The 100. Survival isn’t who you are, it’s who you become.

Ebony Blake

Gelukkig wilde hij haar helpen, echter vroeg hij zich wel af waarom ze niets gevangen had. 'Dat ja, uuh..' Begon ze. 'Is er een beetje bij ingeschoten.' Klonk haar stem schuldbewust. 'Ik weet het klinkt een beetje gek en vooral vanuit mij... Maar Lolita heeft je hulp nodig.' Vertelde ze hem, ze wist hoe gek dit zou klinken. Ze begon in de richting te lopen van de plek waar ze de boekjes had neergelegd, wenkend zodat hij mee kwam. 'Ik stuikte vanmorgen op een luik en het bleek een deel van de ondergrondse gangen te zijn. Daar was ik. Echter kwam ik daar Lolita tegen.' Legde ze hem uit terwijl ze een van de boekjes oppakte. 'Ze vroeg me of ik wilde vragen of jij hierna kon kijken.' Zei ze en gaf het aan hem. 'Ze vroeg specifiek om jou, ik weet niet zo goed waarom. Maar goed ik heb dus gezegd dat ik het zou vragen, vandaar.' Voegde ze er aan toe en glimlachte even. De informatie over de wapens die ze gevonden had hield ze nog even voor zich, ze wist niet goed wat ze daar mee moest. Misschien was het wel beter als ze daar niemand iets over vertelde.

Roy Nirash

Het was erbij ingeschoten, daardoor grijnsde hij even, ze klonk heel schuldbewust, maar dat vond hij eigenlijk wel lief klinken. Het klonk gek dacht ze, maar Lolita had zijn hulp nodig, hierdoor keek hij haar inderdaad behoorlijk verbaasd aan. Hadden ze elkaar weer gesproken? Hij geloofde niet dat dat goed zou gaan. Ze begon te lopen en hij kwam met haar mee. Ze had een luik ontdekt dat deel was van ondergrondse gangen en daar was Ebony, ze kwam daar ook Lolita tegen en die vroeg of Ebony wilde vragen of hij hierna kon kijken. Hij kreeg een boekje van haar.
"Wat zijn dit en hoe komt ze eraan?" Vroeg hij nu verbaasd aan Ebony. "Dankjewel." Zei hij nog met een glimlach tegen haar. Hij ging zitten met het boekje in zijn handen en bekeek het eerst van de buitenkant even, daarna sloeg hij het voorzichtig open, er stond ingeschreven, het was moeilijk te lezen, maar het leek alsof hierin opnames van de dag van iemand stonden...

Ebony Blake

Zoals ze wel verwacht had keek hij haar behoorlijk verbaasd aan toen ze vertelde over Lolita. Hij wilde weten wat het waren en hoe ze hier aan was gekomen. 'Het zijn dagboeken, die ze gevonden heeft. Ze begreep niet alles en ze was er van overtuigd dat jij haar mee over de dingen die er in staan kon vertellen..' Legde ze hem uit. 'Ik heb geen idee wat er dan wel in staat, dit is het enige wat ze me verteld heeft. ' Voegde ze er aan toe en verlegde haar blik naar de rest van de dagboeken. 'Het was echt ongelooflijk wat ik daar aantrof. Het was een stad, weggezakt in hun tunnels waardoor het zichtbaar en intact is. Ik had niet verwacht zoiets nog ooit in het echt te zien.' Vertelde ze hem duidelijk enthousiast. Roy ging erbij zitten en bekeek het dagboek zorgvuldig. 'Als ik je kan helpen laat het maar weten, maar ze leek er aardig van overtuigd dat alleen jij dat kon.' Een lichte grijns vormde rond haar lippen. Ene kant stak het ook wel, ze nam het namelijk wat te persoonlijk op. Voor haar gevoel kwam het over of ze er niet goed genoeg voor was en dat was iets waar ze niet tegen kon. Mensen die minderwaardig deden, of ze niets waard was, dat irriteerde haar mateloos.

Roy Nirash

Volgens Ebony waren het dagboeken, hij knikte hierdoor even en bladerde er voorzichtig doorheen. Het klopte, op elke pagina stond een datum. Lolita begreep niet alles wat erin stond en was ervan overtuigd dat hij haar er meer over kon vertellen.
"En dat vind jij oké? De tegenpartij helpen?" Vroeg hij haar lichtelijk plagend. "Ik wist niet dat zo iemand als zij hierin geïnteresseerd kon zijn..." Vertelde hij mompelend. Ebony begon enthousiast te vertellen over wat ze gevonden had, een stad, weggezakt in de tunnels, waardoor die nog intact was, ze had niet verwacht zoiets ooit te zien. Hij grijnsde hierdoor. "Ik zou het heel erg graag willen zien, Ebony, of heeft ze dat verboden?" Het leek hem echt fantastisch.
Als Ebony hem kon helpen, moest hij het laten weten, al zei ze dat Lolita er aardig van overtuigd was dat alleen hij het kon. "Hoezo dat nu weer?" Vroeg hij nu aan Ebony. "Je mag het best lezen hoor, we zien dan vanzelf wel wat we tegenkomen, op de Ark hebben we toch behoorlijk les gehad, jij weet vast ook wel wat ze bedoelen." Glimlachte hij haar nu toe.

Ebony Blake

Lichtelijk plagend vroeg hij haar of ze dat oké vond, de tegenpartij helpen. Een kleine grinnik kon ze niet onderdrukken. 'Wie zegt dat ik haar ga vertellen waar we achter zijn gekomen als het echt waardevolle informatie is. ' Het verbaasde hem dat iemand zoals haar hier zo in geïnteresseerd kon zijn. 'Ik weet niet goed wat ik van haar moet vinden, ze laat heel veel verschillende kanten zien, maar wie ze werkelijk is, geen idee. ' Legde ze hem uit. Heel graag zou hij de tunnels willen zien. 'Jij mag alles van haar.' Grapte ze en grijnsde even. 'Maar ik laat het je binnenkort wel een keer zien.' Voegde ze er met een glimlach aan toe. Eenvoudig haalde ze haar schouders op. 'Of ze vertrouwt me er gewoon niet mee, wie weet.' Mompelde ze. 'Maar goed, ik ga even kijken of ik het nog een beetje goed kan maken en toch iets te eten kan vinden. ' Zei ze terwijl ze diep inademde en aanstalten maakte om weg te lopen.

Roy Nirash

Ze grinnikte door zijn woorden en daarna had ze het erover dat het nog raadselachtig was of ze Lolita ging vertellen waar zij achter waren gekomen als het echte waardevolle informatie was. Hij knikte weer even. "Gewoon niet teveel vertellen." Glimlachte hij haar toe. Ze sprak over Lolita, dat ze nog niet wist wat ze van haar moest vinden. "Ik heb ook geen flauw idee." Sprak hij tegen haar. Ze grapte dat hij alles mocht van Lolita en ze zou het hem binnenkort laten zien.
"Lijkt me leuk." Zei hij nu tegen haar. Ebony ging kijken of ze het nog goed kan maken en nog iets te eten kon vinden.
"Ach, Ebony, we hebben nog genoeg voor vandaag, ga morgen toch, het is zo donker..." Klonk zijn stem zacht.

Ebony Blake

Het leek hem leuk als ze het hem binnenkort zou laten zien. 'Komt goed.' Overtuigde ze hem met een glimlach. Hij probeerde haar over te halen om hier te blijven. Ze bleef stilstaan en draaide zich om naar hem. Voor vandaag hadden ze nog genoeg, het zou zo donker worden. De tweestrijd merkte je aan haar op. Echt zin om te gaan had ze niet en inderdaad hij had gelijk, het werd al donker. Maar ze voelde zich er best lullig over. Deze taak had ze op haar schouders genomen en vandaag had ze het helemaal niet volbracht. Ze wilde niemand teleurstellen. 'Weet je zeker dat er nog genoeg is voor vandaag?' Vroeg ze dan ook, duidelijk wat onzeker.

Roy Nirash

Ebony zei dat het goed kwam. "Dat geloof ik ook wel." Zei hij tegen haar terug. Hij zag aan haar dat ze twijfelde om weg te gaan, ze draaide zich naar hem om en hij legde het boekje voorzichtig weg en stond op. Hij pakte haar hand vast.
"Ja, ik weet het zeker, er is zelfs nog genoeg om morgenochtend door te komen. Blijf lekker hier." Glimlachte hij haar toe.

Ebony Blake

Waarschijnlijk had hij haar twijfel gezien, hij stond namelijk op en pakte haar hand vast. Haar blik gleed van hun verstrengelde handen naar zijn gezicht. Hij wist het zeker, er was zelfs nog genoeg voor morgenochtend. Diep ademde ze in. 'Oké dan. Ik blijf wel hier.' Zei ze uiteindelijk met een glimlach. Haar voornemen was wel om veel meer een voorraad te gaan creëren, het ging veel te snel op allemaal.

Roy Nirash

Hij zag haar naar hun handen kijken en daarna naar zijn gezicht, hij besefte zich dat ze dit waarschijnlijk helemaal niet leuk vond. Daardoor liet hij heel plotseling haar hand weer los en keek even naar de grond. Soms kon het hem zo verdrietig maken, hij was echt gek op haar. Ze gaf aan dat ze wel bleef, daardoor keek hij op naar haar en glimlachte.
"Fijn." Zei hij nu tegen haar. "Vertel eens, wat heb je precies allemaal gezien? Was het een echte stad?" Klonk zijn stem heel nieuwsgierig.

Ebony Blake

Plotseling liet hij haar hand los en haar arm liet ze slap langs haar lichaam zakken. Met een simpele fijn reageerde hij op haar. Nieuwsgierig vroeg hij aan haar wat ze allemaal gezien had. Hij wilde weten of het een echte stad was. Een verdwaalde bruine lok haar stopte ze achter haar oor terwijl ze ja knikte. 'De auto's, gebouwen.. Het is er gewoon nog. Het is echt niet te geloven eigenlijk.' Legde ze hem uit. 'Lolita vertelde dat alleen zij er van af wist. Ze wilt niet dat iemand er vanaf weet, omdat ze bang is dat het weer zo word al eerst. En ergens snap ik dat natuurlijk wel.' Haar stem stierf zachtjes weg en ze schraapte haar keel. 'Ik denk dat er genoeg spullen liggen waar wij gebruik van kunnen maken, maar ze zou me eigenhandig killen, dat heeft ze me eeeerg duidelijk gemaakt.' Ze kon het niet laten om even licht te grijnzen. 'Zelfs naar haar dood...' Het klonk enigszins spottend, maar dat kwam omdat zijzelf er gewoon niet in geloofde.

Roy Nirash

Ze zei er niets over, dat hij haar hand had beetgepakt, gelukkig maar, dat betekende waarschijnlijk ook dat ze het niet heel erg vond. Ze zei dat alles er nog was, de auto's en de gebouwen. "Ik heb nog nooit een auto in het echt gezien." Zei hij met een grijns. Lolita wilde dat niemand er verder vanaf wist, omdat ze bang was dat het weer net zo zou worden, Ebony gaf ook aan dat er genoeg spullen lagen waar ze gebruik van konden maken. "Ach, misschien kan ik haar wel overhalen." Plaagde hij nu. Hij hoorde haar spottende toon toen ze aangaf dat Lolita haar zelf zou achtervolgen na haar dood. "Wat is dat nou weer voor onzin?" Grinnikte hij.

Ebony Blake

Nog nooit had hij een auto in het echt gezien. Eigenlijk had ze er op dat moment helemaal niet zo bij stilgestaan, het was dan ook allemaal zo veel geweest. Op dit moment besefte ze pas hoe bijzonder het eigenlijk was. Plagend zei hij haar dat hij haar misschien wel over kon halen. Eigenlijk reageerde ze er niet echt op, maar glimlachte in plaats daarvan een beetje. Ze wist niet goed of ze hem wel of niet moest vertellen over de wapens die ze gevonden had. Grinnikend vroeg hij aan haar wat dat voor onzin was en eenvoudig haalde ze haar schouders op. 'Daar is ze heilig van overtuigd.' Reageerde ze simpel op hem. Ondertussen was ze er bij gaan zitten en pakte het bovenste boekje van de stapel. Met haar vingertoppen wreef ze over de kaft.

Roy Nirash

Lolita was er heilig van overtuigd. "Ach ja, ze heeft in ieder geval deze boekjes aan je meegegeven, daar ben ik in ieder geval al blij mee." Vertelde hij aan Ebony met een glimlach. Ze pakte ook een boekje van de stapel en kwam bij hem zitten.
Hij pakte het boekje weer die hij net nog in zijn handen had en bladerde er voorzichtig doorheen. "Zou ze de boekjes hebben gesorteerd? Dat dit de mensen zijn die te maken hebben met wat er toen gebeurd was? Daar ben ik echt heel benieuwd naar." Glimlachte hij nu. Hij sloeg het boekje nu om, aan de binnenkant op de achterste bladzijde stond een naam. "Gregory Nirash..." Mompelde hij nu zachtjes voor zich uit en hij streek over de letters heen.

Ebony Blake

Zwijgend knikte ze wat terwijl ze het dagboek opende op de eerste bladzijde. Opnieuw streek ze er met haar vingertoppen over heen. Ze was in de kleermakerszit gaan zitten, had het dagboek op haar benen liggen en zat voorover gebogen. De concentratie was aan haar af te zien, een duidelijke nadenk rimpel werd zichtbaar tussen haar wenkbrauwen. Eigenlijk hoorde ze helemaal niet wat hij haar vertelde. Bij zijn laatste woorden hoorde ze wat vaags. 'Huh? Sorry, wat zei je?' Vroeg ze dan ook en keek hem vragend aan.

Roy Nirash

Hij keek op toen hij Ebony hoorde. "Oh, deze naam... hij had dezelfde achternaam als ik, misschien heeft hij wel meegeholpen aan de ark ofzo, het klinkt verder ook wel interessant." Glimlachte hij nu en hij keek Ebony even doordringend aan. "Verder heeft niemand deze achternaam op de ark, het moet toch haast wel?" Klonk hij zacht.

Ebony Blake

De persoon waarvan Roy het dagboek las bleek dezelfde achternaam als hemzelf te hebben. Verder had niemand dezelfde achternaam op de Ark, dus de persoon moest bijna meegeholpen hebben op de Ark. 'En je vader dan?' Vroeg ze hem in eerste instantie niet begrijpend, zonder echt bij na te denken. Langzaam drong het tot haar door. 'Wat probeer je te zeggen? Dat hij je vader is?' Was haar volgende vraag. Eigenlijk hadden ze het nooit echt over dat soort persoonlijke dingen, ze wist niets van hem wat betreft familie.

Roy Nirash

Ze vroeg naar zijn vader en hij haalde zijn schouders even op. "Ik heb mijn vader nooit gekend, het lijkt me ook niet dat deze gregory mijn vader is, maar mijn opa zou hij wel geweest kunnen zijn...." glimlachte hij nu. "Misschien heeft hij onder andere de ark gebouwd, dat zou kunnen toch? Of slaat mijn fantasie nu echt op hol?" Vroeg hij met een lichtelijk plagende glimlach.

Ebony Blake

Zijn vader had hij nooit gekend, hij verwachtte dan ook dat deze Gregory eerder zijn opa zou zijn. Dat was natuurlijk een stuk logischer in verband met de leeftijd en de tijd dat de Ark al bestond. Een grinnik ontsnapte tussen haar lippen vandaan. 'Het zou kunnen ja.' Vertrouwde ze hem toe en glimlachte even. 'Je moeder heeft er toevallig nooit over gesproken of iets?' Vroeg ze hem, misschien dat hij zich daardoor iets herinnerde. Niet dat ze wist hoe zijn relatie met zijn moeder was, maar dat terzijde.

Roy Nirash

Ze grinnikte en zei dat het zou kunnen. Hij glimlachte haar daardoor weer even toe, ze vroeg naar zijn moeder en hij haalde zijn schouders op. "Voor zolang ik weet ben ik alleen... ik had alleen een stapel boeken en dat was alles." Gaf hij zachtjes aan, het stak hem nog steeds, hij was als baby in de steek gelaten, hoe en waarom had hij nooit geweten, zijn ouders waren in rook opgegaan en hij had ze nooit meer gezien en gekend.

Ebony Blake

Zover hij het zich herinnerde was hij alleen. Het was hem en een stapel boeken. 'Ooh, dat spijt me, sorry..' Zei ze hem oprecht en keek hem meelevend aan. Daar had ze duidelijk beter over na moeten denken en niet zo over moeten beginnen. Het was duidelijk aan hem af te zien dat dit hem nog steeds stak. Ook niet meer dan logisch natuurlijk. Eigenlijk vroeg ze zich nu wel af hoe zijn leven er dan wel had uitgezien. Hij was wees, maar wie had er dan voor hem gezorgd toen hij nog jonger was? Met deze informatie kreeg ze er alleen maar respect voor hoe positief hij altijd was. Ze schudde haar hoofd even, op schrikkend uit haar gedachten waarnaar de diep inademde en verder begon te lezen.

Roy Nirash

"Je kon het ook niet weten, Ebony, laat het maar." Zei hij zachtjes, hij keek in haar ogen, naar naar meelevende blik. Daarna keek hij weer naar het boek voor zich, maar hij kon zich er niet meer op concentreren, hij sloeg het voorzichtig dicht en stond langzaam op. Hij haalde even diep adem en liep naar buiten toe. Hij had er nog steeds zoveel moeite mee, terwijl hij dat helemaal niet wilde, waarschijnlijk waren zijn ouders hem gewoon niet waard... waren het lafaards...

Ebony Blake

Ze kon het niet weten, moest het maar laten. Het duurde niet lang voordat hij opstond en naar buiten liep. Vertwijfeld keek ze hem na. Moest ze achter hem aan gaan? Of juist niet.. Aangezien hij zelf weg liep leek het erop dat hij even alleen wilde zijn. In eerste instantie maakte ze de keuze om te blijven zitten. De woorden die ze las drongen totaal niet tot haar door, de zin kon ze drie keer lezen maar dan nog begreep ze niet wat er werkelijk stond. Haar hoofd was er niet bij. En dat haalde haar over om toch op te staan en naar hem toe te gaan. Zachtjes schraapte ze haar keel en keek hem onderzoekend aan. 'Als je het kwijt wilt, ik luister graag.' Overtuigde ze hem met een vriendelijke glimlach.

Roy Nirash

Hij was uiteindelijk maar tegen een steen gaan zitten, afgesloten van de rest. Rakker, hun 'huisdier', kwam bij hem zitten en hij aaide nadenkend over het hoofd, het leukste was dat het dier ontzettend lief was geworden, maar wist wel wanneer er gevaar in de buurt was.
Hij hoorde hoe iemand zijn keel schraapte en daardoor keek hij op naar Ebony. Hij glimlachte waterig. Als hij iets kwijt wilde, luisterde ze graag.
"Er valt verder niets om te vertellen." Klonk zijn stem schor.

Ebony Blake

Er was volgens hem niets meer te vertellen. 'Oké..' Reageerde ze dan ook enkel zachtjes en slikte even. Kort richtte ze haar blik op het diertje dat bij Roy kwam kroelen. 'Dan laat ik je wel alleen.' Vervolgde ze haar woorden om gelijk weg te lopen. Terug liep ze naar de plek waar ze zonet nog gezeten had. Opnieuw deed ze een poging om verder te lezen, maar het wilde niet meer. De dagboeken borg ze netjes op waarnaar ze zich bij de rest van de groep voegde die aan het eten waren.