Refugees Hideout

Pablo Neshra

Ze kwam wat meer tegen hem aanzitten en dat vond hij fijn, daardoor sloeg hij nu zijn arm om haar schouders heen. 'Ik denk niet dat het je ooit gaat lukken, maar ik begrijp je gedachte wel. Ik begrijp wel dat je dat zou willen, maar ik zie ook in hoe moeilijk het is, wij zouden dat nooit redden. We moeten er gewoon voor zorgen dat wij zelf op een zo goed mogelijke manier leven.' zei hij zacht tegen haar. Daarna keek hij naar haar en nu drukte hij zelfs voorzichtig zijn lippen op die van haar.

Lydia Madison

Ze voelde hoe hij zijn arm om haar schouders heen sloeg en dat voelde goed. Ze voelde zich veiliger en minder eenzaam zo. Want ze was natuurlijk jarenlang gewend om in een grote groep te leven. En nu ineens waren ze met zijn tweeën.
Door Pablo zijn woorden knikte ze weer langzaam. "Ja, je heb gelijk.. Wij zullen dat niet redden. Maar mocht ik ooit de kans krijgen.." Ze glimlachte lichtjes en keek Pablo aan. Vervolgens drukte hij zijn lippen op die van haar. Eventjes was ze wat verbaasd, maar daarna ging ze rustig en voorzichtig mee in de zoen.

Pablo Neshra

Ze leek wat verbaasd te zijn, maar daarna ging ze wel mee in de zoen en hij genoot er van, het deed hem goed en hij merkte dat hij dit toch wel gemist had. Hij trok haar na een tijdje voorzichtig bij zich op schoot. 'Ik ben blij dat we tenminste samen zijn, dat dit ons niet alleen overkomt.' zei hij zachtjes tegen haar. Hij hoopte dat ze daar ook zo over dacht, maar dat idee had hij wel, het was duidelijk dat ze wel iets meer voor hem voelde. Hij wist nog niet zo heel goed wat hij daar mee moest, maar dat zouden ze wel zien.

Lydia Madison

Ze genoot van de zoen en ze liet zich even helemaal uit de realiteit trekken. Eventjes maakte ze zich nergens zorgen over en was ze alles vergeten.
Na de zoen keek ze Pablo met twinkelende ogen aan. Zijn woorden deden haar knikken. "Ja, daar ben ik ook blij mee.. Achteraf. Ik wilde je hierin niet meetrekken. Maar ik had hier niet alleen willen zitten," glimlachte ze eerlijk. Ze gaapte even.

Pablo Neshra

Ze was er ook blij mee, achteraf gezien dan. Ze wilde hem niet hierin meetrekken, maar ze had er niet alleen willen zitten. 'Ik ben blij dat ik bij je ben, dat je hier niet alleen zit. Heel erg blij zelfs.' zei hij zachtjes tegen haar. 'Zullen we maar gaan slapen nu? Het is al heel erg laat en als je dicht tegen mij aanligt, kunnen wij vast goed slapen.' plaagde hij haar nu een beetje, al was het wel een stuk warmer om samen te liggen, dat zeker.

Lydia Madison

Ze haalde haar hand door haar lange haren en deed er met een vloeiende beweging een staart in, zodat het niet meer zo erg in de weg hing.
"Ja, is goed.." zei ze toen Pablo voorstelde om te gaan slapen. "En jij bent inderdaad vast een goed kacheltje voor mij, dan heb ik geen vuurtje meer nodig," grinnikte ze zachtjes. Ze ging nu languit naast Pablo liggen en trok wat dierenvachten over hun heen, terwijl ze dicht tegen Pablo aan lag. Ze draaide haar hoofd naar hem toe en haar ogen twinkelden weer lichtjes.
"Welterusten," fluisterde ze zachtjes.

Pablo Neshra

Door wat ze zei grijnsde hij een beetje, hij sloeg zijn armen om haar heen en hij merkte dat hij dit fijn vond. Meestal lagen ze toch ietsjes verder uit elkaar, maar dit beviel hem eigenlijk wel goed. Hij genoot hier best wel erg van. Hij zakte langzaam in slaap en heel vroeg in de ochtend werd hij wakker. Hij had het gelukkig niet zo heel erg koud omdat hij dicht tegen haar aanlag en hij streek nu heel zachtjes en lief langs haar wang. MIsschien vond hij haar toch ook wel leuk, het duurde bij hem gewoon een heel stuk langer.

Lydia Madison

Ze sliep nog even door toen Pablo wel al wakker was, maar toen het langzaam aan licht werd buiten en dus in de hut ook, ontwaakte ook zij uit haar slaap. Ze lag nog steeds dicht tegen Pablo aan en toen ze haar ogen opende keek ze hem meteen aan.
"Goedemorgen," glimlachte ze naar hem toen ze zag dat hij ook wakker was. Ze ging rechtop zitten en rekte zich even uit. Ergens gaf het ook wel wat, met zijn tweeën in zo'n kleine hut wonen, midden in de natuur. Als ze het zelf gekozen had als soort vakantie had ze er echt van kunnen genieten. Nu waren de omstandigheden net een beetje anders.

Pablo Neshra

Ze werd wakker en hij keek even naar haar, ze rekte zich uit en dat liet hem grijnzen. Daarna pakte hij haar opeens vast, hij trok haar wat tegen zich aan en hij liet zijn handen kietelend over haar lichaam glijden. Hij voelde zich eigenlijk wel goed hier, hij wist dat het nog heel zwaar zou worden en dat het moeilijk was zo, maar hij vond het ergens ook echt wel heel geweldig, helemaal met Lydia. Dat klikte gewoon enorm goed.

Lydia Madison

Pablo keek haar grijnzend aan en Lydia keek eigenwijs terug. Hij pakte haar toen plotseling vast en begon haar een beetje te kietelen- iets waar ze totaal niet tegen kon. Ze begon dan ook direct lachend te spartelen en greep op haar beurt Pablo vast en begon hem op onwillekeurige plekken te porren. Toen ze zich uiteindelijk los wist te krijgen pakte ze zijn kin vast en keek hem doordringend aan.
"Ga jij eventjes een ontbijtje verzorgen?" vroeg ze hem toen poeslief en met een grijns op haar gezicht.

Pablo Neshra

Het was heel duidelijk dat ze hier dus echt niet tegen kon, maar dat vond hij eigenlijk wel heel erg leuk om te merken. Uiteindelijk was ze los en pakte ze zijn kin, ze vroeg of hij eventjes voor een ontbijtje ging zorgen. 'Hm, dat wil ik wel, maar wat krijg ik daar dan voor terug?' vroeg hij plagend aan haar, met een fonkeling in zijn ogen en een wat uitdagende grijns op zijn gezicht. Het voelde heerlijk om zo met haar om te gaan, hij hoopte dat het haar ook een beetje vertrouwen gaf.

Lydia Madison

Ze grinnikte even om Pablo zijn vraag en dacht even na. "Noem maar wat, dan zal ik er over nadenken of ik dat ook wil," grijnsde ze naar hem. Ze bleef zijn kin nog even vasthouden en drukte een kusje op zijn lippen. Daarna liet ze hem los en nam ze weer iets afstand. Glimlachend bleef ze hem aankijken. Vervolgens stond ze rustig op en begon ze de dierenvachten netjes neer te leggen, omdat het een beetje door elkaar gegooid was.

Pablo Neshra

'Hm, ik heb liever dat jij met een geweldig aanbod komt.' zei hij plagend tegen haar. Hij kreeg een kusje. 'Dat is al een goed begin.' voegde hij er aan toe, met dezelfde grijns op zijn gezicht. Ze kwam overeind en hij deed hetzelfde. 'Ik zie je zo. Ga maar nadenken over mijn beloning.' plaagde hij haar. Daarna trok hij wat warms aan, pakte hij zijn spullen en vertrok hij naar buiten om wat eten te gaan zoeken. Hij begon ook wel wat trek te krijgen, verse dingen waren toch het fijnste.

Lydia Madison

"Goh, zo creatief ben ik nou ook weer niet hoor, om een geweldig aanbod te doen. Ik heb niet echt geweldige ideeën," grinnikte ze. "Misschien mag je vanavond wel weer tegen mijn aanliggen. Dat is toch ook al een prima aanbod?" lachte ze vrolijk. Ze had eigenlijk niet verwacht dat ze nog vrolijk kon zijn na wat er gebeurd was bij Julian, maar blijkbaar was het mogelijk, en daar zorgde Pablo voor.
Ze keek Pablo na en trok daarna zelf ook nog wat warmers aan. Rustig stapte ze naar buiten, de koude wind kwam haar al tegemoet toen ze haar eerste stap buiten zette. Haar blik ging naar de lucht om te kunnen peilen wat het weer vandaag ging doen. Het was volop bewolkt, maar er hingen nog geen dreigende wolken of iets dergelijke.
Lydia haalde de warrige staart uit haar haar en maakte een nieuwe, iets nettere staart. Daarna liep ze ook weg bij de hut, richting het riviertje verderop. Ze zou wat water gaan halen, zodat ze weer even wat hadden liggen in het hutje. Veel water konden ze niet opslaan, omdat ze maar één emmer had waar ongeveer drie liter water in kon. De emmer had ze in het bos gevonden, het was onwijs vies geweest maar bij de rivier had ze het aardig schoon weten te krijgen.

Pablo Neshra

Hij was best goed in het jagen, maar omdat hij daar niet alleen op kon vertrouwen hadden ze vallen gemaakt en in de omgeving gezet, die hij elke dag even langs liep. Zo hadden ze veel meer kans om iets te vangen, ook als ze met het jagen niets zouden krijgen. Hij liep ook alle struiken even langs om te kijken of er iets eetbaars was en hij had redelijk wat vandaag. Blijkbaar had hij geluk, want er zaten ook nog twee konijnen in de vallen, die hij meenam. Dan hadden ze in ieder geval voor vandaag meer dan genoeg.

Lydia Madison

Eenmaal bij de rivier liet ze de emmer vol lopen en zette die op de oever neer. Vervolgens trok ze aan een geïmproviseerd visnet dat ze in de stromende rivier hadden gehangen om vissen te vangen. Met redelijk wat moeite wist ze het visnet aan de kant te slepen en zag dat er wel wat vis in zat. Een stuk of vijf vissen, kleintjes maar ook wat grotere. Ze glimlachte tevreden en haalde de vissen uit het net, waarna ze het net terug gooide het water in.
Met in haar ene hand de emmer water en in haar andere hand een zakje gemaakt van dierenhuiden waar de vissen in zaten, keerde ze terug naar de hut.

Pablo Neshra

Hij was blij dat het vandaag mee zat en hij hoopte dat het bij Lydia ook zo was. Toen hij terug kwam bij de hut maakte hij het vuur aan, waar hij rustig de tijd voor nam en dat ook nodig had. Toen hij opkeek zag hij dat ze ook al terug was en hij glimlachte even oprecht naar haar. ' We hebben geluk vandaag, dus ik verwacht een geweldige beloning. Al neem ik ook genoegen met tegen elkaar aan slapen, want dat vind ik ook echt enorm fijn.' zei hij tegen haar. Hij gooide wat hout op het vuur, binnenkort moesten ze maar kijken of ze nog meer droog konden leggen en hij wilde vanmiddag verder gaan met het bouwen en verstevigen van de hut.

Lydia Madison

Toen ze aan kwam lopen bij de hut, zag ze dat er alweer een kampvuurtje was aangemaakt, waardoor ze concludeerde dat Pablo er ook alweer was. Ze liep nog dichterbij en zag hem uiteindelijk ook staan. Hij keek op en zag haar ook, waarna hij vertelde dat ze geluk hadden, dus hij een geweldige beloning verwachtte. Al vond hij tegen elkaar slapen ook al wel goed. Lydia lachte even.
"Nou, ik heb hier ook nog een verrassing," glimlachte ze vrolijk. Ze zette de emmer water op de grond voor de ingang van de hut en liet daarna de zak met vis zien.
"Dat wordt een heerlijke maaltijd," glunderde ze. Haar maag rommelde en ze had echt trek, vooral nu ze wist dat ze eventjes genoeg hadden zou het haar heel goed gaan smaken.

Pablo Neshra

Hij keek toe hoe ze alle vis liet zien, vandaag zouden ze dus geen honger hebben, gelukkig. 'Laten we hopen dat we vaker zo veel geluk hebben.' zei hij grijnzend tegen haar. 'Begin jij vast met het klaarmaken? dan ga ik zorgen dat onze hut beter, groter en een stuk steviger wordt. Hopelijk kunnen we dan hier voorlopig ook blijven.' zei hij tegen haar. Het zou fijn zijn, dit was best wel een goede plek. Als hij zorgde dat de hut echt sterk werd, was het net alsof ze gewoon een huisje hadden.

Lydia Madison

"Ik hoop het, maar ik ben bang dat die kans elke dag kleiner gaat worden vanaf nu," sprak ze terug, er stond nog een kleine glimlach op haar gezicht, maar haar woorden hadden toch wel een serieuze ondertoon.
"Ik ga wat eten voorbereiden. Ik roep wel als het klaar is," knikte ze vervolgen. Ze pakte een konijn die Pablo had gevangen en begon die rustig te villen. Vervolgens hing ze het konijn aan een tak en hing het boven het vuur. Daarna spieste ze ook de vissen aan takjes en hing dat ook boven het vuur. Ze draaide het vlees af en toe om en genoot al van de geur die er vanaf kwam. Dat zorgde er echter wel voor dat ze extra alert moesten zijn, aangezien zij niet de enige waren hier die deze geur heerlijk vonden en konden reuken. Vooral grizzlyberen kwamen gauw kijken wanneer ze zo'n geur roken, maar ook wolven, coyote's en poema's lagen op de loer.

Pablo Neshra

Hij begon met het verstevigen van de bestaande hut. Hij wilde hem wel iets groter maken, zodat ze wat meer spullen konden opslaan, maar dit was iets belangrijker. Hij wist redelijk hoe hij het moest doen, dit had hij namelijk al veel vaker gedaan. Hij had al stevige takken gezocht, die hij als palen kon gebruiken, hij deed zijn best om zo veel mogelijk werk te doen, want ze wisten nooit wat het weer morgen zou worden. Hij zorgde ervoor dat elke laag met takken weer bedekt werd door bladeren, om er voor te zorgen dat de warmte binnen zou blijven.

Lydia Madison

Haar maag begon echt steeds meer te rammelen van de honger, door de geur die steeds sterker werd. Op een gegeven moment was zowel het vlees als de vis klaar en haalde ze alles van het vuur. Ze pakte de 'bordjes', eigenlijk soort houten plankjes die ze zelf gemaakt hadden uit boomstammen, en legde op elk bordje wat vis en wat vlees.
"Het eten is klaar hoor!" riep ze richting Pablo. Ze zette de bordjes bij het vuur neer en ging zitten naast het vuur, waarna ze haar plankje pakte en een hap nam van de vis. Dat smaakte uitzonderlijk goed.

Pablo Neshra

Hij was hard aan het werk en toen hij hoorde dat het eten klaar was, ging hij eigenlijk meteen naar Lydia toe. hij kwam bij haar zitten en hij nam het plankje van haar aan, hij hield zijn handen ook even bij het vuur, want het was aardig koud, zijn handen waren ook echt ontzettend koud geworden nu. 'Volgens mij schiet het nu wel op met het hutje, het is wel stevig. Nu nog iets van een opslag maken, dan kunnen we het hout droog houden voor als het gaat sneeuwen...'

Lydia Madison

Ze keek op toen Pablo aan kwam lopen en ook bij het vuur kwam zitten. Rustig nam ze nog wat happen en genoot ze van het eten. Dit deed haar echt goed, ze hoopte dat ze voorlopig nog voldoende voedsel zouden vinden. Uithongeren leek haar vreselijk.
"Dat klinkt goed," knikte Lydia terwijl ze een stuk vlees doorslikte en haar lippen even afveegde. "Het enige voordeel aan een dikke laag sneeuw is dat de hut dan nog meer geïsoleerd is en nog wat warmer wordt," zei ze nu. "Maar voor de rest maakt de sneeuw alles moeilijker. Ik hoop dat deze winter niet zo streng wordt.. Maar deze wind voorspelt al niet zo heel veel goeds, ben ik bang.." zei ze nu. Er stond vandaag namelijk al een behoorlijke harde, koude wind. De lucht was flink bewolkt maar er leken nog geen regenwolken te zijn. Al kon dat soms zomaar plotseling komen, wist ze uit ervaring.
Ze at rustig door. "Hmm, dat was lekker," knikte ze toen ze het laatste stukje vis doorgeslikt had.

Pablo Neshra

Ze vond dat het goed klonk, het enige voordeel aan een dikke laag sneeuw was dat de hut dan warmer bleef, hij knikte even terwijl hij van het eten at. Het smaakte hem goed en door het werken had hij echt honger. 'Ik denk ook dat het best wel eens zwaar kan worden, maar we redden het wel. Echt wel.' zei hij tegen haar. Hij had zijn eten op en hij pakte haar even vast, hij keek in haar ogen en hij streek even langs haar gezicht. 'We redden het echt.' fluisterde hij. 'Zullen we zo nog een rondje door het bos doen, voor het donker wordt? Misschien vinden we nog nuttige spullen.'