The 100. Survival isn’t who you are, it’s who you become.

Roy Nirash

Ze knikte door zijn woorden en hij glimlachte een beetje. Ze konden niet teveel meenemen en ze zaten ook nog met die smalle uitgang. "Dat is waar, helemaal vergeten." Glimlachte hij nu. Het was inderdaad een winkel beaamde Ebony. Volgens haar was het het beste om te gaan splitsen, dan spraken ze hier weer af. Hij wilde eigenlijk samen gaan, dat was gezelliger, maar Ebony dacht praktischer en liep al bij hem vandaan. Hij keek haar even na en haalde zijn schouders op. Het was niet anders. Hij begon te lopen in tegengestelde richting, vol nieuwsgierigheid.

Ebony Blake

Alles was flink overhoop gehaald, allereerst moest ze de rotzooi omzeilen. Nadat ze een tijdje had rond gelopen, verschillende verdiepingen had gehad, besefte ze dat ze de benodigde spullen hier niet ging vinden. Vrij snel had ze dit al opgemerkt, maar haar nieuwsgierigheid om alles te bekijken had het overtroffen. Ze was in een ruimte beland waar allerlei bureau's stonden en computers. Voor wat zij gewend was waren dit echt ouderwetse computer. Op de Ark was dat veel meer high tech. Het was een typisch kantoor geweest. Het had een kale en wat kille uitstraling. Neuriënd liep ze het gebouw weer uit en liep wat verder de straat in. Ze liep uiteindelijk naar een auto toe, de deur stond op een kiertje. De auto was flink vol bepakt, de persoon had duidelijk willen vluchten. Ze kroop de auto in, het stonk er vreselijk in. Het vakje bij de passagiers stoel opende ze en ontdekte daar wat spullen in. Onder andere sigaretten. Dan moest er ook een aansteker liggen. Gelukkig vond ze die en tevreden glimlachte ze. De stinkende auto kroop ze uit en diep ademde ze de lucht in. Dit was beter. Gelijk probeerde ze de aansteker uit en gelukkig deed deze het nog. Tevreden liep ze verder, naar een andere auto. Echter was deze auto op slot. De grond tuurde ze af met haar blik en vond een steen. De steen raapte ze op en gooide deze door het raam. Op dat moment begon de auto flink te loeien, het alarm ging af. Ze schrok zich kapot, wat was dit in godsnaam? Het was een enorm kabaal, maar ze zou niet weten hoe ze het ding moest stoppen.

Roy Nirash

Nadat hij even een klein rondje had gelopen, rond een blok, kwam hij weer wat terug bij de realiteit, zijn plan, het zeil. Dat moest hij hebben. Hij moest op zoek naar een winkel. Hij knipperde even met zijn ogen, hij kon later nog de stad bestuderen, hoe mooi het was, hoe geweldig alles eruit zag. Hij bedacht zich nu ook dat ze misschien wel kleding konden vinden, als het nog heel was... de kleding die ze zelf hadden werd namelijk steeds armzaliger. Hij besloot dat hij in een winkel waarschijnlijk alles wel kon vinden wat hij nodig had. Vastberaden begon hij te lopen, te zoeken... na een tijdje stuitte hij op een zaak, de schuifdeuren waren defect en bleven steken op een kier. Hij gebruikte zijn handen om het verder open te duwen, hij had zichzelf er bijna tussen gewurmd tot hij een raar geluid hoorde, het leek een alarm, het was schel en oorverdovend. Even keek hij naar de winkel, maar dat leek niet echt de oorzaak te zijn van het geluid. Nee, dat was het niet. Het was nog rustig waar hij stond, dan was het Ebony! Zo snel als hij kon rende hij door de straten heen, zoekend. Het alarm galmde, hij kon niet precies constateren waar het vandaan kwam. Hijgend liep hij uiteindelijk de goede straat in. Hij zag Ebony staan.
"Ben je gewond?" Vroeg hij hijgend terwijl hij dichterbij rende. Hij bleef even staan en keek naar de auto die het geluid produceerde. Hij keek naar binnen toe, er zat een klein kastje bij het stuur. Hij zag het aan de belijning. Hij rukte de deksel eraf en trok de draden los, zo stopte het geluid. Hij haalde even diep en opgelucht adem.
"Wat een lawaai..." Mopperde hij en hij wreef even over zijn oren heen.

Ebony Blake

In eerste instantie voelde ze zich als aan de grond genageld, verstard. Haar handen legde ze op haar oren, het was een hels kabaal. Omdat het geluid zo hard was zou ze natuurlijk niet de enige zijn die het hoorde. Dat bracht haar weer tot zinnen. Roy zou het horen, maar zou het ook verder weg te horen zijn? Ze had geen idee, maar wist daarmee wel dat ze er een einde aan moest breien. Op dat moment kwam Roy aangerend, gelijk vroeg hij aan haar of ze gewond was. 'Nee nee, helemaal niet, maar..' Haar woorden kon ze niet eens afmaken, hij dook al de auto in en wist er al snel een einde aan te maken. Oplucht haalde ze adem. 'Alleen mijn oren dan, wat een kabaal kan dat ding maken.' Klaagde ze een beetje en beet vervolgens peinzend op haar lip. 'Daar had ik niet over na gedacht.' Gaf ze eerlijk toe en glimlachte schuldbewust.

Roy Nirash

Ze was niet gewond wist ze hem te vertellen, dat voelde als een opluchting voor hem. wanneer hij de herrie gestopt had, gaf ze aan dat haar oren alleen pijn deden en ze klaagde over het geluid dat de auto produceerde. Hij grinnikte een beetje en dat werd alleen maar meer toen ze heel eerlijk en schuldbewust aangaf dat ze er niet over na had gedacht. Dat vond hij misschien nog wel het leukste aan haar, de manier waarop ze heel schuldig en eerlijk kon praten soms.
"Maakt niet uit. Waarom pakte je eigenlijk de auto's?" Wilde hij nu van haar weten. "In een winkel is toch alles aanwezig wat we nodig hebben en nog nieuw." Zei hij haar nu, zacht en vriendelijk.

Ebony Blake

Het voelde als een verademing nu dat harde geluid weg was. Het had plaats gemaakt voor de eeuwige stilte die hier hing. Vriendelijk werd haar de vraag gesteld waarom ze de auto's pakte in plaats van de winkels. Daar was alles nieuwe en een hoop aanwezig. Eenvoudig haalde ze haar schouders op. 'Ik moet zeggen dat ik nog al afgeleid raakte door alles hier. Maar ik ben nog geen winkel tegen gekomen , alleen van die uh kantoren volgens mij.' Legde ze hem uit. 'En ik was nieuwsgierig naar zo'n auto. Ik vond in een andere een aansteker, dus was ik er misschien een beetje vanuit gegaan dat alle mensen op aarde voorheen rookten.' Een lichte schaamte hoorde je in haar stem, wist ze niet te verbergen. Nieuwsgierig ging ze naar de auto toe, het was een veel grotere auto waar ze net bij had gestaan. Ze vond het zo'n gek idee dat mensen hier in rond reden voorheen. 'Maar goed, hier in deze straat is niets te vinden wat naar mij idee lijkt op een winkel. Heb jij al wat gevonden?'

Roy Nirash

Ze haalde haar schouders op door zijn vraag en gaf aan dat ze nogal afgeleid was en ze was nog geen winkel tegen gekomen, alleen kantoren. "Zou kunnen, ik heb ook niet echt een idee hoe die eruit zien." Glimlachte hij en hij haalde ook even zijn schouders op. Ze was ook nieuwsgierig naar de auto, in een andere had ze een aansteker gevonden. Ze was er ook een beetje vanuit gegaan dat alle mensen op aarde voorheen rookten. "Misschien deze niet." Sprak hij plagend en hij knikte naar de auto waarvan het alarm af was gegaan. Daarna gaf ze aan dat hier niets te vinden was wat op een winkel leek, ze vroeg hem of hij al wat gevonden had. Hij knikte even. "Ja, ik vond wel een winkel." Zei hij. Hij staarde nog even peinzend naar de auto.
"Misschien kan ik hem wel weer laten werken... lijkt het je wat? In een auto rijden?" Vroeg hij plagend aan Ebony met een twinkeling in zijn ogen.

Ebony Blake

Ook hij had geen idee hoe die er uit zagen en ze knikte wat. Plagend zei hij haar dat deze persoon misschien niet rookte. 'Ja dat is een goed punt, maar daar dacht ik net niet aan.' Grinnikte ze. Niet overal dacht ze even goed over na altijd. Roy had wel een winkel gevonden. 'Oké en al wat kunnen vinden wat we kunnen gebruiken?' Vroeg ze geïnteresseerd aan hem. Ineens opperde hij het idee dat hij de auto misschien wel weer kon laten werken. Een brede glimlach vormde rond haar lippen. 'Dat lijkt me echt vet.' Grijnsde ze dan ook. Echter kwamen haar realistische gedachten weer op dagen. 'Jammer dat we geen andere uitgang weten. Lolita zei dat die was ingestort. ' Zuchtte ze.

Roy Nirash

Hij had daar een goed punt volgens Ebony, ze had er alleen zelf net niet aan gedacht. "Ach, dat kan gebeuren." Glimlachte hij. Ze vroeg geïnteresseerd of hij al wat gevonden had.
"Nou, ik was me naar binnen aan het wurmen toen er opeens een oorverdovend geluid klonk, dat trok meer mijn aandacht." Grinnikte hij haar toe. Het leek haar echt vet om de auto te laten werken, daardoor werd zijn vrolijke blik nog vrolijker. Ze vond het jammer dat er geen andere uitgang was.
"Ik denk dat ze ons vermoord wanneer we met een auto door het bos crossen." Lachte hij nu. "Maar we kunnen er wel mee de stad verkennen." Hij trok aan het lipje waardoor de autodeuren ontgrendeld werden. Hij opende de deur en veegde het glas van de stoel af. Daarna ging hij zitten. Hij keek bedenkelijk naar de draden die hij er net uitgetrokken had. Het alarm was afgegaan, dus de auto moest het nog doen.

Ebony Blake

Eigenlijk was hij zich net naar binnen aan het wurmen bij de winkel, maar het geluid trok meer zijn aandacht. Ze beet op haar lip. 'Oeps..' Was haar reactie waarnaar er een kleine grijns vanaf kon. Lachend zei hij dat Lolita hen zou vermoorden als ze met de auto door het bos zouden crossen. Ook zij schoot in de lach. 'Ja, dat weet ik wel zeker. Maar het zou echt tof zijn.' Grinnikte ze. Ze zag het al helemaal voor zich en dat liet haar opnieuw grijnzen. Ondertussen was Roy in de auto gaan zitten, ze konden wel met de auto de stad gaan verkennen. Was hij echt serieus? Vragend keek ze hem aan. 'Je meent het echt serieus of niet?' Vroeg ze hem ongeloofwaardig, ze had niet verwacht dat hij hem zo zou kunnen maken.

Roy Nirash

Ebony schoot ook in de lach, ze wist wel zeker dat Lolita hen zou vermoorden, maar ze zou het wel tof vinden. "Iets voor in je dromen." Plaagde hij haar weer. Hij was druk bezig met de auto toen ze ineens vroeg of hij het serieus meende. "Ja, ik wil wel eens auto rijden, jij toch ook?" Vroeg hij haar met een grijns. Hij stapte de auto weer uit, het werkte niet zoals hij het wilde. Hij ging aan de voorkant staan en bekeek de naad, de motorkap zat hier, dat wist hij, nu moest hij alleen nog uitvogelen hoe die open ging om bij de motor van de auto te gaan kijken. "Zit er binnen een klein hendeltje?" Vroeg hij nu aan Ebony, terwijl hij zelf ook verder ging met zoeken en zijn vingers langs de naad liet glijden.

Ebony Blake

Het was iets voor in haar dromen. 'Soms komen ze anders uit hoor.' Overtuigde ze hem en glimlachte even breed. Wat betreft de auto was hij echt serieus. Hij wilde de auto weer aan de praat krijgen zodat ze auto konden rijden. 'Nou, dat weet ik nog net niet. ' Begon ze haar zin. 'Waarschijnlijk belandde we dan in het eerst beste gebouw.' Grinnikte ze, niet echt serieus. Roy bewoog zich naar de voorkant van de auto en vroeg aan haar of er binnen in de auto een hendeltje zat. Gelijk kroop ze de auto weer in en keek zorgvuldig, geen idee eigenlijk waar ze moest kijken. Vrij snel vond ze een hendel. 'Ja, ik heb wel wat gevonden. ' Reageerde ze op hem.

Roy Nirash

Ze zei dat soms dromen wel uitkwamen. "Ik hoop het." Zei hij tegen haar terug en hij knipoogde naar haar. Zij was nog steeds zijn grootste droom, hij hoopte echt dat die ooit uit mocht komen, dat ze ooit zou zeggen wat ze voor hem zou voelen, wat het echt was.
Van de auto wist ze het nog net niet, waarschijnlijk belandden ze in het eerste beste gebouw. "Ach, dan gaan we toch gewoon niet zo hard, het lukt vast wel. Het alarm ging af van de auto, hij moet het nog kunnen doen, ik weet het zeker." Zijn enthousiasme was echt niet te stoppen. Echt niet. Ebony had een hendeltje gevonden uiteindelijk. "Trek er maar aan, ik hoop dat dan dit open gaat." Hij wees even naar de motorkap.

Ebony Blake

'Uiteindelijk, vast wel.' Mompelde ze en glimlachte even. Roy was ervan overtuigd dat het zou lukken. Dan zouden ze gewoon niet zo hard gaan. Juist omdat het alarm het nog deed moest de auto het nog doen. Het was duidelijk dat dit hem enthousiast maakte. Ze trok aan de hendel en gelijk hoorde je dat de motorkap ontgrendeld werd. 'Ik denk wel dat we niet al te lang kunnen wegblijven.' Zei ze ineens uit het niets terwijl ze weer uit de auto kroop en bij de deur stond. 'De vorige keer was ik namelijk ook al flink de tijd vergeten.' Voegde ze er aan toe.

Roy Nirash

Uiteindelijk kwamen zijn dromen ook vast wel uit, hij vroeg zich af of ze wist over welke droom hij het had, maar waarschijnlijk niet, dan had ze wel heel anders gereageerd dacht hij. Ze trok nu aan de hendel en de motorkap kwam iets omhoog, hij voelde met zijn vingers langs het randje en zorgde ervoor dat hij nu helemaal open ging. Volgens Ebony konden ze niet al te lang wegblijven. De vorige keer was ze ook de tijd vergeten.
"Ik ben heel erg slecht in het in de gaten houden van de tijd." Zei hij nu met een glimlach tegen haar. "We zijn er nog niet heel erg lang, toch?" Vroeg hij nu, hij keek haar eventjes aan. Daarna ging hij verder, hij zag eigenlijk al meteen het probleem, er zaten wat dingetjes los, hij drukte ze aan en combineerde alles weer met elkaar en sloeg daarna de motorkap weer dicht.
"Nu moet hij het gaan doen." Zei hij vrolijk. Hij ging weer zitten en verbond de twee draadjes weer met elkaar achter het stuur, de motor van de auto kwam op gang, hij keek Ebony met twinkelende ogen aan.
"Durf je het te proberen?" Vroeg hij aan haar.

Ebony Blake

Met een glimlach vertelde hij haar dat hij nogal slecht was in het in de gaten houden van de tijd. 'Ik bak er ook niets van, dat is wel gebleken.' Grinnikte ze even. 'Nee klopt, ik denk dat het nog wel mee valt. ' Reageerde ze op hem. 'Maar nu dacht ik eraan. We moeten er wel op letten, ik zie het wel gebeuren dat het donker is als we terug gaan.' Mompelde ze terwijl ze nonchalant tegen de deurstijl van de auto leunde. Nieuwsgierig keek ze toe hoe hij geconcentreerd te werk ging. Het duurde niet eens heel lang voordat hij de motorkap weer sloot. 'Klaar?' Vroeg ze hem dan ook verbaasd. Vrolijk zei hij dan ook dat de auto het nu wel weer moest gaan doen. Ze ging voor hem aan de kant en hij kroop in de auto. Ze kon niet zien wat hij deed, maar de motor kwam brullend tot leven. Het liet haar even grijnzen. Hij vroeg aan of ze het durfde te proberen. In eerste instantie beet ze peinzend op haar lip, maar al snel maakte dit plaats voor een brede grijns. 'Oké, waarom ook niet.' Reageerde ze dan ook en kroop de auto in.

Roy Nirash

Zij bakte ook niets van de tijd, dat was ook wel gebleken. "Niet echt handig dat we met z'n tweeën hier zijn." Plaagde hij daarom ook, wat dat betreft waren ze niet de ideale combinatie. Ze dacht dat het ook wel meeviel hoe laat het nu was, maar ze dacht er ineens aan en ze moesten er wel op letten. "Begrijp ik." Grijnsde hij nu. Ze vroeg hem tussendoor verbaasd of hij klaar was, daar reageerde hij niet eens echt op, daar aws hij veel te geconcentreerd voor. ze leek eerst niet mee te willen, maar daarna grijnsde ze breed en stapte ze naast hem in de auto.
Hij keek even naar alle pedalen en de stick naast hem. Wat nu, want de auto reed niet vanzelf. Hij zag cijfertjes op de stick staan en wilde hem naar de één duwen, maar dat ging niet vanzelf, hij trapte een willekeurige pedaal in en nu gleed de stick naar de één toe. Hij liet het pedaal weer los en de auto begon langzaam te rollen. Hij keek met een brede grijns naar Ebony.
"We gaan wel gewoon met de auto naar de winkel." Sprak hij vrolijk. "Dus dit is hoe mensen het vroeger deden..." Sprak hij hardop mompelend tegen zichzelf. Hij wilde eigenlijk wel harder, daardoor trapte hij op de volgende pedaal, de auto stond plotseling stil en hij schoot naar voren.
"Oeps..."

Ebony Blake

Nadat ze was ingestapt keek ze de auto zorgvuldig rond, nieuwsgierig. Naast haar stoel zat er een soort riem. Voorzichtig pakte ze die vast. Het was duidelijk een veiligheidsriem. Zoekend keek ze rond de stoel en vond al snel de klip waar je de riem aan moest bevestigen. 'Laten we maar veilig doen.' Mompelde ze dan ook en bevestigde de riem. 'Sorry, maar hier in vertrouw ik je niet helemaal.' Plaagde ze hem vervolgens. Ze kon niet voorkomen dat ze toch een beetje nerveus was. In eerste instantie keek ze naar hem, maar keek daarna toch snel weg. Natuurlijk wist hij ook niet hoe een auto precies werkte, maar door dat te zien vroeg ze zich alleen maar af of dit wel slim was. Wat dat betreft was ze echt wel een controlfreak. Langzaam kwam de auto in beweging en dat liet haar toch wel grijnzen. Ze zouden wel met de auto naar de winkel gaan en instemmend knikte ze. Uit het niets stond de auto met een schok stil. Ze klapte wat naar voren, maar de veiligheidsgordel die ze om had gedaan beperkte dit. 'Jezus.' Was haar eerste geschokte reactie. 'Dit is niet goed voor mijn hart.' Klaagde ze, maar moest daarna toch even grijnzen.

Roy Nirash

Hij vond het niet heel erg dat ze die riem omdeed, misschien was het ook wel slim, en daar kwam hij pas achter toen ze zo plotseling stil stonden en hij voorover klapte en Ebony halverwege bleef hangen door die riem.'
"Ik geloof dat die riem wel een slimme keuze van je was." Grijnsde hij nu naar haar. "Je leeft nog, kom op, Ebony, waar is je gevoel voor een beetje spanning en avontuur?" Vroeg hij haar nu plagend en met een brede grijns. Hij liet het pedaal weer los en ze gingen langzaam weer vooruit, nu ging zijn voet voorzichtig naar het volgende pedaal, de auto ging harder. Hij grijnsde breed en stuurde zo naar de winkel toe, midden op de weg zette hij de auto dit keer voorzichtig stil, hij verbrak het contact tussen de twee draadjes weer en de auto werd weer helemaal stil.
"Dit is toch gaaf!" Zei hij enthousiast.

Ebony Blake

Plagend vroeg hij haar waar haar gevoel voor een beetje spanning en avontuur was gebleven. Ze hadden het overleefd. Even keek ze hem aan en een glimlach vormde zich rond haar lippen. 'Dat heb ik wel.' Ging ze er tegen in. 'Alleen nu heb ik er zelf geen controle over.' Was haar simpele uitleg, maar het was wel zeker de waarheid. Hij was de gene die reed, zij had er geen controle over.De auto kwam weer in beweging, dit maal harder. Geïnteresseerd keek ze via haar raam naar buiten, naar de gebouwen die voorbij kwamen. Voorzichtig kwam de auto tot stilstand dit keer. 'Eigenlijk kan ik het niet geloven.' Sprak ze ademloos en grijnsde naar hem.

Roy Nirash

Hij grijnsde toch wel behoorlijk door hoe Ebony reageerde op het autorijden. Hij vond het geweldig dat ze het zo imponerend vond. toen hij uit de auto stapte, gaf ze aan dat ze het niet kon geloven. "Doe het toch maar, want we hebben best een stuk gereden." Vertelde hij aan haar. Hij keek naar de winkel.
"Aansteker hebben we dus al, nu alleen nog het plastic en ik dacht dat we misschien wel wat kleding mee konden nemen, dan hoeven we het ook niet meer zelf te maken, dat scheelt ontzettend." Zei hij.

Ebony Blake

Ook zij stapte uit de auto.Ze moest het toch maar geloven aangezien ze zonet een flink stuk gereden hadden. Het liet haar grinniken. 'Oké, oké, ik geloof het al.' Grapte ze. Ze hadden alleen nog wat plastic nodig en eventueel kleding zodat ze het zelf niet meer hoefden te maken. 'Goed punt.' Concludeerde ze terwijl ze naar de deuren van de winkel toe liep. De deuren stonden net ver genoeg open waardoor ze zich er tussen door naar binnen kon wurmen. Het scheelde dat ze slank was, daarnaast was ze sinds hun komst hier ook nog afgevallen. Ze had namelijk niet altijd even goed kunnen eten. Die extra kilo's waren voor dit moment handig. Een tevergeefse poging deed ze om de deuren verder uit elkaar te schuiven van binnenuit, maar er kwam geen beweging in. Met spullen kwam ze er nooit doorheen. Met haar blik zocht ze de ruimte af naar iets wat ze als hefboom kon gebruiken. Haar blik viel op een metalen kledingrek die hier goed voor kon dienen. Ze pakte de metalen staaf waar normaliter de kleerhangers aan hingen. Ze liep terug en zette de staaf tussen de deuren waardoor hij diende als hefboom. Gelukkig kreeg ze de deuren open. 'Hehe, dat is beter.' Reageerde ze voldaan waarnaar ze op zoek ging naar de spullen die ze nodig hadden.

Roy Nirash

Ebony glipte de deuren door. Hij grijnsde even toen hij haar zag zoeken naar iets wat ze ertussen kon proppen zodat ze wat beter door de deur konden. Ze had een staaf gevonden en nu kon hij ook gemakkelijk de winkel binnen.
"Wat gaan we allemaal meenemen? We moeten het namelijk wel kunnen dragen allemaal." Zei hij haar nu. Hij zag haar al zoeken namelijk. Zelf ging hij op zoek naar een zeiltje voor het bad, dan konden ze tenminste echt een keertje weer een fris bad nemen, hij had er zelf ook al behoorlijk zin in.

Ebony Blake

Ook Roy kwam naar binnen gelopen. De spullen die ze verzamelde moesten ze allemaal ook mee sjouwen. Ze konden dus niet teveel meenemen, anders kregen ze het nooit mee. 'Ga jij op zoek naar een zeil? Dan verzamel ik wel wat kleding.' Stelde ze voor. 'Ik bedoel, we komen hier toch wel terug.' Voegde ze er aan toe. Vervolgens ging ze op zoek naar wat kleding. Het werden vooral basics in wat verschillende maten. Gelukkig kon ze een deel in haar rugtas stoppen en vond ze wat plastic tassen waar ze de kleding in kon stoppen zodat het makkelijker te vervoeren was. 'Gaan we de rest op de hoogte te stellen van deze tunnels? Ik bedoel we moeten wel verklaren waar we deze spullen vandaan hebben. Maar ik weet niet of het verstandig is als we alles vertellen, denk je wel?' Vroeg ze hem, haar stem klonk toch wat ernstig en vragend keek ze in zijn richting.

Roy Nirash

Ze stelde inderdaad voor dat hij achter het zeil aan moest gaan, dan zou zij kleding verzamelen. hij knikte daardoor gewoon nog even en zocht de rekken af, er stond echt van alles in de winkel, hij verbaasde zich er gewoon over, ongelooflijk. Hij had niet verwacht dat een winkel zoveel variatie had. Uiteindelijk kwam hij bij een schap dat hem wel interessant leek. Hij keek er bedenkelijk naar en uiteindelijk haalde hij een groot zeil uit het schap. hij was dik genoeg, dit kon hij wel gebruiken. Met een glimlach liep hij terug naar Ebony. Ze had grote plastic tassen bij zich waar waarschijnlijk de kleding in zat.
Ze had het over de tunnels en wat ze moesten vertellen waar ze waren.
"We kunnen vertellen dat er inderdaad tunnels zijn en dat we daar deze spullen vandaan hebben gehaald, maar dat de tunnels te gevaarlijk zijn. We gaan ze ook niet vertellen waar die tunnels zich precies bevinden." Zei hij tegen Ebony.