Red Dead Redemption

Lucy Moore

Hij beaamde dat ze wel kon blijven, hij ging echter wat uitzoeken. 'Oké.' Was haar reactie daarop. Ze moest doen of ze thuis was, dat liet haar zwak glimlachen. Ze had niet eens een thuis, maar dat terzijde. Ryan verdween zijn werkkamer in en Lucy liep op haar beurt naar boven toe. Het was duidelijk dat hij alleen gelaten wilde worden, eigenlijk ontweek hij al haar vragen. Er gebeurden van alles momenteel waar ze echt niets van begreep, ze kreeg geen antwoorden waardoor de onwetendheid des ter groter werd. Eenmaal op haar kamer pakte ze een kladblok en een potlood waarnaar ze op het bed ging zitten. Ook al had ze zo besloten dit gedeelte van haar leven definitief achter haar te laten, ze kon het gewoon niet laten om toch wat te schrijven. Haar hoofd voelde overvol, het moest er gewoon uit, ze moest het wel van zich afschrijven. Vaak vloeide er juist op zulke momenten en op deze manier songteksten uit de woorden, met gemak. Zachtjes neuriede ze terwijl het potlood vloeiend over het papier bewoog en een reeks van woorden achterliet.

Huis van Ryan

Ryan Marston

Hij leunde achterover, hij had zijn ogen gesloten en het leek alsof hij sliep, maar uit het niets kwam hij weer overeind. Natuurlijk kon hij niet slapen nu, al was hij wel aardig moe. Hij was al een tijdje wakker en het was nogal een intensieve dag geweest, maar hij was te onrustig om te slapen. Hij ruimde de spullen op en hij liep heel moeizaam naar de woonkamer, stapje voor stapje. Hij pakte een glas water, dronk een paar slokken en hij sloot zijn ogen. Hij wilde naar John toe, hij wilde met hem praten over wat er allemaal gebeurde. Hij kon zijn paarden niet gebruiken en hij kon ook niet lopen, wat het iets lastiger maakte. Bovendien verwachtte hij ergens dat John hem misschien wel helemaal niet wilde zien, ook al kon Ryan hem helpen. Daarom stelde hij het maar uit tot hij iets meer op krachten was, dan was hij ook een stuk nuttiger. Hij liet zich op de bank zakken en hij sloot opnieuw zijn ogen. Zijn been voelde warm aan, wat waarschijnlijk niet zo'n goed teken was, maar hij had geen zin om er naar te kijken.

Huis van Ryan

Lucy Moore

Na een tijdje lag de kamer bezaaid met propjes papier. Ze was nogal een perfectionist en nooit echt tevreden. Als haar dan iets niet aanstond zou het stukje papier er onder lijden en verkreukelde ze het en gooide het weg. Uiteindelijk was ze best tevreden met een stuk tekst en die liet ze dan ook in kladblok zitten. De propjes papier begon ze te verzamelen en hield ze in haar armen. Met haar armen vol met de proppen papier liep ze naar beneden, direct merkte ze Ryan op, hij zat op de bank. De spanning in zijn kaak verraadde de pijn, wat hij nooit zelfstandig zou toegeven. 'Niet schrikken, ik ben het maar.' Gaf ze aan, omdat hij iedere keer weer schrok als ze naar binnen kwam gewandeld. Zwak glimlachte ze en gooide de proppen papier vervolgens weg in de prullenbak waarnaar ze terug naar de woonkamer liep.

Huis van Ryan

Ryan Marston

Omdat hij verging van de pijn, lette hij niet op wat er in huis gebeurde. Toen er opeens een stem klonk, schrok hij op, ondanks dat ze zei dat hij juist niet moest schrikken. Hij zuchtte zacht, het was gewoon even wennen. Hij leunde weer achterover, even ging zijn blik naar wat ze vast had, maar hij vroeg niets. Hij had echt geen zin om ergens over te praten. Ze liep weg om het papier weg te gooien, al vrij snel kwam ze de woonkamer weer in. Hij kon het horen, want nu had hij zijn ogen weer gesloten. Hij wist ongeveer hoe ze liep, wat handig was, want dan zou hij het meteen horen als er iemand anders door het huis liep. Als hij tenminste alert was. ‘Hoe is het met de paarden?’ vroeg hij zacht. Dat wilde hij dan weer wel weten, want dat was belangrijk voor hem en Lucy was de afgelopen tijd het meeste bij de dieren geweest. Dat zijn merrie gewoon constant ziek was, wist hij wel. Hij verwachtte ook niet meer echt dat ze beter werd. Hij hoopte het wel, maar hij wist niet eens echt wat het dier mankeerde, ze was gewoon ziek. Hij hoopte dat de kreupelheid van zijn hengst wat minder was, al verwachtte hij dat ook dat nog wel een paar dagen zou duren.

Huis van Ryan

Lucy Moore

Net op het moment dat ze weer naar boven wilde lopen vroeg hij haar hoe het met de paarden ging. Ze stopte abrupt en draaide terug om naar hem te kijken. 'De merrie gaat niet echt achteruit, maar ze wordt ook niet bepaald beter. En je hengst, ja hij was stijf, maar verder viel het wel mee, hij loop niet echt kreupel. '  Legde ze hem uit terwijl ze met haar vingers een beetje door haar haren kamden. 'Kan je niet beter naar bed gaan, als je hier toch met gesloten ogen gaat zitten?'  Weer kwam hier haar bijdehandheid en eerlijkheid naar boven, dat zat gewoon in haar, was niet te veranderen. Maar ze klonk nu tenminste vriendelijker.

Huis van Ryan

Ryan Marston

Hij knikte langzaam. ‘Bedankt dat je ze een beetje in de gaten houdt…’ zei hij, waarschijnlijk was dit de eerste keer dat hij haar echt bedankte, maar nu meende hij het duidelijk ook. Toen ze daarna opeens een ontzettend bijdehante opmerking maakte, merkte hij dat het hem te veel werd. De pijn zorgde ervoor dat hij heftig en opvliegend reageerde, nog erger dan normaal. Alles wat er vandaag gebeurd was, zorgde ervoor dat het nog veel erger was, hij had zo veel woede in zich. ‘Hou je kop dicht, Lucy…’ gromde hij tegen haar. ‘Denk je dat ik kan slapen zo, verdomme… bemoei je met je eigen zaken.’ Beet hij haar toe. ‘Maar ik rot al op hoor, als ik je in de weg zit. Jezus…’ zei hij daarna, meteen kwam hij overeind. Hoe veel pijn het hem ook deed, hij liep naar de trap. Zijn hele gezicht stond strak van de spanning, maar hij vertikte het om rust te nemen. Hij liep de trap op, wat helemaal verschrikkelijk aanvoelde. Misschien was het wel gewoon beter als hij alleen was.

Huis van Ryan.

Lucy Moore

Ryan bedankte haar dat ze zijn paarden een beetje in de gaten hield. Het zorgde ervoor dat haar mondhoeken omhoog krulden. 'Graag gedaan.' Echter gooide haar volgende opmerking roet in het eten, de sfeer sloeg volledig om. Ze moest haar kop dicht houden, met haar eigen zaken bemoeien. Verslagen keek ze hem aan, eigenlijk had ze het goed bedoeld en dan reageerde hij zo. 'Zo bedoelde ik het helemaal niet..' Begon ze zuchtend, ondertussen liep hij al naar de trap toe. 'Ik bemoei me juist nergens mee? Ik weet me god niet wat er hier allemaal aan de hand is, maar ik heb er toch helemaal niet meer naar gevraagd of me juist mee bemoeid? Ik zou namelijk niet weten wie die mensen zijn, waarom jij iedere keer gewond raakt.. Het is me al duidelijk hoor dat je het er niet over wilt hebben.' Gespannen keek ze naar hem, maar hij liep alweer de trap op. Ze schudde haar hoofd, teleurgesteld. 'Jammer dit, jij weet ook wel dat ik het zo niet bedoelde. Natuurlijk zou ik je niet op laten rotten. Het is jou huis, ik ben juist dankbaar ervoor dat je me hier nog een paar dagen laat zijn, dus ik zie die logica überhaupt niet helemaal?' Het was duidelijk aan haar stem te merken dat ze dit echt niet leuk vond. Iedere keer weer werd ze weer door hem door de grond geboord. 'Maar laat maar, misschien is het wel beter dat ik morgen weg ga. Ik heb ook geen zin om constant afgezeurd te worden door jou, doet ons beiden geen goed.'

Huis van Ryan.

Ryan Marston

Hij bleef stil staan omdat ze maar door ging. Hij voelde zijn ademhaling versnellen, zijn spieren spanden aan, er lag een woedende blik in zijn ogen. Hij kon het niet meer hebben. Hij kon helemaal niets meer hebben, alles wat ze zei was nu te veel en ze leek totaal niet door te hebben dat ze hem beter gewoon helemaal met rust moest laten. Nee, mevrouw had overal commentaar op. Echt op álles. Hij werd er helemaal gek van. Hij draaide zich om, ze haalde het bloed onder zijn nagels vandaan en hij wist dat dit een keer fout ging, zeker als ze zo doorging. ‘Het interesseert mij verdomme helemaal niets dat jij die logica niet ziet! Het interesseert mij niets dat jij dingen wilt weten, dat je je afvraagt wat er gebeurd en dat jij mij dankbaar bent. Wat mij interesseert, is dat jij mij met rust laat, als ik duidelijk laat merken dat ik wil dat je mij met rust laat! Dat je je niet gedraagt als mijn fucking moeder en dat je je kop dicht houdt over alles…’ schreeuwde hij. ‘Als jij morgen weg wilt, moet je morgen weg gaan. Je hoeft er niet mee te dreigen, want het boeit mij helemaal niets of je hier bent of weg gaat. Ik wilde je verdomme helpen, maar als je dat niet wilt, moet je lekker oprotten, zoals ik al zei. Doet wat je zelf wilt, Lucy. Maar laat mij alsjeblieft met rust, ook al bedoel je het niet goed. Het is beter als ik alleen ben, echt. Ik heb nogal veel aan mijn hoofd en je zorgt er voor dat ik alles op jou afreageer. Ik weet dat het niet eerlijk is, maar hou dan alsjeblieft op met die uitdagende en bijdehante opmerkingen. Ik kan er niet tegen, voor als het je nog niet duidelijk was…’ zei hij. 'En hou op met dit zielige gezeik. Ik zeur je niet constant af, ik bedankte je verdomme net nog! Dan moet jij weer een of andere opmerking maken over iets wat in jouw ogen anders is, wie wordt er dan afgezeken? Volgens mij zeik jij mij af, of niet soms?' vroeg hij sissend aan haar.

Marcel Marston

Hij hoorde de geïrriteerde stem van Chayenne en concludeerde dat ze niet zo blij was met haar blauwe oog en met het feit dat John haar pijn gedaan had.
"Chayenne, het is gewoon een klootzak. Ik heb je gewaarschuwd," sprak Marcel nu. Hij draaide zijn hoed even recht en keek naar Jack toen Chayenne hem toesnauwde dat hij op moest houden met dat zenuwachtige gedoe. Jack zei terug dat ze haar bek moest houden en schold haar uit, waarna hij gewoon verder ging met heen en weer lopen. Marcel schudde zijn hoofd.
"Je weet dat, als je dat wilt, ik altijd een paar mannen naar John kan sturen, Chayenne. Desnoods ga je mee," zei hij nu.
Marcel keek Syauron nu even aan, die begon over Ryan, die niet zo blij was geweest met het briefje. Marcel grijnsde even kort, hoewel hij niet eens veel haat had tegenover Ryan. Het was niet dat hij Ryan mocht, maar ook niet dat hij hem haatte, zoals hij John haatte. Echter had de vader van Ryan, dus de oom van Marcel, contact opgezocht en gevraagd of Marcel hem een beetje had kunnen helpen, omdat hij niet wilde dat Ryan met John om ging. John was een schande voor de familie. Ryan's vader wilde dat Ryan slim werd en zich bij de Maniakken zou voegen.
"Het doet er niet toe wie dat grietje is," reageerde Marcel nog even op Syauron's woorden. "Tenzij dat voor jou van belang is natuurlijk."


John Marston

Hij voelde dat Jayne haar hand op zijn schouders legde en hij zuchtte even luid. Jayne vroeg hem of Chayenne hem boos had gemaakt, en John knikte kort als antwoord. Er liep nog een dun straaltje bloed uit zijn neus, maar toen hij dat wegveegde leek het alweer over te zijn. Het had erger af kunnen lopen, dat besefte hij maar al te goed.
"Je moeder is binnen. Ze moet uitrusten," sprak John nu gedempt, omdat Jayne vroeg waar haar moeder was. John baalde ervan dat hij Amy niet beter had kunnen helpen in het gevecht met Syauron en dat hij zijn eigen zoon niet eens had kunnen beschermen.
Ineens vroeg Jayne, toen ze richting de boerderij liepen, of ze 'hem' gingen halen. Dat doelde ze op Jack, wist John. John keek even met een doordringende blik naar Jayne.
"Ik laat jou niet naar Rio Dondono gaan, ik wil niet dat jij daar straks ook zit," antwoordde John nu. Het was wel duidelijk dat hij veel om zijn kinderen gaf. Helaas was dat dus ook een zwak punt van hem. "Maar ik ga hem daar niet lang laten zitten.." mompelde hij er nog kort achteraan.

Lucy Moore

Haar adem hield ze gespannen in terwijl ze hem liet uitpraten. Hij draaide de rollen precies op. Zuchtend richtte ze haar blik op de grond. Ze moest hem met rust laten, haar kop dicht houden, opnieuw. Het boeide hem niet of ze weg ging of niet, ze moest gewoon ophouden met dit zielige gezeik, hij bedankte haar net nog. Het verlangen om daar fel op te reageren was groot, maar toch hield ze haar lippen stijf op elkaar en ademde via haar neus diep in. 'Ik had het goed bedoeld, je bent moe, dan is het toch beter als je naar bed gaat? Vooral nu je gewond bent kan je die rust zeker wel gebruiken. Het spijt me dat ik het zei, oke?' Zei ze zacht, de teleurstelling dat het op deze manier moest duidelijk hoorbaar. 'Je zegt net zelf dat jij je op mij afreageert. Maar dan als nog. Ik kan gewoon niet veranderen hoe ik ben Ryan, het is mijn identiteit, het is hoe ik ben..' Eigenlijk hoe ze is geworden, door de jaren heen, hardheid was het overlevingsmiddel. 'En omdat jij daar niet mee kan omgaan zoals je al zei, lijkt het mij beter als ik toch morgen ga. Je hebt blijkbaar genoeg aan je hoofd en zoals ik al zei, ik wil geen last zijn, wat ik op deze manier wel ben. Het spijt me oke? Het spijt me dat ik bijdehand ben en dat niet kan veranderen.' Haar stem stierf weg en ze slikte. Ze wreef over haar haren heen, ze had echt niet terug moeten komen, het deed niemand goed.

Huis van Ryan.

Ryan Marston

Ze maakte het er niet echt beter op, hij had al zijn zelfbeheersing nodig om haar niet aan te vliegen en eigenlijk was dat niets voor hem. Hij kon wel heel heftig reageren, maar hij zou niet zomaar iemand lichamelijk pijn doen, dan moest de ander eerst beginnen. Zeker bij vrouwen had hij het niet, maar op de een of andere manier nu wel. Elke keer. Hij moest zichzelf zo ontzettend inhouden. ‘Ik kan mezelf ook niet veranderen, Lucy. Net zo goed als jij dat niet kan. Ik probeer rekening met je te houden, ik probeer te wennen aan het feit dat er constant iemand in de buurt is, ik probeer je te negeren als je iets zegt waar ik niet tegen kan, ik probeer mijn mond dicht te houden, maar het lukt niet elke keer. Zeker nu niet, na vandaag. Kijk maar wat je doet. Zoek het maar uit.’ Zei hij tegen haar, hij had er geen zin meer in en hij was bang dat hij echt zijn zelfbeheersing zou verliezen als ze hier nog langer over door zouden gaan. ‘Ik ga zelf wel weg. Misschien is dat beter,’ beet hij haar nog toe. Hij ging wel naar John toe. Het werkte vast beter als hij afleiding had en hij gewoon bezig kon zijn. Hoewel hij echt verging van de pijn, wilde hij geen seconde langer hier blijven. Hij liep naar de stallen, zijn paard was dus alleen stijf. Heel snel zadelde hij het dier op, om daarna naar de boerderij te rijden. Zijn been deed echt pijn, maar als hij stil zat viel het allemaal mee. Zodra hij bij de boerderij was, liet hij zijn paard rustiger gaan, waarschijnlijk zou John denken dat er iemand kwam om hem iets te doen, daarom besloot hij er iets rustiger naar toe te rijden.

Boerderij John en Amy

John Marston

Jayne liep net voor hem uit naar binnen toen John hoefgetrappel hoorde, alweer. Hij was door de aanvallen van de laatste tijd weer extra oplettend geworden en draaide zich dan ook met een ruk om nu en had binnen een paar seconden zijn wapen schietklaar en gericht op de persoon en het paard die zijn erf op reden. Echter duurde het niet lang voordat hij besefte dat dit geen belager was. Dit zouden sowieso al niet zo rustig aan komen. En hij zag op een gegeven moment aan het gezicht van de persoon dat het Ryan was. John zuchtte even gedempt, stopte zijn wapen weg en haalde diep adem. Kon hij dit aan nu? Kon hij normaal doen tegen Ryan? Hij herinnerde zich wat Amy gezegd had. Dat hij een keer met Ryan zou moeten praten. Maar nu al? Wat kwam Ryan überhaupt doen?
John bleef staan voor de deur van de boerderij. Niet wetend wat hij moest doen. Naar binnen lopen en Ryan negeren? Of naar hem toe lopen en doen alsof er niets aan de hand was?

Ryan Marston

Hij zag John staan, hij wist heel goed dat hij niet wist wat hij moest doen. Hij vond het niet meer dan logisch. Hij kwam heel moeizaam van het paard af, daarna liep hij langzaam naar John toe. Hij ademde diep in en uit, zodat de pijn dragelijk was. Hij gaf hem de brief aan, het briefje dat Syauron zelf aan hem gegeven had. ‘Dit is wat ik gekregen heb, ik dacht, misschien heb je er iets aan,’ zei hij tegen John. Waarschijnlijk niet, maar dan nog. Hij wilde John op de hoogte houden van alles wat hij te horen kreeg, gewoon omdat het wel zo eerlijk was, omdat het om zijn zoon ging. Hij liet zijn blik kort over John heen gaan, Ryan kon aan zijn houding zien dat hij opgefokt en woedend was, hij herkende het omdat hij er zelf ook zo uitzag als hij die gevoelens had. Het leek ook alsof hij gevochten had. ‘Ze zijn hier ook geweest,’ was dus zijn conclusie. John leek gelukkig niet heel erg gewond te zijn. Hij wilde van alles tegen John zeggen, maar hij zweeg. Hij wist niet hoe hij met deze situatie om moest gaan en hij deed verschrikkelijk zijn best, maar het was onwennig. ‘Ik heb met Jayne wat gedronken. Toen we terugliepen werden we achtervolgd. Het was Eric, met wat vrienden. ‘zei hij kort, zodat John ook meteen daarvan op de hoogte was. ‘Kan ik iets voor je doen?’ vroeg hij daarna. Het was heel wat dat hij dat vroeg, al verwachtte hij niets anders dan dat John zou zeggen dat hij weg moest gaan. Eigenlijk sloeg het nergens op. Als hij thuis zat, werd hij lastig gevallen, John werd lastig gevallen. Het was veiliger als hij hier was, dan zagen ze meer. Maar hij wist dat hij veel liever alleen was en voor John gold hetzelfde.

John Marston

Hij bleef naar Ryan kijken. Hij kon er niets aan doen, hij vertrouwde hem gewoon nog niet voor de volle honderd procent. Voor John iemand volledig vertrouwde ging er wel heel wat tijd overheen.
Even was het stil, toen Ryan naast hem kwam staan. John bleef zijn bewegingen nauwkeurig volgen. Hij had het niet eens meer door dat hij dat deed, het was automatisme geworden. Toen Ryan zijn hand bewoog richting zijn zak, verplaatste John zijn hand heel langzaam naar zijn revolver. Ook dat ging automatisch. Hij haatte het dat hij niemand vertrouwde behalve Amy en de kinderen en nog een paar uitzonderingen. Maar het was niet anders.
Toen Ryan een briefje aan hem overhandigde, pakte John die aan. Ryan vertelde hem dat dit was wat hij gekregen had en dat hij dacht dat John er misschien iets aan zou hebben. John vouwde het briefje open en zijn blik gleed over de woorden heen. Opnieuw leek de woede in hem het kookpunt bereikt te hebben. Hij kneep in een keer het briefje fijn en hield het in zijn gebalde vuist zitten. Zijn knokkels prikte en zweerde nu hij zijn hand zo erg aanspande, maar er was geen pijn van zijn gezicht af te lezen.
Er hing een ongemakkelijke stilte. John schuifelde wat heen en weer op zijn plaats en stopte uiteindelijk het briefje maar weg. Toen Ryan begon over Jayne, keek John hem plotseling aan met een felle blik. John beet even op zijn eigen lip en slikte wat flinke scheldwoorden weg.
"Waarom was Jayne bij jou?" vroeg hij nu aan Ryan. John herinnerde zich dat Amy had verteld dat Syauron had aangegeven dat Jack gevangen zat dankzij Ryan. Jack was niet lang voor dit hele voorval bij Ryan over de vloer geweest. John wilde niet dat Jayne straks ook vast zou zitten in Rio Dondono. Hij wist niet wat de plannen waren van Marcel. Het enige wat hij wist, was dat Marcel zijn doel wilde bereiken. En dat was John aan zijn kant hebben. Of dood hebben. En dat werd dus het tweede, want John zou nooit een Maniak worden. Nooit.
"Ik zal mijn god niet weten wat je voor mij kan doen. Ik weet niet eens wat ik zelf moet doen.." mompelde John nu gedempt toen Ryan vroeg of hij iets voor hem kon doen. John overwoog of hij naar Rio Dondono moest gaan. Om zichzelf te ruilen voor Jack. Marcel zou dat waarschijnlijk alleen maar leuk vinden. Maar John wilde alles hier niet achterlaten.
Hij sloot zijn ogen weer even omdat er opnieuw een duizelig gevoel door hem heen ging. Wat had hij toch? Misschien was hij veel te gespannen, misschien dacht hij veel te veel na. Het duizelige gevoel zakte langzaam weer weg en John zuchtte zacht en opende zijn ogen weer. Hij drukte zijn hoed verder op zijn hoofd, zodat zijn gezicht minder goed zichtbaar was en keek even langs de horizon of hij dingen kon spotten die niet klopte. Echter leek alles rustig.

Ryan Marston

Het eerste wat John vroeg was waarom Jayne bij hem was. Daardoor sloot Ryan zijn ogen en dacht hij terug aan die middag. ‘Ik was thuis en ik werd bedreigd. Jayne zag toevallig dat er iemand naar binnen ging en greep in,’ legde hij kort uit. ‘We hebben even gepraat, daarna vroeg ze mij of ik mee ging wat drinken, omdat ze eigenlijk al onderweg was naar de saloon…’ legde hij uit, zodat John het begreep. ‘Ik had misschien beter kunnen weigeren,’voegde hij er nog zacht aan toe. John wist niet wat hij kon doen, hij wist niet eens wat hij zelf moest doen. ‘Als je er voor kiest om naar Rio Dondono te gaan, zou ik met je mee kunnen. Je hebt niets met mij. Het maakt je niet uit als ik sterf of wat dan ook. Daarom ben ik juist geschikt om er bij te zijn, want ik kan je wel helpen en je hoeft je geen zorgen te maken om mij,’ zei hij. ‘Als je dat niet wilt, zou ik hier kunnen blijven om op Amy en Jayne te letten, in de tijd dat jij weg bent. Maar ik betwijfel of je mij genoeg vertrouwd,’ noemde hij een paar opties op, omdat hij hier ook al over nagedacht had. Hij leunde op zijn ene been, om de ander te ontlasten. Hij volgde de blik van John, er was helemaal niets te zien, maar zo hoefden ze elkaar tenminste niet aan te kijken. ‘Ik had uit je buurt moeten blijven,’ zei Ryan opeens, uit het niets. ‘Ik probeer mijn fouten recht te zetten, maar daardoor wordt deze hele klote situatie alleen maar erger. Dat spijt mij, John.’ Zei hij, hij meende het oprecht, het speet hem. Het liefste zag hij ook gewoon dat iedereen veilig was, Jack was een goeie gozer en hij verdiende dit niet.

John Marston

Hij luisterde naar Ryan toen hij vertelde dat Jayne hem te hulp schoot toen hij bedreigd werd. John glimlachte even kort, maar die glimlach verdween al gauw weer toen Ryan zei dat hij niets aan hem had en dat het hem niet uitmaakte of Ryan zou sterven of wat dan ook. Die woorden deden John toch echt pijn en maakte hem kwaad. Iedereen dacht zo over hem. Iedereen dacht dat hij maar een kille gozer was die na het plegen van een moord gewoon normaal sliep en iedereen dacht dat het hem geen pijn deed als er mensen stierven. En dat terwijl John juist degene was die iedereen maar al te graag wilde helpen en zichzelf graag voor andere op zou offeren. Hij zou nooit onschuldige mensen vermoorden. Nooit.
"Jezus, Ryan," gromde John nu. "Ik wist niet dat zelfs jíj zo over mij dacht. Ik zou nog liever zelf sterven dan dat iemand voor mij zou sterven. Maar blijkbaar zie ik eruit alsof ik maar een kil persoon ben die zonder moeite even mensen van hun leven beroof."
John keek Ryan nog even fel aan, maar liet daarna zijn blik afdwalen op iets op de achtergrond, vlak naast het hek dat het erf afbakende en schuin achter de paardenstallen. Het graf van Selena. Er stond een mooie gedenksteen en er lagen een aantal bloemen, al waren die in de tussentijd verdord geraakt. Tranen sprongen prompt in John's ogen, nog voor hij het kon verbergen. Hij had zelf verdomme dood moeten zijn. Selena had nog moeten leven. Net als Grey. Hij was te goed geweest om te sterven. En Selena was veel te jong geweest.
John beet op zijn lip en staarde nu naar de droge grond onder zijn voeten.
"Niet alles is jou schuld," mompelde John nu, toen Ryan zei dat hij uit zijn buurt had moeten blijven omdat hij de hele situatie alleen maar erger had gemaakt. "Marcel wilt mij dood hebben. En tot die tijd zal hij mij blijven lastig vallen," sprak John. De hoge muur die hij altijd om zijn emoties had staan, leek af te brokkelen. In zijn stem was emotionele pijn te horen. Het was natuurlijk ook niet niks om al jaren lang te moeten vechten voor je leven, omdat je bloedeigen broer je dood wilde hebben.

Ryan Marston

Ergens was het goed dat John zo reageerde, nu liet hij tenminste iets zien van gevoelens. ‘Ik zie je niet zo, John. Helemaal niet. Als ik dat dacht, zou ik niet deze moeite voor je doen. Ik denk dat ik aardig kan inschatten hoe jij bent,’ mompelde hij tegen hem. ‘Ik bedoelde meer dat je je minder zorgen om mij hoeft te maken als ik meega, dan wanneer Amy mee gaat, of Jayne. Om hun geef je meer dan om mij, want het zijn je dierbaren. Ik sta niet zo dichtbij je en dat kan in ons voordeel werken als ik meega,’ legde hij uit. ‘Je bent niet kil. Zo kom je op mij ook helemaal niet over. Je komt op mij over als iemand die gedreven is om zijn dierbaren te beschermen, iets wat ik meer dan bewonderenswaardig vind. Je hebt al te veel verloren, daarom wil ik je helpen. Omdat je het verdient,’ zei hij, hij meende elk woord dat hij zei. Hij zag de tranen in de ogen van John, waardoor Ryan even slikte. Hij wist hoe John zich moest voelen. Hij sprak zelf ook nooit ergens over, net als John. Maar hij begreep het ook wel zonder woorden. Hij wist niet goed wat hij moest doen, wat hij moest zeggen om steun te bieden. Daarmee kwam niemand terug. Toch legde Ryan kort zijn hand op de schouder van John. Hij hoorde wat John zei en hij knikte langzaam. ‘Behalve als wij hem doden voor hij jou iets kan doen,’ zei hij. ‘Hij staat steeds zwakker, John. Daarom pakt hij Jack nu. Omdat hij geen andere mogelijkheden meer ziet. Je komt steeds meer in het voordeel te staan. Het is niet voor niets dat ze mij niet bij jou willen zien. Dat ze willen dat ik naar Rio Dondono kom. Maar ik ben niet achterlijk. Gelukkig kan ik het onderscheid tussen goed en kwaad wel zien en ik kies voor deze kant…’ zei hij. ‘Ik wil niet langer thuis blijven zitten door die bedreigingen. Ik wil niet langer alleen maar werken en eeuwig en altijd alleen zijn, omdat ik weet dat ze anders iedereen gebruiken om mij te chanteren. Je weet hoe het is. Je weet hoe het is om van iemand te houden, tot het moment dat diegene van je afgenomen wordt alleen maar om jou te pakken. Ik kan niet langer alleen zijn en daarom wil ik je helpen. Om hier voor eens en voor altijd een einde aan te maken,’ zei hij. Hij bedoelde het nogal dubbelzijdig. Het zou namelijk ook een einde zijn als hij zou sterven. Hij had immers niets te verliezen. Het was niet dat hij dood wilde, zeker niet, maar hij wilde dit ook niet. Angst om te sterven had hij niet.

John Marston

Hij slikte de tranen weg en luisterde naar de woorden van Ryan. Hij wist alleen niet wat hij terug moest zeggen. Hij was niet goed in praten. Vooral niet als het over hem zelf ging, en over zijn gevoelens. John haalde even diep adem.
Op een gegeven moment legde Ryan zijn hand op John's schouder. John spande even aan, omdat hij het niet had zien aankomen, maar ontspande zijn spieren snel alweer.
"Als ik Marcel vermoord heb ik heel Rio Dondono achter mij aan. Maar dan ongecontroleerd. Ik weet niet wat erger is.." mompelde hij gedempt. Marcel had vast al plannen gemaakt voor als hijzelf een keer zou overlijden. John kende hem goed genoeg om dat te kunnen weten.
"Ik wil niet weg bij Amy en de kinderen. Maar misschien is het beter als ik.." hij zweeg even en keek nu weer naar de grond. "Misschien is het beter als ik alleen naar Rio Dondono ga. Ik ben de enige die dit alles kan stoppen.. Ik ben immers de reden tot dit alles.."
Het was wel duidelijk dat John er momenteel flink doorheen zat. Al zijn emoties gingen door elkaar. Angst, verdriet, afschuw, woede, onmacht. Het was gewoon te veel.

Ryan Marston

‘We kunnen hem ook niet laten leven,’ was de reactie van Ryan. Dit ging ook niet. Dit was niet meer vol te houden, voor niemand. Er moest iets gedaan worden, want niets doen was wachten tot er een kogel door je kop geschoten werd en dat wilde hij het liefste zo lang mogelijk uitstellen. ‘Als ik de kans heb, maak ik hem af. Echt. Ik heb het gevoel dat ik niet anders meer kan…’ mompelde hij. John wilde niet weg bij Amy, dat begreep Ryan maar al te goed. Hij zou ook niet weg willen. Daarom bleef hij alleen. Dat was beter. Veiliger ook. De woorden die volgden zorgde ervoor dat Ryan zijn ogen even sloot. ‘Ik wil je niet alleen laten gaan,’ was zijn reactie uiteindelijk. ‘Het gaat tegen al mijn principes in. Ik kan je niet alleen tegen hem laten vechten, ik kan je niet alleen kapot laten gaan. Ik doe het niet meer. Ze hebben je al te veel aan gedaan. Laat mij meegaan, John. Als je het niet wilt, blijf ik hier. Maar alsjeblieft, laat mij meegaan. Je maakt jezelf kapot zo. Als het niet nodig is, doe ik niets. Maar als ze je daar helemaal kapot maken, kan ik tenminste wraak nemen. Ik kan er dan tenminste voor zorgen dat het allemaal niet voor niets is. En als je daar veilig weg komt, kan je wel iemand gebruiken om in de buurt te zijn, denk ik zo…’ zei hij, op doordringende toon, al klonk het niet dwingend. Het klonk gewoon zoals hij was. ‘Je krijg hem wel terug, John. Je bent slimmer dan dat Marcel is en ik kies jouw kant. Jij staat in het voordeel. Jack is ook geen domme jongen, jullie krijgen dit wel voor elkaar.’ Sprak hij hoopvol. Hij loog niet, hij dacht ook echt dat dit zo was.

John Marston

Hij sloot zijn ogen even. Beelden schoten door zijn hoofd. Hij spande zich weer aan. Zo graag wilde hij een oplossing. Zo enorm graag. Hij wilde veilig zijn, hij wilde zich een goede vader en echtgenoot voelen. Momenteel maakte hij het leven van Amy, Jack en Jayne alleen maar moeilijker. En dat vond hij vreselijk.
"Ik ga Jack halen. Nu. Je mag mee. Als je maar beloofd dat je je eerst buiten het zicht houd. Tot het mis gaat. Tot ze Jack iets willen doen. Ze moeten Jack gewoon vrij laten. Als wij samen komen wordt het waarschijnlijk alleen maar erger.." sprak John nu. Hij keek Ryan even kort aan, en liep toen de boerderij binnen. Jayne was waarschijnlijk naar boven gegaan en Amy lag op de bank te slapen. John stapte naar haar toe, drukte een kus op haar voorhoofd en liep toen naar de tafel. Hij schreef op een briefje dat hij Jack aan het halen was en legde het briefje op het kleine tafeltje die voor de bank stond. Daarna gaf hij Bandit een aai over zijn kop en zei tegen het beest dat hij op Amy moest letten en bij haar moest blijven. Bandit kantelde zijn kop en piepte zachtjes. John keerde zich om en liep de boerderij uit. Hij sloot de deur zorgvuldig achter zich en keek weer even kort naar Ryan. Daarna beende hij met grote passen naar de stallen, waar hij Spartan nog wat krachtvoer gaf en nog wat extra hooi, en toen een ander paard uit zijn stal haalde en die opzadelde.

Ryan Marston

Toen hij hoorde wat John zei, knikte hij langzaam. Hij vond het goed. Het was al heel wat dat hij mee mocht. Hij draaide zich om en hij pakte zijn paard vast, hij klopte het dier heel even op zijn hals, daarna steeg hij langzaam op. John was naar binnen gegaan, maar kwam eigenlijk al weer heel snel naar buiten. Hij keek hem even aan, daarna verdween hij naar de stallen. Ryan ademde diep in, hij sloot zijn ogen even en daarna opende hij ze weer om rond te kijken. Er was niemand te bekennen. Misschien waren ze er wel klaar mee voor vandaag. Het zou moeilijk worden om uit het zicht te blijven als John Jack ging halen, want Ryan wilde niets liever dan wraak nemen. Vroeger had hij dat nooit zo gehad, hij had nooit van die wraakgevoelens gehad, maar het was door de jaren heen wel ontstaan. Zelfs tegenover zijn vader. Soms verbaasde het hem zelf, maar hij wilde hem maar wat graag zelf ombrengen. Voor alles wat hij gedaan had. Hij wist dat hij die kans waarschijnlijk nooit zou krijgen, misschien maar beter ook, want het was wel zijn vader. Hij sloot zijn ogen nog eens, zijn gedachten gingen naar zijn moeder. Hij wist niet hoe het met haar was .Of ze nog leefde. Misschien wel niet. Hij slikte even, hij liet zich veel te veel afleiden, nu al. Daarom verbande hij alle gedachten uit zijn hoofd en focuste hij zich alleen nog maar op wat er zo komen ging. Daar moest hij zich nu mee bezig houden.

John Marston

Hij klom op de rug van het paard dat hij opgezadeld had en reed de stallen uit. Hij schonk nog een laatste blik aan de boerderij en besefte zich nogmaals hoeveel hij wel niet van Amy hield. Zonder haar had hij het al lang en breed opgegeven. Toen hij haar had leren kennen was hij al aan het afbrokkelen geweest, mentaal gezien. Zij had het alleen maar beter gemaakt. Zij had zijn leven leuker en mooier gemaakt en ervoor gezorgd dat hij weer doelen had in zijn leven. Dat hij weer ergens voor leefde.
Zwijgend reed hij met Ryan het erf af. Het was stil op de wegen en het leek rustig. Haast té rustig. John liet zijn paard aandraven en controleerde ondertussen zijn wapens. Al wist hij dat hij die zonder tegenstribbelen af zou geven als er om gevraagd werd. Hij zou zijn leven geven voor Jack.
Eenmaal vlak voor Rio Dondonno zette John zijn paard stil. Hij steeg af en bond het dier vast aan een boom. Daarna keek hij omhoog naar Ryan. Hij zweeg, maar zijn blik sprak boekdelen. Daar ging hij dan..
Langzaam liep hij het stadje in. Elke stap die hij zette maakte zijn sporen een rinkelend geluid. Zijn hart bonsde in zijn keel en een misselijk gevoel van de spanning overspoelde hem.
Eerst leek er niets te gebeuren. Tot één Maniak hem spotte. Toen leek alles heel snel te gaan. Letterlijk alle wapens in heel Rio Dondonno werden op hem gericht en het duurde niet lang voor Marcel verscheen.
"Broertje.. Wat kom je doen?" vroeg Marcel grijnzend. John keek hem alleen maar nijdig aan, de eerste minuten zei hij niets.
"Neem mij.. En laat Jack met rust.." sprak John nu. Marcel bleef grijnzen. Hij genoot ervan om John zo te zien. Zo kwetsbaar, zo gebroken.
"Mannen, haal Jack eens even," sprak Marcel zijn 'volk' nu toe. Een aantal mannen verdwenen het cellenblok in. John werd ook stevig vast gegrepen door een stuk of vier mannen en hij werd ontdaan van zijn wapens. De mannen bleven hem stevig vasthouden en ondertussen verschenen er steeds meer Maniakken, tot het hele plein vol stond. John haalde trillend adem. Hij vertrouwde het niet.
Op een gegeven moment verscheen Jack. Hij werd mee getrokken door een viertal Maniakken. Marcel stond nog steeds tegenover John.
"John.. Lief broertje van mij.. Misschien had je er eerder mee moeten komen om zelf hierheen te komen. Je had gewoon van Chayenne af moeten blijven en je had naar mij moeten luisteren," sprak Marcel nu, vrij duidelijk. "Nu zal je boeten.. En ik zal je laten zien wat voor slechte vader jij bent.."
Marcel draaide zijn rug naar John toe. John merkte hoe de mannen om hem heen hem beter vasthielden nu. Marcel knikte naar de mannen die om Jack heen stonden.
"Sorry Jack, vat dit niet te persoonlijk op. Het is niet dat ik jou haat. Ik mag je niet, maar ik haat je niet. Laten we het erop houden dat het door je vader komt," sprak Marcel nu tegen Jack. Daarna zag John een andere Maniak naar voren stappen met een mes. De man liep naar Jack toe en zette het lemmet tegen zijn borst. John verstijfde. Dit was wel het laatste wat hij had verwacht. Hij had verwacht dat hij vermoord zou worden of gevangen genomen zou worden. Niet dat ze Jack wat aan zouden doen.. John's keel was opslag kurkdroog. Hij slikte even moeizaam en toen de man het mes naar achter toe trok, om uit te halen, begon John wild te spartelen tegen de mannen die hem vasthielden en schreeuwde hij zijn longen uit zijn lijf. De schreeuw van een wanhopige vader.
"Blijf van hem af! Blijf van hem af! Nee! Nee.. Jack!" schreeuwde John. Maar niemand leek nog op hem te letten. Jack en John hadden nog een moment oogcontact, voor het mes tussen de ribben van Jack boorde en de jongen in elkaar kromp van de pijn. De man met het mes trok het mes weer terug en stak nog eens. En nog eens.
Tranen liepen over John's wangen. Hij bleef schreeuwen en spartelen. Met alle energie en kracht die hij in zich had vocht hij tegen de mannen die hem vast hadden. Uiteindelijk kwam hij los en schoot hij naar voren. Het was te snel gegaan... Veel te snel..
De Maniakken trokken terug. Iedereen liep door elkaar heen. Terug naar hun huizen. Zelfs Marcel verdween. Maar dat was wel het laatste waar John nu op lette. Hij liet zich op de grond vallen naast Jack. Drukte zijn handen tegen de bloedende wonden aan. Bloed stroomde tussen zijn vingers door. Jack's shirt was nu al helemaal doorweekt en zijn ogen waren al dicht gezakt.
"Jack.. Jack.." John snikte. Huilde. Hij pakte Jack's hoofd vast en legde die tegen zijn borst aan. "Niet gaan.. Jack.. Hoor je me? Blijf hier.. Alsjeblieft.."

Ryan Marston

Hij bleef bij het paard staan, John liep weg. Het duurde niet lang voor hij allemaal geluiden hoorde, maar nog voor hij ook maar iets kon doen, werd hij vastgehouden. Hij kon niet eens zien wat er gebeurde, maar opeens leek het over te zijn en werd hij uit het niets ook weer losgelaten. Dat was geen goed teken. Hij rende dichterbij, toen hij Jack zag, wist hij al dat het foute boel was. Hij knielde naast John neer en hij boog over de jongen heen. Hij hoorde de wanhopige woorden van John, waardoor hij diep adem haalde. ‘John, leg hem neer….’ Sprak Ryan. Hij kon zich voorstellen hoe moeilijk dat was. Hoe moeilijk het als vader was om je kind neer te leggen, als hij stierf. Maar dat wilde Ryan zien te voorkomen. Daarom pakte hij Jack vast en legde hij de jongen weer op de grond neer. Hij trok de kapotte blouse van zijn lichaam, zodat de vreselijke wonden in zijn borstkas zichtbaar werden. Het zag er niet goed uit. De wonden waren diep en het waren er veel. Hij begon zelf de hoop te verliezen en dat had hij niet snel. ‘Trek je overhemd uit…’ zei Ryan tegen John, terwijl hij dat zelf al deed. Meteen drukte hij de stof van zijn kleding op de bloedende wonden. Hij kon alleen maar wensen dat er niets belangrijks geraakt was. Dat zijn hart niet geraakt was. Hij probeerde het overhemd wat om het lichaam van Jack te binden, zo goed als het ging. Toen er opeens nog iemand bij hun kwam zitten, keek hij achterdochtig op. Zeker toen hij zag dat het Syauron was. Wat deed die klootzak hier? ‘Hier, til hem op en ga weg. Nu meteen.’ Siste Syauron, Ryan kreeg een rol verband in zijn hand gedrukt. Hij keek even opzij naar John, hij had het gevoel dat dit hopeloos was, maar hij kon niet opgeven. Jack was nog niet dood. Als ze niet snel zouden handelen zou dat geen minuten meer duren, maar hij kon niet opgeven zolang er hoop was. ‘Hier, hou dit vast, ik til hem op,’ zei hij tegen John, hij duwde het verband nu in zijn handen. John moest tegen hem blijven praten, dan zou Ryan de jongen wel naar de paarden tillen. Dat deed hij ook, hij pakte het lichaam vast, met wat moeite, maar daarna tilde hij Jack op en keek hij nog eens naar John. ‘Blijf tegen hem praten en haal dat verband vast uit elkaar,’ zei hij, meteen daarna liep hij richting de paarden. Daar legde hij Jack weer op de grond neer, Ryan verging van de pijn en het leek niet eens tot hem door te dringen. Hij pakte het verband meteen weer van John over en hij begon de wonden van de jongen te verbinden. Dit was waarom hij sheriff was. Omdat hij áltijd doorging, wat er ook was. Misschien zou het anders zijn als het zijn zoon was, maar hij kon snel handelen, ook in dit soort situaties. Hij keek weer op naar John toen het verband om de hele borstkas van Jack heen zat. ‘Ben je gewond?’ vroeg hij, al wist hij daar het antwoord al op. John zou hoe dan ook nee zeggen. Maar toch vroeg hij het.

John Marston

Het ging allemaal veel te snel. Hij volgde het allemaal niet meer, hij was enorm geschrokken en leek heel erg in de war. Normaal leek hij altijd nuchter te kunnen blijven in situatie's als dit, maar nu leek hij haast in shock te raken. Dit tafereel had hem enorm terug laten denken aan Selena, zij was gestorven. John was doodsbang dat Jack zou sterven, hij zou het zichzelf nooit vergeven. Al zou hij zichzelf dit al niet eens meer vergeven.
De woorden van Ryan drongen pas tamelijk laat tot hem door. John staarde met tranen in zijn ogen naar het bleke gezicht van Jack. Hij ademde nog, maar zeer oppervlakkig en onregelmatig.
Ryan pakte Jack over en legde hem weer op de grond. Daarna vroeg hij om John's overhemd. John trok met trillende handen zijn overhemd uit en gaf die aan Ryan.
Toen Syauron ineens achter hen verscheen, voelde John een ontembare woede in zich opkomen. Hij had beloofd dat Jack niets zou overkomen. John was in alle staten en zou nu toch echt zonder moeite Syauron aan willen vliegen. Toch deed hij het niet. Zijn blik was gebroken en hij leek niet meer dezelfde John dan die hij al die jaren geweest was.
Op een gegeven moment drukte Ryan het verband in zijn handen en tilde hij Jack op, om hem vervolgens te verplaatsen richting de paarden. John liep mee en keek toe hoe Ryan even later het verband om Jack's borst heen bond.
Uit het niets vroeg Ryan of hij ook gewond was. John schudde direct zijn hoofd, al wist hij niet eens of hij gewond was. Waarschijnlijk zou hij dat dan pas later merken. Op dit moment leek hij niet meer te hebben dan een aantal blauwe plekken en een bloedneus, van de mannen die hem tegen gehouden hadden.
Geen woord kwam meer over John's lippen. Hij leek volledig dichtgeklapt. Emotioneel gebroken, kapot. Elke keer wanneer hij zijn ogen sloot zag hij weer dat het mes zich in Jack's lichaam boorde. Zijn ademhaling was versneld en hij trilde. Hij wist niet eens waarvan. Woede? Verdriet? Angst? Misschien was het wel gewoon alles bij elkaar. Marcel wilde hem kapot maken, dat had hij vaak genoeg gezegd. En nu leek het nog te lukken ook.

Ryan Marston

John reageerde precies hoe Ryan verwacht had, daardoor knikte hij heel even en keek hij weer naar Jack. Hij was sterk, dat zeker. Zolang hij bleef vechten, maakte hij kans om hier doorheen te komen. ‘John, ik leg hem op mijn paard, maar daardoor zal ik alleen op Jack kunnen letten. Let jij op de omgeving?’ vroeg hij kort. Hij wilde het hem niet aandoen om Jack bij John op het paard te leggen, het zou John alleen nog maar meer pijn doen en het was duidelijk dat hij dat al genoeg had.’Het is nog niet voorbij, John. Hij leeft nog en het is een vechten, dat weet jij ook. Je moet de hoop niet opgeven,’ zei hij op doordringende toon, daarna tilde hij Jack op en legde hij hem over zijn paard heen. Ryan gaf zijn revolver aan John, die had er meer aan nu, als Ryan Jack vast had kon hij toch niet schieten. Bovendien geloofde hij echt wel dat John iedereen die nu in de buurt zou komen af zou knallen, maar dat was nu even alleen maar goed. ‘Kom, we gaan. Ik wil hier geen seconde langer blijven…’ zei hij, hij vertrouwde er helemaal niets van hier. Hij klom moeizaam in het zadel, hij kon zijn been amper nog gebruiken. Het gloeide helemaal en er trokken pijnlijke steken door zijn hele been heen.