Skyrim RPG

Dany

Ze haalde even diep adem door de woorden van Rianna. "Dankjewel... het is lief dat je altijd helpt." Glimlachte ze de vrouw toe en daarna keek ze naar de twee. Ze pakte de hand van Thobias en die van Destiney en sloot haar ogen. Ze hield ze beide rustig en deed haar best om Destiney genoeg energie te geven om dit te overleven.

Koning Thobias Hiddon

Hij knipperde langzaam met zijn ogen en daarna keek hij om zich heen. Destiney lag vlakbij en Dany zat ook in de buurt. Hij maakte zich zo veel zorgen om zijn vrouw. Kon ze echt doodgaan nu? Hij wist niet hoe veel langer hij dit nog kon hebben. Hij kon hier niet goed mee omgaan en het duurde al zo lang. Straks werd hij helemaal gek. Straks ging ze dood. Hij kreeg tranen in zijn ogen en daarna snikte hij zacht, hij kon niet zonder haar. Hij wilde niet zonder haar. Destiney was alles voor hem en ze was zo ziek.

Dany

Thobias werd wakker en ze hoorde hem haast meteen snikken. "Hé.. rustig maar... we doen alles wat we kunnen voor haar, oké..." Fluisterde ze hem zachtjes toe met een glimlach en ze kneep even in zijn hand. "Ze heeft gewoon teveel gedaan... je moet goed op haar passen de komende tijd."

Koning Thobias Hiddon

'Ik vind dit zo afschuwelijk... Ik wil echt niet dat ze zo veel pijn heeft, maar dat heeft ze wel, veel te veel. Het doet mij ook heel erg veel pijn.' zei hij zacht. Ze zei dat hij de komende tijd goed voor haar moest zorgen. Hij had geen idee hoe. Hij kon hier niet mee omgaan. Hij kwam iets overeind en hij haalde langzaam adem, hij voelde ook nog eens het verlangen in zijn lichaam branden. Het was zo frustrerend allemaal. 'Ik ga even werken...' zei hij zacht.

Dany

Hij vond het echt afschuwelijk en wilde niet dat ze zoveel pijn had, dat had ze alleen wel, ze had veel te veel pijn. "Ik weet dat het jou ook pijn doet... maar het enige wat we kunnen doen is voor haar klaar staan wanneer ze het nodig heeft. Ik heb nu ook een band met haar, ik kan haar helpen wanneer het nodig is." Fluisterde ze zacht. Thobias kwam overeind en zei dat hij ging werken. Ze knikte alleen maar eventjes en ze bleef bij Destiney zitten. Langzaam viel ze in slaap terwijl ze haar hand nog steeds vast had.

Koning Thobias Hiddon

Hij liep onrustig heen en weer in zijn werkkamer. Hij wist niet wat hij moest doen om weer helemaal kalm te worden. Het zou weer zo lang gaan duren. Het zou zo pijnlijk zijn voor iedereen. Hij ging zitten en hij pakte het mesje uit de la, hij draaide het rond in zijn hand. Heel even aarzelde hij, misschien kon hij iets anders doen? Hij kon naar een andere vrouw gaan, dat zou hem genoeg afleiding geven, maar hij zij Destiney zo veel zin pijn doen. Daarom ging hij toch verder met zijn arm.

Dany

Ze werd wakker wanneer hij begon te snijden, nu ze zoveel sterker was, merkte ze het meteen. Ze keek heel even naar Destiney, maar ze liep daarna naar Thobias toe. Ze kopte zachtjes aan en liep daarna naar binnen toe. Hij had haar gezegd dat hij op dat soort momenten gewoon een knuffel nodig had. Ze pakte hem zachtjes in haar armen en hield hem dicht tegen haar aan.
"Niet jezelf pijn doen, Thobias..." Fluisterde ze zachtjes.

Koning Thobias Hiddon

In eerste instantie was zijn blik heel erg wazig en drong niet echt tot hem door dat Dany bij hem was, maar toen ze hem vastpakte werd hij iets meer helder en ademde hij diep in. 'Sorry... Ik kan het echt niet. Ze verdient zo veel beter, ik ben niet geschikt voor haar. Ik zal haar alleen maar meer pijn toen met wat ik allemaal doe, altijd.' Fluisterde hij nu, zijn stem klonk wat gebroken. Hij vond het een vreselijk gevoel, maar het was wel zoals het was.

Dany

"Thobias, je kunt dit wel... zonder jou red ze het echt niet." Fluisterde ze hem toe. "Je moet wel, ze moet hier overheen komen, maar wel samen met jou, anders overleeft ze het niet." Zei Dany zachtjes. "Je bent al zo ongelooflijk ver gekomen, ze heeft nu alleen teveel gedaan, dat is niet goed voor haar. Het is nog slechter voor haar als ze zich ook nog eens druk moet maken om jou..." Ze streek zachtjes door zijn haren heen.
"Ik weet dat het pijn doet, maar zet alsjeblieft door, alsjeblieft..." Mompelde ze zacht tegen hem.

Koning Thobias Hiddon

'Ik kan het niet meer... ik kan het niet meer aanzien, ik vind het zo afschuwelijk.' snikte hij zacht. Hij wist dat het zijn eigen schuld was, hij maakte altijd alles erger, maar hij hield het niet meer vol. Het had al zo lang geduurd, hij kon niet voor een zieke vrouw zorgen, hij werd helemaal gek van de onrust in zijn hoofd. Ze streek door zijn haren en ze zei dat ze wist dat het pijn deed, maar hij moest doorzetten. 'Het gaat gewoon niet meer... ik kan het niet meer aanzien,' fluisterde hij.

Dany

Hij kon het niet meer aanzien, hij vond het zo afschuwelijk. Ze keek hem bezorgd aan en bleef door zijn haren strijken.
"Wat wil je dan doen, Thobias? Je kunt haar niet alleen laten zo... Je kunt niet zeggen tegen haar dat je niet goed genoeg voor haar bent en dat ze op zoek moet naar iemand anders want dat kan ze niet eens." Fluisterde ze tegen hem.

Koning Thobias Hiddon

'Ik weet het ook allemaal niet meer.. Ik weet niet wat ik moet doen, ik kan dit niet meer.' sprak hij wat in paniek tegen haar. Hij wist echt niet hoe hij hier mee om moest gaan. 'Ik heb hier geen geduld meer voor, ik zal haar nog eens vermoorden. Ik hou het niet langer uit zo.' zei hij wanhopig en hij kneep zijn ogen dicht. Hij wilde heel graag dat het allemaal over was. ' Hoe lang gaat dit nog duren? nog jaren?' Vroeg hij zacht. Dat kon hij niet.

Dany

Hij zat er echt helemaal door heen en ze bleef hem stevig vasthouden. "Nee, niet waar, je houdt teveel van haar om haar iets aan te doen, zo ben je niet, Thobias." Fluisterde ze hem toe en ze gleed met haar vingers over zijn rug heen. Hij wilde weten hoe lang de ziekte van Destiney nog ging duren en ze haalde haar schouders op.
"Thobias... dat Rianna en ik haar niet kunnen helpen, zegt nog niet dat ze niet geholpen kan worden... we kunnen gaan zoeken naar iemand die haar wel kan genezen of misschien een plant die dat kan voor haar." Sprak ze hem bemoedigend toe. "Er moet echt wel iets bestaan...."

Koning Thobias Hiddon


'Ik weet het niet Dany. Ik heb geen idee hoe ik dit moet doen en hoe ik hier mee om moet gaan. Ik ben heel erg bang dat ik wel fouten ga maken. Dat ik wel te ver ga en haar iets aan doe.' zei hij zacht tegen haar. 'Wat als er niks is? als dit gewoon zo blijft? Dat kan ik echt niet... Ik hou dit echt niet veel langer uit. dat vind ik vreselijk...' zei hij. Hij wilde graag gelukkig zijn. Hij wilde zo graag dat hij niet zo heel zorgen had. Hij staarde even naar zijn armen en daarna keek hij op naar Dany. 'Straks ga ik echt vreemd om afleiding te zoeken...' Mompelde hij.

Dany

Hij had geen idee hoe hij dit moest doen en hoe hij ermee om moest gaan, hij was echt bang dat hij fouten ging maken, dat hij te ver ging en Destiney pijn zou doen. Ze schudde haar hoofd even. "Nee, dat geloof ik echt niet, ik geloof niet dat je zoiets zou doen. Ze zal ook echt niet zo blijven, ze word beter en we gaan dat versnellen, oké?" Zei ze hem met een kleine glimlach. Hij was bang dat hij echt vreemd ging om afleiding te zoeken.
"Ik kan er wel voor zorgen dat je zorgen minder worden, dat je minder aan je hoofd hebt dan nu." Sprak ze hem zacht toe. "Dan haal ik gewoon wat angsten van je weg."

Koning Thobias Hiddon

'Oke,' gaf hij nu zachtjes toe. Hij moest er op vertrouwen dat het goed kwam, maar dat was nog niet zo makkelijk, want hij twijfelde vooral heel erg aan zichzelf. Daarna noemde ze wat opties op en hij zuchtte zacht, hij leunde tegen haar aan en hij sloot zijn ogen. 'Laat het maar even. Misschien morgen, als het echt niet gaat. Ik vind dat ik dit zelf moet kunnen,' zei hij zacht. Af en toe zat hij er gewoon even flink doorheen. 'Ik zal wel weer naar haar toe gaan' ,zei hij nog wat zachter.

Dany

"Niet zo twijfelen, Thobias, je kunt dit echt wel." Sprak ze hem b emoedigend toe. Daarna zei hij dat ze hem maar moest laten en misschien dat ze hem morgen kon helpen, hij vond dat hij het zelf moest kunnen. "Goed van je." Knikte ze hem toe en ze drukte een kus op zijn wang.
"Succes, Thobias... ik ben er altijd voor je." Sprak ze hem zacht toe.

Koning Thobias Hiddon

'Ik zal altijd twijfelen, ik vind altijd dat ik het niet goed genoeg doe.' mompelde hij. Zo was hij gewoon. Ze vond het goed van hem en hij voelde haar lippen op zijn wang, daardoor glimlachte hij. 'Ik ben heel blij met je, Dany. Je bent een schat,' fluisterde hij en hij hield haar even stevig vast. Daarna liet hij haar los en vertrok hij wel weer naar Destiney, misschien was ze wakker en konden ze even praten, dat zou hem vast meer vertrouwen geven.

Koningin Destiney Hiddon

Langzaam werd ze wakker en ze kreunde pijnlijk. Hoe kon dit nou? Hoe kon het nou ineens zo slecht gaan? Dat kwam vast door Thobias en Dany, of had ze dat gedroomd? Ze wist het niet goed meer, maar ze had het wel afschuwelijk gevonden. Ze keek op toen ze Thobias zag en glimlachte voorzichtig even naar hem.

Koning Thobias Hiddon

Destiney was wakker, daar was hij heel erg blij mee. Hij ging bij haar zitten en daarna pakte hij haar vast. Hij wilde haar gewoon heel graag dichtbij zich hebben. 'Hoe voel jij je nu? Ik vind het zo erg om je zo te zien... ik zou willen dat ik meer kon doen. Dat je gezond bent, dat we weer leuke dingen kunnen doen... ik kan bijna niet meer wachten,' zei hij zacht en lief tegen haar. Hij streek langs haar gezicht en daarna zoende hij haar heel voorzichtig.

Koningin Destiney Hiddon

Waarschijnlijk had ze het gewoon gedroomd want Thobias was hartstikke lief. Hij deed het echt heel goed en pakte haar vast. Ze kroop zacht kreunend tegen hem aan en keek naar hem.
"Het is mijn eigen schuld..." Fluisterde ze hem toe. "Ik dacht dat ik alles al wel kon doen, maar dat was niet zo... sorry... ik wil ook heel graag alles weer met je doen, het spijt me." Klonk haar stem schor en ze keek hem met waterige ogen even aan. Ze werd heel voorzichtig door hem gezoend en maar moeizaam ging ze erin mee.

Koning Thobias Hiddon

Ze zei dat het haar eigen schuld was, ze dacht dat ze alles kon doen, maar dat was niet zo. Ze wilde het ook heel graag en het speet haar. 'Ik vind niet dat jij er iets aan kan doen. Misschien verlang ik wel te veel van je, misschien ga je daardoor te ver. Dat zou niet zo mogen zijn, het spijt mij,' zei hij zacht tegen haar. Ze ging moeizaam mee in de zoen en daardoor stopte hij weer. Het was enorm frustrerend, want hij had echt zin in meer. 'Mag ik je een massage geven?' vroeg hij zacht. Dat was zo'n beetje waar ze het elke keer maar mee moesten doen, meer zat er niet in.

Koningin Destiney Hiddon

Hij vond niet dat zij er iets aan kon doen, misschien verlangde hij wel te veel naar haar en ging ze daardoor te ver. "Nee, jij vraagt het elke keer aan me en ik doe het toch, ongeacht hoe ik me voel. Niet schuldig voelen hoor, jej hebt het al moeilijk genoeg." Gaf ze met een kleine glimlach aan en ze streek door zijn haren heen. Hij wilde haar een massage geven en ze knikte. Dat vond ze wel heel erg fijn en dan voelde ze zich meteen ook beter...

Koning Thobias Hiddon

'Dan kunnen we er allebei niets aan doen,' zei hij zachtjes tegen haar, met een zwakke glimlach op zijn gezicht. Ze streek door zijn haren en ze vond het goed, daardoor kwam hij overeind en pakte hij het spul van Dany. Hij trok de dekens aan de kant en hij maakte voorzichtig haar kleding los. Hij hield zijn adem kort in, ondanks dat Destiney er totaal niet uit zag zoals vroeger, bleef het verlangen naar haar sterk aanwezig. Hij liet zijn handen over haar lichaam glijden en hij sloot zijn ogen even om er van te genieten dan hij haar aan kon raken.

Koningin Destiney Hiddon

Ze sloot haar ogen en voelde het spul zijn werk doen, ze vond het echt heerlijk wat hij deed met haar. Toch voelde ze ook wat anders, iets wat haar sterker maakte, haar energie gaf. Ze hield haar ogen gesloten en daarna opende ze die ineens weer. "Dany..." Fluisterde ze zachtjes en ze keek Thobias aan. "Is zij met mij verbonden? Ik voel de energie, het voelt fijn." Zei ze, een stuk sterker dan daarvoor.