The 100. Survival isn’t who you are, it’s who you become.

Rooy Nirash

Hij keek doordringend naar de man. Hij zei heel zakelijk, maar warm dat hij blij was om hun in orde te zien. Roy trok een wenkbrauw op. Hij geloofde hier niets van. Ze hadden oplossingen gevonden voor de Ark. "Ja, natuurlijk." Klonk zijn stem vol sarcasme.
"Ik weet hoe jullie dingen oplossen." Gaf hij schamper aan. Hij bleef wat opstandig zitten. Hij vond het allemaal drie keer niets dat ze contact met hun op konden nemen. De man begon te vertellen, dat de vorige counselor dood was -vermoord waarschijnlijk- en dat hij nu zijn taken over had genomen. Het beeld sprong niet veel later op zwart. Roy sloeg met zijn vuist tegen de muur aan. Hij vond het drie keer niets dat ze contact met hun op konden nemen. De kinderen keken allemaal wat verbaasd en verschrikt.
"Laat maar, ga maar weer terug naar het kamp, trek je hier niet teveel van aan, het komt allemaal goed. Wij blijven lekker hier." Zei hij met een geruststellende glimlach tegen ze. Nadat iedereen weg was gegaan, stond hij zelf ook op en lip hij naar Ebony toe.
Hij benaderde haar van achteren. "Rustig maar, ik ben het." Zei hij zacht met een glimlach. Hij kwam rustig naast haar zitten en pakte voorzichtig haar hand vast. Hij bekeek haar knokkels eventjes.
"Die moet je laten verbinden, straks, door Dani." Zei hij zacht.

Ebony Blake

Het zinde haar niet dat ze zo contact konden opnemen met hun. Ze was al bang geweest voor dit moment, maar ze had niet verwacht dat het zo snel zou zijn. Wat ze al helemaal niet had verwacht was dat zijn gezicht alleen al haar helemaal van slag kon maken. Ze stelde zich al niet graag kwetsbaar op, maar nu had iedereen kunnen aanschouwen hoe ze was weg gerend. Hierdoor hadden ze meer informatie dan ze überhaupt had willen geven. Haar knieën had ze opgetrokken, haar achterhoofd legde ze tegen de boomstam aan en met een diepe zucht keek ze naar het bladeren dak boven haar. Bij het horen van een stem schoot haar hartslag omhoog en spande ze haar spieren aan. Toch wist ze iets te ontspannen toen ze opmerkte dat het Roy was. Hij pakte haar hand vast en zei dat ze het straks moest laten verbinden. Onverschillig haalde ze haar schouders op, maar reageerde er verder niet op. Er kwam geen woord uit, de dikke muur had ze weer opgetrokken. Er was geen emotie van haar gezicht af te lezen.

Roy Nirash

Hij liet haar hand weer zachtjes los toen ze onverschillig haar schouders ophaalde. Hij legde zijn hand zachtjes op haar rug en streelde er overheen. "Heeft die man je ooit pijn gedaan?" Vroeg hij nu zachtjes, hij wilde graag te weten komen waarom ze zo reageerde, wat er ooit was gebeurd, hij wist nog zo weinig over haar, helemaal niets eigenlijk. Hij kwam steeds meer achter dingen waar ze goed in was en hij kreeg steeds meer puzzelstukjes, maar echt in elkaar zetten, dat kon hij niet.

Ebony Blake

Haar hand werd weer zachtjes los gelaten door hem en liet haar arm slap langs haar lichaam hangen. Ditmaal voelde ze zijn hand zachtjes op haar rug. Hij vroeg aan haar of 'die man' haar ooit had pijn gedaan. Traag draaide ze haar gezicht naar hem en slikte even. 'Laten we het daar op houden.' Klonk haar stem schor waarnaar ze weer strak voor haar uit keek. 'Heeft uh hij nog wat gezegd?' Vroeg ze uit het niets terwijl ze hem toch weer aankeek. Eigenlijk was ze er toch wel nieuwsgierig naar wat hij te vertellen had.

Roy Nirash

Ze keek hem even aan en ze zei schor dat ze daarover op wilde houden. Hij zuchtte even zacht, daarna was ze ineens wel nieuwsgierig. Hij keek haar doordringend even aan. "Je wilde het er toch niet over hebben?" Klonk zijn stem eigenwijs, hij wilde het eigenlijk gewoon weten wat er gebeurd was, het was wel heel erg duidelijk dat ze een geschiedenis had met deze man en hij wilde weten waar dit precies over ging. Hij was gewoon net zo nieuwsgierig als zij was.

Ebony Blake

Doordringend werd ze door hem aangekeken. Eigenwijs reageerde hij erop dat ze het er toch niet over wilde hebben. 'Ik wil het niet over mij hebben.' Was haar simpele, maar wel eerlijke reactie. 'Maar ben wel benieuwd naar wat hij nou werkelijk te vertellen had.' Voegde ze er aan toe. Haar armen kruiste ze voor haar borst. 'Maargoed, prima. Ik kom er toch wel achter.' Was haar koppig reactie met een duidelijk verwijtende ondertoon.

Roy Nirash

Ze zei simpel dat ze het niet over haar wilde hebben, maar ze was wel benieuwd naar wat de man te vertellen had. "Ebony, ik wil gewoon weten of hij je ooit iets heeft aangedaan, ik wil weten hoe hij is, zodat ik daar rekening mee kan houden, want ik weet zeker dat we er meer mee te maken krijgen." Zei hij tegen haar. Ze zei verwijtend dat ze er toch wel achter kwam, daardoor zuchtte hij even diep. Zijn hand lag stil op haar rug en hij staarde voor zich uit.
"Ik denk dat ze veel mensen hebben vermoord." Sprak hij mompelend, met lichtelijke tegenzin.

Ebony Blake

Haar adem hield ze gelijk in toen hij haar naam noemde. Dat zei vaak niet veel goeds. Echter wilde hij gewoon weten of hij haar ooit iets had aangedaan. Daarnaast wilde hij weten hoe hij was zodat hij daar rekening mee kon houden. Waarschijnlijk kregen ze nog veel met hem te maken. Ze beet opnieuw op haar lip, daar was ze ook bang voor. Maar ze wist niet of ze dat kon verdragen. Misschien moest ze maar gewoon weg gaan hier. 'Nou dat is makkelijk. Hij is de meest egoïstische en manipulatieve persoon die ik ken.' Het klonk vrij luchtig, maar de haat was toch te horen in haar stem. Mompelend zei hij dat ze veel mensen hadden vermoord. Fronsend keek ze naar hem, bezorgd. 'Wat bedoel je? Wat heeft hij gezegd dan?'

Roy Nirash

ze gaf aan dat de man de meest egoïstische en manipulatieve persoon was die ze kende. "Je kent hem dus best goed, merk ik." Knikte hij eventjes. "Fijn, hij is nu dus Counselor." deelde hij mede. Ze keek hem daarna bezorgd aan en vroeg wat hij bedoelde.
"Ik zei toch dat er een tekort zou komen op de Ark? Hij zei dat hij dat heeft 'opgelost', maar daarvoor moeten er mensen weg. Vermoorden lijkt me de beste en makkelijkste oplossing voor ze. Zo laf zijn ze wel." Legde hij zijn gedachten aan haar uit.

Ebony Blake

Scherp merkte hij op dat hem dus best goed kende. Met haar gedachten bij hem, haar vader, snoof ze en schudde haar hoofd. Helaas wel. Hij deelde haar mee dat hij nu dus Counselor was. 'Daar was ik al bang voor..' Mompelde ze zacht en zuchtte. Instemmende knikte ze op zijn woorden. Blijkbaar hadden ze het tekort opgelost op de Ark. Er moesten daar mensen voor weg en Roy verwachtte dat deze mensen vermoord waren. Triest schudde ze haar hoofd, vol afgunst. 'Dat verwacht ik helaas ook.' Sprak ze zacht. Het leven van mensen zonder invloed of macht stelde op de Ark niets voor. 'Het is mijn vader...' Zei ze uit het niets, zonder hem ook maar aan te kijken. Het was dan ook niets meer dan een zachte fluistering.

Roy Nirash

Ze verwachtte inderdaad hetzelfde, dat de mensen vermoord waren. Hij keek wat triest voor zich uit. Toen ineens fluisterde ze iets. Zijn mond viel open van verbazing en hij keek naar haar. Dat had hij dus echt totaal niet verwacht. Zachtjes sloeg hij zijn armen om haar heen en hield haar vast. Hij zweeg verder, aangezien hij wist dat ze er verder waarschijnlijk niets over kwijt wilde. Hij liet het hierbij en ging haar niet verder pushen.

Ebony Blake

Gelukkig voelde hij het juist aan, hij zweeg en sloeg zijn armen om haar heen. Dit waardeerde ze. Het was al een flinke stap dat ze hem dit vertelde. Ze was geen prater wat betreft persoonlijke dingen. Het was veel makkelijker om dat soort dingen uit de weg te gaan en de dikke muur weer op te trekken. Maar nu ze haar vader weer had gezien kwam het weer boven. Leek ze alles weer her te beleven. Haar hoofd legde ze tegen zijn schouder aan en bekeek haar pijnlijke knokkels die onder het opgedroogde bloed zaten. Ze voelde hoe haar ogen langzaam waterig werden bij haar gedachten aan vroeger. Haar ogen kneep ze dicht, maar een eigenwijze traan ontsnapte uit haar ooghoek en vond zich een weg langs haar wang naar beneden.

Roy Nirash

Hij voelde hoe ze haar hoofd tegen hem aanlegde, het voelde fijn, alsof ze hem vertrouwde. Dat was een goed teken, vond hij. Natuurlijk gaf hij haar wel de tijd die ze nodig had, maar dit voelde heel erg goed en fijn.
"Het is oké Ebony... we blijven hier gewoon even tot je je weer goed voelt." Sprak hij haar zachtjes toe.

Ebony Blake

Zachtjes sprak hij haar toe, ze zouden gewoon hier blijven totdat ze zich beter zou voelen. 'Nou, dan zitten we hier nog wel even..' Fluisterde ze zacht en veegde met haar mouw haar wang droog. Traag ging ze weer overeind zitten. 'Nu weten ze wel van de armbanden... Hij verwachtte waarschijnlijk dat ik dood was aangezien ik natuurlijk mijn armband niet meer droeg. ' Mompelde ze en zuchtte even. Haar pijnlijke vingers bewoog ze een beetje, ze voelden stijf.

Roy Nirash

Hij glimlachte toen ze aangaf dat het nog wel even zou duren. "Ik heb geduld, dat weet je toch?" Zei hij tegen haar. Ze kwam wat meer overeind zitten en hij liet haar een beetje los met een glimlach. Ze had het over de armbanden en hij knikte even. "Hij was vast stomverbaasd om je ineens te zien..." mompelde hij. "Maar het maakt niet uit. Ik wilde het scherm eigenlijk slopen, maar dan verzinnen ze wel weer anderemanieren om in contact te komen waarschijnlijk...." zei hij zacht.

Ebony Blake

Even keek ze naar hem, toen hij aangaf dat hij geduld had. Een zwakke glimlach vormde zich rond haar lippen. 'Ja, dat weet ik, gelukkig maar.' Reageerde ze dan ook waarnaar ze haar blik weer verlegde naar voren. Zachtjes knikte ze terwijl haar blik strak vooruit was. 'Dat weet ik wel zeker.' Zei ze ademloos. 'Ik had hem liever in die gedachten gelaten.' Voegde ze er zachtjes aan toe. Hem maakte het niet uit, hij had het scherm willen slopen, maar dan verzonnen ze wel andere manieren om met hen in contact te komen. Opnieuw knikte ze. 'Dat denk ik ook ja. Want ook al zijn wij hier, ze zullen er altijd alles aan blijven doen om onze levens te beïnvloeden.' Haar stem klonk zacht, de teleurstelling was wel hoorbaar. Haar vingers strekte ze en boog ze vervolgens weer. Het bloeden was gelukkig gestopt.

Roy Nirash

Ze wist het en hij glimlachte weer wat breder daardoor. "Begrijpelijk, hoe was zijn band met je broertje?" Wilde hij nu van haar weten en hij keek even naar hem. Ze had het erover dat ze waarschijnlijk altijd hun leven zouden beïnvloeden, ze waren er nooit echt vanaf. Hij knikte even. "Helaas, ik dacht echt dat we eindelijk vrij zouden zijn, zonder die armbanden, maar nee... ik... het is echt een teleurstelling." Zuchtte hij zacht. Hij keek even toe hoe ze haar vingers bewoog en glimlachte even.
"Doet het pijn?" Klonk zijn stem toch nog lichtelijk bezorgd.

Ebony Blake

Roy wilde graag van haar weten hoe de band met haar vader en haar broertje was. Hij wist een gevoelige snaar te raken. Het was een lang verhaal, maar omtrent de geboorte van haar broertje had het ondermeer te maken. 'Uh, dat stelde niets voor. Hij woonde bij mijn moeder en ik bij mijn vader...' Legde ze hem uit, zonder er teveel op uit te wijden. Het grootste deel van haar leven wist ze niet eens van het bestaan van haar broertje af. Bezorgd vroeg hij of het pijn deed. Zwak schudde ze haar hoofd. 'Valt wel mee, mijn vingers voelen enkel beetje stijf...' Reageerde ze op hem.

Roy Nirash

Ze antwoordde dat het niet veel voorstelde, haar broertje woonde bij haar moeder en zij bij haar vader. "Dus jij hebt het meeste last van hem gehad." Constateerde hij nu. Het scheelde misschien wel dat Ebony hem kende, dan konden ze dat in de gaten houden en werd hij een stuk voorspelbaarder dan wanneer niemand hem kende.
De pijn viel wel mee, haar vingers voelden alleen een beetje stijf. "Je kunt wel hard slaan, voor een meisje." Plaagde hij haar nu, in de hoop haar weer wat op te vrolijken.

Ebony Blake

Roy constateerde dat zij het meest last van hem had. Onverschillig haalde ze haar schouders op. 'Dat is maar net hoe je het ziet..' Mompelde ze, al zou Roy daar niet veel wijzer van worden. Haar ouders zijn uit elkaar gegaan vanwege de komst van haar broertje. Haar moeder wilde namelijk geen abortus plegen. Omdat je als vrouw maar een kind mocht krijgen moest ze haar broertje wel in het geheim opvoeden. Niemand mocht van zijn bestaan weten, dat zou anders de dood van hen beiden worden. Haar vader nam Ebony mee en als haar moeder niet mee zou werken dan zou hij aan iedereen verkondigen dat ze vreemd was gegaan en kon zij voor alles opdraaien. Hij was een gewiekst man en was erg overtuigend. 'Ik heb hem niet altijd zo gezien.' Voegde ze er aan. Vroeger was ze juist hartstikke dol op haar vader. Ze wist toen nog niet van het bestaan van haar moeder en broertje af. Zijn woorden lieten haar iets glimlachen. 'Ik was gewoon boos.'

Roy Nirash

Of ze er het meest last van had, was maar net hoe je het zag, daardoor knikte hij alleen een beetje. Ze zei verder niet zo heel erg veel meer, maar hij liet haar maar. Na een tijdje gaf ze aan dat ze haar vader niet altijd zo had gezien.
"Wat is er dan veranderd?" Vroeg hij haar zachtjes en hij keek haar weer even aan. Gelukkig lachte ze een beetje om zijn opmerking, ze was gewoon boos. Hij knikte hierdoor even.
"Woede is een krachtige emotie, ik plaagde je ook maar een beetje." Zei hij met een glimlach tegen haar. Hij sloeg zachtjes zijn arm om haar heen en keek wat voor zich uit.
"Ben je er al klaar voor?" Vroeg hij nu, hij begon het koud te krijgen.

Ebony Blake

Zachtjes vroeg hij aan haar wat er veranderd was. 'Ik.' Was haar eenvoudige reactie. Kort, maar dekte wel de lading. Zij besefte dat dingen niet klopte, zij kreeg een andere kijk. Hij plaagde haar een beetje.. 'Uhm, oftewel je meende het dus niet?' Klonk ze overdreven verontwaardigd en glimlachte even. 'Want dan heb je het mooi fout. ' Grapte ze. 'Ik ben suuuper sterk.' Voegde ze er aan toe om het extra overdreven te maken. 'Klaar?' Herhaalde ze even niet begrijpend, maar legde al snel de link. 'Oo, uh je mag wel terug gaan hoor. ' Reageerde ze op hem rustig. 'Ik vind het wel lekker rustig hier.' Sprak ze ademloos terwijl ze naar de hut verderop staarde. Ze begon nu langzamerhand steeds meer naar haar privacy te verlangen. Gelukkig waren de huisjes bijna klaar.

Roy Nirash

Zij veranderde. "Je werd een puber?" Vroeg hij haar nu met een lichte grijns. Daarna begon ze over dat hij het dus niet meende, ze klonk echt overdreven en daardoor grijnsde hij nog breder, hij had het fout, want ze was super sterk.
"Oh ja? Wedstrijdje doen?" vroeg hij haar nu uitdagend met een twinkeling in zijn ogen.
Ze vond dat hij wel terug mocht gaan, zij vond het hier wel lekker rustig. "Nee, dan blijf ik, ik wil erop toezien dat je, wanneer je terug gaat, je knokkels laat verzorgen." Hij wist inmiddels echt wel hoe ze was, ze zou het niet doen en dan waren ze de volgende dag ontstoken.

Ebony Blake

'Ook dat.' Grinnikte ze even. Uitdagend vroeg hij haar om een wedstrijdje en overdreven schudde ze haar hoofd. 'Ja nu durf je wel, ik ben gewond!' Ging ze er tegen in, maar kon niet serieus blijven en grijnsde even. Ook hij zou dan blijven, hij wilde er persoonlijk op toezien dat wanneer ze terug ging ze haar knokkels liet verzorgen. Even keek ze wat moeilijk, nadenkend. Ze besefte zich goed dat hij standvastig was en dit serieus meende. 'Dan gaan we wel terug.' Mompelde ze dan ook en kwam wat moeizaam overeind, haar spieren voelden stijf aan.

Roy Nirash

Zijn ogen twinkelden toe ze ertegen in ging. Hij vond het leuk om even onbezorgd met haar om te gaan, even het idee te hebben dat ze toch op de een of andere manier dichter naar elkaar toe groeiden.
"Oh, ik durf ook wel als je niet gewond bent hoor, maar eigenlijk sla ik geen meisjes." Plaagde hij nu. Hij zag haar even moeilijk nadenken toen hij zei dat hij bleef. Ze mompelde dat ze dan wel terug gingen.
"Nee, dat hoeft echt niet... alleen als je er zelf klaar voor bent, ik wil je er niet toe dwingen... ik heb het alleen een beetje koud, maar ik overleef het echt wel." Zei hij zacht tegen haar. Hij bleef dan ook zitten.