Refugees Hideout

Lydia Madison

Ze legde het plankje aan de kant, vlak voor de hut, zodat ze die later ook weer konden gebruiken. Daarna keek ze Pablo weer aan, die zei dat hij ook dacht dat het best wel eens zwaar kon gaan worden, maar dat ze het wel zouden redden. Daardoor glimlachte ze even naar hem. Hij was echt lief. Hij wist dat ze zich er druk om maakte en leek haar er echt van te willen overtuigen dat ze het samen wel zouden redden.
Hij pakte haar vast, keek haar aan en streek langs haar gezicht. Een fijne tinteling ging door haar heen en ze keek in zijn ogen.
"Ik hoop het echt.." knikte ze, als reactie op zijn fluisterende woorden. Daarna stelde hij voor om nog een rondje door het bos te doen, voordat het donker werd. Misschien zouden ze dan ook nog nuttige spullen vinden.
"Ja, is goed. Dan kunnen we ook de omgeving een beetje bekijken, of alles nog veilig is hier," accepteerde ze zijn voorstel. Ze boog even voorover en drukte een kusje op zijn lippen. Daarna stond ze op en klopte de takjes, bladeren, mos en aarde van haar kleren.
"Hoe zullen ze het in de hideout maken nu..?" vroeg ze nu zachtjes. "Ik hoop echt dat we daar weer heen kunnen over een tijdje.."

Pablo Neshra

Ze gaf aan dat ze het echt hoopte, ze vond zijn idee ook goed en ze wilde ook de omgeving een beetje bekijken. 'Ja, dat is verstandig, dan doen we dat meteen. Ik hoop dat we dingen vinden die we kunnen gebruiken,' zei hij tegen haar. Ze boog opeens naar hem toe en hij kreeg een kusje van haar, waardoor hij haar weer even verbaasd aankeek, maar hij vond het wel heel erg leuk. Hij moest alleen enorm wennen, omdat hij zo veel afstand van haar had genomen. Ze klopte de troep van haar kleren en hij pakte haar hand nu zachtjes vast. 'Ik heb geen idee.. ik hoop goed en ik hoop dat we meteen na de winter terug kunnen. Dan heeft het lang genoeg geduurd.' zei hij zacht tegen haar. Hij nam haar mee en hij liep door het bos heen, hij vond het hier wel heel erg mooi.

Lydia Madison

Hij pakte haar hand vast en zei dat hij hoopte dat het goed ging met de mensen in de hideout. Dat hoopte zij ook heel erg. Ze kon iedereen daar nu niet helpen en daar voelde ze zich schuldig over. Verder voelde ze zich ook nogsteeds verantwoordelijk over de groep. Terwijl ze nu niet eens wist hoe het met ze ging.
"Ja.. Ik denk ook wel dat het dan wel weer kan.." knikte ze toen Pablo zei dat ze na de winter wel weer terug konden gaan. Al konden ze dat nu natuurlijk nog niet met zekerheid zeggen, want ze wisten niet hoe het tegen die tijd zou verlopen.
Ze bleef Pablo zijn hand vasthouden en liep rustig met hem mee verder het bos in. Het was er prachtig, Lydia hield ontzettend van de natuur.

Pablo Neshra

'Ik denk het ook, ik denk dat het dan uiteindelijk weer goed komt, anders bouwen we zelf alles weer op. Ik weet dat wij dat kunnen, dan kunnen we samen zorgen dat mensen weer een eerlijke kans krijgen, dat ze bij ons kunnen leven.' zei hij zacht tegen haar. Hij legde zijn arm nu helemaal om haar heen en hij nam haar mee richting de rivier, hopelijk konden ze hier wat spullen vinden. Hij keek op naar haar en knipoogde even, daarna keek hij naar de grond en raapte hij wat dingen op, die niet echt bruikbaar leken te zijn. 'Ik denk dat ik je steeds leuker begin te vinden.' zei hij nu met een grijnsje op zijn gezicht tegen haar.

Lydia Madison

Ze knikte langzaam om Pablo zijn woorden. Hij leek er zo zeker van dat ze het zouden redden dat ze het wel zouden maken. Kon zij daar maar zo zeker van zijn.. Waarom maakte ze zich ook zo druk? Ze zuchtte zachtjes.
Haar donkerbruine haar wapperde wat heen en weer door de wind en ze veegde het uit haar gezicht. Pablo legde zijn arm nu om haar heen en samen liepen ze naar de rivier. Eenmaal daar begon hij wat dingen op te rapen, al leek er tot nu toe niet echt iets bruikbaars tussen te zitten. Lydia keek ook goed rond of ze iets zag wat van pas kon komen. Mensen lieten wel vaker dingen slingeren, maar dit stuk in het bos was niet echt druk bezocht. Er was geen weggetje in de buurt. Dat maakte het wel veiliger, maar ook weer lastiger.
"Oh, wil je daarmee zeggen dat je mij eerst niet leuk vond?" grapte ze nu terug richting Pablo, terwijl ze naar hem opkeek met een grijns op haar gezicht. Ze knipoogde.

Pablo Neshra

Door wat ze zei keek hij grijnzend op. 'Natuurlijk wel, maar misschien was ik wat afstandelijker en zag ik het daardoor niet.' zei hij nu tegen haar. Hij liep naar haar toe en hij pakte haar vast, hij streek langzaam langs haar gezicht. 'Ik heb natuurlijk ook niet veel keuze, het zou vervelend zijn als we hier met elkaar zouden zitten ik ik mocht je ook nog eens niet.' plaagde hij haar daarna. Hij drukte kort zijn lippen op die van haar, maar daarna nam hij weer een beetje afstand en raapte hij nog wat spullen bij elkaar. 'Laten we zo maar terug gaan, dat is misschien beter.' zei hij na een tijdje.

Lydia Madison

De dagen gingen voorbij en het liep allemaal eigenlijk wel goed. Lydia begon er zelfs een beetje aan te wennen, aan dit leven. Natuurlijk hield ze nog wel in haar achterhoofd dat er van alle kanten gevaar dreigde. Dat kon in de vorm van mensen die hun zouden opmerken, maar ook het weer wat om kon slaan of gevaarlijke dieren die hun hut zouden bezoeken.
Vandaag was het een gure dag, het waaide flink en er waren steeds regenbuien. Aangezien het flink koud was gokte Lydia dat het vannacht zou gaan sneeuwen.
Deze ochtend had Lydia weer wat eten bij elkaar gesprokkeld- kleinen dieren en wat vis. Ook had ze weer een voorraad water gehaald. Ze had net wat gegeten samen met Pablo en zat nu in de hut, die al een stuk beter gecamoufleerd was gelukkig en bijna alle wind tegenhield. Peinzend staarde ze voor haar uit en op een gegeven moment keek ze opzij naar Pablo.
"Hoe denk je erover om naar een klein stadje hier in de buurt te gaan?" vroeg ze hem nu, vrij plotseling. "Dat idee spookt al een tijdje rond in mijn hoofd, maar ik weet niet of ik het zo'n goed idee vind.." vertelde ze verder. "Er hangen natuurlijk behoorlijk wat gevaren aan vast. Maar aan de andere kant ook voordelen.. We kunnen nieuwe wapens en munitie halen, aangezien onze kogels ook op raken ondertussen. En we kunnen spullen halen die hier van pas komen, ook om de hut nog meer te optimaliseren. Ook kunnen we misschien aan paarden weten te komen, waardoor we een groter bereik krijgen om te jagen en naar eten te zoeken.." Ze haalde haar hand even door haar haren en zuchtte zachtjes. "Maar ik weet niet of het handig is.. Wat als iemand ons herkend? Of wat als er zelfs iemand van de regering daar toevallig rondhangt?"

Pablo Neshra

Hij probeerde een nieuwe val in elkaar te zetten, maar het was vervelend werk en het moest heel precies gedaan worden, daarom was hij nogal geconcentreerd bezig en keek hij pas op toen ze al halverwege haar zin was. Hij dacht even na over wat ze nu eigenlijk zei en uiteindelijk staarde hij weer voor zich uit. 'Het is het proberen waard, denk ik. We kunnen de spullen goed gebruiken, zeker met dit weer, het zal alleen nog maar slechter worden. We zijn samen, dus stel dat er iets gebeurd kunnen we dat vast wel oplossen en we blijven niet langer dan nodig is... Gewoon wat spullen halen en dan zo snel mogelijk weer terug hier naar toe...' zei hij nu.

Lydia Madison

Ze keek even naar waar Pablo mee bezig was- een val in elkaar zetten- en keek hem daarna weer aan. Hij leek even na te denken over haar woorden en zei uiteindelijk dat het het proberen wel waard was. Ze konden de spullen goed gebruiken, zeker met dit weer. Daarop knikte Lydia. Ook zei hij dat ze samen waren, dus dat als er iets zou gebeuren, ze dat vast samen op konden lossen en ze zouden niet langer blijven dan nodig. Opnieuw knikte Lydia even.
"En toch vind ik het eng. We zijn nu met zijn tweeën. Dat is al lastig genoeg. Stel dat één van ons zwaar gewond raakt, dood gaat of gevangen genomen wordt.. Dan moet de ander het alleen zien te redden. En ja, dat zal wel mogelijk zijn. Maar zou zeker niet fijn zijn.." Ze zuchtte even en staarde nu weer voor haar uit.
"En ik wil niet eens weten wat ze doen als ze ons gevangen nemen.."

Pablo Neshra

Ze sprak nu al haar zorgen uit en dat liet hem even knikken. Hij begreep het ook echt heel erg goed, hij snapte volledig dat het gevaarlijk was, maar het kon hun zo enorm veel opleveren en ze konden alles gebruiken. Het werd elke dag kouder, alles wat kon helpen zou heel erg handig zijn nu. ' We moeten snel en onopvallend zijn. Het komt vast goed. Dat moet wel.' zei hij zacht en vol vertrouwen tegen haar. Hij pakte haar vast en hij keek diep in haar ogen. ' We zorgen er voor dat dit lukt. Wij kunnen dit wel.' sprak hij nu.

Lydia Madison

Pablo knikte, hij begreep haar zorgen waarschijnlijk wel. Natuurlijk begreep hij haar zorgen. Hij zat immers in hetzelfde schuitje. En het was echt niet zonder risico. Hij zei dat ze snel en onopvallend moesten zijn. Dan kwam het vast goed. Zijn stem klonk vol vertrouwen; hij leek er echt zeker van te zijn. Dat deed Lydia wel goed, en dat vond ze ook zo fijn aan Pablo. Hij vulde haar altijd zo goed aan. Ze glimlachte waterig.
Pablo pakte haar nu vast en keek haar diep in haar ogen aan, waarna hij haar er nogmaals van verzekerde dat ze dit konden. Daardoor knikte ze eventjes.
"Laten we het dan maar gaan proberen.." sprak ze gedempt. Ze krabbelde overeind en keek even rond in de hut. De regering was al jaren naar haar op zoek, in de hoop via haar ook haar vader te kunnen bemachtigen. De kans dat mensen haar zouden herkennen was ontzettend groot. Ze wilde dus iets doen zodat ze iets minder herkenbaar was. Een hoofddoek, misschien?
Ze pakte wat doeken die ze hadden en wikkelde die rond haar hoofd. Dat scheelde al wel wat. Zo voelde ze zich tenminste iets zekerder van haar zaak.

Pablo Neshra

Het was gewoon een enorm vervelende situatie. Ze konden eigenlijk geen kant op, hadden niet echt genoeg spullen om goed de winter door te komen, maar elke optie die ze hadden om daar iets aan te doen was gevaarlijk. Ze hadden geen idee wat hun verder te wachten stond en daar maakte hij zich best wel zorgen over, maar ze konden niet echt iets anders doen dan dit. Ze zei dat ze het moesten proberen en hij knikte even, daarna zag hij dat ze er voor zorgde dat ze wat minder herkenbaar was. Hij drukte een hoed op zijn hoofd en ademde langzaam in. 'Het komt vast allemaal goed, we vinden altijd een oplossing voor alles.' sprak hij hun allebei nog even moed in, daarna vertrokken ze.