Police Life

Rowan Rivers

Hij vond het afschuwelijk dat ze zich zo voelde, door hem. Misschien had ze wel heel gelukkig kunnen worden met iemand anders, dan had ze een kindje kunnen krijgen en was ze veilig. Met hem zou ze dat nooit zijn. Dat was precies waarom Andrea zelfmoord gepleegd had. Ze wilde weten wat ze al gezegd hadden. Hij mocht niets voor haar achterhouden deze keer. 'Beloof me dat je mij vertrouwd en niet compleet in paniek raakt. We moeten hier voorzichtig mee omgaan.' fluisterde hij. Hij trok haar bij zich op schoot en hij sloeg zijn armen om haar heen, hij trilde zelf ook echt enorm. 'Het begon met een mailtje en een foto. Een foto van Andrea, van lang geleden. Ze was gewond, ernstig. Haar buik...' begon hij, maar hij stopte. 'Daarbij werd er verwezen naar jou. Daarna gingen de mailtjes over jou, je liep naar de bakker, ik werd bedreigd, er zaten foto's bij.' zei hij. 'Daarna werden het berichtjes via mijn mobiel. Zodra Steven vrij komt zorgen ze ervoor dat hij zodra hij buiten stapt doorzeeft wordt met kogels en ik moet dat zien te voorkomen... ze stuurden mij ook dat ze iets met jouw auto gedaan hadden. Daarna kreeg je dat ongeluk en ik...' hij stopte met praten om adem te kunnen halen, hij was hartstikke misselijk door alles. 'Het spijt mij zo.' zei hij daarna zachtjes. 'Net kreeg ik een foto van jou op de bank. Daarom raakte ik zo enorm in paniek.' gaf hij toe. 'Ik ben niet uit mezelf begonnen met die oude zaak. Echt niet. Ik wil er nooit meer iets mee te maken hebben en het maakt mijn hele leven kapot. Ik zou het nooit doen... maar nu... nu moet ik wel. Nu zoeken ze mij op. Nu willen ze verder gaan met waar ze gebleven waren.'

Katelynn Camryn Leighton

Ze knikte langzaam toen Rowan zei dat ze moest beloven dat ze hem zou vertrouwen en niet in paniek zou raken. Meteen daarna begon hij te vertellen. Over de mailtjes en over de berichtjes via zijn telefoon. Ze gingen gewoon verder van waar ze gebleven waren, en zij was de nieuwe Andrea geworden. Katelynn slikte moeizaam en er liep nog een traan over haar wang. Ze huiverde. Haar handen lagen op haar buik.
Ze hadden het blijkbaar ook over Steven gehad. Al was dat natuurlijk niet zo gek, die had alles toen ook meegemaakt en had ervoor gezorgd dat die hele bende opgerold werd. Natuurlijk wilden ze dat hij daarvoor zou boeten.
Katelynn haalde even diep en trillend adem en probeerde normaal na te denken en zich niet alleen te laten leiden door emoties en paniek. Hoe kon ze dit oplossen? Moest ze het iemand vertellen? Of juist niet? Ze wilde dit niet.. Ze wilde niet elke dag met angst leven. Een hele lange tijd terug had ze vol afschuw het dossier van Rowan gelezen en had ze enorm veel medelijden gevoeld voor Andrea. En nu stond zij aan het begin van Andrea's levensweg. Die haar uiteindelijk fataal was geworden. Mentaal gezien dan. Opnieuw trok er een rilling door haar heen.
"Dat met Steven kan ik regelen.." klonk haar stem zachtjes. Ze kon regelen dat hij op transport zou gaan zonder dat iemand er vanaf wist en dat hij dan vanaf een andere gevangenis vrijgelaten zou worden. Dat gebeurde wel vaker met zware criminelen die vrij kwamen en wanneer er een kans was op een liquidatie.
Echter had ze totaal geen idee hoe ze de omstandigheden wat betreft haar en de baby op kon lossen. Als ze dacht aan wat die mannen met haar wilden doen, werd ze onpasselijk.

Rowan Rivers

Ze was een hele tijd stil en hij wist niet of hij er goed aan had gedaan om haar dit te vertellen. Hij maakte zich zo veel zorgen, wat als ze hem hier om zou verlaten? Misschien was ze dan wel veel veiliger dan dat ze nu was. Waarschijnlijk wel. Hij was echt doodsbang om haar te verliezen en hij voelde nu zelfs dat hij tranen in zijn ogen kreeg. Dit deed hem zo veel denken aan vroeger. Het haalde zo veel oude trauma's naar boven en hij had het nodig dat Katelynn sterk was en hem steun gaf, maar ze was bang. Dat was ook heel logisch, maar daardoor stond hij echt op het punt om te breken en dat mocht niet gebeuren. Hij moest sterk en alert blijven. Ze zei dat ze dat van Steven kon regelen en hij knikte langzaam, in gedachten. 'Het spijt mij zo... ik... ik heb je nooit in gevaar willen brengen.' zei hij nu zacht. De tranen liepen over zijn gezicht heen en hij trok haar heel dicht tegen zijn lichaam aan.

Katelynn Camryn Leighton

Ze had echt even de tijd nodig om dit te verwerken in haar hoofd. Eigenlijk was ze altijd heel fel en niet gauw klein te krijgen, maar dit was natuurlijk wel een heel heftig iets.
"Het is niet jouw schuld.." mompelde ze zachtjes tegen Rowan. Ze haalde even diep adem en pakte zijn hand vast terwijl ze haar emoties aan de kant probeerde te drukken. Ze wilde niet van slag zijn. Daar had ze niets aan.
"We kunnen dit wel.. Samen.." sprak ze nu zachtjes. "Het komt goed.. We sluiten ze gewoon allemaal weer op, als we weten wie het zijn.." Haar stem klonk ietwat schor.

Rowan Rivers

Ze zei dat het niet zijn schuld was. 'Dat is het wel... als ik... ik...' begon hij, maar hij viel helemaal stil omdat hij zo van slag was. Ze zei dat ze het konden, samen. Het kwam goed, ze moesten ze gewoon weer allemaal opsluiten als ze wisten wie het waren. 'Ja, daar ben ik mee bezig.' zei hij zacht. Het was alleen nog niet zo makkelijk. Er zat zo enorm veel werk in en hij vertrouwde niemand om hem te helpen. Hij legde haar nu zachtjes op het bed en hij sloeg de dekens over hun heen, daarna pakte hij haar stevig vast, maar hij zou nooit meer kunnen slapen. Hij was zo enorm van slag door alles, het hield hem enorm bezig.

Katelynn Camryn Leighton

Voor haar werk had ze geleerd om een soort denkbeeldige muur tussen de zaken en haar privéleven te zetten. Dat was altijd goed gegaan. Dus probeerde ze hier nu ook zo formeel mogelijk mee om te gaan, alsof het niet over haar persoonlijk ging, maar 'gewoon' een zaak was. Ze zou gewoon in haar rol gaan van de harde, strenge officier van justitie. Geen gevoel, gewoon werk.
"Ik zal morgen een lijst opzoeken van al die mannen. En precies nagaan wie er nog vastzitten, wie er vrijgekomen zijn en wie er eventueel ontsnapt zijn," vertelde ze nu. Haar stem klonk meteen een heel stuk anders, een stuk minder kwetsbaar. Eigenlijk alsof ze in de rechtszaal zat.
"Als er ontsnapte mannen tussen zitten laat ik een klopjacht starten. Mochten ze vrijgekomen zijn zorg ik dat ze aangeklaagd worden voor stalking, poging tot doodslag en bedreiging."
Ze kroop nog wat verder onder de dekens en staarde nu naar het plafond.

Rowan Rivers

Door wat Katelynn deed knikte hij even en kalmeerde hij iets meer. Dit had hij nodig, zo werd hij wat rustiger. Misschien paste Katelynn echt wel heel goed bij hem. Het ging tenminste wel goed tussen hun, alleen het samenwerken was misschien niet echt iets wat goed was voor hun. Dat was wel hoe hij haar had leren kennen, maar toen had hij haar echt niet uit kunnen staan. Toch wilde hij dit wel samen doen. 'Zullen we er morgen samen aan werken?' stelde hij dus ook voor. Hij bleef haar vasthouden, dat voelde fijner. Dan was hij ook iets rustiger.

Katelynn Camryn Leighton

Nog altijd voelde ze zich moe, haar oogleden voelden zwaar aan. Maar ze vroeg zich af of ze deze nacht een oog dicht zou kunnen doen. En als ze eenmaal sliep, of ze dan rustig zou slapen. Waarschijnlijk niet. Hoe goed ze haar emoties ook aan de kant wist te drukken, dat lukte niet als ze sliep. Het piekeren ging door, ze sprak het alleen niet uit. Het ging niemand in de koude kleren zitten als je leven op het speel bleek te staan.
"Is goed," reageerde ze nog op Rowan zijn vraag. Ze hoopte maar dat het allemaal zou werken. Waarschijnlijk was het makkelijker gezegd dan gedaan. Waarschijnlijk was het in de praktijk lastiger. Het kostte ontzettend veel tijd om een proces tegen iemand te beginnen. En ze hadden geen tijd.. Meteen voelde ze weer een knoop in haar maag. Ze voelde zich in het nauw gedreven. Maar ze probeerde sterk over te komen. Ze zou in ieder geval niet zomaar iets laten gebeuren. En ze zou sowieso van haar afbijten. Wie dachten ze wel niet dat ze was?!
"Ik zal morgen ochtend ook meteen even bellen naar de PI. En dat regelen."

Rowan Rivers

Hij was echt dankbaar voor hoe ze hier mee omging. Hij had daardoor niet het gevoel dat hij alleen maar bezig was met beschermen en steunen. Dat kon hij ook niet meer. Maar nu was het ook niet echt nodig. Katelynn was heel anders dan dat Andrea was geweest, maar dat was ergens ook wel logisch. 'Ik hou zo ontzettend veel van jou...' Fluisterde hij nu. Hij legde zijn hand op haar buik en zacht streelden zijn vingers over haar huid. Nog steeds was hij doodsbang. Vooral de foto van Andrea had heel veel in hem losgemaakt en hij wist niet wat er nog meer ging komen. Wat ze allemaal zouden doen om hem gek te maken, maar hij was er doodsbang voor. Hij was wel heel blij dat hij nu niet hoefde te liegen en ze kon hem helpen om Steven daar veilig weg te krijgen. 'Dankjewel, je bent geweldig en ik zal proberen om eerlijk te zijn.' zei hij zacht en met een zwakke glimlach op zijn gezicht.

Katelynn Camryn Leighton

Ze had werkelijk geen oog dicht gedaan die nacht, terwijl ze haar slaap juist zo goed nodig had. Pas een uur geleden was ze uit pure oververmoeidheid in slaap gevallen, maar schrok nu alweer wakker.
Het was echt heel erg vroeg maar slapen werd hem toch niet meer. Ze sloeg haar benen over de bedrand en stond op. Een duizelig gevoel ging door haar heen en ze moest even de kledingkast vastpakken om niet om te vallen. Iets te snel opgestaan blijkbaar, hoorde vast ook bij de zwangerschap.
Toen het weer ging kleedde ze zich aan en liep ze de slaapkamer uit naar de badkamer om haar op te frissen en haar make up op te doen. Tijdens het opmaken werd ze ineens overspoeld door een flinke misselijkheid. Ze slikte moeizaam en probeerde het tegen te houden, maar belandde vervolgens toch boven de toilet. Ze kotste alles eruit en bleef daarna uitgeput zitten op de grond. Waarschijnlijk was dit ook te danken aan de zwangerschap. Ze zuchtte even en krabbelde overeind.

Rowan Rivers

Hij was pas heel laat in slaap gevallen en zijn slaap was ook bijzonder onrustig geweest. HIj voelde Katelynn uit het bed gaan, maar hij liet het maar even. Hij wilde eigenlijk nog even blijven liggen en doen alsof de problemen niet bestonden, maar dat ging niet echt. Na een tijdje hoorde hij wat geluiden en daardoor kwam hij wel overeind. Bezorgd ging hij de badkamer in en hij pakte Katelynn voorzichtig vast. 'Misschien heb jij het toch iets zwaarder met die zwangerscahp dan ik.' zei hij met een zwakke glimlach op zijn gezicht. Hij streek langs haar wang en daarna gaf hij haar een glaasje water aan.

Katelynn Camryn Leighton

Ze hoorde Rowan al aankomen en voelde dat hij haar vastpakte. Ze bleef staan waar ze stond en slikte weer even moeizaam, maar de misselijkheid leek langzaam weg te trekken.
Katelynn glimlachte even kort om Rowan zijn woorden en keek hem vervolgens aan terwijl ze het glas water aanpakte en wat slokken nam.
"Het gaat wel weer, denk ik," liet ze weten.

Rowan Rivers

Ze zei dat het nu wel weer ging en daardoor knikte hij even. 'Daar ben ik heel erg blij mee. Ik wil niet dat jij je slecht voelt.' zei hij zachtjes. Hij streek langs haar gezicht en hij hield haar tegen zijn lichaam aan. 'Ik zal ontbijt voor ons neerzetten, dan kunnen we wat eten en daarna aan het werk. Dan kunnen we vanmiddag wat rustiger aan doen, ik wil niet dat het je helemaal uitput.' zei hij zorgzaam. Ze moest er toch wat rekening mee houden nu ze zwanger was.

Katelynn Camryn Leighton

Hij zei dat hij blij was dat het beter ging, want hij wilde niet dat ze zich slecht voelde. Daardoor glimlachte ze even naar hem. Ze zette het glas even op de wastafel en maakte met een nat washandje haar gezicht schoon. Rowan zei dat hij ontbijt klaar zou maken. Dan konden ze zo eten en daarna aan het werk. Ze zouden dan in de middag rustiger aan kunnen doen, hij wilde niet dat zij zich helemaal uit zou putten. Katelynn knikte.
"Is goed, ik zie je zo beneden," reageerde ze. Ze nam nog een paar slokjes water en ging daarna verder met haar make-up.

Rowan Rivers

Het eerste wat hij deed was zijn wapen bij zich steken. Normaal deed hij dat niet in huis, want hij vond het niet zo leuk. Het gaf meteen een vervelende sfeer en thuis wilde hij kunnen ontspannen, hij wist dat Katelynn het ook niet zo leuk vond als hij hier met wapen rondliep. Eenmaal beneden zette hij wat spullen op tafel neer. Daarna pakte hij zijn laptop. Hij durfde bijna zijn mail niet meer te openen, maar hij deed het nu ook niet. Hij zocht alle digitale info bij elkaar die hij nog had over die bende. Hij had alles bewaard, voor als het ooit nog nodig moest zijn. Hij had ook ergens nog wel een dossier liggen, maar dan moest hij dat maar ophalen van het bureau. Daar ging hij alleen liever niet alleen naar toe en dan moest hij Katelynn meenemen.

Katelynn Camryn Leighton

Toen haar make-up klaar was liep ze terug naar de slaapkamer en trok ze schoenen aan. Ze stak haar mobieltje bij haar en liep daarna rustig de trap af naar beneden. Daar werd ze blij onthaalt door haar drie chihuahuas die tegen haar benen op sprongen. Ze moest er even om lachen en aaide ze stuk voor stuk, waarna ze aan tafel ging zitten en met behoorlijk wat moeite één broodje op wist te eten.
Vervolgens ruimde ze wat spullen op van tafel en belde ze naar de PI waar Steven zat. Ze vertelde de medewerkers dat wanneer hij vrij zou komen, hij eerst ergens anders heen gebracht moest worden in verband met reële dreigingen. Dat zou geregeld worden. Katelynn hing op en stopte haar mobiel weer in haar broekzak. Arme Steven, na zo een lange tijd vast te hebben gezeten en zo in strijd te hebben gezeten met zichzelf en zijn trauma's, zou hij buiten meteen weer in het diepe gegooid worden. Katelynn zuchtte even en vulde de voerbakken van de honden bij. Mack kwam meteen aan lopen om wat verse brokken te eten. De hond zou ook wel door de dolle zijn als hij weer met Steven mee mocht naar het hotel. Mack had hier veel meer ruimte en een grote tuin ter beschikking, maar hij zou zekerweten liever met Steven mee gaan naar het krappe hotel.

Rowan Rivers

Hij was heel geconcentreerd bezig en hij keek alleen maar heel even op toen Katelynn langs hem liep. Daarna was hij weer aan het lezen. Hij had niet eens honger, dus pakte hij zelf ook niets van het eten. Hij had er geen zin in, te veel aan zijn hoofd. Dan ging hij altijd meteen veel ongezonder leven, dan sloot hij zichzelf een beetje op in zijn hoofd en konden mensen ook niet echt meer tot hem doordringen. Hij wist dat hij zo was, maar het was heel lastig om daar ook echt iets aan te doen. Hij dronk wel wat water en hij sloot na een tijdje zijn laptop weer. 'Wil je zo mee naar het bureau?' vroeg hij nu aan haar.

Katelynn Camryn Leighton

Ze ruimde nog wat meer dingen op die ze de vorige avond hadden laten liggen en keerde zich toen tot Rowan, die vroeg of ze met hem mee wilde naar het bureau.
"Ja, is goed. Daar kan ik ook wel werken. Anders zou ik de bus moeten nemen naar kantoor want ik heb natuurlijk geen auto meer," reageerde ze. Daar moest ze eigenlijk ook nog voor gaan kijken, een nieuwe auto.
Rustig liep ze richting de gang en trok haar jas aan. Het zonnetje scheen buiten en het zag er best lekker uit, maar er stond ook een behoorlijke wind.

Rowan Rivers

Door wat ze zei knikte hij even, dat was ook zo. Maar nu was het niet zo erg als ze bij hem in de buurt was. Hij liep met haar naar zijn auto en hij ging zitten, toen Katelynn ook zat reed hij richting het bureau. Hij parkeerde en daarna stapte hij uit. Hij had de neiging om de hand van Katelynn vast te pakken, maar het was hier wat beter om afstand te houden. Iedereen wist waarschijnlijk wel een beetje dat ze een relatie hadden, maar het was netter om afstand te houden hier. Hij liep het kantoor in en hij opende de kast, daarna zocht hij tussen een hele stapel oude papiers. Ergens hier moest een kopie van het dossier liggen. Al snel had hij een dik dossier te pakken en legde hij dat op tafel.

Katelynn Camryn Leighton

Ze liep met Rowan mee naar buiten en stapte daar in zijn auto. Ze reden weg richting het bureau en toen hij daar eenmaal geparkeerd had stapten ze beide uit en liepen ze samen naar het bureau.
Eenmaal in het kantoortje van de hoofdinspecteur- die ze even op pad had gestuurd- zette ze de computer aan en logde ze in in het systeem van justitie. Echt álles was daar terug te vinden. Ze begon wat te scrollen tussen pas vrijgelaten gedetineerden en ontsnapte gevangenen, maar het waren er ontzettend veel. Dus stond ze al gauw op en begon ze in het online dossier te zoeken van die zaak. Daar vond ze alle namen. Ze schreef de namen op en begon iedere naam omstebeurt in te voeren in het systeem. Zo kon ze zien wat hun status was. Ook dat schreef ze allemaal op. De groep had voorheen bestaan uit 17 man. Nu kwam ze uit op 6 mannen die op vrije voeten waren. Ontsnapt of vrijgelaten.
Katelynn stond op en liep richting Rowan. Daar ging ze naast hem zitten.
"Ik heb zes mannen gevonden die vrij rondlopen op dit moment. Jerry, Ricky, Sane en Luke zijn pas vrijgekomen. En dan hebben we Wald en Richard, zij worden gezocht want zij zijn pas met hulp van buitenaf ontsnapt," vertelde ze hem, oplezend van haar papiertje.

Rowan Rivers

Hij merkte dat hij dit moeilijk vond. Hij had hier al zo veel uren ingestoken, deze hele zaak had echt zijn hele leven beinvloed en dat was lastig. Zeker omdat het nu weer opnieuw gebeurde. Het enige wat het op zou lossen was om elk lid van die hele groep te vermoorden. Iets wat hij het liefste alsnog zou doen, zodra hij de kans kreeg. Dat was de enige garantie dat dit zich niet nog eens zou herhalen. Hij keek langzaam op toen Katelynn bij hem kwam zitten. Ze vertelde over de mannen en hij herkende wat van de namen. Het was lang geleden, maar de herinneringen bleven vers in zijn gedachten staan. 'Laten we er voor het gemak vanuit gaan dat ze elkaar allemaal nog helpen.' zei hij zacht. Hij wreef langs zijn voorhoofd, dit was lastig. Het was zoeken naar een naald in een hooiberg. 'Ik denk niet dat een van hun alleen handelt. Ik denk dat er meer achter zit, dat ze met meer zijn. Dat was altijd zo, dus zullen ze er allemaal wel iets mee te maken hebben. Dan wordt het zaak om iemand te vinden die ons naar de rest kan leiden of in ieder geval naar bewijs...' zei hij. Hij pakte nu wel zachtjes haar hand vast en hij ademde langzaam in. Hij vond dit afschuwelijk. De hele zaak was afschuwelijk. Hij had er zo veel spijt van dat hij hier ooit mee begonnen was.

Katelynn Camryn Leighton

Rowan zei dat de mannen waarschijnlijk samen waren. Dat ze elkaar hielpen. Die kans zat er natuurlijk dik in. Het was een hechte groep.
"Ja, ik denk ook dat ze samenwerken. Heb je enig idee wie van de mannen een beetje de leidende hand heeft?" vroeg ze hem nu. Dat was ook wel handig om te weten. Diegene zou hen waarschijnlijk ook de berichtjes sturen.
Rowan pakte haar hand vast en ze keek hem even aan. Een kleine glimlach ontstond op haar gezicht, al lachte haar ogen niet mee. Deze situatie vond ze totaal niet fijn. Zeker niet nu ze zwanger was.
"Ik zal in ieder geval rond bellen dat ze de rest van de groep die nog wel opgesloten zit, beter in de gaten houden de komende tijd en eventueel gewoon in isolatiecellen plaatsen," liet ze nu weten. Ze wilde niet riskeren dat de groep nog groter werd doordat er nog meer zouden ontsnappen.
Het volgende moment rinkelde haar mobieltje. Er vanuit gaande dat het iets voor haar werk was, nam ze zakelijk op. Echter was het totaal iets anders.
"Hé, Katelynn, wat heb je een mooie donkerblauwe blouse aan vandaag zeg. En die parel oorbellen staan je ook goed.."
Katelynn stond op en keek direct richting het raam om de omgeving af te speuren met haar ogen. Ze kon zo direct niet iemand zien, al liepen er meerdere mensen op straat rond. Niemand viel echt op.
"Wie ben jij?" vroeg ze terug. "Waar ben je? Werk je samen?"
"Ach Katelyn.. Ik geloof dat jij dit spelletje nog niet helemaal begrijpt. Jullie stellen geen vragen."
"Vertel wie je bent!" siste Katelynn in haar mobieltje. "Sane? Richard? Jerry?"
Er klonk enkel wat gelach vanaf de andere kant. "Luister, meid, ik geef je een hele mooie kans nu.. Ga weg bij Rowan en pleeg abortus. Dan zullen we je met rust laten. En hoef je niet voor je leven te vrezen. Je zal nooit meer van ons horen."
Katelynn klemde haar kaken op elkaar. Woede borrelde in haar op.
"Vieze klootzak, wie denk je wel niet dat je bent? Ik weet niet wie je denkt dat je voor je heb, maar zo snel jaag je mij de kast niet op! Mafkees!" gromde ze.
"Goed.. Jij je zin," klonk er nu aan de andere kant van de lijn. "Dan zien we je eerdaags. Geniet nog even van je laatste dagen. Want ik kan niet beloven dat we geen slagaders raken als we die baby van je eruit snijden.."
Katelynn haar gezicht kleurde nu van vuurrood naar spierwit. Ze slikte even moeizaam.
"We zullen zien hoe stoer je bent, meisje.. Ik kan nu al zeggen dat we Andrea leuker vonden. En ik denk dat dat geen voordeel gaat zijn voor jou," hoorde ze nog in haar mobieltje, waarna de verbinding werd verbroken en ze haar mobiel liet zakken.

Rowan Rivers

'Ik weet het niet... Ik... Het is lang geleden.' zei hij zacht. Er waren een paar opties, maar hij kon nooit met zekerheid zeggen wie het was. Daarna werd Katelynn opeens gebeld. eerst luisterde hij niet, maar het gesprek veranderde al heel snel en hij keek haar doordringend en heel erg bezorgd aan. Hij kon horen wat er gezegd werd en het deed hem zo veel pijn. Hij voelde de woede tot zich doordringen, maar daarna werd hij gewoon heel erg verdrietig. Hij pakte Katelynn vast en hij ademde trillend in. 'Het is voor jouw eigen veiligheid beter als je afstand van mij neemt. Dat weet je toch? Ik... Ik zou het begrijpen.' Zei hij heel zacht en schor. Hij zou echt instorten zonder haar, maar hij wilde niet dat ze in gevaar was door hem. Hij voelde zich zo intens schuldig en hij kon dit allemaal niet nog een keer hebben. Hij wist dat het te veel voor hem zou zijn. Met trillende vingers streek hij langs haar wang. 'Ik wil niet dat jou iets overkomt.... Ik hou van je.' Zei hij, zijn stem trilde ook.

Katelynn Camryn Leighton

Haar hart klopte in haar keel. Binnen een paar dagen deze zaak oplossen was onmogelijk. Maar die mannen wilden wel binnen een paar dagen in actie komen. Ze beet op haar lip.
Toen Rowan begon te praten keek ze hem aan. Ze liet hem uitpraten, maar schudde daarna haar hoofd. "Denk je nou echt serieus dat dat gaat werken? Ik weet wel zeker van niet. Ik zie dit soort mannen heel vaak langs komen op mijn werk. Ze stoppen niet, Rowan. Als ik bij jou weg zou gaan, zou dat jou pijn doen. Dat vinden ze leuk. En misschien wachten ze dan iets langer. Maar uiteindelijk grijpen ze mij toch wel en doen ze het alsnog... Want ze weten dat jij van mij houdt.." haar stem werd steeds iets zachter, ze wilde niet dat jan en alleman mee kon luisteren.
Ze stopte haar mobiel in haar zak en pakte toen Rowan zijn hand vast. Ze kneep er zachtjes in en boog voorover, waarna ze een kusje op zijn wang drukte.
"Zoals ik al zei, ik laat mij niet zomaar de kast op jagen," glimlachte ze. "We moeten gewoon alert zijn. Misschien is het handig als ik een pijlzender bij mij draag de komende tijd. Als mij dan iets overkomt, weten jullie meteen waar ik ben.."

Rowan Rivers

Door wat ze zei keek hij weg. Hij wilde haar gewoon zo veel mogelijk beschermen, maar hij wist niet of het ging. Waarschijnlijk had ze gelijk en had het niet echt nut, maar ze hadden dan tenminste even extra tijd. ' Ja, misschien is dat verstandig.' zei hij daarna zacht. Als er dan iets was konden ze tenminste snel handelen, dat was belangrijk. Hij voelde haar lippen op zijn wang en hij sloeg zijn armen weer om haar heen, om haar zo even vast te houden. Hij was duidelijk echt van slag, de kans dat haar iets overkwam leek groter te worden en daardoor maakte zich echt enorm veel zorgen.