Red Dead Redemption

Ryan Marston

Toen er opeens geschoten werd schrok hij zich rot. Meteen greep hij zijn revolver vast, hij richtte op de bron van het geluid, tot hij zag dat het John was. Meteen richtte hij op iemand anders en keek hij weer naar John. Wat deed hij nou hier? Deze situatie werd steeds gekker. Hij ademde langzaam in, hoewel hij graag wilde weten wat er aan de hand was, waarom ze opeens hier waren, had hij nog meer de neiging om iedereen verrot te knallen. Behalve John dan. Blijkbaar was er iets met Jayne, dan wilde hij toch liever iets meer informatie. Hij voelde dat hij duizelig werd, waarschijnlijk van de klap op zijn hoofd. Toch was er niets aan hem te zien, de greep op zijn revolver was strak en de blik in zijn ogen doordringend en hard. 

John Marston

Zijn ademhaling was ietsjes versneld en hij voelde de adrenaline door zijn aderen pompen. Hij had lang geen Maniak meer gezien, hij had zich al afgevraagd hoe lang dat nog ging duren. Juist omdat Marcel de vorige keer zo enorm kwaad was geweest.
"Ga weg, jullie," siste John nu tegen de Maniakken. Hij richtte zijn wapen op hen. John's hoofd begon te bonken, hij had er nog steeds wat last van, maar lang niet meer zoveel als eerst.
"Eigenlijk komt het niet eens zo heel slecht uit dat jij nu hier bent, John," begon nu een van de Maniakken. John richtte direct zijn wapen op degene die sprak. Zijn hand trilde niet en zijn blik was vastberaden.
"We komen hier niet om te vechten," sprak dezelfde Maniak nu. Hij keek ook Ryan even aan. "We komen om even wat te vertellen.."
John had de neiging om de paar Maniakken gewoon dood te knallen, maar wilde ook wel weer weten wat ze te vertellen hadden, al sloeg het vaak toch nergens op.
Tot de Maniak vertelde dat zij Jayne hadden in Rio Dondono. En dat ze ziek was. Na die woorden verbleekte John iets en trok zijn gezicht nog strakker dan hij al was. De Maniak vertelde er nog triomfantelijk achteraan dat Ryan blijkbaar niet goed genoeg op haar had gepast, maar dat drong al niet eens meer goed tot John door. John haalde even diep adem en haalde toen de trekker een aantal keer over. De Maniak die gepraat had, werd doorzeefd door kogels en zakte neer op de grond. De andere twee Maniakken wilden op de vlucht slaan, maar John begon direct ook op hun te schieten en wist er nog één te raken. De ander wist te ontsnappen.
John sloot zijn ogen even en hield zijn adem even in. Soms was het moeilijk om jezelf in te houden. Daarna keek hij langzaam op naar Ryan.
"Sorry, dat mocht zeker niet," mompelde hij gedempt tegen hem, doelend op de drie mannen die John zojuist dood had geschoten.

Ryan Marston

Nu kreeg hij iets meer te horen over wat er aan de hand was. Jayne was gepakt en ze was ziek, blijkbaar had hij niet goed voor haar gezorgd. John reageerde meteen heel heftig, Ryan zelf stond maar gewoon niets te doen. John zei dat het natuurlijk niet mocht, daardoor haalde Ryan kort zijn schouders op. 'Zelfverdediging...' Mompelde hij. Hij wreef langs zijn achterhoofd, het was wat pijnlijk. 'Weet jij meer?' Vroeg hij zacht aan John. Hij wilde gewoon weten wat er aan de hand was, Jayne zou ook hetzelfde voor hem doen, dat had ze namelijk al een paar keer bewezen. Nu zat ze in de problemen en hij wilde niets liever dan haar daar uithalen en elke Maniak kapot schieten. 

John Marston

Nu trilde zijn hand wel lichtelijk, maar dat was door de woede die door hem heen ging. Hij wist dat Marcel weer een keer toe zou slaan, maar waarom moest hij altijd zijn kinderen erbij betrekken, verdomme? Kon hij die niet gewoon met rust laten?
John zuchtte gedempt. Hij keek Ryan aan toen die vroeg of hij meer wist. Na die vraag schudde John zijn hoofd. Wist hij maar meer. John stopte zijn revolver weer in het holster en draaide zich om, om de stallen uit te lopen naar Spartan, die daar nog steeds stond. Met een soepele beweging klom hij op de pikzwarte hengst. Hij zou wel gaan kijken wat er nou aan de hand was.

Jayne Marston

Ze wilde eruit, ze wilde gewoon weg... Ze had een scherp randje gevonden aan de vensterbank, iets scherpers had ze gewoon niet kunnen vinden. Ze begon er met haar handen langs te schrapen om het touw los te krijgen, het brak niet, maar het ging wel losser zitten, los genoeg om haar handen eruit te wringen. Ze wreef even over haar polsen heen en bedacht zich wat ze het beste kon doen, uit het raam springen en opgewacht worden door een Maniak of het huis via de voorkant verlaten? Ze zou een beetje zielig doen en zeggen dat ze zwanger was, alhoewel... zou Marcel dat niet juist heel interessant vinden? Ze zuchtte even en besloot het toch te proberen. Ze klopte op de deur en ze hoorde hoe de grendels langzaam los werden gehaald, de deur werd op een kiertje gezet en er werd gevraagd wat ze moest op een brommende toon.
“Alsjeblieft... ik heb zo’n dorst... mag ik een glaasje water?” Klonk haar stem ontzettend zielig. Ze kreunde zacht en leunde tegen de deurpost aan.
“Van Marcel mochten we je niets geven, dus krijg je ook niets.” Bromde de ene die niet zo gevoelig was voor smekende meisjes.
“Misschien wil je hem dan vertellen dat ik zwanger ben?” Vroeg ze hem poeslief. Hij staarde haar verbijsterd aan en zij greep de kans om zijn revolver te pakken en te schieten. Ze schoot eerst op de ongevoelige man een paar keer en daarna keek ze naar de ander, die waarschijnlijk niet leek te weten wat hem in godsnaam overkwam. Ook hem schoot ze neer, daarna probeerde ze zo snel mogelijk het huis te ontvluchten.

Ryan Marston

John zei natuurlijk verder niets tegen hem en hij wilde ook meteen weggegaan. Ryan pakte daardoor meteen zijn paard vast en hij ging John achterna. 'Ik ga mee...' Zei hij tegen hem. 'Ik wil helpen. Je zal het wel niet willen, maar ik ga mee naar haar toe...' Zei hij kort tegen hem. De nieuwe hengst was een beetje onrustig, maar misschien was dit ook wel goed, dan kon het paard een beetje wennen. Hij wilde ook best alles op het spel zetten om dit een keer te eindigen, hij wilde er voor zorgen dat deze onzin ophield. Hij keek even opzij naar John, daarna keek hij weer strak voor zich uit. 'Ik wil er wel naar toe rijden, dan kan jij ze daarna verassen... ' zei hij zacht. 

John Marston

Hij drukte zijn hoed beter op zijn hoofd en keek opzij toen Ryan aan kwam lopen met zijn paard. Hij gaf aan dat hij wilde helpen. En John leek geen moeite te hoeven doen om hem tegen te houden, want dat zou niet lukken waarschijnlijk.
"Goed dan.." accepteerde John de hulp gedempt. Hij vond het altijd wel fijn om hulp te krijgen, maar hij kon het altijd vrij moeilijk toegeven.
"Laten we ze samen verrassen.." stelde John daarna voor. Hij had er geen zin in dat Ryan straks dood geknald zou worden voordat hij er zou zijn. Of samen, of samen niet.
John dreef Spartan aan. De hengst reageerde vurig en spurtte vooruit. John hoopte maar dat zijn hoofd mee zou werken en dat hij niet precies een black-out zou krijgen als hij midden in een vuurgevecht stond, want dat gebeurde nog weleens de laatste tijd na het ongeluk. De hoofdpijn die hij kreeg bij stress kon hij op zich nog wel mee leven.

Marcel Marston

Hij was even wat wezen drinken in de bar en was even later weer teruggekeerd naar zijn huis. Toen hij net binnen stapte, hoorde hij boven schoten. Hij fronste zijn wenkbrauwen en haastte zich naar de geluiden toe. Daar zag hij Jayne, die net wilde ontsnappen waarschijnlijk. Marcel grinnikte. Hij sloeg de revolver zonder enige twijfeling uit haar handen en haalde toen uit tegen haar hoofd.
"Wat dacht jij wel niet, etterbak? Weg lopen? Heeft je pappie nooit geleerd dat dat niet mag?" gromde Marcel. Hij trok Jayne omhoog en nam haar weer mee terug naar de kamer, waar hij haar tegen de rand van het bed gooide.
"Probeer dat nog een keer, of ik knal een kogel door je kop, en geloof mij, dat doe ik. Je vader komt waarschijnlijk hoe dan ook wel deze kant op nu," gromde Marcel nog tegen haar. Daarna stapte hij weer naar haar toe en begon haar haar polsen opnieuw samen te binden- nu alleen een stuk strakker dan eerst.

Ryan Marston

John wilde het samen of niet, Ryan wist eigenlijk wel dat hij gewoon zo was. 'Oké, samen dan.'stemde Ryan in. Hij vond het prima, al had hij liever dat John wat voorzichtiger was, er waren thuis mensen die op hem zouden wachten, die zich zorgen maakten om hem. Hij had niemand verder, dus dat maakte een stuk minder uit. Hij spoorde het paard aan, hij bleef naast John rijden en hij keek strak voor zich uit. 'Waarom kwam je eigenlijk bij mij langs?' Vroeg hij aan John, omdat hij er gewoon opeens geweest was en zo vaak zag hij hem niet eigenlijk. Hij dacht weer aan Jayne, blijkbaar was ze ziek, daar maakte hij zich toch wel zorgen om. Wat was er aan de hand met haar? Hij keek weer voor zich, echt ver was het niet en ze reden aardig door.

Jayne Marston

En wanneer ze de trap af wilde rennen, was daar Marcel. Ze keek hem haast teleurgesteld aan. Haar revolver richtte ze op hem, maar hij was ontzettend dichtbij en sloeg hem uit haar handen. “
“Verdomme man.” Ze spuugde in zijn gezicht toen hij uithaalde naar haar hoofd. Ze kon echt furieus worden tegenover Marcel. De klap was niet hard genoeg om haar buiten westen te maken, maar het deed wel pijn.
“Stop nou eens met doen alsof ik een klein kind ben.” Gromde ze. Ze werd meegesleurd en kwam tegen de rand van het bed aan.
“Dan zou je wel trots zijn zeker, meteen twee doden in plaats van een, dat is je vast nog nooit gelukt.” Pas toen ze het gezegd had, sloeg ze geschrokken haar hand voor haar mond. Verdomme, dat soort dingen moest ze niet tegen Marcel zeggen. Vooral niet nu nog niemand er iets van wist, behalve de twee dode Maniakken. Haar polsen werden op een pijnlijke manier vastgebonden.

Marcel Marston

Hij raakte steeds meer geïrriteerd door Jayne en wist zich maar met moeite te houden. Hij wist niet eens waarom hij zich inhield. Hij gaf niets om haar en het zou John enorm veel pijn doen als hij haar af zou maken.
"Twee doden?" herhaalde Marcel Jayne nu, hij keek haar verbaasd aan en zijn blik dwaalde af naar haar buik, die iets dikker leek dan normaal. Was dat toeval of...?
"Nee, meen je dat nou, Jayne? Ben je zwanger? Van wie? Toch niet van.. Oh god hoe zal je vader reageren dat je het met Ryan heb gedaan?" lachte Marcel nu hard. Hij grijnsde breed en grinnikte luid. Dit vond hij enorm grappig.


John Marston

Ryan vroeg waarom John bij hem langs was gekomen daarnet. John haalde zijn schouders op en neer. "Ik reed toevallig langs je huis en ik had je al een hele tijd niet meer gezien, dus ik dacht ik ga even langs. Ik had alleen niet verwacht dat het zo zou lopen," zei hij eerlijk. Hij gaf hier een beetje toe dat hij wel degelijk om Ryan gaf, en dat was ook zo, het was het enige familielid die hij had die hij nog mocht.
John zuchtte even kort en zag Rio Dondono voor zich opdoemen. Hij keek nog even kort opzij naar Ryan, voor hij zich volledig focuste op zijn omgeving. Elke keer dat hij hier kwam kon de laatste keer zijn, dat besefte hij maar al te goed. Hij hoopte dat in ieder geval Jayne er heel huids uit kwam.

Ryan Marston

Hij glimlachte zwak door de uitleg van John. ‘Ik ben blij dat je langskwam,’ zei hij kort. Het was genoeg, het maakte duidelijk dat hij het waardeerde en voor John zou dat genoeg zijn, dat wist Ryan eigenlijk wel zeker. Bovendien was het goed uitgekomen dat hij langskwam, hij had het niet echt een geweldige situatie gevonden, maar nu viel het allemaal nog mee. Het zou erger worden zo, waarschijnlijk. Hij keek voor zich, Rio Dondono kwam steeds dichterbij en dat was toch echt een plek waar hij liever niet was. Toch hadden ze nu geen keuze, bovendien was dit misschien wel geen goed moment om voor eens een altijd een einde te maken aan al dit gedoe. Hij wilde Jayne daar weghalen en hij wilde er voor zorgen dat dit gezeur allemaal ophield. Waarschijnlijk ging dat niet gebeuren, maar het was het proberen waard. Hij had een geconcentreerde blik in zijn ogen en hij had zijn hand op zijn revolver liggen, maar voor de rest was hij vrij ontspannen en klaar voor actie.

Jayne Marston

Als haar handen niet vast hadden gezeten, had ze zichzelf voor haar hoofd geslagen. Oh wat ontzettend stom dat ze dit gezegd had, dat het haar mond ontschoot. Hij lachte haar keihard in haar gezicht uit en vroeg of ze zwanger was, hij had haast meteen door dat het kind van Ryan moest zijn. Natuurlijk, klote Maniakken hielden haar overal in de gaten...
Haar ogen spuwden vuur toen ze hem aankeek, haar buikpijn was voor eventjes verdwenen. Ze stond weer op en stond nu recht tegenover hem.
“Je vind jezelf wel heel wat, hé? Maar je bent niets, je bent een achterlijke klootzak. Een mislukkeling.” Siste ze hem kwaad toe. Ze gaf hem nu een krachtig knietje.


Chayenne Lahero

De vrouw vond het er maar wat verdacht uitzien, ze wist namelijk nog niet wat Marcel uitspookte en dat Jayne hier was. Ze wist niets van zijn ideetjes en dat zinde haar totaal niet. Ze was wel helemaal genezen, maar nu ze over straat naar het huis van Marcel liep, zag ze twee verdachte personen. Haar blik volgde hen schaamteloos en ze keek John en Ryan met haatdragende ogen aan. Haar hand lag waakzaam op haar revolver.

John Marston

Hij glimlachte nog even kort naar Ryan toen Ryan zei dat hij het fijn vond dat hij even langs was gekomen. Daarna zwegen Ryan en John beide. Ze leken zich beide te focussen op de omgeving en op de stad die voor hen opdoemde. John voelde de adrenaline nu al door zijn aderen gaan en slikte even moeizaam. Hij was hier al zo vaak geweest, maar het wende nooit. Vooral omdat hij hier negen van de tien keer niet heelhuids vandaan kwam.
De eerste die ze zagen toen ze Rio Dondono inreden was Chayenne. Die moest ook nog flink boos zijn, John herinnerde zich hun laatste ontmoeting nog goed.
John trok zijn wapen. Al zijn emoties leken van zijn gezicht weg te vagen, hij verstopte alles.
"Aan de kant, ik kom niet voor jou," gromde John tegen Chayenne. Al wist hij eigenlijk dat ze toch niet zou gehoorzamen. Waarom zou ze? Maar het was te proberen.

Marcel Marston

"Zeg ik dat? Dat maak jij er van, mevrouw Marston," gromde Marcel terug toen Jayne opgestaan was en hem vroeg of hij zichzelf heel wat vond. Ze gaf hem een flink hard knietje en even kromp Marcel in elkaar en moest hij een aantal passen achteruit stappen. Daarna sprong hij echter weer naar voren, gaf een keiharde trap in Jayne's buik en duwde haar daarna hardhandig tegen de grond. Hij pakte nog meer touw en bond nu ook haar voeten bij elkaar. Daarna tapete hij haar mond af en liet hij haar op de grond liggen, vlak naast het bed.
"Ik denk eerder dat die baby in jouw buik een mislukkeling is, Jayne," gromde Marcel nu. "Je weet wat de risico's zijn van het krijgen van een baby met een familielid? Jeetje Jayne, ik had je slimmer ingeschat." Marcel grinnikte even en liep naar het raam toe. Hij keek naar buiten, en zag dat John gearriveerd was. Samen met Ryan. Wat leuk zeg. Marcel grijnsde en keek Jayne weer even aan.
"Veel plezier hier in je eentje, probeer niets, dat doet alleen maar pijn met die touwen. Ik ga even gezellig kletsen met je vader en Ryan," liet Marcel nu weten, voordat hij vertrok uit de kamer en die goed vergrendelde, en daarna naar beneden liep en naar buiten.

Ryan Marston

Hij slikte even, het was niet echt een gezellige boel hier. Hij herinnerde zich de laatste keren dat hij hier geweest was nog goed en dat was niet echt leuk geweest, dat zou het deze keer ook niet zijn. Hij zag wat John deed toen er iemand verscheen, hij deed niets, hij bleef alleen maar om zich heen kijken om de omgeving in de gaten te houden. Hij liet John dit soort dingen maar doen, hij zou ingrijpen als het nodig was. Hij wilde zichzelf zo lang mogelijk kalm houden, hij wist dat John zich waarschijnlijk op zou fokken en heftiger zou reageren, het was handig als ze elkaar een beetje in evenwicht hielden en hij rustig bleef, dan kon hij ingrijpen op het juiste moment. Hij keek even opzij naar John, daarna keek hij weer voor zich. Het was een kwestie van tijd voor Marcel verscheen en er weer een of andere rare situatie zou ontstaan.

Chayenne Lahero

John begon met praten, ze moest aan de kant gaan want hij kwam niet voor haar, ze rolde met haar ogen. "Duh, natuurlijk niet, ik heb nog nooit iemand meegemaakt die zo trouw is aan een vrouw die niets van karakter bezit." Klonk haar stem, het klonk wat ongeïnteresseerd en ze speelde wat met haar revolver terwijl ze smakeloos op een kauwgompje kauwde.
"Twee man sterk, durf je niet meer alleen te komen? Ik had je de vorige keer bijna te pakken, tot die trut van een dochter van je de boel kwam verzieken." Bij het laatste was haar woede ontzettend goed te horen.

Jayne Marston

Zij kon misschien een hoop hebben, haar pijngrens lag behoorlijk hoog, maar het kwetsbare kindje in haar buik, dat was een heel ander verhaal. Marcel had haar hard in haar buik geraakt en daardoor voelde ze eigenlijk meteen al dat het mis ging. Haar gezicht werd vreselijk bleek en ze voelde dat er iets in werking werd gesteld, binnen in haar. Het kindje werd afgestoten, hij had de twee rake schoppen van Marcel niet overleefd. Het kindje moest eruit en haar lichaam zou er ook voor Zorgen dat het eruit kwam. Ze lag op de grond en tranen liepen over haar wangen, deels door de pijn, maar ook omdat het wezentje in haar vernietigd was. Ze had een miskraam gekregen en was daarna buiten bewustzijn geraakt.

John Marston ~ Marcel Marston

John moest enorm veel moeite doen om rustig te blijven. Chayenne raakte een gevoelig punt bij hem en dat leek ze te expres te doen.
“Laten we het maar niet over jullie hebben,” gromde John nu aangebrand. “Alleen maar in actie komen als ik kwetsbaar ben. Of mijn kinderen gebruiken..” John’s stem klonk werkelijk woest bij die laatste zin. Hij kon er echt niet tegen dat ze zijn kinderen gebruikten. Dat deed hem enorm veel pijn. Ze moesten gewoon hem zelf pakken, niet zijn kinderen. “Ik ken geen zieligere personen dan jullie,” siste hij er nog achteraan. Daarna verscheen Marcel vanuit zijn huis.
“Hé! Lief broertje van mij,” waren de eerste woorden die Marcel uitsprak. John keek even weg en probeerde zichzelf te kalmeren en niet direct uit zijn slof te schieten. Echter mislukte het totaal en zonder dat hij het echt goed door had richtte hij zijn wapen al op Marcel en legde hij zijn vinger op de trekker.
Voordat er enige reactie kwam vanuit Marcel’s kant, vlogen de kogels John al om zijn oren. John sprong snel van Spartan af en liet de hengst wegrennen uit het stadje, waarna hij zelf beschutting zocht achter een gebouw. Hij was er nog goed vanaf gekomen, het enige wat hij had was een nieuw gat in zijn hoed.
“John, je heb nog een keuze.. Of je sterft nu, direct. Of je mag nog een paar dagen in de cel en daarna maak ik je af,” hoorde John Marcel zeggen, met een woeste ondertoon. Daarna leek de hel los te barsten. Een enorm vuurgevecht. John rende van hot naar her in het stadje en probeerde zoveel mogelijk beschut te blijven. Echter was dat lastig omdat er onwijs veel Maniakken waren en iedereen hem natuurlijk als hoofd doelwit zagen. John loste zelf ook de nodige schoten. Echter ging het minder goed dan normaal. Hij raakte wel Maniakken, maar niet zo perfect als anders en hij miste ook vaak. Zijn hoofd begon erger te bonzen en hij voelde een black-out aankomen. Echter wist hij het nog uit te stellen. Het mocht nu echt niet gebeuren..

Ryan Marston

Zodra er kogels door de lucht vlogen, vond hij het een goed moment om van zijn paard te springen en weg te rennen. John leek druk bezig te zijn, hoewel Ryan hem graag hielp, besloot hij op zoek te gaan naar Jayne, dat leek hem veel beter in plaats van achter John en Marcel aan te gaan, dat kon later ook nog. Bovendien was hij niet echt van toegevoegde waarde als hij ook maar in de ronde zou gaan schieten. Daarom probeerde hij zo onopvallend mogelijk naar binnen te sneaken, wat aardig ging. Zodra iemand hem zag zorgde hij ervoor dat die meteen uitgeschakeld was, zo zocht hij elke kamer door. Hij hoorde de schoten buiten, hij hoopte dat John er heelhuids uit wist te komen, anders zou hij het zichzelf nooit vergeven, dat wist hij zeker. Maar John zou het hem niet vergeven als Jayne niets overkwam en hij had in kunnen grijpen. Hij wist dat het een kwestie van tijd was voor hij gepakt zou worden, maar eerst wilde hij zien hoe het met haar was. Of ze nog wel leefde. Toen hij een lichaam op de grond zag liggen stopte hij zijn revolver weg en knielde hij neer, hij zag meteen dat het Jayne was. Hij pakte haar gezicht vast en hij draaide haar naar zich toe, ze leefde nog, dat was al een hele opluchting, al leek dat weer te verdwijnen toen hij al het bloed zag. Wat was er aan de hand? Hij ademde diep in, er was gezegd dat ze ziek was. Ze leek niet gewond te zijn. Hij begreep er helemaal niets van. ‘Jayne, ik ben bij je… word wakker, we moeten weg hier… Jayne…’ sprak hij, hij tikte zacht tegen haar gezicht aan. Als ze wakker werd hadden ze een kans om hier weg te komen, als hij haar op moest tillen zou het sowieso niet lukken.

Jayne Marston

Met haar handen vastgebonden lag ze daar, weerloos eigenlijk. Ze kon helemaal niets... Ze hoorde haar naam en voelde iemand op haar gezicht tikken. Met moeite opende ze haar ogen en keek ze Ryan wat versuft aan. Ze wilde overeind komen, maar viel weer neer. Ze was verzwakt. “Wat is er gebeurd?” Mompelde ze terwijl ze met haar ogen wazig om haar heen keek. Ze had helemaal geen besef van alles wat er gaande was en ze was vreselijk zwak door de miskraam die ze net gehad had....


Chayenne Lahero

John sprak over zijn kinderen, waardoor haar ogen begonnen te twinkelen. Dus zo zat het. “Dus Marcel heeft een van je kindjes meegenomen?” Ze begon nu te grinniken. “Ach, Johnnie, kunnen ze nog steeds niet op hun eigen beentjes staan? Moet pappie ze nog steeds komen redden?” Lachte ze. John was pissig en niet zo heel erg veel later kwam Marcel aan, ze keek naar hem op en knikte even naar hem als begroeting.
Niet zo heel erg veel later werd John beschoten door een vuurregen en ze grinnikte zacht terwijl ze hem heen en weer zag rennen om beschermd te blijven.

Ryan Marston

Ze werd wakker en vroeg wazig wat er was. 'Je bloedt...' Zei hij zacht tegen haar. 'Maar ik zie geen wond... Wat is er aan de hand?' Vroeg hij daarna. Hij pakte haar vast en hij bekeek haar nog eens, maar hij zag echt niets. 'We komen nooit weg hier, je vader is ergens buiten. Ik kan hem ook niet achter laten...' Mompelde hij. Hij wilde Jayne heel graag weghalen hier, maar het ging niet, ze zouden gepakt worden zodra ze buiten kwamen, dat wilde hij niet. Hij kon ook niet Jayne wegbrengen en terugkomen voor John, want dan zou hij te laat zijn. 'Wat is er gebeurt, Jayne? Wat heeft hij gedaan?' Vroeg hij, de woede klonk door in zijn stem. 

John Marston ~ Marcel Marston

John bleef even stilstaan achter een van de gebouwen. Zijn hoofd bonsde als een gek, maar hij wist dat hij niet op mocht geven. Vlekjes dansten voor zijn ogen. Hij sloot zijn ogen even en haalde diep adem.
Hij opende zijn ogen langzaam weer en zag net in zijn ooghoek een Maniak verschijnen, die hij na twee schoten mis raakte en uitschakelde. Hij sprong nu weer naar voren en rende weer tussen een aantal huizen door. Ergens hoopte hij dat Ryan nu de kans zou hebben om naar Jayne op zoek te gaan en haar op zijn minst vrij wist te krijgen. Daar had hij alles voor over. Hijgend stopte John weer even met rennen. Hij herlaadde zijn revolver.
“John..” klonk er ineens een stem achter hem. John voelde de koude loop van een wapen tegen zijn rug. De stem van Marcel klonk bitter en kil. “Je bent niet helemaal in vorm, hè?”
John snoof, bewoog niet, al zou Marcel toch wel schieten als hij het wilde. Het bleef even een paar seconden stil. De situatie leek te bevriezen. Tot Marcel ineens flink uithaalde tegen Johns hoofd met zijn wapen. John slaakte een pijnlijke en harde kreet en zakte op de grond neer. Marcel boog over hem heen en begon zijn woede volledig op hem af te reageren, tot John onder het bloed zat, net als de knokkels van Marcel.
“Chayenne!” riep Marcel niet veel later. “Als je ook nog even je woede kwijt wilt.. Ga je gang. Sluiten we hem daarna even op.”
John lag als een zielig hoopje op de grond, hij zat onder het bloed en er dansten steeds meer vlekjes voor zijn ogen. Hij had al een hersentrauma opgelopen, dit werd echt te veel. Hij kreunde gedempt en probeerde moeizaam overeind te komen, maar Marcel gaf hem meteen een flink harde schop waardoor hij weer op de grond lag.

Jayne Marston

Ryan wilde weten wat er was gebeurd omdat ze bloedde. Ze keek even naar haar eigen lichaam en toen begon ze te stamelen. "Ik euh... Ryan....ik was zwanger... maar nu dus niet meer..." klonk haar stem zwak en zacht. Ze voelde zich ongemakkelijk. "Het was van jou... maar marcel heeft me zo hard geschopt dat ik een miskraam kreeg..." fluisterde ze, echt bijna niet te verstaan. Ze was knalrood en durfde Ryan echt niet meer aan te kijken.
"Je moet mijn vader helpen, Ryan, hij heeft nog steeds last van zijn blackouts." Klonk haar stem bezorgd.


Chayenne Lahero

Ze volgde Marcel en kwam niet veel later bij John aan, ze bleef wat op de achtergrond terwijl ze met een ondoorgrondelijke blik toekeek wat Marcel met John deed. Het deerde haar echt niet, John hoorde dood te zijn, klaar. Het liefst met zo veel mogelijk pijn. Een grimas kwam op haar lippen te staan zodra Marcel haar de kans gaf om zich uit te leven.
"Graag." Klonk haar stem donker. Ze liep op John af en begon zich behoorlijk uit te leven op hem. Zo kon ze al haar woede tenminste uiten.

Ryan Marston

Ze begon langzaam te vertellen, ze werd rood en keek hem niet meer aan, hij had echt geen idee hoe hij moest reageren. Ze was zwanger geweest van hem, maar nu dus niet meer. Ergens maakte het hem intens verdrietig, maar nog veel woedender. Ze zei dat hij haar vader moest helpen, daardoor kneep hij zijn ogen dicht. Hij pakte haar gezicht vast en hij keek haar heel doordringend aan. ‘Ik ga hem helpen, maar doe alsjeblieft voorzichtig… ‘ zei hij zacht, zijn stem trilde licht, al kon dat ook heel goed komen door wat hij net te horen had gekregen. Ze was serieus zwanger geweest? Hij kwam langzaam overeind, maar hij boog toch weer naar haar toe om kort zijn lippen op die van haar te drukken. Hij pakte een revolver en hij gaf die aan haar, om zich daarna op te draaien. Hij kon er vrij makkelijk achter komen waar John was. Hij bleef heel even op afstand staan, daarna trok hij zijn revolver. Degene die John zo achterlijk behandelde kende hij vaag, het was dat rare hoertje van Marcel. Ze leek altijd rond hem te dartellen. Het boeide hem helemaal niets wat Marcel deed, wat er gebeurde. Door wat Jayne verteld had, leek er een stukje van zijn gevoel uitgeschakeld te zijn, daarom ramde hij keihard met zijn revolver tegen het achterhoofd van Chayenne aan. Zijn ademhaling was versneld en er stond zweet op zijn voorhoofd. Zijn aandacht ging eigenlijk meteen naar Marcel, hij zou hem zo verschrikkelijk hard terugpakken.

John Marston ~ Marcel Marston

John merkte nog net dat Marcel naar de achtergrond verdween en dat Chayenne over hem heen boog en haar intense woede op hem af begon te reageren. John probeerde nog een paar flinke klappen te blokkeren, maar na de zoveelste klap die goed raak was werd het plotseling pikzwart voor zijn ogen en zakte hij als een lappenpop in elkaar. Chayenne ging nog even door, maar op een gegeven moment verscheen Ryan uit het niets en sloeg haar keihard op haar achterhoofd met zijn wapen.
Marcel schoot meteen naar voren toen hij dat zag en duwde Ryan keihard omver en gaf een harde stomp in zijn maag. Het duurde niet lang voor er nog veel meer Maniakken verschenen om Marcel te helpen. Ze hielden Ryan op de grond gedrukt en begonnen zijn handen en voeten samen te binden met touw.
Marcel stond weer op, keek een paar andere Maniakken aan en knikte naar John, die nog steeds op de grond lag. “Leg hem in de achterste cel,” commandeerde hij de mannen. “Hij wilt vast mijn mooie, nieuwe cellen uit proberen,” grinnikte hij er achteraan. De mannen luisterden meteen en tilden John op, waarna ze hem richting het cellenblok verplaatsten en hem in de aller achterste cel neer smeten op de grond, en de deur zorgvuldig vergrendelde zodat ontsnappen onmogelijk werd.
“Zet hem maar in de cel naast John, kunnen ze misschien nog even praten met elkaar voordat John achter Selena aan gaat,” sprak Marcel nu, doelend op Ryan. Marcel vond het altijd hilarisch om te praten over Selena, juist omdat het zo’n pijnlijk onderwerp voor John was, omdat hij een verschrikkelijk goede band had gehad met Selena. Marcel had nooit een goede band met haar gehad. Hoe Ryan over haar dood dacht wist Marcel niet echt.
Marcel liep nu naar Chayenne toe om te kijken hoe het met haar was.

Ryan Marston

Hij werd eigenlijk meteen omver gebeukt, daarna kreeg hij een keiharde klap in zijn maag en boog hij voorover, happend naar adem. Hij had niet de tijd om zuurstof binnen te krijgen, hij werd eigenlijk al meteen keihard op de grond gedrukt. ‘Doe normaal…’ gromde hij, zijn stem trilde van de woede. Hij keek even opzij naar John, maar die leek ver buiten westen te zijn, daar had hij nu niet veel aan. Hij kneep zijn ogen even dicht, zijn handen en voeten werden vastgebonden, hij kon geen kant op zo. Hij had geen idee hoe het met Jayne was, maar hij kon eigenlijk niet anders dan denken aan hoe het met haar ging. Dat zorgde ervoor dat hij nog meer in de war raakte. Niet omdat hij iets voor haar voelde, want dat was niet het geval, maar ze was wel zwanger geweest. Zwanger van hem. Nu was het kind dood, door die klootzak. Die achterlijke klootzak. Hij hoorde amper wat Marcel zei, hij vocht tegen de touwen en tegen de Maniakken die hem vasthielden, ook toen Marcel het over John en Selena had bleef hij tegenstribbelen. ‘Doe niet zo ontzettend idioot, Marcel. Het wordt je dood, je zal hier nooit mee wegkomen, nooit!’ siste hij. Hij werd opgetild en achter John aan geduwd, hij moest in de cel daarnaast gegooid worden, dan konden ze nog praten. Op dit moment viel er niet echt veel te praten met John, maar daar had Ryan ook echt geen behoefte aan. Met woedende ogen bleef hij naar Marcel kijken, al had die geen aandacht voor hem en liep hij naar Chayenne toe. Uiteindelijk liet hij zich maar op de grond zakken, veel keuze had hij niet.