Medieval Times

Esmeralda Samira

Hij wist het heel erg goed en hij snapte haar ook. Hij wilde haar niet ongelukkig zien en ze knikte een beetje. “Maar… Jay, zie je dan niet dat het echt elke dag een klein beetje beter gaat? Dat we er wel komen, als de stappen maar niet te groot worden? Het is lang geleden dat je mijn jurk open hebt gemaakt en dat ik zo naast je lag, dat ging in het begin niet eens meer. Nu wel. Nu wil ik al dicht tegen je aan in slaap vallen, ik vind het niet meer zo heel erg als je naar mijn lichaam kijkt. We komen er wel, wij samen.” Vertelde ze hem liefdevol en zachtjes. “Je moet het jezelf niet kwalijk nemen, je doet het heel erg goed.” Fluisterde ze. Ze sloeg haar armen nu om hem heen en kroop heel erg dicht tegen hem aan.

Jay Fullbright

‘Ik zie de stappen ook wel en ik ben echt super trots op je, maar soms denk ik gewoon dat dit nog jaren gaat duren… en dat kan ik niet…’ zei hij zacht. Ze zei dat hij het heel goed deed en ze kroop nog dichter tegen hem aan. ‘Het voelt gewoon niet zo…’ mompelde hij zacht. Hij vond het stom dat hij er zo over dacht, dat hij aan andere meiden dacht, dat hij ongeduldig was. Hij wilde haar juist laten zien dat hij dat allemaal niet was, maar dat ging hem niet zo goed af. Hij sloeg zijn armen nog meer om haar lichaam heen en hij drukte zacht zijn lippen op die van haar. ‘Net als zonet, ik dacht echt dat ik nog wat meer mocht doen… ik begrijp heel goed dat je het niet wilt, maar als we dan iets doen, zoenen bijvoorbeeld… dan denk ik steeds dat ik wel meer mag… dat vind ik zo vervelend, want ik wil niet opdringerig zijn…’ legde hij haar zacht uit.

Lolita Samira

Elke dag leek beter met haar te gaan, na een paar dagen had ze een terugval en bewoog ze helemaal niet meer, maar daarna begon ze weer lichtelijk te bewegen, het waren vooral bewegingen die haar kindje beschermden, ze bleef ervoor zorgen, ook al was ze niet echt aanwezig. Nu brak er een mooie dag aan, het was koud buiten, maar de zon scheen toch. Lolita’s oogleden trilden een beetje. Daarna gingen ze langzaam open, ze knipperde door het licht wat in haar ogen viel, het knipperen verliep langzaam, maar ging steeds iets sneller. Voor het eerst kon ze haar eigen zoontje zien. Hij lag te slapen in haar eigen armen. Ze sloeg een verrukte kreet. “Wat ben je mooi zeg…” Fluisterde ze tegen het slapende kindje. Ze straalde helemaal, ook al was ze nog zo zwak. Ze voelde zich intens gelukkig, ze wist hoe erg Leroy zijn best had gedaan voor hun zoontje, ze had het elke keer gevoeld. Misschien dreef het jongetje hem af en toe tot waanzin, toch zag hun kindje er hartstikke gezond uit en was er haast niemand tussendoor in haar kamer geweest. Behalve Esmeralda en Jay om te kijken hoe alles ging. Haar ogen zochten de omgeving af naar Leroy. Ze was heel erg nieuwsgierig wat voor naam hij had uitgekozen voor hun zoontje.


Esmeralda Samira

“Je moet niet zo negatief denken, dat heb je echt van je vader geleerd.” Zei ze hoofdschuddend tegen hem en ze keek hem aan. “Jaren duren lang, Jay, we zijn nu pas een paar weken bezig, nog geen eens een maand. Zolang je geduld houd, komt het snel weer goed.” Vertelde ze hem met wat meer zelfvertrouwen. Ze zoende hem zachtjes terug. Hij begreep niets van net. “Weet je, misschien moet je mij mijn gang laten gaan. Als ik aangeef wat je mag doen, keer op keer, dan doe je ook niets fout en ben je ook niet opdringerig.” Gaf ze aan, ze moesten er wat op vinden anders bleef het een struikelpunt in hun relatie.

Koning Leroy Fullbright

Hij zat in de stoel, blijkbaar was hij in slaap gevallen. Hij probeerde wel wat te werken, al week hij geen seconde van haar zijde, hij bleef in de kamer, hij had gewoon al zijn spullen hier liggen. Overdag werkte hij, maar in de nacht kon hij amper slapen omdat hij constant op elk klein geluidje aan het letten was. Het zorgde ervoor dat hij er vermoeid uitzag en dat hij blijkbaar in slaap gevallen was. Hij werd wakker van een stem, die er voor zorgde dat hij zijn ogen opende en dat hij wat knipperde om normaal rond te kunnen kijken. Toen hij zag dat het Lolita was die iets had gezegd, schoot hij meteen overeind. Hij kwam naar haar toe, hij keek even naar hun prachtige zoon, daarna sloeg hij zijn armen om het lichaam van Lolita heen. Direct liepen de tranen over zijn gezicht heen, hij was vreselijk opgelucht, hij was doodsbang geweest dat ze er niet meer bovenop zou komen. Hij had een paar keer op het punt gestaan om te gaan drinken, er waren momenten dat hij het echt moeilijk had, maar elke keer weer had op het kind, of Lolita zelf er voor gezorgd dat hij het niet deed, want alleen al de gedachte aan wat hij zou moeten zeggen als ze het zou merken, liet hem inzien dat hij het niet moest doen. ‘Ik was zo bang…’ zei hij, zijn stem trilde helemaal.

Jay Fullbright

‘Ik heb wel meer van mijn vader, helaas…’ mompelde hij. Als Lolita wakker zou zijn, kon hij tenminste met haar praten, dat hielp meestal wel. Ze zei dat jaren lang duren, dat het nu pas een paar weken waren. ‘Dat weet ik wel, daarom vind ik het ook zo erg van mij…’ zei hij zacht. Hij wilde dit niet nog meer weken. Zolang hij geduld hield kwam het goed. Dat was juist het probleem, zijn geduld begon echt op te raken. Hij moest haar haar gang laten gaan, hij merkte dat hij zich in moest houden, dit frustreerde hem zo erg dat hij bot op haar wilde reageren. Als hij haar haar gang liet gaan, zou er gewoon niets gebeuren. ‘Oké, best,’ zei hij uiteindelijk maar. Dan was hij niet opdringerig en deed hij niets fout. Het moest maar, al had hij er weinig vertrouwen in. Nu mocht hij voor zijn gevoel helemaal niets meer doen.

Lolita Samira

“Oh, lieve schat, daar ben je!” Riep ze haast uit toen ze Leroy opmerkte. Ze had hem gemist, ook al was hij altijd aanwezig geweest en had ze haast niets van haar afwezigheid gemerkt. Maar Leroy zag er oud uit, door alle zorgen die hij zich had gemaakt. Alsof ze jaren van zijn leven had gemist. Hij sloeg zijn armen om haar heen en ze legde haar hoofd een beetje tegen hem aan. Ze merkte zijn tranen op, maar zelf kon ze alleen maar zielsgelukkig zijn. “Ik heb het je beloofd, Leroy, ik heb je beloofd om altijd bij je te blijven, je hele leven lang.” Sprak ze hem toe. “Kom hier, ik wil je zoenen.” Zei ze daarna met twinkelende ogen tegen hem. Dit vergde allemaal vreselijk veel energie van haar, maar ze wilde het heel graag. “Al was het dankzij de kracht die ik van Ricardo heb… als ik die niet had, was het gedaan met me.” Vertelde ze hem wel, hij had recht op de waarheid.


Esmeralda Samira

Ineens was Jay heel kortaf tegen haar en ze keek hem even onderzoekend aan, begreep hij haar wel? Ze verwachtte van niet. Daardoor pakte ze zijn handen vast. “Ik laat het je zien.” Zei ze zacht tegen hem, misschien begreep hij het dan. Ze legde haar handen op haar lichaam en verplaatste die langzaam heen en weer. “Zo heb ik er zelf controle over en ga je niet te ver. Misschien gaat het zo beter. Snap je?” Zijn handen bewogen nu over haar heupen heen en kwamen langzaam wat meer naar boven toe. Op een gegeven moment stopte ze en liet ze de handen weer naar beneden gaan.

Koning Leroy Fullbright

Hij voelde dat ze haar hoofd tegen hem aanlegde, daardoor knuffelde hij haar alleen nog maar meer. ‘Je had het wel belooft… maar toen je daar zo lag…’ zei hij zacht, zijn stem trilde enorm. ‘Ik wist het gewoon niet meer,’ voegde hij er aan toe. Het had echt veel met hem gedaan, maar nu was alles weer helemaal goed. Ze wilde hem zoenen, maar ze zei nog wel dat het door de krachten van Ricardo kwam. ‘Ik wil het niet horen. Ik heb liever dat het komt door je liefde voor mij…’ mompelde hij zacht. Hij was vreselijk blij dat ze er nog was, maar dat dit de reden was, vond hij toch jammer, al had hij het al wel geweten. Hij pakte haar gezicht vast en hij zoende haar, het was vreselijk hartstochtelijk en vol passie, maar ook nogal gretig. Hij had haar gemist, hij had haar heel erg gemist en hij was echt doodsbang geweest.

Jay Fullbright

Ze pakte zijn handen vast, ze zou het hem wel laten zien. Ze liet zijn handen over haar lichaam heen glijden, over haar warme huid. Hij hield zijn adem in, dit had hij even niet verwacht. Hij vond het heel erg jammer dat ze hem losliet. Dit wilde hij wel zo, al was hij nog meer bang dat hij juist dan iets deed wat ze niet wilde. Dit maakte hem helemaal gek, nu al. ‘Ik begrijp je,’ zei hij wel zacht, daarna legde hij zijn hand in haar hals en zoende hij haar, hij probeerde het enigszins normaal te houden, maar dat ging hem niet zo goed af. Daarom stopte hij ook weer, om haar te laten merken dat hij het wel nog onder controle had. ‘Sorry, dat mag dan natuurlijk niet…’ mompelde hij.

Lolita Samira

Hij wilde niet horen dat het door de kracht van Ricardo kwam, ze grijnsde een beetje naar hem. “Denk je echt dat enkel een kracht mij in leven houd? Lieve schat, natuurlijk komt het door jou, met alleen die kracht zou ik het nog niet redden als ik niets had om voor te vechten, als ik jou niet had, dit kleine wondertje en Esmeralda en Jay.” Sprak ze tegen hem. Haar gezicht werd door hem vastgepakt en ze werd heerlijk gezoend. Ze genoot er met volle teugen van en kreunde zachtjes. “Ja, je kan nog steeds fantastisch zoenen.” Zei ze plagend tegen hem. Even later werd het kindje in haar armen langzaam wakker. Hij kraaide vrolijk toen hij zijn moeder zag en drukte zijn handjes tegen haar gezicht aan. Hij liet haar de momenten zien dat Leroy goed voor hem had gezorgd, dat hij af en toe hopeloos was geweest, maar dat hij wel voor hem had gezorgd. Het ontroerde haar en ze keek naar Leroy. “Ik wist niet dat je het in je had, maar je bent echt de meest fantastische man die er bestaat. Je hebt zoveel verborgen krachten.”

Koning Leroy Fullbright

Gelukkig kwam het ook door hem. Anders had ze het niet gered. Dit liet hem weer een beetje glimlachen, hij had dit soms echt wel nodig, hij werd gewoon snel onzeker. Niemand zou het zien, waarschijnlijk wist alleen Lolita het van hem. Dat was eigenlijk ook het grootste waar hij onzeker over was. Na de zoen zei ze dat hij nog steeds geweldig kon zoenen, daardoor grijnsde hij. ‘Dat verleer ik niet zo snel,’ was zijn reactie. Het kind werd wakker, hij kon gewoon zien dat hij haar beelden liet zien. Ze zei dat ze niet had gedacht dat hij het in zich had, maar dat hij geweldig was. Dat liet hem weer helemaal glimlachen. ‘Hij laat zeker niet zien dat ik soms op het punt stond om hem uit het raam te gooiden…’ zei hij tegen haar. Het was wel waar, hij wist wel dat Lolita ook wel wist dat hij dit echt heel lastig vond. Dat hij op het punt had gestaan om weer te gaan drinken. Dat hij op het punt had gestaan om de baby maar gewoon af te geven. Maar hij had het niet gedaan, gelukkig maar. ‘Nou, verborgen krachten… verwacht maar niet te veel van mij, dit was het wel…’ mompelde hij.

Esmeralda Samira

Hij begreep haar, even voelde ze weer de magie tussen hen die ze lang niet meer had gevoeld. Ze ademde trillend in en voelde zijn hand in haar hals. Hij zoende haar zoals hij lang niet meer had gedaan, in het begin moest ze er vrij weinig van weten, maar op een gegeven moment zoende ze met hem mee. Hij stopte en zei dat het natuurlijk niet mocht. Ze keek hem diep in zijn ogen aan. “Ik vond het fijn.” Fluisterde ze hem toe. Ze vond het echt heel erg prettig om hem te zoenen. Ze had ervan genoten. Het was echt lang geleden. Ze drukte haar lippen nu zelf op die van hem, ze wilde hetzelfde, ze wilde nog een keer.


Lolita Samira

Leroy gaf aan dat het kind waarschijnlijk niet liet zien dat hij soms op het punt stond om hem uit het raam te gooien. Lolita grijnsde. “Hij liet alles zien, hoe wanhopig je af en toe was, maar hoe goed je jezelf in kon houden, hoe geweldig je reageerde. Ik verwacht juist heel erg veel van je, mijn eisen zijn best wel hoog, maar tot nu toe overtref je ze altijd weer.” Sprak ze liefdevol tegen Leroy. Tegelijkertijd gaf ze het kindje wat te drinken. “Heb je al een naam voor hem?” Vroeg ze zacht. Het had namelijk wel enkele weken geduurd voor ze wakker was geworden. Ze gaapte even, ze moest toegeven dat ze kapot was.


Chayenne Lahero

“Zo, eens zien hoeveel geld we voor jou krijgen.” Was het eerste wat ze hoorde voor de zak van haar hoofd werd afgerukt. Ze stonden in een afgelegen donkere schuur, maar de planken van de muur lieten wel licht door. Ze knipperde met haar ogen en keek naar de mannen. “De koning wil vast wel voor jou betalen.” Grijnsde er eentje. Chayenne schudde haast zonder angst haar hoofd. “Echt niet, hij is een eikel en hij geeft toch niets om me.” Sprak ze boos. De mannen begonnen te lachen en eentje legde zijn vieze vingers onder haar kin. “We zullen wel zien, schatje.” Klonk het.

Jay Fullbright

Ze vond het fijn, hij was blij om dat te horen, maar toch begreep hij het niet helemaal. Ze wilde het toch juist niet? Dit waren de dingen waardoor hij zo vreselijk in de war raakte. Opeens werd hij nog een keer gezoend, nu was het helemaal erg. Eigenlijk werd het uit het niets een chaos in zijn hoofd. Hij ging eerst niet eens mee in de zoen, maar na een paar seconde deed hij dat wel, maar zoende hij haar op een heftige en gretige manier. Zijn ademhaling versnelde, zijn handen gingen over haar lichaam heen, hij kon zich gewoon niet meer inhouden, hij had niet eens echt door wat hij nou deed. Hij bleef haar zoenen, zijn vingers gleden over haar huid heen en hij boog steeds weer iets meer over haar heen.

Koning Leroy Fullbright

Het kind had alles laten zien, dus Lolita had ook alles gezien. Hij vond het niet eens zo erg, het was wel fijn dat ze alles wist. ‘Het houdt een keer op, Lolita. Er komt een moment dat ik het niet meer zal overtreffen,’ zei hij tegen haar. ‘Want ik heb geloof ik niet nog meer geheime talenten,’ zei hij daarna plagend. Lolita vroeg naar een naam, daardoor werd de blik in zijn ogen lichtelijk onzeker. Hij vond het nog steeds heel moeilijk. Hij kreeg ook meteen een brok in zijn keel. ‘Kayton…’ wist hij uiteindelijk moeizaam te zeggen. Hij zag haar gapen, waarschijnlijk was ze heel moe. ‘Je moet je rust echt nemen, als je moe bent moet je gaan slapen…’ zei hij bezorgd. Dit had hem wel weer flink bezorgd gemaakt.

Carmen Samira

Ze luisterde naar Baltasar en knikte af en toe, toen hij opeens voorover boog keek ze hem wat raar aan. Hij herkende een poot afdruk, het liet haar glimlachen. ‘Hoe vaak loop jij wel niet in het bos?’ vroeg ze hem. Het paste wel perfect bij hem, hij vond het helemaal niets om te trainen of te vechten, dit was duidelijk veel meer zijn ding. Het was jammer voor hem zelf, want daardoor was hij de afgelopen tijd alleen maar ongelukkig geweest.

Esmeralda Samira

Ineens sloeg de paniek bij haar toe en trilde ze compleet. Ze haalde de handen van Jay weg en keek hem angstig in zijn ogen aan. “Dit was mijn eigen schuld.” Mompelde ze, zij had hem zo gek gemaakt dat hij dit deed. “Het spijt me.” Sprak ze zacht en ze liet zijn handen los en ging weer liggen in het bed. Ze lag op haar rug en staarde naar het plafond. “Ik vind het zoenen met je echt heel fijn…” Gaf ze nu aan en ze sloot haar ogen even om haar lichaam weer rustig te krijgen. “…maar ook heel eng.”


Lolita Samira

Hij zei dat het een keer ophield, het overtreffen. “Dat zal het moment zijn dat we vol geluk samen kunnen leven, Leroy, vanaf dat punt kunnen we echt gelukkig met elkaar zijn.” Sprak ze zacht tegen hem. Wanneer ze om een naam vroeg, ging er een verandering door zijn lichaam heen. Hij sprak de naam Kayton uit. “Kun je dat wel aan?” Vroeg ze zacht. Ze vond het een geweldige naam en erg toepasselijk op hun kleine zoontje, maar Leroy moest het wel aankunnen, hij moest met de jongen praten als hij groot is en zijn naam noemen als hij wat stouts deed. Ze moest echt haar rust nemen van Leroy, als ze moe was, moest ze gaan slapen. Ze knikte even en glimlachte door zijn bezorgdheid. “Kom je dan bij me liggen?” Vroeg ze liefjes aan hem. Hun kindje had inmiddels genoeg gedronken en ze legde hem naast haar neer. Hij kroop een beetje rond over het bed, maar bleef wel heel dichtbij.


Baltasar Khan

Ze glimlachte door de ontdekking die hij had gedaan en vroeg hem hoe vaak hij wel niet door het bos liep. “Ik leef haast in het bos, vooral vroeger, ik vermaakte me er altijd prima.” Gaf hij glimlachend aan. “Kom, dan gaan we zoeken waar hij thuishoort.” Sprak hij grinnikend. Hij pakte de hand van Carmen beet en volgde het spoor van het vosje, na een tijdje kwamen ze uit op een open plek. Hij bukte en trok Carmen met zich mee. Hij legde even zijn vinger op zijn lippen en wees haar het vosje met zijn hele gezinnetje dat van het zonlicht lag te genieten.

Jay Fullbright

Ze onderbrak de zoen en zei dat het niet zijn schuld was, maar ze leek wel weer doodsbang te zijn. 'Sorry, je doet het zo goed... En ik... Ik heb gewoon geen geduld...' Zei hij zacht tegen haar. Hij streelde langs haar gezicht en hij drukte zijn lippen kort op haar voorhoofd. 'Er moeten hier echt iets voor verzinnen, dit voelt gewoon niet goed, echt niet goed...' Mompelde hij tegen haar. Hij was zo bang dat hij zich niet in kon houden en dat dit helemaal fout ging. Als hij haar zou dwingen zou het waarschijnlijk nooit meer goed komen, maar hij wist niet wat hij hier aan kan doen. 'Wat moeten we nou doen?' Vroeg hij zacht, het klonk wat wanhopig. 'Ik wil je zo graag helpen...' Zei hij zacht. 

Esmeralda Samira

Ze voelde zijn vingers langs haar gezicht strijken en zijn lippen op haar voorhoofd. Daardoor zuchtte ze zacht en kalmeerde ze weer helemaal. Ze keek naar hem en kroop tegen hem aan, haar hoofd legde ze tegen zijn borst en ze sloot haar ogen. Ze moesten iets verzinnen hiervoor, want dit voelde niet goed. “Ik weet het niet…” Mompelde ze tegen Jay. “Ik snap dat je me wilt helpen en het komt ook echt wel goed, dat weet ik zeker. Ik vind het zelf ook zo moeilijk…” Ze slikte even en keek daarna weer naar hem. “Elke keer wil ik je laten zien dat ik niet bang ben, dat ik het heus wel aankan allemaal, maar dan gaat het weer mis.” Zuchtte ze.

Jay Fullbright

Gelukkig kroop ze wel weer tegen hem aan, maar hij vond het echt vreselijk dat dit gebeurde. 'Ik weet dat je echt je best doet... Ik wil gewoon veel geduldiger zijn dan ik nu ben en het spijt me dat het mij niet lukt... Het spijt mij echt.' Zei hij zacht tegen haar. Hij zoende haar weer kort, het was heerlijk, maar het deed te veel met hem. Hij hield dus ook heel snel weer op en hij zuchtte zacht. 'Is er dan echt niets wat ik voor je kan doen? Kan ik je niet helpen? Misschien kan iemand anders je helpen ofzo...' Zei hij, nog zachter. Hij wilde gewoon echt een oplossing. 'Ik ben best wel bang dat ik het alleen maar erger maak nu...' Fluisterde hij. 

Esmeralda Samira

“De enige die me kan helpen is mama, zij kan alles weghalen ,ik weet dat het misschien niet de beste manier is, maar mama kan alles laten verdwijnen. Alle nare gedachten. Maar dan moet het wel goed met haar gaan, denk ik.” Sprak Esmeralda nu tegen Jay. “Jij doet je best om mij te helpen, maar tot nu toe werkt het wel een beetje, maar nog niet genoeg.” Vertelde ze hem. Ze legde haar hand even op zijn wang en glimlachte een beetje naar hem.

Jay Fullbright

Haar moeder kon haar helpen, daar had hij nog niet eens aan gedacht. 'Dat is waar... Maar ik denk niet dat mijn vader dat goed vindt...' Zei hij zacht. 'Denk je dat ze het ook doet zonder het hem te vertellen? Ik wil het zo graag, maar ik kan duidelijk niet genoeg om je te helpen.' Zei hij. Hij hield haar tegen zijn lichaam aan, zijn armen om haar heen geslagen. Hij was zo gek op haar, maar hij wist ook wel dat dit niet werkte. 'Het zou beter voor jou zijn, veel beter... Maar ik weet niet hoe dat allemaal werkt, is het niet gevaarlijk als ze jou helpt?' Vroeg hij zacht. Dat wilde hij zeker niet, ze mocht niet nog erger in de problemen raken. Dat zou helemaal erg zijn. 

Koning Leroy Fullbright

Vanaf dat moment zouden ze gelukkig kunnen leven, maar hij vond dat ze dat nu ook wel konden. 'Vanaf nu zal dat al zo zijn...' Zei hij zacht, met een glimlach op zijn gezicht. Ze hadden het nu ook al heel goed, veel beter dan eerst. Nu ze hier bovenop zou komen, ging het alleen maar beter. Dat moest gewoon, het kon alleen nog maar beter gaan. Ze vroeg of hij het wel aankon, hij wist dat nog niet zo goed. 'Ik vind het wel moeilijk, maar misschien is het juist heel goed. Ik moet er ooit mee om kunnen gaan, hoe moeilijk dat ook is...' Zei hij tegen haar. Ze wilde dat hij bij haar kwam liggen. 'Met alle plezier...' Zei hij grijnzend. Hij trok zijn overhemd uit, daarna kwam hij bij haar liggen. Hij drukte zijn lippen weer op die van haar, hij kon er geen genoeg van krijgen. 

Juliette Devoné

Slaaprust was er voor haar niet bij die nacht. Eerst had ze minstens een uur lang heen en weer lopen woelen en toen ze eindelijk sliep kwamen die terroriserende nachtmerries weer. Die nachtmerries was echt iets van de laatste maanden, het was ontzettend frustrerend maar helemaal niets aan te doen. Recht schoot ze overeind, heigend. Haar blik schoot door de donkere ruimte en al snel besefte ze zich weer dat ze weer eens slachtoffer was van die geweldige nachtmerries. Al snel kwam ze overeind en ging op de rand van het oncomfortabele bed, al was ze er aan gewend, zitten. Ze pakte het zakje waar haar muntstukken in zaten en pakte er een uit. Het muntstuk lag in haar handpalm en ze bekeek het nauwkeurig. Hij had gewoon aardig willen zijn... Diep ademde ze in, stopte het muntstuk weer weg en stond. Ze had frisse lucht nodig, de lucht hier leek op haar te drukken. Zo stil mogelijk glipte ze de ruimte uit. Of het nu wel of niet mocht maakte haar even niet meer uit, ze moest uit dit kleine hokje, ze werd gek hier. Eenmaal buiten in de frisse lucht snakte ze naar adem, en zoog de frisse lucht haar longen in. Dit was beter, een stuk beter.

Esmeralda Samira

“Ik weet het niet, Jay, ik zou het goed met haar moeten overleggen, misschien dat het dan wel kan. Dat ze het Leroy op een manier kan uitleggen dat hij het ook echt begrijpt.” Zei ze zacht tegen haar vriendje, ze kroop weer tegen hem aan, zijn warmte was heerlijk, ze genoot van het bij hem zijn. Het zou veel beter zijn voor haar gaf hij aan en ze knikte een beetje, dat wist ze zelf ook wel. Hij wilde weten of het gevaarlijk was. “Mama weet dat wel.” Zei ze nu met volle overtuiging, haar moeder zou haar niet iets aandoen wat gevaarlijk was.


Lolita Samira

“Ja, vanaf nu gaat alles beter worden.” Zei ze fluisterend tegen hem terug. Het scheelde onwijs veel dat Leroy was gestopt met de drank, ze had nooit verwacht dat het hem ook echt zou lukken, maar hij was gestopt. Het was hem echt gelukt om er helemaal vanaf te komen en ze kon niet vaak genoeg zeggen hoe trots ze daar wel niet op was. Hij vond het moeilijk met de naam, maar hij moest er ooit mee om kunnen gaan en misschien was dat juist wel heel erg goed. “Daar ga ik wel vanuit.” Je merkte dat haar energie opraakte. Ze praatte langzamer en zachter, haar ogen vielen haast dicht. Hij gaf haar nog een zoen en ze kroop dicht tegen hem aan, zonder hun kindje pijn te doen natuurlijk. Gelijk was ze in een diepe slaap.

Jay Fullbright

Ze zou het met haar moeder moeten overleggen, hij hoopte dat er iets was wat haar zou kunnen helpen, ook al was het maar een klein beetje. Alle beetjes hielpen, hij wilde gewoon graag dat dit opgelost werd, het liefste nog zo snel mogelijk, maar hij kon niet te opdringerig doen, dat zou ze hem zeker kwalijk nemen. ‘Ik hou van je, ga maar lekker slapen…’zei hij zacht. Hij streek nog even met zijn vingers over haar gezicht heen, over haar prachtige huid. Hij vond haar echt heel mooi, Esmeralda bleef gewoon het mooiste meisje dat er was. Hij was nog steeds verliefd op haar en hij wist gewoon dat ze zouden trouwen en dat ze heel gelukkig zouden worden, hier moesten ze gewoon even doorheen en dat vond hij wel heel erg moeilijk.

Koning Leroy Fullbright

Lolita zei niet veel meer, het was duidelijk dat ze helemaal op was. ‘Slaap lekker,’ zei hij nog zacht, maar hij voelde haar al in slaap zakken. Hij keek nog even naar hun prachtige zoon. Kayton. Het zou even wennen zijn, maar eigenlijk was het juist een heel erg mooi gebaar. Kayton zou het geweldig vinden. Het liet hem glimlachen, ze zouden het allebei geweldig vinden. ‘Ik hou ook van jou, kleine vriend…’ zei hij zacht tegen het jochie, daarna legde hij zijn hoofd dicht tegen Lolita aan en sloot hij zelf ook zijn ogen. Hij was hartstikke moe, daarom viel hij ook constant in slaap als hij eigenlijk moest werken. Het maakte niet zo veel uit, hij kon het wel hebben, maar het was een beetje onhandig. Het zou vanaf nu af aan wel weer beter gaan, want nu was Lolita er weer gewoon.

Esmeralda Samira

Ze keek op naar zijn gezicht toen hij vertelde d at hij van haar hield en dat ze lekker mocht gaan slapen. “Weet je, Jay, nog steeds, elke keer als je dat tegen me zegt, word ik helemaal warm van binnen en voel ik me voor een moment echt heel erg gelukkig worden.” Gaf ze zachtjes aan. Ze sloot haar ogen wanneer hij over haar huid streelde en ze zuchtte zachtjes. “Ik hou ook van jou, liefje, welterusten.” Mompelde ze hem toe. Daarna besloot ze maar gewoon te gaan slapen en al heel erg snel viel ze in slaap.

Jay Fullbright

Hij glimlachte helemaal door wat ze zei, hij vond het lief van haar. ‘Daarom zeg ik het ook,’ zei hij zacht. Hij meende het elke keer dat hij het zei, hij hield zo vreselijk veel van haar. Hij kon zich geen leven zonder Esmeralda voorstellen, het ging gewoon niet. Hij had haar keihard nodig. Ze zei nog wat zachte dingen, daarna viel ze in slaap. Hij hield haar dicht in zijn armen gesloten, hij vond het een fijn gevoel om haar dichtbij te hebben. Hij bleef nog even naar haar kijken, hij vond het moeilijk om alle gedachten uit zijn hoofd te zetten, het deed gewoon vreselijk veel met hem, te veel. Het was frustrerend en het verwarde hem, hij wist niet hoe hij er mee om moest gaan en hij wilde er niet over praten, hij was bang dat Esmeralda of Lolita zouden zeggen dat hij op zijn vader leek. Uiteindelijk viel hij toch ook in slaap, dicht tegen Esmeralda aan.

Koning Reth Kingston

Hij zat gebogen over een brief en hij streek langs zijn kin terwijl zijn ogen opnieuw en opnieuw over de regels gingen. Het was een val, dat wist hij maar al te goed. Hij moest persoonlijk losgeld brengen omdat ze de prinses in gevangenschap hielden. Het maakte hem woest dat dit over de rug van zo’n jong en onschuldig meisje moest en dat zij hier weer de dupe van werd. Hij had haar al genoeg pijn bezorgd en nu werd Chayenne ook nog eens in gevangenschap gehouden. Hij zuchtte gefrustreerd even en wist maar een iemand die hem kon helpen. Eigenlijk twee, maar hij had geruchten van het andere kasteel gehoord, hij wilde Leroy niet met dit soort problemen opzadelen. Dat was het niet waard.
Hij ging naar Floréna en gaf haar een kus met de woorden dat hij wat moest regelen in het dorp. Zijn stalhulpen zadelden een paar paarden en zo vertrok er een aantal paarden samen met speurhonden om op zoek te gaan naar Carmen. Het duurde helemaal niet lang of hij had haar al gevonden, in het bos, met Baltasar. “Baltasar.” Klonk zijn stem streng en hij keek de man aan. Meteen nam de jongen een verdedigende houding aan. “Neem hem mee.” Knikte hij zijn mannen toe. Hij zal Baltasar leren om zonder overleg zomaar weg te rennen. Dit ging dwars tegen zijn regels in en daar moest hij dan ook de consequenties van in zien. Zijn blik gleed naar Carmen. Hij zweeg en keek haar alleen maar aan. Hij kon het niet zeggen, hij had nooit iemands hulp nodig, nooit, maar nu wel die van haar, nadat hij haar eerst eigenlijk had weggejaagd.

Carmen Samira

Ze wilde net iets tegen Baltasar zeggen toen haar duidelijk werd dat ze hier niet alleen waren. Ze realiseerde zich ook al snel genoeg dat ze zich geen zorgen hoefde te maken, want het was Reth. Wat had hij hier in godsnaam te zoeken? Hij moest haar gewoon met rust laten. Toen Reth aangaf dat ze Baltasar mee moesten nemen, keek ze hem doordringend aan. Hij zei niets, helemaal niets. ‘Wat wil je van mij, Reth? Wil je serieus alles van mij afnemen? Ik heb al niets meer, helemaal niets. Zelfs geen werk. Is het nou echt nodig om Baltasar ook mee te nemen? Mag ik niet gelukkig worden van je?’ vroeg ze hem. Ze was hier gewoon klaar mee. Ze begreep gewoon niet waarom hij dit deed, waarom hij haar niet gewoon met rust liet. Baltasar was net dat kleine beetje hoop, maar blijkbaar mocht dat ook al niet. ‘Ik begrijp niet wat ik verkeerd gedaan heb, waarom je dit doet. Ik heb er over nagedacht, maar ik snap het echt niet.’ Zei ze zuchtend.

Koning Reth Kingston

“Baltasar heeft zich niet aan mijn regels gehouden en hij weet dat ik hem al een tijdje zocht, nu is de maat vol en als hij zichzelf niet vrijwillig komt melden, neem ik hem mee. Hij weet hoe erg de consequenties zijn, niet Baltasar?” Vroeg hij aan de man. Baltasar zuchtte en liet zich vrijwillig meenemen. Hij wist dat hij er niet tegen kon vechten en dat hij zichzelf maar beter over kon geven, het was niet anders. Reth was te machtig voor hem. “Carmen, Chayenne is ontvoerd.” Zei hij nu ernstig tegen haar. “Ik doe dit niet om jou of tegen jou, ik dacht dat je me kon helpen. Ze is ontvoerd vanwege mij.” Zei hij doordringend tegen de vrouw en hij keek op haar neer vanaf zijn paard.
“Dit gaat niet om jou, jij hebt niets misdaan.” Klonk het wat zachter tegen haar. Inmiddels werd Baltasar ingerekend en meegenomen door een van zijn mannen. “Hoe zou hij jou ooit gelukkig kunnen maken…” Sprak hij nu terwijl hij Baltasar even nakeek, in zijn ogen was hij saai en nutteloos.