerde hij Katelynn te overtuigen.

Rowan Rivers

Ze zei dat ze het ook niet wist en hij streek langzaam langs haar gezicht. Hij wilde er zo graag op vertrouwen dat het allemaal wel goed kwam, maar dat was bijna onmogelijk en daar had hij heel erg veel moeite mee. Iemand reageerde op wat er gezegd werd en hij keek op, zijn blauwe ogen stonden heel fel en kwaad. Hij klemde zijn kaken op elkaar om niet meteen uit te vallen. Die mensen hier hadden geen idee waar ze mee te maken hadden. Ze hadden geen idee wat voor vreselijke dingen die bende al gedaan had. Ze hadden echt geen idee hoe erg hij dit zich persoonlijk aantrok. Het was dat hij hier met Katelynn stond en dat het haar collega was, maar anders had hij duidelijk zijn handen echt niet thuis kunnen houden.

Katelynn Camryn Leighton

Ze merkte de woede van Rowan op en pakte zijn hand zachtjes vast, waarna ze er voorzichtig in kneep. "Het is goed.." fluisterde ze zachtjes naar hem. Ze beet op haar lip en keek weer richting haar collega's, die al druk bezig waren met dingen voorbereiden. Dat die bende op vrije voeten was, was een schande voor het rechtsapparaat. En dat wilde het OM natuurlijk zo snel mogelijk oplossen. Dat leek hun grootste prioriteit. Het voelde onmenselijk dat zij als lokaas gebruikt werd. Maar ze durfde er niet tegenin te gaan. Ze had deze mensen nodig, want met zijn tweeën waren ze net zo kansloos.
Katelynn haalde haar hand even nerveus door haar haren en slikte moeizaam. Ze haalde diep adem en besloot het toen maar gewoon te doen. Wat moesten ze anders?
"Goed, ik doe het.. Maar op één voorwaarde," sprak Katelynn nu. Ze trok meteen de aandacht van iedereen nu. "We spreken een codewoord af en als ik dat zeg, wil ik dat er metéén per direct ingegrepen wordt. Of ze er nou allemaal zijn of niet. Oké?"
Haar baas peinsde even en knikte uiteindelijk. "Dat is prima. Zeg maar 'ik heb hoofdpijn'. Dan zullen we ingrijpen."

Rowan Rivers

Katelynn zei dat het goed was, maar dat was het helemaal niet. Hij werd hier zo kwaad van, hij merkte aan alles hoe gespannen hij was, maar dat was ook helemaal niet gek. Hij kalmeerde wel weer een beetje doordat ze hem vastpakte. Daarna zei ze dat ze het wilde doen, onder de voorwaarde dat er meteen ingegrepen zou worden als ze dat aangaf. Hij slikte even, hij wilde dit echt niet, maar hij wist heel erg goed dat dit hun enige optie was. 'Wat verwacht je van mij?' Vroeg hij nu zacht aan haar. Hij wist niet of ze wilde dat hij meedeed aan de hele operatie of niet. Misschien was het beter om afstand te houden van alles, maar hij wist niet of hij dat wel kon. Of hij dan niet helemaal gek zou worden. Hij wist alleen ook niet of hij zich in kon houden als haar iets overkwam en hij weer bij die bende in de buurt was.

Katelynn Camryn Leighton

Ze sloeg haar armen over elkaar en voelde de spanning door haar lichaam gieren. Ze werd er misselijk van. Met haar hand ging ze even over haar buik. Ze hoopte zo dat alles volgens plan zou verlopen. Het ging niet alleen om haarzelf, maar ook om de baby.. Ze haalde even diep adem en keek opzij naar Rowan, die vroeg wat ze van hem verwachtte. Daar moest ze even over nadenken. Ze wist het eigenlijk niet heel goed.
"Probeer met hen samen te werken," zei ze nu, terwijl ze naar haar collega's knikte. "Doe wat zij zeggen." Ze glimlachte even waterig naar hem, want er viel niet echt veel te lachen. Een man kwam nu naar haar toe en stopte een zendertje onder de boord van haar blouse. De pijlzender die ze al bij zich droeg werd ook geregistreerd. En ze kreeg een piepklein microfoontje in haar blouse.
"Katelynn, ben je klaar?" werd er nu gevraagd door een van de mannen. "Dan kan je naar buiten lopen. Gewoon richting je huis. Alsof je naar huis gaat."
Katelynn haalde opnieuw diep adem en knikte langzaam. Ze keek weer even naar Rowan en kon niet voorkomen dat haar ogen waterig werden. Ze boog naar voren en drukte haar lippen op die van hem, waarna ze hem even kort maar intens zoende. Daarna fluisterde ze hem zachtjes toe dat het goed kwam en draaide ze zich om, om het kantoortje te verlaten en richting de uitgang van de rechtbank te lopen. Adrenaline pompte door haar aderen, ze was zo ontzettend bang. Maar ze moest haar collega's vertrouwen.. Ze slikte even moeizaam, balde haar vuisten en liep naar buiten. Misschien zou er nog wel helemaal niets gebeuren nu.. Ze snoof de frisse lucht op en probeerde ontspannen over te komen, maar of het lukte wist ze niet.
Ze stak de straat over en ging de hoek om. Rustig liep ze door, starend naar haar eigen voeten. Het zou raar zijn als ze constant om haar heen keek. Haar hart bonsde als een gek. Ze stopte haar handen in haar jaszakken en begon iets steviger door te lopen. Nog een aantal straten door, tot ze haar huis in zicht had. Ze had de neiging om te gaan rennen, te sprinten. Tot ze binnen was. En dan de deur op slot te draaien. Maar ze moest zich aan het plan houden. Misschien zouden ze nu nog niet eens voor haar komen. Maar de kans was zeer aannemelijk, aangezien ze hun constant in de gaten leken te houden. Ze zuchtte zachtjes.

Rowan Rivers

Katelynn zei dat hij moest proberen met ze samen te werken. Hij knikte langzaam. Hij zou zijn uiterste best doen, hij was enorm veranderd door Katelynn, eigenlijk alleen maar positief. Hij deed zijn uiterste best om het goede te doen. Ook nu. Hij moest luisteren naar haar collega's, doen wat ze van hem vroegen. 'Dat zal ik doen.' zei hij nu zacht. Hij werd door haar gezoend en hij ging er in mee, het was wat wanhopig. Hij wilde dit echt niet. Hij was doodsbang dat dit allemaal fout zou gaan. Het kon nooit zo makkelijk zijn, er moest meer komen. Katelynn vertrok en hij haalde een hand door zijn haren heen. Het enige wat hij wilde, was naar haar toe en bij haar zijn. Nu voelde hij zich echt alleen maar onrustiger worden. Hij wist dat ze er goed aan deden om niet constant bij elkaar te zijn, want dan kregen ze de kans om iets te doen. Maar het mocht ook niet te erg opvallen en hij wilde echt alleen maar bij haar zijn.

Katelynn Camryn Leighton

De laatste tientallen meters waren het ergst. Zouden ze nog toeslaan? Ze haalde haar hand door haar lange, bruine haren en stak de weg over. Daarna liep ze het paadje op die naar de voordeur leidde. Ze zocht haar sleutels en vond die uiteindelijk. Met trillende handen probeerde ze de sleutel in het sleutelgat te stoppen, wat nog erg lastig was. Toen ze hem er eindelijk in had gekregen draaide ze hem om. Ze hoorde de honden aanslaan. Zachtjes zuchtte ze, waarna ze de deur open wilde duwen. Echter werd ze nu opeens van achteren vastgegrepen. Ze kreeg een vochtige doek tegen haar gezicht gedrukt en spartelde even kort, maar al gauw werd alles zwart. Ze werd opgetild en meegedragen naar een wit bestelbusje. Daar werd ze in gesmeten en met piepende banden reed het busje weg.
Hoeveel later het was toen ze eenmaal weer ontwaakte wist ze niet. Ze voelde zich suf en duizelig. Haar handen waren samengebonden met ducktape, evenals haar benen. Zachtjes kreunde ze even en duwde zichzelf met enige moeite overeind. Verwoed knipperde ze met haar ogen, langzaam werd alles scherp. Ze schudde heen en weer, ze reden sowieso veel te hard en vlogen soms letterlijk bochten door.
"Een hele goede avond," klonk er opeens een stem. Katelynn keek opzij en merkte nu pas de man op die naast haar zat. Ze schrok ervan. Het busje rook naar een mengelmoes tussen wiet en alcohol. Ze werd er kotsmisselijk van.
De man naast haar pakte haar vast en streelde met zijn hand langs haar gezicht. "Jammer dat je zo een bitch bent, anders was je wel leuk geweest," klonk zijn stem. Katelynn klemde haar kaken op elkaar. Toen hij haar echter probeerde te zoenen spuugde Katelynn in zijn gezicht. "Blijf van mij af, viespeuk," gromde ze. Ze kreeg een stomp in haar gezicht en zag even vlekjes voor haar ogen. Bloed sijpelde uit haar neus. De man begon weer aan haar te zitten en trok met enige moeite haar jas uit.
"We zijn er bijna," hoorde ze iemand van voor uit het busje zeggen. Katelynn slikte moeizaam en kreeg het spaans benauwd toen de man aan haar blouse begon te zitten. Hij maakte het los en trok het gelukkig nog niet helemaal uit, want dan zou ze het microfoontje kwijt zijn. Zijn handen gleden nu over haar lichaam en langs haar BH. Vervolgens greep hij haar bij haar keel en begon haar nu onder dwang te zoenen. Katelynn spartelde en wist er weer onderuit te komen. Dit ging echt te ver. Ze wilde het echt niet verder laten komen. Ze moesten maar iets anders verzinnen dan.
"Hoofdpijn, ik heb hoofdpijn," sprak ze. "Ik heb hoofdpijn." De man lachte even en pakte haar kin vast. "Zal ik je iets geven wat je hoofdpijn laat verdwijnen?" grijnsde hij. Hij rommelde even in een tas en haalde er een injectie uit. Katelynn schudde haar hoofd.
"Nee, nee, echt niet, ik ben zwanger gek!" schreeuwde ze uit.
"Ik heb hoofdpijn!" gilde ze vervolgens luid. Ze moesten ingrijpen, ze wilde dit niet, ze wilde de baby niet in gevaar brengen. Dit ging allemaal veel te ver. Tranen stonden in haar ogen.
"Laat haar haar kop houden! We zijn er bijna!" schreeuwde een man van voorin het busje. De man bij Katelynn greep haar stevig vast en stak de naald in haar hals. Hij liet de vloeistof langzaam haar bloedbaan in lopen. Katelynn jammerde en spartelde, maar het hield hem niet tegen. Vervolgens ging hij door met haar betasten en trok aan haar blouse. Hij scheurde het kapot en zijn hand ging langs het microfoontje en de zender. Meteen stopte hij met het betasten van Katelynn en trok de beide apparaatjes eruit.
"Krijg nou alles," klonk zijn stem verbaasd. "Stop! We gaan voor plan B! Ze heeft zendertjes!" riep de man. Hij verbrijzelde het microfoontje en de zender onder de hak van zijn schoen en begon Katelynn nu grondig te fouilleren, waardoor hij de pijlzender ook vond en kapot maakte.
Het busje veranderde duidelijk van koers, Katelynn schoof tegen de wand van het busje door de flink scherpe bocht die ze ineens maakten. De weg werd hobbelig en ze werd enorm door elkaar geschud. Ze maakten nog meer scherpe bochten en leken echt vol vaart te rijden.
Pas een tijd later remde het busje flink hard en gingen de deuren open. Iedereen stapte uit en Katelynn werd uit het busje getild. Haar beeld was ontzettend wazig en ze voelde zich raar, maar ze kon goed zien waar ze waren. Midden op een groot weiland. Bij een klein vliegtuigje. Ze werd het vliegtuigje in gedragen en daar op een stoel vastgebonden. Niet veel later hoorde ze de motor van het vliegtuigje aan gaan en begon het te hobbelen over het grasveld. Dat stopte toen ze eenmaal de lucht in gingen.


Riley (Meneertje van het OM)

Toen Katelynn vertrokken was hielden ze de grote beeldschermen in de gaten, waar ze de stipjes op zagen van zowel de pijlzender als de andere zender. Ook had hij het geluid van het microfoontje hardop gezet, zodat iedereen mee kon luisteren. Het arrestatieteam stond paraat, zij stonden klaar om te vertrekken wanneer dat van hen werd verwacht.
Eerst gebeurde er een hele tijd niets, Katelynn leek zonder problemen richting haar huis te lopen. Daar leek er echter schot in de zaak te komen. Er klonk gespurtel van Katelynn en ze hoorde zelfs de honden binnen aanslaan. Daarna hoorden ze mannenstemmen en een deur van een busje die open en dicht schoof. Vervolgens een ronkende motor en leken ze weg te rijden.
"Er achteraan. Maar niet in zicht. Blijf een paar straten achter lopen," beval hij het AT. Zij kwamen in actie en volgden de stipjes op de radar, ofwel Katelynn.
Na ongeveer een halfuur redelijke stilte, hoorde ze weer geluiden van Katelynn. Er klonk een mannenstem, hij praatte tegen Katelynn. Daarna klonken er wat geluiden alsof hij aan haar zat. En vervolgens hoorden ze Katelynn schelden. Het klonk alsof ze een klap kreeg. Daarna sprak er een stem op de achtergrond dat ze er bijna waren. Riley wreef in zijn handen, dat was wat hij wilde horen, dat leek goed te gaan.
Weer klonk er gekraak, de man moest aan Katelynn zitten, dichtbij het microfoontje. Ze konden alle geluiden goed horen. Riley keek wat bedenkelijk. Niet veel later sprak Katelynn het codewoord. Of eigenlijk de zin. Tweemaal. Ze wilde ermee stoppen. Juist net nu, wanneer ze dichtbij kwamen. Riley haalde even diep adem. Één van zijn collega's hief zijn portofoon op en wilde het AT in actie laten komen, maar Riley stak zijn hand op en schudde zijn hoofd.
"Nog niet, ze zijn er bijna, ik wil ze hebben," sprak hij duidelijk. "Nog even wachten."
De situatie leek nu helemaal wat te escaleren. Katelynn leek echt in paniek. Riley ging even overstag, maar hoorde daarna weer geroep dat ze er bijna waren. "Wachten!" herhaalde Riley, om alles nog altijd te bevriezen.
Vervolgens ging alles heel snel. De zendertjes en microfoontjes werden ontdekt en vernield. De stipjes verdwenen van het scherm en er klonk alleen nog gekraak. Riley stond op van zijn stoel.
"Verdomme!" vloekte hij. Hij pakte zijn portofoon. "Actie! Actie!" schreeuwde hij, bedoeld voor het AT. Die reageerde dat ze op weg gingen, al konden zij natuurlijk ook niet meer precies weten hoe het busje nu reed.
Minuten gingen voorbij. Riley ijsbeerde heen en weer en bracht even later de portofoon weer naar zijn mond. "Wat is de situatie?" vroeg hij.
"We zijn ze kwijt. We gaan de omgeving afzoeken. Regel een wegafzetting!" klonk er vanaf de andere kant.

Rowan Rivers

Al die tijd liep hij heen en weer door de ruimte. Zijn hart klopte in zijn keel en hij voelde dat hij echt op het randje stond van alle spanning. Vooral omdat hij wist hoe vreselijk dit moest zijn voor Katelynn. Dat vond hij het aller ergste. Hij was ook enorm bang voor de afloop. Zelfs als ze haar hier veilig uit kregen, zou ze mentaal zo kapot zijn dat hij er niet mee om kon gaan. Net als bij Andrea. Dat kon hij niet nog eens hebben. Hij keek op toen hij de stem van Katelynn hoorde, zijn blik strak en doordringen gericht op de mensen in de ruimte. Hij klemde zijn kaken op elkaar om niet boos te worden toen ze nog even wilden wachten. Hij wist uit ervaring dat dit niet goed was. Hoe vaak had hij zelf wel niet in zo'n positie gezeten? Toen bleek dat ze inderdaad te laat waren bleef hij eerst even doodstil zitten. Het moest nog wat tot hem doordringen. Daarna kwam hij langzaam overeind. Deze sukkels hier zouden dit nooit op kunnen lossen. Die wilden ten kosten van alles die mensen hebben, niet Katelynn. Natuurlijk zag hij het liefste elk bendelid dood voor zijn voeten liggen, maar Katelynn ging voor. Langzaam liep hij naar Riley toe, om uit het niets keihard uit te halen. Zijn vuist kwam met een flinke klap in het gezicht van de man. 'Als haar, of mijn kind iets overkomt, zal ik er persoonlijk voor zorgen dat je elke dag in de rest van je leven uit doodsangst om je schouder moet kijken. Net zoals Katelynn net moest doen, net zoals ik doe. Misschien begrijp je het dan...' Beet hij de man toe. Daarna vertrok hij, hij had nog meer kans om dit in zijn eentje op te lossen en hij was erg in paniek en in de war van wat er gebeurde dat hij alleen nog maar weg wilde van die pijn.

Steven Smith

Vandaag was het zover; hij was vrijgekomen na een lange tijd vast te hebben gezeten. Hij was flink afgevallen, maar tegelijkertijd ook gespierder geworden omdat hij altijd maar ging trainen uit verveling, vooral in de isoleercel.
Aan de ene kant was het een vreselijke tijd geweest, hij was regelmatig aangevallen door andere gedetineerden. Maar aan de andere kant had hij wel zichzelf weer terug gevonden en de gedwongen gesprekken met een psychiater hadden hem ook toch wel goed gedaan. Hij had zijn trauma's weer een beetje een plekje kunnen geven. Er was hem geadviseerd om rustig aan weer te beginnen met het oppakken van zijn leven en niet meteen te hard van stapel te lopen. Maar Steven kende zichzelf en hij wist dat hij niet stil zou gaan zitten.
Helemaal toen hij eerst naar een andere gevangenis werd getransporteerd en daarna pas vrijgelaten werd, wist hij dat hij niet rustig aan weer kon gaan beginnen. Hij had het gevoel dat hij juist er meteen weer midden in zat.
Hij had een taxi genomen naar het huis van Katelynn. Daar was echter niemand. De deur was wel ontgrendeld dus hij kon zo binnen lopen. Mack was door de dolle heen, hij bleef maar blaffen en blij om hem heen springen.
Na wat rondbellen kreeg hij te horen wat er allemaal gaande was en voelde hij de adrenaline meteen alweer door zijn lichaam pompen. Rowan scheen bij de rechtbank te zijn.
"Kom, Mack," knikte Steven naar de hond. Hij zocht in een laatje naar zijn autosleutels en toen hij die vond liep hij naar buiten en liet Mack in de auto springen. Zelf stapte hij ook in en vervolgens reed hij richting de rechtbank.
Hij parkeerde zijn auto vlak voor de deur en stapte uit. Mack sprong er ook uit. Stevens blik viel op Rowan, die net naar buiten kwam lopen. Hij liep met grote passen op hem af en sloeg zijn arm zwijgend om hem heen. Woorden zouden deze situatie niet redden, Rowan had steun nodig.

Rowan Rivers

Hij was zo erg van slag en precies op dat moment keek hij verbaasd op. Steven was hier. Hij voelde de arm van zijn vriend om hem heen en hij slikte moeizaam, nu pas liet hij al zijn gevoel wat meer toe, al kon het ook niet te ver gaan, dan zou hij niet meer kunnen nadenken. 'Ik heb je zo gemist... En nu... Ik kon je niet helpen en ik kan haar ook niet helpen...' stamelde hij. Hij voelde dat hij een beetje trilde en hij staarde naar de grond. 'Het gaat allemaal weer precies hetzelfde. Er is weer niets wat er aan te doen is en het eindigt vast ook hetzelfde.. dat wil ik niet nog eens.' Fluisterde hij. Alles wat er gebeurd was, wat er met hun gedaan was, het verlies van het kindje en van Andrea, zoiets kon hij niet nog eens hebben. Hij was er nu nog niet eens echt overheen. Hij wreef langs zijn voorhoofd, moest hij nu naar huis? Wat moest hij doen?

Steven Smith

Mack ging braaf naast Steven zitten en leek tevreden dat zijn baasje er weer was. Zijn staart kwispelde heen en weer.
"We kunnen haar vast wel helpen," sprak Steven nu. Ze moesten niet denken dat ze geen opties hadden, ze moesten juist gaan zoeken naar opties. "We laten het niet weer zo eindigen. Dit keer zijn wij ze te slim af," glimlachte hij, al wist hij het natuurlijk ook niet zeker.
"Waar is ze van de radar verdwenen? We moeten daar gaan zoeken. Misschien vinden we wel iets. Die andere mannen weten niet waarnaar ze zoeken, die zoeken alleen het busje waarschijnlijk," zei hij nu. "Kom," wenkte hij Rowan daarna, waarna hij weer richting zijn auto liep en Mack op de achterbank liet springen.

Rowan Rivers

Hij merkte dat hij ook nog eens doodmoe was, de afgelopen dagen waren zo enorm intensief geweest en hij was constant zo bang geweest. Nu was hij echt heel erg moe daardoor. Steven zei dat ze haar vast wel konden helpen en hij wilde weten waar ze verdwenen was. Eenmaal in zijn auto zette hij de locatie in het navigatie systeem en hij leunde wat achterover. Hij voelde zijn hoofd bonken van de spanning en hij kon nog steeds niet echt geloven dat Steven hier was en dat hij dit niet alleen hoefde te doen.

Steven Smith

Toen Rowan ingestapt had gaf hij vol gas en reed hij weg bij de rechtbank. Hij had eigenlijk nog geen eens zijn bevoegdheid terug, maar dat deerde hem niet
Rowan zette de locatie in de navigatie en Steven reed richting de plek waar Katelynn van de radar verdwenen zou zijn. Het was midden op een 60 weg waar het signaal verloren was gegaan. Steven keek om zich heen. Hier hadden ze geweten dat ze gevolgd werden. Dus zouden ze sowieso abrupt anders zijn gereden.
Steven gooide zijn stuur om en ging slippend een bocht om naar rechts, een zandpaadje op door het boerenland. Er liepen vrij verse bandensporen overheen, maar dat kon natuurlijk ook van een andere auto zijn geweest. Pas toen Steven in de verte naast de weg een busje zag staan, wist hij dat ze goed gingen.
Hij zette zijn auto stil naast het busje en zag direct al dat die gedumpt was, alle deuren stonden open en zelfs de sleutel hing nog in het contact. Steven gooide het portier open en sprong uit de auto. Mack wurmde zich tussen de stoelen door naar voren en sprong ook de auto uit.

Rowan Rivers

Nog steeds was hij wat afwezig, hij volgde alles wat er gebeurde niet goed, tot ze opeens bij het busje waren. Hij sprong uit de auto en hij keek even naar alles. Hier had ze in gezeten. Hij wist wel dat hij dit nooit meer zou toe laten, vanaf nu zou hij har tegen alles beschermen, als ze hier ooit nog uit kwam. Als het dan nog goed met haar ging, als ze mentaal niet helemaal kapot was. Daar was hij nog het meeste bang voor ,dat ze haar wel weer bij die bende weg kregen, maar dat ze daarna helemaal kapot zou zijn, net zoals Andrea. Hij keek om zich heen en hij dacht na over wat er gebeurd was, maar het was heel duidelijk dat hij niet meer scherp was.

Steven Smith

Er stonden wat voetstappen in het zand, die gingen richting het grasveld. Wat moesten ze nou weer in een grasveld? Er leek geen andere auto te zijn gepakt, want er waren verder geen bandensporen meer op de weg.
Mack rende vrolijk heen en weer over het paadje en sprong op een gegeven moment de weilanden in. Hij rende steeds verder en snuffelde in het rond.
"Mack!" probeerde Steven de hond terug te roepen, voordat hij te ver ging. Zelf liep hij ook iets meer naar het weiland toe. Uiteindelijk ging bleef Mack ergens staan en draaide zich om richting Steven en Rowan. Hij begon te blaffen, luid en constant.
Steven keek even richting Rowan. "Ik denk dat hij iets heeft," zei hij gedempt. Daarna begon hij richting Mack te lopen over het gras. Er leek inderdaad iets bij de hond te liggen. Steven kwam dichterbij en beloonde Mack even, waarna hij het kledingstuk oppakte. Het was de jas van Katelynn. Steven liet het aan Rowan zien.
"Ze zijn hier ieder geval geweest."
Hij keek om zich heen en zag verderop sporen in het gras. Rustig liep hij daarheen, om er eens goed naar te kijken. Hij haalde zijn hand door zijn haren.
"Dit zijn geen autosporen," concludeerde hij vervolgens. Zijn blik speurde de omgeving af. In de verte, aan de andere kant van het weilandje, was een klein schuurtje. Het zou hem niets verbazen als dat een soort hangar was. Misschien zou er nog wel een vliegtuigje staan.