Red Dead Redemption

Ryan Marston

Jayne was misschien wel net zo snel als dat hij was, ze had zijn broek zo uit. Meteen daarna werd hij geknepen en naar haar toe getrokken. Hij keek haar grijnzend aan, hij drukte nog even zijn lippen op die van haar, daarna drong hij bij haar naar binnen. Al zijn gedachten verdwenen naar de achtergrond en hij ging helemaal op in wat er nu gebeurde. Langzaam maar zeker werd hij rustiger en zakte de woede nog verder weg. Hij keek Jayne even aan, daarna pakte hij haar gezicht weer vast en zoende hij haar. Hij hield het niet lang vol om zijn handen stil te houden, al snel gleden ze weer over haar warme huid heen, zijn vingers streelden gelijkmatig over haar lichaam. Hij leek bijna verdoofd te zijn door wat er gebeurde, maar dat was wel even fijn nu, het gaf hem rust.

Jayne Marston

Ze zag hem grijnzen door wat ze deed en daardoor knipoogde ze even naar hem terug. Ze kreunde zacht toen hij bij haar naar binnen drong en sloot haar ogen terwijl ze langzaam opging in de bewegingen van Ryan. Het was heerlijk en wanneer het voorbij was, liet ze zich achterover vallen op de bank. Ze streek langs het gezicht van Ryan met een glimlach op haar lippen.

Ryan Marston

Hij had zijn ogen gesloten, hij genoot van de zachte aanrakingen van Jayne, het hield hem rustig, zelfs nu. Langzaam maar zeker leek hij weer na te kunnen denken, daardoor keek hij haar weer aan. Ze had een glimlach op haar gezicht staan, hij drukte zacht zijn lippen op die van haar, daarna ging hij weer liggen. Hij kon nog niet echt geloven wat er allemaal gebeurd was, misschien maar goed ook. Nu hij hier zo even lag, begon hij zich wel steeds meer te beseffen wat er eigenlijk gebeurd was tussen hem en Jayne. Daardoor kwam hij langzaam overeind. Dit was nooit zijn bedoeling geweest. Dit was juist precies wat hij niet wilde, maar nu kon hij het moeilijk terug draaien. ‘Je hebt echt een geweldig lichaam…’ mompelde hij, al was aan zijn stem ook wel te horen dat dit nooit zijn bedoeling was.

Jayne Marston

Ze voelde zacht zijn lippen weer op de hare en hij ging naast haar liggen, ze legde haar hoofd tegen hem aan. Hij mompelde zacht dat ze een geweldig lichaam had. Ze grinnikte daardoor even. “En jij kan fantastisch zoenen.” Lachte ze hem toe. “Luister, Ryan, ik wil gewoon normaal met elkaar om blijven gaan. Zie dit maar als een soort vrienden dienstje, al moet je niet denken dat vrienden dit vaak voor elkaar doen.” Plaagde ze hem.

Ryan Marston

Hij hoorde haar grinniken, ze zei dat hij fantastisch kon zoenen, daardoor grijnsde hij zelf ook even. Ze wilde dat ze nog normaal met elkaar om konden gaan, hij moest dit zien als vrienden dienst, maar het kwam niet vaker voor. ‘Ohja?’ vroeg hij plagend aan haar. ‘Hou mij maar eens tegen nu…’ zei hij daarna. Hij vond het heerlijk om zo met elkaar om te kunnen gaan. ‘We kunnen nog gewoon normaal met elkaar omgaan, ik baal gewoon een beetje van mezelf, dat is alles,’ zei hij tegen haar. ‘We hoeven het ook helemaal niet vaak te doen. Wat is vaak? Één keer per dag is goed toch?’ ging hij even door, nog steeds met een grijns op zijn gezicht. Hij raapte haar kleding op en gooide het in haar gezicht, daarna trok hij zelf zijn broek aan. Hij ademde diep in en hij schudde zijn hoofd even. Het was ongelooflijk wat ze op dit moment met hem deed, ze kreeg hem aan het lachen terwijl zijn moeder net overleden was. Normaal gesproken lachte hij niet als hij zich echt goed voelde.

Jayne Marston

Hij plaagde haar en zei dat ze hem nu maar eens tegen moest houden. “Hoezo? Nog nooit goede seks gehad?” Plaagde ze hem terug met een grijns rond haar lippen. Hij baalde een beetje van zichzelf, ze hield haar hoofd wat schuin en keek hem aan met een vragende blik, dat leek niet eraan te liggen wat ze net hadden gedaan, daar leek hij totaal niet van te balen. Hij vroeg haar wat vaak was en had het over één keer per dag, ze gaf hem een stomp door deze woorden. Daarna stond hij op en raapte hij haar kleding op en gooide die naar haar toe, ze ving ze behendig op en zonder gêne trok ze die langzaam weer aan.

Ryan Marston

Door die vraag schudde hij zijn hoofd weer, met een enorme grijns op zijn gezicht. ‘Wel goede seks, alleen veel te weinig,’ zei hij plagend, al was het wel een beetje waar, al was het een bewuste keuze. ‘Blijkbaar hou ik het niet vol,’ voegde hij er dus ook aan toe. ‘Ik probeer mensen altijd op afstand te houden, of was je dat soms vergeten? Hierbij dus ook...’ legde hij haar langzaam uit. Ze wilde weten wat hij bedoelde. ‘Ik had niet verwacht dat ik hier zo makkelijk in mee zou gaan. Het was nooit mijn bedoeling…’ legde hij haar langzaam uit. ‘Er is één zwak moment en ik doe dit met jou. Ik had mezelf sterker verwacht. Dit betekend dat ik je begin te vertrouwen,’mompelde hij. Hij vertelde meer dan hij ooit gedaan had en dat maakte hem langzaam weer chagrijnig. Hij kreeg een stomp die er weer voor zorgde dat hij glimlachte. Ze trok haar kleding aan, zijn blik gleed langzaam over haar lichaam heen en hij ademde langzaam in.

Jayne Marston

Hij zei dat hij het blijkbaar niet uithield. Hij gaf aan dat hij mensen op afstand wilde houden, dat was hier dus ook bij. Ze knikte begrijpelijk even. Hij had niet verwacht dat hij zich zo snel erin mee zou laten gaan, het was nooit zijn bedoeling, er was een zwak moment en hij deed het al met haar, dat bekende dat hij haar begon te vertrouwen. “Een beetje seks zegt jou dat je me begint te vertrouwen?” Plaagde ze hem weer. Ze trok haar shirt over haar hoofd heen.
“Ryan, ik ben iemand die graag anderen helpt en iets in jou integreert me. Ik vind het belangrijk dat je je goed voelt en daarom doe ik dit soort dingen ook, je bent iemand waar ik leuk mee kan praten en dat vind ik heel erg belangrijk.” Zei ze hem nu met een glimlach. “Ik wil je niet verdrietig zien.” Fluisterde ze daarna.

Ryan Marston

Door wat ze zei glimlachte hij zwakjes. ‘Ja, dat zegt het mij inderdaad, anders had ik dit nooit laten gebeuren,’ fluisterde hij. ‘Ik heb nog nooit iemand zo dichtbij mij laten komen en dat betekend dat ik je mag, dat ik dichter naar je toe begin te groeien en dat maakt mij bang,’ mompelde hij langzaam. Hij had nooit gezegd dat iets hem bang maakte, maar dit maakte hem doodsbang. Hij hechte zich niet snel aan mensen, maar als dat eenmaal zo was ging hij door het vuur voor ze. Uiteindelijk deed het altijd alleen maar pijn. Ze hielp mensen graag en hij intrigeerde haar. Hij kon leuk met haar praten, het liet hem weer glimlachen. Toen ze zei dat ze hem niet verdrietig wilde zien werd zijn blik weer serieuzer. Hij pakte haar gezicht vast, hij zoende haar opnieuw, aardig fel. Langzaam liet hij haar weer los en trok hij zelf ook zijn shirt aan. Hij was wel verdrietig. Intens verdrietig. Hij had zielsveel van zijn moeder gehouden en dit deed hem meer pijn dan wat dan ook.

John Marston

Hij voelde hoe Amy haar armen om hem heen sloeg en hem tegen haar aan trok. Ze vertelde hem dat hij misschien wel het beste een wapen kon bedienen, maar dat Jack en Jayne niet weerloos waren. John moest haar daar gelijk geven, Jack en Jayne waren in hun leven vaker gevaar tegen gekomen en tot nu toe hadden ze het nog altijd gered. Zelfs een aantal keer zonder John en Amy. John zuchtte even. Hij kon er gewoon niet tegen dat hij niets kon nu. Vreselijk vond hij het.
"Ik weet het.."  gaf hij zachtjes toe, maar aan zijn gezicht was af te lezen dat hij er zeker nog niet relaxt onder was. "Maar ik kan er gewoon niet tegen als ik niks kan.. Dat het de vorige keren altijd goed is gegaan zegt niet dat.. Dat het nu wel.."  hij schudde even zijn hoofd. "Nee, laat maar,"  kapte hij zichzelf af. Hij moest er gewoon op vertrouwen, veel kon hij er toch niet aan veranderen. En als het fout zou gaan, ging het maar fout, hij kon zich wel druk maken maar dat zou niets veranderen.
Een kleine glimlach ontstond op John's gezicht toen Amy zei dat ze bij hem bleef, de hele nacht, ze had hem gemist en ze zei dat ze het wel zou overleven. John drukte een teder kusje op de lippen van Amy en keek haar met een kleine twinkel in zijn ogen aan. Amy was altijd de enige die op hem in kon praten als hij van de zeik was, of koppig was, normaal luisterde hij dan naar niemand, maar naar Amy luisterde hij altijd.

Amy Marston

Hij gaf haar er gelijk in, wel wat morrelend, ze glimlachte daar breed door, dat was nu eenmaal John, daarom hield ze zoveel van hem. Hij gaf nu aan dat hij het wist. Hij kon er gewoon niet tegen als hij niets kon doen. “Dat weet ik liefje, maar je kunt niet niets. Je kunt nog heel erg veel. Echt waar.” Zei ze zacht en ze streek over zijn gezicht heen.
“Je moet niet zo negatief zijn over jezelf, zal ik je anders helpen?” Vroeg ze liefdevol aan hem en ze legde haar hand op zijn wapen. Ze wilde hem met alle liefde van de hele wereld helpen.
“Het gaat gewoon goed, John, het gaat echt gewoon goed.” Ze streek even langs zijn hals.
Hij glimlachte nu en ze voelde een lief kusje op haar lippen van hem. Ze sloot haar ogen heel even en zag daarna de twinkeling in zijn ogen die ze zo heerlijk vond. Ze sloeg haar armen om zijn nek heen en drukte haar lippen nu steviger op de zijne.
“Maar ik zweer het, ik zou je zelfs nog op mijn rug naar boven tillen om gewoon naast je te kunnen slapen.” Er stond een brede glimlach rond haar lippen.

John Marston

Amy stelde hem gerust, ze zei dat het gewoon goed ging en herhaalde dat een paar keer. Daarna streek ze even langs zijn hals. Kippenvel ontstond op zijn lichaam. Niet veel daarna sloeg Amy haar armen om zijn nek heen en drukte ze haar lippen steviger op die van hem. John beantwoordde de kus en sloot zijn ogen even. Hij hield echt zielsveel van Amy. Zonder hem had hij nu nog steeds diep in de put gezeten, geestelijk. Hij had iemand nodig, hij kon het niet alleen, hoewel hij dat vaak genoeg toch had geprobeerd. Hij zou het ook nooit toegeven, maar hij wist het donders goed.
"Je bent gek," lachte John, toen Amy zei dat ze hem zelfs nog op haar rug naar boven zou tillen om gewoon naast hem te kunnen slapen. Hij legde zijn hand nu in Amy's nek en streelde met zijn andere hand langs haar kaaklijn. Ze was gewoon perfect. Perfect voor hem.
"Ik hou van je.." fluisterde John nu zacht. Vroeger had hij altijd enorm veel moeite gehad om toe te geven dat hij om iemand gaf, maar bij Amy draaide hij er niet meer omheen. Langzaam boog hij voorover en begon hij haar te zoenen.

Amy Marston

Ze voelde zich voor even weer jong en vrij, alsof er even geen verantwoordelijkheden waren, alleen zij en John.
Hij zei tegen haar dat ze gek was toen ze hem vertelde dat ze hem op haar rug naar boven zou tillen als het moest. Haar ogen twinkelden.
"Ik ben hartstikke gek, gek op jou." Lachte ze hem toe. Ze voelde zijn hand in haar nek, ze merkte dat die minder ruw was als normaal gesproken, hij had zo lang niets meer gedaan met zijn handen, hij was echt wel een paar maanden bij Cassandra geweest. Dat zou hem weer behoorlijk wat blaren kosten, al vond ze het nu alleen maar fijn dat zijn handen zacht waren, ze sloot haar ogen en genoot met volle teugen van zijn strelingen. Ze opende ze meteen weer toen John zei dat hij van haar hield. Ze keek hem doordringend aan. "Ik hou ook van jou." Fluisterde ze naar hem terug, opnieuw werd ze gezoend en ze zorgde ervoor dat ze John vol liefde en passie terugzoende.
Na de zoen duizelde het haar even. "Het is net alsof ik weer opnieuw verliefd ben." Haar glimlach was ontzettend breed naar hem.
"Heb je honger, John? Of zal ik je helpen met schieten?" Vroeg ze hem zachtjes terwijl haar vingers over zijn schouder gleden.

John Marston

Het voelde goed. Onwijs goed. Hij leek even in een andere wereld te zijn. Een wereld zonder pijn, zonder angst, zonder emotie en gevaar. Een wereld met alleen maar liefde. Met alleen maar Amy. John glimlachte breed toen de zoen beëindigd was. Amy zei dat het voelde alsof ze opnieuw verliefd was en dat zorgde voor een grijns op John's gezicht.
"Ik raak elke dag meer verliefd op je," zei hij op een gedempte toon. Hij glimlachte nog even en drukte zijn hoed goed op zijn hoofd.
"Laat dat schieten maar even zitten, anders gaat mijn humeur niet de goede kant op, denk ik," grinnikte John. "Maar eten klinkt goed," zei hij er direct achteraan.

Amy Marston

Ze zag hem glimlachen, het was echt heel erg lang geleden dat ze hem zo gelukkig had gezien, dat hij zo erg straalde. Hij zei zacht tegen haar dat hij elke dag meer verliefd op haar raakte. Ze glimlachte nu en gaf hem een kusje op zijn wang.
“Je bent wel een beetje een slijmbal geworden sinds je geheugenverlies hoor.” Lachte ze hem plagend toe.
Hij zei dat ze het schieten maar moest laten zitten, dat was niet zo heel erg bevordelijk voor zijn humeur. Ze streek over zijn rug heen. “Je hebt waarschijnlijk vandaag ook nog helemaal niets gegeten, hé? Soms moet je echt wat beter voor jezelf zorgen, hoor.” Waarschijnlijk was hij die ochtend meteen gaan schieten zonder een ontbijtje te nemen. Ze liep naast hem mee naar het huis waar Cassandra ook nog aanwezig was.

Cassandra McSmith
Na het opruimen van de boodschapjes vond ze de keuken erg leeg. Leeg wat betreft de afwas. Weinig gebruikte spullen. Dat duidde waarschijnlijk er op dat er nog niemand heeft ontbeten, gegeten of wat dan ook.
Ze was dus ook gelijk bezig met het klaarmaken van ontbijt, of lunch. Ze had namelijk geen idee of er misschien niet toch al stiekem gegeten is geworden zonder afwas achter te laten. Vanuit de keuken verspreidde zich alvast een heerlijke geur van gebakken eitjes.

Jayne Marston

Ze was een tijdje bij Ryan gebleven, ze hadden niets meer gedaan samen, maar ze was wel de hele tijd bij hem gebleven om hem te steunen in deze tijd. Hij had het echt moeilijk dat zijn moeder was overleden. Ze liet hem zo zien hoe een echte vriend zich zou gedragen en ze hoopte dat hij het ook werkelijk zou waarderen. Nu was ze een ontbijtje aan het klaarmaken voor hun allebei, Ryan lag nog te slapen. Ze bakte wat eieren met spek, een heerlijke geur kwam de keuken in.

Ryan Marston

Hij was laat in slaap gevallen, maar hij was wel blij dat Jayne er was. Hij wist dat ze waarschijnlijk echt haar best voor hem deed en dat waardeerde hij meer dan hij haar liet zien. Hij moest er verschrikkelijk aan wennen, maar het was heel goed dat hij nu niet alleen was, dat wist hij ook wel. Hij werd langzaam wakker, even bleef hij nog in bed liggen, daarna kwam hij langzaam overeind. Hij trok zijn kleding aan om even later naar beneden te lopen, wat nog niet heel soepel ging. Zijn gezicht stond nog altijd strak van de pijn bij elke stap die hij zette, maar hij vertikte het om rustig aan te doen. Toen hij een heerlijke geur rook, verscheen er een glimlachje op zijn gezicht. Blijkbaar was ze een ontbijtje aan het maken. Hij zag dat hij gelijk had, heel even keek hij haar aan. ‘Dat is nog eens goed wakker worden,’ zei hij tegen haar. Hij kwam bij haar staan en hij keek even naar wat ze aan het doen was. ‘Kan ik je ergens mee helpen?’ vroeg hij zacht.

Jayne Marston

Ze zag Ryan naar beneden komen en hij zei haar dat dit nog eens goed wakker worden was. Ze grinnikte zacht. “Ik had trek, en jij waarschijnlijk ook wel.” Vertelde ze hem nu. Ze legde net de eieren op de broodjes neer en zette de borden op tafel neer. Hij wilde weten of hij nog ergens mee kon helpen.
“Nee, ik ben al klaar, ga lekker zitten.” Zei ze uitnodigend tegen hem, ze schonk twee glaasjes verse jus d’orange in en ging nu ook bij hem zitten.
“Eet smakelijk, Ryan.” Knikte ze hem toe.

Ryan Marston

Hij ging aan tafel zitten en hij keek haar even aan. 'Dankje,' zei hij zacht. Dit was de eerste keer dat hij haar echt bedankte. Hij begon langzaam van het eten te eten, het smaakte hem heel erg goed. 'Wat wil je nou gaan doen?' Vroeg hij zacht aan haar. 'Je kan moeilijk bij mij blijven wonen...' Zei hij daarna met een grijnsje op zijn gezicht. 'Al kan ik best wat hulp gebruiken met al het werk...' Zei hij daarna. Hij nam weer een paar happen eten en daarna keek hij weer naar haar. 'Ik kan mij ook goed voorstellen dat je liever thuis bent nu. Zo leuk is het hier nou ook weer niet... En ik ben helemaal niet zo gezellig...' Zei hij zacht tegen haar. 

Jayne Marston

Hij bedankte haar en ze glimlachte daardoor even naar hem terug. Ze had niet eens door dat hij haar haast nooit bedankte, ze merkte wel aan hem dat hij haar over het algemeen wel dankbaar was. Hij wilde weten wat ze nu ging doen, ze kon moeilijk bij hem blijven wonen. Ze haalde haar schouders even op.
“Dit voelde wel als een fijne vakantie.” Zei ze nu glimlachend. “Je woont echt op een mooi plekje, Ryan, ik heb er wel van genoten, een beetje jammer dat jij ook bij de prijs inbegrepen zat.” Plaagde ze hem nu. Ze begon te eten en luisterde naar hem. Hij kon zich voorstellen dat ze liever thuis was, zo leuk was het hier ook weer niet.
“Hé, wil je me wegsturen of zo? Ik begrijp de hint wel hoor, zeg het dan gewoon als je me niet langer hier hebt.” Ze plaagde hem er nog steeds mee, hij was echt geen vervelend gezelschap namelijk.

Ryan Marston

‘Ik wil je niet wegsturen en het was ook geen hint,’ zei hij ietwat kortaf tegen haar. Hij keek haar meteen ook niet meer aan. Hij nam nog een paar happen van zijn eten, maar daarna legde hij het bestek weg en kwam hij overeind. Hij stak zijn handen in zijn zakken en hij liep weg van de tafel. Hij wilde niet gemeen tegen haar doen, maar hoe langer ze hier was, hoe vervelender het zou zijn om weer alleen te zijn. ‘Weet je waarom mijn moeder vermoord is Jayne? Heb je enig idee door wie?’ vroeg hij aan haar, zijn stem klonk hard en hij keek haar niet meer aan, hij staarde voor zich uit met een wat harde blik in zijn ogen. ‘Je kan beter niet in mijn buurt zijn. Hoe graag ik je ook hier hou, hoe graag ik wil dat je langer blijft, hoe hard ik je hulp ook kan gebruiken, het is veel te gevaarlijk. Ik wil niemand onnodig in gevaar brengen en zo breng ik ons allebei in gevaar,’

Jayne Marston

“Ryan, ik plaagde je alleen maar.” Zei ze nu doordringend tegen hem. Hij kwam overeind en liep weg. Daarna vroeg hij of ze wist waarom zijn moeder vermoord was en of ze enig idee had door wie. Hij keek niet meer naar haar, maar zij bleef ook maar gewoon rustig zitten.
“Ik ben niet achterlijk. Ik denk dat ze vermoord is door je eigen vader, waarschijnlijk als waarschuwing dat je je niet teveel met ons moet bemoeien.” Zei ze rustig tegen hem, ze had er een tijdje over nagedacht, maar wist dat dit het enige was wat dicht genoeg in de buurt kwam.
Ze kon beter niet in zijn buurt zijn, hoe hard hij haar hulp ook kon gebruiken, het was te gevaarlijk. “Dus je geeft toe dat je hulp nodig hebt?” Ze plaagde hem weer en stond nu op om naar hem toe te lopen, ze ging voor hem staan. “Ryan, ik ben gek op gevaar, hoe gevaarlijker hoe beter, anders wordt het leven ook maar saai, al zal je me wegsturen, dan zal ik misschien voor je deur bivakkeren, wachtend op het gevaar.” Zei ze nu tegen hem, ze kende zichzelf soms iets te goed, maar iets eraan veranderen deed ze niet.

Ryan Marston

Hij reageerde niet meer op haar, het was duidelijk dat ze slim genoeg was om alles te volgen. Eigenlijk zorgde dat er alleen maar meer voor dat hij wilde dat ze hier in de buurt bleef. Ze kon hem helpen. Opeens zei ze dat hij toe gaf dat hij hulp nodig had, waardoor hij zuchtte. Het was maar goed dat hij doorhad dat ze hem plaagde. Ze stond voor hem, ze zei dat ze hield van gevaar. Ze zou voor zijn deur wachten tot het gevaar naar hun toe kwam. Hij bleef haar doordringend aankijken, bijna uit het niets greep hij haar vast en zoende hij haar, het was heftig en intens. Hij liet haar eigenlijk na een seconde al weer los en voor ze naar hem zou kunnen kijken draaide hij zich om en liep hij weer weg. ‘Als je van gevaar houdt, blijf dan vooral hier. Gevaar genoeg,’ mompelde hij.

Jayne Marston

Ze had dus gelijk, fijn, dat zorgde weer voor haar zelfvertrouwen, wat toch al erg hoog was, zo af en toe. Ze zag zijn doordringende blik en wist eigenlijk haast al wel wat hij wiilde, hij greep haar vast en zoende haar, het duurde heel erg kort, maar het was wel heftig. Ze pakte in een reflex zijn arm beet. Hij zei dat ze dan vooral hier moest blijven, want er was gevaar genoeg. Ze reageerde daar niet op.
“Als je dan zoent, doe het dan goed.” Er was een ondeugende twinkeling in haar ogen te zien en ze zoende hem opnieuw. Ze vond het gewoon leuk en Ryan was geen vervelende man.