Refugees Hideout

Lydia Madison

Ze beet op haar duimnagel en had tranen in haar ogen staan. Hoe lang ging ze het hier volhouden? Ze had er nu al moeite mee. Ze deed zo haar best om sterk te blijven, maar die mannen wisten altijd de zwakke plekken te vinden.
Pablo fluisterde naar haar dat ze het goed had gedaan. Daarop schudde ze haar hoofd langzaam. Nee, voor haar gevoel had ze het alles behalve goed gedaan. Ze had al eerder fouten gemaakt, bij de hideout al. Daar had ze het anders aan moeten pakken toen ze wist dat er een gevecht gaande was. Al wist ze niet of het dan wel goed gelopen zou zijn.

Pablo Neshra

'Neem het jezelf nou niet kwalijk, je moet je sterk houden, want straks gaan ze verder. Je weet dat ik het kan hebben, ik geef niet zomaar op, ik heb hier zelf voor gekozen, ik had ook weg kunnen rennen.' fluisterde hij. Hij stak zijn hand door de tralies heen en hij pakte voorzichtig haar hand vast, daarna sloot hij zijn ogen om wat energie te sparen, hij wilde ook sterk blijven, hij wilde niet dat de pijn hem te veel werd en dat hij dan degene zou zijn die zijn mond niet kon houden, want die kans was ook nog aanwezig. Ze konden hem nog veel meer pijn doen.

Lydia Madison

Die nacht kon ze echt geen oog dichtdoen. Ze kon alleen maar denken aan Robyn, die overleden was. Aan Matthew. Had hij het overleefd? Vocht hij nog voor zijn leven? Of was hij overleden? Ook dacht ze aan de rest in de hideout. Hoe zou het met ze zijn, wat zullen ze denken?
Zo af en toe ijsbeerde ze wat heen en weer in de cel. Ze moesten ontsnappen... Voordat ze kapot gemaakt werden. Want daar waren deze mannen toe in staat. Mensen zowel mentaal als fysiek kapot maken.
Stevig pakte ze de tralies vast en rammelde er gefrustreerd aan. Ze wilde de regering verslaan, maar hoe in godsnaam? Julian was de leider in dit gebied, maar hij was slechts een kleine tak van een enorme organisatie.
Lydia werd uit haar gedachten getrokken toen iemand het cellencomplex in liep. Het leek alsof hij heel zachtjes probeerde te doen. Een van de mannen maakte het slot van haar cel open en kwam binnen. Lydia deinsde wat achteruit en opende haar mond om te gaan schreeuwen, maar hij sloeg haar tegen haar hoofd met een stomp voorwerp. Het werd direct pikzwart.
Toen ze haar ogen weer opende lag ze naakt in de cel. De man was net bezig om in haar te dringen. Toen hij merkte dat ze wakker was sloeg hij zijn hand om haar keel en drukte haar luchtpijp dicht, terwijl hij vrolijk verder ging. Lydia wilde spartelen, gillen, schreeuwen. Maar het lukte allemaal niet omdat ze geen zuurstof binnen kreeg. De man kreunde en genoot duidelijk. Net toen Lydia dacht dat ze buiten bewustzijn zou raken, was de man klaar en liet haar keel los. Lydia hapte naar adem als een vis op het droge. Daarna ging alles in automatische piloot. Ze keek op, zag dat de man met zijn ontblootte onderlijf opzij stapte om zijn onderbroek te pakken. Zijn broek met wapen en sleutels lag vlak naast Lydia. Blijkbaar dacht hij dat zij wel uitgeschakeld was. Razendsnel trok Lydia zichzelf een stukje opzij. Ze griste het wapen van de grond, laadde die zonder ernaar te hoeven kijken en trok de haan met een klik naar achteren. Die klik deed de man verbaasd en geschrokken opkijken. En zonder na te denken haalde Lydia de trekker over. De kogel boorde zich dwars door zijn voorhoofd, tussen zijn ogen in. Nog altijd zwaar ademend trok Lydia haar shirt naar zich toe en hield het voor haar naakte lichaam. Er klonken voetstappen. En het volgende moment keek Julian verbaasd Lydia's cel in. Voordat hij kon beseffen wat er gebeurd was, boorde er ook een kogel door zijn schedel en klapte hij met een doffe plof op de grond neer.

Pablo Neshra

Hij was zo kapot dat hij uiteindelijk bijna bewusteloos weggezakt was, hij kreeg niets door van wat er gebeurde en hij merkte niet dat de man in haar cel gekomen was, hij schoot alleen heftig overeind toen hij vlak naast zich een schot hoorde. Hij stond te wankelen op zijn benen en hij keek verbaasd naar wat hij zag, Lydia had geen kleding aan en de dode man ook niet. Hij kon wel raden wat er gebeurd was. Hij keek langzaam op toen er nog iemand verscheen, maar heel snel reageerde ze daar op en hij zag dat ze haar shirt pakte, waardoor hij langzaam weg keek, waarschijnlijk vond ze het niet echt leuk als hij dit zo zag. 'Het spijt mij... Ik had je willen helpen.' Fluisterde hij nu.

Lydia Madison

Haastig en trillerig trok ze haar kleding weer aan. Daarna bleef ze tegen de muur aan zitten, starend naar de dode man naast haar en Julian die in het gangpad lag, starend in het niets. Het wapen lag naast haar, haar celdeur stond open en de sleutels van de andere cellen zaten aan de broek van de overleden man. Echter drong het even niet meer tot haar door. Ze wist even totaal niet meer wat ze moest doen. Haar lichaam trilde, deed pijn en nu pas drong de ontiegelijke angst tot haar door. Haar keel was opgezwollen en begon paars te kleuren. Op haar slaap zat een wond. Bloed sijpelde langs haar nek.
De fluisterende woorden van Pablo hoorde ze niet eens. Met een angstige blik staarde ze voor haar uit, alsof de man en Julian nog altijd leefde. En totaal niet beseffend dat er elk moment ook andere mannen binnen konden komen, als ze iets gehoord hadden.

Pablo Neshra

Ze deed helemaal niets, ze was verstijfd en leek niet echt te beseffen in welke situatie ze nu zat, daardoor ademde hij diep in. 'Lydia, luister naar mij... dit is je kans. Je kan ons hier uit halen, we kunnen hier weg komen. Als we te lang wachten, zullen de andere mannen komen en worden we afgemaakt, waarschijnlijk,' zei hij zacht. 'Als je mij vrij laat, kan ik je helpen. Dan neem ik je mee, ik zal je niets doen, ik zal je beschermen,' zei hij zacht tegen haar, heel erg rustig, hij wilde haar niet nog banger maken.

Lydia Madison

Ze bleef doelloos voor haar uitstaren. Af en toe keek ze naar de dode man of naar Julian die bewegingsloos op de grond lag met een kogelwond tussen zijn ogen. De woorden van Pablo leken opnieuw eerst helemaal niet tot haar door te dringen. Haar lichaam leek zichzelf te beschermen, alsof de realiteit te hard was en ze het niet aan kon om te beseffen.
Toch draaide ze op een gegeven moment haar hoofd richting Pablo. Ze keek hem aan met een lege blik. En toen pas leek het tot haar door te dringen dat er een uitweg was. Dat ze hier weg konden.
Ze krabbelde snel overeind. Vlekjes ontstonden voor haar ogen en ze moest even de tralies vastpakken om niet out te gaan. Toen de vlekjes weer afnamen griste ze de sleutelbos van de broek van de man en stapte over hem heen. Haar hoofd bonkte als een gek en alle spieren in haar lichaam leken pijn te doen.
Ze probeerde de eerste sleutel op het slot van Pablo's celdeur. Het paste niet. Ze probeerde de tweede. Haar handen trilden zo erg dat het minutenlang duurde voor ze de sleutel er eindelijk in kreeg. Maar hij kon in geen mogelijkheid omdraaien. Ze pakte de volgende. Ook nu duurde het weer een poosje voordat ze de sleutel erin kreeg. Ze vloekte zachtjes en keek af en toe opgejaagd om haar heen. Uiteindelijk draaide de sleutel om en klikte het slot open.

Pablo Neshra

Ze leek eindelijk in beweging te komen en hij haalde wat opgelucht adem, hij liep naar de deur van de cel toe, zijn lichaam deed nog wel wat pijn, de wonden branden een beetje, maar hij kon prima functioneren zo. Het leek een eeuwigheid te duren voor ze de goede sleutel had en hij keek haar dankbaar aan. 'Je bent geweldig,' fluisterde hij, daarna griste hij een revolver bij het lichaam weg en pakte hij voorzichtig en zachtjes haar hand vast. Hij liep zo zachtjes en voorzichtig mogelijk naar het einde van de gang, hij wilde zo snel mogelijk weg hier.

Lydia Madison

Pablo liep de cel uit en zei dat ze geweldig was. Daardoor glimlachte ze even zwakjes. Hij liep haar cel in en pakte de revolver. Daarna pakte hij haar hand voorzichtig vast en liepen ze samen naar het einde van de gang. Lydia keek nog even kort naar Julian, waar ze omheen liep. Een kotsmisselijk gevoel overspoelde haar en ze keek gauw weer weg.

Pablo Neshra

Hij bleef haar heel dicht bij zich houden, ook om haar wat gerust te stellen. Ze kwamen ongelofelijk makkelijk weg, waarschijnlijk hadden ze zo veel geluk gehad dat niemand de schoten verder gehoord had, maar nu moesten ze nog een paard zien te regelen. Hij keek om zich heen en hij ademde diep in, een stukje verderop stonden wat paarden opgetuigd en vastgebonden aan een paal, waardoor hij opzij keek naar Lydia. Ze zouden maar samen op één paard moeten, maar dat was wel te doen. Hij sloop dichterbij en hij greep een paard vast, zo onopvallend mogelijk. Hij zette haar in het zadel en meteen sprong hij zelf ook op het dier, om hem daarna aan te sporen en er vandoor te schieten.

Lydia Madison

Zwijgend liet ze zich door Pablo mee trekken. Altijd voelde ze zich enorm sterk en krachtig. Maar nu leek daar niets meer van over. Ze voelde zich alleen maar zwakjes en kwetsbaar.
Pablo nam haar mee richting een paal waar wat paarden opgetuigd en vastgebonden stonden. Hij pakte een paard, zette Lydia erop en sprong er zelf ook op. Daarna schoten ze er vandoor. Lydia greep zich stevig vast en keek achterom of niemand hun door had.

Pablo Neshra

Er leek niemand achter hun aan te komen en hij lette goed op Lydia, zodat ze niet opeens zich niet goed zou voelen of van het paard zou vallen. Na een tijdje liet hij het paard iets rustiger gaan, hij wilde niet dat het dier helemaal kapot was. 'We kunnen daar niet langer blijven, denk ik... we moeten een andere plek zoeken, voor de zekerheid...' fluisterde hij. Ze zou het niet leuk vinden, maar het leek hem echt niet veilig om op dezelfde plek te blijven, dan hadden ze hun zo gevonden.

Lydia Madison

Uiteindelijk keek ze weer voor haar uit, in plaats van achterom. Niemand leek achter hun aan te komen, gelukkig. Ze zuchtte zachtjes en voelde zich wat licht in haar hoofd en trillerig. Maar ze wist een blackout te voorkomen.
Pablo liet het paard een stuk verderop wat rustiger lopen en zei dat ze niet langer bij de hideout konden blijven. Ze moesten een andere plek zoeken, voor de veiligheid.
"We moeten er niet naar terug gaan nu," stemde Lydia er mee in. "We moeten tijdelijk met zijn tweeën zien te overleven buiten de hideout. En hopen dat het hun allemaal goed gaat daar.. Maar als we er nu heen gaan is de kans veel te groot dat ze ons gaan vinden.." Het deed haar echt pijn in haar hart dat ze niet direct naar de hideout konden gaan, maar ze moest toch echt realistisch blijven. Als ze de mensen in de hideout veilig wilde houden, moesten ze er nu niet heen gaan.

Pablo Neshra

Door wat ze zei ademde hij langzaam in, dit vond hij helemaal niet leuk om te horen, maar hij wist dat het wel het beste was om het op die manier op te lossen. 'We gaan het bos in, dat is het beste voor nu, denk ik,' zei hij zacht. Daar konden ze een hut bouwen, was het makkelijker om te jagen en waren ze beschut, dat was hun beste optie. Hij stuurde zijn paard nu de andere kant op, richting het bos, hij merkte wel dat hij zelf flink vermoeid was en zijn lichaam deed pijn.

Lydia Madison

Er was een klein weekje voorbij. Pablo en Lydia waren de bossen in gevlucht en hadden diep in het bos een kleine hut gebouwd. Hun tijdelijke nieuwe huis. De eerste dagen was Lydia vooral constant bij de hut gebleven omdat ze zich echt beroerd had gevoeld, maar sinds een paar dagen hielp ze Pablo wat meer mee om aan eten te komen en om de omgeving in de gaten te houden.
Hun hut lag onwijs ver van de hideout vandaan. Maar dat was ook de bedoeling. Ze konden niet terug. Voorlopig even niet. Misschien over een tijdje weer.
Het was avond, Lydia had een dierenvacht om haar heen geslagen om het niet koud te krijgen en zat op de grond naast het kampvuur. Ze staarde naar het flikkerende vuur en was diep in gedachten. Hoe zou het nu allemaal in de hideout verlopen? Wie nam nu de leiding? Zouden ze het haar kwalijk nemen wat er gebeurd was? Had ze gefaald, als leider? Ze beet even op de binnenkant van haar wang en zuchtte zachtjes. Het voelde wel alsof ze gefaald had.
En wat voor gevolgen had het dat zij Julian en zijn onderdaan vermoord had? Waarschijnlijk stond ze nu helemaal aan de top van de wanted-lijst, als ze dat niet al stond door alle shit met haar vader.
Ze wreef even in haar handen en hield die toen wat dichter bij het warme vuur. Er kwam een zware periode aan voor haar en Pablo. De winter. Ze zouden dan lastiger aan groente en fruit komen en ook veel dieren zouden een winterslaap gaan houden, waardoor die ook minder te vinden waren. Verder kon de kou ook voor problemen zorgen; vuur was lastig als het straks zou gaan sneeuwen en zonder vuur konden ze moeilijk vlees eten zonder ziek te worden. En de hut was nou ook weer niet honderd procent beschermd tegen de gure winterwind. Gelukkig hadden ze al flink wat berenvachten ingeslagen om hunzelf warm te houden als de koude periode aanbrak, maar ze hadden geen voedsel- en watervoorraad, wat ze in de hideout wel altijd hadden voor de winter.

Pablo Neshra

Hij had het zwaar, maar hij merkte aan zichzelf dat hij zich sterker voelde door haar aanwezigheid. Daardoor had hij energie, wist hij voor genoeg eten te zorgen en voelde hij zich niet eens zo slecht. Hij stond nu bij het ijskoude water zijn wonden een beetje schoon te maken, de plekken op zijn borstkas gingen langzaam dicht en hij wilde het wel heel graag schoon houden. Het was niet zo'n fijn klusje, want het deed pijn en hij had het echt heel koud. Na een tijdje trok hij zijn shirt aan en pakte hij wat warme vachten, hij ging naast Lydia zitten en hij warmde zijn ijskoude handen bij het vuur, maar zijn lichaam bleef wat trillen van de kou.

Lydia Madison

Ze keek even op toen ze voetstappen hoorde en zag al gauw dat het Pablo was. Hij kwam ook bij het vuur zitten. Lydia keek even naar hem en was ergens wel blij dat hij zich opgeofferd had en dat hij ook gevangen was genomen. Anders had ze hier misschien alleen gezeten. En ze wist niet of ze dat had getrokken.
"Hoe is het met je wonden?" vroeg ze nu lichtelijk bezorgd aan Pablo. Ze voelde zich nog altijd schuldig tegenover hem, hoewel ze wist dat hij totaal niet vond dat het haar schuld was, want ze mocht echt niet vertellen waar de hideout was.
"Maak jij je zorgen..?" vroeg ze na een korte stilte zachtjes aan hem. "Over ons?" Ze keek hem recht in zijn ogen aan. "Over onze situatie hier?" verduidelijkte ze haar vraag.

Pablo Neshra

'Het gaat elke dag een beetje beter, maar het schoonmaken is gewoon niet zo fijn.' zei hij met een zwakke glimlach op zijn gezicht tegen haar. Daarna keek hij haar aan, ze stelde nu een paar vragen, waardoor zijn blik heel serieus bleef. 'Ik denk dat wij heel sterk zijn en dat we het samen wel redden. We zijn dit leven gewend. Het zal zwaar worden, dat wel. Maar ik denk wel dat we het kunnen.' zei hij tegen haar. Hij pakte nu haar hand vast en hij keek haar vastberaden aan. 'Het komt goed. We hebben nog even. Ik zal de hut nog wat meer verstevigen, we zorgen ervoor dat we wat extra eten hebben en dan gaan we ons best doen, dat is alles wat we kunnen doen.' zei hij tegen haar. 'Zullen we maar gaan slapen?' Vroeg hij daarna.

Lydia Madison

Ze knikte langzaam om Pablo zijn woorden, de wonden genazen goed maar het schoonmaken was niet zo fijn. Dat was wel logisch natuurlijk, de rivier die hier langs stroomde had op dit moment echt ijskoud water.
Haar blik was op haar handen gevestigd toen ze luisterde naar Pablo zijn antwoorden op haar andere vragen. Ze knikte weer kort.
"Het is toch anders.." mompelde ze zachtjes. "In de hideout hebben we altijd meer warmtebronnen en genoeg water voor in de winter. En we slaan altijd al veel voedsel op, zodat we weinig de hideout uit hoeven. En we zijn daar altijd met een grote groep.. Als iemand gewond raakt of ziek wordt vangt de rest dat zonder moeite op en is er niet direct sprake van gevaar. Als een van ons goed gewond raakt of ziek wordt, gaat het een stuk lastiger worden.." klonk haar stem zachtjes.
Ja, ze hadden natuurlijk wel ervaring met het overleven in de wildernis. Maar het bleef riskant, voor iedereen.
Lydia zuchtte zachtjes en haalde haar hand door haar haren.
Pablo zei dat hij de hut nog wat zou verstevigen en dat ze meer eten in zouden gaan slaan. Meer konden ze niet doen. Daar had hij gelijk in. Ze zouden alles doen wat ze konden en dan moesten ze maar kijken hoe het zou verlopen.
"Ja, is goed," knikte ze toen Pablo voorstelde om te gaan slapen. Ze stond op en klopte de blaadjes en de aarde van haar broek. Daarna trok ze de vacht met haar mee de hut binnen.

Pablo Neshra

' Ja, het is anders. Het zal hier heel erg veel zwaarder worden, maar dat kunnen wij wel aan. Zeker wel. We zorgen er voor dat we niet ziek worden, dat we er voor elkaar zijn en we moeten het maar gaan ondervinden. Als het niet gaat, gaan we weg en proberen we een betere plek te zoeken.' zei hij. Hij wist dat het heel moeilijk zou worden, maar hij wilde wel positief blijven. Hij liep achter haar aan de hut in, waar het gelukkig ietsje warmer was. Hij legde het kleed aan de kant en daarna ademde hij langzaam in en ging hij tegen haar aan staan. Hij sloeg zijn armen om haar heen, heel lief. ' Je moet je niet zo'n zorgen maken.' zei hij zachtjes tegen haar. Over het algemeen deed hij zijn best om een beetje afstand van haar te houden, hij was bang dat het nog moeilijker werd als ze heel hecht zouden worden samen, maar waarschijnlijk zou dat toch wel gebeuren en hij voelde dat hij de behoefte kreeg om haar aan te raken en dicht bij haar te zijn, het gaf hem zelf ook steun.

Lydia Madison

Pablo probeerde haar nog wat gerust te stellen en hij zei dat als het hier niet zou gaan, ze een andere plek zouden kiezen. Lydia knikte kort, al wist ze dat het in de praktijk helemaal niet zo zwart wit was. Het zou overal hier in de buurt waarschijnlijk zwaar zijn.
Eenmaal in de hut legde ze het kleed aan de kant zodat als ze het koud kreeg ze die altijd nog kon pakken.
Pablo sloeg zijn armen om haar heen en ze keek hem glimlachend aan. Ze haalde haar schouders op en neer en legde haar hoofd tegen zijn borst aan.
"Ik kan er niks aan doen," zei ze zachtjes, en met een kleine grijns op haar gezicht. Ze was gewoon gauw bezorgd, over alles en iedereen.
Ze zuchtte even zachtjes en hief haar hoofd toen weer op. Ze keek Pablo aan.
"Waarom was jij op de vlucht trouwens?" vroeg ze hem nu, aangezien ze besefte dat ze elkaar dat nog helemaal niet verteld hadden. Voor haar was het ook een onderwerp waar ze eigenlijk niet graag met iemand over sprak, maar Pablo vertrouwde ze goed genoeg. En ze zouden nog een tijd met zijn tweeen doorbrengen en het leek Lydia daarom ook beter om open kaart te spelen.
Ze haalde haar hand door haar haren en plofte neer op een stapel dierenvachten die ze gebruikten als soort 'bank'.

Pablo Neshra

Ze zei dat ze er niets aan kon doen, daardoor grijnsde hij een beetje. Ze keek op naar hem en vroeg volledig uit het niets waarom hij eigenlijk op de vlucht was. Hij keek haar wat verbaasd aan, waarom wilde ze dat nu opeens weten? Ze liet hem los en ging op de bank zitten, hij bleef een tijdje stil en hij kwam naast haar zitten. 'Mijn ouders zijn vermoord. Niet door mij, maar dat denken ze wel.' zei hij nu tegen haar. 'Ik heb vroeger een aantal keren wat ruzie gehad met mensen, dat nogal eens uitliep in vechten. Ook wel eens heftig, maar nooit heb ik iemand echt iets aan willen doen. Maar doordat ik dat gedaan heb, werd ik automatisch de moordenaar van mijn ouders.' zei hij tegen haar. Hij keek even opzij en daarna staarde hij weer voor zich uit. 'Maakt het uit?'

Lydia Madison

Pablo leek even verbaasd en misschien wel een beetje verbluft door haar plotselinge vraag. Ze had er eigenlijk meteen spijt van, misschien ging het haar ook wel niet aan. Ze wist immers zelf goed genoeg hoe lastig het kon zijn.
Toch vertelde Pablo na een korte stilte zijn verhaal. Lydia knikte kort naar hem. "Wat vervelend voor je.." sprak ze zachtjes naar hem. "En nee, het maakt niks uit.. Ik was gewoon nieuwsgierig, sorry.. Al had je wel iemand vermoord, ik hou van je.." Ze schrok zelf van wat ze zei, ze had haar gevoelens nog nooit uitgesproken tegenover Pablo. Ze wist al wel eventjes dat ze wat voor hem voelde, maar ze vond het lastig om daar voor uit te komen. En nu zei ze het plotsklaps ineens.. Haar hoofd kleurde vuurrood en ze keek naar haar voeten. "Sorry.. Ik eh.. Laat maar," mompelde ze zachtjes, bang dat Pablo niet echt wat voor haar voelde en dit alleen maar ongemakkelijk vond.
"Mijn moeder is ook overleden," begon ze nu haar verhaal te vertellen. Ze bleef naar haar voeten staren. "Mijn vader is een staatscrimineel. Iedereen kende hem. Alleen niemand legde de link tussen hem en mij. Want ik ben bij mijn moeder opgegroeid en heb ook nooit om die vent gegeven. Eigenlijk had ik gewoon een fijn leven, tot mijn moeder overleed omdat ze ziek was geworden. Mijn vader kwam plotseling weer in beeld zonder dat ik het wilde en heeft mij zelf meegenomen de stad uit voor een tijdje. Ik ben uiteindelijk weggekomen daar en terug gekeerd naar mijn huis, maar ik werd door de regering ineens ook gezien als staatsgevaarlijk omdat ik zijn dochter was. Dus ik moest vluchten, de stad uit.." Lydia beet even op haar lip en haalde diep adem.
"Ik heb echt een gruwelijk hekel aan de regering.. Ze hebben mijn leven en het leven van zoveel andere onschuldige mensen uit de hideout zo onwijs verpest.." klonk haar stem nu licht grommend. Gefrustreerd balde ze haar vuisten.

Pablo Neshra

Ze zei dat het niets uitmaakte. Al had hij wel iemand vermoord, ze hield toch wel van hem. Hij staarde haar nu weer verbaasd aan, dit had hij even niet verwacht. Hij wist ook duidelijk niet zo goed hoe hij moest reageren. Vond hij haar ook leuk? Hij wist dat hij steeds meer naar haar toe trok, dat hij het heerlijk vond om bij haar te zijn en dat ze een goede invloed op haar had, maar hij liet die gevoelens niet zo snel toe. 'Maakt niet uit, ik vind het fijn dat je het zegt.' zei hij zachtjes en hij pakte haar hand nu voorzichtig vast. Ze vertelde nu over haar leven en hij knikte even, ze had dus echt enorme pech gehad, daar kwam het op neer. Hij had het waarschijnlijk allemaal wat meer verdiend. 'Dat is zo, maar wij gaan er voor zorgen dat het weer goed komt. Na de winter kunnen we terug, kunnen we iets nieuws opbouwen.' fluisterde hij.

Lydia Madison

Hij leek even echt verbaasd, en Lydia keek ietwat beschamend weg. Pas toen hij zei dat het niet uitmaakte en dat hij het fijn vond dat ze dat zei, keek ze hem weer aan en glimlachte ze lichtjes. Daar was ze blij mee. Ook pakte hij haar hand vast en Lydia ging wat meer tegen hem aan zitten.
"Ik zou gewoon zo graag willen dat we de regering kunnen veranderen," mompelde ze zachtjes. "Dat we die schoften weg kunnen trappen daar zodat het allemaal niet zo corrupt meer is.. Je hoeft maar iets negatiefs over ze te zeggen en je zit levenslang in de gevangenis.." Ze schudde haar hoofd even. Helaas zag ze dat als onmogelijk plan. Ze zouden niets tegen de regering kunnen beginnen, hoogst waarschijnlijk.