Vampiers enzooo

Aimee McCharty

Zwijgend knikte ze wat, straks zou hij hen op moeten zoeken, voordat het fout ging. Zijn lippen voelde ze zacht op haar voorhoofd, ze slikte omdat de druk, de pijn, in haar hoofd weer toenam. Het was gewoon ontzettend vervelend en frustrerend. Gelukkig was het wel op de betere hand en begon ze aardig van Aiden zijn dwang af te raken. De zalf omlijnde de wond die al begon te genezen, eindelijk. Ze vouwde haar handen samen omdat ze merkte dat ze ontzettend trilde, de drang naar bloed was zo heftig. Ineens schoot ze overeind. 'Zo terug.' Zei ze vluchtig waarna ze een waterige glimlach rond haar lippen perste. Met afgemeten passen verdween ze het huis uit, via de voordeur. Meteen snakte ze naar adem, probeerde zoveel lucht haar longen in te persen. De deur sloot ze achter haar en drukte haar achterhoofd tegen de voordeur aan. Het koste allemaal zoveel moeite, niets leek een keer gemakkelijk en simpel te gaan. In zijn buurt zijn werd nu al beter, maar wanneer hij zo dichtbij was stond ze gewoon strak gespannen, puur omdat het zoveel moeite kostte. Haar blik werd alert, direct keek ze om haar heen. Bloed, ze rook bloed. Haar ogen trok ze tot spleetjes en focuste zich op het figuur wat ze verderop zag. Bloed,bloed, dorst... Dat waren de enige dingen waar ze nog aan kon denken, haar gedachten leken voor alle andere dingen afgeschermd te zijn. Op het figuur na leek alles in haar gezichtsveld wazig te worden. Als een waar roofdier was ze alleen gefocust op haar prooi, was het enige nog wat haar aandacht trok. Het veranderde haar. Ze stond uit het niets voor de jongedame. Ze zakte door haar knieën heen en hield haar hoofd iets schuin terwijl ze haar aan keek. 'Wat is er gebeurd?' Vroeg ze nu bijna emotieloos. Het meisje zat op de grond, met de fiets naast haar. Een walm van alcohol en teveel parfum om de zweetgeur te verdoezelen hing om haar heen. Ze had overduidelijk een feestje gehad. Haar bloed hoorde ze door haar aderen stromen, haar hart klopte duidelijk sneller. Haar blik was gefocust op de ader in haar hals. 'Uh, ik ben gevallen?' Zei het meisje nogal bijdehand, maar aan haar hartslag te horen was ze overduidelijk angstig en gespannen. Aimee's ogen waren nu pikzwart, emotieloos en haar huid was perfect maar lijkbleek. Een grijns vormde zich rond Aimee's rode lippen. Met haar vingers duwde ze de stof van haar spijkerbroek wat opzij, haar warme bloed kleefde aan haar vingers. Verward schudde ze haar hoofd, verdomme waar was ze mee bezig. Recht keek ze haar nu aan. 'Ga weg, zo snel mogelijk.' Dwong ze haar nu. De jongedame sprong op, wel met een blik vol pijn vanwege haar geschaafde knie, en deed exact wat haar opgedragen werd. Aimee keek naar haar vingers waar een rode substantie zichtbaar op was. Haar vingers bracht ze naar haar lippen en proefde het bloed. Weer veranderde er iets, werd ze terug het roofdier en verdwenen haar andere gedachtes. Een seconde later stond ze weer bij het meisje, weer met die grijns. 'Ik heb me bedacht.' Ze trok haar een donker straatje in. 'Maak geen geluid en verroer je niet.' Haar hoektanden doorboorden haar huid en gulzig, maar netjes, dronk ze het bloed.

Olyvia Middleton

Haar ogen waren ondertussen gesloten en ze was diep verzonken in haar gedachtes, ze hoorde de stem van Rahl die ervoor zorgde dat haar ogen open schoten en ze keek direct zijn kant op. Blijf je wakker? Was zijn vraag terwijl ze wat zachtjes lachte. "Ik zal het proberen." zei ze met een schorre stem. Haar keel gaf ondertussen weer aan dat ze dorstig was, maar door haar vermoeidheid trok ze zich er niet veel van aan. Aimee liep met een stevige pas het huis uit, ze tilde haar hoofd uit haar hand en fronste diep. Ze bleef even naar de deur kijken en had ondertussen hetzelfde geroken als wat Aimee rook. "Ohgod dit is niet goed." zei ze zacht terwijl haar blik naar Rahl ging. "Laat dat spul nu maar even zitten, kom mee." zei ze schor, met moeite kwam ze uit de bank en vervolgde haar passen naar de deur. Aimee was dorstig, en doordat zij het nu zelf ook rook, kon ze dat zeker stellen. Ze hoopte alleen bij de vondst niet zelf haar controle te verliezen.

Rahl Khan

Aimee vertrok en daardoor keek hij haar met samengeknepen ogen na. “Aimee. Voorzichtig.” Klonk zijn stem wat streng tegen haar. Hij pakte het potje zalf op en kwam bij Olyvia zitten. Ze zal proberen om wakker te blijven en daardoor glimlachte hij een beetje. Ook hij rook plotseling de geur van bloed en daardoor kwam hij met een ruk overeind. Hij gromde zacht wanneer Olyvia aangaf dat het niet goed was. “Zeer zeker niet.” Klonk zijn stem grommend. Dit was echt niet oké. Hij moest meekomen van Olyvia. “Ho, jij moet jezelf wel kunnen inhouden!” sprak hij nu tegen haar. Hij hield haar bij de deur tegen. “Pas op dat je de controle behoudt.” Zijn stem klonk zacht en daarna gleed zijn blik de straat over. “Aimee!” Zijn stem klonk streng. “Je stelt me echt onwijs teleur.”
.

Aimee McCharty

Het lichaam werd steeds slapper in haar armen. Vrij snel had ze het lichaam leeggezogen. Zonder enig respect liet ze haar lichaam op de grond vallen. Met de rug van haar hand veegde ze haar lippen schoon en bekeek het bewegingloze lichaam op de grond. Uit het niets hoorde ze de stem van Rahl opdoemen, hij sprak haar streng toe. Terug kwam ze bij beseffen en draaide zich om naar hem. Schuldbewust richtte ze haar blik op de grond, hij was teleurgesteld in haar. Terug draaide ze zich naar het lichaam en beet op haar lip. Ze had haar vermoord, in koele bloedde. Het was wel duidelijk dat ze zich nog steeds niet kon inhouden. Zwijgend staarde ze naar het lichaam, en knarste met haar kiezen over elkaar. Ze snoof even, lichtelijk geïrriteerd. 'Dat kan... Maar ik had het nodig, ik kon het niet tegenhouden. Ik ben een vampier weetje.'  Was de verklaring die ze hem gaf, met haar rug naar hem toe gedraaid. Het klonk zelfs enigszins spottend.

Olyvia Middleton

Ze werd tegengehouden bij de deur, weer iets wat ze niet aan zag komen waardoor ze voor een moment schrok. "Jezus, laat me niet zo schrikken elke keer." zei ze lachend en ze knikte overtuigend naar hem toen hij zei dat ze zichzelf moest inhouden. "Laten we het erop houden dat als ik mezelf nu niet kan inhouden na alles dat je me net zo goed kan afmaken." zei ze kalm met een streng gezicht en ze liep daarna met je naar buiten. Aimee was niet ver weg waardoor ze haar wenkbrauw optrok toen ze schuldgevoel toonde. "Wacht, had je serieus niet in de gaten wat je ondertussen hebt gedaan?" ze fronste licht en keek haar verbaasd aan.

Rahl Khan

Hij haalde zijn schouders even op wanneer Olyvia aangaf dat hij haar liet schrikken, dat was niet geheel zijn bedoeling. Ze had het erover dat hij haar net zo goed kon afmaken wanneer ze zich niet kon inhouden. Hij keek haar even bevreemd aan. “Dat zou ik niet kunnen.” Sprak hij tegen haar en hij glimlachte een klein beetje. Daarna wendde hij zich tot Aimee. Ze leek zich even schuldig te voelen, maar daarna draaide ze zich om naar het lichaam. Hij gromde even. “Gedraag je.” Sprak hij haar kort toe. “Ik weet dat je het nodig hebt, maar niet op deze manier. Je lijkt wel een beest. Je had het me kunnen zeggen dat je het zo erg nodig had. Dan had ik een geschikt slachtoffer gevonden.” Hij kon hier ontzettend chagrijnig om worden, ook al was het Aimee en ook al hield hij vreselijk veel van haar.

Aimee McCharty

Terug draaide ze zich naar hen om, ze waren dichterbij gekomen. 'Laten we er op houden dat ik nogal verander wanneer ik bloed opmerk.' Reageerde ze op Olyvia terwijl ze een hand door haar lange bruine lokken haalde. Ze kruiste haar armen voor haar borst, ze had haar jasje helemaal niet meer aangetrokken besefte ze nu. Ze moest zich gedragen. 'Een beest?' Herhaalde ze lachend, opnieuw spottend. 'Toepasselijk.' Mompelde ze er aan toe en schudde haar hoofd. 'Natuurlijk, ik had ook precies dit alles gepland. Ik wist natuurlijk dat zij ging vallen en zich zou bezeren. ' Ze rolde met haar ogen. Het irriteerde haar ontzettend dat hij haar zo toe sprak, net of ze een klein kind was dat constant alles verkeerd deed. 'Ik doe mijn best, maar niemand is perfect.' Sprak ze nu luchtig uit terwijl ze haar schouders ophaalde. De dorst was in ieder geval verdwenen en de wond genas nu.

Olyvia Middleton

Rahl klonk chagerijnig en Aimee was een beetje spottend bezig. Ze zuchtte en zelf rolde ze ook met haar ogen, ze zei er maar niks over dat ze veranderde zodra ze bloed opmerkte. Ze kruiste haar armen over elkaar en zette enkele stappen naar achter tot ze tegen een lantaarnpaal kwam waar ze tegenaan kon hangen. Ze sloot haar ogen even en legde een hand op haar hoofd, ze opende haar ogen dan en merkte dat er een kleintje stroompje bloed langs haar pols verder langs haar arm naar beneden stroomde. Haar wond wou duidelijk niet genezen waardoor het bloeden ook niet bepaald wou ophouden. Ze had van tevoren wat bloed van het hert gedronken, als eerste; het was niet eens genoeg, en ten tweede was het veel te lang geleden dat ze het gedronken. Ze voelde iets uit haar maag omhoog borrelen waardoor ze haar hand voor haar mond hield, snel draaide ze een kwartslag. Ze veegde haar haar achter d'r oor en meteen daarna spuugde de paar liter bloed uit die ze van het hert had gedronken. Ze ademde even zwaar en kneep haar ogen dicht, tegelijkertijd tilde ze haar hand op als teken dat het oké was. Ze spietste nog even het laatste uit haar mond en veegde dan haar mond af. Ze ging weer overeind staan en keek even hun kant op. "Ik ben binnen als jullie me nodig hebben, vast niet." zei ze een beetje schor en met snelle passen liep ze terug het huis in, haar hand voor haar mond. Wat was er met haar aan de hand? Spuugde ze het allemaal uit omdat het zo lang geleden was of? Verward ging ze binnen weer op de bank zitten, ze trok haar benen op en ging net zoals van tevoren zitten. Haar hoof leunend in haar hand.

Rahl Khan

Hij zuchtte even diep, hij vond het niet leuk als Aimee zo deed, helemaal niet. Hij haatte het zelfs. Hij kwam dichterbij en streek zacht langs haar wang. “Sorry.” Mompelde hij zachtjes. Daarna draaide hij zich ineens om wanneer hij een raar geluid hoorde. Olyvia leek wel ziek. Dit had hij nog nooit meegemaakt bij een vampier. Hij reageerde verder niet op haar, maar hij was wel ongerust. “Lieverd… wil jij misschien wat zoeken voor Olyvia? Ze heeft echt dringend bloed nodig.” Vroeg hij nu zacht aan haar. Hij wilde niet teveel van haar vragen, daarom vond hij het ook moeilijk om deze vraag aan haar te stellen en dat was ook in zijn stem te horen. “Dan verzorg ik haar wonden… voor ze blind wordt.” Hij zuchtte, oh hij vond het zo vreselijk wat hij had gedaan.

Aimee McCharty

Zijn warme vingers streken langs haar wang en hij verontschuldigde zich. Haar blik werd weer zachter en een kleine glimlach sierde haar gezicht. Ze nam zijn hand vast en keek hem recht aan. 'Het spijt mij ook.' Ze voelde zich nu alweer schuldig dat ze onaardig tegen hem had gedaan. Fronsend keek ze naar Olyvia, totaal niet begrijpend wat er aan de hand was. Ze had dringend bloed nodig. 'Uh, jawel.' Stamelde ze wat onwennig. Ze perste haar lippen op elkaar en keek nadenkend naar de grond. 'Waar, wie?' Vroeg ze nu aan hem, ze kon natuurlijk de eerste beste van straat plukken maar daar was hij duidelijk niet blij mee, dat bleek nu wel. Even keek ze over haar schouder naar het lichaam wat op de grond lag en zuchtte even. Haar blik volgde Olyvia die naar binnen strompelde, instemmend knikte ze.

Rahl Khan

Het speet haar ook en daardoor glimlachte hij een beetje naar haar. Hij voelde hoe ze zijn hand pakte en hij glimlachte liefdevol naar haar. Hij trok haar even voorzichtig naar zich toe en knuffelde haar. Ze wilde wel iemand halen voor Olyvia, gelukkig maar, dan was dat ook weer een zorg minder. Hij haalde diep adem. “Eens even denken… Hier vlakbij woont nog wel iemand, een drugsdealer. Hij woont in de volgende straat, ik geloof op huisnummer 10. Zijn naam is Zack Grendon. Het is een klootzak, maar hij kan ook heel gemeen zijn, pas wel een beetje op jezelf.” Zei hij met een glimlachje tegen haar. Hij keek haar diep in haar ogen aan. “Oké, dan ga ik nu voor Olyvia zorgen.” Sprak hij zacht.

Aimee McCharty

Voorzichtig trok hij haar tegen zijn warme lichaam en een genietende zucht ontsnapte tussen haar lippen vandaan. Hij vertelde iets over een drugsdealer, die de naam Zack Grendon droeg. Ze moest wel een beetje op zichzelf passen, hij kon heel gemeen zijn. 'O, dat komt wel goed.' Zei ze nu met een lichte grijns en ontzag zich met veel tegenzin uit zijn armen. 'Ja, doe dat maar.' Zacht streelde ze kort langs zijn wang en keek hem recht aan. De hoofdpijn was nog steeds aanwezig en het leek ook geen moment te verdwijnen. Maar ze had het er voor over, natuurlijk. Kort drukte ze haar lippen op de zijne. 'Totzo.' En met die woorden verdween ze, naar het huis van Zack Grendon. Eigenlijk direct vond ze het huis en bekeek even de onverzorgde rotzooi. Nonchalant en simpel wist ze de deur open te krijgen en wandelde het huis in. Haar hoofd hield ze schuin en bekeek de de broodmager man die aan de tafel zat. Zijn huid was lijkbleek en hij zag er veel ouder uit dan hij waarschijnlijk was. De drugs had hem duidelijk kapot gemaakt. Net op dit moment stak hij een spuit in zijn arm, nog meer drugs. Nuchter liep ze op hem af, trok de spuit uit zijn hand en huid, gooide die weg en trok hem overeind. Een beetje bloed liep uit zijn arm en direct klemde ze haar kaken op elkaar en hield haar adem in. 'Neeee!' Gromde hij woest toen ze hem zijn wondermiddel afpakte. 'Genoeg geweest.' Verklaarde ze zich, al begon hij wild om zich heen te slaan. 'Laat me los, jij monster! ' Hij begon te vloeken en te tieren en tegen te werken. Ze zuchtte geïrriteerd. 'Ik ben niet bepaald goed gehumeurd, dus werk gewoon mee.' Klonk haar stem standvastig, met haar kaken op elkaar geklemd om hem niet gelijk leeg te drinken. Uit het niets haalde hij een mes tevoorschijn en boorde haar buik daarmee. De steek van pijn ging door haar heen en een grom die van ver leek te komen ontsnapte. 'Oke, dat was de druppel.' Het mes rukte ze uit haar buik en zonder enige moeite brak ze zijn nek, hier had ze geen zin in. Simpel gooide ze hem over haar schouder en liep terug naar Rahl. Gelukkig was het donker, het zag er namelijk belachelijk uit, hoe simpel ze de man meedroeg. Rustig kwam ze naar binnen gelopen en legde hem voor Olyvia neer. 'Sorry, hij was nogal irritant.' Verklaarde ze zich, waarom hij al dood was. 'Maar goed, het is iets.' Ze probeerde positief te klinken. Met haar vingers gleed ze kort over de plek waar de wond zat op haar buik. Haar bloed kleefde aan haar vingers, gelukkig voelde ze alweer dat het genas en was het geen grote wond.

Rahl Khan

Hij liep zelf weer naar binnen toe en trof daar Olyvia in de stoel aan. Hij zakte door zijn hurken heen en keek haar in haar ogen aan. “Gaat het een beetje?” vroeg hij haar zacht en bezorgd. Hij legde zijn hand even op haar knie neer en wachtte tot ze op hem reageerde, pas dan kon hij zijn zalfje op haar gezicht aanbrengen, anders zou ze waarschijnlijk schrikken. “Aimee is wat voor je halen, dan voel je je minder zwak.” Vertelde hij haar nog. Niet veel later kwam Aimee ook daadwerkelijk binnen. Hij schudde langzaam zijn hoofd een beetje. “Maakt niet uit, hij heeft je toch te pakken gehad hé?” Hij glimlachte naar haar. Hij vond het wel grappig om te merken dat het o zo superieure ras, toch wat steekjes liet vallen.

Aimee McCharty

Nadat ze haar handen had gewassen liet ze zich op de bank zakken, even was er die pijnlijke blik zichtbaar, vanwege de wond. Luchtig haalde ze haar schouders op. 'Het is niks, zo weer weg.' Antwoordde ze en bekeek even het gehavende gezicht van Olyvia. Hij leek het grappig te vinden en ze fronste even. 'Wat is er zo grappig?' Vroeg ze hem niet begrijpend, enigszins terughoudend. Haar blik gleed terug naar het dode lichaam en de bloedende wond, ze beet op haar lip en rukte haar blik weer los ervan. Het scheelde dat ze net gedronken had, maar zelfs nu kostte het haar veel zelfbeheersing. Haar koele vingers gleden naar haar voorhoofd en ze kneep haar ogen even dicht, die rot hoofdpijn ook.

Olyvia Middleton

Haar ogen waren ondertussen gesloten, ze was mentaal en fysiek even helemaal uitgeput. Verzonken in haar slaap, kwamen de woorden van Rahl laat binnen en haar ogen schoten wagenwijd open toen ze een hand op haar knie voelde. Ze deed verder niks maar het duurde even voordat ze alles realiseerde. "Oh eh. Ja het gaat. Het was alweer een tijd geleden dat ik dierenbloed had gedronken, waarschijnlijk ligt het daar aan.." zei ze rustig terwijl ze daarna naar de zalf keek. Ze keek Rahl opnieuw aan en knikte wat, alsin dat hij het erop kon smeren. Ze wreef wat in haar nek en haar ogen sprongen naar Aimee toe die met een lichaam kwam aanzetten. Haar ogen bleven daar op gericht, ze zou pas aanvallen tot Rahl klaar was. Zo netje en zoveel controle had ze dan wel weer. "Dankje." zei ze met een schorre dorstige stem richting Aimee.

Keanan Dawnroad

Hij had zijn ogen dichtgeknepen en hij lag te rillen op de bank. Tegenover Aimee had hij misschien wat luchtig gedaan over een beet van een wolf, nu merkte hij zelf weer hoe vreselijk veel pijn het deed. Het was lang geleden dat hij door zo’n beest gebeten was, meestal ontweek hij ze of zorgde hij er wel voor dat het niet tot een gevecht kwam, maar nu leek hij niets meer te kunnen ontwijken en zat hij midden in de wereld met alleen maar gezeik en gezeur. Problemen en gevechten. Hij ademde diep in, maar de geur van Julietta was zo sterk dat hij het gevoel had dat hij amper frisse lucht kreeg. Het maakte zijn dorst alleen nog maar erger. Hij had het gevoel dat hij gloeiend heet was, terwijl zijn huid ijskoud hoorde te zijn. Het liefste wilde hij overeind komen om te gaan jagen, maar hij wist dat hij niet ver zou komen en hij kon Julietta niet alleen laten. Waarschijnlijk kon hij toch niet meer op zijn been staan. ‘Ik had het kunnen weten…’ gromde hij zacht, zijn stem klonk laag en trilde oncontroleerbaar. ‘Nooit anderen helpen. Nooit… je krijgt er niets voor terug, alleen maar problemen…’ siste hij. Hij keek niet naar haar, hij hield zijn ogen constant dichtgeknepen. ‘Rahl is een egoïstische klootzak die alleen aan zijn eigen gevoelens denkt. Die als een zielig hondje achter Aimee aanhuppelt. Ik maak mij zorgen om haar welzijn, om zijn welzijn, maar blijkbaar kan ik ze net zo goed vergeten, want in deze wereld kan je niet op elkaar rekenen… nooit… ik lijk er elke keer weer in te trappen, ik zou de hoop op moeten geven..’ gromde hij, de woede klonk door in zijn stem, maar eigenlijk kwam dat alleen maar doordat hij zoveel pijn had. ‘Misschien is het beter als je wat afstand van mij houdt…’ zei hij, iets zachter. Hij had zo veel dorst, zijn hele lichaam deed pijn, niet alleen door de wond, ook door de dorst. Zijn grootste angst was om Julietta iets aan te doen en hij wist dat het steeds gevaarlijker werd, ook zijn zelfbeheersing hield een keertje op.

Rahl Khan

Olyvia schrok op en na een tijdje reageerde ze pas. Het ging wel en het lag aan het dierenbloed dat ze zo zwak was. Hij knikte een klein beetje en glimlachte haar lichtelijk toe. Aimee vroeg hem waarom hij iets grappig vond en hij keek haar aan. “Dat zo’n superieur ras ook wat steekjes laat vallen af en toe.” Sprak hij plagend. De twee vampiers bleven aardig rustig alhoewel er wel een dood mens bij hen lag. Hij smeerde voorzichtig de zalf op het gezicht van Olyvia langs de halen die hij had gemaakt. Hij hoopte echt dat ze daarna weer wat kon zien. Hij liet langzaam een druppeltje in haar oog vallen en daarna was hij ermee klaar. Hij veegde zijn handen af en keek weer even naar Aimee. “Ik moet nu echt naar Keanan. Redden jullie het samen?” Vroeg hij zacht.

Aimee McCharty

Ze snoof wat toen hij aangaf wat hij nou grappig vond. Even haalde ze haar schouders luchtig op. 'Misschien ben ik wel gewoon een hopeloos geval, een uitzondering.' Mompelde ze vervolgens, het kwam luchtig over.. Echter voelde het voor haar daadwerkelijk zo. Iedereen was altijd sterker, sneller, konden zich beter inhouden, konden beter met dit alles omgaan. Als Aiden weer eens kwam opdagen, ze kon er gewoon niets tegen beginnen, ze was niet snel, sterk of behendig genoeg. Ze wilde hier beter in worden. Rahl noemde vampiers een superieur ras, maar zij voelde zich zo alles behalve. Ze zou gaan trainen, sterker worden om het tenminste op te kunnen nemen tegen andere soortgenoten, of wanneer mensen toch iets onverwachts deden... Een betere vampier wilde ze worden. Opnieuw was haar blik gefocust op het lichaam. Ze balde haar vuisten, ze moest zich inhouden. 'Is al goed, val nu maar gewoon aan!' Snauwde ze een beetje omdat ze zelf moeite haar om zich in te houden. Zachtjes trilde ze iets, omdat het haar echt zelfbeheersing kostte. Fronsend keek ze op naar Rahl toen hij vroeg of ze het samen redden. 'Uh, ja moet maar he.' Antwoordde ze mompelend. Ze vond het jammer dat hij nu weer moest gaan, haar hier weer achterliet. Natuurlijk, ze begreep het wel, maar ze wilde hem het liefst hier bij haar hebben, zijn armen rond haar lichaam voelen en... Ze schudde haar hoofd zacht, nee ze mocht niet zo egoïstisch zijn.

Rahl Khan

Hij glimlachte nog even naar Olyvia en streek haar haar wat uit haar gezicht zodat het niet op de zalf zou plakken, daarna kwam hij overeind en liep hij op Aimee af. “Ssst, niet waar. Je doet het hartstikke goed, je bent nu toch ook bij mij in de buurt? Je houd het vol en dat is echt heel knap van je.” Sprak hij liefdevol tegen haar. Hij drukte zijn lippen zacht op haar voorhoofd nadat ze snauwde naar Olyvia, ze kon er ook niets aan doen, dat wist hij. Ze moest het wel redden met Olyvia. Hij keek haar spijtig aan. Nu ze eindelijk samen konden zijn, vond hij het vreselijk dat hij weer weg moest. Hij legde zijn hand op haar wang en streek er zachtjes langs. “Het spijt me… Keanan zal wel woest zijn… Het is het beste als ik daar gewoon alleen heen ga.” Mompelde hij zachtjes. “Ik ben zo snel mogelijk weer terug!” Riep hij daarna uit. Hij raapte het potje op met de zalf en vertrok naar buiten. Hij vloog over de daken heen, als hij naar Keanan wilde, moest hij wel een slachtoffer voor hem meenemen. Het was nu tegen de ochtend, de zon kwam net op en er hing een mist tussen de bomen, het zou prachtig zijn als hij nu samen met Aimee kon zijn, heerlijk tegen elkaar aangeleund.
“Fuck!” Klonk zijn stem hard wanneer hij een glijder maakte over een dak heen, hij moest zijn aandacht erbij houden en niet continu aan Aimee denken, dan maakte hij grote fouten. Hij gromde even en krabbelde weer overeind. Hij viel een krottig huis binnen. Er waren twee mensen aanwezig, de een was overduidelijk iemand die ingehuurd was. De vrouw zag er sletterig uit en was er duidelijk voor bedoeld om de man te vermaken. Hij rolde even met zijn ogen toen ze beide vreselijk schrokken omdat hij binnen was gekomen. “Zoek een echte baan, meid.” Gromde hij de vrouw toe, daarna sleurde hij de man mee. Hij greep hem stevig bij zijn keel, hij verzette zich hevig, maar het kon Rahl echt niets schelen. Hij sleurde hem gewoon mee, de vrouw in shock achterlatend. Hij knipoogde even naar haar en verdween daarna het huis weer uit. Hij schoot weer weg en voor Keanans huis, haalde hij diep adem, nu moest het dan toch echt gebeuren. Hij stapte langzaam naar binnen toe. Julietta zette net voorzichtige pasjes achteruit omdat ze van Keanan niet te dicht in zijn buurt moest zijn. Ze keek geschrokken op toen Rahl binnen kwam, ze had net nog gehoord dat Keanan hem niet had moeten vertrouwen, dat hij boos was. Ze schoot de keuken in.
Rahl flikkerde de man voor de voeten van Keanan neer. “Ik kan je helpen, ik heb zalf voor de wond, het spijt me dat het zo lang duurde… het had tijd nodig voor ik terug veranderde en ik heb Olyvia en Aimee eerst verzorgd. Sorry.” Sprak hij zacht.

Keanan Dawnroad

Julietta ging naar achteren, hij kwam moeizaam iets overeind, hij wilde haar zo graag bewijzen dat ze niet bang voor hem hoefde te zijn, maar op dit moment vertrouwde hij zichzelf echt niet. Opeens rook hij de geur van Rahl, iets waar hij blij mee hoorde te zijn, maar op dit moment maakte het hem woedend. Dat verdween wel wat naar de achtergrond doordat hij mensenbloed rook, al was de geur van Julietta nog steeds heel sterk aanwezig. Rahl verscheen, hij gooide een man op de grond neer en door wat hij zei keek Keanan hem met een verwrongen blik van woede aan. ‘Hou je kop, idioot. Dit kan je nu even niet goed praten, probeer het straks maar…’ gromde hij. Hij zou Rahl echt wel vergeven, maar op dit moment ging het even niet. ‘Neem Julietta mee naar buiten, kom pas weer het huis in als ik aangeef dat het goed is, anders maak ik haar af als ik mezelf laat gaan op die man. De wond komt later wel…’ zei hij tegen Rahl, zijn stem klonk donker en hij trilde, maar toch deed hij niets met het lichaam dat voor hem lag. Hij wachtte eerst de reactie van Rahl af, hoe veel dorst hij ook had, hij wilde zichzelf ten koste van alles in de hand houden, al wist hij dat het anders zou zijn zodra hij het bloed van de man zou proeven. Het was veel te gevaarlijk als Julietta dan nog binnen was, want hij zou niet genoeg hebben aan alleen die man, hij zou haar direct daarna willen.

Aimee McCharty

Haar gebalde vuisten bevonden zich gekruist op haar schoot terwijl ze wat nadacht. Pas bij het horen van zijn stem raakte ze uit haar gedachten. Hij vond dat het niet waar was, ze was nu ook bij hem en dat was hartstikke knap. Zijn zachte lippen voelde ze op haar voorhoofd en voor even sloot ze haar ogen, een genietende zucht was het gevolg. Terug keek ze hem aan, aan haar blik was te zien dat ze het er niet helemaal mee eens was, met wat hij zei. 'Ik weet het niet..' Gaf ze dan ook eerlijk toe, op sommige momenten voelde het alleen maar dat ze voor problemen zorgde, alleen maar in de weg liep en juist allesbehalve van waarde was. Daarom wilde ze ook gewoon sterker worden, gewoon beter in dit alles worden. Dan zou ze in ieder geval minder een last zijn, een kar die altijd meegetrokken moest worden. Andere tot last zijn vond ze erg vervelend. Zijn zachte aanraking voelde ze langs haar wang, het speet hem, Keanan zou wel woest zijn. Bijna onzichtbaar knikte ze wat. 'Geen probleem, ik begrijp het wel, al is leuk anders.'  Een waterige glimlach lag rond haar lippen. Hij riep nog na dat hij zo snel mogelijk terug was. ' Duuus...'  Ze keek naar Olyvia, dit voelde wat onwennig, misschien zelfs ongemakkelijk. Haar wonden waren omringd door de zalf, haar ene oog was blauw van kleur. 'En geneest het al, voel je al verschil?'  Vroeg ze geïnteresseerd,  misschien door te praten zou ze afgeleid zijn van het bloedende lichaam voor haar.

Olyvia Middleton

Zalf werd op haar gezicht gesmeerd, woorden kwamen pas laat binnen en ze kneep haar ogen dicht toen ze een druppel in haar oog kreeg. Ze mocht van zichzelf niet aan de zalf komen voordat het dadelijk fout gaat of wat dan ook. Ze voelde nog hoe een paar haren uit haar gezicht werden gehaald en toen ze haar ogen weer opende zat ze samen met Aimee zat. Ze had goed gehoord hoe ze haar een beetje afsnauwde maar ze trok er zich verder niks van aan. Ze schoot eigenlijk direct naar het lichaam toe, zo'n dorst had ze ondertussen. Gretig maar netjes dronk ze het lichaam leeg tot het compleet slap in haar armen hing. Ze had haar ogen gesloten maar deze gingen weer open toen ze klaar was. Het oog wat beschadigd was, was niet veel veranderd. In plaats van niets, zag ze nu extreem wazig. "Hmm.. Nogal wazig nu. Misschien heeft het wat meer tijd nodig." zei ze kalm als antwoord op Aimee's vraag terwijl ze rustig opstond en in de spiegel keek. De diepste kras was een litteken geworden waardoor ze even gefronst keek. "Lekker dan.."mompelde ze wat. Het litteken liep recht over haar ooglid heen, over haar wang. Niet bepaald charmant. Ze draaide zich dan om naar Aimee. "En hoe is het met jouw arm?" vroeg ze kalm terwijl ze opnieuw, nieuwsgierig, rondkeek en haar plek weer bezocht op de bank. Haar dorst was weg en de wond was genezen, nu alleen nog hopen dat haar oog een beetje meewerkte.

Rahl Khan

Er werd woedend naar hem gegromd, hij had niet veel anders verwacht dan dat dit zo zou gaan. Hij zuchtte zacht even en kwam overeind. Hij knikte wanneer hij Julietta naar buiten mee moest nemen. “Doe ik, ze is veilig.” Gaf hij met een knikje aan. Daarna liep hij naar de keuken toe en legde zijn hand op de schouder van Julietta. “Kom, dan gaan we even naar buiten.” Zei hij zacht tegen haar. Ze knikte alleen en liep vluchtig met hem mee naar buiten, ze keek achterom naar Keanan en slikte moeizaam even. Daarna stond ze binnen een mum van tijd buiten. Rahl sloot nauwkeurig de deur achter hen dicht en nam Julietta mee naar het uiteinde van de tuin, daar liet hij haar op een stoel zitten en hij glimlachte een beetje naar haar. “Het spijt me dat ik je zo bang heb gemaakt, ik was niet mezelf.”

Keanan Dawnroad

Door wat Rahl zei knikte hij, hij zag hem met Julietta naar buiten gaan, dat was het moment om op de man op de grond af te duiken. Hij greep hem vast en al snel boorden zijn vlijmscherpe tanden door de huid van de man heen, hij dronk meer dan gulzig van het bloed. Hij had zo vreselijk veel dorst gehad, hij was bang geweest dat hij zichzelf niet in de hand kon houden, dat hij Julietta iets aan zou doen, maar het was niet gebeurd. Zodra hij de man helemaal leeg had, liet hij zich op de grond zakken. Hij had nog steeds dorst, maar het was iets beter vol te houden. Hij ademde langzaam in, zijn been deed heel veel pijn, maar toch wilde hij het lichaam zelf wegbrengen, want hij wilde niet dat Julietta het zag. Ze moest zo min mogelijk van alles zien, dat was beter. Daarom kwam hij weer overeind, maar het werd hem al snel duidelijk dat hij amper op zijn been kon staan. Toch sleurde hij het lichaam mee naar de voordeur, het was donker, als hij snel was zag niemand hem. Hij gooide het lichaam over zijn schouder heen en hij opende de deur, hij liep vreselijk mank, maar toch wist hij het lichaam ergens te dumpen, de weg naar huis leek alleen nog veel langer te zijn. Hij stapte de woonkamer in en daar liet hij zich maar weer gewoon op de bank zakken, hij greep zijn been vast en hij gromde diep. Hij had zijn handen om de wond geklemd, maar het voelde verschrikkelijk, ondanks dat Julietta hem geholpen had.

Aimee McCharty

Haar lichaam had ze overeind gehesen, verplaatst, opgestaan van de bank. Net op het moment dat ze er niet meer tegen kon, dat bloedende lichaam voor haar neus, nam Olyvia het vast en boorde haar tanden door zijn dunne huid. Dat leidde haar er weer van af en zorgde ervoor dat ze weer bij beseffen kwam. Met een zucht liet ze zich terug op de bank zakken en keek uit het raam. De ochtend was ondertussen aangebroken, de zon kwam langzaam op, gevolgd door de prachtige kleuren. Er hing een laaghangende dauw door de straten. Het zorgde voor een laagje over het groene gras, het liet het prachtig glinsteren. Het was een prachtig en een vredig gezicht, het liet haar mondhoeken opkrullen. Bij het horen van Olyvia's zachte stem ontwaakte ze uit haar gedachten, rukte haar blik los van het prachtige beeld. Ze dacht dat het meer tijd nodig had, nu was haar beeld nog wazig. Aimee knikte wat. 'Ja dat denk ik inderdaad ook, een oog is natuurlijk iets wat zo kwetsbaar is. Als je nog menselijk was zou je absoluut blind zijn, dus het is niet gek dat het wat trager werkt ditmaal. Maar het komt wel goed.' Overtuigde ze haar met een vriendelijke glimlach. Haar wonden waren verder genezen, echter liep er een groot litteken door haar gezicht. Ditmaal werd er aan haar gevraagd hoe het met haar arm ging. Haar blik gleed over haar de huid van haar arm die weer terug in perfecte staat was. 'Genezen.' Stelde ze vast. Terwijl ze zich op de bank bevond, zittend begon ze haar lange bruine lokken te vlechten. De laatste dagen had Olyvia zich constant in de buurt van Rahl bevonden, of ze het nu wilde of niet, dat bleef toch in haar hoofd spoken. Gelijk gingen er allerlei scenario's door haar hoofd en peinzend beet ze op haar lip, terwijl ze het elastiekje aan het einde van de visgraatvlecht bevestigde.