Skyrim RPG

Koningin Destiney Hiddon

Hij gaf aan dat het opeens kwam en raar voelde. Ze knikte eventjes. Zelf wist ze het ook niet echt. Ineens kwam hij overeind en begon hij onrustig heen en weer te lopen.
“Thobias…” Sprak ze hem zacht toe en ze keek naar hem. Daarna dacht ze een tijdje na.
“Onder normale omstandigheden… zou Dany dan nu al terug moeten zijn?” Vroeg ze aan hem met haar hoofd iets schuin en een bedachtzame blik in haar ogen.


Dany

Contact zoeken met Thobias was vermoeiend, ze deed het nu al een tijdje, maar ze werd er heel erg moe van. Ze besloot te stoppen en haar krachten te sparen, wie weet hoe lang het duurde voor iemand haar miste en ze hieruit werd gehaald...

Koning Thobias Hiddon

Hij wreef langs zijn voorhoofd en hij probeerde na te denken over wat Destiney zei, opeens was de hoofdpijn verdwenen. Hij voelde zich prima, perfect normaal. Daardoor keek hij wat raar om zich heen. 'Ik weet het niet. Ik ging weg bij haar, ze zou meteen naar het dorp gaan en ik was alweer een tijdje aan het werk. Ik denk dat ze al terug had kunnen zijn.' zei hij zacht. Hij zag de blik van Jason nu helemaal bezorgd worden. 'Denk je dat dit komt door Dany?' vroeg hij zacht. 'Ik weet het niet.' zei Thobias daarop.

Koningin Destiney Hiddon

Hi jwist het niet, hij ging weg en was ook al weer een tijdje aan het werk, ze had al terug kunnen zijn. Destiney knikte eventjes, hij leek zich nu wel weer prima te voelen. “Misschien was er net wat gebeurd en is het nu weer goed, zo te zien is je hoofdpijn weer weg, dan zal het wel meevallen denk ik.” Legde ze bedachtzaam uit, ze wist het ook gewoon niet zo heel erg goed, maar dit leek haar wel de meest logische verklaring. “Ze zal zo wel weer terug komen dan denk ik.” Knikte ze.

Koning Thobias Hiddon

'Ja, misschien heb je gelijk.' zei hij. Misschien voelde Dany zich gewoon even niet zo lekker en had hij dat meegekregen, dat kon ook. Er hoefde niets aan de hand te zijn. 'Ik laat voor de zekerheid wel wat wachters het dorp in gaan.' zei hij daarna. Hij liep de kamer uit en hij regelde het meteen, op de gang bleef hij even staan. Hij voelde zich er niet helemaal gerust op. Het gevoel was zo raar geweest en Dany was er niet. Ze had nu toch wel terug kunnen zijn? Hij zuchtte even en liep terug naar Jason en Destiney.

Koningin Destiney Hiddon

Misschien had ze gelijk, hij zou voor de zekerheid wel wat wachters het dorp in laten gaan. Ze knikte eventjes en glimlachte naar Jason. “Het komt goed..” Zei ze hem zachtjes. Ze wachtte samen met de twee mannen, maar wanneer het donker was, was Dany nog steeds niet terug… Geen enkele wachter had ook maar iets van informatie over haar, het leek erop alsof ze na het passen van de jurk gewoon weer terug naar het kasteel was gegaan, maar hier was ze nergens te vinden..

Koning Thobias Hiddon

Hij liep heen en weer door de kamer, hij had geen idee wat hij hier mee aanmoest. Hoe kon Dany nou opeens verdwenen zijn? Hij wist heel zeker dat ze niet zomaar weg zou gaan, dus er moest iets gebeurd zijn, maar er was helemaal niets gevonden. Ze was nergens, ze was gewoon weg. Totaal verdwenen. Hij maakte zich enorm veel zorgen om haar, maar op dit moment voelde hij niets. Betekende dat dat ze dood was of zou hij dat voelen? Hij had geen idee. 'Thobias, ik denk dat ik je de kracht kan geven om te voelen hoe het met haar is, misschien kan ze je iets doorgeven.' zei Jason nu opeens. Hij keek daardoor op en hij knikte langzaam. 'Ik wil alles proberen, geen probleem.' zei hij tegen Jason. Zijn handen werden vastgepakt en hij voelde opeens allemaal kracht door zijn lichaam gaan, maar hij wist niet wat hij er mee moest, maar Jason zocht door zijn band met Dany naar contact. Misschien kon ze wel iets doorgeven.

Dany

Op de een of andere manier had ze toch even geslapen, zo hangend aan de paal… maar nu schoten haar ogen opeens open. Jason of Thobias, één van de twee zocht contact met haar, ze voelde het. Haar ogen veranderden van kleur en het enige wat ze toe kon laten was diegene die contact zocht laten voelen hoe ze er nu bijhing en haar zicht. Maar ze zag niets… het was pikkedonker… Om haar heen was het helemaal doodstil, ze was bang dat ze niet door zouden hebben waar ze was.

Koning Thobias Hiddon

Hij had geen idee wat er allemaal gebeurde, het voelde zo raar en in zijn hoofd was het allemaal wazig, hij kon het niet goed begrijpen. Hij voelde pijn aan zijn armen, alsof hij vast zat. Misschien was dat ook zo, zat Dany vastgebonden? Dan leefde ze wel. Hij keek nu naar Jason, die hem doordringend aankeek. 'Ze zit vast. Ergens waar het donker is, vastgebonden, ze is alleen.' zei hij nu. Thobias wreef langs zijn ogen. 'Iedereen is al aan het zoeken, ik weet niet wat we nog meer kunnen doen.'

Koningin Destiney Hiddon

Ze haalde even diep adem door wat er allemaal gebeurde. Thobias leek te weten waar ze was. Ze zat vast en was daar alleen, iemand had haar vastgebonden.
“Wie zou dat nou in godsnaam doen?” Vroeg ze zichzelf hardop mompelend af. Dany deed helemaal niets verkeerd…
“Nee.. ik denk dat we moeten afwachten.” Sprak Destiney zachtjes tegen Thobias en Jason

Koning Thobias Hiddon

Destiney vroeg zich af wie zoiets nou zou doen. 'Wacht...' zei Jason opeens, die daarna meteen vertrok. Hij keek even om naar Destiney, maar rende daarna meteen achter Jason aan, die als een gek naar de cellen ging. Zodra ze daar binnen kwamen was er geen wachter te bekennen en er stond een celdeur wijd open. Hij zag Jason er even naar staren, daarna draaide hij zich om naar Thobias. 'Waarom is hier geen wachter?' vroeg hij doordringend. 'Jason, er is hier altijd een wachter, ik weet ook niet wat er aan de hand is...' zei Thobias meteen, maar Jason kwam al dichterbij. Thobias had hem nog niet eerder zo kwaad gezien. 'Heb je haar vrij gelaten?' vroeg Jason nu, zijn stem trilde helemaal van emoties. 'Nee, natuurlijk niet... waarom zou ik dat ooit doen?' zei Thobias direct. 'Hoe kan het dan dat haar cel open is? Dat hier geen wachter is?' zei Jason daarna, het volgende moment werd er al hard naar hem uitgehaald en stortte Jason zich vol bovenop hem.

Koningin Desitney Hiddon

Jason leek te weten wie dit Dany aangedaan kon hebben. Hij rende weg en Thobias ging erachteraan, daarom besloot ze zelf ook te gaan en bij de cellen stond er een deur wagenwijd open. Het was de cel van Diana, Destiney wist het zeker… Jason vroeg waarom er hier geen wachter was en leek te denken dat Thobias haar vrijgelaten had. Ze rukte hem van Thobias af en hield hem stevig vast.
“Jason, Thobias zou zoiets nooit doen. Weet je nog dat ze zelfs hem probeerde te verleiden? Hij zou haar nooit los willen laten lopen hier, ze is veel te gevaarlijk. Ik ben bang dat onze wachter ook voor haar gevallen is. Normaal wisselen ze altijd af, maar sinds de winter hadden we alle mankrachten nodig, er is er dus een tijd maar één bij haar geweest en ik ben bang dat ze hem gemanipuleerd heeft.” Zei ze tegen Jason.

Jason Hiddon

Hij keek naar Destiney, zijn ogen schoten af en toe naar Thobias, hij was echt heel erg boos, maar vooral in de war en doodsbang. Diana zou haar vermoorden. Die wilde haar weg hebben en daarna was hij aan de beurt, daarom was hij echt heel erg bang. Uiteindelijk duwde hij Destiney zelfs aan de kant en daarna liep hij weg, hij sloot zich op in zijn slaapkamer en hij ademde trillend in, hij was enorm overstuur.

Koningin Destiney Hiddon

Ze had Jason nog nooit zo boos gezien, toch leek hij niet geheel doorgeslagen want hij was ook in de war en heel duidelijk zag ze ook de angst. Ineens werd ze aan de kant geduwd en liep hij weg. Ze belandde tegen de muur aan en met een kreun kwam ze langzaam weer overeind. Ze keek naar Thobias en pakte zacht zijn hand vast. “Gaat het met je?” Vroeg ze hem zachtjes en voorzichtig.

Koning Thobias Hiddon

Hij veegde langs zijn gezicht, zijn neus bloedde en was wat pijnlijk, maar dat kon hij wel hebben. Destiney kwam overeind en hij sloeg zijn armen om haar heen. 'Het gaat, ik wil gewoon niet dat hij boos op mij is, ik wil die vrouw ook vast hebben, ik heb er gewoon niet bij stil gestaan.' zei hij zacht tegen haar. 'Gaat het met jou ook een beetje?' vroeg hij bezorgd. Hij hoopte zo dat ze Dany op tijd vonden.

Koningin Destiney Hiddon

Ze voelde zijn armen om haar heen en ze luisterde naar hem. “Dat weet ik… ik ben het ook vergeten…” Fluisterde ze zacht en wat spijtig tegen hem. Als ze op tijd waren geweest dat had Diana nog vastgezeten. Hij vroeg of het met haar ook een beetje ging en ze knikte daardoor.
“Ja, ik ben oké.” Glimlachte ze. “Laten we maar naar Jason gaan, hij is echt overstuur.” Klonk haar stem bezorgd.

Koning Thobias Hiddon

Ze wist het, ze was het ook vergeten en ze zei gelukkig dat ze oke was, ze stelde voor om maar naar Jason te gaan, hij was echt overstuur. Thobias knikte langzaam en nam haar mee naar de kamer van Jason en Dany, toen hij binnenging zag hij dat Jason bij het raam stond, hij was duidelijk aan het huilen en hij trilde helemaal, daardoor keek hij even naar Destiney. 'Jij kunt dit beter doen.' fluisterde hij.

Koningin Destiney Hiddon

In de kamer van Jason zag ze hem staan bij het raam, hij huilde en trilde over zijn hele lichaam, Thobias zei tegen haar dat zij dit beter kon doen en ze knikte langzaam. Ze liep naar Jason toe en kwam naast hem staan.
"We gaan haar vinden, Jason... misschien moeten we ondertussen op zoek naar Diana om haar te stoppen." Fluisterde ze tegen hem.

Jason Hiddon

Hij keek langzaam met rode betraande ogen op naar Destiney, ze zei dat ze haar zouden vinden, misschien moesten ze ondertussen op zoek naar Diana om haar tegen te houden. 'Nutteloos. Die zorgt er echt wel voor dat ze niet gevonden wordt.' fluisterde hij en hij veegde zijn tranen weg, daarna keek hij even om naar Thobias, die wat op afstand bleef staan. Jason merkte aan zichzelf dat hij nog steeds in de war was, hij wilde zich ergens op afreageren, maar het was misschien wel echt onterecht om dat op Thobias te doen. 'Ik ga meehelpen zoeken.' zei hij zacht, waardoor hij zag dat Thobias even opkeek. 'Wij kunnen ook wel een uurtje mee, toch?' vroeg hij aan Destiney.

Koningin Destiney Hiddon

"We gaan ons uiterste best doen, Jason, we kunnen dit, niets is nutteloos. " Sprak ze hem toe en ze legde haar hand zachtjes op zijn rug. Hij gaf aan mee te gaan helpen zoeken waardoor ze knikte. THobias vroeg of ze ook meekonden.
"Ja, wij helpen ook mee met zoeken." Zei ze meteen en ze keek Jason bemoedigend aan.

Koning Thobias Hiddon

Destiney wilde ook mee zoeken en Jason ging hun voor, hij pakte de hand van Destiney vast. 'Straks draait hij nog helemaal door.' zei hij nu zachtjes tegen haar. Jason had hem ook aardig wat pijn willen doen, als Destiney er niet tussen was gekomen. Hij merkte aan alles dat de spanning die Jason voelde enorm was, ze moesten opletten dat hij niet opeens in zou storten of helemaal door ging draaien, want zo als nu had hij de man nog niet eerder gezien.

Koningin Destiney Hiddon

Thobias pakte haar hand en was bang dat Jason helemaal door zou draaien. Ze slikte even en knikte. "Het enige wat we kunnen doen is hem hoop geven." Fluisterde ze tegen hem terug, zolang hij hoop zou hebben, zou er waarschijnlijk niets gebeuren, dan bleef de spanning, maar zou hij niet instorten of doordraaien.

Koning Thobias Hiddon

'weinig hoop als hij er achter komt dat we haar niet vinden of te laat zijn.' fluisterde hij. Hij was zelf ook enorm bezorgd, misschien had hij moeten voorstellen met Dany mee te gaan het dorp in, maar dat had hij niet gedaan. Hij was gewoon aan het werk gegaan, hij had het niet eens geopperd. Ze liepen over het pad dat naar het dorp liep, hij keek om zich heen, maar hij zag niets opvallends, hij had geen idee waar ze precies naar moesten zoeken. Na een tijdje leek Jason iets van voetsporen te zien in de grond, het bos in, maar niet via een logisch pad. 'Het is het proberen waard.' zei Thobias daar op.

Koningin Destiney Hiddon

"Thobias... we gaan haar vinden, we zullen niet te laat zijn. Ik weet het zeker." KLonk haar stem vastberaden tegen hem. Jason leek een spoor gevonden te hebben, ze volgden die en na een tijdje kwamen ze uit bij een klein schuurtje. Er lag een dode wachter op de grond en wanneer ze naar binnen gingen, was Dany verdwenen... waarschijnlijk had Diana haar geplaatst, had ze gemerkt dat ze te dichtbij waren gekomen... Ze slikte hierdoor eventjes en sloeg haar arm om Jason heen.
"we hadden haar bijna..." Fluisterde ze zacht.

Jason Hiddon

Zijn hart begon sneller te kloppen toen ze een schuurtje vonden, dit kon de plek zijn, dit paste bij wat hij gevoeld had, alleen was het enige dat er lag een dode wachter. Dany was er niet. Misschien was ze allang dood en in de rivier gegooid. Destiney sloeg haar arm om hem heen en zei dat ze haar bijna hadden, waardoor hij haar een duw gaf. 'Rot op. We hebben haar niet, oké? Het maakt mij niets uit dat we haar bijna hadden. Daar hebben we niets aan, ze is hier niet!' schreeuwde hij, waardoor Thobias dichterbij kwam en Destiney beschermend vastpakte. 'Jason, rustig aan. Wij kunnen er ook niets aan doen...' zei hij zachtjes. 'Oh nee? Ze was bij jou, toch? Je had haar kunnen helpen... je had met haar mee kunnen lopen, je had Diana beter kunnen bewaken. Geef je überhaupt wel iets om Dany of is ze gewoon goed voor de seks?' vroeg Jason nu, waardoor Thobias diep inademde om zijn zelfbeheersing vol te houden. 'Alleen daarom dus.' gromde Jason daarna, waardoor Thobias Destiney losliet en keihard uithaalde naar Jason. Hij zei precies de goede dingen om hem enorm kwaad te maken.

Koningin Destiney Hiddon

Ze werd ruw door hem opzij geduwd en begon te schreeuwen. Thobias bescshermde haar en gaf aan dat ze er niets aan konden doen waardoor Jason door het lint ging. Door zijn woorden haalde Thobias uit en ze greep haar man vast.
"Niet doen, hij is over de zeik, hij meent het niet. We weten allemaal beter." Sprak ze hem doordringend toe en ze deed haar best om te twee uit elkaar te houden.
"We blijven zoeken, oké? Dany kan niet ver weg zijn." Sprak ze doordringend.