Police Life

Katelynn Camryn Leighton

Haar hoofd bonkte en ze staarde naar haar eigen trillende handen, omdat ze haar ogen niet meer durfde te sluiten. Haar ademhaling was flink versneld en ze wreef even over haar voorhoofd. Op een of andere manier leek het alsof ze eerst niet echt beseft had dat ze iemand vermoord had, maar dat het nu steeds meer tot haar door begon te dringen dat ze dat had gedaan. En het was een vreselijk gevoel.
Ze beet op haar lip en balde haar handen tot vuisten. In haar hoofd sprak ze zichzelf toe, ze moest zich niet aanstellen, er was niets aan de hand, ze was op haar werk en ze kon hier niet zo doen. Maar het werkte niet echt. Het zorgde er alleen maar voor dat ze zichzelf meer en meer van de buitenwereld afzonderde, waardoor de beelden alleen maar vaker terugkwamen in haar hoofd.
Zelfs toen Rowan op een gegeven moment de deur van haar auto opende keek ze niet op. Ze had het pas door toen hij zijn armen om haar heen sloeg. Daardoor spande ze even aan, maar ontspande al gauw weer en drukte haar gezicht tegen hem aan. Ze had de neiging om in snikken uit te barsten, maar probeerde het tegen te houden. Iedereen zou dat zien als ze straks de auto weer uit zou stappen en dat wilde ze echt niet. Ze had geen zin in roddels en gezeur. Trillerig haalde ze adem en pakte Rowan vast. Ze baalde er enorm van dat dit nu ook op haar werk gebeurde, ze wilde gewoon doorgaan, gewoon normaal kunnen werken, maar haar hoofd gaf haar die gelegenheid niet.
Langzaam kalmeerde ze weer iets. Ze bleef tegen Rowan aan zitten en zuchtte zachtjes. Ze had iemand zijn leven afgenomen, en hoe erg ze Olaf ook had gehaat, ze had het niet mogen doen. Ze had het recht niet om iemand zijn leven te ontnemen.
"Ik dacht echt dat ik het geaccepteerd had dat hij dood is door mij.." mompelde ze zachtjes. Ze vroeg zich af hoe Rowan en Steven ermee konden leven, die hadden wel vaker mensen voor hun harses geschoten. En daarom voelde ze zich ook juist zo'n aansteller nu, zij deden toch ook gewoon normaal?

Rowan Rivers

Hij voelde dat ze trilde, maar na een tijdje pakte ze hem wel vast, wat vaak een goed teken was, dan wist ze in ieder geval dat hij hier was. Hij gaf haar alle tijd en ruimte om wat te kalmeren en eigenlijk was het wel goed voor zijn zelfvertrouwen dat hij vaak een positieve uitwerking leek te hebben op haar. Ze leek iets rustiger te worden, maar ze bleef wel tegen hem aan zitten. Door wat ze zei streek hij met zijn vingers door haar haren. 'Het is niet gek dat het je zwaar valt. De eerste keer dat ik iemand dodelijk geraakt heb, zal ik ook nooit vergeten. Ik weet dat je denkt dat jij je aanstelt, omdat ik dit vaker gedaan heb, maar ik heb daar voor gekozen toen ik dit werk ging doen. Het is geen onderdeel van dat van jou, wat ook een bewuste keuze is. En zelfs ondanks het feit dat het mijn eigen keuze was, heeft het maanden geduurd voor ik weer normaal kon werken, na wat er toen gebeurd was. Het maakt indruk op je en dat is goed. Dat zorgt ervoor dat jij anders bent dan elke crimineel die dit zou kunnen. Het zorgt ervoor dat jij aan de goede kant van de lijn staat en dat moet je zelf ook zo zien.' zei hij zachtjes tegen haar. 'En het blijft moeilijk, zelfs voor mij. Elke keer weer. Ik heb misschien geleerd hoe ik er mee om moet gaan, maar geloof mij, ook ik zie vaak genoeg voor mij wat ik gedaan heb in mijn leven.' zei hij zacht. Hij hield haar tegen zich aan en na een tijdje pakte hij haar kin vast en keek hij in haar ogen. 'Je doet het zo goed, ik ben ontzettend trots op je en ik hou van je.' fluisterde hij. Hij streek de tranen van haar gezicht en hij bleef haar aankijken. 'Wat moet je allemaal nog doen? Ik zorg dat ik in de buurt blijf, oké? Je kunt dit wel.' zei hij.

Katelynn Camryn Leighton

Ze haalde opnieuw even diep adem, haar ademhaling werd al weer wat rustiger en dat maakte haar vanzelf ook nog rustiger. Rowan zei dat het niet gek was dat ze er moeite mee had, hij zou de eerste keer dat hij iemand dodelijk geraakt had ook niet vergeten. En het hoorde niet bij haar werk, zij had zich er nooit op voorbereid. Hij zei ook dat het alleen maar goed was dat ze zich er rot over voelde, dat betekende dat ze tenminste aan de goede kant van de lijn stond. Daardoor glimlachte ze even waterig.
"Het voelt gewoon zo stom dat ik het erg vind. Ik zie die man liever dood dan levend.." fluisterde ze zachtjes. Ze zou het echt niet terug willen draaien, ze had Olaf niet graag levend. Maar het had wel echt een flinke indruk op haar gemaakt.
"Je bent lief.." sprak ze gedempt toen Rowan zei dat hij trots op haar was en hij van haar hield. Ze keek hem even glimlachend aan en drukte een kusje op zijn lippen. Daarna haalde ze haar hand door haar haren en wreef haar gezicht schoon.
"Ik wilde eigenlijk nog een paar mensen spreken, maar die bel ik later wel. Ik zeg wel dat er iets tussen gekomen was of zo.." zei ze nu. Ze trok haar kleding even recht en schrok op toen er ineens iemand op het raampje klopte. Ze keek opzij en zag dat het Paul was. Rustig liet ze het raam zakken.
"Hé, ga je er nu alweer vandoor?" vroeg Paul haar.
"Ja, er is meer werk te doen," gaf ze aan.
"Kan ik nog iets met je bespreken?" vroeg hij haar nu. De man keek even naar Rowan en toen weer terug naar Katelynn. Het was wel duidelijk dat hij haar onder vier ogen wilde spreken, maar daar had Katelynn op het moment eigenlijk weinig zin in.
"Brand los," zei ze daarom, terwijl ze bleef zitten. Paul leek even kort te twijfelen en leunde wat tegen de auto aan.
"We hebben een vermoeden waar de schutters zich schuilhouden. Maar er waren meer personen aanwezig. We willen eigenlijk het liefst wachten tot de hele groep weer bij elkaar is, voor we binnen vallen. Wat denk jij?"
Katelynn staarde even wat voor haar uit en keek Paul daarna aan.
"Als jullie zeker weten dat dat de schutters waren, moeten jullie gewoon binnen gaan vallen. Anders gebeurd dit morgen opnieuw weer en daar heb ik geen zin in," sprak ze. "De rest van het clubje komt later wel een keer."
Paul keek bedenkelijk voor zich uit en leek het er niet helemaal mee eens te zijn. "We kunnen toch beter al die gasten in één keer pakken.." probeerde hij nog. "Anders vlucht de rest sowieso weg."
Katelynn keek hem nu aan. "Doe wat je denkt dat het beste is," zei ze nu. "Jij stuurt dat team aan toch? Maar dan is het ook jouw verantwoordelijkheid als het morgen weer raak is." Ze bleef Paul aankijken. Hij keek terug en knikte langzaam.
"Ik zie je gauw," zei hij daarna tegen Katelynn. Vervolgens liep hij weg. Katelynn sloot het raam weer.

Rowan Rivers

'Natuurlijk ben ik lief, jij bent alles voor mij.' zei hij zacht tegen haar. Ze zei dat ze eigenlijk nog een paar mensen wilde spreken, maar die belde ze later wel. Hij knikte daardoor, hij vond het een verstandige keuze. Hij schrok op toen hij opeens getik op het raam hoorde en hij ademde diep in, al veranderde dat toen hij zag dat het Paul was. Hij keek de man strak aan, het was duidelijk dat hij Katelynn alleen wilde spreken en dat maakte Rowan weer net zo kwaad als eerder. Katelynn liet duidelijk merken dat ze wilde dat hij het nu besprak, wat hem een klein beetje liet ontspannen, al kon hij niet naar Paul kijken zonder ontzettend veel jaloezie en woede te voelen, dus deed hij het maar niet. Hij liet ze hun gesprek voeren en hij hield zich volledig afzijdig, het was beter als hij deed alsof hij hier helemaal niet was. Paul vertrok en Katelynn sloot het raam, hij ademde langzaam in om zichzelf weer een beetje tot kalmte te manen. Hij haalde een hand door zijn haren heen en daarna keek hij weer naar Katelynn, hij pakte haar hand vast. 'Zullen we gaan?' vroeg hij zacht.

Katelynn Camryn Leighton

Normaal gesproken had ze haar zin wel doorgedreven, zo was ze eenmaal en dat paste ook bij haar functie, maar nu had ze daar even geen zin in gehad. Vooral gewoon geen energie voor gehad. Ze had andere dingen aan haar hoofd.
Ze keek Paul even na en keek toen opzij naar Rowan, die vroeg of ze zouden gaan. Daardoor knikte ze. Ze startte de motor en deed haar gordel om.
"Rijd je mee of heb je hier zelf een auto staan?" vroeg ze hem nu.

Rowan Rivers

'Oh, ik hoopte al dat ik met jou mee kon rijden, dus ik ben met een collega meegekomen. Ik kan met je mee nu.' zei hij tegen haar, met een glimlachje op zijn gezicht. Hij keek even uit het raam, Paul stond een stuk verderop te praten. Hij sloot zijn ogen even en daarna keek hij weer naar Katelynn. 'Jij staat aan de goede kant van de lijn, maar als ik naar hem kijk, geloof ik dat ik aan de andere kant sta.' zei hij zacht. Hij wierp nog een blik op de rug van Paul, maar daarna besloot hij dat hij zichzelf kwaad genoeg maakte en staarde hij voor zich uit. 'Ik zag hoe hij je vastpakte, het was dat Blake het doorhad.' zei hij zacht. Hij wist dat dit een probleem was en dat hij moest leren om hier normaal mee om te gaan, hij deed ook echt zijn best. Het leek alleen maar erger te worden ondanks dat.

Katelynn Camryn Leighton

"Natuurlijk hoopte je dat," grinnikte ze. "Dat hoop je altijd geloof ik." Ze grijnsde even verstelde de spiegel wat. Daarna reed ze een stukje achteruit en draaide de forse auto daarna rustig om.
Rowan begon nu over Paul en daardoor zuchtte ze even zachtjes. "Hij bedoeld er echt niets mee," zei ze nu gedempt. "Hij is gewoon zo. En als hij er wel wat mee zou bedoelen zou hij er nog niets mee bereiken," zei ze nu. Ze glimlachte even naar Rowan. "Soms is hij gewoon wat vervelend. Maar ja, dat ben jij nooit, toch?" grinnikte ze nu, ze stak even haar tong uit en werd er weer doorgelaten door collega's van Rowan. Ze leken allemaal verwonderend naar haar auto te kijken en naar het feit dat Rowan naast haar zat. Normaal waren ze op het werk niet heel vaak samen, maar de laatste tijd hadden ze er al steeds meer schijt aan. Voorheen hadden ze hun relatie zelfs geheim gehouden, maar Katelynn was blij dat dat niet meer hoefde.
Ze gaf even een dot gas om de provinciale weg op te rijden en richting de villa te rijden.

Rowan Rivers

'Hm, wel vaak ja. Elke minuut bij jou is een minuut die ik goed besteed heb, toch?' vroeg hij plagend aan haar. Katelynn zorgde er wel voor dat hij meteen weer ontspannen was en dat was fijn. Hij wist dat hij dit gevoel anders enorm lang kon volhouden, tot het hem helemaal gek maakte en hij iets zou doen waar hij spijt van zou krijgen. Katelynn zei dat Paul er niets mee bedoelde en zelfs al was het wel zo, hij zou er niets mee bereiken. 'Ik weet het wel, ik weet ook wel dat hij geen kans maakt en ik vertrouw jou volledig, dat is het niet...' zei hij zacht. Dat was ook echt het probleem niet, hij wilde gewoon dat elke man uit haar buurt bleef en haar zeker niet aanraakte. Hij was gewoon extreem beschermend. Hij staarde even uit het raam en hij probeerde Paul uit zijn hoofd te zetten, maar het viel nog niet helemaal mee. Ze reden richting huis, waardoor hij het nu wel redelijk achter zich kon laten. Hij was nog steeds moe, gisterenavond had hij nog even aan de zaak gewerkt, maar hij merkte dat de korte nachten hem toch wel zwaar vielen, want hij kon zijn ogen amper open houden.

Katelynn Camryn Leighton

Rowan zei dat hij haar ook volledig vertrouwde, dat was het ook niet. Daardoor glimlachte Katelynn even. Ze wist dat Rowan haar wel vertrouwde. Maar waarschijnlijk was hij er gewoon onbewust bang voor dat mannen haar pijn zouden doen of kwaad in hun zin hadden. En op zich was dat niet heel gek, want door wat ze meegemaakt had blokkeerde ze gauw en op zo een moment zou ze zich nooit goed kunnen verzetten. Maar iemand als Paul zou haar nooit kwaad doen, die vent had echt geen kwaad in zijn zin, hij wilde alleen graag het middelpunt zijn en was erg handtastelijk.
“Je bent een gekkie,” grijnsde ze nu naar Rowan. Ze reed de oprit van de villa op en parkeerde de witte auto voor het huis. Daarna keek ze naar Rowan. “Maar een lief gekkie,” glimlachte ze. Ze boog naar hem toe en gaf hem een kus, waarna ze haar riem losklikte en uitstapte.

Rowan Rivers

Door wat ze zei glimlachte hij even, Katelynn was echt heel goed voor hem. 'Op dit moment ben ik vooral heel erg moe.' Zei hij grijnzend tegen haar. Hij kreeg een kus en hij streek langzaam langs haar wang, hij keek haar even diep in haar ogen en daarna stapte hij de auto uit. Hij sloot de deur achter zich en daarna opende hij de deur van de villa. Hij liet Katelynn binnen en daarna liep hij zelf verder. De honden kwamen op hem afgesprongen en hij gaf ze even wat aandacht. Hij keek rond, maar hij zag Leroy of Lincoln niet. Zouden ze boven zitten? Lincoln kon natuurlijk ook naar Steven zijn. Hij zag de grote zwarte hond buiten in de tuin lopen en daarom liep hij zelf ook de tuin in, misschien was Leroy hier wel. Hij keek om toen hij Leroy zag, in elkaar gedoken en rillend als een rietje. Opeens schoot Leroy op hem af, volledig uit het niets. Hij had het totaal niet verwacht en daardoor was hij ook niet voorbereid. Leroy probeerde hem weg te duwen en te slaan, Rowan werd een paar keer geraakt voor hij Leroy vast kon grijpen. Nu pas keek zijn zoon op naar hem, Rowan realiseerde zich nu dat hij niet kwaad was geweest, maar bang. Leroy leek doodsbang te zijn. Zijn houding sloeg volledig om en opeens leunde hij tegen Rowan aan en kon hij zijn zoon horen snikken. Hij sloeg voorzichtig zijn armen om de jongen heen. 'Rustig maar... haal even rustig adem. ' Zei hij zacht. Zijn stem trilde lichtjes, hij was flink geschrokken. Hij voelde zijn neus bloeden, maar hij liet het nu maar even. Waar kwam dit in godsnaam vandaan? Waarom viel Leroy hem aan?

Katelynn Camryn Leighton

Rustig stapte ze uit de auto en legde hem aan het stroom. Ze pakte haar tas en gooide het portier dicht. Daarna liep ze naar binnen en zette ze haar tas op tafel. Ze keek even rond, maar zag niemand. Geen Lincoln, geen Leroy. Alleen de drie hondjes. Rowan was naar buiten gelopen. Misschien waren de jongens daar wel.
Katelynn liep naar de keuken en schonk een glas water in voor haarzelf, waarna ze die rustig opdronk. Ze staarde wat voor haar uit en hoorde wat geluiden uit de tuin komen, maar merkte niet goed wat er aan de hand was. Ze besloot Leroy en zijn vader even een momentje te geven in plaats van zich er meteen mee te bemoeien.

Rowan Rivers

Na een paar minuten leek Leroy te kalmeren en Rowan liet hem langzaam los. Hij was nog steeds volledig verbaasd over de situatie en Leroy nam een paar meter afstand van hem. 'Rustig aan, er is niets aan de hand...' zei hij zo kalm mogelijk, maar zijn stem trilde. Hij was vreselijk geschrokken en hij wist dat hij eerst zelf moest kalmeren voor hij Leroy kon helpen. Waar kwam deze reactie vandaan? Het was duidelijk dat Leroy hem niet echt pijn had willen doen, maar hij was doodsbang geweest. 'Blijf hier even, oké? Neem even je tijd om te kalmeren...' zei hij zacht tegen zijn zoon. Die keek hem niet eens aan, maar liep naar de andere kant van de tuin. Rowan zag dat hij op de grond ging zitten en zijn armen om hem heen sloeg. Hij veegde langs zijn neus, het bloedde flink. Hij liep naar binnen toe en hij pakte een doek in de keuken, daarna keek hij op naar Katelynn. 'Er is meer aan de hand met hem.' zei hij zacht tegen haar. Hij knipperde even met zijn ogen, zijn hoofd deed flink pijn. Hij haalde de doek even weg van zijn gezicht, maar het bleef aardig bloeden. De klappen waren best wel hard geweest.

Katelynn Camryn Leighton

Toen ze het glas leeg had zette ze hem weg in de vaatwasser en pakte ze een appel. Ze nam een hap en leunde wat tegen het aanrecht aan. Ze liep in haar hoofd de dag een beetje na, hoe alles was gegaan, en was daardoor een beetje in gedachten verzonken toen Rowan weer binnen kwam. Hij liep langs haar om een doek te pakken en zei dat er meer aan de hand was met hem. Katelynn keek nu naar hem op en pas na een paar seconden merkte ze het bloed op, waardoor haar blik bezorgd werd.
"Wat is er gebeurd?" vroeg ze zachtjes. Ze stapte dichter naar hem toe en keek hem aan.

Rowan Rivers

Hij leunde tegen het aanrecht aan en hij sloot zijn ogen, hij was echt geschrokken. Hij had dit niet verwacht en hij had geen idee waar het vandaan kwam. Katelynn vroeg wat er gebeurd was. 'Ik liep naar buiten en ik zag hem niet zo snel. Voor ik het wist vloog hij mij aan en haalde hij uit. Ik greep hem vast en toen leek hij door te hebben dat ik het was en brak hij in huilen uit. Daarna nam hij afstand. Hij heeft geen woord gezegd.' zei hij zacht tegen haar. Zijn hoofd bonkte en het voelde akelig, hij was lichtelijk duizelig en hij besloot daarom naar de bank te lopen en te gaan zitten, maar het duizelige gevoel bleef. 'Ik snap niet waar dit vandaan komt...' zei hij zachtjes, duidelijk overdonderd door wat er zojuist gebeurd was.

Katelynn Camryn Leighton

Rowan vertelde wat er gebeurd was. Hij was gewoon naar buiten gelopen en Leroy had hem toen uit het niets aangevallen. Pas toen hij het leek te beseffen brak hij in huilen uit, hij had geen woord gezegd. Katelynn beet even op haar lip en liep met Rowan mee naar de bank en ging daar naast hem zitten. Ze pakte zijn hand vast en keek hem weer aan.
"Misschien moeten we er toch hulp bij gaan halen voor hem.." sprak ze nu zachtjes. "Dit kunnen wij niet oplossen.."
Ze wilde het heel graag, ze wilde heel graag dat ze dit zouden kunnen oplossen. Maar Leroy vertelde hun niets en leek duidelijk ergens mee te zitten. Dit kon zo niet verder gaan, dit kon niet vaker gebeuren..
Ze stond nu weer op en vulde nu een glas water voor Rowan, die ze mee terug naar de bank nam en aan hem overhandigde. Daarna ging ze weer naast hem zitten en legde ze haar hand op zijn knie.


Steven Smith

Hij was 's middags ontslagen uit het ziekenhuis en was eerst even terug gegaan naar het hotel. Daar had hij een tijdje gezeten en was gaan douchen. Dat was een stuk fijner thuis dan in het ziekenhuis, met al die hulp en bemoeienis om je heen.
Steven had beloofd Rowan het te laten weten als hij uit het ziekenhuis mocht. Echter had hij nog niets laten horen. Hij besloot er zo wel naar toe te gaan. Dat had hij toen immers als grapje gezegd, maar hij kon het natuurlijk ook gewoon doen. Lincoln was hier ook niet, dus misschien was die ook wel bij Rowan.
Een paar minuten later stapte hij in de auto en reed hij richting de villa. Op zich was het goed te doen qua pijn, al gebruikte hij ook nog genoeg pijnstillers. Zijn lichaam was alleen nog wat stijfjes.
Hij parkeerde zijn auto op de oprit en wilde naar de voordeur lopen, maar besloot achterom te lopen, aangezien hij de poort open zag staan. Dan kon hij gewoon meteen doorlopen.
Met zijn handen in zijn zakken gestoken liep hij de poort door en liep richting de villa door de grote tuin.

Rowan Rivers

Katelynn zei dat ze misschien toch hulp erbij moesten halen. Hij ademde langzaam in. 'Als hij met ons niet wilt praten, waarom zou hij dan wel met iemand anders willen praten?' zei hij zachtjes tegen haar. 'Misschien moeten we hem gewoon tijd geven... straks wordt het alleen maar erger als we hem dwingen iets te doen. Hij wilt dit zo graag, hij heeft eigenlijk nog niets fout gedaan en hij is doodsbang. Ik heb geen idee waarvoor hij precies bang is, maar het is duidelijk dat hij het wel is.' zei hij zacht. Hij bleef de doek tegen zijn gezicht houden en hij keek opzij naar Katelynn toen ze bij hem kwam. Hij pakte het glas van haar aan en hij nam een paar slokjes, daarna sloot hij zijn ogen weer. 'Ik wil hem gewoon zo graag helpen.' fluisterde hij.

Leroy Rivers

Hij zat trillend in de hoek van de tuin, zijn armen beschermend om zijn lichaam geslagen, maar het enige waar hij aan kon denken was alles wat er gebeurd was. Alles wat Bart met hem had gedaan. Hij kreeg het niet uit zijn hoofd, het was een verschrikkelijk gevoel. Hij zag de man overal voor zich en het maakte hem doodsbang. Zijn hart klopte heftig en het zweet stond op zijn voorhoofd, het was zo intens dat hij echt nergens anders aan kon denken. Toen hij opeens iets naast zich zag bewegen schrok hij zich kapot. Het volgende moment dook hij er vol op af en begon hij uit te halen. Hij moest er voor zorgen dat Bart uitgeschakeld werd, hij wilde de vreselijke gedachten stoppen, het moest stoppen.

Katelynn Camryn Leighton

Ze merkte meteen aan Rowan dat hij het niet fijn vond dat ze dit onderwerp aansneed. Maar ze vond het wel nodig. Ze wilde dat ze er over na dachten. Het ging gewoon niet goed zo.
"Ik weet het ook niet.. Misschien schaamt hij zich voor iets en zou hij het daardoor sneller aan een onbekende vertellen dan aan ons.." opperde ze nu. Ze wist ook niet wat Leroy achter hield, dus het was lastig om dat allemaal in te schatten.
"Ik wil ook helpen.." zei ze nu zachtjes. Ze zuchtte even en staarde voor haar uit. "Maar hoe? Ik weet het niet zo goed meer.. Meer dan dit kunnen we niet echt doen.. En ik ben bang dat het niet genoeg is.."


Steven Smith

Hij was bijna bij de deur aangekomen toen hij ineens van achteren aangevallen werd. Hij schrok zich dood en had niet eens de tijd om te reageren. Voor hij het wist lag hij op de grond en probeerde hij zich te verweren, maar echt snel en krachtig was hij op dit moment niet. Die medicijnen maakten hem ook nog eens trager.
"Leroy?" vroeg hij zachtjes, toen hij de jongen leek te herkennen. Hij probeerde de jongen vast te grijpen maar hij bleef maar uithalen. Zelf kon Steven het niet over zijn hart verkrijgen om ook uit te gaan halen, waardoor hij alleen maar zijn gezicht probeerde af te schermen en af en toe een poging deed om Leroy vast te pakken om hem te stoppen. De wereld begon om hem heen te tollen, maar hij wist met enige moeite weer overeind te krabbelen. Echter leek Leroy volledig doorgeslagen te zijn, Steven begon zelfs te twijfelen of hij iets verkeerds had gedaan of zo.
"Leroy!" riep hij nu uit, hij probeerde tot de jongen door te dringen en liet zijn armen even zakken om hem aan te kijken, maar kreeg daarop volgend een rake klap tegen zijn slaap, wat hem direct uitschakelde. Met een doffe klap viel hij achterover op de grond, hij staarde nog een tijdje wazig voor zich uit, maar het duurde niet lang voor zijn ogen wegdraaiden.

Rowan Rivers

Hij legde de doek nu weg, het bloeden was gestopt, maar hij voelde zich nog steeds niet helemaal lekker. Hij pakte Katelynn nu vast en hij hield haar in zijn armen. 'Hij was helemaal gebroken, Katelynn. Toen ik hem vasthad, hij brak helemaal. Ik weet niet wat er aan de hand is, maar hij heeft ons nodig. Hij heeft iemand nodig die hij kent...' zei hij zacht tegen haar. 'Hij heeft dit lang genoeg alleen moeten doen.' voegde hij er aan toe. Hij voelde zich er vreselijk schuldig over, want hij was er niet geweest en Leroy had hem duidelijk nodig gehad. Hij had het te druk gehad met zijn eigen problemen. 'We moeten proberen om met hem te praten. Tot nu toe ontwijken we het elke keer, maar misschien wilt hij wel meer zeggen als we het hem direct vragen... hij vertrouwd jou, hij heeft jou nog het meeste verteld. Misschien werkt dat wel gewoon het beste.' fluisterde hij. Hij liet haar los en hij merkte dat hij haar niet echt helemaal scherp zag. 'Ik ga naar hem toe.' zei hij daarna. Hij kwam overeind van de bank en hij greep zich even vast om zijn evenwicht terug te vinden, maar daarna liep hij stug verder. Toen hij de tuin in kwam zag hij in eerste instantie helemaal niets. Leroy leek hier niet te zijn. Toen hij opeens iemand zag liggen schoot hij er op af, daarna zakte hij door zijn knieën. 'Steven?' vroeg hij, terwijl hij naar het gezicht van zijn vriend staarde. Hij had duidelijk klappen gehad, het was niet echt de vraag van wie. Maar Leroy was nergens te bekennen.

Katelynn Camryn Leighton ~ Steven Smith

Katelynn sloeg haar armen om Rowan heen en haalde even diep adem. Ze knikte langzaam. "Ja.. Hij heeft ons ook nodig.. Vooral jou.. Je bent zijn vader.." beaamde ze nu zachtjes. "Maar ik weet echt niet hoe we hem nog beter kunnen helpen.. Ik wil hem ook niet dwingen om te praten, straks flipt hij dan juist.." mompelde ze gedempt. Ze wist dat ze zelf niet echt de beste was op dat soort momenten, vooral op dit moment niet, na alles wat er gebeurd was. Wanneer iemand lichtelijk agressief werd blokkeerde ze al de laatste tijd. Dat wilde ze gewoon niet riskeren. Ze wilde hem niet wegjagen.
Rowan stond op een gegeven moment op en zei dat hij naar hem toe zou gaan. Katelynn keek hem na, maar stond toen ook op en besloot nu toch ook maar mee te gaan. Misschien kon ze ook wat betekenen. Rustig liep ze de deur door naar de tuin en schrok even toen ze Rowan op zijn knieën bij iemand zag zitten. Eerst dacht ze dat het Leroy was, maar toen ze dichterbij kwam herkende ze Steven.
"Jezus.." sprak Katelynn geschokt. Ze staarde naar het bebloedde gezicht van Steven. Leroy had hem echt goed te pakken gehad.
"Moet ik het alarmnummer bellen?" vroeg Katelynn nu vertwijfelend. Steven leek namelijk nergens op te reageren en hij was natuurlijk nog herstellend van zijn verwondingen.
Ze griste haar mobiel uit haar zak en wilde net de nummers in gaan toetsen, toen ze zag dat Steven langzaam zijn ogen opende en wat wazig voor zich uitstaarde. Hij wilde meteen overeind komen, maar het was duidelijk dat zijn lichaam daar nog niet klaar voor was.

Rowan Rivers

Hij bleef naast Steven zitten en hij staarde naar het gezicht van zijn vriend. Het was niet de eerste keer dat hij zag dat Steven gewond was en het was vaak erger geweest dan dit, maar dit had Leroy gedaan. Dat veranderde de zaak toch wel een beetje. Het drong pas laat tot hem door dat Katelynn er ook bij stond en op dat moment leek Steven ook een beetje wakker te worden. Hij drukte Steven terug op de grond. 'Rustig aan, geef jezelf even de tijd om bij te komen.' zei hij zacht. Hij keek nu weer op naar Katelynn. 'Laat het maar even. Kan je misschien wat ijs pakken?' vroeg hij zacht aan haar. 'Wat is er gebeurd?' vroeg hij nu bezorgd aan Steven.

Steven Smith

Zijn eerste reactie was zo gauw mogelijk opstaan, maar zijn lichaam werkte niet mee en hij werd terug op de grond gedrukt. Pas na een paar seconden besefte hij dat Rowan dat deed, dat die naast hem zat. Steven kneep zijn ogen even dicht en kreunde gedempt, zijn hoofd bonkte flink. Hij wreef even in zijn gezicht, waarna hij langzaam iets overeind kwam en rechtop ging zitten. De hele wereld draaide heftig om hem heen, maar langzaam werd het iets beter, hij moest gewoon even rustig aan doen.
Rowan vroeg hem nu wat er gebeurd was en Steven keek hem wat wazig aan. "Leroy.." gaf hij gedempt aan. Hij veegde wat bloed uit zijn gezicht en snapte echt weinig van deze situatie. "Ik geloof niet dat ik hier echt welkom was.." mompelde hij.
Katelynn was naar binnen gelopen en kwam nu terug met een icepack.

Rowan Rivers

Steven  kwam nu wel iets overeind en zei dat het Leroy geweest was, zoals hij eigenlijk al wel verwacht had. Daarna zei Steven dat hij hier niet echt welkom was. 'Ik denk niet dat het daar aan ligt... Hij vraagt elke dag naar je, ik heb geen seconde het idee gehad dat hij jou ook maar iets aan zou willen doen.' Zei hij zacht tegen zijn vriend. Katelynn  kwam terug met het ijs en hij gaf het aan Steven aan. 'Ik snap dat het lijkt alsof hij je hier niet wilt hebben, maar ik kreeg toen wij thuis kwamen ongeveer dezelfde behandeling. Ik liep de tuin in en opeens werd ik besprongen. ' Zei hij zacht tegen Steven. Hij maakte zich echt zorgen nu. Leroy was weg en hij had geen idee wat er aan de hand was. Waar was Leroy heen? Hij was heel bang dat zijn zoon nu ook niet meer terug zou komen en de jongen had duidelijk hulp nodig. Dit was niet echt normaal gedrag, er moest iets achter zitten. Leroy deed dit niet zomaar.

Steven Smith

Rowan vertelde hem dat hij niet dacht dat het eraan lag dat Steven hier niet welkom was. Leroy had elke dag om hem gevraagd en Rowan had echt niet gedacht dat hij hem iets aan had willen doen. Daarbij had Leroy Rowan blijkbaar ook geslagen.
Steven schudde zijn hoofd even en voelde even aan zijn pijnlijke lip, die direct al opgezwollen was. "Het mag ook nooit gewoon even goed gaan.." mompelde hij gedempt. Soms werd hij er gewoon moedeloos van. Al kon hij het Leroy niet kwalijk nemen. Die leek gewoon echt ergens last van te hebben.
Steven pakte het ijs aan en hield het tegen zijn hoofd. Het deed pijn, maar dat moest maar even.
Katelynn stond de hele tijd wat op de achtergrond, maar stapte nu weer wat meer naar hen toe. "Zal ik achter hem aan gaan?" vroeg ze nu. Op een of andere manier wist ze bijna zeker dat Leroy haar geen kwaad zou doen. Ze wist niet precies waarom ze dat dacht, maar hoopte maar dat het gewoon zo zou zijn.
Nog zonder het antwoord van Rowan af te wachten liep ze met grote passen de tuin uit, de straat op, achter Leroy aan. Ze keek om haar heen om te kijken waar hij heen was gegaan.

Leroy Rivers

Hij had zelf niet eens echt door wat er aan de hand was, al realiseerde hij zich nu wel dat het Steven was die hij aangevallen had. Dat zorgde er niet echt voor dat hij zich beter voelde. Helemaal niet zelfs. Hij wilde niemand echt pijn doen, hij had echt gedacht dat hij zich moest beschermen. Hij was de straat uit gerend en daarna een steegje ingedoken, waar hij nu tegen de muur aan zat. Hij zat volledig in elkaar gedoken en hij voelde zich nog verschrikkelijker. Nu had hij én zijn vader en Steven pijn gedaan. Hij wist heel zeker dat Lincoln volledig klaar met hem zou zijn hierdoor en dat was ook nog terecht. Katelynn en zijn vader zouden hem ook niet meer willen zien. Hij voelde de tranen in zijn ogen branden en hij ademde trillend in. Hij keek af en toe verstrooid op, waarschijnlijk was hij in staat om elke man aan te vallen die te dicht bij hem kwam. Hij was volledig bezweet en ontzettend in paniek. Misschien was het stoppen met gebruiken gewoon geen goed idee. Als hij nuchter was had hij veel meer last van alle herinneringen en dat wilde hij niet.

Katelynn Camryn Leighton

Ze liep over straat en keek om haar heen, maar ze kon zo gauw niemand ontdekken. Roepen deed ze ook niet, want ze had niet het idee dat Leroy daar nu op zou reageren. Of hij was in paniek, of hij voelde zich ontzettend schuldig en dacht dat ze boos zouden zijn. In beide gevallen zou hij waarschijnlijk niet reageren als iemand, en vooral zij, zijn naam riep.
Zoekend keek ze om haar heen terwijl ze de straat uit liep. Waar zou hij heen gegaan kunnen zijn? Ze zuchtte even zachtjes. Hij kon werkelijk overal zitten. Het leek echt onbegonnen werk.. En hij kon al een behoorlijke voorsprong hebben.
Ze wilde het al bijna opgeven toen ze ineens iemand zag zitten in een steegje. Ze wist direct haast zeker dat het Leroy moest zijn. Ze herkende de gedaante. Rustig liep ze het steegje in, steeds dichter naar hem toe.
"Hey.. Leroy.." sprak ze zachtjes. Ze kwam langzaam dichterbij en ging daarna naast hem zitten op de grond. Eerst zweeg ze een tijdje en staarde ze wat voor haar uit. Daarna keek ze opzij naar hem.
"Waar ben je zo bang voor?" vroeg ze hem nu bezorgd en vriendelijk. Er was geen sprankeltje woede of boosheid in haar stem te horen.