The 100. Survival isn’t who you are, it’s who you become.

Ebony Blake

Ze waren al in de hel en inderdaad dat voelde zo op dit moment. De sterke overleefde hier, misschien werd je daar vanzelf ziek zijn. Ze zweeg, het had geen zin om er op in te gaan. Opnieuw werd ze vast gegrepen en richting Roy gegooid. Al snel krabbelde ze weer overeind. Door de houding van haar armen stond de wond constant op spanning, het deed ontzettend pijn. Zij wilde dingen weten en zolang ze haar geen antwoord gaf zouden haar messen hem alleen maar meer pijn doen. Ze slikte even. Ze kon er en mocht er niet aan toegeven. Iedereen in het kamp zou ze in gevaar brengen, dat kon ze niet op haar geweten hebben. Het was een keuze tussen twee boze. De meerwaarde van Roy was dat zij zich zo druk maakte om hem. Nog steeds had ze geen woord gesproken en hield ze haar lippen stevig op elkaar geperst.

Lolita charmart

Ze zei helemáál niets, het meisje zweeg. Daardoor klemde ze haar kaken op elkaar en daarna gooide ze haar mes weer in de richting van Roy. Hij trok helemaal wit weg en kreunde. Het mesje stak in zijn hand. Hij beet op zijn lip om zijn gekreun en gejammer binnen te houden. Daarna trok lolita het mesje er weer uit, waardoor hij een kreet niet kon onderdrukken.
"Als je je mond niet open doet en niet vertelt waarom jullie hier zijn, gaat hij dood, dus begin maar met praten." Klonk Lolita streng. Het bloed druppelde uit de hand van Roy en het zweet stond op zijn voorhoofd. Hij had het echt heel zwaar.

Ebony Blake

Het zwijgen zorgde er alleen maar voor dat te vrouw  bozer werd. Het mes gooide ze in de richting van Roy en belandde in zijn hand. Haar ogen kneep ze kort, stijf dicht en keek weg. Ze vond het verschrikkelijk om hem zo pijn te zien leiden. Het was niet fair. Zijn kreet maakte iets los in haar, ze kon dit gewoon niet. Als ze haar mond niet open deed zou het zijn dood zijn. Haar keel schraapte ze en beet op haar lip, zoekend naar de juiste woorden. 'Als ik antwoord geef op je vraag, dan laat je ons alle drie gaan, oké? ' Haar stem klonk lang zo standvastig niet meer dan eerder. 'Je flikt dan niets meer, zodat we gewoon veilig terug kunnen keren. Geef me je woord! Dan zal ik antwoord geven.' Zei ze ter verduidelijking en afwachtend keek ze haar aan. Ze had geen idee of ze hen alle drie wilde laten gaan, maar ze moest het proberen. Roy moest sowieso terug, hij zou dit niet lang volhouden.

Lolita Samira

Het meisje begon te praten. Ze vroeg dat wanneer ze antwoord gaf, Lolita hun liet gaan. Lolita knikte. "Inderdaad, goed begrepen." Zei ze tegen Ebony. "Ik doe niets, zolang jij mij de antwoorden geeft die ik wil, dan laat ik jullie alledrie gaan en zal ik jullie met rust laten. Maar jullie moeten het niet flikken om hier in de buurt te komen." Vertelde Lolita nu.

Ebony Blake

Instemmend knikte Lolita en voor een seconde kon ze opgelucht adem halen. Ze zou niets doen zolang ze de antwoorden gaf die ze wilde. Ze zou hen met rust laten maar dan moesten ze ook niet flikken om hier in de buurt te komen. 'Vanzelfsprekend, als dat in jullie geval dan ook zo is.' Reageerde ze. Ze zouden niet bij hen in de buurt komen, als ze dat ook ook niet deden bij hun kamp. 'Maar je wilde weten wat wij hier doen. Nou simpel, niet om jullie kwaad te doen.' Vertelde ze haar rustig terwijl ze wat beschermend voor Roy stond.

Lolita Charmart

"Natuurlijk." Knikte Lolita meteen, tevreden dat ze alles wilde zeggen. Het meisje vertelde dat ze hier niet was om hun kwaad te doen. "Dat vroeg ik niet." Sprak Lolita. "Waarom zijn jullie hier en wat doen jullie hier, jullie hebben geen idee waar jullie mee bezig zijn en verspillen mensenlevens, waarom? Wat is dit voor iets en waarmee zijn jullie gebracht?" Wilde ze weten.

Ebony Blake

Natuurlijk was ze niet tevreden met dat antwoord, wat ze ook wel verwacht had. Toch was het een poging waard geweest. Ze wilde weten waarom ze hier waren en wat ze hier deden. 'We zijn enkel terug gekeerd naar waar wij thuis horen, hier op de aarde. Dat is alles.' Was haar simpele antwoord. Ze loog niet, want dat was ook gewoon zo. Het hele test idee liet ze achterwege, of het feit dat ze met veel meer waren. Dat was informatie die zij niet hoefde te weten. 'We hebben helemaal geen slechte bedoelingen, we wilde gewoon terug naar huis.' Zei ze nogmaals, om het te versterken.

Lolita Charmart

Ze waren teruggekeerd naar waar ze thuis hoorden, ze hoorden hier op aarde. "Hoe kan dat?" Vroeg Lolita nu aan haar. Ze hadden ook geen slechte bedoelingen, ze wilden gewoon naar huis.
"Waar komen jullie dan vandaan?" Ze begon steeds nieuwsgieriger te worden ernaar. Roy schraapte zijn keel, hij trilde over zijn hele lichaam.
"We komen van de Ark, die zweefde in de ruimte, daar vandaan zijn we met een raket hierheen gestuurd, maar wij zijn de enige, verder zullen er niet nog meer mensen komen, wij willen weer op de aarde kunnen leven, waar we thuishoren." Sprak hij met een schorre en zwakke stem. Lolita keek hem bedenkelijk aan en maakte hem daarna los, hij zakte op de grond neer.
"Ik begrijp het denk ik wel, jullie zijn alleen zo anders dan wij..." Klonk haar stem bedenkelijk.
"Hoe zijn jullie ontsnapt aan de gevaarlijke stoffen hier op aarde?" Vroeg Roy, hij bleef er vreselijk nieuwsgierig naar en wilde er zoveel meer over weten, hij kon er alleen niet meer helder over na denken. Lolita dacht daardoor even na.
"Onze voorouders zijn onder de grond gaan leven, hieronder zijn hele stelsels aangelegd, toen het weer veilig was om boven de grond te gaan leven, zijn we langzaam weer onze hutten hierboven gaan bouwen. Ik moet eerlijk toegeven dat we waarschijnlijk wel wilder zijn geworden dan onze voorouders, we kunnen ook nog maar met moeite schrijven, sommige kunnen niet eens meer echt goed praten." Vertelde Lolita nu.
"Toen ineens waren jullie hier, mag ik misschien toch af en toe langskomen? Om te leren over de dingen die jullie gebruiken?" Vroeg de vrouw. Ze was niet zoals Syauron, zo achterlijk en begeleid door woede, ze wilde gewoon antwoorden. Roy zakte inmiddels helemaal op de grond en kon met moeite zijn ogen openhouden.

Ebony Blake

Ze wilde weten waar ze vandaan kwamen. Haar lippen bewoog ze net van elkaar om antwoord te geven, maar Roy was haar voor. Hij vertelde haar dat ze van de Ark kwamen, maar dat ze de enige waren en er niet nog meer mensen kwamen. Dat was niet helemaal waar, misschien kwamen de andere nog wel, maar het was beter dat ze dacht dat er geen andere meer kwamen. Eindelijk maakte ze hem los, maar zakte gelijk op de grond. Ebony kon nog niet veel, haar handen zaten nog steeds op haar rug gebonden, ze kon hem dus niet helpen. De twee hadden het erover hoe zij het overleefd hadden. Het bleek dat haar voorouders onder de grond hadden geleefd, precies zoals Roy al had geopperd. Echter waren ze er niet geheel ongeschonden vanaf gekomen, zo waren ze meer verwilderd. Met moeite konden ze schrijven en sommige konden niet eens meer goed praten. Het verbaasde haar dat ze vroeg of ze misschien af en toe toch mocht langskomen, dat was ook duidelijk aan haar blik af te lezen. 'Nou als je zo vriendelijk wilt zijn om mijn handen los te maken, dan zal ik er eens over na denken.' Ze vertrouwde haar namelijk voor geen ene meter.

Lolita Charmart

Ze grinnikte even door de blik van Ebony. "Wij zijn anders dan jullie, wij zijn door de natuur verruigd en verruwd geraakt. Wij lossen dingen op met geweld." Legde ze aan Ebony uit. "Bovendien haatte ik jullie ook echt toen jullie ineens daar een kamp neer gingen zetten en dachten dat jullie de enigen hier waren." Vertelde ze. Ze maakte Ebony los met een mesje. "Iedereen hier werkt onafhankelijk van elkaar en met andere motieven, Syauron zoekt gewoon een goed excuus om iemand te mishandelen." Ze haalde haar schouders op, dat lag voor haar gewoon zo simpel. Roy hees zichzelf langzaam omhoog, volledig uitgeput.
"Ga maar." Knikte Lolita de twee nu toe.

Ebony Blake

Hun waren anders, ze loste dingen op met geweld. Ze dacht terug aan de Ark. Daar was het ook allemaal niet zo lieftallig, maar ze liet haar maar in die waan. Ze knikte maar wat. 'Achja, je hebt ons nu goed duidelijk gemaakt dat dit niet zo is.' Was haar nuchtere antwoord. Eindelijk werd ze losgemaakt en moeizaam draaide ze haar rechterarm naar voren. Het was aan haar gezicht te zien dat het haar echt pijn deed. Met haar handen wreef ze langs haar polsen, het touw had goed strak gezeten. Iedereen werkte hier met andere motieven, dat was wel duidelijk. 'Ja graag, maar niet zonder Lynn.' Zei ze terwijl ze zoekend om haar heen keek naar het meisje.

Lolita Charmart

Ze haalde nog even haar schouders op door Ebony. Ze wilde weten waar Lynn was. "Beneden, aan het spelen met de andere kinderen, je hoort ze vanzelf." Vertelde ze duidelijk. Roy pakte verzwakt de hand van Ebony vast. "Kom..." Klonk zijn stem zacht en zwak. Hij liep trillend en onvast, alsof hij zijn evenwicht niet kon bewaren. Lolita bleef achter, bedenkelijk door wat ze haar vertelt hadden. Ze zou zo maar weer eens op zoek gaan naar Syauron, eens zien hoe boos hij nog was.

Syauron Dewano

Hij was echt heel erg kwaad, maar nu werd het langzaam iets minder. Hij had een wat vieze doek om zijn vingers gebonden, omdat hij zichzelf toch lelijk open gesneden had. Het maakte hem niet uit, hij voelde pijn eigenlijk amper. Daardoor kon hij ook gewoon veel hebben. Hij had de neiging om terug te gaan en ze allemaal af te maken, maar dat sloeg ook nergens op, dus liet hij het maar. Maar de volgende keer dat er zoiets achterlijks gebeurde zou hij zich niet inhouden.

Ebony Blake

Lynn was beneden, ze zouden ze vanzelf horen. 'Oké.' Knikte ze . Verzwakt werd haar hand vastgepakt en even keek ze Roy aan. Het was duidelijk dat hij onvast stond, wat ook niet meer dan logisch was. 'Leun maar op mij.' Overtuigde ze hem. Expres ging ze rechts van hem lopen om hem te ondersteunen, zodat haar rechter schouder niet belast werd. Die liet ze volledig slap hangen en probeerde ze niet te bewegen. De kleinste beweging was al niet prettig. Eenmaal beneden ontdekte ze inderdaad de kinderen. 'Lynn!' Riep ze het meisje die vrolijk aan het spelen was. 'Kom je mee?' Voegde ze er aan en Lynn keek op. Rustig jogde ze naar het tweetal. 'Nu al? We zijn midden in een spel.' Klonk haar stem beteuterd en teleurgesteld keek ze haar aan. 'Het spijt me Lynn maar we moeten echt terug.' Ze klonk wat streng, ze wilde namelijk zo snel mogelijk weg hier.

Roy Nirash

Hij mocht op Ebony leunen en hij keek haar eerst even onderzoekend aan of het wel echt oké was, maar ze ging bij hem lopen en daardoor legde hij zijn arm rond haar middel en pakte hij haar shirt vast om daar op die manier wat op te leunen. Hij zette kleine bibberende pasjes, hij was echt volledig gesloopt en zijn hand deed vreselijk veel pijn.
"Bedankt Ebony... voor alles." Fluisterde hij nu zachtjes, ze was toch gebleven en daar was hij haar heel erg dankbaar voor. Lynn leek niet te willen gaan, maar uiteindelijk was Ebony toch overtuigend genoeg en konden ze samen weer terug naar het kamp.

Ebony Blake

'Ik meen het, echt.' Zei ze nog ter bevestiging omdat hij haar zo onderzoekend aan keek. Hard vooruit gingen ze niet, hij maakte kleine bibberende pasjes. 'Als het niet meer gaat, zeg je het gelijk oké?' Zei ze hem serieus en keek hem recht aan. Hij bedankte haar, voor alles. 'Zoveel heb ik niet gedaan.' Zei ze met een zwakke glimlach. Haar blik gleed naar zijn gewonde hand. 'Ik heb sommige dingen juist erger gemaakt.' Klonk haar stem zacht. Ze scheurde een stuk stof van haar shirt af, pakte zijn hand vast en zei al bij voorbaat sorry. Met het stuk stof bond ze de wond af zodat het de wond zou stelpen. Gelukkig liep Lynn met hen mee en konden ze op weg terug naar het kamp. 'Wat is er met jullie gebeurd? W-waarom zijn jullie gewond?' Vroeg ze geschrokken terwijl ze zich traag voortbewogen.

Roy Nirash

"We moeten gewoon vooruit nu, we kunnen niet stoppen." Zei hij redelijk vastberaden tegen Ebony voor zijn doen in deze staat. Hij wilde ook niet stoppen, hij wilde naar het kamp, daar kon hij pas rusten. Ze zei hem dat ze niet zoveel had gedaan. "Je hebt goed en heel dapper gehandeld." Zei hij haar nu zachtjes. Ze had zelfs dingen erger gemaakt.
"Ik had ook niet gewild dat je het meteen zou zeggen, gelukkig viel ze mee en lijkt ze geen kwade bedoelingen met ons te hebben." Zijn stem klonk steeds zwakker. Ze pakte zijn hand en bond de wond af, hij spande zijn spieren aan en kreunde zachtjes even. Lynn vroeg wat er gebeurd was.
"Deze mensen, Lynn, zijn niet zoals wij... ze doen mensen liever pijn dan dat ze onderhandelen..." Fluisterde Roy naar haar, zijn blik was op de grond gericht, zijn blik kon zich niet echt meer ergens op concentreren, dan keek hij liever naar de grond.

Ebony Blake

Vastberaden zei hij dat ze niet konden stoppen. 'Oké..' Klonk haar stem zacht en glimlachte wat moeilijk. Hij vond dat ze dapper en goed had gehandeld. 'Zo voelt dat nu helemaal niet.' Mompelde ze bijna onverstaanbaar. Ook hij had niet gewild dat ze het meteen had verteld. Echter leek Lolita geen kwade bedoelingen te hebben. 'Ik heb werkelijk geen idee, ik kon haar maar moeilijk pijlen. Ik vertrouw der in ieder geval voor geen meter.' Zei ze hem terwijl ze strak voor zich uitkeek. Roy vertelde Lynn waar deze mensen toe in staat waren en ze leek duidelijk geschrokken. Haar schouder begon steeds meer zeer te doen en ze voelde zich steeds slapper worden door het bloedverlies. Eindelijk kwam het kamp inzicht, net op tijd.

Roy Nirash

Hij had zo lang doorgezet dat zodra hij voet in het kamp zette, in elkaar stortte, hij was zo uitgeput. De mensen waren bezorgd geweest, heel erg bezorgd. Hij werd meteen binnen gehaald en daar in het kamp neer gelegd, er werd onwijs goed voor hem gezorgd, maar hij merkte er vrij weinig meer van, hij was inmiddels diep in slaap. Ze zorgden ook goed voor Ebony, de onrust was te merken in het dorp, ze waren bang, want hoe kon het dat Roy en Ebony zo gehavend terug waren gekomen?

Ebony Blake

Eenmaal aangekomen in het kamp stortte Roy in elkaar. Hij werd meteen weggehaald en meegenomen naar het kamp. Iedereen was duidelijk erg bezorgd geweest. Gelijk werd er ook om haar bekommerd. 'Nee, het gaat wel. Het is vooral mijn schouder.' Vertelde ze terwijl ze op eigen benen naar het kamp liep. Haar verwondingen werden verzorgd door een meisje van haar leeftijd. Ze had enkele schrammen op haar gezicht, haar nek was blauw, maar het echte probleem was de wond in haar schouder. Hij was diep en moest gehecht worden. Ze trok een pijnlijk gezicht, het idee maakte haar misselijk. Echte pijnstillers waren er niet. 'Oké, doe het maar.' Zei ze met tegenzin, ze wilde het eigenlijk niet, maar het moest wel. Het was te diep om zo te genezen, de kans op infectie was te groot. Het meisje begon de spullen bij elkaar te rapen en maakte eerst alles goed schoon en ontsmette het. Ebony was er bang voor.

Roy Nirash

Ze kwam op hem afgelopen, hij wilde haar begroeten, maar er was iets aan de hand, ze liep recht op hem af, haar ogen op hem gefixeerd en ze keek boos, heel boos... hij kromp zelfs in elkaar, terwijl hij normaal nooit zo heel erg bang ergens voor was, maar voor haar wel, met die blik in haar ogen, hij had wat vreselijks gedaan en hij kromp weg in een hoekje, plotseling pakte ze hem vast en begon hem te stompen en te slaan, hij begreep er eigenlijk helemaal niets van... hoe kon ze? Na een tijdje pakte ze hem bij zijn keel en tilde hem de lucht in, haar ogen stonden vol haat... de ogen van Ebony...
Trillend werd hij wakker uit zijn nachtmerrie, zijn hele lichaam shakete en het zweet droop over zijn lichaam heen. Hij was koortsig en gewoon ziek.... het was stom van hem geweest om zoveel te doen, hij zou er nog wel een tijdje last van hebben.. die stroomschok was heel heftig geweest en de ervaring daarna ook...

Ebony Blake

De pijn was verschrikkelijk geweest. Ze had geprobeerd zich zo goed mogelijk in te houden, sterk te zijn, maar het was op geweest. Ze kon het niet langer opbrengen. Bijna aan het einde had ze flink gesnauwd dat het meisje moest opschieten en was ze er best op los gegaan. Op dit moment zat ze zo ver mogelijk van de groep vandaan, strak voor zich uitkijkend. Nadat alles verbonden was had ze wel netjes haar excuses aangeboden. Het meisje hielp haar alleen, maar op het moment van het hechten kon ze daar niet aan denken. Ze zat in de kleermakerszit en dacht na over eerder vandaag, wat een rotdag was het geweest. Het had haar wel weer wijzer gemaakt en inzichten gegeven. Hier moest ze toch echt dingen anders gaan aanpakken, daar was ze zich bewust van geworden. Met haar goede arm wreef ze over haar beurse en blauw nek.

Roy Nirash

Er kwamen twee vrouwen bezorgd op hem af en ze depten zijn voorhoofd weer droog. Hij keek ze even verwilderd aan en wilde er niets van weten, tot hij inzag dat ze hem wilden helpen, hij werd langzaam weer rustiger en begon weer verder te slapen terwijl ze hem nauwlettend in de gaten hielden. Een van de vrouwen bevochtigde af en toe tussendoor zijn lippen zodat hij niet uit zou drogen en de andere bleef van een afstandje toekijken hoe het ging.

Ebony Blake

Een diepe zucht ontsnapte. Wat moest ze hier toch allemaal mee. Ze was moe, voelde zich gewoon opgebrand. Ze waren hier enkele dagen, maar er was helaas al te veel gebeurd. Na een tijdje keerde ze terug naar de rest en liep als allereerste naar Roy toe. Hij leek te slapen. 'Hoe gaat het met hem?' Vroeg ze zacht aan de vrouw die in zijn buurt zat. 'Hij heeft koorts en is gewoon echt goed ziek. Hij slaapt gelukkig nu.' Vertelde de vrouw haar en ze knikte wat. Vervolgens liep ze naar Finn toe en ging naast hem zitten, zwijgend. Hij begreep de hint gelukkig en begon nergens over. Haar hoofd legde ze tegen zijn schouder aan en viel uiteindelijk in slaap.

Roy Nirash

Die nacht werd hij goed in de gaten gehouden, hij was gelukkig vastberaden genoeg en had doorzettingsvermogen, daardoor redde hij het die nacht, want hij was er veel verder heen dan hij zelf had gedacht. De volgende ochtend werd hij al vroeg wakker, zijn lichaam was stijf en zijn hand deed ongelooflijk veel pijn. Maar slapen kon hij niet echt meer. Hij sloeg de deken over zijn schouders heen en stond langzaam en voorzichtig op, hij voelde heel erg goed dat dat helemaal niet zo verstandig was, maar hij wilde gewoon weer op dezelfde plek zitten als waar hij de vorige ochtend met Ebony had gezeten. Na wat gekreun en gehijg kwam hij eindelijk bij het begin van het kamp en plofte hij vermoeid tegen de paal aan. Hij trok zijn benen op tegen zijn lichaam aan en staarde weer naar de zon terwijl hij alles overdacht...