Medieval Times

Felicia Erogate

Natuurlijk wilde ze zelf uit deze positieve sfeer stappen. Maar ze had het niet gekund. Chayenne negeerde haar. Iets wat ze haar dochter overigens niet kwalijk nam. Stephen praatte op haar in en het leek wat te helpen want Chayenne sloeg haar armen om Stephen heen. Toen ze de stem van haar vader hoorde draaide ze om. "Neem Chayenne m-mee naar b-binnen." Zei ze bevend. Ze wilde niet dat Chayenne haar langer zo zou zien. Even keek ze Stephen aan met een doordringende blik. Hopelijk begreep hij haar. Ze liet Stephen los en ze zocht steun bij haar vader. "Het spijt me..." Mompelde ze enkel maar. De belofte met haar vader had ze echt niet willen breken. Maar nu had ze het toch gedaan. Ze trilde over haar hele lichaam.

Stephen Lahero

Hij sloeg zijn armen om Chayenne heen, hij keek weer op toen hij een bekende stem hoorde, hij glimlachte even naar Stephen. Toen hij hoorde wat Felicia zei, keek hij haar doordringend aan. ‘Je kan mij niets bevelen, Felicia. Ik doe waarvan ik zelf denk dat het goed is en ik denk dat het goed is dat je Chayenne laat zien dat je verdriet hebt. Dan begrijpt ze misschien waarom je je zo gedraagt, waarom je er niet voor haar kon zijn. Dat heeft ze nodig, anders gaat ze nog denken dat het aan haar ligt ook,’ zei hij tegen haar. Hij wist dat hij misschien wat hard was, maar hij wist ook dat Felicia nu heel veel duidelijkheid nodig had. Hij kon wel lief blijven, maar dat heeft nooit geholpen, dan zou ze alleen maar denken dat dit gedrag een goede uitvlucht is. En dat is nergens voor nodig, want er was nu niets meer aan de hand. Hij begreep dat dit moeilijk voor haar was, maar het was nu voorbij en nu moest ze eens doorzetten. Hij keek Chayenne even aan, hij hield zijn dochter dicht tegen zich aan. ‘Als je naar binnen wilt moet je het zeggen, dan ga ik met je mee. Maar jij mag het bepalen,’ zei hij zacht tegen haar.

Felicia Erogate

Gelijk had Stephen het over bevelen. Zo had ze het helemaal niet bedoeld. "Het is niet bedoeld als een bevel. Maar Chayenne hoeft dit niet te zien. Ze heeft me de laatste tijd al veelste vaak zo gezien." Probeerde ze hem wanhopig duidelijk te maken. Zo in de war als dat ze nu was had ze zelf ook nog ooit eerder meegemaakt. "Alsjeblieft... Ga naar binnen met haar Stephen. Ik zoek jullie op." Sprak ze nu. Het was ontzettend frustrerend dat ze haar eigen benen nu niet kon vertrouwen en dat ze nog geen één zin normaal kon uitspreken.

Kayton Erogate

Hij rook drank bij zijn dochter en hij voelde verdriet en pijn. Hij pakte haar stevig vast en trok haar tegen zich aan. Ze had nog een woordenwisseling met Stephen tot Chayenne aangaf dat ze toch naar binnen wilde, ze had hier geen zin in zei ze, want het was voor haar allemaal veel te depressief. Chayenne was een beetje aan het mopperen erover, maar ze trok wel weer bij als haar moeder weer beter werd.
“Word eerst even rustig, Felicia…” Zei hij zacht.

Stallen BC




Koningin Lolita Fullbright

Duke zei dat het allemaal weer goed kwam, want het kwam altijd goed. Daar durfde ze juist niet aan vast te houden, want stel dat het nu eens een keer wel fout ging? Dan was ze diep teleurgesteld in zichzelf en in Leroy. Ze vond het lastig.
“Kayton heeft niet alleen meer Leroy om voor te zorgen, hij heeft Felicia nog en Carmen nu tenslotte.” Vertelde ze hem. Kayton kon ook niet alles oplossen.
Ze vond het fijn dat hij over haar gezicht heen streek en daardoor legde ze haar hoofd ook tegen de tralies aan. Hij was er voor haar, zoals hij altijd zei.
“Je helpt me ook, echt waar.” Het was altijd fijn om met hem te praten. Altijd.

Cellen BC

Stephen Lahero

Hij klemde zijn kaken op elkaar om niet heftig op haar te reageren, hij wist dat het misschien niet helemaal terecht zou zijn, maar hij kon zich aardig opwinden over haar gedrag. Het kwam waarschijnlijk gewoon omdat hij zelf heel erg anders was. Daarom frustreerde dit hem enorm, hij kon gewoon niet goed begrijpen hoe ze in staat was om dit te doen. Chayenne wilde toch naar binnen, hij hoorde hoe Kayton tegen Felicia sprak. Zijn dochter liep al weg, hij bleef zelf even staan, hij wist echt niet wat hij moest doen. Hij wilde gewoon dat het goed was, dat hij het goed zou hebben met Felicia en met Chayenne, want dat was het enige dat voor hem écht telde. Hij zou ze mee kunnen nemen naar het landgoed, als Reth bereid was om dat terug te geven aan hem. Waarschijnlijk had hij dat gewoon overgenomen, omdat het anders toch leegstond. Maar hij durfde het niet eens aan te kaarten, omdat Felicia er niet echt voor open leek te staan. Het leek alsof hij niet eens echt contact met haar kon maken, alsof het er niet toe deed. Dat vond hij nog het ergste. ‘Ik ga wel dan,’ mompelde hij uiteindelijk zacht, het voelde niet alsof ze het belangrijk vond dat hij in de buurt was. Daarom liep hij maar gewoon achter Chayenne aan.

Duke Samira

‘Hm, ja, daar heb je gelijk in. Maar je komt hier wel uit. Echt wel.’ Zei hij hoopvol, omdat hij dat ook wel dacht. Ze legde haar hoofd tegen de tralies aan, daardoor sloeg hij zijn armen om haar heen, voor zo ver dat ging. Ze zei dat hij haar ook hielp, daardoor glimlachte hij. ‘Wil je een beetje op Layka letten zolang ik vast zit?’ vroeg hij heel zacht aan haar. Hij maakte zich nu toch wel flink zorgen. Het was al erg genoeg dat Leroy Lolita pijn deed, hij wilde niet dat het ook nog eens met Layka zou gebeuren. Hij nam iets afstand van haar en hij keek haar doordringend aan. ‘Het is beter als je weggaat. Zo leuk en gezellig is het hier helemaal niet,’ fluisterde hij. Hij vond het heel fijn om met haar te praten, maar hier rondhangen was gewoon vreselijk, hij wilde niet dat ze hier bleef voor hem.

Cellen BC

Felicia Erogate

Ze snapte Stephen zijn onbegrip goed. Eigenlijk wilde ze hem niet weg sturen en wilde ze alleen maar meer bij hem zijn. Maar ze wilde nu niet dat Chayenne alleen zou zijn. Ze volgde zijn blik nog even. Er leek iets te zijn veranderd. Ze hoopte vurig dat dat gewoon door alle omstandigheden kwam.
Toen hij weg was probeerde ze te doen wat haar vader zei. Maar rustig worden was op het moment erg moeilijk. Ze ademde diep en uit en alles werd haar weer wat duidelijker. "Ik heb Chayenne zo erg laten stikken." Mompelde ze zacht. "Ik had er voor haar moeten zijn.. Maar ik kon het niet." Voegde ze er aan toe.
"Ben je boos op me?" Vroeg ze haar vader nu op een zachte toon. Voor even keek ze hem recht aan maar al snel wende ze haar blik af. Ze had voor haar gevoel zoveel fout gedaan en zoveel mensen te min gedaan.

Koningin Lolita Fullbright

Ze voelde zijn armen om haar heen en daardoor glimlachte ze een klein beetje naar hem. Hij vroeg of ze een beetje op Layka wilde letten. “Dat deed ik al, Duke.” Zei ze met een glimlachje. Ze hield Layka al in de gaten, als ze niet ziek was althans.
Het was beter als ze wegging, ze knikte, ze moest nog naar Leroy toe om te zien wat voor ravage hij had aangericht. “Ik kom zo snel mogelijk weer langs, Duke.” Zei ze zacht, voor hem was het ook geen pretje om hier te zitten en eigenlijk had ze hem nu alweer vergeven dat hij Leroy bijna vermoord had, soms vergaf ze mensen gewoon iets te snel…
Ze stond weer op en glimlachte nog even naar hem om vervolgens weer weg te lopen. Ze liep met lood in haar schoenen naar de werkkamer, ze durfde niet te kijken. Ze was bang voor wat ze aan zou treffen. Toch klopte ze heel zachtjes aan.

Werkkamer Leroy


Kayton Erogate

Ze gaf aan dat ze haar dochter had laten stikken en daardoor werd zijn blik iets strenger. Ze kon niet voor haar zorgen.
“Waarom kon je het niet?” Vroeg hij door, hij wilde namelijk echt weten hoe ze zich voelde en waarom ze dit allemaal deed. Waarom ze in godsnaam naar de drank had gegrepen.
“Miste je Stephen?” Wilde hij weten. Ze vroeg hem zacht of hij boos op haar was, ze keek hem maar heel even recht aan.
“Waar is je trots gebleven, Felicia? Je hebt geleerd om iemand aan te kijken als diegene tegen je praat, dat geldt ook als je mij aankijkt. Kom op, stamp jezelf eens even niet zo de grond in. Zijn dit nu allemaal zelfmedelijden die je hebt?”

Stallen BC

Koning Leroy Fullbright

Toen er op de deur geklopt werd, keek hij langzaam op. Zijn ogen waren waterig, zijn blik warrig. Hij wist dat het waarschijnlijk Lolita was, maar toch zei hij niets. Hij zat nog in precies dezelfde houding, met zijn rug tegen de muur. Zijn hele lichaam deed pijn, hij wist dat het niet alleen door de wonden kwam. Het kwam door de enorme spanning. Zijn hartslag was hoog, de hoeveelheid alcohol in zijn bloed maakte het niet veel makkelijker voor zijn lichaam. Zijn hand ging langzaam naar zijn zij, het bloedde, het leek steeds erger te worden, al kwam dat misschien ook omdat hij niet echt de moeite nam om het dicht te houden. Hoewel hij niet echt dood wilde, wilde hij eigenlijk ook niet echt blijven leven. De gedachte dat hij zo in de war was dat hij iedereen af zou kunnen maken, dat hij de mensen waarvan hij zo veel hield pijn zou doen, was beangstigend en zorgde ervoor dat hij constant dacht dat ze beter af waren zonder hem. Toch wist hij dat hij dat Lolita niet aan kon doen. ‘Kom maar binnen…’ zei hij uiteindelijk, na een tijdje. Zijn stem klonk zacht, hij voelde zich te zwak om boos te zijn, wat maar goed was ook.

Werkkamer Leroy

Koningin Lolita Fullbright

Het bleef een hele lange tijd doodstil en langzaam voelde ze dat haar hart in haar keel begon te kloppen. Was er wat ernstigs aan de hand? Ze legde haar hand al op de deurkruk toen ze een zachte stem hoorde. Hij klonk zwak. Ze opende daarom gauw de deur en zag hem daar zitten tegen de muur.
“Oh, Leroy…” Zei ze zachtjes en tranen welden op in haar ogen wanneer ze hem op die manier zag zitten. Hij bloedde opnieuw en de hele kamer stonk naar de drank.
“Lieverd…” Mompelde ze nu weer en ze kwam naar hem toe, hoewel ze het beter niet kon doen, ging ze naast hem zitten en nam ze hem in zijn armen. “Wat doe je jezelf toch allemaal aan… lieverd toch…” Fluisterde ze.

Werkkamer Leroy

Koning Leroy Fullbright

Lolita kwam binnen, haar zachte stem zorgde voor tranen in zijn ogen. Ze pakte hem vast, zijn lichaam begon te trillen, maar hij deed verder niets. ‘Ik kan niet anders…’ zei hij zwak. Er was geen andere manier om hier mee om te gaan. Hij wilde niemand vermoorden. Hij wilde niet wakker worden en te horen krijgen wat hij gedaan had. Hij wilde geen familie van iemand verdrietig zien, kinderen zonder moeder op laten groeien, ouders hun dochter laten verliezen. Hij wilde niet doen alsof hij zo eerlijk was, alsof hij betrouwbaar was, terwijl er helemaal niets van waar was. ‘Ik kan niet meer…’ fluisterde hij. ‘Ik wil dat het ophoudt… ik kan er niet meer tegen…’ voegde hij er aan toe, het klonk wanhopig. Hij wilde het niet meer, het deed hem elke keer zo vreselijk veel pijn dat hij zo was, dat hij tot deze dingen in staat was. Hij legde zijn hoofd tegen haar schouder aan, zijn gezicht was heel bleek en hij had zijn ogen gesloten.

Werkkamer Leroy

Koningin Lolita Fullbright

“Lieverd toch…” Ze bleef het herhalen, ze vond het vreselijk om hem zo te zien. Ze trok hem dicht tegen haar aan en sloeg haar armen beschermend om zijn lichaam heen. Ze merkte aan alles dat hij zich vreselijk voelde, dat hij niet meer wist wat hij moest hij leek haast wel radeloos.
Hij kon het niet meer, hij wilde dat het ophield want hij kon er niet meer tegen. “Dat weet ik, schatje, ik weet dat je het niet expres doet. Is het nu over?” Vroeg ze zacht. Het leek over te zijn doordat hij nu ineens zo wanhopig was. Ze drukte haar lippen zacht op zijn voorhoofd en hield hem nog steeds stevig vast.

Werkkamer Leroy

Koning Leroy Fullbright

Ze zei dat ze het wist, ze vroeg of het over was. Hij schudde langzaam zijn hoofd. ‘Ik ben denk ik gewoon te zwak nu…’ fluisterde hij. Hij voelde haar zachte aanrakingen, haar lippen op zijn voorhoofd. Hij hield zoveel van haar. Zo vreselijk veel. Ze bleef hem vasthouden, de steken trokken door zijn zij heen. Hij leunde tegen haar aan, zijn lichaam bleef trillen, maar hij wilde gewoon tegen haar aan zitten. ‘Ik wil jou geen pijn doen… niet lichamelijk, maar ook niet emotioneel… ik moet altijd kiezen tussen die twee….’fluisterde hij. Hij wilde haar niet bedriegen, niet ontrouw zijn, niet iets doen wat ze niet wilde, maar hij wilde het ook niet juist bij haar doen. Hij wist niet wat erger was, hij wilde het gewoon allemaal niet meer. ‘Het lijkt alleen maar of het elke keer erger wordt… langer duurt en meer van mijn energie wegneemt… ‘ fluisterde hij, zijn stem trilde ook.

Werkkamer Leroy

Koningin Lolita Fullbright

Het was nog niet over, hij was nu gewoon te zwak, toch vond ze het prettig als hij zo was, ze wilde hem alleen maar bij zich houden en hij leek hetzelfde te willen.
Hij gaf aan dat hij haar geen pijn wilde doen, niet lichamelijk, maar ook niet emotioneel. Ze slikte even. “Dat weet ik… je zult altijd een keuze moeten maken, je weet dat ik daardoor niet minder van je zal gaan houden.” Fluisterde ze tegen hem terug.
“Nee, Leroy, het komt wel weer goed, echt, het lijkt alleen maar alsof het langer duurt.” Ze wilde hem hoop geven, terwijl ze zelf ook dacht dat het langer duurde.
“Kom, ik zal je verbinden…” Hij bloedde anders veel te veel.

Werkkamer Leroy

Koning Leroy Fullbright

‘Lolita,ik hoor het als je liegt. Ik vind het lief van je, maar ik weet dat je dit zelf ook denkt,’ fluisterde hij, omdat hij nou eenmaal heel goed wist hoe het zat. Hij wist wanneer ze loog, gelukkig kende hij haar wel zo goed. Ze zei dat ze hem zou verbinden, hij knikte langzaam. ‘Doe alsjeblieft voorzichtig…’ fluisterde hij. Hij wist niet of hij heel veel aanrakingen kon hebben en hij wilde niet dat hij meteen helemaal omsloeg omdat ze iets verkeerd deed. Dat zou hij er echt niet bij kunnen hebben. ‘Ik hou van je, je bent veel te goed voor mij… altijd…’ fluisterde hij, vol liefde, al klonk zijn stem nog wat donker. Daar kon hij niets aan doen. Hij sloot zijn ogen weer, hij had echt veel pijn.

Werkkamer Leroy

Koningin Lolita Fullbright

Hij hoorde het dat ze loog. Ze slikte even. “Ik wil gewoon dat je weer beter wordt, Leroy, dat we weer samen gelukkig kunnen zijn… Want nu… nu lijkt het erop dat we nooit gelukkig zijn geweest en ook nooit meer zullen zijn…” Ze keek hem aan met de tranen in haar ogen.
Ze moest voorzichtig zijn wanneer ze hem verbond en ze knikte, ze baalde er wel van, ze wilde hem graag aanraken en weer naast hem slapen in hun bed. Ze miste het, ze miste het vreselijk erg.
Ze pakte de spulletjes bij elkaar en begon langzaam en voorzichtig zijn wond opnieuw te verbinden. Hij zei dat hij van haar hield en dat ze altijd al veel te goed voor hem was. Ze glimlachte een klein beetje naar hem. “Ik hou ook van jou… echt ontzettend veel.” Fluisterde ze terug.

Werkkamer Leroy

Koning Leroy Fullbright

Hoewel hij hetzelfde gevoel had, kwamen haar woorden hard aan. Hij zag de tranen in haar ogen en hij ademde diep in. 'Lolita...' Begon hij zacht. 'Je weet dat ik je nooit wil laten gaan, maar als jij denkt dat je met iemand anders wel gelukkig kan worden, moet je bij mij weggaan... Je verdient dit niet...' Fluisterde hij. Hij vond het moeilijk om te zeggen, maar als ze echt het gevoel had dat ze niet meer gelukkig zouden zijn, dan moest ze weggaan bij hem. Hij wilde het niet, hij wilde het echt niet, maar hij wilde het beste voor haar. 'Ik hou zo veel van je, ik vind het verschrikkelijk dat ik je niet gelukkig kan maken... ' fluisterde hij. Ze ging aan de gang met het verband en hij sloot zijn ogen weer, hij trilde nog erger, maar hij deed verder niks. 

Werkkamer Leroy 

Koningin Lolita Fullbright

Zijn woorden deden haar pijn en langzaam gleden de tranen over haar wangen, ze wist hoe moeilijk hij het vond om dit te zeggen en het was vreselijk. “Nee, ik zou jou nooit willen verlaten, Leroy, nooit. Zonder jou kan ik al helemaal niet gelukkig zijn, zeg alsjeblieft niet van die rare dingen lieverd. Alsjeblieft…” Fluisterde ze met een dichtgeknepen keel tegen hem, de wond was klaar en ze sloeg haar armen daarom weer om Leroy heen.
“De enige manier waarop ik gelukkig wil worden, is met jou lieverd, alleen met jou… Er zijn genoeg momenten geweest waarop we wel gelukkig waren samen, daar moeten we gewoon weer naar streven, dat lukt ons wel…” Ging ze zachtjes verder terwijl de tranen langzaam langs haar wangen drupten

Werkkamer Leroy

Koning Leroy Fullbright

Haar woorden deden hem goed, echt goed. Hij wilde ook niet dat ze hem zou verlaten, echt niet. Hij sloeg zijn armen om haar heen en hij hield haar heel stevig vast, ook al deed het hem pijn. 'Ik wil ook gelukkig zijn... Met jou...' Fluisterde hij. Hij wilde het zo graag, hij wilde er alles voor doen, maar hij vond het vreselijk moeilijk. Hij drukte heel zacht zijn lippen op die van haar. Zijn handen gleden naar haar hals en hij legde zijn voorhoofd tegen haar aan. 'Ik had nooit gedacht dat het zo erg zou worden... Dat het gevoel zo mijn leven zou bepalen... Ik wil dit niet, maar ik ben nog erger verslaafd dan ik aan de drank ben...' Mompelde hij. Hij vond het zo erg dat hij niet gewoon kon doen wat hij wilde. 'Als ik jou niet had...' Zei hij zacht. Dan was hij echt verloren geweest. Er was geen betere vrouw voor hem dan Lolita. 

Koningin Lolita Fullbright

Ze voelde zijn armen stevig om haar heen en ze hoorde zijn fluistering, daardoor glimlachte ze weer een beetje en streek ze zacht over zijn rug heen. Ze voelde zijn lippen op de hare en daarna zijn voorhoofd tegen dat van haar. Ze haalde diep adem en keek hem in zijn ogen aan.
“Wat nou als we het nu proberen? Je bent zwakker op dit moment dan ik, kunnen we het niet gewoon proberen Leroy? Ik zou je nu tegen kunnen houden, ik wil gewoon zo graag dat het beter wordt…” Opperde ze nu. Ze kreeg een liefdevolle uitdrukking in haar ogen toen hij zei dat als hij haar niet had, ze wist dat hij dan echt niets meer zou kunnen.

Werkkamer Leroy

Koning Leroy Fullbright

Ze stelde voor om het nu te proberen, hij slikte even, maar misschien was het wel een goed idee. 'Oke...' Zei hij zacht. Ze had gelijk, hij was nu zwak, ze kon hem inderdaad tegenhouden. Hij wist niet of het zou werken, maar het zou geen kwaad kunnen nu, of zeker niet veel. Zijn handen gingen langzaam over haar lichaam heen. Hij trok haar dichter naar zich toe en hij ademde diep in. Hij drukte zijn lippen in haar hals, heel zacht, heel voorzichtig. Hij voelde zich heel zwak, maar dat was nu goed. Nu kon ze hem aan. Zijn handen gingen eigenlijk meteen naar de sluiting van haar jurk, wel heel gretig, maar toch was het duidelijk dat hij zwak was. 

Werkkamer Leroy 

Koningin Lolita Fullbright

Hij wilde het wel proberen, waarschijnlijk gaf hij haar gelijk. Meteen voelde ze zijn handen over haar lichaam gaan, ze genoot ervan, dit had ze gemist, heel erg gemist. Ze streek door zijn haren heen met haar handen en voelde zijn lippen in haar hals, allemaal heel zacht en voorzichtig. Ze kon een kleine kreun niet onderdrukken en voelde hoe hij zijn handen naar de sluiting van haar jurk bewoog, ze pakte zijn gezicht nu vast en zoende hem zachtjes.

Werkkamer Leroy

Koning Leroy Fullbright

Hij hoorde haar kreunen, waardoor hij nog wat gretiger werd. Hij trok haar jurk los, zonder voorzichtig te doen, het lukte hem gewoon niet. Hij trok haar weer dichter naar zich toe, zijn handen gingen gretig over haar lichaam heen en hij trok haar jurk gehaast uit. 'Als ik je pijn doe, moet je wel ingrijpen... Echt... Ik wil niet dat je mij mijn gang laat gaan...' Fluisterde hij. Hij zoende haar weer, dat was wel redelijk rustig, omdat hij geen kracht had om meer te doen. Hij liet zijn handen langs haar rug glijden en hij sloot zijn ogen even. 'Ik ben bang...' Mompelde hij. Hij was bang dat ze hem pijn deed, bang dat ze in zou grijpen, maar hij was ook bang dat hij haar iets zou doen. Zijn blik was verward, het werd alleen maar erger.

Koningin Lolita Fullbright

Haar jurk werd losgetrokken, ze hoorde het laatste stukje scheuren, Niet veel later was de jurk helemaal uit en drukte ze haar lichaam tegen hem aan.
Als hij haar pijn deed, moest ze ingrijpen. “Sstt, komt allemaal goed, Leroy.” Fluisterde ze tegen hem. Ze werd door hem gezoend, maar daarna mompelde hij dat hij bang was. Ze pakte zijn gezicht beet en keek hem diep in zijn ogen aan. “Jij houdt van mij en ik hou van jou, geen reden om bang te zijn, Leroy. “Fluisterde ze. Ze begon zijn shirt voorzichtig over zijn hoofd uit te trekken.

Werkkamer Leroy

Koning Leroy Fullbright

Hij luisterde naar haar zachte stem en hij knikte langzaam. Hij wist het ook wel, maar toch was hij ontzettend bang. Alles werd versterkt door zijn gevoel. Ze pakte zijn gezicht vast, hij drukte zijn lippen op die van haar en hij zoende haar zacht. Zijn handen gingen langzaam over haar lichaam heen, haar huid was zo zacht, het voelde allemaal vreselijk vertrouwd en dat zorgde ervoor dat hij vrij rustig bleef. Ze trok zijn shirt uit, ze deed voorzichtig, toch dook hij in elkaar omdat het hem zo veel pijn deed. 'Het gaat wel...' Mompelde hij meteen, want hij wilde niet dat ze ophield. Hij wist dat hij beter rust kon houden, maar daar was hij niet zo goed in. Zeker nu niet. Hij zoende haar weer, hij wilde zichzelf bezig houden, dan ging het beter. Anders werd hij alleen maar onrustiger. 

Werkkamer Leroy 

Koningin Lolita Fullbright

Ze werd zacht door hem gezoend, ze genoot er echt van, het was heerlijk om met hem te zoenen, dat was het altijd al geweest. Ze liet een zachte kreun horen en wanneer ze zijn shirt uittrok, zag ze dat hij in elkaar kromp, meteen zei hij dat het wel ging en daardoor knikte ze. Haar vingers gleden naar beneden, naar zijn broek en ze begon die nu ook los te knopen.


Werkkamer Leroy