Police Life

Rowan Rivers

Na een tijdje sprong hij op de kant. Hij tilde Katelynn op en heel even voelde hij een schok van pijn door zijn lichaam gaan, maar het trok al heel snel weg. De alcohol zorgde er ook wel voor dat hij iets meer verdoofd was. Hij nam haar mee naar binnen en ondanks dat ze allebei nat waren van het water legde hij haar op de bank. Hij boog over haar heen en hij zoende haar even uitgebreid, daarna drong hij al bij haar naar binnen. Hij wilde ook niet langer wachten, op dit soort momenten had hij maar weinig geduld over. Hij wist dat hij het dan niet moest gaan uitstellen.  Zijn tanden gleden over haar hals en zijn bewegingen waren vrij heftig, morgen zou hij hier waarschijnlijk wel last van krijgen, maar nu ging het prima. Hij bleef vrij wild, maar hij genoot hier wel echt enorm van. Dit was precies wat hij nu nodig had.

Katelynn Camryn Leighton

Rowan klom uit het zwembad en tilde haar er later ook uit. Hij droeg haar mee naar binnen en legde haar op de bank neer. Water druppelde van hun lichamen af en Rowan begon haar weer te zoenen, maar drong al gauw bij haar binnen. Zijn aanrakingen en bewegingen lieten haar al gauw tot een hoogtepunt komen, maar ze liet hem nog even doorgaan. Haar handen gleden over haar lichaam heen en ze begon hem weer te zoenen, terwijl ze af en toe speels op zijn lip beet.

Rowan Rivers

Na een tijdje liet hij zich naast haar op de bank zakken en hij pakte haar hand stevig vast. 'Je bent geweldig.' Fluisterde hij alleen maar. Hij bleef even zo liggen, het was heel erg fijn. Toen hij uiteindelijk overeind kwam voelde hij wel de pijn tot zich door dringen.  Hij dook even iets in elkaar, maar daarna vermande hij zichzelf en ging het wel weer een beetje. Hij sloot zijn ogen en hij haalde diep en langzaam adem, zodat de pijn weer wat weg zakte, maar het ging helaas niet zo snel als hij gehoopt had. Helemaal niet. Hij stond wel op, maar meteen had hij daar spijt van en liet hij zich weer op de bank zakken. 'Misschien moet jij maar even onze kleding pakken buiten.' Zei hij met een grijnsje op zijn gezicht, al was het niet van harte. Hij had nu wel echt last van zijn lichaam en het was beter als hij even bleef zitten.

Katelynn Camryn Leighton

Ze keek met twinkelende ogen naar Rowan en bleef tegen hem aan liggen. Pas toen hij aanstalten maakte om op te staan ging ze rechtop zitten en trok ze haar string weer rustig aan.
Ze keek bezorgd op toen ze merkte dat Rowan pijn had. Het was natuurlijk niet heel gek, zijn lichaam zat vol met kneuzingen en zo. Katelynn knikte even goedkeurend toen hij uiteindelijk toch bleef zitten; anders had ze hem zelf wel terug geduwd.
“Smoesjes zeker, zodat ik de troep weer op mag ruimen,” plaagde ze toen Rowan zei dat zij misschien beter hun kleding kon pakken. Ze drukte een kus op zijn lippen en liep toen weer de tuin in. Eerst pakte ze al hun kleding en hing dat te drogen over de stoelen buiten, onder het afdakje. Daarna pakte ze de sigaretten van de grond en gooide die in de vuilcontainer en vervolgens pakte ze het glas en de cognac dat ze mee hadden genomen. Ze riep Mack, liet de hond naar binnen voor de nacht en staarde daarna nog even naar de prachtige heldere lucht met sterren. Terwijl ze bleef staren in de verte zette ze de fles aan haar mond en nam een paar grote slokken. Zo bleef ze een tijdje staan, tot de fles zo goed als leeg was. Ze wist eigenlijk niet eens hoeveel ze op had, maar het was flink wat en ze merkte dat ze ook een stuk afweziger was dan normaal. Ze leefde een beetje in een waas en alles leek vertraagd binnen te komen. Maar het voelde wel lekker.
De lege fles wierp ze ook nonchalant in de container, en per ongeluk de glazen ook. Dat besefte ze pas toen ze het al gedaan had, waardoor ze moest lachen en het maar zo liet. Ze had toch genoeg glazen.
Ietwat wankel keerde ze terug naar binnen en sloot ze de deur af. Dat was nog moeilijker dan verwacht, maar ze slaagde erin.
“De glazen zijn helaas gesneuveld,” lachte Katelynn met een dubbele tong toen ze weer bij Rowan was. Ze pakte zijn hand vast en keek hem aan.
“Zullen we maar gaan slapen?” vroeg ze hem nu. Ze moest namelijk wel toegeven dat ze zich nu behoorlijk moe voelde.

Rowan Rivers

'Uiteraard.' Zei hij plagend tegen Katelynn omdat ze zei dat het was zodat ze alle troep op kon ruimen. Ze vertrok en hij leunde achterover in de bank. Nu pas merkte hij hoe kapot hij was. Hij had pijn en hij voelde zich slecht. Hij sloot zijn ogen en direct schoot hij terug in wat er allemaal gebeurd was. Hij zag Sofie voor zich, smekend voor haar leven. Ze had hem vertrouwd in alles en hij had er voor gezorgd dat ze dood was. Eerst hoorde hij Katelynn niet eens binnen komen, tot ze begon met praten. Hij opende zijn ogen en hij keek haar aan, maar wat ze zei drong niet eens echt tot hem door. Hij staarde haar gewoon aan. Nog steeds in gedachten verzonken. Hij kwam moeizaam overeind en hij voelde de pijn weer door zijn lichaam schieten. Het was een akelig gevoel omdat het hem deed denken aan wat er gebeurd was. Hij pakte zijn ondergoed van haar aan en trok dat aan, heel even keek hij haar nog aan en daarna liep hij naar de keuken toe. Hij schrok met trillende handen een glas water voor zichzelf in en hij nam voorzichtig een slokje. Katelynn wilde gaan slapen en hij keek even op. 'Ga maar. Ik kom zo.' Zei hij zacht.

Katelynn Camryn Leighton

De volgende ochtend werd ze wakker met een knallende koppijn. Ze moest wel toegeven dat ze wel best lekker had geslapen. Rustig klom ze uit bed en kleedde ze zich aan, waarna ze haar haren deed en zich een beetje opdofte met make-up. Vervolgens liep ze de trap af naar beneden en werd daar warm onthaald door de honden. Ze gaapte even, liep naar de keuken, pakte een glas water en liep toen door naar de achterdeur. Die opende ze om de hondjes er even uit te laten. Zelf liep ze weer terug naar de woonkamer en plofte daar op de bank neer. Uit haar tas haalde ze een paracetamol en die slikte ze door met wat water.

Rowan Rivers

Hij had amper een oog dicht gedaan en hij was heel vroeg alweer uit bed gegaan. Zijn lichaam deed pijn en hij had veel te veel om over na te denken, daardoor kon hij niet slapen. Hij stond buiten toen hij Katelynn in huis zag bewegen en daardoor ging hij naar binnen toe. Ze nam een paracetamol en daardoor grijnsde hij even. 'Je bent niets gewend.' plaagde hij haar lichtjes. Hij kwam bij haar zitten en hij sloeg zijn arm om haar heen. Hij drukte zijn lippen op haar wang en hij pakte haar hand vast. 'Heb je kunnen slapen?' vroeg hij haar. Waarschijnlijk beter dan hij.

Katelynn Camryn Leighton

Rowan kwam niet veel later ook binnen, blijkbaar had hij buiten gestaan. Hij zag net hoe ze haar paracetamol nam en grijnsde daardoor en zei dat ze niets gewend was.
"Pff, nee, ik wordt er te oud voor denk ik," grapte ze terug. Ze trok haar benen op de bank en zuchtte even zachtjes. Ze hoopte dat de hoofdpijn zou zakken want ze wilde wel een productief dagje hebben en niet alleen maar stom thuis zitten.
Rowan kwam bij haar zitten en sloeg zijn arm om haar heen. Ze voelde zijn lippen op zijn wang.
"Ja, eigenlijk wel. Maar dat kwam vooral door de drank denk ik," antwoordde ze op Rowans vraag, met een kleine grijns op haar gezicht.

Rowan Rivers

'Te oud? Dat zal het zijn. Volgens mij zie ik ook steeds meer grijze haren tevoorschijn komen...' zei hij plagend tegen haar. Hij gaf haar een zoen en ze zei dat ze wel lekker geslapen had, maar ze dacht dat het vooral door de drank kwam. 'Waarschijnlijk.' zei hij tegen haar. Hij pakte nu haar hand stevig vast en hij staarde even voor zich uit. 'Je gaat naar je werk zeker? Ik heb je het liefste de hele dag in mijn buurt...' zei hij zacht. Katelynn zorgde er tenminste voor dat het allemaal een beetje dragelijk was. 'Komt er een tijdelijke hoofdinspecteur?' vroeg hij daarna aan haar. Hij zou ook naar het bureau gaan als Katelynn ging werken, hij wilde weten wat hij kon verwachten.

Katelynn Camryn Leighton

Ze lachte even om Rowans opmerking en schudde haar hoofd. "Ik krijg zeker grijze haren van deze omstandigheden ja," lachte ze. Ze gaapte even en rekte zich uit, waarna ze een paar slokken water nam.
"Ja, ik ga denk ik wel te werk straks. Er is zat te doen. Te veel eigenlijk.." liet ze weten. Ze staarde even voor haar uit en moest toegeven dat het heel vreemd voelde om maar 'gewoon' door te gaan met werken steeds, terwijl er constant zoveel aan de hand was.
"Nee, er komt geen tijdelijke hoofdinspecteur. Ik neem het zelf over," vertelde ze Rowan nu. Ze was van mening dat álweer een 'nieuwe' hoofdinspecteur het bureau niet veel goeds zou doen, en haar kenden ze al. Alleen werd het wel ontzettend druk dan, omdat haar eigen werk er ook allemaal nog naast moest.
Katelynn stond op van de bank en liep weer naar de achterdeur. Ze riep de hondjes weer binnen en liet Mack buiten.

Rowan Rivers

'Alles staat jou geweldig, grijze haren vast ook.' zei hij tegen haar. Ze nam een paar slokken water en ze zei dat ze wel ging werken. Er was te veel te doen. Daarna zei ze dat er geen tijdelijke hoofdinspecteur kwam. Ze nam het zelf over. Daardoor staarde hij haar even aan. Hij wist niet zo goed of hij blij moest zijn of niet. Natuurlijk was het fijn dat er niet iemand anders kwam, maar het zou betekenen dat Katelynn nu zo'n beetje zijn directe baas was. Hij wist niet of dat nou zo'n geweldig idee was. Ze stond op en liep naar de deur, hij bleef even een tijdje nadenken over wat hij er nou van vond. 'Dus je komt naar het bureau om te werken?' vroeg hij zacht. Hij wreef langs zijn voorhoofd en hij kwam zelf ook overeind. Ze kon niet al het werk doen vanaf een andere plek, dat ging gewoon niet. 'Is dit wel verstandig?' vroeg hij daarom ook zacht aan haar.

Katelynn Camryn Leighton

Ze sloot de deur weer en liep terug richting de woonkamer, waar Rowan nog zat. Hij vroeg of ze dan dus naar het bureau kwam om te werken.
"Ja, ik kom vaker op het bureau nu. Elke dag sowieso. Maar geen hele dagen, dat is niet te doen, ik moet ook nog rechtzaken bijwonen en voorbereiden en andere werkzaamheden voltooien. Maar ik kan ook veel dingen regelen vanaf het bureau voor mijn eigen werk," vertelde ze. Ze haalde haar hand door haar lange haren heen en stopte haar laptop in haar tas. Rowan vroeg na een korte stilte of het wel verstandig was.
"Ja," reageerde ze resoluut. "Weer een nieuwe hoofdinspecteur gaat het er niet beter op maken. Het heeft alweer voor flink wat onrust gezorgd en we kregen veel klachten. Daarbij moet een nieuwe hoofdinspecteur zelf daar ook weer opnieuw wennen en zo. Daar hebben we gewoon geen tijd en geld voor." Ze ritste haar tas dicht en trok haar kleding even recht.
"Qua werk voor mij wordt het even een chaos, maar het moet wel lukken. En we hopen natuurlijk allemaal op een spoedig herstel van Steven."

Rowan Rivers

Katelynn legde haar keuzes uit en hij knikte even langzaam. Hij begreep het wel zo. Toch wist hij dat het voor hun persoonlijk nog wel eens lastig kon gaan worden. Hij vroeg zich af of het goed ging, maar dat zouden ze dan vanzelf wel zien. 'Ik begrijp het.' Zei hij dus ook tegen haar. Het was voor het werk inderdaad het slimste, daar kon hij haar ook echt geen ongelijk in geven. Toch hoopte hij dat hij er ook een beetje normaal mee om kon gaan. Hij pakte zijn spullen en daarna pakte hij Katelynn even vast. 'Dan zie ik je vast straks. Ik ga vast, ik heb nog genoeg te doen.' Zei hij tegen haar. Hij wist niet of ze meteen naar het bureau zou gaan, maar ze moesten toch apart rijden. Ze hadden allebei hun auto nodig. Hij gaf haar een kus en daarna liep hij weg, hij maakte zich wel zorgen. Om Steven en om alles wat er gebeurd was.

Katelynn Camryn Leighton

Rowan zei dat hij het begreep en dat vond ze fijn. Als hij het niet zou begrijpen zou het ook gebeuren, want het was allemaal al geregeld, maar dan zou ze het toch niet zo fijn vinden.
Hij pakte haar hand even later vast en zei dat hij haar straks wel zou zien, hij zou alvast gaan want er was nog genoeg te doen. Daarop knikte ze. "Is goed, ik zie je later wel." Ze keek hem na en pakte ondertussen nog wat spullen in. Vervolgens zorgde ze ervoor dat er voor de hondjes binnen genoeg voer en water aanwezig was en ook voor Mack buiten.
Met haar tas over haar schouder liep ze naar buiten en sloot de villa zorgvuldig af. Daarna stapte ze in haar auto en reed ze rustig het erf af. Eerst richting de rechtbank. Waarna ze na een paar uur naar het bureau ging en daar een aantal uur werkte en meebesliste over zaken. Ondertussen deed ze haar eigen werk ook vanaf het bureau voor zo goed mogelijk en rond een uur of vijf 's middags ging ze weer richting de rechtbank om daar nog wat uurtjes te maken. Een volle, chaotische dag, met veel paracetamollen, maar wel productief.

Rowan  Rivers

Hij had echt een enorm slechte dag. Hij had alle bende zaken links laten liggen en er niets mee gedaan, maar hij kon zich toch nergens op concentreren. De meest simpele dingen zorgden voor frustratie en hij maakte flinke ruzie met wat collega's over onbelangrijke dingen. Hij was echt niet goed in zijn doen. Aan het einde van de dag kwam hij tot de conclusie dat hij niets had uitgevoerd. Niets nuttigs . Hij kon alleen maar denken aan wat er allemaal gebeurd was. Het was een vreselijk gevoel.  Hij keek op zijn horloge en hij zuchtte even, het was alweer vrij laat. Katelynn zou zo ergens wel thuis zijn. Hij ruimde zijn spullen op en daarna pakte hij toch even de map met nieuwe informatie over bende leden. Hij nam het kort door en gooide het daarna in zijn tas. Hij wist niet of hij er iets mee ging doen, maar hij wilde het toch meenemen. Hij liep naar zijn auto en in gedachten verzonken reed hij naar huis. Het was echt een klote dag en hij had nu al geen zin in morgen.

Katelynn Camryn Leighton

De dag viel haar zwaarder dan ze had verwacht, maar ze probeerde zich sterk te houden en ze was van zichzelf ook behoorlijk streberig, dus ze zou niet gauw zeggen dat het te veel was voor haar.
Pas rond een uur of acht 's avonds stapte ze weer in de auto en reed ze terug naar de villa. Ze was echt heel moe en keek nu al uit naar haar bed. Het voordeel van zulke lange dagen was dat ze weinig tijd had om zich druk te maken over andere dingen.
Ze parkeerde haar auto weer voor de villa en stapte uit. Haar tas hing ze weer over haar schouder terwijl ze het portier van de auto dichtgooide en de auto vergrendelde. Mack kwam meteen blij op haar af. Ze aaide hem even, maar liep toen langs hem naar de voordeur en opende die. Nu pas drong het tot haar door dat ze ontzettend veel honger had. Ze liep door naar binnen en sloot de deur achter haar.

Rowan Rivers

Hij hoorde Katelynn al binnen komen en daardoor zette hij zijn glas met cognac op het aanrecht. Hij keek op naar haar en hij glimlachte zwak. Hij was elke keer blij om haar te zien, het zorgde voor het enige positieve op dit moment. Hij pakte haar vast en hij gaf haar even een kusje. 'Je ziet er moe uit... je zal wel dood op zijn." Zei hij zacht tegen haar. Hij pakte het glas weer op en hij nam een slokje. 'Heb je wel een goede dag gehad? Was het nuttig?' Vroeg hij. Hij had altijd wel interesse in wat Katelynn deed, maar nu wilde hij vooral graag praten over haar en niet over zichzelf. Hij wilde zijn dag liever gewoon vergeten. Het liefste vergat hij deze hele week. Hij voelde zich nog rotter omdat hij zo veel ruzie had gemaakt en niets had kunnen doen. Dat frustreerde hem enorm. Hij goot de drank achterover en hij schonk zijn glas weer vol, daarna keek hij haar weer aan.

Katelynn Camryn Leighton

"Hey," groette ze Rowan toen ze hem zag staan. Hij pakte haar vast en gaf haar een kusje, waarna hij zei dat ze er moe uit zag.
"Ja.. Ben ik ook. Een beetje te veel aan mijn hoofd en het een chaotische dag zo," gaf ze eerlijk toe. Maar misschien ging ze er op den duur wel aan wennen. Het was nu nog een beetje zoeken hoe ze haar kostbare tijd het beste in kon delen op zo een- eigenlijk veel te korte- dag.
"Maar het was wel nuttig ja, denk ik. Ik ben lang niet aan alles toegekomen wat ik van plan was, maar goed, dat neem ik dan maar voor lief." Ze gaapte even en trok de koelkast open. Er stond nog een maaltijdsalade die aangebroken was, waar ze een paar happen van nam. Daarna draaide ze zich weer om tot Rowan.
"En hoe was jouw dag?" vroeg ze hem nu. Ze keek even naar zijn glas en haalde diep adem.
"Daar gaan we geen gewoonte van maken hè," zei ze, terwijl ze knikte naar het glas. Al zou ze het hem ook niet verbieden of zo afkeurend doen als dat Steven altijd was. Zij was namelijk van mening dat Rowan zelf prima voor zichzelf keuzes kon maken. Hij was een volwassen man en hij wist wel wat hij deed. Ze mocht niet zijn leven gaan bepalen, dat zou ongezond zijn binnen een relatie.

Rowan Rivers

Ze vertelde over haar dag en hij knikte even. 'Natuurlijk is het wennen. Dat is heel erg logisch. Maar je vindt vast snel je draai op deze manier. Jij kan dat wel.' Zei hij heel erg lief tegen haar. Hij hoopte het ook echt, hij zag haar graag zo gelukkig mogelijk. Hij nam een slokje van zijn drinken en ze vroeg hoe zijn dag was. 'Echt afschuwelijk... maar daar wil ik het liever niet over hebben. Ik luister liever naar jou.' Zei hij met een zwakke glimlach op zijn gezicht tegen haar. Daarna keek ze naar het glas en zei ze dat hij hier geen gewoonte van moest maken. 'Ik kan er beter tegen dan jij.' Plaagde hij haar. Hij wist wel dat ze gelijk had, maar hij had geen zin om het er over te hebben. Hij had meer zin om een paar glazen te drinken en iets van al zijn zorgen te vergeten. Hij vond dat het nu wel mocht. Volgende week hield hij er wel weer mee op. 'Kom, we gaan op de bank zitten.' Zei hij daarna. Dan kon ze een beetje uitrusten.

Katelynn Camryn Leighton

Rowan zei dat ze vast haar draai wel zou vinden en dat ze het wel kon. Dat vond ze erg lief, het was fijn dat hij achter haar stond. En misschien had hij ook wel gelijk. Ze zou sowieso wat van haar extra taken neer kunnen leggen of door kunnen schuiven naar collega's, tijdelijk. Zodat ze toch iets kortere dagen zou hebben. Maar dat moest ze allemaal nog aankijken.
Hij gaf later ook aan dat zijn eigen dag afschuwelijk was geweest, maar daar wilde hij het liever niet over hebben. Hij luisterde liever naar haar. Katelynn grijnsde even en schudde haar hoofd. Daarna keek ze weer serieus.
"Ja, ik heb wel het een en ander gehoord over je vandaag," zei ze, waarna ze hem even een por in zijn zij gaf. Er waren wat collega's van hem geweest die niet zo geamuseerd waren door zijn gedrag vandaag. Maar ze had het nog een beetje af kunnen wimpelen.
"Dat is zeker waar ja," grinnikte ze toen Rowan zei dat hij beter tegen de alcohol kon dan zij. "Maar of dat nou een goed teken is..."
Ze plofte op de bank neer en zette haar tas naast de bank op de grond. Ze was echt moe. Hopelijk zou ze vannacht weer goed slapen. Wel zou ze haar wekker iets eerder zetten, dan kon ze misschien ook iets vroeger thuis zijn morgen.

Rowan Rivers

Door wat hij zei keek ze serieus naar hem en hij keek haar daardoor strak nam ze zei dat ze wel het een en ander over hem gehoord had en net toen hij heftig wilde reageren kreeg hij een por, waardoor hij weer ontspande en naar haar glimlachte. 'Het spijt mij. Ik wil al helemaal niet degene zijn die voor meer werk zorgt, natuurlijk. Ik weet hoe druk je het al hebt. Morgen is het vast beter. ' Zei hij nu tegen haar. Hij pakte haar hand vast en hij was haar dankbaar dat ze er niet zo moeilijk over deed. Dat zou hij nu maar slecht kunnen hebben, dat wist hij heel erg goed. Ze had het over de drank en zei dat het waar was, hij kon er beter tegen. Ze wist alleen niet of dat zo'n goed teken was.  Hij keek even naar het glas en hij haalde zijn schouders op. 'Ik vond je wel leuk zoals je gisteren avond was... ' Zei hij plagend. Hij goot de drank achterover en daarna trok hij haar bij zich op schoot, wel heel voorzichtig. Zijn lichaam had een hoop pijnlijke plekken.

Katelynn Camryn Leighton

Een paar dagen later kreeg ze toen ze aan het werk was op het bureau een berichtje van Martin. Of ze toevallig tijd had die middag om weer even te praten. Hij moest nog wat dingen kwijt. Katelynn keek even op haar horloge en keek daarna in haar agenda. Op zich kon dat wel in de middagpauze. Dan zou ze die een keer nemen, in plaats van door te werken. Zo lang had hun gesprek niet nodig waarschijnlijk.
Ze werkte nog een paar uur door en liet toen aan een aantal collega's weten dat ze pauze ging nemen, waarna ze met haar auto richting huis reed. Daar had ze afgesproken met Martin. Het voelde nog altijd ietwat ongemakkelijk, maar ze was allang blij dat ze weer door één deur konden samen en dat hij toch nog normaal en menselijk leek te zijn.
Eenmaal thuis zette ze de auto voor de deur en het toegangshek open, zodat hij alvast naar de voordeur kon komen. Katelynn liet de hondjes buiten spelen, die zouden wel op het erf blijven. Daarna nam ze wat te drinken en wachtte ze op Martin.
Na een kwartiertje arriveerde hij en Katelynn liet hem binnen. Ze gingen beide in de woonkamer op de bank zitten en begonnen rustig te praten over alles wat de afgelopen tijd gebeurd was. Katelynn begon er steeds meer in te geloven dat hij echt veranderd was. Ook een beetje omdat ze het gewoon graag wilde. Ze praatte nog een tijdje door, tot de deurbel ging. Katelynn stond op, maar Martin sprong ook overeind. Een kennis van hem zou iets op komen halen hier, dat had op de route gelegen, dus hij deed wel even open. Katelynn bleef staan en haalde haar schouders op, terwijl ze Martin nakeek die richting de gang liep. Ze hoorde de deur niet veel later open gaan en hoorde wat stemmen. Voetstappen. Nog meer stemmen. Zacht gepraat. Katelynn begon het nu toch langzamerhand wel te wantrouwen. Wat was dit? Dit klonk niet als één kennis. Ze slikte even moeizaam en liep met grote passen richting de achterdeur, om die open te trekken en naar buiten te stappen. Echter hield een hand op haar schouder haar tegen en draaide ze zich om.
"Waar ga je heen?" vroeg Martin haar.
"Ik eh.." Katelynn keek langs Martin heen naar de drie mannen die nu in haar huis stonden. "Wat is dit? Wie zijn dat?" vroeg ze wantrouwend.
"Vrienden. Niet bang zijn. Kom, we gaan weer naar binnen." Martin pakte haar bij haar bovenarm vast en trok haar mee naar binnen. Toen hij de achterdeur vergrendelde en de sleutel eruit haalde kreeg het helemaal een nare bijsmaak. Was ze echt zo naïef geweest? Ze kon haarzelf wel voor haar kop slaan. Dit kon nooit veel goeds betekenen. Al kon ze het nog niet helemaal plaatsen. Waarom in haar eigen huis? Dat was absoluut geen handige plek. Vooral niet omdat ze hier niet alleen woonde.
Martin duwde haar nu ruw op de bank en zelf bleef hij staan. "Deze vrienden van mij kennen jouw nieuwe vriendje ook maar al te goed," liet hij weten. Een rilling trok over haar rug, ze wist direct waar hij het over had en besefte ook direct dat hij geen haar beter was geworden, dit alles was gewoon 'part of the plan' geweest.
"Lul," siste Katelynn, terwijl ze weer opstond, maar hard terug geduwd werd.
"Ach, liefje toch.." sprak Martin sarcastisch en met een enorm haatdragende toon, een toon waar ze direct bang van werd. Hij pakte haar bij haar keel vast en keek haar doordringend aan. Vervolgens haalde hij een mes tevoorschijn. Katelynn zag dat en begon te spartelen.
"Martin nee, doe normaal, dit wil je niet," sprak ze paniekerig.
"Rustig aan, we maken je nog niet dood, we willen eerst nog van je genieten," mompelde hij terug. Met het mes sneed hij haar kleding aan gort en smeet het aan de kant. Direct sprongen er tranen in haar ogen; ze had zich nog nooit zo kwetsbaar gevoeld. Haar ademhaling versnelde en haar hart klopte in haar keel. Ze was doodsbang. In de tuin hoorde ze Mack enorm hard blaffen, hij leek te merken dat er iets niet in orde was, maar kon geen weg naar binnen vinden.
"Rowan zal het vast een leuk idee vinden dat jij hier bezig bent geweest met meerdere mannen, in jullie eigen huisje, zo onder zijn neus.. Tsja, als hij eerder thuis zou komen zou hij het je nog kunnen sparen, maar dat verwachten we niet hoor, werk staat voor hem op nummer één en jij niet," sprak nu een van de mannen op de achtergrond. Katelynn keek hem met een enigszins felle blik aan en wilde weer overeind komen om weg te vluchten, maar Martin had haar te stevig vast en drukte haar nu plat op de bank. Ze kreeg haast geen adem omdat hij haar keel dichtkneep, maar ze vond het nog erger dat ze zijn handen over haar lichaam voelde gaan. Het ging allemaal enorm snel, het leek in een waas voorbij te gaan en ze kon maar niet beseffen dat dit echt gebeurde, in haar eigen huis, zo dichtbij het bureau, terwijl niemand er erg in had.
Elke keer als ze zich verzette of ze te veel geluid maakte kreeg ze een stomp in haar gezicht. Uiteindelijk bonden ze haar handen op haar rug, bonden ze haar enkels bij elkaar en duwden ze een prop in haar mond, zodat ze geen geluid meer kon maken en minimaal kon spartelen.
Toen Martin bij haar naar binnen drong wilde ze schreeuwen en gillen, maar er kwam niet meer dan zacht gepiep uit haar mond. Ze was volledig aangespannen terwijl Martin zich uitleefde op haar. Het duurde lang, veel te lang, ze bleef zich verzetten maar ze raakte al gauw uitgeput. Martin zoende haar ook nog even en fluisterde daarna in haar oor dat hij ervan genoten had en dat hij haar toch, ondanks alles, wel een beetje zou gaan missen als ze straks dood zou zijn. Martin verdween, vertrok, blijkbaar was dit het laatste wat hij nog had gewild nu. Nog een tweetal mannen kwam de villa binnen bij de drie mannen die er al waren en iedereen kwam aan de beurt. Katelynn verzette zich steeds minder, ze merkte dat het geen zin had en het deed haar alleen maar meer pijn.
Het ging uren door en ze had het idee dat er nooit meer een eind aan zou komen. Maar uiteindelijk zat er voor even niemand meer aan haar en lag ze daar op de bank, naakt, vol bloed van de klappen en blauwe plekken van hun ruwe gedrag. De vijf mannen hadden een biertje gepakt uit de koelkast en stonden die rustig op te drinken naast haar. Toen de flesjes leeg waren zetten ze de blikjes op tafel en ging de aandacht weer naar haar.
"Je heb zeker een lekker lichaam, daar kunnen we Rowan geen ongelijk in geven. We hebben hier lang op moeten wachten maar het was alles waard. Helaas kunnen we je niet laten leven. Je hebt te veel gezien, te veel gehoord en te veel gedwarsboomd. En we hebben gewoonweg een hekel aan je," werd haar toegesproken. "Daarbij willen we maar al te graag zien hoe Rowan reageert als hij ziet wat jij hier doorgemaakt heb, in jullie eigen huisje, zo dichtbij hem."
Katelynn staarde angstig naar de mannen en deed opnieuw een poging om van de bank af te komen. Ze hoopte zo dat Rowan net nu thuis zou komen. Of een postbode iets zou merken. Of gewoon iemand... Ze was zo enorm bang.
Ze werd nog eens flink mishandeld, puur omdat ze haar 'knappe hoofdje' niet uit konden staan. Vervolgens kwam het mes weer tevoorschijn en zonder enige aankondiging werd het met een flinke kracht vol in haar buik geboord en er weer uit getrokken. Ze wilde naar adem happen, schreeuwen.. Maar de prop maakte dat onmogelijk. De pijn was vreselijk, tranen liepen over haar lijkbleke wangen, maar de mannen kenden geen genade en ze werd nog een keer gestoken.
Blijkbaar kwamen ze op nog een idee, want ze werd op een stoel gehesen en er werd een touw aan het plafond geknoopt in de woonkamer. Ze moest staan op de stoel, terwijl ze al amper meer goed kon staan vanwege de verwondingen en de shock. Bloed liep langs haar lichaam naar beneden in een rap tempo en ze voelde de energie uit haar lichaam gaan.
Ze kreeg een strop om haar nek en het touw werd strak aangetrokken, waardoor het nu al wat knelde. In combinatie met de prop maakte dat haar al flink benauwd. Aan de stoel werd ook een touw bevestigd, die weer aan de voordeur bevestigd werd, zodat als die open ging, de stoel onder haar vandaan getrokken zou worden.
"Toch leuk als Rowan zelf ook mee kan helpen aan jouw dood," werd er gelachen. "Als je dan nog leeft tenminste."
Ze werd alleen gelaten, trillend op haar benen, met haar armen op haar rug en de strop om haar nek. De paniek, angst en pijn was van haar gezicht af te lezen. Ze vocht voor haar leven, maar wist dat ze dit niet lang vol ging houden, om te blijven staan.
De mannen verlieten het huis via de achterdeur en vergrendelde die handmatig waarna ze het slot kapot maakten zodat niemand via die kant het huis zou kunnen betreden, en dus perse de voordeur moest gebruiken. Mack kwam op ze af gevlogen en wist één van de mannen te grijpen, terwijl de rest wegvluchtte. De man werd flink verwond door Mack en de hond vertikte het om los te laten.

Rowan Rivers

Het ging eigenlijk steeds slechter op het werk. Hij kon met niemand meer samenwerken en hij zat vol frustratie wat op iedereen afgereageerd werd. Hij zocht eigenlijk gewoon constant ruzie. Normaal was hij al niet zo makkelijk om mee om te gaan, maar nu was het al helemaal een drama. De dag leek zo lang te duren en uiteindelijk was hij er zo klaar mee dat hij naar huis ging. Als hij een minuut langer zou blijven zou hij in staat zijn om iemand aan te vliegen en dat was geen goed idee nu. Zeker niet nu Katelynn de baas was. Dat zou ze vast niet kunnen waarderen. Hij reed naar huis en hij parkeerde zijn auto, toen hij uitstapte stak hij een sigaret op. Zoals altijd bleef hij even buiten staan en hij sloot zijn ogen, tot hij opeens geluid hoorde. Het klonk als Mack. Daardoor liep hij langs het huis. Het klonk niet alsof de hond aan het spelen was. 'Mack?' Riep hij dan ook. De geluiden kwamen niet bij de voordeur vandaan, waar was het beest dan? Wat was hij aan het doen?

Katelynn Camryn Leighton

Ze begon het gevoel in haar voeten te verliezen en haar ademhaling werd steeds zwaarder. Haar spieren begonnen te protesteren en haar lichaam begon het flink zwaar te krijgen doordat ze liters aan bloed verloor en te weinig zuurstof binnen kreeg. Het maakte het nog extra lastig dat ze alleen maar door haar neus kon ademen en niet door haar mond, door de prop. Ze kreunde gedempt en deed echt haar best, maar ze begon steeds meer te wankelen en half weg te zakken. Ze hing met steeds meer gewicht aan de strop om haar nek en haar ademhaling stokte. De druk op haar hoofd nam toe en gevoelsmatig begon haar hoofd te kloppen. Ze probeerde weer terug op haar benen te komen, maar had er gewoonweg de kracht niet meer voor.
Mack had zich nog altijd op de man gestort, de hond leek woest, de afgelopen uren had hij ze kunnen ruiken en horen maar hij had niets kunnen doen, en nu had hij er eindelijk een te pakken. De hele been van de man was naar de klote, Mack zelf zat ook vol bloed, gelukkig niet van zichzelf. De man probeerde eerst nog wel los te komen, maar Mack was hem constant te slim af en liet niet los. Hij trok juist harder en schudde woest met zijn kop, waardoor de wonden uitscheurden.

Rowan Rivers

De hond zat dus blijkbaar bij de achterdeur. Hij viel bijna over zijn eigen benen toen hij daar naar toe rende. Hij zag een man op de grond liggen en Mack ging nogal heftig tekeer. Hij staarde even naar de hond, daarna ging zijn blik naar het huis. Hij rende naar de deur, maar kreeg het niet open. Geen goed teken. Die man was hier niet zomaar, dat wist hij heel zeker. Hij bonkte wild op de deur, maar die ging echt niet open. Hij wierp een blik op het slot en hij vloekte even. Ze hadden iets met Katelynn gedaan. Er was iets aan de hand. Meteen rende hij weer naar de voordeur en hij wilde die net open gooien toen hij even nadacht. Er klopte iets niet. Waarom was de achterdeur gesloten en was dit slot nog helemaal prima? Alsof dit de bedoeling was. Hij liet zijn hand even langs de deur glijden en hij draaide zich daarna om. Hij liep langs de tuin, maar het was allemaal aardig goed afgesloten. Hij zou flink moeten klimmen om er in te komen en hij wist dat hij niet in goede conditie was. Hij belde eerst wat collega's op omdat hij de boel niet vertrouwde, daarna nam hij een flinke aanloop en sprong hij tegen het hek op. Hij tilde zichzelf trillend omhoog en met heel erg veel moeite wist hij zijn lichaam er over heen te gooien. Met een flinke klap kwam hij in de tuin terecht en hij vloekte even omdat het hem pijn deed. Toch kwam hij meteen overeind en rende hij naar de deuren. Hij zag vanaf hier niet zo veel en daarom twijfelde hij, maar uiteindelijk pakte hij toch een tuinstoel en gooide hij die door het raam. Hij moest naar binnen. Zodra hij door het kapotte glas het huis in stapte zag hij Katelynn. Het duurde een seconde voor hij op haar af schoot en de situatie tot hem door drong. Hij ondersteunde haar zodat ze op hem leunde en zo hield hij haar in zijn armen. Hij hield zijn arm heel erg stevig om haar lichaam heen en voorzichtig haalde hij de strop van haar nek. Zijn hart klopte in zijn keel, hij zag al het bloed op de grond liggen en daarom maakte hij zich vreselijke zorgen. Direct legde hij haar op de grond en belde hij een ambulance. 'Volhouden, ik kan niet zonder je...' sprak hij met trillende stem terwijl hij probeerde te helpen.