Vampiers enzooo

Keanan Dawnroad

Julietta leek duidelijk teleurgesteld te zijn, dat vond hij jammer. Hij wilde zo graag dat ze zich wel een beetje goed voelde. Ze zei dat ze een gewoon boek ook wel leuk vond. ‘Oké, ik zal eens voor je kijken…’ zei hij tegen haar, er stond een zwakke glimlach op zijn gezicht. De sfeer was nogal bedrukt, hij wist dat het door hem kwam. Hij zorgde ervoor dat er een ijzige sfeer hing. Rahl bood aan om een mens voor hem te zoeken, maar dat ging tegen alle principes van Keanan in. Het zorgde ervoor dat hij zich zwak voelde, hij kon dat toch zeker zelf wel? Toch was het wel een goede oplossing, want dan hoefde hij helemaal niet lang weg te zijn van Julietta. Maar het jagen en uitkiezen van de persoon was voor hem ook van belang. Hij wist het niet, dit ging echt in tegen zijn natuur. ‘Graag Rahl…’zei hij uiteindelijk, duidelijk met moeite. Dit had hij nog nooit gedaan en eigenlijk voelde het vreselijk, maar het was nu de beste optie en hij wilde Rahl laten zien dat hij zijn hulp echt waardeerde. Hij pakte de hand van Julietta weer vast en hij drukte heel voorzichtig zijn lippen op die van haar. Hij had echt heel veel dorst, daarom deed hij ontzettend voorzichtig. ‘Ik hou van je…’ fluisterde hij zacht.

Aimee McCharty

Ze dwaalde een beetje door de straten heen, zonder enig doel. Wanneer zou ze haar kans krijgen? Die Keanan leek echt geen moment van de zij van de mens te wijken, hoe kon ze haar dan ook ooit veranderen. Op deze manier ging dat gewoon niet. Al snel merkte ze gezelschap op. Ze rook bloed, maar ook een soortgenoot. Een geamuseerde grijns vormde zich rond haar lippen. In een rustig en nonchalant tempo liep ze er op af en bekeek even het schouwspel. 'Nounou, wat is dit nou weer? '  De vampier in kwestie had haar tanden in de huid van haar prooi geboord en genood duidelijk van het bloed. Geamuseerd keek ze erna.

Olyvia Middleton

Haar ogen gingen rustig open toen ze een stem hoorde, van een niet te verre afstand. Ze haalde haar tanden uit de nek van degene die ondertussen allang weg was en liet het lichaam op de grond vallen. Ze keek er even naar en haalde haar schouders weer op, ze ruimde de rotzooi later wel op. Ze draaide haar hoofd wat terwijl een zakdoek uit haar zak haalde en veegde haar mond af. "Lang geleden dat ik concurrentie heb gehad.." Zachtjes lachte ze wat terwijl ze de zakdoek weer wegstopte, haar armen kruiste en haar gehele lichaam richting de andere vampier draaide. "Genoten van het schouwspel?" vroeg ze zachtjes maar beleefd terwijl ze haar hoofd wat schuins hield. Duidelijk was diegene ook een vampier, een mens had compleet anders gereageerd en ook de geur was anders. Haar contact met andere vampieren was duidelijk verwilderd en ze wist daarom ook niet zo goed wat voor houding ze moest aannemen, die meid woonde hier duidelijk langer dan dat zij was. Oppassen dus. Ze likte ondertussen voor de laatste keer over haar lippen heen en zakte door haar benen heen om een arm van het dode lichaam te pakken, tijd om deze maar eens ergens te dumpen voordat nóg iemand kwam opdagen.

Aimee McCharty

Haar tanden ontzag ze uit het lichaam, wat vervolgens als een slappe pudding op de grond zakte. De vampier draaide haar gezicht nu in haar richting en maakte haar mond schoon die onder het bloed zat. 'Concurrentie? '  Haar ogen waren recht op de vampier gericht. 'Och man, wat ziet iedereen hier elkaar toch als concurrentie. Kom op vrede op aarde, we kunnen toch allemaal vriendjes zijn?'  Een grijns stond op haar gezicht en probeerde een beetje haar reactie te pijlen. De vampier vroeg of ze genoten had van het schouwspel. 'Nou, ik had ook wel wat gewild.' Haar blik gleed afkeurend over het dode lichaam heen. Ineens stond ze vlak voor haar, haar hand haalde ze door haar lange bruine lokken. 'Zo, jij bent ook nieuw nietwaar?'  De vampier in kwestie had ze nooit ieder gezien, zoals de meeste hier eigenlijk aangezien ze zich nog niet heel erg lang op deze plek gevestigd had. Het lichaam pakte ze alweer op. 'Gaan we er alweer vandoor?'

Olyvia Middleton

Ze kon het echter niet tegenhouden om te grinniken toen de andere vampier over vrede en vriendjes begon. "Was 't maar zo'n feest.." mompelde ze wat tegen zichzelf. Ze stond uiteindelijk vlak voor de andere vampier en ze hield opnieuw haar hoofd weer schuin. "Wou je ook wat?" zei ze terwijl ze het lichaam wat omhoog tilde. "Neem maar hoor, er zit nog wat in. Niet veel maar als tussendoortje vast wel genoeg." zei ze lachend, enigzins goed bedoeld. Ze kon wel elke keer koud en afstotend reageren maar uiteindelijk zou dit geen nut hebben. Ze bleef de vampier aankijken en herhaalde ieder woord in haar hoofd die de ander ondertussen had gezegd. "Wat onbeschoft trouwens. Ik heet Olyvia, ja ik ben net nieuw. Mijn oude thuisfront was té risicovol om daar nog te blijven." Ze keek even voorbij de vampier om op te letten of niemand stiekem aan luisteren was. Ze keek de ander weer aan en zette maar een glimlach op.

Rahl Khan

“Je hoort vanzelf wat geschreeuw in de tuin, volgens mij is die nog groot genoeg om jacht te maken.” Sprak Rahl, dit keer wat donkerder. Criminelen mochten dood, dat was geen probleem. Hij wist wel dat Keanan er wat moeite mee had, maar hij verdween direct, het was belangrijker dat Julietta in leven bleef en zo dacht Keanan er waarschijnlijk ook over. Hij liep met grote passen over straat tot hij gebeld werd.
“Ja?” Nam hij met een grom op, als hij ergens mee bezig was, wilde hij niet graag gestoord worden. De stem aan de andere kant klonk zwaar, dat kwam van de sigaren die zijn baas rookte. Hij luisterde naar hem. Er was een nieuwe vampier op straat gespot. Hun mannetjes waren overal te vinden en daarom waren vijandige vampiers vaak makkelijk te vinden. Ook kreeg hij te horen dat een van de oudere vampiers vaak bij Aimee in de buurt was gespot. Meteen vroeg Rahl hoe diegene eruitzag. Hij kreeg een uitleg en een woeste grom verliet zijn mond. Die klootzak had vast wat geregeld met Aimee, dat kon toch haast niet anders? Ze was toch niet vanzelf zo geworden? Hij slikte even, hij moest niet te hard van stapel lopen, misschien was hij wel haar nieuwe liefde. Met een woest gebaar propte hij zijn mobieltje weer terug in zijn broekzak en hij vervolgde zijn weg.
De geur van vampiers werd sterker… hij moest zich niet af laten leiden, maar hij kon de geur van Aimee onderscheiden. Hij moest een prooi brengen naar Keanan… Hij kon nu niet naar haar toe gaan en haar vragen stellen. Toch kon hij de verleiding niet weerstaan. De weerwolf sloop naar een afgelegen gebied toe waar twee vrouwelijke vampiers stonden. Hij herkende een daarvan meteen.
“Aimee…” Mompelde hij alles behalve stoer, hij kon er niets aan doen, ook al was ze zo afstandelijk en gemeen tegen hem, toch wilde hij heel erg graag bij haar zijn en haar lief hebben.


Julietta Belladonna

Ze had niet gehoord wat de twee mannen besproken hadden, maar Rahl verdween ineens, ze staarde hem na en schudde haar hoofd een beetje. Haar hand werd vastgepakt en ze keek naar Keanan met een glimlach aan. Zijn lippen voelde ze zacht op de hare en ze liet een verlangende zucht horen. Misschien moest ze hem wel vertellen dat ze inmiddels wel klaar was voor meer, toch zag ze aan zijn ogen dat ze dat maar beter voor zich kon houden.
“Ik hou ook van jou, Keanan…”

Keanan Dawnroad

Hij knikte nog even naar Rahl, die eigenlijk meteen vertrok. Hij ademde langzaam uit, hij probeerde zo veel mogelijk zijn adem in te houden, maar dat bleek niet zo makkelijk te zijn. Hij wilde zo graag de heerlijke geur van Julietta ruiken.  Ze zei dat ze ook van hem hield, waardoor er even een heel gelukkige blik in zijn ogen lag, al was hij daarna meteen weer gespannen. Zijn hele lichaam deed pijn, het was gewoon een vreselijk brandend gevoel. Hij kneep zijn ogen even dicht, dit moest hij gewoon aan kunnen. Hoe lekker ze voor hem ook rook, dit kon hij wel. Hij sloeg zijn arm om haar schouders heen en hij keek haar weer even aan. 'Het spijt mij dat je zo mee wordt getrokken in mijn leven, ik weet dat je heel graag wilt werken, maar het is even niet anders... Ik vind het wel echt vervelend...' Gaf hij op zachte toon toe. Hij legde zijn hand op haar warme been neer, zachtjes streelde hij met zijn koude vingers heen en weer. Hij zat verder doodstil. 

Aimee McCharty

De vampier grinnikte waarnaar ze wat mompelde. 'Ja jammer eh, allemaal zo haatdragend.' Nog steeds was er die iets wat geamuseerde glimlach rond haar lippen zichtbaar. Ze vroeg of ze ook wat wilde en schudde toen zacht haar hoofd. 'Nee, ik hoef geen restjes.' Ze had net nog gedronken, dus het was wel even goed zo. Sowieso smaakte het op deze manier toch niet zo lekker, de persoon was al dood. De vampier was inderdaad nieuw en droeg de naam Olyvia, ze moest weg omdat het te risicovol was. 'Aimee.' Stelde ze zich nu voor. 'Ik ken het.' Mompelde ze nu zachter. Haar adem stokte toen ze hem opmerkte, wat deed hij hier? Hij zei haar naam en ze draaide om naar hem, haar blik stond weer net zo hard als toen ze elkaar ontmoette.

Olyvia Middelton

Aimee, zo heette ze dus. Ze bleef haar aankijken terwijl ze in haar eigen gedachte verzonken was. Ze grinnikte even toen ze mompelde dat ze hetzelfde had, een rare geur ging langs haar neusgaten en ze snoof diep de geur in waardoor haar pupillen groot werden. Ze keek met grote ogen naar de persoon die achter Aimee stond, hij zag eruit als een normaal iemand maar de geur verraadde hem. Als ze een hartslag had zou deze op dit moment op hol slaan, ze slikte een keer en hield de arm van haar slachtoffer vast. Langzaam aan kneep ze haar ogen kleiner en fronste ze terwijl haar blik niet van de jongen af ging. Hoe kent hij haar? Waarom hebben ze contact? Natuurlijk had ze ooit wel gehoord van wolven maar tegengekomen? Een keer, en dat was geen zachtaardig gesprek. Volgens haar was het altijd al tegen de natuur in geweest. Ze was nu verward, geschokt maar ook erg nieuwsgierig. Haar blik wendde niet van de jongen af, ze zei niks zolang haar niks gevraagd werd en in haar achterhoofd was ze een plan aan het bedenken om langs hem te sluipen zodat ze ongemerkt het lichaam kon dumpen en naar huis kon. Nieuwe stad, concurrentie en ook nog eens wolven? Het kon niet gekker worden, althans dat dacht ze.

Rahl Khan

Ze keek hem aan, maar haar blik was donker en leek haast wel hatelijk. Daardoor verstrakte hij en gromde hij. Het was misschien inderdaad beter dat ze geen contact meer zouden hebben. Maar hij vond haar zo mooi en zo bijzonder. Zijn donkere ogen gleden naar de andere vampier. “Kan je het zien?” Gromde hij haar toe omdat ze bewegingsloos naar hem staarde. Als hij nu een wolf was geweest, zouden zijn nekharen overeind staan. Maar nu was er alleen een woedende uidrukking te zien in zijn ogen. “En wat heeft deze jongen gedaan om zomaar leeggezogen te worden? Om koelbloedig om het leven te komen alleen maar omdat een vampiertje een beetje dorst had?” Klonk zijn stem sarcastisch en kil. Hij was Keanan compleet vergeten, al zijn zintuigen stonden op scherp, dit waren twee nieuwe vampiers, hij had al honderden jaren ervaring. Als ze beide op de aanval over gingen, was het zo gedaan met ze. Hij was daar heel erg verzekerd van. Hij keek niet meer naar Aimee, hij wilde niet zien hoe ze naar hem keek. Hij wilde niet zien dat hij haar helemaal niets deed.


Julietta Belladonna

Ze zag de gelukkige blik in zijn ogen en daardoor glimlachte ze breed en ontspannen naar hem. Een paar seconden was ze onbezorgd, tot Keanan alweer aanspande. Ze zuchtte zacht en keek naar hem. Ineens voelde ze zijn arm om haar heen en weer glimlachte ze. Ze legde haar hoofd tegen hem aan en ze sloot haar ogen even. “Ik begrijp je wel, denk ik, ik vind het heel fijn dat je me overal tegen wil beschermen, maar ik wil niet opgesloten zitten. Ik vind het fijn om buiten te zijn, om door het bos te wandelen.” Zei ze eerlijk tegen hem. Ze voelde zijn hand over haar been strijken en ze liet het toe. Het voelde heerlijk, haar lichaam leek haast in brand te staan door de dingen die hij met haar deed, maar hij koelde haar met zijn lichaam weer af.

Keanan Dawnroad

Ze keek naar hem op een manier die hem liet zien dat ze heel goed door had wat hij voelde, ze wist dat ze op moest passen. Toch glimlachte ze meteen toen hij zijn arm om haar heen sloeg. Ze legde haar hoofd tegen hem aan, waardoor hij het even benauwd had. Hij had echt vreselijk veel dorst. Ze begreep hem wel, ze vond het fijn dat hij haar beschermde, maar ze wilde niet opgesloten zitten. ‘Ik begrijp jou ook, echt wel… we kunnen toch samen buiten wandelen? Je kan al die dingen nog wel doen, maar niet meer alleen… het gaat gewoon niet….’ Zei hij zacht. Hij kon niet echt goed aan haar zien wat zijn aanraking met haar deed, hij vond het moeilijk om in te schatten wat ze wel fijn vond en wat niet. Toch ging hij er wel vanuit dat ze het aan zou geven als hij iets deed wat ze echt niet wilde. Hij drukte zacht zijn lippen op haar wang, hij besloot dat het wel ging, daarom zoende hij haar vreselijk voorzichtig op haar mond. Hij legde zijn hand in haar hals, binnen een seconde trok hij haar met aardig wat kracht tegen zijn lichaam aan. Hij had niet door dat hij veel kracht gebruikte, voor hem was het bijna niets. Hij zoende haar, gretig, verlangend. Hij verlangde naar haar, maar eigenlijk nog veel meer naar haar bloed. Zijn vingers streelden over haar hals heen, over haar warme huid. Het maakte hem gek, maar hij wist redelijk de controle over zijn lichaam te houden, al was hij in zijn hoofd keihard aan het vechten tegen zijn instincten.

Olyvia Middelton

Ze stond er van versteld dat de houding van de jongen zo snel veranderde. Ze haalde een wenkbrauw op en maar die ging al snel weer naar beneden in een frons toen hij haar iets toe gromde. Een zachte grom verliet haar keel en ze hield hem strak in de gaten, ze liet een wolf haar niet nog eens te pakken krijgen. Toen hij overging op het onderwerp van haar slachtoffer begon ze te lachen en verdween de frons. "Wil jij liever met hem van plaats ruilen dan? Heb ik geen problemen mee hoor." zei ze lachend terwijl ze haar hoofd wat schudde, ze verroerde zich geen stap. Hij had ervaring, dat was te merken. Iets waar ze toch wel lichtelijk bang voor was, ze wou het gevoel wegdrukken. Zwak zijn was niks voor haar, niks. Een grom verliet haar keel bij de gedachte alleen al en ze schraapte snel haar keel. Ze zette deze gedachte in haar achterhoofd, ze moest en kon niet vergeten dat ze oog in oog stond met een wolf. "Dus, mag ik er even langs?" zei ze eentonig terwijl ze het slachtoffer wat beter vastgreep en passen begon te zetten richting de jongen en voorbij Aimee liep. "Ik zie je vast nog wel een keer." zei ze zacht tegen haar terwijl ze haar ogen op de jongen bleef richten, ze kwam langzaam dichterbij, kijkend voor een uitweg en een dumpplaats.

Rahl Khan

Gelukkig trok die ene vampier die hij nog niet kende zijn aandacht. Ze lachte en vroeg aan hem of hij van plaats zou willen ruilen met de jongen. “Je lust mijn bloed toch niet.” Was zijn korte antwoord tegen haar en hij keek haar kalm en emotieloos aan. Hoeveel emoties Aimee ook bij hem losmaakte, hij kon dit wel. Hij staarde naar de vrouwelijke vampier die samen met haar slachtoffer wilde verdwijnen. Ze vroeg of ze erlangs mocht. Hij verbaasde zich over haar brutaliteit, hoe dúrfde ze. Ze wist duidelijk niet wie ze voor zich had. Als ze zo doorging, zou hij haar vermoorden. Ze kwam naar hem toe en hij pakte haar bij haar nekvel beet en smeet haar met een behendige zwaai terug naar haar plek. Het leek hem haast geen moeite te kosten. “Nee.” Gaf hij als antwoord op haar vraag, hij ging haar er niet langs laten, absoluut niet. Dreigend kwam hij dichterbij.



Julietta Belladonna

Hij begreep haar gelukkig ook, dat was mooi meegenomen vond ze. Ze luisterde naar hem. Ze konden ook samen buiten gaan wandelen, ze kon alleen nergens meer alleen naartoe gaan. Daardoor knikte ze een beetje. “Oké, dat is goed.” Zei ze zacht tegen hem met een klein knikje. Het was moeilijk voor haar om nooit meer echt alleen te kunnen zijn, maar doordat het Keanan was, kon ze er wel redelijk aan wennen. Dat maakte het allemaal minder erg. Ze voelde zijn lippen op haar wang en ze draaide haar hoofd naar hem toe. Zijn lippen drukte hij heel erg zacht op die van haar en ze voelde zijn hand in haar hals. Hij trok haar met behoorlijk wat geweld naar hem toe, waardoor ze hem heel even aankeek, hij leek het niet te beseffen. Daarna werden zijn zoenen gretig en ze ging erin mee. Haar armen sloeg ze om zijn nek heen en ze drukte haar lichaam tegen hem aan. Ze zoende hem passievol terug en vergat even hoe voorzichtig ze moest blijven met hem.

Naam: Tegan Sunsal



Tegan Sunsal

Langzaam liep ze door het bos. Ze was iemand die niet lang op één plek bleef, ze trok vooral rond. Ze vond het heerlijk, overal waren nieuwe mensen, nieuwe soortgenoten of juist nieuwe vijanden. Het hield het levendig, haar leven zou niet zo snel saai worden. Ze was nu al een paar dagen in deze omgeving, eigenlijk vooral omdat het bos haar wel beviel en ze toevallig gehoord had dat hier een oude bekende in de buurt aan het werk was. Hoewel ze dat zelf niet meer deed, had ze nog steeds wel contacten uit die tijd. Het was niet dat ze er niets meer mee te maken wilde hebben, het was meer dat ze een paar jaar wat anders wilde. Ze had haar handen in haar zakken gestoken, hoewel ze niet in haar wolvengedaante was, rook ze net zo sterk alle verschillende geuren. Blijkbaar kwam ze in de goede richting, want hier in het bos rook ze al van alles. Mensen, vampiers, weerwolven… misschien was dit wel een plek om langer te blijven, het leek haar interessant.

Keanan Dawnroad

Ze ging mee in zijn zoen, hij voelde haar armen om zijn nek heen en hij voelde hoe hij begon te trillen van de dorst. Dat was iets wat hem niet vaak gebeurde, het was heel erg nu. Hoewel hij het zich goed realiseerde, wilde hij niet ophouden. Daarom was dit zo gevaarlijk. Hij wilde niet toegeven aan de ernst van de situatie, aan de hoeveelheid dorst die hij had, alleen maar omdat hij bij Julietta wilde zijn, omdat dit zo geweldig voelde. Daarom ging hij door. Zijn handen gingen gretig over haar rug heen, het was ruwer dan hij normaal deed, hij had het niet door. Zijn handen gleden al heel snel onder haar kleding over haar warme huid heen. Hij voelde hoe ze zich dicht tegen hem aandrukte, wat hem liet kreunen, al klonk het een beetje pijnlijk. De dorst deed hem ook echt heel veel pijn. Toch duwde hij haar niet weg, hij werd eigenlijk alleen maar gretiger.

Olyvia Middleton

Met een ruwe zwaai werd ze letterlijk terug gegooid naar haar plek, iets wat ze totaal niet verwachtte. Haar pupillen werden groot, haar ogen stonden wijd open en haar irissen veranderde van kleur. Ze landde op een voet en op een knie, ze keek naar de grond maar haar hoofd schoot net zo snel omhoog. Haar ogen waren gericht op de jongen die haar duidelijk had uitgedaagd. Ze fronste diep en een amuserende glimlach verscheen op haar gezicht, ze stond op en klopte rustig haar handen af terwijl ze een diepe zucht liet gaan. "Schijnbaar ben ik onbeschoft geweest.." zei ze fronsend en kil terwijl ze opnieuw met rustige passen richting hem liep. "Olyvia, aangenaam. Mag ik er nu wel door?". Haar zin begon rustig met een sarcastische glimlach, echter was haar vraag of ze er opnieuw door mocht niet zo rustig. Een grom verliet haar keel en ze vervolgde nog steeds haar passen opnieuw richting de jongen. Het liefst wou ze niet dat dit uit de hand liep, het was duidelijk dat zij maar weinig kans had om dat gevecht te overleven.

Aimee McCharty

Door haar blik leek hij te verstrakken en gromde zelfs. Een glimlach vormde zich rond haar lippen. Hij vroeg aan Olyvia of ze het kon zien, bijna snauwend. Haar blik gleed van Olyvia naar Rahl en een kleine grinnik  kon ze niet onderdrukken. Rahl vroeg wat de jongen misdaan had, waarom hij dus leeggezogen moest worden. Aimee bemoeide zich nergens mee, keek alleen toe. Olyvia wilde hier duidelijk zo snel mogelijk weg, ze voelde zich alles behalve op haar plek. Ze vroeg dan ook of ze er langs mocht, maar dat was naar Rahl's zin de verkeerde vraag. 'Vast wel.'  Antwoordde Aimee haar naar aanleiding van haar opmerking. Ze was benieuwd wat Rahl zou doen, zou hij haar er langs laten? Hij greep haar vast en gooide haar behendig terug naar haar plek. Eigenlijk stond Olyvia heel nonchalant weer op. Die meid had duidelijk lef, ze liep gewoon weer terug op Rahl af en vroeg of ze er nu wel langs mocht. Haar handen zette ze in haar zij en hield haar hoofd iets schuin terwijl ze hun kort bekeek. Uitdagend kwam ze nu wat dichterbij gelopen. 'Kom op Rahl, laat haar er toch langs.'  Glimlachte ze engelachtig, het was duidelijk dat de oude, echte Aimee volledig verdwenen was. Haar gevoelens, haar menselijkheid was gewoon weg.

Rahl Khan

Hij hield zijn hoofd wat schuin en keek met een gemene grijns naar het meisje hoe ze weer overeind kwam en een diepe zucht liet horen. Ze was onbeschoft geweest dacht ze, hij wist dat ze niet haar verontschuldigingen aan zou bieden, maar hij wachtte op wat wel zou komen. Hij had zijn ogen samengeknepen en wachtte af. Zijn hele lichaam was gespannen. Ze kwam weer naar hem toe en zei haar naam, daarna wilde ze er wel door. Ineens besloot Aimee zich ermee te bemoeien. Hij keek haar met een felle blik aan. “Waarom toneelspelen, Aimee?” Vroeg hij aan haar. Ze deed zo ontzettend engelachtig dat ze het voor elkaar kreeg dat ze het bloed onder zijn nagels vandaan haalde. “Waarom doen alsof je aardig bent? Uiteindelijk zijn jullie allemaal hetzelfde. Vieze stinkende monsters.” Gromde hij laag. Zijn ogen schoten haast vuur en daarna draaide hij zich weer naar het andere meisje toe, Olyvia. Vanuit het niets greep hij haar keel beet. Hij kneep zijn hand samen. “Rahl Khan, een naam die je hoort te onthouden, een naam die je bang hoort te maken.” Hij keek haar diep in haar ogen aan met een haatdragende blik in zijn ogen.


Julietta Belladonna

Hij trilde lichtelijk, maar hij ging gewoon door met zoenen, daardoor besloot ze dat het niet uitmaakte. Hij kon het dus wel inhouden. Ze voelde zijn gretige en ruwe handen over haar rug glijden, over haar bloesje. Ze genoot zeker, haar ogen had ze gesloten en ze kreunde zacht. Ze had dit nog nooit zo intens gevoeld, zo hevig genoten van iemand. Ineens waren zijn handen onder haar kleding geschoven, ze schrok er even van en hoorde hem haast pijnlijk kreunen. Ze haalde haar lippen van hem af en keek hem aan. “Gaat het wel?” Vroeg ze hees aan hem.

Keanan Dawnroad

Hij wilde net haar blouse losmaken toen ze de zoen onderbrak en vroeg of het wel ging. Haar stem was hees, het maakte hem helemaal gek. 'Ja...' Zei hij tegen haar, al was het echt een leugen. Hij had zo vreselijk veel dorst, zijn hele lichaam deed pijn en zijn keel brandde vreselijk. Zijn ogen waren pikzwart en hij trilde steeds iets erger. 'Het gaat wel...' Zei hij, hij probeerde overtuigend te klinken, maar hij kon zich niet herinneren wanneer de laatste keer was dat hij zo veel dorst had gehad. Ze rook ook nog eens extra lekker, daardoor was het allemaal nog net wat erger. Zijn handen gingen over haar lichaam heen en hij zoende haar weer gretig, hij werd steeds minder voorzichtig. 

Olyvia Middleton

Ze keek in haar ooghoeken toen ze Aimee hoorde praten, opnieuw kwam er een amuserende glimlach op haar gezicht. Deze verdween echt toen hij een opmerking maakte over dat ze monsters waren, haar ogen werden groot en een grom verliet haar keel maar die werd meteen gestopt toen ze een hevige druk op haar keel voelde. Hij had haar vast, en stevig ook. Haar ogen waren op hem gericht en ze begon te schreeuwen. "Denk je dat wij hiervoor hebben gekozen?!" zei ze met een schorre stem terwijl ze hem strak aankeek. Ze vertrok verder geen spier, in tegenstelling, ze kruiste haar armen over elkaar en maakte geen enkel plan om zich los te wurgen. Ze maakte gebruik van dit moment en was benieuwd wat hij nog allemaal voor interessante dingen had te vertellen. "Oh geloof me, er is wel een andere naam waar ik bang voor ben. En helaas is dat die van jouw niet." zei ze uiteindelijk op een normale toon, als het kon zou ze haar hoofd weer schuinhouden. Een klein grinnikje kwam uit haar mond verdaan en zuchtte kort. "Zeg.. Rahl. Waarom zo'n haat? Ik snap dat wij niet de aardigste zijn.." zei ze onverschillig terwijl ze een beetje om d'r heen keek. "Maar vergeet niet dat ook jij een monster bent, sommige mensen zijn banger voor jouw dan voor ons.." zei ze rustig, ze wist dat het uitdagend was. Het verschilde altijd hoe sommige op zo'n opmerking zou reageren maar ze had er geen moeite mee om het te zeggen. Ze draaide haar hoofd langzaam weer naar hem zodat ze hem strak aankeek. Doordat zijn handpalm op haar huid lag kon ze meteen voelen hoe snel zijn hartslag ging, kwam goed van pas.

Aimee McCharty

Met een gefronste blik keek ze hem aan. 'Toneelspelen?' Herhaalde ze, haar blik stond nog steeds hard, ze snoof. Onderzoekend keek ze hem aan. 'Hoe doe ik dat dan volgens jou? Wat doe ik dan?' Haar lippen perste ze gefrustreerd op elkaar, enigszins gekwetst. Hij moest eens weten waarom ze dit allemaal deed. De gevoelens leken weer een weg te proberen te vinden, haar weer binnen proberen te dringen, haar weer menselijk proberen te maken. Hij was weer in de buurt, hij veroorzaakte dat. Hij maakte haar gevoelens helemaal op hol. Ze moest hier weg, zo snel mogelijk, het zou haar breken, opnieuw. Zijn blik was zo fel. Zijn woorden, het zorgde er al voor dat ze de pijn alweer begon te voelen. Hij vroeg haar waarom ze deed of ze aardig was, dat ze allemaal hetzelfde waren, vieze stinkende monsters. Even voor een seconde zag je dat haar blik veranderde, vol pijn. Snel wist ze zich te herpakken, het weg te stoppen. Uit het niets greep hij Olyvia bij haar keel. Uiteindelijk legde ze haar koele vingers rond zijn pols, zacht. 'Kom, laat haar los.' De woorden sprak ze duidelijk uit, recht keek ze hem. Het was wel wat vriendelijker als daar net, maar het was nog steeds goed duidelijk dat ze haar emoties had uitgeschakeld. 'Je moet je frustraties niet op haar uiten.' Het was haar maar al te duidelijk dat ze hem gekwetst had, pijn had gedaan.

Rahl Khan

Het meisje dat hij vast had, daagde hem vreselijk uit. Toch keek hij alleen met een kalme blik naar haar. Hij bleef er verrassend rustig over en hij nam de tijd om haar te bestuderen, haar karakter in zijn hoofd te prenten en dat te onthouden voor later, voor het geval het van pas kon komen. Ze vroeg hem waarom hij zon haat voelde. "Vampiers die me kennen, zijn als de dood... Ik ben een moordmachine als het op vampiers aankomt. Tot ik er eentje een kans gaf, die kans benutte ze om mijn hart aan stukken te scheuren." Zijn stem klonk zonder emotie. Aimee legde haar hand op zijn arm en hij draaide zijn gezicht naar haar toe. Afstandelijk en meedogenloos keek hij naar haar. Ze wilde dat hij Olyvia los liet en hij smeet de vampier hardhandig tegen de muur aan, de bakstenen rinkelden. "Verdwijn!" Siste hij. Hij keerde zich naar Aimee. Voor even zweef zijn hand in de lucht. Hij wilde haar aanraken, hij voelde dat er tussen hun nog steeds iets was. Maar hij kneep zijn hand tot een vuist en draaide zich om. Hij liep met grove passen de steeg uit.

Aimee McCharty

Gefocust keek ze naar hem en snoof bij het horen van zijn woorden. Hij zei dat de vampiers die hem kende als de dood voor hem waren, dat hij een moordmachine was. Totdat hij er eentje de kans gaf, en zijn hart aan stukken scheurde. Afstandelijk en meedogenloos was zijn blik, die op haar gericht was. Haar hand gleed van zijn pols af en ze schudde haar hoofd. Het was maar goed dat ze haar gevoelens op dit moment uitgeschakeld waren, zijn woorden waren hard en pijnlijk geweest. Net op het moment dat ze wilde verdwijnen smeet Rahl de vampier hardhandig weg. Haar blik bleef even op hem hangen, en weer leek even die gepijnigde blik zichtbaar te zijn. Echt, in zijn buurt was alles anders, moest ze zoveel moeite doen om haar menselijkheid uit geschakeld te houden. Maar het kon niet anders, ze moest wel. 'Eikel.' Mompelde ze gefrustreerd. Toch gekwetst keek ze hem na, met grove passen liep hij weg, wat duidelijk verstandig was. Natuurlijk, zij had de keuze gemaakt, maar dat was juist omdat er geen enkele andere mogelijkheid was. Vanaf nu moest ze uit zijn buurt blijven, helemaal weg blijven, anders zou hij het opnieuw voor elkaar krijgen dat ze haar gevoelens terug kreeg en dat zou zijn dood worden.

Olyvia Middleton

Geconcentreerd lette op het gesprek tussen Aimee en Rahl. Al snel merkte ze dat er wel wat meer is gebeurd tussen hun dan ze zelf dacht. Het verbaasde haar echter dat hij zo kalm bleef, het irriteerde haar zelfs. Haar ogen switch'te van Aimee naar Rahl en weer terug. Ze trok een wenkbrauw op toen het leek dat Aimee een zwakke kant liet zien. Een verbaasd woordje kwam schor uit haar keel. "Pfah!" Ze wou hem ook nog eens overtuigen om haar los te laten waardoor haar blik zich weer naar de jongen wendde, benieuwd naar wat hij zou doen. Plotseling werd de druk op haar keel verlicht maar ze ving een grote klap op met haar rug. Iets wat minder prettig was. Haar ogen kneep ze dicht, haar kaken opelkaar geklemd en een grom verliet haar keel terwijl ze op knieën en handen op de grond terecht kwam. Ze opende haar ogen voorzichtig en ze moest voor een paar keer flink kuchen. "Wat een chagrijn..." mompelde ze tegen zichzelf terwijl ze voorzichtig opstond. Die pijn zou ze nog wel even voelen maar voor nu had ze wel wat beters te doen. Ze greep opnieuw het slachtoffer en liep rustig naar de rand van de haven, dumpte het lichaam daarin en keek nog even om d'r heen terwijl ze haar pad vervolgde naar huis. Rahl en Aimee zou ze nog wel vaker tegenkomen en ze was uiterst nieuwsgierig naar wat haar nog te wachten stond.

Rahl Khan

Hij zag Olyvia voor zich uit vertrekken en zijn passen werden na een tijdje langzamer, tot hij bij het einde van de steeg stond. Hij aarzelde even, hij had echt een gepijnigde blik in de ogen van Aimee gezien, er was wat meer aan de hand, ze wilde wel bij hem zijn, ze wilde hem wel. Ineens draaide hij zich op zijn hakken om en rende hij naar haar terug. Hij nam haar in zijn armen en drukte zijn lippen heftig op die van Aimee. Daarna keek hij haar aan. “ik hou van je, Aimee, wat je ook tegen me zegt, hoeveel pijn je me ook doet, ik hou van je…” Fluisterde hij haar toe met een schorre stem. “Ik hoop gewoon dat iemand je pusht om dit te doen, dat je dit niet uit jezelf doet. Als dat wel zo is… dan weet ik wel dat ik van niemand ooit meer kan houden.” Hij liet echt zijn gevoel spreken op dit moment en hij liet echt zien dat ze heel erg veel voor hem betekende.


Julietta Belladonna

“Ik zie dat het niet gaat, je hebt dorst…” Fluisterde ze tegen hem. Ze legde haar hand voorzichtig op zijn wang. “Ik wil niet dat je me onvoorzichtig behandelt, dit is allemaal voor het eerst voor mij, laat me alsjeblieft rustig wennen. Niet op deze manier.” Smeekte ze hem haast. Ze nam wat afstand van hem en voelde zijn handen daarna weer over haar lichaam gaan. Zijn lippen waren gretig en ze duwde zich zachtjes los. “Nee, Keanan, je moet eerst wat drinken.” Ze vond al dat ze hier best professioneel mee om ging. Het ging haar redelijk goed af.

Keanan Dawnroad

Ze zei dat ze zag dat het niet ging, dat hij dorst had. Daardoor werd zijn blik harder, hij moest zichzelf inhouden om niet te gaan grommen. Hij voelde haar hand op zijn wang, maar hij had niet het gevoel dat hij in staat was om te stoppen nu. Dit was wat hij wilde, het was een wonder dat hij haar in leven hield. Ze wilde het niet op deze manier, maar zodra hij weer verder ging, nam ze afstand van hem en zei ze dat hij eerst moest drinken. Nu gromde hij wel. ‘Hoe kan dat dan?’ vroeg hij snauwend. ‘Ik kan niet weg bij jou, omdat het te gevaarlijk is… ik kan niet weg, omdat ik jou wil beschermen. Natuurlijk heb ik dorst, ik verga van de dorst en het doet mij verschrikkelijk veel pijn, maar ik heb liever zo veel pijn dan dat jou iets overkomt…’ gromde hij, zijn stem trilde en klonk bijna niet meer menselijk. Ze kon wel zeggen dat hij eerst iets moest drinken, maar dat ging niet. ‘Dit geeft mij tenminste nog een beetje afleiding…’ legde hij haar uit. Hij wist wel dat het gevaarlijk was, dat hij er ruw en onvoorzichtig van werd, maar alles was beter dan haar alleen moeten laten of haar iets aandoen.