Vampiers enzooo

Aimee McCharty

De chaos in haar hoofd probeerde ze tevergeefs weer te ordenen, maar het lukte niet. Er was iets aan de hand, ze voelde zich ellendig en het voelde of er iets niet klopte. Maar wat precies, ze kon de vinger er niet op leggen. Aiden had haar gedwongen het voorval van net te vergeten, ze wist niet dat hij zonet haar hoofd gemanipuleerd had. Bewegingloos bleef ze zitten, ze had zich zo klein mogelijk gemaakt en haar armen om haar opgetrokken benen geslagen. Met een ruk keek ze op toen ze een stem hoorde, zijn stem. De haat voelde ze op borrelen. 'Laat me met rust.' Gromde ze. Aiden had haar zo ingepraat dat ze hem haatte. Door zijn dwang die hij kon uitvoeren voelde ze ook daadwerkelijk die haat naar hem toe. Terwijl ergens diep van binnen, ergens ver weg gestopt nu, hield ze van Rahl. Maar op dit moment was dat nergens te bekennen, was alleen die haat aanwezig, die o zo heftige haat.

Samuel Scarlatti

Hij bestudeerde het gezicht van de jonge vrouw. Een dorstig gevoel ging door hem heen, opnieuw trok er voor een paar seconden een rode waas voor zijn ogen. Echter trok die ook weer snel weg. Zijn keel prikkelde, zijn hele lichaam smeekte erom om deze vrouw mee te sleuren en leeg te drinken. Toch hield hij het tegen.
Hij zuchtte even hardop toen de jonge vrouw haar armen over elkaar sloeg en vertelde dat daar haar huis was, en dat ze daar wilde zijn voor het eten niet meer goed was. En hij sloot zijn ogen even toen ze vroeg waarom ze volgens hem niet verder zou mogen lopen.
Toen hij zijn ogen weer opende keek hij haar weer fel aan. Hij had geen zin om heel erg aardig te doen. Hij deed al hartstikke aardig voor zijn doen, hij snapte zelf eigenlijk niet eens waarom hij dit deed. Hij kon ook gewoon de moeite besparen en door lopen, waarna zij als lekker maaltje zou eindigen. Maar er was iets in zijn lichaam die hem zei dat hij haar niet mocht laten lopen. Dat hij haar moest tegen houden.
"Luister nou maar gewoon," gromde Samuel, lichtelijk geïrriteerd. Hij wist gewoon niet goed hoe hij moest reageren en het was al lastig genoeg om de baas te blijven over de vampier in hem. "Als je verder loopt, zal je misschien, hooguit, nog drie minuten leven. Dat is geen dreigement. Dat is de waarheid."
Samuel keek langs haar heen naar de andere vampiers, die tegen elkaar aan het praten waren. Ze waren met zijn vieren- zoals bijna altijd. Daarna keek hij weer terug naar de jonge vrouw.
"Ik kan je niet tegen je wil in de andere kant op laten lopen, het is je eigen keuze. En eigenlijk maakt het mij ook niet veel uit wat je doet. Ik wilde alleen maar waarschuwen," mompelde hij nu gedempt. Hij keek weer langs haar heen, en zag dat de vier jongens op hem af kwamen lopen. Samuel slikte en vloekte gedempt.

Megana Thornwood
Ze kreeg een naar gevoel in haar buik. Er klopte iets niet aan de man die voor haar stond en iets vertelde haar dat hij behoorlijk gevaarlijk kon zijn. Maar wie is er niet gevaarlijk tegenwoordig? Geen enkele vreemdeling kon je zo maar vertrouwen. Toch, ondanks dat ze geen goed gevoel had bij deze man, leek hij haar toch te kunnen overtuigen om niet eigenwijs door te lopen. Iets zei haar dat, ondanks dat hij iets gevaarlijks over zich heen had, toch ergens wel te vertrouwen was. Tenminste, de informatie die hij nu gaf aan haar leek in haar voordeel te zijn, niet in zijn voordeel. Maar dat wist ze natuurlijk niet zeker nu. Ze kon er alleen maar op gokken en hopen dat hij op dit moment de juiste bedoelingen had voor haar.
Ze luisterde naar de waarschuwing, en hoe de man zich daarna een soort van verbeterde om te laten weten dat hij haar niet kon dwingen. Ze liet haar armen weer naast haar hangen. Hij had al een paar keer langs haar door gekeken en nu keek ze zelf ook even om en zag dat het kleine groepje dichterbij kwam. Ze keek weer terug naar de man voor haar. 'Wat kan ik dan het beste doen?' vroeg ze wat gedempt, nadat ze de man nog even hoorde vloeken. Ze vond het maar niks dat ze er zo tussen in leek te staan en zette wat stappen opzij om niet meer tussen het groepje en de man in te staan.

Aiden Dawnroad

Met zijn handen in zijn zakken keerde hij terug naar het bewoonde gedeelte, het bos uit. Het duurde hem allemaal veel te lang, er kwamen zwakheden in zijn plan tevoorschijn, als hij ergens een hekel aan had was het wel zwakte. Bah, hij moest gewoon winnen, zijn zin krijgen. Zelfverzekerd wandelde hij door de straten heen, hij haalde een hand door zijn bruine haar heen. Nu had hij over moeten gaan naar plan B, doordat hij Aimee's gedachten zo gemanipuleerd had wist ze niet meer wat juist en niet juist was, het moest wel werken ditmaal. Ook wist ze niet meer wie hij was, tenminste wat hij haar aangericht had. Ze wist niet langer dat hij slecht was. Nonchalant stond hij voor het huis, nam het in zich op en grijnsde even. Simpel liet hij zichzelf binnen. 'Hee broertje.'  Zei hij met een grijns en klopte Keanan op zijn schouder. Rustig ging hij op de bank zitten en zijn blik gleed naar het mensenmeisje. Geamuseerd keek hij haar aan en likte langs zijn lippen. 'Dus dit is ze?'  Zijn blik rukte hij los van Julietta en keek terug naar Keanan. Hij zat zo ontspannen op de bank, net of hij hier dagelijks kwam, of het heel normaal voor hem was.

Keanan Dawnroad

Hij schrok op toen hij geluid hoorde, meteen draaide hij zich om. Het was wen bekende geur, het duurde niet lang voor hij zag dat het Aiden was. Hij kreeg een klap op zijn schouder en daarna ging Aiden zitten. Hij hoorde wat hij zei over Julietta, daardoor gromde Keanan. 'Wat kom je doen?' Vroeg hij sissend. Het was dat hij gewoon stil op de bank zat, anders was hij meteen op zijn broer af gevlogen. 'Je weet dat je niet naar mij toe hoeft te komen... Ik moet je hier niet...' Zei hij, iets minder dreigend. Zijn blik ging even naar Julietta, hij hoopte maar dat ze niet bang zou worden of iets onverwachts zou doen, want daar kon hij zelf niet zo goed tegen. Hij was bang dat alles dan uit de hand liep. Zijn donkere ogen waren al snel weer strak op Aiden gericht. 

Aiden Dawnroad

Bij het horen van de grom schudde hij grijnzend zijn hoofd. 'Je bent geen steek veranderd.'  Terug gleed zijn blik van Julietta naar Keanan, onschuldig stak hij zijn handen omhoog. 'Wat een heerlijk warm welkom weer broertje, erg vriendelijk van je.'  Sprak hij hem sarcastisch toe. Simpel haalde hij zijn schouders op. 'Ik had wel behoefte aan een familie reünie, het was zo'n tijd geleden.'  Hij stond op en liep even door de woonkamer heen en nam alles in zich op om daarna terug naar Keanan te kijken. 'Misschien moet je wat drinken, vroeger was je een heel stuk leuker.'  Hij doelde op het drinken van mensenbloed. Hij liep de keuken in, net of hij hier dagelijks kwam en hier echt welkom was. Hij pakte een fles sterke drank en pakte glazen. Hij zette die op tafel en schonk wat in. Hij pakte zijn glas en gooide het in een teug achterover, het lege glas zette hij terug op tafel om daarna weer te gaan zitten. 'Dus, hoe is het ermee?'

Keanan Dawnroad

Hij ergerde zich nu al weer dood aan Aiden, zoals altijd. Hij stond op, maakte een paar rot opmerkingen en liep daarna naar de keuken, om wat later terug te komen. Aiden schonk drank in, Keanan nam een paar grote slokken om daarna het glas op tafel te zetten. 'Alsof je hier bent voor de gezelligheid. Ik drink genoeg, bovendien zijn dat jouw zaken niet echt hé..' mompelde hij tegen zijn broer, steeds iets minder fel. Hij mocht Aiden ergens ook wel, maar door de omstandigheden leken ze recht tegenover elkaar te staan, en kon het er aardig hard aan toe gaan. Hij haalde een hand door zijn haren heen en hij ademde diep in, de heerlijke geur van Julietta liet hem slikken. 

Aiden Dawnroad

Hij  boog zich voorover en schonk opnieuw het glas vol en nam een slok. Hij trommelde met zijn vingers op het glas terwijl hij even wat glazig voor zich uit keek. 'Nou eigenlijk..' Begon hij zonder hem nog aan te kijken. 'vind ik dat best wel mijn zaken.'  Nogmaals nam hij een slok van de sterke drank. 'Want volgens mij kan je het best wel gebruiken.' Keanan zijn ogen stonden donker en duidelijk gespannen, die sterke geur van zijn mens maakte het er ook niet beter op. 'En ik moet toch een beetje letten op mijn kleine broertje. ' Het klonk bijna vriendelijk en bezorgd, maar dat zat niet in zijn aard, hij was niet vriendelijk, goedaardig of wat dan ook. Eerder verschrikkelijk egoïstisch en hij wilde altijd zijn zin krijgen.

Keanan Dawnroad

Hij luisterde naar wat Aiden vertelde en hij zuchtte zacht. 'Ik red mij prima, Aiden... En ik vertrouw jou helemaal niet... Het boeit je niets...' Gromde hij. Toch ging hij wel voorzichtig op de bank zitten. Hij schonk zijn glas langzaam vol en hij zuchtte nog eens, Aiden had een slechte invloed op hem, dat was wel duidelijk. Hij wilde kijken wat zijn bedoeling was, maar hij liet zich duidelijk wat meegaan met Aiden. 'Ik kan er prima mee omgaan en ik heb jouw hulp zeker niet nodig...' Zei hij nog eens. Zijn blik ging even naar Julietta. 'Ik hou van haar en ik heb alles voor haar over, beetje dorst kan ik wel hebben... Sommige vampiers hebben nou eenmaal een betere zelfbeheersing dan jij hebt...' 

Samuel Scarlatti

Hij keek toe hoe de jongens steeds dichterbij kwamen. De blikken in hun ogen zeiden genoeg. Samuel slikte even en keek weer naar de vrouw. Zij vroeg wat ze het beste kon doen, volgens hem. Sam keek haar strak aan en hoorde haar bloed door haar aderen stromen. Het was zo makkelijk.. Toch deed hij niets.
"Rennen.." mompelde hij nu kort en duidelijk. Daarna sprong hij van haar weg en vloog hij op de andere vampiers af. Hij was snel, razendsnel. Maar dat waren zij ook. Toen ze elkaar passeerden, begon Samuel zonder ook maar langer na te denken uit te halen. Hij was sterk, dat wist hij. Maar zij waren in de meerderheid. Terwijl Samuel druk bezig was twee van de vier vampiers 'uit te schakelen', renden de andere twee langs hem heen achter hun 'prooi' aan. Samuel zag het gebeuren, maar kon er op dit moment weinig tegenin brengen. Hij haalde nog harder uit, kreeg zelf klappen, maar stopte niet. Hij smeet een van de twee vampiers keihard tegen de muur aan, en stortte zich toen op de ander.

Aiden Dawnroad

'Oooh, wat een bruutheid.' Klonk zijn stem beledigd. 'Ben je al je manieren kwijtgeraakt?' Hij grijnsde licht en gooide vervolgens het laatste beetje drank achterover. 'Ooit was je zo beschaafd...' Keanan kon zichzelf prima redden, hij had zijn hulp niet nodig. 'Geen zelfbeheersing?' Vroeg hij lachend. 'Ze zit er anders nog steeds..' Door de honderden jaren heen had hij wel zelfbeheersing ontwikkeld, het was meer dat hij niet vocht tegen zijn ware aard. Hij was er juist alleen maar blij mee om vampier te zijn en bloed hoorde daar nu nou eenmaal bij. Het maakte hem sterker, scherper en zijn dwang deed beter zijn werk. Dus waarom zou hij dan tegen dat heerlijke bloed vechten? Als vampier had hij macht, macht die hij al mens nooit gekend had. Hij genoot ervan dat hij andere kon manipuleren, dingen kon laten doen die hij wilde.

Keanan Dawnroad

'Hou je kop, Aiden, ik maak je af als je zo doorgaat..' gromde hij. Hij deed normaal nooit zo heftig, maar bij Aiden was het heel erg anders, die maakte hem gewoon altijd pissig. 'Als je gezellig wilt praten, kan je wel anders doen...' Beet hij hem toe. Het kwam ook door Julietta, hij was gewoon heel bang dat haar iets overkwam, dat maakte hem een stuk chagrijniger. Hij schonk zijn glas weer bij en ademde diep in, om zichzelf te kalmeren, wat niet goed ging. Hij vroeg zich af wat er was waardoor Aiden dit voor elkaar kreeg bij hem. 

Megana Thornwood
Ze kreeg een kort, maar overduidelijk antwoord. Ze reageerde meteen en rende van de jongen en het groepje weg. Ze hoopte maar dat het goed kwam, ook al kende ze de jongen totaal niet. Het leek er toch verdacht veel op dat hij goede bedoelingen tegenover haar had.
Het was lastig rennen met de boodschappen in haar ene hand en haar schoudertas op de schouder van haar andere hand. Toch dacht ze dat ze behoorlijk snel rende. Maar de achtervolgers leken er voor getraind te hebben. Ze ging net een bocht om, werd vastgegrepen en verloor haar evenwicht, waardoor ze op de grond belandde. Omdat ze voor haar doen een hoge snelheid rende, schoof ze wat over de grond heen tijdens het vallen. Het was maar goed dat ze een goeie spijkerbroek aan had, al gloeide haar huid wel door het schaven.
Ze werd moeiteloos opgetild, zodat we weer op twee voeten stond en werd daarna mee teruggenomen. Haar handtas bungelde nog aan haar arm, maar haar boodschappen lagen verspreid over de stoep en straat en werd door de twee achtervolgers gewoon achtergelaten. Ze probeerde nog tegen te stribbelen, maar het leek niks uit te maken wat ze deed.

Aiden Dawnroad

'Kop houden, afmaken?'  Herhaalde Aiden zijn woorden met een lichte grijns. 'Het wordt echt steeds gezelliger hier'  Het sarcasme droop gewoon van de woorden af. Hij vouwde zijn handen achter zijn hoofd en knikte wat. 'Jij bent anders de gene die opvliegt..' Klonk zijn stem verontwaardigd en zijn armen zakte weer langs zijn lichaam. 'Vind je niet? Julietta, was het nietwaar?'  Zijn blik gleed naar Julietta. 'Shit man, mijn kleine broertje steekt me aan met zijn onbeschaafdheid. Ik heb me helemaal niet voorgesteld, waar zijn mijn manieren... '  Aiden stond op, liep naar Julietta toe en stak zijn hand vriendelijk uit naar haar. 'Ik ben Aiden, de bezorgde grote broer van Keanan.'  Legde hij haar uit met zijn charmant scheve glimlach. Aiden had iets over zich heen, de manier hoe zijn ijsblauwe ogen bijna door je heen konden kijken, de grijns en gewoon zijn hele houding. Altijd al, ook als mens, kreeg hij bijna altijd alles voor elkaar, gewoon door zijn uitstraling. Wanneer hij veranderde in een vampier werd dit alleen maar meer versterkt. 'De meer beschaafde en minder opvliegende van de twee.' Voegde hij er aan toe met een grijns, uitdagend naar Keanan toe.

Rahl Khan

Zoals ze daar zat… het zag er triest uit en hij voelde medelijden met haar. Zijn ogen stonden bezorgd en hij wachtte rustig af. Ze gromde ineens dat hij haar met rust moest laten op een haast haatdragende manier. Hij keek haar aan. “Aimee, wat is er gebeurd? Is Aiden hier geweest? Hij heeft je toch geen pijn gedaan he” Vroeg hij meteen aan haar aangezien hij daar heel erg ongerust over was. Hij zakte langzaam door zijn knieën heen en ging op zijn hurken zitten, nog steeds een afstandje bij haar vandaan.


Julietta Belladonna

Wanneer Aiden binnenkwam, was ze meteen op haar hoede, ze wist wel dat Keanan alles voor haar probeerde te verbergen, maar dat lukte hem echt niet altijd. Ze wist wie Aiden was en dat ze terecht bang voor hem kon zijn. Ze zat op een stoel en kromp ineen. Haar ogen waren op de grond gericht en ze luisterde naar de twee mannen. Aiden kwam op een gegeven moment naar haar toe en stak zijn hand naar haar uit. Ze legde toch haar slanke hand in de zijne en keek even naar hem op. De blik in zijn ogen voelde ongemakkelijk, ze keek haast meteen weer van hem weg. “Je bent wel gemener.” Sprak ze heel erg zacht, haast onverstaanbaar voor het mensenoor.

Aimee McCharty

Haar handen had ze op haar hoofd gelegd, haar vingers in haar haren en haar ogen kneep ze dicht. Haar hoofd, het deed echt pijn, er was iets aan de hand, maar ze begreep er niets van. Ze wist niet wat er gebeurd was. Haar lichaam reageerde heftig op zijn zachte woorden, ze begreep er niets van aangezien ze hem haatte. Haar verstand maakte haar wijs dat ze hem haatte, maar haar lichaam zei het tegenovergestelde. Aiden kon haar gedachten dan wel manipuleren, maar niet haar gevoelens voor hem, die kon hij niet wegnemen. Dit maakte het alleen maar meer verwarrend, ze snapte er werkelijk niets van. Hij begon over Aiden, hij wilde weten wat er gebeurd is. 'er is niets gebeurd, Aiden heeft er niets mee te maken, laat me met rust, blijf uit mijn buurt.'  Haar stem had ze niet goed onder controle, ze was zo onrustig. Hij was een stukje van haar vandaan neer gehurkt. Nog dichter kroop ze tegen de  boomstam aan met haar rug. Aiden had haar nare herinneringen over hem weggenomen. Ze wist niet langer wat hij allemaal aangericht had, wat hij met haar gedaan had. In haar ogen was hij niet langer slecht.

Aiden Dawnroad

Hij voelde haar slanke en warme hand in die van hem. Haar zachte woorden lieten hem lachen. De woorden waren amper hoorbaar, maar als vampier zijnde was je gehoor nou eenmaal een stuk beter. 'Ach, daar kan ik wel mee leven.'  Grijnsde hij vervolgens. Aiden en Keanan waren in werkelijkheid een tweeling, alleen Aiden was een paar minuten ouder. Toen ze nog menselijk waren had hij zich ook altijd gedragen als de oudere grote broer. Het was wel duidelijk dat hen een twee-eiige tweeling waren. Er waren overeenkomsten, maar ook hele duidelijk verschillen. Zo had Aiden de ogen van hun moeder geerft, maar Keanan daar in tegen van hun vader. Terug ging hij zitten op de bank. 'Dus broertje, wat heb je toch al die tijd gedaan?' Het was een tijd geleden dat ze elkaar gezien hadden.

Klikte al op verzenden, oeps hahaha.

Rahl Khan

Ze reageerde zo raar op hem, hij kwam langzaam weer overeind en liep voorzichtig naar haar toe. Op een meter afstand van haar, hurkte hij weer neer. “Lieverd…” Fluisterde hij zachtjes tegen haar.
Hij vond haar echt zo raar reageren, hij begreep er echt helemaal niets van. Haar houding en woorden kwamen niet geheel overeen, hij had haar nooit zo gezien, zo tegenstrijdig met zichzelf.
“Wat er ook aan de hand is, je kunt altijd op mij rekenen, dat weet je toch? Ik ben er altijd voor je en ik houd van je. Ik zal je met rust laten.” Mompelde hij heel erg zachtjes, hij kwam weer overeind en liep daarna toch echt langzaam weg. Al was het haast met pijn in zijn hart.

Aimee McCharty

De manier hoe hij haar aansprak, zo liefdevol, het was vreemd, omdat haar hoofd haar hele andere impulsen gaf. Hij manipuleerde haar gewoon, probeerde haar te overtuigen dat het anders was, dat moest wel. Hij wilde weten wat er aan de hand, ze kon altijd op hem rekenen. 'Je liegt, ik haat je, ga nou weg..' Klonk haar stem wanhopig. 'Je houdt helemaal niet van mij.' Voegde ze er zacht aan toe. Langzaam zag ze hoe hij weg liep. Ze voelde zich diep ongelukkig, ze begreep helemaal niets van zichzelf. Het voelde of ze langzaam gek werd. Ze kwam overeind en wreef even met haar handen in haar gezicht. Ze hield zich maar voor dat hij loog, zijn liefdevolle woorden maakte het namelijk nog verwarrenner dan het al was.

Rahl Khan

Wanneer hij zijn rug naar haar had toegedraaid, hoorde hij haar hatelijke woorden die wanhopig klonken. Dit kon ze toch niet menen? Dit zei ze toch niet zelf? Hij hoopte echt dat dit Aiden was die het haar had ingefluisterd en afgedwongen had.
Hij hield helemaal niet van haar sprak ze. “Ohnee?” Vroeg hij haar nu en hij draaide zich naar haar om. Hij drukte zijn lippen liefdevol op de hare. Hij had haar kin vast en zoende haar een paar seconden. “Genoeg bewijs?” Vroeg hij haar nu. Daarna liep hij echt weg. Als ze zo graag alleen wilde zijn, dan was het niet anders, dan moest hij het maar accepteren.

Aimee McCharty

Verdoofd leunde ze tegen de boomstam aan. Hij draaide zich om en het volgende moment ging in een waas voorbij. Ongelovig staarde ze naar hem toen hij weer weg liep, wat was er hier in godsnaam aan de hand. De gedachten in haar hoofd klopte niet, er miste iets, het moest wel. Ze opende haar mond om iets tegen hem te zeggen, maar het lukte haar niet, ze kreeg de woorden er niet uit, iets hield haar tegen. Terug perste ze haar lippen op elkaar en schudde haar hoofd, het was misschien ook verstandiger als ze niets zei. Nadat hij uit haar zicht verdwenen was liet ze zich weer op de grond zakken en verstopte opnieuw haar gezicht in haar handpalmen. 'Gaat het wel?'  Klonk een vriendelijk stem. 'Heb je pijn?'  Tegenover Aimee stond een volwassen man die met zijn hond aan het wandelen was, maar de ineengedoken Aimee had opgemerkt. Haar ogen verkleurden direct, de rustige hartslag van de man, het bloed dat door zijn aderen stroomde, het klonk als muziek in haar oren. 'Hierna wel.' Mompelde Aimee waarnaar ze de man ruw vastgreep en haar scherpe hoektanden in zijn hals boorde. Niet veel later stond ze op en duwde het lichaam van haar af. Met de rug van haar hand wreef ze haar mond schoon. Vervolgens wreef ze haar handen schoon. Een kreunend geluid ontsnapte tussen haar lippen vandaan, een scherpe pijn ontstond in haar rug, bij haar schouderblad. Ze zakte op haar knieën, alles draaide. Tevergeefs probeerde ze te kijken wie de dader er van was, vaag rook ze de geur van een wolf, al was het Rahl niet. Haar bewustzijn kon ze niet langer houden en het volgende moment viel ze met een doffe klap op de grond. Een van de twee wolven gooide haar over zijn schouder heen en nam haar mee, in de richting van hun pick up.

Keanan Dawnroad

Hij spande volledig aan omdat Aiden naar Julietta toe ging, toen hij weer terug kwam sprong Keanan op. 'Flik dat nog eens, klootzak!' Gromde hij woedend. Aiden haalde echt het slechte in hem naar boven. Het was niet goed, het gebeurde gewoon. Hij was normaal best rustig, maar zodra Aiden er was veranderde zijn gedrag naar hoe hij vroeger was. 'Ik wil niet dat je zomaar naar binnen komt... Je weet dat ik er niet tegen kan.... Je moet uit mijn buurt blijven...' Gromde hij. Keanan wilde niet zo zijn, maar Aiden wist dat hij dit voor elkaar kon krijgen. Daarom had Keanan ook af en toe echt een hekel aan hem. 

Aiden Dawnroad

Fronsend keek hij Keanan aan, Keanan sprong op en begon woedend te grommen. 'Hoho, chil, ik doe niets.' Klonk zijn stem onschuldig, al genoot hij hier stiekem wel van. Keanan fokte zich helemaal op. Hij vouwde zijn armen over elkaar, Keanan wilde niet dat hij zomaar binnenkwam, hij kon daar niet tegen. 'Waarom, ik doe toch helemaal niets verkeerd?' Vroeg hij hem verontwaardigt. 'Het is zo'n tijd geleden, kom we zijn nog steeds familie. Er is dan misschien wel flink wat voorgevallen in het verleden, maar kunnen we dat dan niet achter ons laten?'

Keanan Dawnroad

Aiden deed alsof hij zo verschrikkelijk onschuldig was, wat de woede van Keanan nog erger maakte. 'Ja, we kunnen dat achter ons laten, als jij verdomme een beetje rekening houdt met wat ik wel en niet kan hebben!' Schreeuwde hij. Hij ademde nog eens diep in, maar het kostte hem duidelijk verschrikkelijk veel moeite om rustig te blijven, al lukte het hem uiteindelijk wel. Hij had ook niet zo veel keuze, want hoe erg hij Aiden ook vond, hij gaf echt wel om hem. Hij wilde niet vechten, hij wist dat ze enorm aan elkaar gewaagd waren en ze zouden er allebei niet goed uitkomen. 'Oké, ik vind het allemaal best als je opeens aardig wilt doen, maar hou op met mij zo vreselijk uitdagen. Ik hou van haar en ik wil niet dat er iets gebeurd. Echt niet. Je weet dat ik het echt meen, dat ik echt gek op haar ben...' Zei hij zacht tegen hem. 

Aiden Dawnroad

Een grijns kon hij niet onderdrukken toen Keanan zich nog meer opfokte en zelfs begon te schreeuwen. 'En ben je nu eindelijk klaar?' Vroeg hij hem nuchter toen hij stopte met schreeuwen. Keanan zei dat hij het prima vond als hij opeens aardig wilde doen, maar dan moest hij hem niet zo uitdagen. 'Ik? Jou uitdagen?' Fronste hij, maar glimlachte toen schuldbewust. 'Oké, prima. Ik zal er rekening mee houden. ' Hij wreef even langs de achterkant van zijn nek. Keanan wilde niet dat Julietta iets overkwam, hij hield van haar. 'Dat weet ik.' Mompelde hij, dat wist hij al te goed. En dat was precies de reden waarom hij Aimee nodig had en dit alles deed.

Keanan Dawnroad

Hij vertrouwde hem echt niet, hij had hier een verschrikkelijk gevoel over. 'Aiden, kap hier mee!' Schreeuwde hij woedend. 'Waarom doe je dit? Wat wil je? Verdomme!' Schreeuwde hij, nog veel bozer. Hij realiseerde zich niet dat hij dit niet wilde, dat Julietta hem nu zo van zijn slechte kant zag. Hij sprong weer op en hij ging dreigend voor Aiden staan. 'Je kan oprotten, vertel maar wat je hier echt doet, anders ram ik je naar buiten!' Klonk het dreigend. Hij meende het duidelijk, hij was echt heel erg boos. Hij ademde trillend in. De geur van Julietta werd nog doordringender. Hij kreeg dorst, de spanning werd hoger en elke spier in zijn lichaam stond gespannen.