The 100. Survival isn’t who you are, it’s who you become.

Roy Nirash

Ebony liet hem weer alleen en hij beet daardoor zachtjes op zijn lip. Hij vond het vreselijk om alleen te zijn, maar het vertellen was nog veel verschrikkelijker. Dat wilde hij helemaal niet... Toen iedereen ging eten, kwam het dier ook overeind en ging op een rustig tempo naar de mensen toe om zo ook zijn deel van het eten te verschaffen. Nu was hij helemaal alleen... Hij slikte moeizaam en staarde voor zich uit.
Hij voelde zich teveel terneergeslagen om zich bij de rest te voegen, hij had een voorbeeldfunctie, hoorde onvermoeibaar en altijd vrolijk te zijn, maar hij kon het echt niet opbrengen nu. Hij had zich altijd zo alleen gevoeld en nu, nu hij Ebony kende... Zij gaf zijn leven kleur, helaas zag ze dat zelf niet en dacht ze er anders over...

Ebony Blake

De sfeer was duidelijk beter geworden de laatste tijd. Er werd gezellig gekletst en gelachen tijdens het eten. Ondanks dat ze er bij zat sprak ze niet veel en peuzelde rustig en zwijgend haar eten op. Finn vroeg dan ook meerdere keren of er wat was, maar ze bleef het ontkennen. 'Kom lach eens, dan ben je veel knapper.' Plaagde hij haar, maar ze keek hem enkel vanonder haar wimpers dodelijk aan. Daarna schoot ze toch wel even in de lach, hij wist het toch altijd voor elkaar te krijgen om haar aan het lachen te krijgen, ook al wilde ze het niet altijd. 'Hehe, dat is beter.' Concludeerde hij dan ook. Haar blik gleed de menigte af, op zoek naar Roy. Hij had zich niet bij de rest gevoegd, maar zat nog steeds op de zelfde plek, alleen. Al snel stond ze op, pakte voor hem wat eten en liep naar hem toe. 'Hier.' Zei ze hem met een kleine glimlach en gaf hem het bord aan. 'Je moet wel eten.' Voegde ze er aan toe, zachtjes.

Roy Nirash

Hij maakte met zijn vingers figuurtjes in het zand en bleef zo nog een tijdje zitten. Ebony kwam naar hem toe en ze gaf hem te eten. Hij zette het naast zich neer. "Ik heb geen honger." Fluisterde hij heel erg zacht tegen haar. Hij leunde nu met zijn hoofd tegen de rots aan en keek haar aan. Zijn blik eenzaam en verdrietig. Het vrat zo erg aan hem, vooral doordat hij er nu zo bewust van werd dat het echt zo was...

Ebony Blake

Het eten zette hij naast zich neer met de woorden dat hij geen honger had. Een zucht verliet haar lippen. 'Dat kan niet, je hebt hard gewerkt vandaag, je moet wel honger hebben.' Bracht ze hem luchtig in de hoop dat hij daardoor wel zou eten. Met een verdrietige blik keek hij haar aan en schuldgevoelens overrompelde haar. 'Ligt het aan mij?' Vroeg ze dan ook zacht, omdat ze dat vermoedde had.

Roy Nirash

Hij schudde zijn hoofd lichtelijk en daarna vroeg ze of het aan haar lag. "Niet echt aan jou... meer aan jouw gevoel." Fluisterde hij nu. Hij wreef even over zijn gezicht heen.
"Laat het maar, ik wil niet dat je je gedwongen voelt. Echt niet, dan zou ik me alleen maar schuldig voelen." Sprak hij zacht en hij schudde zijn hoofd even met tranen in zijn ogen.

Ebony Blake

Volgens hem lag het niet echt aan haar, maar meer aan haar gevoel. Peinzend beet ze op haar lip. Wat voelde ze zich hier ellendig door, vond het verschrikkelijk hem zo te zien. Het klopte namelijk ook niet helemaal, uiteindelijk lag het niet aan haar gevoel voor hem... Ze moest het laten, hij wilde niet dat ze zich gedwongen voelde, dan voelde hij zich alleen maar schuldig. Kort pakte ze zjjn hand vast. 'Roy...' Begon ze zacht. 'Luister. Het spijt me echt, maar het zit anders dan je denkt.' Maakte ze haar zin af, eerlijk en gemeend. Echter wilde ze er meer niet over kwijt, dus liet ze zijn hand los en liep weer weg van hem.

Roy Nirash

Ze pakte zijn hand even vast en zei dat het haar speet, maar dat het anders zat dan ze dacht. "Hoe dan, Ebony? Hoe dan?" Zijn stem klonk haast wanhopig en hij wilde haar hand steviger vastpakken, maar ze liet hem los. Hij kneep zijn hand samen en beet op zijn lip.
"Ebony, ik ben gek op je, ontzettend gek op je... jij bent de eerste persoon in mijn hele leven waarbij ik me thuis voel, waarbij ik mezelf kan zijn en het gevoel heb dat ik ertoe doe, dat ik er echt toe doe. Ik had geen familie en toen ontmoette ik jou..." Hij was overeind gekomen terwijl hij die woorden zei en hij keek haar doordringend aan daarbij.

Ebony Blake

Hij wilde weten hoe het dan zat. Ze was al weg gelopen van hem, met haar rug naar hem toe. Zijn woorden zorgde er echter voor dat ze bleef stilstaan . Nerveus beet ze op haar lip, wat moest ze hier toch mee?  Terwijl hij haar toesprak draaide ze zich weer om naar hem. Hij vertelde haar dat hij gek op haar was, zij was de eerste persoon in zijn hele leven waarbij hij zich thuis voelde. Onbewust hield ze haar adem in terwijl ze naar hem luisterde. Doordringend keek hij haar aan en voorzichtig wendde ze haar gezicht van hem af. 'Het spijt me.' Fluisterde ze zachtjes, duidelijk hoorbaar hoeveel moeite het haar kostte. Maar ze kon het gewoon niet.

Roy Nirash

"Ebony..." Klonk zijn stem smekend. Ze wendde haar gezicht van hem af en ze fluisterde dat het haar speet, hij pakte voorzichtig haar hand weer vast.
"Ik zie echt wel dat het iets met je doet, waarom doe je zo? Waar ben je zo bang voor?" Fluisterde hij haar nu toe

Ebony Blake

Smekend zei hij haar naam en pakte opnieuw haar hand vast. Hij wilde weten waarom ze zo deed, want hij zag aan haar dat het haar wel wat deed. En dat was ook zeker waar. Nerveus beet ze op haar lip, waar was ze zo bang voor? Dat had ze ergens ver weg gestopt, achterin in een laatje in een zeer grote kast. Een plek waar ze niet niet wilde komen. Haar lippen bewoog ze van elkaar om te antwoorden, maar toch slikte ze haar woorden weer in. 'Ik wil je gewoon niet gekwetst zien ,dat is het.' Maakte ze er uiteindelijk maar van. Natuurlijk zat er een kern van waarheid in, maar ze bleef door deze woorden hangen in het feit dat de gevoelens niet wederzijds waren. En dat was niet waar. Haar hand trok ze zacht los uit zijn hand.

Roy Nirash

Ze was nerveus door zijn vragen en ze wilde antwoorden, maar ze bleef stil, daarna zei ze dat ze hem niet gekwetst wilde zien, dat was het. Ze trok haar hand los en hij keek haar vol verdriet aan.
"Ik ben mijn hele leven al gekwetst geweest..." Fluisterde hij heel hees tegen haar. "Bovendien zou jij me alleen kwetsen door niet de waarheid te vertellen... verder zou je nooit wat kwaad kunnen doen." Sprak hij lief tegen haar. Hij wreef even over zijn gezicht heen.

Ebony Blake

De blik waarmee hij haar aankeek, het was vol verdriet. Ze slikte even en wist zichzelf duidelijk geen houding te geven. Zijn hele leven was hij al gekwetst. Echter kon zij hem alleen kwetsen als ze hem niet de waarheid zou vertellen. Het brak haar, de woorden, de manier waarop hij het haar vertelde. Nerveus wreef ze met haar linkerhand over haar rechter onderarm. Anderzijds benauwde het haar ook, ze kon hier helemaal niet zo goed mee om gaan. Het vertrouwen van mensen vond ze lastig en tegenwoordig al helemaal. Ze gaf om hem, oprecht, maar zelfs hij wist eigenlijk nog zo weinig over haar. Het was pure zelf bescherming. En dan had je ook nog niet aspecten hier. Liefde was zwakte... En de kans om hier iemand te verliezen was groot, daar kon ze niet mee omgaan. 'Ik weet niet goed wat ik moet zeggen.' Fluisterde ze dan ook zacht naar hem. 'Het enige wat ik van je wil vragen, durf dat bijna niet maar goed. Of je nog een beetje geduld met me wilt hebben...'

Roy Nirash

Hij voelde de warme tranen over zijn wangen glijden, het was lang geleden dat hij deze pijn weer toeliet, weer naar boven liet komen na het zo lang te hebben afgesloten. Uiteindelijk fluisterde Ebony dat ze niet goed wist wat ze moest zeggen. Hij haalde hierdoor diep en trillend adem. Daarna wilde ze hem iets vragen, of hij geduld wilde hebben met haar. Hij sloot zijn ogen even hierdoor en haalde weer een paar keer diep adem.
"Ja..." Klonk zijn stem haast onhoorbaar. "Ja, dat heb ik." Hij probeerde naar haar te glimlachen, maar dat mislukte. Hij wreef de tranen van zijn gezicht af en probeerde zichzelf weer wat op orde te krijgen. Iets wat hij heel moeilijk vond.
"Ik wil je niet dwingen, juist niet... maar ik wilde dat je de waarheid zou weten... dat je weet waarom ik zoveel om je geef." Zei hij nu wat schor.

Ebony Blake

Een meelevende, maar verdrietige blik lag in haar ogen. Ze wist eigenlijk ook helemaal niet wat ze er mee moest. 'O niet doen.' Klonk haar stem zacht toen ze de tranen opmerkte en ze wreef met haar duim een traan van zijn gezicht. In haar gedachten voegde ze er aan toe dat ze het helemaal niet waard was om een traan voor te laten. Hij had het geduld zei hij, maar de poging tot glimlachen mislukte. Op haar beurt glimlachte ze een beetje. Het was niet dat hij haar wilde dwingen, maar hij wilde dat ze de waarheid wist. 'Ik begrijp het, het ligt ook helemaal niet aan jou...' Reageerde ze op haar beurt, zachtjes. Diep ademde ze in en zette een stap terug van hem. Haar armen kruiste ze voor haar borst en even ging haar blik naar de andere. Gelukkig hadden ze het erg gezellig, ze waren aan het lachen, daardoor zou hun gesprek minder opvallen.

Roy Nirash

Hij voelde haar duim op zijn gezicht, het maakte hem warm... de plek waar haar duim op zijn gezicht had gelegen, voelde hij nog, ook al had ze haar hand al weggehaald, hij wist gewoon dat het echt goed kon gaan tussen hun twee, als Ebony het toe zou laten. Zij glimlachte wel naar hem en ze zei dat ze het begreep en dat het ook helemaal niet aan hem lag. "Misschien wel, als we niet zo naar elkaar toegetrokken waren, had ik dit nooit voor je gevoeld waarschijnlijk." Mompelde hij haar zachtjes toe.
"Ga maar terug, ik blijf nog heel even hier." Fluisterde hij.

Ebony Blake

Fronsend keek ze hem aan toen hij vertelde dat hij dat waarschijnlijk nooit voor had gevoeld als ze niet zo naar elkaar toegetrokken waren. 'Maar dat is niets fout..' Reageerde ze dan ook enigszins verontwaardigd. Waarschijnlijk had hij gezien dat ze naar de andere keek, want hij zei dat ze maar terug moest gaan. Hij zou daar nog even blijven. Zachtjes knikte ze even. 'Oké..' Mompelde ze zacht, niet in staat om meer te zeggen. Stilletjes wandelde ze terug naar de groep en voegde zich weer bij haar broertje. Zijn vrolijke gezicht sloeg om als sneeuw voor de zon. Hij betrok gelijk en keek haar bezorgd aan. 'Wat is er aan de hand?' Vroeg hij dan ook gelijk. Ebony glimlachte zwakjes. 'Hee, ga maar lekker verder met waar je mee bezig was. Let niet zo op mij, het gaat prima, het is niets.' Zei ze hem toch iets wat plagend en er kon een hele lichte grijns vanaf.

Roy Nirash

"Ik hoop dat het niet fout is... de tijd zal het ons leren." Sprak hij nu tegen Ebony met een knikje naar haar. Ze zei nog zacht dat het goed was en daarna wandelde ze terug naar de rest, hij ging weer met zijn rug tegen de rots aan zitten en sloot zijn ogen, hij bonkte zacht met zijn hoofd tegen de steen en probeerde na te denken, maar hij vond het allemaal zo moeilijk om het op een rijtje te krijgen... hoe donkerder en stiller het werd, hoe slaperiger Roy ook werd, hij had zijn armen om zijn lichaam heen geslagen, aangezien hij het behoorlijk koud had, maar hij was toch zo in slaap gevallen.

Ebony Blake

Haar lichaam had ze gehuld in haar deken terwijl ze een beetje luisterde naar wat de jongens allemaal te vertellen hadden. Ze deelde alles behalve actief mee, maar slapen zat er nu toch nog even niet in, dus zat ze er maar wat bij. 'Och och, jij kan wel een warme arm gebruiken.' Hoorde ze naast zich en een arm werd stevig om haar heen geslapen. Ze hoefde niet eens echt op te kijken om te zien wie het was. 'Bryan, ga toch weg.' Bromde ze wat. Blijkbaar ging Finn hier op de aarde met Bryan om en eigenlijk was ze daar niet zo blij mee. Bryan was een echte chameur en ooit toen ze een wanhopig puberend en naïef meisje was viel ze daar voor. Maar dat was al lang verleden tijd en nu wist ze wel beter. Bryan was ook meer volwassen geworden, maar die echte streken was hij niet kwijt geraakt. 'Nou ja, gaat dit nu al te ver?' Vroeg hij haar uitdagend met een lichte twinkeling in zijn ogen. Ebony bromde wat onverstaanbaars. 'Ga lekker iemand anders lastig vallen, ik heb geen zin in je achterlijke grapjes.' Reageerde ze op hem en haalde zijn arm weg. 'Nou, wat ben jij saai geworden. Eerder kreeg je van veel meer niet genoeg.' Daagde hij haar uit en wreef een lok haar uit haar gezicht, om haar extra op de kast te jagen. Ebony zuchtte geërgerd op haar beurt en verplaatste zich twee meter opzij zonder er maar een woord nog aan vuil te maken.

Roy Nirash

Toen hij op een gegeven moment klappertandend wakker schrok, keek hij even om zich heen, verbaasd over waar hij was, hij was echt ijs en ijskoud. Hij besloot maar niet zo koppig en eigenwijs te zijn en gewoon terug te gaan naar het kamp, naast hem hoorde hij gesmak. Rakker had zich tegoed gedaan aan het eten wat Ebony voor hem had gepakt.
"Als ze dat toch eens zag..." Sprak hij zacht tegen het dier en hij aaide even over de grote kop heen, daarna liep hij trillend terug naar het kamp, de oudsten hadden het gezellig, leek het, het was ook nog geen tijd om te gaan slapen. Hij zag hoe iemand een arm om Ebony heen legde. Hierdoor beet hij even op zijn lip, maar daarna liep hij door, naar binnen om wat dekens te pakken en die om zijn lichaam heen te slaan. Dani kwam naar hem toe. Ze keek bezorgd uit haar ogen.
"Het zijn dingen die ik zelf op moet lossen, Dani." Zei hij tegen haar, daardoor knikte ze alleen even met een lichte glimlach, ze wilde altijd zo graag iedereen helpen. Ze wreef even over zijn armen heen.
"Probeer niet weer ziek te worden, oké?" Vroeg ze aan hem, hij knikte even. Daarna ging ze haar slaapplek opzoeken en hij wenste haar welterusten. Met de dekens om zijn lichaam heen, besloot hij maar bij de rest te gaan zitten, hij zag nog net hoe Ebony verder bij de jongen vandaan ging zitten. Waarschijnlijk stelde ze het toch niet heel erg op prijs, het luchtte hem op.

Ebony Blake

Er werd wat gejoeld door een aantal jongens, ze maakte het natuurlijk niet interessant genoeg door zwijgend opzij te schuiven. Bryan zou zich daardoor op de stang gejaagd voelen en weer wat proberen, zou werkte dat nou eenmaal. Hij moest bewijzen hoeveel testosteron hij bezat, maar dat ging ze bij voorbaat al voor hem verpesten. Finn had hem ook al even afkeurend aangekeken en schudde zijn hoofd. 'Als je me ook maar met een vinger aanraak hak ik em zonder pardon eraf. En geloof me, ik doe het echt, dus wees gewaarschuwd.' Reageerde ze fel op hem en keek hem recht, oprecht gemeend aan. Ze hoorde Finn naast haar in de lach schieten en zo hoorde ze er nog een paar. Het was gelijk klaar, ze had zijn mond gesnoerd. Roy had zich ondertussen bij de rest van de groep gevoegd en even bleef haar blik op hem hangen.

Roy Nirash

Ze had pit genoeg, hij moest toegeven dat er toch een glimlach op zijn gezicht kwam door haar woorden, hij lachte niet zoals de rest, maar ze had het wel voor elkaar dat hij een glimlach op zijn gezicht kreeg. Hij merkte dat ze een tijdje naar hem keek en hij gaf haar een knipoog hierdoor. Hij sloeg de dekens nog steviger om zijn lichaam heen en probeerde zichzelf zo warm mogelijk te houden.
"Waar heb jij gezeten, Roy?" Werd er lachend aan hem gevraagd. "Proberen met een of ander natuurkundig experiment jezelf te bevriezen?" Klonk een van de stemmen wat spottend.
"Nee, ik was in slaap gevallen." Antwoordde hij er droog op en hij keek de jongen doordringend aan met een donkere blik in zijn ogen om zijn mond wat te snoeren.

Ebony Blake

De knipoog die hij haar gaf liet haar glimlachen. Het was duidelijk te zien dat hij het koud, de dekens trok hij stevig om zich heen. Zij was niet de enige die het opviel. Iemand maakte een opmerking met een spottende ondertoon en direct keek ze afkeurend naar de persoon waar deze woorden vandaan kwamen. Ze wilde er net fel op reageren, maar Roy zijn droge woorden waren haar voor. Haar woorden slikte ze weer in, zijn woorden waren duidelijk genoeg. Nadat zij naar de rest was gelopen was Roy blijkbaar in slaap gevallen, in de kou. Even beet ze op haar lip terwijl ze haar blik weer naar de grond verlegde en diep in ademde.

Roy Nirash

Het deed hem goed dat ze glimlachte door zijn knipoog, hij wist dat hij nog gewoon bevriend met haar kon zijn, ondanks dat ze het wist, hij moest gewoon geduld hebben, dat kon hij wel, daar was hij zeker van. Na zijn opmerking was het stil.
"Het is al laat, ik ga slapen, zorg er dit keer voor dat je niet slaapt tijdens de wacht, Bryan." Zei hij nu en hij keek de jongen doordringend aan, die van kleur verschoot. Het was stil, ze waren duidelijk overdonderd dat hij nu echt terug was, hij was lang stil en ziek geweest, maar nu was hij echt terug, als leider van het kamp. Hij kwam overeind.
"Veel plezier nog." Wenste hij de rest en daarna liep hij naar zijn slaapplek, hij hoorde nu hoe de rest Bryan pestte doordat hij in slaap was gevallen, net goed voor hem. Roy kreeg een glimlach rond zijn lippen en maakte het zich gemakkelijk op zijn plekje.

Ebony Blake

Het was wel duidelijk dat de echte Roy terug kwam. En dat was waarschijnlijk net op het goede momenten. De opmerkingen van net hadden wel duidelijk gemaakt dat zijn gezag langzamerhand afnam. Dus het was maar goed dat hij juist nu terug zou keren. Zijn opmerking liet haar grijnzen, net goed voor Bryan. Zulke mensen hadden het nodig om goed op hun plek gezet te worden, anders dachten ze dat ze alles konden maken. Hij wenste iedereen nog veel plezier voordat hij weg liep. 'Slaaplekker.' Mompelde ze hem bijna onverstaanbaar toe, waarschijnlijk hoorde hij het toch niet. Ook zij was best wel moe, er waren toch genoeg dingen gebeurd vandaag. Haar gedachten dwaalde weer af naar de ondergrondse tunnels die ze had ontdekt. Na een tijdje zo gezeten te hebben besloot ze toch maar echt te gaan slapen aangezien ze anders waarschijnlijk daar in slaap zou vallen. Toen haar hoofd eenmaal de grond aanraakte was ze dan ook zo vertrokken in een diepe slaap.

Roy Nirash

Die ochtend werd hij later wakker dan zijn normale ritueel, hij baalde er van zodra hij zijn ogen opende en hij al een hoop drukte hoorde. Daar ging zijn rustige ochtendmomentje met Ebony tegen de paal van het kamp... kijkend naar de zon die opkwam. Hij zuchtte zacht, niets aan te doen, er kwamen hopelijk nog wel meer ochtenden. Hij kwam wat stijfjes overeind en rekte al zijn spieren even goed op. Hij was ongelooflijk stijf geworden van die kou op zijn lichaam, het was duidelijk niet echt een hele slimme zet.
Hij nam even de tijd om wakker te worden, maar daarna kwam hij overeind en ging hij staan op een stapel planken.
"Ik wil graag even jullie aandacht!" Riep hij luid en met een duidelijke stem.