Medieval Times

Esmeralda Samira

Ze voelde de hand van Leroy tegen haar gezicht aan, eigenlijk wilde ze die meteen beetpakken en van haar gezicht halen. Toch zei hij lieve dingen tegen haar. Ze moest niet opgeven, want haar moeder was sterk. Ze was veel te sterk, daardoor was ze zo bang dat het ooit een keer echt fout ging. Ze keek naar haar moeder en slikte even. Het kind had Leroy wat laten zien, prachtige dingen. Daardoor knikte ze een beetje, dit was voor het eerst dat Leroy zoveel vertrouwen in iemand had, in haar moeder. Ze voelde zijn lippen op haar voorhoofd. Het was alsof hij haar vader was, Duke zou haar ook zo behandelen. Daardoor sloeg ze haar armen even om zijn nek heen. Ze snikte nu zachtjes. Ze vond dit zo vreselijk moeilijk. “Ik weet nu dat je echt heel goed voor mama bent. Ik begin je te vertrouwen.” Snikte ze zachtjes tegen Leroy.


Baltasar Khan

Ze had haar hele leven keihard gewerkt, terwijl hij eigenlijk zijn hele leven maar wat gelummeld had. Nooit echt wat had uitgevoerd. Gewoon door het bos gedwaald. Ze wist zelf niet waar ze liever was. Daardoor kwam er een kleine glimlach op zijn gezicht. “Weet je wat? Ik neem je mee, ik neem je mee naar het bos, dan laat ik je zien hoe mooi het daar kan zijn.” Vertelde hij haar zachtjes. Hij legde even zijn hand tegen haar gezicht. “Je zult het leuk vinden.” Zei hij nu wat enthousiast tegen haar.

Koning Leroy Fullbright

Hij voelde opeens de armen van Esmeralda om zijn nek heen, ze snikte zachtjes, maar zei iets wat vreselijk belangrijk voor hem was. Daardoor kreeg hij zelf ook weer tranen in zijn ogen. Hij trok Esmeralda iets meer tegen zijn lichaam aan en hij streelde over haar rug heen. ‘Rustig maar meisje…’ zei hij zacht. ‘Ik weet hoe moeilijk je het vindt om mij te vertrouwen. Hoe erg alles is wat er tussen ons gebeurd is… het spijt mij nog steeds verschrikkelijk erg, maar dat je dit nu zegt… het betekend heel erg veel voor mij. Ik heb alles voor je moeder over en ik ben blij dat je mij weer begint te vertrouwen…’ zei hij zacht. Hij liet haar weer los en hij keek haar doordringend aan, daarna ging zijn blik naar Jay, die wat glimlachte, maar zich duidelijk nogal ongemakkelijk voelde. ‘Komop, pak haar vast, daar houden vrouwen van…’ zei Leroy plagend tegen zijn zoon, hij deed vreselijk zijn best om niet negatief te zijn, hoewel hij van binnen kapot ging. Hij zag hoe Jay zijn armen om Esmeralda heen sloeg, Leroy deed weer hetzelfde bij Lolita en hij ademde diep in. Ze mocht niet opgeven, ze moest gewoon voelen dat hij constant bij haar was.

Carmen Samira

Opeens besloot hij haar mee te nemen naar het bos, om haar te laten zien hoe mooi het daar was. Ze voelde zijn hand op haar gezicht, hij wilde haar laten zien dat ze het leuk zou vinden. Zijn enthousiasme liet haar glimlachen, het was echt leuk om te zien, dit vond ze zo mooi in mensen. Ze konden vreselijk enthousiast zijn, Baltasar al helemaal. ‘Oké, dat is goed. Ik ga even tegen Chayenne zeggen dat we weg gaan,’ zei ze, ze draaide zich om en liep naar het meisje toe, ze vertelde dat ze weggingen naar het bos, zodat ze zich geen zorgen zou maken. Daarna kwam ze alweer terug bij Baltasar.

Esmeralda Samira

Ze voelde geen angst toen Leroy haar tegen zich aantrok, alles behalve angst. Het speet hem nog steeds. "Ik wil er niet meer aan denken." Zei ze nu zwakjes tegen hem. Ze deed echt haar best om het zo ver mogelijk weg te dringen, om ervan verlost te zijn.
"Ik wist al heel erg lang dat je veel voor mama overhad, maar nu besef ik het pas echt. Nu kom je ook geloofwaardig over, je bent door haar gestopt met de drank, ik zie nog voor me hoe moeilijk je dat vond, maar je deed het voor haar, voor mijn moeder." Gaf ze zacht aan, daarna werd ze losgelaten en waren het al gauw de armen van Jay die ze om haar heen voelde. Ze kroop tegen hem aan en zuchtte diep. Haar ogen gingen naar haar moeder toe en Leroy, het kind lag ertussenin. "Hoe gaat hij eigenlijk heten?" Vroeg ze nu zacht aan Leroy. Ze had haar moeder er nog nooit over horen praten eigenlijk. Op dat moment gingen de heldere oogjes van het jongetje weer open, hij keek nieuwsgierig rond naar de mensen die zich om hem heen hadden verzameld.

Koning Leroy Fullbright

Esmeralda wilde er niet meer aan denken, dat liet hem slikken. Ze vond het nog steeds zo erg om er aan te denken. Hij vond het vreselijk dat hij dit had gedaan, dat hij haar dit had aangedaan. Ze vertelde dat ze altijd wel had geweten dat hij veel voor haar moeder overhad, maar dat ze het nu echt doorhad. Ze wist hoe moeilijk hij het vond om niet te drinken, maar hij was gestopt voor Lolita. ‘Ik ben ook gestopt voor jullie. Het is beter zo,’ zei hij zacht tegen de kinderen, met een glimlachje op zijn gezicht. Het was gewoon beter zo. De drank deed veel slechte dingen met hem, het maakte hem onvoorspelbaar en vreselijk labiel. Het was echt beter zo. Esmeralda vroeg hoe hij ging heten, Leroy haalde zijn schouders op. ‘Ik heb geen idee… ik ben niet zo goed in namen…’ zei hij zacht. Precies op dat moment werd het jochie wakker, Leroy glimlachte teder naar het kind. Hij streelde zacht met zijn vingers langs het wangetje van zijn zoon, daarna ging hij weer liggen en sloot hij zijn ogen. Hij was echt gesloopt, vooral geestelijk.

Esmeralda Samira

"Ik denk dat mama het heel erg leuk vind als hij een naam heeft, voor als ze wakker wordt." Zei Esmeralda behulpzaam tegen Leroy en ze glimlachte naar hem. Ze drukte zacht een kus op de wang van Jay en bleef hem stevig vasthouden. De kleine baby keek naar zijn vader en liet een stralende glimlach aan zijn vader zien. Wanneer Leroy zijn ogen sloot, legde hij zijn handje tegen de wang van Leroy. Lolita merkte onbewust toch wat er gebeurde en het jongetje liet aan zijn vader zien hoe blij ze wel niet was dat hij zo met Esmeralda om was gegaan en dat hij zo voorzichtig en teder met hun zoontje omging. Ook beloofde ze hem dat alles goed kwam. Het jongetje kraaide even vrolijk en kroop daarna dicht tegen zijn vader aan. Esmeralda keek in de ogen van Jay. "Zullen we maar gaan? Dan kunnen we zelf ook slapen." Zei ze zachtjes.

Koning Leroy Fullbright

Esmeralda zei dat Lolita het vast heel leuk vond als hij al een naam had voor als ze wakker werd. Daardoor keek Leroy even naar het kind en daarna weer naar Esmeralda. ‘Dan moet je mij wel helpen…’ zei hij zacht. Hij was er echt niet goed in. Dit soort dingen waren gewoon niet echt aan hem besteed. Hij keek weer naar het jochie, de glimlach die hij kreeg, gaf hem weer tranen in zijn ogen. Toen hij opeens een heel zachte aanraking voelde, staarde hij weer naar het kind, al sloot hij heel snel zijn ogen weer. De woorden van Lolita bleven nagalmen in zijn hoofd, hij was zo vreselijk blij dat ze dit deed. ‘Ik doe alles voor jou…’ zei hij zacht, zijn stem trilde van emotie. De jongen kroop weer heel dicht tegen hem aan, hij sloeg trok de deken iets meer over het kind heen en hij pakte Lolita ook weer vast. Hij hoorde Esmeralda aan Jay vragen of ze zelf ook gingen slapen. ‘Ja, wat jij wilt…’ zei Jay zacht.

Juliette Devoné

Deze dag had een aantal kronkelige, aparte wendingen gehad. Esmeralda wilde een keer wat met zijn drieën gaan doen, maar eer ze ook maar had kunnen reageren waren ze weggelopen. Koning Leroy was weer vader, maar zijn verloofde had het niet overleefd, tenminste dat werd gezegd. De verhalen gingen direct door het kasteel heen, het werd steeds ingewikkelder en spannender gemaakt. Juliette hield zich er maar buiten, had geen behoefte aan die roddels. Het verhaal ging nu dat Lolita nog leefde. Juliette maakte de tafels schoon terwijl haar gedachten schoten naar deze dag, na wat er allemaal gebeurd was. Hoe ze in deze situatie was gekomen door haar lompheid en onoplettendheid. Ze was nog de enige in de keuken, zij moest nog alles schoonmaken. Haar blik gleed even naar het enige raam in de ruimte, de prachtige sterrenhemel was zichtbaar. Nieuwsgierig liep ze dichterbij, naar het raam toe. De lucht was pikzwart, maar wel prachtig helder. Er waren miljoenen sterren zichtbaar, grote, kleine, felle en zwakke sterren. De maan was halfvol, maar had wel een prachtige warme gele kleur. Haar mondhoeken schoten omhoog en diep ademde ze in, het was echt prachtig. Dit maakte haar rustig, haar gedachten leeg.

Esmeralda Samira

"Ik weet één naam die mama heel erg mooi vind... Maar ik weet niet of je hem zo wilt noemen..." Mompelde ze zacht tegen Leroy. "Kayton." Zei ze daarna als een fluistering. Daarna pakte ze de hand van Jay en nam ze hem voorzichtig mee naar hun eigen kamer. Eenmaal daar sloeg ze haar armen stevig om hem heen. "Volgens mij gaat het eindelijk goed komen met je vader... Eindelijk, na al die tijd doet hij normaal. Zelfs tegen mij..." Fluisterde ze tegen Jay. Ze drukte haar lippen zacht op de zijne.
Het kleine jongetje lag vredig tussen zijn ouders in. Hij pruttelde zachtjes en leek het naar zijn zin te hebben. Er waren vrolijke geluidjes uit zijn mond te horen.

Koning Leroy Fullbright

Door wat Esmeralda zei, was hij weer van slag. Kayton? Hij wist niet of hij dat kon hebben. Het zou hem constant aan hem herinneringen. Maar het was wel een mooi gebaar. Hij slikte even, hier moest hij nog even over nadenken, dit was niet iets dat hij zomaar kon verzinnen. Hij keek weer even naar het gezicht van Lolita. Hij legde zijn hand tegen haar wang aan en hij drukte zacht zijn lippen op die van haar. ‘Ik hou van je,’ fluisterde hij, daarna ging hij weer dicht tegen haar aan liggen, al bleef hij de baby heel goed in de gaten houden. Hij staarde naar het jochie, het zorgde er voor dat Leroy rustiger werd, dat hij iets minder van slag was. Hij bleef gewoon hoop houden dat Lolita er wel bovenop kwam. Dat moest gewoon, ze zou hem niet verlaten, ze had het zelf gezegd. Hij moest er op vertrouwen, want ze verdiende zijn vertrouwen.

Jay Fullbright

Hij werd door Esmeralda meegenomen en hij luisterde naar wat ze zei, daarna werd hij zacht gezoend. ‘Ik denk dat je gelijk hebt…’ zei hij zacht tegen zijn vriendin. ‘Nu vind ik het niet meer erg als je alleen met hem bent, denk ik…’zei hij glimlachend tegen haar. Hij trok Esmeralda iets meer tegen zijn lichaam aan. ‘Het gaat denk ik wel heel erg fout als jou moeder er niet bovenop komt… met iedereen… niemand kan haar missen…’zei hij zacht. Hij zelf ook niet, Lolita betekende heel veel voor hem, het was de enige waarmee hij normaal kon praten, de enige waar hij zijn problemen bij kwijt kon.

Esmeralda Samira

Ze legde haar hoofd tegen Jay aan, tegen zijn borst. Niemand kon het aan als haar moeder overleed en dat wist ze maar al te goed. Ze werd er al verdrietig van als ze eraan dacht. "Eigenlijk is mama na de dood van die ene koning, op hem gaan lijken. Alsof ze zijn taak over heeft genomen. Ook zij is net zo geliefd als Kayton altijd was en ze is ook net zo bijzonder." Fluisterde ze tegen Jay, ze keek naar hem op en keek hem in zijn ogen aan. Zachtjes drukte ze haar lippen weer op die van hem en ze sloeg haar armen om zijn nek heen.

Jay Fullbright

Hij hield zijn armen om haar heen geslagen, het voelde heerlijk zo. Hij luisterde naar wat ze zei en hij glimlachte een beetje. ‘Ja, eigenlijk wel,’ stemde hij in. ‘Maar ik weet niet of papa het kind zo wil noemen… hij vind het niet leuk om ergens aan terug te denken…’ zei hij zacht tegen Esmeralda. Hij voelde haar lippen weer op die van hem, waardoor hij diep inademde. ‘Kom, we gaan naar onze kamer,’ zei hij tegen haar, hij pakte haar hand vast en hij nam haar mee. Eenmaal in de kamer greep hij haar weer vast en tilde hij haar heel simpel op. Hij was er sterk genoeg voor. Hij legde haar op het bed neer en hij boog over haar heen, hij keek haar met een grijnsje op zijn gezicht aan, voor hij haar weer zacht begon te zoenen.

Esmeralda Samira

Ze haalde haar schouders even op. "Dat weet ik ook niet." Zei ze terug tegen Jay. "Maar het is de enige naam die ik zo snel kon bedenken, de enige naam waarvan ik weet dat mama hem mooi vindt." Ze glimlachte naar Jay. Ze werd meegenomen naar hun kamer en eenmaal daar voelde ze de sterke armen van Jay om haar heen, ze werd opgetild en door hem op het bed neergelegd. Ze voelde de spanning stijgen in haar lichaam, maar de angst was er nog lang niet. Jay boog zich over haar heen en hij zoende haar heel zacht. Ze bleef even stil liggen terwijl ze wel met hem mee zoende, na een tijdje gleden haar handen aarzelend door zijn haren heen en over zijn rug.


Lolita Samira

Haar hart begon zich langzaam te herstellen en zorgde ervoor dat haar bloed sneller ging stromen en dat haar organen weer begonnen te werken. Op dit moment sloeg haar hart in een regelmatig ritme en kreeg ze weer wat kleur op haar gezicht. Haar hand had zich verplaatst, zonder dat ze zich ook maar ergens bewust van was, haar baby sabbelde zachtjes op haar vinger terwijl ze hem beschermend tegen haar lichaam hield. Dit kind was voor haar ongelooflijk speciaal, ze zou alles dit keer goed doen wat ze bij Esmeralda fout had gedaan.

Jay Fullbright

‘Ik vind het ook een mooie naam…’ zei hij zacht, hij meende het duidelijk. Hij vond het echt een heel mooie naam en het had een mooie betekenis, juist omdat het de naam van Kayton was. Hij merkte wel dat Esmeralda dit nog wat lastig vond, maar hij voelde na een tijdje toch haar handen door zijn haren en over zijn rug gaan. Hij keek haar onderzoekend aan, met een geruststellende blik in zijn ogen. ‘Ik doe niets dat je niet wilt. Als je het aangeeft, stop ik meteen,’ zei hij zacht tegen haar. Hij zoende haar weer, heel voorzichtig gleden zijn handen over haar lichaam heen, eigenlijk raakte hij haar bijna niet aan, zo voorzichtig was hij met haar. Hij wilde gewoon dat ze wat meer vertrouwen terugkreeg, dat het wat beter met haar ging. Dat verdiende ze, hij wilde eigenlijk gewoon weer terug naar hoe het eerst was.

Koning Leroy Fullbright

Zijn ogen waren dichtgezakt, hij was echt kapot, nu hij zo lag, kon hij dat ook niet echt meer tegengaan. Pas toen hij opeens het gevoel had dat er iets veranderde, opende hij zijn ogen. Zijn blik ging over Lolita heen, ze zag er beter uit. Alsof ze sliep . ‘Lolita?’ vroeg hij zacht. Hij zag hoe het kind bij haar lag, er was echt iets veranderd. Hij streelde met zijn vingers langs haar gezicht, ze voelde warmer aan en er stond meer kleur op haar gezicht. ‘Ik hou zo veel van je…’ mompelde hij zachtjes, voor de zoveelste keer drukte hij zijn lippen op haar voorhoofd. Hij was echt gek op haar, dit liet het alleen maar meer zien. Hij zou haar niet kunnen verliezen, dat zou hem echt breken.

Lolita Samira

Haar oogleden trilden een beetje bij de woorden van Leroy, maar wakker werd ze niet, daar was ze nog veel te zwak voor. Dat kon ze nog niet. Het kindje liet haar vinger uit zijn mond glijden en begon zacht te huilen. Hij had dorst gekregen. Zijn handjes grepen naar zijn vader. Hij wilde drinken, zijn gejammer werd steeds iets harder.

Koning Leroy Fullbright

Hij keek aandachtig naar Lolita, maar ze werd niet wakker. Waarschijnlijk was ze nog veel te zwak. Hij vond het jammer, maar elk kleine beetje gaf hem meer hoop. Toen het kind opeens begon te huilen, sloeg zijn houding om. Dit was waarom hij niet goed met kinderen om kon gaan, er was te veel drukte om hem heen. Hij kwam overeind, weer leek hij geen idee te hebben wat hij moest doen. Hij werd direct weer helemaal onrustig. Hij kwam van het bed af en hij staarde naar de jongen, zijn blauwe ogen stonden verward en onrustig. Waarschijnlijk had het kind dorst. Wat kon hij daar nou weer aan doen? Hij liep heen en weer door de kamer, door het gehuil van het kind werd hij alleen maar onrustiger. Hij vond het nu alweer verschrikkelijk. Misschien moest hij de baby maar aan een dienstmeisje meegeven, zodat die voor hem konden zorgen. Meteen schudde hij zijn hoofd. Dit moest hij toch ook zelf kunnen? Hij liep weer terug naar het bed, zijn blik was gespannen en hij moest zichzelf echt rustig houden. Hij trok de deken iets van het lichaam van Lolita af, dit voelde ongemakkelijk. Hij pakte het kindje voorzichtig vast en hij legde hem tegen de borst van Lolita aan. Hij slikte even, dit was waarom hij dit niet kon. Hij had geen geduld en het fokte hem op. 

Kindje

Hij begon steeds harder te huilen, zijn vader deed zo vreemd, hij begreep er niets van en daardoor werd hij zelf ook onrustiger en had hij er ook meer moeite mee. Hij snapte er helemaal niets van. Ineens werd zijn lichaam verplaatst en kreeg hij wat te drinken. Met dankbare grote ogen keek hij op naar zijn vader, daarna sloot hij zijn ogen en sabbelde rustig verder. Lolita reageerde hier lichtjes op, haar lichaam bewoog een klein beetje en ze legde haar hand ondersteunend onder het kindje neer, al was haar lichaam zo zwak dat ze niet echt kon ondersteunen. De baby zakte nog steeds elke keer weg.

Koning Leroy Fullbright

Hij zag Lolita iets bewegen, de dankbare blik van het kind liet hem wat glimlachen. Hij zag dat Lolita het kind probeerde te ondersteunen, maar dat het eigenlijk niet ging. Daardoor slikte hij even, maar hield hij het kind uiteindelijk wel vast. Dit voelde ook vreselijk ongemakkelijk. Waarom was dit niet iets wat gewoon natuurlijk in hem zat? Het frustreerde hem heel erg, want hij wilde dit gewoon goed doen. Hij bleef het kind vasthouden en af en toe keek hij onderzoekend naar Lolita. Hij vond het gewoon fijn om naar haar te kijken, helemaal omdat ze hier wat op reageerde. Dat stelde hem weer wat gerust, het ging beter met haar. 

Esmeralda Samira

Jay vond het inderdaad ook een mooie naam en ze knikte even. Wanneer hij over haar heen gebogen lag, zei hij zacht dat hij haar niets deed wat ze niet wil, ze moest het aangeven en dan stopte hij meteen. Ze knikte een beetje en glimlachte dankbaar naar hem. Dat was heel erg fijn om te weten. Zijn vingers gleden over haar huid, heel voorzichtig en zachtjes. Ze vond het eigenlijk best wel lekker wat hij deed. Ze zoende hem weer terug, dit keer iets zekerder en met wat meer vertrouwen.


Baltasar Khan

Ze glimlachte naar hem en ze vond het goed. Ze was even weg om het prinsesje te zeggen waar ze precies was en hij hoorde het meisje plagend zeggen dat ze maar veel plezier moest hebben met Baltasar. Hij schudde langzaam zijn hoofd en keek op toen Carmen weer terug was. “Kom.” Zei hij met een glimlach en hij legde en hand op haar schouder. Hij ging weer naar buiten toe en sloot de deur achter Carmen weer. Hij glimlachte vrolijk en liep naast haar in de richting van het bos.

Jay Fullbright

Ze leek blij te zijn dat hij aangaf dat ze zich geen zorgen hoefde te maken. Hij vond het fijn om dat te zien. Hij wilde haar zo graag een beetje gerust stellen. Ze had geen reden om bang te zijn bij hem, echt helemaal niet. Ze leek zijn aanrakingen fijn te vinden, maar hij vond het heel moeilijk om in te schatten wat hij nou wel en niet mocht doen. Zou hij haar jurk los mogen maken? Hij wist het niet goed. Hij werd gezoend, ze leek zich zekerder te voelen. Zodra de zoen gestopt werd keek hij haar vragend aan. ‘Je moet mij een beetje helpen, Esmeralda… ik weet niet goed wat ik moet doen, ik wil niets verkeerd doen…’ zei hij zacht tegen haar. Hij liet zijn handen naar de sluiting van haar jurk gaan en hij keek haar vragend aan. ‘Mag het?’ vroeg hij zacht.

Carmen Samira

Ze voelde zijn hand op haar schouder, ze liep eigenlijk meteen al met hem mee. Ze keek af en toe opzij naar hem, maar vooral voor zich . ‘Denk je dat ik de beste keuze gemaakt heb, Baltasar? Of kan ik beter toch teruggaan naar het kasteel?’ vroeg ze hem. Ze was benieuwd naar zijn mening, al wist ze heel goed dat die nooit doorslaggevend zou zijn. Dat kon ook niet, dit was natuurlijk iets waar ze zelf uit moest zien te komen, maar dat viel haar nogal zwaar. Ze kon niet niks blijven doen, dat was vreselijk saai en gewoon niets voor haar. Maar teruggaan om weer te gaan werken, leek ook niet zo’n goed plan.

Esmeralda Samira

De zoen werd gestopt en Jay keek haar vragend aan. Ze keek terug in zijn ogen en wachtte af. Ze moest hem een beetje helpen, want hij wist niet goed wat hij moest doen, hij wilde niets verkeerds doen. Zijn handen gingen naar de sluiting van haar jurk en hij vroeg zacht of het mocht. “Alleen als we gaan slapen, je mag me uitkleden, maar ik wil daarna gewoon gaan slapen.” Zei ze zacht tegen hem. Ze had de laatste tijd met een dikke pyjama aan naast hem gelegen, maar nu wilde ze het wel weer proberen om gewoon zo naast hem te liggen en te gaan slapen. Dat vond zij al een hele stap. “Ik snap het best als ik je teleurstel…” mompelde ze zacht tegen hem. Ze keek weer even naar hem op.


Baltasar Khan

In het bos, rook hij de heerlijke herfstgeuren van de bladeren. Hij genoot er zichtbaar van om weer hier te zijn. Hij keek naast zich wanneer Carmen zich afvroeg of ze de juiste keuze had gemaakt. “In het kasteel zul je altijd naar Reth moeten kijken, Carmen, er is geen White Castle meer zonder Reth.” Sprak hij zacht tegen haar. “Je moet iets vinden wat je leuk vind om te gaan doen, misschien kun je wel iets leuks organiseren in het dorp.” Stelde hij voor. Hij zakte ineens op zijn hurken en gleed met zijn vingers over een pootafdruk van een dier. “Zie je dit?” Vroeg hij aan Carmen en hij keek naar haar op. “Van een vos.” Sprak hij glimlachend.

Jay Fullbright

Het mocht als ze gingen slapen. Dat was niet helemaal waar hij op gehoopt had, maar hij accepteerde het wel gewoon. Als hij hier nu een probleem van gingen maken, kwam het nooit goed tussen hun, dat wist hij ook wel. Ze zei dat ze het begreep als ze hem teleurstelde. ‘Ik snap je wel, Esmeralda. Echt wel.’ Zei hij glimlachend tegen haar. Hij maakte voorzichtig haar jurk los, daarna drukte hij zijn lippen zacht op die van haar. ‘Ik hou van je,’ fluisterde hij. Hij trok zelf ook zijn kleding uit, zodat hij daarna naast haar kon komen liggen. Dit was nog altijd het belangrijkste voor hem, het zou allemaal wel weer goedkomen, langzaam aan misschien, maar het kwam wel goed. Hij moest gewoon geduldig blijven en haar vertrouwen blijven geven.

Esmeralda Samira

Ze spande lichtelijk aan toen hij haar jurk losmaakte, ze kwam er langzaam uit. Hij snapte haar wel, echt wel. Door de glimlach kreeg ze daar ook wat meer vertrouwen in dat hij haar toch echt begreep. Ze slikte even moeizaam en voelde zijn lippen op die van haar. Hij hield van haar. “Ik ook van jou.” Sprak ze met een brok in haar keel. Onder de dekens kroop ze tegen Jay aan en langzaam liepen er tranen over haar wangen heen. Het zat nog steeds niet goed met haar, hoe goed ze zich ook groot probeerde te houden, ze was nog steeds geestelijk niet in orde. “Ik wil nooit meer ruzie met je maken.” Snikte ze zachtjes. “Dat doet me zoveel pijn…”


Chayenne Lahero

Ze was lekker bezig met de paarden vertroetelen, ze vond het fijn bij Carmen, ze voelde zich prettig en gewenst. Carmen nam de plek in van haar beide ouders, af en toe leerde ze haar wat en dat nam Chayenne gretig in zich op. Ze zat vaak te leren, maar voor de paarden zorgen vond ze minstens net zo fijn. Ineens viel er een schaduw over haar heen, ze keek op en daar stonden drie mannen. Met een frons in haar wenkbrauwen keek ze ernaar. Ze was zich nog maar amper bewust van al het kwaad in de wereld, alleen Reth, Reth was het kwaad voor haar, maar er was nog veel meer dan alleen Reth. Een van de mannen knoopte een doek voor haar mond en vervolgens werd er een zak over haar hoofd heen getrokken. Ze werd opgetild en meegenomen, hoe hard ze ook schopte sloeg en kneep, niets leek te werken. Waarom moesten ze haar hebben?

Jay Fullbright

Hij realiseerde zich weer hoe erg het allemaal was, dit vond ze al vreselijk en hij deed amper iets. Hij verloor de moed een beetje, dit kon nog wel jaren gaan duren. Dat lukte hem niet, zo lang kon hij nooit wachten. Hij nam het zichzelf kwalijk, Esmeralda had vreselijke dingen meegemaakt en hij had het gevoel dat hij daar geen begrip voor op kon brengen. Dat maakte hem pissig en heel erg verdrietig. Hij wilde het juist goeddoen, maar ondertussen voelde hij wel dat hij het daar moeilijker mee begon te krijgen. Ze kroop wat tegen hem aan en hij hoorde haar zachtjes snikken. Haar woorden lieten merken waarom dat was. Hij sloeg zijn gespierde armen om haar heen en hij keek haar met een lieve blik in zijn ogen aan. ‘Ik hou van je, Esmeralda. Jij bent het leukste meisje dat er is, de enige die een kans maakte. Wij zullen trouwen en heel gelukkig worden. Je moet niet twijfelen, er zijn vast meer momenten waarin we ruzie gaan maken, maar dat maakt niet uit. We blijven toch wel bij elkaar…’ sprak hij.

Esmeralda Samira

Ze voelde de stevige armen van Jay om haar heen en ze keek hem in zijn ogen aan. De tranen liepen langzaam over haar wangen, maar ze legde een hand tegen het gezicht van Jay aan. Ze luisterde naar hem en glimlachte door zijn lieve woorden. Ze drukte zacht haar lippen op die van hem. “Ik hoop gewoon dat ik alles ooit kan vergeten, ik weet dat ik je verdriet doe doordat ik niets durf en dat frustreert me. Ik heb alles voor je over, Jay, echt alles, ik hou onwijs veel van je. Maar er zijn gewoon van die dingen die ik echt niet kan, dingen waardoor ik blokkeer.” Sprak ze haast hulpeloos tegen hem. “Maar ik hou zoveel van je…” Zei ze nogmaals. Ze streek langs zijn wang en door zijn haren heen. “Zo ontzettend veel…” Klonk haar stem zacht.

Jay Fullbright

Ze legde uit wat ze voelde en wat er een beetje aan de hand was. ‘Ik weet het, Esmeralda… ik weet het heel goed…’ fluisterde hij. ‘Ik snap je ook. Ik snap dat je zo bang bent… maar ik ben heel bang dat het nooit beter wordt… ik wil je niet bedriegen, ik wil je niet jaloers maken, ik wil écht alleen maar jou, ik wil je niet ongelukkig zien…’ zei hij tegen haar. Dit zorgde er alleen voor dat het gewoon niet ging. Hij nam het zichzelf echt kwalijk, maar daar had Esmeralda natuurlijk helemaal niets aan. ‘Ik hou ook vreselijk veel van je, daarom is dit zo vervelend. Ik wil er voor je zijn, ik wil geduld hebben en je kunnen helpen, maar toch voel ik dat het niet gaat. Ik neem je niets kwalijk, ik neem dit mezelf kwalijk. Ik neem het mij kwalijk dat ik het wel wil, dat ik je niet gerust kan stellen…’ zei hij. Hij hield zijn arm om haar lichaam heen, hij wilde haar wel dicht bij zich houden.