The 100. Survival isn’t who you are, it’s who you become.

Ebony Blake

Ze konden wel vertellen dat er tunnels waren en de spullen daar afkomstig van waren. Maar ze zouden dan niet benoemen waar deze tunnels zich zouden bevinden en dat ze te gevaarlijk waren. 'Oke, vind ik prima.' Reageerde ze eenvoudig en glimlachte even. De tassen pakte ze op om daarmee aanstalten te maken om te gaan. Haar blik liet ze nogmaals door de winkel gaan, eigenlijk kon ze niet geloven dat ze hier werkelijk stonden. De dingen die ze op de Ark geleerd hadden bleken echt waar te zijn. Deze winkel, of die flats waren er een goed voorbeeld van. Het was eigenlijk niet te geloven. Ze begon al richting de uitgang te lopen. Kort keek ze over haar schouder naar hem en een zwakke glimlach sierde haar lippen. Ze moest denken aan hun gesprek van gisteravond. Enerzijds voelde ze zich er zo lullig er over, maar aan de andere kant kon ze zich er gewoon niet toe te zetten. Die angst was te sterk. Rustig liep ze verder.

Roy Nirash

Ze waren weer teruggekomen op het kamp. De mensen waren enthousiast over wat ze allemaal mee hadden, er werden veel vragen gesteld, maar Roy beantwoordde deze allemaal maar wat vaagjes. Hij vond het niet nodig dat ze alles zouden weten. Het zeil pakte hij zelf in zijn handen en langzaam zonderde hij zich wat af van de rest en begon hij weer verder te gaan met de badkuip. Hij sneed het zeil in goede stukken en bekleedde zo de badkuip die hij had gemaakt. Hij sloot alles aan en werkte keihard door.

Ebony Blake

De weg terug had ze gezwegen, had ze de dikke muur om haar heen weer opgetrokken. De anderen waren heel erg enthousiast en hadden allerlei vragen. Roy beantwoordde deze, maar niet zoals ze van hem gewend waren. Het duurde dan ook niet lang voordat hij zich van de rest afzonderde. Even keek ze hem na. Ook zij slenterde weg van de rest en gaf de verzamelde spullen een plekje. Daarna liep ze de hut in. Ze was moe, afgepeigerd. Vanavond was het haar beurt van de wacht, maar hoe ze zich nu voelde zou ze gelijk in slaap vallen. Traag pakte ze haar dekentje en zocht een plek om te liggen. Eigenlijk was dit niks voor haar, helemaal niet. Maar ze kon nu al amper haar ogen meer openhouden en als ze de wacht moest houden zou ze wel alert moeten zijn. Ook al hadden ze nu poorten en stroom, dit hield niet in dat het gevaar voor indringers geweken was. Het maakte het veiliger, dat wel. Eerst was ze gaan liggen, maar door de geluiden om haar heen lukte het toch niet. Vervolgens was ze tegen een paal gaan zitten en keek wat rond. Het ging hard met het bouwen. Het duurde niet lang voordat ze in de huisjes konden intrekken.

Roy Nirash

Het ging eigenlijk allemaal prima. Het bad was klaar voor gebruik, nu alleen nog water erin krijgen. Hij riep een paar jongens bij zich en begon met ze te sjouwen met water, ze gebruikten de kommen die ze hadden gemaakt van de bepantsering van de raket en zo liepen ze continu heen en weer. Wanneer het bad vol was, zette hij de stroom aan die hij rond het bad had gemaakt, hij had een simpele knop gefabriceerd die je dan alleen maar om hoefde te draaien wanneer je in bad wilde. Hij moest alleen nog een manier verzinnen om het water telkens te verversen, maar voor nu was het prima. Hij voelde het water continu en langzaam werd het echt warm. Hij grijnsde breed.
"Ebony!" Riep hij nu, hij zag haar zitten tegen de paal. "Aan jou de eer." Grijnsde hij breed.

Ebony Blake

Langzamerhand zakte ze toch wat weg. Haar oogleden voelden zwaar aan en eindelijk kon ze er echt aan toe geven, haar vermoeidheid. Echter was dit niet van lange duur. Haar naam werd geroepen, door Roy. Gelijk zat ze weer rechtop en was ze alert. Het was aan haar de eer. Wat moeilijk keek ze in zijn richting, haar ogen kneep ze samen. Het duurde even toen ze de link legde. Het ging over het bad, hij had het blijkbaar verwarmd gekregen. Wat traag kwam ze overeind en liep in zijn richting. Ze bekeek het resultaat, het zag er erg verleidelijk uit. 'Volgens mij zijn er al een aantal die maar al te graag willen.' Zei ze hem uiteindelijk met een glimlach bij het zien van wat nieuwsgierige kinder oogjes. Met hun handjes gingen ze door het warme water, duidelijk genietend.

Roy Nirash

Door zijn geroep kwamen er kinderen dichterbij die met hun handen door het warme water gingen, hij grijnsde hierdoor even en daarna ging zijn blik weer naar Ebony. Hij kwam overeind toen ze dichterbij kwam, ze bekeek het bad en sprak over de kinderen.
"Maar ik had het aan jou beloofd, dus de eerste duik is voor jou." Grijnsde hij. Hij pakte haar hand vast en bracht die in de richting van het water. Hij merkte wel hoeveel hij voelde voor haar als hij haar aanraakte, maar hij had beloofd om geduld te hebben.

Ebony Blake

Het zien van de enthousiaste kinderen liet haar grijnzen. Roy was overeind gekomen toen ze dichterbij kwam. Hij had het aan haar beloofd, dus de eerste duik was voor haar. 'Dat weet ik.' Reageerde ze dan ook met een glimlach. 'En dat waardeer ik ook.' Ging ze verder, de maar was al aan te voelen. 'Maar ik sta het bij deze af als je het niet heel erg vind.' Voegde ze er dan ook toe. Haar blik gleed over de kinderen. 'Er zijn er een paar die niet kunnen wachten.' Een lichte grinnik kon ze niet onderdrukken toen ook Lynn haar handjes in het water stak en genietend zuchtte. Het was niet dat ze hem wilde beledigen, helemaal niet zelfs. Maar ze dacht aan de andere, zoals wel vaker.

Roy Nirash

Ze zei dat ze het wist en het ook waardeerde, hij zuchtte al bij voorbaat en keek haar aan. Ze sloeg het af, want er waren een paar die niet konden wachten.
"Ebony... ik weet hoe graag je het wel wilt, geniet er gewoon even van, alsjeblieft..." Hij had het bad eigenlijk gemaakt speciaal voor haar, zij wilde zo ontzettend graag een keer een warm bad en hij wist dat ze vaak last had van haar spieren, dat ze wat stijf was. dit was haar bad eigenlijk, maar hij wist dat iedereen het zou gebruiken, daarom was het voor hem zo speciaal dat zij het eerste bad zou nemen.

Ebony Blake

Peinzend beet ze op haar lip toen hij zuchtte. Dit was ook weer niet haar bedoeling. Ze probeerde het juiste te doen, maar soms was dat zo moeilijk. Hij wist hoe graag ze wilde wilde, ze moest er even van genieten. Recht keek ze hem aan, wat aan de lange kant. 'Oké, oké. Ik ga al.' Er kon een kleine grijns vanaf. Haar shirt en broek trok ze uit, direct stond het kippenvel op haar armen. Vluchtig schoot ze in het water en een tevreden zucht verliet haar lippen bij het voelen van het warme water rond haar lichaam. Haar mondhoeken krulden omhoog. Haar hoofd bewoog ze naar achter zodat haar haren nat werden. De natte lokken streek ze naar achteren. Met haar handen wreef ze vervolgens in haar gezicht. Hier had ze inderdaad behoefte aan gehad. Ze dreef ontspannen op het water.

Roy Nirash

Ze keek hem lang aan en daarna gaf ze toch toe, hij grijnsde even en probeerde niet al te veel te kijken naar hoe ze haar kleding uittrok. Ze sprong daarna het water in en hij zag dat ze genoot. Hij glimlachte breed naar haar, hij vond het heel erg fijn dat ze het heerlijk vond.
"Goed zo, nu lekker genieten." Lachte hij haar toe. "Als het bad te warm wordt, dan moet je de knop omdraaien." Zei hij nog tegen haar, daarna kwam hij overeind en liep hij naar binnen toe. Hij was al blij dat hij haar in het bad had gekregen, waarschijnlijk ging ze er al gauw weer uit om de anderen van het bad te laten genieten, maar ze was er in ieder geval als eerste ingegaan en dat vond hij al een hele overwinning.

Ebony Blake

Nadat ze even heerlijk ontspannend had gelegen en zich een stuk schoner voelde kwam ze het bad weer uit. Haar kleding trok ze weer aan en haar natte lange lokken draaide ze in een knot. Ze was er net uit of de volgende ging er alweer in, het liet haar grijnzen. Iedereen zat hier op te wachten. Gelijk voelde ze zich weer een stuk energieker, maar bovenal een stuk schoner. Nadat ze nog even was gebleven liep ze ook naar binnen toe. 'Bedankt.' Glimlachte ze naar hem.

Roy Nirash

Hij was gaan zitten op zijn plekje en pakte het dagboek er weer bij. Gespannen las hij alles door en noteerde hij daarbij nog wat dingetjes die hij belangrijk vond en ook waar hij meer over wilde weten. Hij gaapte even halverwege en hoorde daarna Ebony, ze bedankte hem.
Hij gaf haar een knipoog. "Graag gedaan." Glimlachte hij haar toe, ze leek zichzelf echt een stuk beter te voelen na het bad en hij vond het heel erg leuk om dat aan haar te zien.

Ebony Blake

Met een knipoog zei hij haar graag gedaan. Ook haar mondhoeken krulden op haar beurt omhoog. Hij was een dagboek aan het lezen en het zag er naar uit dat hij ook dingen noteerde. 'En word je er al wijzer van?' Was dan ook haar vraag, puur interesse. Ze pakte een ander dagboek van de stapel en veegde over de harde kaft heen. Daar zou ze straks wel een beetje in beginnen als ze wacht had, dan had ze tenminste iets te doen. Anders was ze toch bang dat ze in slaap viel.

Roy Nirash

"Was het lekker?" Vroeg hij nu plagend aan haar. Er werd hem daarna gevraagd of hij wat wijzer werd van het dagboek. Hij zuchtte zachtjes. "Ja, op zich wel, maar er zijn wat dingen en woorden die ik niet begrijp, maar dat komt vast wel. Ik wil gewoon nog een paar keer daar naar beneden om het nog beter te begrijpen." Vertelde hij haar met een glimlach. Hij vond het echt ontzettend interessant allemaal.

Ebony Blake

Plagend vroeg hij aan haar of het lekker was. 'Wat denk je zelf.' Reageerde ze grinnikend op hem. Het dagboek was op zich wel interessant. Er waren echter wat woorden die hij niet begreep. Hij zou nog een paar keer naar beneden willen om het nog beter te begrijpen. 'Hmm, zoals?' Vroeg ze, duidend op de woorden die hij niet begreep. 'Eigenlijk begrijp ik dit alles helemaal niet. Het voelt soms zo onwerkelijk allemaal.' Gooide ze er in een ademteug uit. Soms had ze het gevoel dat ze gewoon die ochtend weer wakker zou worden in haar cel op de Ark.

Roy Nirash

"Ik weet zeker dat je het heerlijk vond." Zei hij met een grijns tegen haar terug. Ze wilde weten wat hij zoal niet begreep. "Sommige woorden... ik denk dat het groepen zijn waarin mensen worden ingedeeld of zoiets." Sprak hij bedenkelijk en hij zette nog even een vraagteken bij zijn aantekeningen. Ze gaf aan dat ze het helemaal niet begreep, dat alles zo onwerkelijk leek. Daardoor keek hij weer naar haar.
"Ja, klopt, je hebt gelijk, het is ook heel onwerkelijk, maar ik kan hier echt wel aan wennen, ik ben blij dat ik nu hier zit, inplaats van daar." Hij wees even naar de lucht.

Ebony Blake

De woorden leken te maken hebben met groepen waar mensen ingedeeld werden of iets. Een denk rimpel werd zichtbaar op haar voorhoofd. 'Hmm, oke dan. In welke context staat het dan?' Vroeg ze dan ook ter verduidelijk om het zo beter te begrijpen. Ondertussen was ze ook gaan zitten en sloeg het dagboek in haar handen open op de eerste pagina. Met haar vingertoppen streek ze over het wat geel gekleurde papier. Het was geschreven in sierlijke en krullende letters. Aan hier kon hij zeker wennen. Hij was blij hier te zijn en niet langer in de lucht. 'Die mening deel ik met je. Ik houd wel van de vrijheid hier.' Reageerde ze dan ook en glimlachte tevreden. Natuurlijk was het hier ook niet perfect, maar vergeleken met de Ark voelde het wel als perfectie. Echter was ze bang voor het moment dat de andere contact wisten te zoeken of zelfs hier heen kwamen.

Roy Nirash

Ze vroeg in welke context het stond. "Mijn grootvader was een van de wetenschappers die meehielp met het ontwikkelen van de raket, hij heeft het over bepaalde groepen, voorstanders en tegenstanders, denk ik. de ene naam klinkt positief en de andere negatief." Legde hij aan Ebony uit. Ze kwam rustig bij hem zitten met een dagboek in haar handen, hij keek heel even naar haar, dat vond hij nog steeds erg leuk, haar even een beetje stiekem bekijken.
Ze deelde zijn mening, ze hield van de vrijheid hier. Hij knikte daardoor even. "Bijna zijn onze huisjes af en kunnen we echt gaan leven, heb je al nagedacht over de lessen?" Vroeg hij haar nu met een glimlach.

Ebony Blake

Zijn grootvader bleek een van de ontwikkelaars van de raket te zijn. Geboeid luisterde ze naar wat hij te vertellen had. Hij had het idee dat het over voorstanders en tegenstanders ging. Begrijpend knikte ze. 'Dat zou goed kunnen dan ja. ' Beaamde ze dan ook. Ondanks dat hij een poging deed om stiekem te kijken had ze het wel door. Ze was zich juist altijd heel erg bewust van zijn aanwezigheid. Langzamerhand voelde ze zich weer wat meer gespannen worden. Dat frustreerde haar ontzettend, aangezien ze eerder in zijn buurt juist haar rust wist te vinden. Dat was duidelik veranderd, dit had ermee te maken dat hij zijn gevoelens had geuit. Hoe graag ze er ook op in wilde gaan, het wilde niet, het maakte haar anderzijds angstig en gespannen. Ze vond het zo moeilijk om iemand echt te vertrouwen. De huisjes waren bijna klaar waardoor ze echt konden leven. Zacht schudde ze haar hoofd, reagerend op zijn vraag. 'Eerlijk gezegd, nog niet echt. Goed dat je er over begin, moet daar maar eens over na gaan denken.' Mompelde ze dan ook zachtjes.

Roy Nirash

Hij vond het leuk dat ze vol interesse naar hem luisterde. Ze beaamde dat het heel goed zou kunnen en daardoor knikte hij weer met een glimlach. Hij zag haar aanspannen en daardoor zuchtte hij zachtjes, hij leunde iets achterover zodat hij ook niet te dichtbij kwam bij haar en haar het moeilijk zou maken. Ze was er nog niet mee bezig geweest en zei dat ze er nog even over na ging denken. Hij glimlachte hierdoor.
"Ik wil dat je morgenochtend meteen met wat basisdingen begint, zodat dat er tenminste alvast inzit." Zei hij.

Ebony Blake

Morgenochtend wilde hij dat ze met wat basis dingen begon, zodat ze er al wat vanaf wisten. 'Even keek ze bedenkelijk, niet er bij stil gestaan dat ze er morgen vroeg gelijk er mee moest gaan beginnen. 'Oke, dan word het maar eens tijd dat ik er echt mee aan de gang ga.. ' Was haar reactie dan ook en beet even peinzend op haar onderlip, een tik waar ze niet vanaf raakte. Vermoeid gaapte ze, maar sloeg tijdig haar hand voor haar mond. Vannacht zou een lange nacht worden, dat mocht wel duidelijk wezen. 'Ik weet ook niet of ik er de juiste persoon voor ben. ' Mompelde ze uit het niets bijna onverstaanbaar.

Roy Nirash

Ze keek er wat bedenkelijk bij. "We hadden dit afgesproken, Ebony, elke ochtend." Zei hij haar nu zacht en doordringend. Ze gaf wel aan dat het maar eens tijd werd dat ze ermee aan de gang ging. Ze beet even op haar lip en gaapte daarna, hij glimlachte lichtelijk, zijn blik werd bezorgd toen ze aangaf dat ze niet wist of ze de juiste persoon ervoor was.
Hij legde zijn hand zachtjes op die van haar. "Dat ben je wel, ik heb vertrouwen in je, jij weet er het meeste vanaf in dit hele kamp." Zei hij zacht tegen haar. "Jij kunt dit." Zei hij vol vertrouwen tegen haar.

Ebony Blake

Ze hadden dit afgesproken, iedere ochtend. Traag knikte ze wat, dat wist ze ook wel. Ze had toegezegd, dus ze moest haar woord nakomen. Zachtje voelde ze zijn hand op de hare, ze was zich maar al te bewust van zijn aanrakingen. Echter probeerde ze het ditmaal niet te laten merken. In het kamp wist zij het er het meeste vanaf, hij had vertrouwen in haar. Zijn woorden lieten haar glimlachen. Fronsend keek ze opzij bij het horen van denderende voetstappen, iemand kwam op hun afgerend. 'Dit moet je zien. ' Zei de jongeman in kwestie wat buiten adem. Haar hand trok ze gelijk weg en krabbele bezorgd overeind. 'De Ark, de raket, ze..' Stamelde hij. 'Wat bedoel je?' De lichte irritatie wist ze niet te onderdrukken. 'Kom mee, ik laat het zien.' Klonk zijn stem gehaast en begon al naar de raket te lopen. Kort richtte Ebony een bezorgde blik op Roy waarnaar ze de jongen volgde. Er kwam licht van de raket vandaan en een hoop van hen stonden er om heen. Bijtend op haar lip liep ze naar binnen. Wat ze daar aantrof benam haar de adem, de man die ze hoopte nooit meer te zien stond levensgroot op een van de beeldschermen waar de aftellende cijfers hadden gestaan. 'Ebony?' De man, haar vader, was duidelijk ook even van slag. Hij had gedacht dat ze dood was aangezien ze haar armband niet meer droeg leek dat zo voor de Ark. Zo snel als ze kon vluchtte ze de raket weer uit. Ze wist niet hoe ze het voor elkaar gekregen hadden om zo contact te zoeken, maar ze wist wel dat dit foute boel was. Zouden ze hun al die tijd ook hebben kunnen bespioneren? Wat haar nog meer zorgen maakte was dat ze haar vader zag, ja hij was een machtig man op de Ark, hij ging over de veiligheid. Maar dit, hen toespreken was de taak van het gezicht van de Ark, de counselor… De man die de macht over de Ark had, die de beslissingen nam. Was haar vader dit nu? Dat was precies waar ze al een hele lange tijd bang voor was, dat hij dat voor elkaar kreeg. Dit was foute boel. Gehaast begon ze weg te lopen, ze hoorde haar broertje haar na roepen, maar ze negeerde het.

Roy Nirash

Er was wat aan de hand, er kwam een jongen hun kant op gerend. Hij zag geen paniek in de ogen, maar wel een soort angst. Roy kwam al gauw overeind, Ebony was hem al voor hij liep erachteraan en wilde na Ebony de raket instappen, echter vloog zij hem al uit en liep ze weg. Roy haalde even diep adem en stapte naar binnen, op een groot scherm was een man te zien, hij kende hem wel, hij had het wel eens met hem aan de stok gehad.
"Volgens mij leven jullie niet lang meer." Merkte Roy droog op, hij ging recht tegenover de man zitten op een stoel met ze armen over elkaar heen geslagen. Wachtend op de uitleg die zou komen.

Ebony Blake

Terwijl Ebony zich zo snel mogelijk van de groep bewoog herpakte haar vader zich weer. Net of hij niet zonet een punt van zwakte had getoond. Daar was niets meer van terug te zien. 'Wat fijn om jullie goed en wel te zien. ' Klonk zijn stem zakelijk, maar toch ook wel weer erg warm en oprecht vreemd genoeg. 'Wij..' Hij kon zijn zin niet af maken, Roy maakte droog de opmerking dat ze daar op de Ark niet lang te leven meer hadden. 'Gelukkig hebben we daar oplossingen voor gevonden, maak je maar geen zorgen. ' Was zijn vriendelijk reactie. Hij wist zichzelf altijd al op de juiste manier over te laten komen, dat was ondermeer zijn sterke kant, hij was erg overtuigend. Het was niet alleen om Roy te overtuigen, er zat namelijk een kern van waarheid in. Niet alleen de 100 jongeren werden van de Ark gestuurd, er zijn daarna meer mensen levens opgeofferd, zodat er langer met de nog aanwezige zuurstof en voedsel gedaan kon worden. Het was hem wel duidelijk dat er dingen niet klopte, zijn dochter hoorde niet meer in leven te zijn. Ook de manier hoe Roy tegenover hem zat en hem aansprak zinde hem niet. Nadat hij het een en ander verteld had, onder meer over zijn nieuwe taak en de dood van de vorige counselor, breidde hij er een eind aan en sprong het beeld op zwart. Ebony was van slag en voelde zich zo boos en gefrustreerd. Met haar rechterhand, gebald tot een vuist sloeg ze meerdere keren tegen een grote, dikke boomstam, tot bloedens toe. Die man haalde het slechte in haar naar boven. Nadat ze zich had uitgeleefd zakte ze met haar rug tegen de boomstam aan naar beneden en staarde verduft voor zich uit, geen aandacht gevend aan haar bloedende knokkels.