Skyrim RPG

Jason Hiddon

Haar tenen gleden weer over zijn onderbuik en daardoor kon hij een kreun niet meer inhouden, het was veel te lekker. Hij kreeg de neiging om zijn broek los te maken zodat ze er beter bij kon, maar dat durfde hij echt nog niet en hij was heel bang dat ze helemaal niet zo ver wilde gaan. Hij gleed met zijn vingers wel voorzichtig iets verder en hij bleef naar haar kijken, ze leek het wel fijn te vinden. Hij aarzelde wel even, maar daarna opende hij heel voorzichtig haar badjas een beetje en gleden zijn vingers over haar bovenbeen. 'Vind je het oké?' Vroeg hij zacht en schor aan haar.

Koningin Destiney Hiddon

Hij kreunde zelfs door haar en het liet haar glimlachen. ZIjn vingers gleden verder en hij opende haar badjas een beetje. Hij vroeg haar of ze het oké vond en ze knikte. "Gek genoeg wel... ik had het niet verwacht van mezelf... maar misschien moeten we het even hierbij laten en er allebei over nadenken of we het wel echt fijn vinden en ook wat verder willen gaan, want ik wil niet dat een van ons spijt krijgt van wat we nu doen." Sprak ze hem zachtjes toe.

Jason Hiddon

Ze zei dat ze het gek genoeg wel oké vond en hij glimlachte daardoor een beetje, al vroeg hij zich wel af waardoor ze dat eerst misschien niet had gedacht. Kwam dat door hem? omdat hij het niet goed deed? Hij voelde de onzekerheid direct toeslaan en ze zei dat ze er misschien goed over na moesten denken, zodat ze geen spijt kregen. Hij knikte even langzaam. Hij merkte dat het verlangen enorm sterk was, misschien dacht hij daardoor wel dat hij meer durfde dan eigenlijk zo was. Hij ging weer rechtop zitten en hij legde zijn handen op zijn schoot, langzaam ademde hij in en staarde hij voor zich uit. 'Moet ik weg gaan?' Vroeg hij heel zacht aan haar. Opeens schaamde hij zich ook kapot voor zijn eigen opwinding, voor zijn lichaam. Hij voelde zich ongemakkelijk en hij wilde niet dat ze het zag.

Koningin Destiney Hiddon

Ze zag hem ineens onzeker worden en daardoor keek ze naar hem. "Sst... rustig maar, het is allemaal niet erg, echt niet... ik wil hier gewoon heel erg goed over nadenken en ik heb ook tegen Thobias gezegd dat jij de enige man bent waarbij ik misschien verder zou willen gaan, ik vertrouw je volledig, echt..." Sprak ze hem zacht toe en ze kwam weer naast hem zitten en pakte zachtjes zijn hand uit zijn schoot.
"Ik wil niet dat je zo weggaat... dat je je zo erg schaamt..." Klonk haar stem zacht tegen hem. Zachtjes drukte ze een kusje op zijn wang.

Jason Hiddon

Ze probeerde hem wat te kalmeren en ze pakte zijn hand, daardoor keek hij haar weer aan, de onrust stond in zijn ogen. 'Maar je vindt mij vast raar. Dat snap ik ook wel. Dat ben ik ook. Ik denk niet dat dit gaat helpen, dat dit werkt, ik ben een watje en veel te laf, zelfs hier voor.' zei hij heel erg zacht tegen haar. ' Je zou je tijd en energie verspillen.' Fluisterde hij. Hij was dankbaar dat iedereen hem wilde helpen, maar het voelde zo uitzichtloos. Hij voelde zich enorm onrustig en in de war, dat had hij ook steeds iets meer. Misschien schaamde hij zich nog minder als hij langs de hoeren ging, als hij betaalde voor lichamelijk contact. Misschien ging het dan beter.

Koningin Destiney Hiddon

Ze keek hem vol onbegrip aan. "Jason... nee, echt niet, je bent ook geen watje, je bent niet laf. Ik bewonder je, ik bewonder je voor de man wie je bent, voor hoe je er voor Dany kan zijn, hoe je haar altijd kan steunen. Ik ben jaloers op je, jij hebt geen vooroordelen over wie dan ook, het enige wat je mist is een beetje zelfverzekerdheid want je bent een geweldige man... accepteer het, je bent geweldig. Ik verspil mijn tijd en energie niet, want ik vind het heerlijk om met jou om te gaan, om bij je te zijn en met je te praten. Bovendien vind ik dit ook fijn om te doen." Sprak ze hem zacht en eerlijk toe. Ze streek zachtjes door zijn haren heen en keek hem met een bezorgde blik aan, ze vond het zo zonde, Jason was echt een hele leuke man.

Jason Hiddon

Hij was in zichzelf gekeerd, haar woorden kwamen niet echt meer aan en hij ademde langzaam in. Ze streek door zijn haren heen en hij voelde de tranen in zijn ogen, hij legde zijn hoofd tegen haar aan en hij snikte zacht. 'Ik wil gewoon normaal zijn.... Maar ik... Ik kan het niet. Ik kan het gewoon niet los laten en ik ben zo bang, als het zo doorgaat doen we het nooit meer en dat komt volledig door mij, terwijl ik het wel wil.' zei hij heel zacht. Het zat hem echt enorm dwars en hij was overstuur door zijn gevoel.

Koningin Destiney Hiddon

Ze sloeg haar armen om hem heen toen hij begon te snikken en hield hem stevig vast.
"Je kunt het jezelf niet kwalijk nemen dat je zo bent, Jason... probeer het te accepteren dat dit is zoals je bent, je bent al zo ver gekomen, je doet al zoveel meer..." Fluisterde ze hem zacht toe.
"Ik zou je zo graag willen helpen, de kracht die je mij geeft, helaas kan ik dat niet aan je terug geven, ik wil je zo graag wat zelfverzekerdheid geven, dat verdien je." Klonk haar stem zacht en ze streelde langs zijn wang.

Jason Hiddon

Hij leunde wel tegen haar aan, hij liet haar nu wel een beetje toe, maar het ging duidelijk niet heel makkelijk voor hem, hij had hier zo enorm veel moeite mee. 'Ik kan het echt niet. Wat is er beter geworden? We doen het echt amper, ik heb een prachtige vriendin en ik doe het eigenlijk nooit met haar, terwijl ik het wel wil. Dat is toch niet normaal?' Vroeg hij zacht, zijn stem trilde lichtjes. ' Je doet hard genoeg je best voor mij. Misschien ben ik wel een wat hopeloos geval.' zei hij zacht en hij kwam overeind. 'Toch bedankt.' fluisterde hij, daarna vertrok hij meteen. Hij was zo onzeker, het maakte hem helemaal gek.

Koningin Destiney Hiddon

Hij sloot zich echt helemaal van haar af en was zo onzeker dat ze waarschijnlijk niet veel voor hem kon doen. Ze beet op haar lip en toen ineens vertrok hij.
"Jason wacht!" Riep ze hem toe en ze wilde zijn hand pakken, maar hij was al de deur uit... Ze kon hem niet in alleen haar badjas achterna rennen...


Dany

Ze voelde zich opeens niet lekker en ze vroeg zich af wat er aan de hand was. Ze liep door de gangen heen en automatisch kwam ze zo bij Jason uit die net de kamer van Thobias en Destiney verliet. Ze pakte zijn hand vast. "Hé, lieverd, gaat het wel?" Vroeg ze bezorgd aan hem en ze keek hem aan.

Jason Hiddon

Opeens was Dany daar, waardoor hij nog meer in paniek raakte. Hij kon het haar niet uitleggen, hij had echt geen idee wat hij moest doen en de paniek werd enorm. 'Laat mij maar alleen. Ik ben toch niets waard. Alsjeblieft...' Fluisterde hij wanhopig. Hij trok zich los en hij keek haar vol paniek aan, daarna schoot hij weg, naar buiten toe. Hij had geen idee waar hij naar toe moest, hij wilde alleen weg, hij wilde weg van alles en iedereen, hij was duidelijk enorm in de war.

Dany

Hij zei wanhopig dat hij toch niets waard was en ze moest hem alleen laten. Tranen sprongen in haar ogen, het deed haar zoveel pijn om haar verloofde zo te zien, zo ontzettend veel pijn... Hij schoot naar buiten toe en leek echt alleen te willen zijn, toch liep ze hem wel achterna, ze volgde hem van een afstandje, doodsbang dat hij écht gekke dingen zou doen...

Jason Hiddon

Hij leek vlekken voor zijn ogen te zien, zo erg was het, het was een afschuwelijk gevoel. Het verlangen zat hem ook nogal hoog, daarom liep hij door het dorp heen en bleef hij voor een bordeel staan, hij aarzelde en hij legde zijn hand op de deur om die te openen, maar wat moest hij hier ooit doen? zelfs dit durfde hij niet. Zelfs tegenover een hoer zou hij zich kapot schamen. Hij was zo gefrustreerd dat hij een harde trap tegen de deur gaf en daarna liep hij weg, richting de rivier. Misschien hielp het als hij even weg was van alles en iedereen, want hij had het gevoel dat hij iemand iets aan zou doen als hij bij mensen in de buurt was. Bij de rivier zakte hij huilend in elkaar, doodsbang, wat als dit de rest van zijn leven zou blijven? Dan had Diana gelijk gehad. Dan had hij geen toekomst.

Dany

Ze hield haar adem in toen hij bij een bordeel bleef staan in het midden van het dorp. Ze beet op haar lip en keek naar hem, ze voelde zich intens verdrietig, ze gaf zichzelf de schuld hiervan, van zijn pijn en zijn onzekerheid... zij hielp hem niet op de juiste manier... Even wreef ze over haar gezicht heen, ze zou hem laten gaan als hij naar binnen wilde, hij liet haar ook gaan... toch ging hij na een tijdje weer weg en zakte hij bij de rivier buiten de stad huilend in elkaar. Haar hart voelde verscheurd door dit aanzicht. Haar dierbaarste bezit...
Ze ging achter een boom zitten en legde haar hand op de grond en sloot haar ogen. Ze deed haar best om hem mooie dingen te laten zien, om te laten zien hoe waardevol hij voor iedereen was. Om hem heen groeiden kleine paarse bloemetjes, elk een herinnering als hij ze zou plukken... ze kon van deze afstand niet de herinneringen in zijn hoofd prenten..

Jason Hiddon

Hij deed zijn best om een beetje te kalmeren, maar het ging gewoon niet, hij was zo enorm overstuur. Het gevoel was intens, de verwarring enorm en hij voelde zich zo zwak en onzeker. Het was vreselijk. Het duurde heel even voor de bloemetjes hem op begonnen te vallen, die stonden er net toch nog niet? Zodra hij er eentje uit de grond haalde zag hij een dierbare herinnering, waardoor hij even diep inademde. Eén voor één plukte hij de bloemetjes en maakte hij er een krans van, daarna stopte hij die in zijn zak en veegde hij de tranen van zijn gezicht. Zijn lichaam trilde nog steeds helemaal, al deze gevoelens, het was heel zwaar voor hem en hij wist niet hoe hij het kwijt kon. Uiteindelijk kwam hij moeizaam overeind, hij voelde zich zo enorm onrustig. Hij wilde niet terug naar het kasteel, hij schaamde zich veel te erg tegenover iedereen, maar in zijn eentje slapen in de herberg leek hem geen goed idee. Daar kwamen verhalen van.

Dany

Ze zag hoe hij de bloemetjes plukte en hoe hij er een krans van maakte. Het liet haar glimlachen en wanneer hij wat rustiger leek te zijn en overeind kwam, liep ze langzaam naar hem toe.
"Jason..." Fluisterde ze zachtjes en ze kwam heel erg voorzichtig dichterbij.
"Mag ik bij je zijn?" Vroeg ze hem nu heel zachtjes. Ze bleef een paar meter bij hem vandaan staan en keek hem bezorgd aan.

Jason Hiddon

Dany kwam opeens te voorschijn en hij staarde haar even wat verbaasd aan. Wat deed ze hier? Hij begreep er duidelijk echt niets van. Zo erg was hij in de war. Ze vroeg nu of ze bij hem mocht zijn en hij bleef even stil. 'Ik ben niets. Waarom zou je bij mij willen zijn?' Vroeg hij bijna onverstaanbaar. 'Maar ja, als je dat wilt... Ik weet alleen toch niet waar ik heen moet.' zei hij zacht. Daarna draaide hij zich om en liep hij weer naar de rivier. Het was niets voor hem om zo overstuur en in de war te zijn, maar dit zat hem zo enorm dwars. Hij raakte hierdoor echt helemaal de weg kwijt, het frustreerde hem vreselijk en dat bouwde zich steeds meer op.

Dany

"Je bent mijn dierbaarste bezit, Jason..." KLonk haar stem heel zacht en eerlijk tegen hem. Ze mocht bij hem zijn als ze het wilde, hij wist alleen niet waar hij heen moest.
"Zullen we naar het eilandje gaan?" Vroeg ze hem voorzichtig. Hij draaide zich om en liep naar de rivier. "Het doet me zo'n pijn om je zo te zien... ik hou zo ongelooflijk veel van je." Fluisterde ze tegen hem.

Jason Hiddon

'Ik hou van je.' zei hij alleen maar. Ze konden naar het eilandje gaan en hij knikte even langzaam. Dat was een goede plek, daar zou niemand anders zijn. 'Ik ben gemeen geweest tegen Destiney. Ze probeerde alleen maar te helpen en opeens draaide ik helemaal door en ging ik weg. Nu wil ze mij vast nooit meer spreken.' zei hij zacht. Ze hoefde hem vast niet meer te zien, hij had zichzelf belachelijk gemaakt. Hij pakte haar hand vast, hij trilde nog steeds en hij leunde een beetje tegen haar aan. Daarna nam hij haar al meteen mee, hij wilde weg van alles, alsof hij het gevoel had te moeten vluchten, maar hij kon niet vluchten van zichzelf. 'Schaam je je voor mij?' Vroeg hij opeens heel zacht. 'Schaam je je als we iets doen samen? als ik je aanraak? Voelt het walgelijk?' Vroeg hij nu. Zo dacht hij ook echt over zichzelf. Hij was walgelijk.

Dany

Hij zei tegen haar dat hij van haar hield en dat liet haar glimlachen. "Ik ook van jou, nooit vergeten..." KLonk haar stem lief tegen hem. Hij was gemeen geweest tegen Destiney, hij draaide door en ging weg en nu wilde ze hem vast nooit meer spreken. "Natuurlijk wel... Destiney zou altijd met je willen praten en ze zal je altijd willen helpen." Fluisterde ze lief tegen hem. Gelukkig zocht hij toenadering tot haar en ze hield zijn hand stevig vast. Ze stapte met hem in het bootje en roeide zelf naar het eilandje toe. Dat liet ze hem nu niet doen.
"Wat? Nee... ik ben trots op jou, trots dat jij mijn man zal worden, ik vind het heerlijk als je me aanraakt, echt heerlijk en je bent een geweldige man." Ze was hartstikke eerlijk tegen hem en voelde dat ze tranen in haar ogen had.
"Het doet me zoveel pijn om je zo te zien, het is mijn schuld... ik heb gezegd dat Destiney je mocht helpen..." Fluisterde ze. Ze kwamen aan bij het eilandje en ze pakte zijn hand en stapte in de mist op het eilandje. Het voelde meteen magisch en het voelde alsof dit de juiste plek was om met Jason samen te zijn.

Jason Hiddon

'Ik weet het niet. Ik heb mezelf belachelijk gemaakt, terwijl ze mij heel goed hielp. Ik heb het zelf verpest.' zei hij zacht tegen haar. Hij stapte in het bootje en hij staarde voor zich uit, hij trilde nog steeds best wel erg. Dany zei dat het niet waar was. Dat ze juist blij met hem was, dat ze hem geweldig vond. Het kwam amper aan, want hij vond zichzelf afschuwelijk. 'Het komt niet door jou. Destiney hielp ook, tot ik opeens weer gek werd om niks. Ze hielp heel erg en opeens bedacht ik weer allemaal dingen en was ik bang.' zei hij heel erg zacht. Eenmaal op het eilandje liet hij zich tegen de boom aan zakken. 'Ik heb zo nog liever dat ze gewoon alles weg snijden. Dat ik niets meer kan, niets meer voel. Nu kunnen we ook geen seks hebben en frustreert het mij alleen maar, ik wil het verlangen ook niet meer voelen. Dan maar helemaal niets meer...' zei hij. Dat leek hem nog beter dan dit. Hij had nooit met verlangen om leren gaan, het enige dat hij kende was het negeren en wegstoppen, verder kon hij er niets mee en nu frustreerde hem dat alleen maar enorm. Hij kon geen moment meer ontspannen. Hij kon zich de laatste keer dat hij een hoogtepunt bereikt had niet eens echt meer herinneren, elke keer was hij zo bang. Hij wilde het niet meer.

Dany

Ze was zo vreselijk bezorgd. Zo erg was het de vorige keer niet... Het was nu echt heel heftig en ze wilde zo graag helpen.
"Het was teveel voor je Jason... Dat Jan gebeuren... Je hebt nog nooit wat met een andere vrouw gedaan en dit met Destiney was vast al heel erg heftig voor je, dat is niet erg..." Fluisterde ze hem toe. Inzakte tegen de boom aan en ze kwam bij hem zitten. Zodra ze hem vastpakte zag ze het weer... net als de vorige keer dat ze hier samen waren. Twee kinderen, vrolijk spelend in de boom, ultiem gelukkig... vroeger was de enige plek waar ze vrij was in haar dromen en dan was ze hier...
Ze schrok op toen Jason aangaf alles liever weg te willen snijden. "Nee, niet doen... Ik wil kinderen met je, Jason... een prachtig gezin samen." Fluisterde ze meteen tegen hem. "Het komt weer goed, we hebben prachtige momenten gehad dat je niet bang was... Dat kan weer, echt waar." Klonk haar stem liefdevol. Ze hield hem stevig vast en neuriede zachtjes, het was een liedje wat ze vroeger toen ze klein was altijd zong... Samen met het jongetje uit haar dromen waarvan ze overtuigd was dat het Jason was...

Jason Hiddon

Hij luisterde naar de stem van Dany en hij ademde diep in, zijn hele onderbuik deed pijn, het was een vreselijk gevoel en zijn lichaam leek totaal niet te begrijpen wat er allemaal gebeurde. Dany vond het niet zo gek dat het heftig voor hem was, hij moest wennen, het was de eerste keer met Destiney en het was inderdaad heel heftig voor hem geweest. Hij vond het alleen ook geweldig en het was lekker geweest, tot hij uit het niets onzeker werd. Ze wilde echt niet dat het weg zou zijn, ze wilde een gezinnetje met hem. Het zou wel weer beter worden. Hij vond het zo enorm lastig om daar op te vertrouwen nu. 'Het doet pijn...' zei hij zacht, zijn stem trilde lichtjes. Het was echt enorm pijnlijk voor hem, zelfs met Diana was het niet zo erg geweest. Hij stak zijn handen in zijn zakken in de hoop het wat te verlichten en hij sloot zijn ogen om rustig te blijven.

Dany

Jason luisterde wel naar haar, maar het leek niet echt aan te komen. San zijn gezicht te zien voelde hij zich nog steeds afschuwelijk...
Na een tijdje fluisterde hij dat het pijn deed, ze nam hem daardoor in haar armen en concentreerde zich. Langzaam haalde ze de pijn bij hem weg, heel rustig en voorzichtig. Ze streek langs zijn armen en bleef zich concentreren tot ze klaar was, daarna keek ze weer naar hem in de hoop dat het geholpen had.

Jason Hiddon

De pijn verdween langzaam en hij leunde tegen haar aan. Hij was kapot, doodmoe en zijn lichaam bleef een beetje trillen door alle emoties. Hij had zijn ogen gesloten en hij ademde diep in en uit om een beetje rustig te blijven, maar het was bijna niet te doen. 'Ik wil terug naar het kasteel... Destiney mijn excuses aanbieden.' zei hij zachtjes tegen haar. Hij voelde zich er zo rot over. Destiney was zijn enige vriendin en waarschijnlijk had hij het nu volledig verpest. Dan had hij niemand meer. Hij kwam langzaam overeind, hij merkte dat hij nog steeds bang was, hij was bang voor zijn eigen gevoelens en voor het oordeel van iemand anders.