Skyrim RPG

Koning Thobias Hiddon

Hij werd door Destiney vastgegrepen, waardoor hij stil bleef staan, hij wilde haar niet per ongeluk pijn doen. Ze zei dat hij het niet moest doen, Jason was over de zeik, hij meende het niet, ze wisten allemaal beter. Hij ademde langzaam in om zichzelf wat te kalmeren. 'Ja, je hebt gelijk.' zei hij zacht. Jason keek hem vijandig aan en hij voelde dat hij zelf ook niet zo ontspannen meer was, het was aan alles te merken. Destiney zei dat ze bleven zoeken, ze kon niet ver zijn. Jason vertrok meteen weer en hij pakte de hand van Destiney vast om mee te lopen.

Koningin Destiney Hiddon

Gelukkig kalmeerde Thobias wel. Ze was blij met hem, blij dat hij naar haar luisterde. Ze streek evenlief langs zijn wang met een glimlachje rond haar lippen. Hij deed echt goed zijn best en daar was ze blij om.
De hele nacht hadden ze gezocht en op een gegeven moment was ze zo ongelooflijk moe dat ze echt niet meer verder kon. Ze voelde zich ook langzaam wat hopeloos worden...

Koning Thobias Hiddon

Hij begon zijn hoop een beetje kwijt te raken, hij merkte dat hij niet de enige was, Jason leek nu echt op instorten te staan, Thobias was bang dat hij helemaal zou breken en daarom werd er vooral gezwegen. Na een tijdje was het eigenlijk helemaal klaar, ze waren allemaal kapot, hij zag dat Jason eigenlijk ook niet meer kon, maar hij wilde niet opgeven. 'Jason, we gaan terug, straks is het klaar omdat we niet eens meer thuis komen.' zei Thobias zacht. Jason reageerde niet eens en na een tijdje waren ze terug in het kasteel. 'Kom bij ons slapen, op de bank... dan ben je niet alleen.' zei hij zacht tegen zijn broer. Jason knikte wazig en liep hun kamer in, de man ging op de bank zitten en staarde voor zich uit.

KOningin Destiney Hiddon

Eenmaal in het kasteel ging Jason bij hun op de bank zitten. Ze pakte een deken voor hem en liet hem rustig liggen, ze sloeg de deken om hem heen en keek hem eventjes aan.
"Jason, rust even goed uit, dan kunnen we daarna weer verder met zoeken." Fluisterde ze tegen hem en ze drukte haar lippen even zachtjes op zijn voorhoofd. Daarna keek ze vermoeid even naar Thobias.

Koning Thobias Hiddon

Hij zag wat Destiney deed, ze probeerde Jason nog een beetje te kalmeren, maar hij leek totaal afgesloten te zijn van de hele wereld, hij lag maar een beetje te liggen. Hij zag de blik van Destiney en hij pakte haar vast, hij nam haar mee naar het bed en hij liet haar liggen. Daarna maakte hij heel langzaam en lief haar kleding los, daarna kroop hij tegen haar aan. Hij sloeg de dekens om hun heen en hij streek langs haar wang. 'Ik hou van je.' fluisterde hij.

Koningin Destiney Hiddon

Ze werd wat hopeloos van Jason, niets leek te helpen... Ze zuchtte en voelde hoe Thobias haar vastpakte en haar met zich meenam naar bed. Hij was ontzettend lief voor haar en ze kroop bij hem. Haar hoofd legde ze tegen hem aan en ze hoorde zijn gefluister. "Ik ook van jou..." Zei ze heel erg zacht tegen hem terug

Koning Thobias Hiddon

Ze zei dat ze ook van hem hield en hij hield haar stevig tegen zich aan. 'Ik voel mij schuldig om alles. Ik had de bewaking beter kunnen regelen, ik had vanmiddag met Dany mee kunnen gaan naar het dorp, net als de vorige keer. Ik was gewoon bij haar, maar heb het niet eens voorgesteld.' fluisterde hij, zijn stem trilde lichtjes en nu kreeg hij ook tranen in zijn ogen. 'Misschien had ik dit allemaal wel kunnen voorkomen.'

Koningin Destiney Hiddon

"Het is niet jouw fout, helemaal niet... natuurlijk heb je die dingen niet gedaan. Niemand ging ervan uit wat voor bedreiging Diana vormde, iedereen was haar een beetje vergeten na al die tijd... ik weet dat je alles doet om Dany te beschermen, ik weet dat je van haar houdt, dit kan nooit jouw fout zijn geweest, jij zou zoiets nooit expres doen." Gaf ze zacht aan. Ze gaapte eventjes, ze was zo vreselijk moe.... Ze hield THobias vast en keek naar hem. "Ik meen het..." Zei ze nog zacht.

Koning Thobias Hiddon

Door wat ze nu allemaal zei kalmeerde hij een beetje, hij vond het lief dat ze het zei, dat ze liet merken dat ze in hem geloofde. 'Dankje, dat had ik even nodig.' zei hij zachtjes tegen haar. Ze gaapte en hij grijnsde daardoor. 'Ga lekker slapen, morgen weer een dag. Ik ben stapelgek op je.' fluisterde hij. Hij zoende haar even langzaam en daarna ging hij dicht tegen haar aan liggen en sloot hij zijn ogen, maar hij kon niet slapen. HIj maakte zich zo veel zorgen om Dany.

Koningin Destiney Hiddon

"Ik geloof in je..." Fluisterde ze hem toe. Hij zei dat ze moest gaan slapen, morgen was er weer een dag en hij was stapelgek op haar. "Hmm..." Mompelde ze, ze was ook gek op hem. Even glimlachte ze nog en daarna zakte ze oververmoeid in slaap.

Koning Thobias Hiddon

Heel vroeg in de morgen kwam hij overeind. Hij maakte zich zo veel zorgen, hij kon niet blijven liggen en niets doen. HIj moest haar vinden. Hij had een band met haar, hij kon haar vinden, het moest wel. Dany was zo belangrijk. Hij schreef kort een briefje voor Jason en Destiney, dat hij weg was om zelf alvast wat te zoeken en dat hij ze niet wakker had willen maken. Daarna vertrok hij en ging hij naar buiten, hij ging verder waar ze gisteren gebleven waren.

Dany

Het was nu een dag geleden dat Diana haar had meegenomen en ze had vreselijke dorst... ze snakte naar water, maar Diana zou dat haar waarschijnlijk nooit geven. Halverwege had ze haar verplaatst, waarschijnlijk omdat ze haar op het spoor waren. Ze vroeg zich af of de vrouw Jason al in haar macht had... dan was ze verloren...

Koning Thobias Hiddon

Hij had natuurlijk niets kunnen vinden. Hij had constant gezocht, maar ze was alweer verdwenen en hij had geen idee waar naartoe. Hij was nu maar weer aan het werk gegaan, dat moest ook gebeuren, hij kon niet alles zomaar laten liggen omdat er iemand weg was, al had hij die neiging wel. Zonder Dany was het afschuwelijk. Hij was nu opzoek naar Jason, hij wilde de man vinden om te kijken hoe het met hem ging, maar hij was nergens. Hij had ook niet gezegd dat hij ging zoeken en daarom ging hij nu naar Destiney. 'Jason is weg. Wachters hebben hem niet weg zien gaan, ik geloof niet dat hij is gaan zoeken.' zei hij nu tegen haar, duidelijk bezorgd.

Koningin Destiney Hiddon

Ze was die ochtend even alleen met Jason geweest, maar had hem al gauw alleen gelaten wanneer ze hoorde dat Thobias weer terug was. Ze kwam hem tegen en hij zei haar bezorgd dat Jason weg was. Ze beet op haar lip.
"Ik had bij hem moeten blijven." Fluisterde ze hoofdschudden tegen THobias. "Wat stom... ik had hem nooit alleen moeten laten." Nu was hij vast in handen van Diana...

Koning Thobias Hiddon

'Wisten wij veel.' mompelde hij. Hij haalde een hand door zijn haren heen en hij probeerde wat na te denken, maar het was lastig doordat hij zo gespannen was. 'Wat wil ze toch met hem?' vroeg hij zacht aan haar. 'Dat ze boos is op Dany en hem terug wilt begrijp ik. Maar waarom is hij verdwenen? Wat heeft ze met hem gedaan? Denk je dat hij vrijwillig met haar mee is gegaan of heeft ze hem gedwongen?' vroeg hij nu.

Koningin Destiney Hiddon

Ze ademde gespannen in en luisterde naar hem. "Ze wilt hem terug... ik denk ook niet dat ze ons erbij wilt hebben, teveel complicaties..." Mompelde Destiney hem toe en ze keek hem doordringend aan. "Hij is nog steeds bang voor haar, ik denk dat ze hem alles kan laten doen wat ze maar wilt.." Dat dacht ze echt.
"Wat nou..." Ze beet op haar lip. "Zou ze echt zo slecht zijn..? Wat nu als ze Jason Dany laat vermoorden?" Klonk haar stem wat angstig en schor.

Koning Thobias Hiddon

Ze wilde hem terug, ze dacht niet dat ze hun er bij wilde hebben, teveel complicaties. 'Ja, waarschijnlijk ja.' zei hij zachtjes tegen haar. Jason was nog steeds bang voor haar, Destiney dacht dat ze hem alles kon laten doen wat ze wilde. Door wat ze daarna opperde sloot hij zijn ogen even. 'Daar ben ik dus ook bang voor.' fluisterde hij. 'Jason staat op instorten, hij is nu op zijn zwakste, waarschijnlijk kan ze hem helemaal kapot maken. Als ze er voor zorgt dat Jason Dany iets aan doet, is het voorbij voor hem.' zei hij zachtjes. 'We moeten ze vinden, het moet echt...'

Koningin Destiney Hiddon

Haar gedachte was dus zo heel gek nog niet, Thobias dacht hetzelfde, hij was er ook bang voor en ze knikte door zijn woorden. Het maakte haar bezorgd. "Oh god... we moeten ze echt vinden..." Fluisterde ze hem toe. Ze pakte zijn hand en keek hem aan. "Kun je haar vinden, Thobias?" Vroeg ze hem zacht.

Koning Thobias Hiddon

Ze fluisterde dat ze hun echt moesten vinden en hij knikte langzaam. 'Voor we te laat zijn ja.' mompelde hij. Ze vroeg of hij haar kon vinden en hij wreef langzaam langs zijn hoofd. 'Het zou moeten... onze band is altijd zo sterk geweest, maar ik weet het niet... ik heb geen idee wat ik precies moet doen.' zei hij zachtjes tegen haar. Hij ging zitten en hij staarde een beetje voor zich uit. 'Hoe moet ik het doen? Hoe kom ik er achter waar ze is?'

koningin Destiney Hiddon

Hij wilde hen ook vinden, hij wist alleen niet hoe, hij wist niet wat hij moest doen. Hij ging zitten en ze legde haar hand op zijn schouder. "Sluit je ogen en denk aan haar, misschien loop je wel vanzelf haar richting op..." Fluisterde ze tegen hem en ze drukte een kus in zijn haren.

Koning Thobias Hiddon

Ze legde haar hand op zijn schouder, hij moest zijn ogen sluiten en aan haar denken, misschien liep hij wel vanzelf haar richting op. Hij voelde haar warme lippen op zijn hoofd en hij sloot zijn ogen, hij vond het moeilijk, hij kon zich amper concentreren en hij dacht daardoor moeilijk na. Hij probeerde zich Dany voor te stellen, dat ze voor hem stond, hij dacht aan haar en langzaam werd hij iets kalmer. 'Ik weet het niet.' zei hij uiteindelijk zacht. Hij kwam nu wel overeind en hij liep de deur uit, misschien moest hij puur zijn gevoel volgen.

Koningin Destiney Hiddon

Hij leek het niet echt te kunnen, hij wist het niet en toen ineens kwam hij overeind en liep hij de deur uit. "Goed, volg het gevoel." Fluisterde ze en ze liep achter hem aan. Bezorgd en wat angstig voor wat ze zouden vinden... Het leek haar echt verschrikkelijk als ze te laat waren... Bijtend op haar lip hield ze Thobias in de gaten.

Koning Thobias Hiddon

Hij liep verder, het bos door, verder dan het lege hutje, tot ze ergens stil stonden. Hij keek om zich heen, daarna liep hij verder. Nu stonden ze voor een ander huisje, hij hoorde geluiden, gepraat. Hij beukte direct de deur open, hij zag Dany zitten, Diana stond naast Jason, die een mes in zijn hand had. Hij hoorde dat Diana hem aanmoedigde, hij ademde langzaam en trillend in. 'Wat is dit? Jason?' vroeg hij nu zachtjes. Jason draaide zich om, zijn blik totaal verward, maar vooral vol angst.

Koningin Destiney Hiddon

Ze keek geschrokken naar binnen nadat Thobias de deur open had gebeukt. Dany zat vast en Jason stond daar met een mes in zijn hand. Dany kon helemaal niets meer, ze was compleet vastgebonden en er zat een prop in haar mond. Haar huid was bleek en onder het zweet, tranen liepen over haar wangen terwijl ze Jason probeerde te bereiken, maar ze kon alleen nog maar mompelen.
Ze zag de angstige blik bij Jason en stapte daardoor langs Thobias naar Jason toe. Vlak voor hem stond ze stil.
"Jason, je hoeft niet te doen wat zij zegt... je hebt een eigen keuze, je houdt van Dany..." Fluisterde ze.

Jason Hiddon

Hij hield het mes stevig vast in zijn hand, dat was zo'n beetje het enige waar hij op dit moment aan vast kon houden. Hij was zo bang, hij kon niet meer nadenken, hij wist niet meer wat hij moest. Toen Destiney en Thobias voor hem stonden, was hij al helemaal in de war. Destiney zei dat hij niet hoefde te doen wat Diana zei, hij had een eigen keuze en hij hield van Dany. Daardoor keek hij naar Dany en ademde hij trillend in. Hij hield van haar, dat wist hij. Hij hield zielsveel van haar, maar dit moest hij doen, hij had geen keuze, Destiney begreep het niet. 'Jason, alsjeblieft. Dit wil je niet.' zei Thobias nu, waardoor hij opkeek naar zijn broertje. 'Je snapt het niet.' zei Jason zachtjes. Daarna hief hij het mes en liep hij op Dany af, hij moest het doen. Het moest. Hij had geen keuze. Hij haalde uit, hij voelde het mes door huid heen snijden, maar toen hij keek, zag hij dat het Thobias was die voor Dany was gaan staan. Het was Thobias die het mes in zijn borstkas had staan en hij ademde trillend in terwijl zijn broer voor zijn neus in elkaar zakte. Hij keek om zich heen, zoekend naar hulp, Diana was verdwenen en hij trilde over zijn hele lichaam.