Medieval Times

Koning Stephen Lahero

Ze zei dat hij alles kon, ze had vertrouwen in hem. Hij had het alleen niet meer in zichzelf en dat vond hij heel erg moeilijk. Ze wilde niet naast elkaar zitten, maar dat zou Lucius waarschijnlijk niet eens toestaan. 'Laten we maar gewoon helemaal doen alsof er niets aan de hand is, dat is misschien wel het beste,' zei hij zacht. Het viel hem zwaar, hij kon zichzelf echt maar net onder controle houden en hij was veel te bang dat het fout ging. Door wat ze daarna vertelde keek hij haar vol liefde aan, maar dat zorgde er direct voor dat hij het nu al niet meer volhield en dat hij haar heftig zoende.

Koningin Fay Lahero

Volgens Stephen moesten ze gewoon helemaal doen alsof er niets aan de hand was. Ze knikte hierdoor even. "Ja, is goed, hou vol, Stephen, je kunt het echt. Je bent zoveel sterker dan je zelf denkt... echt waar." Fluisterde ze. "Je hebt al zoveel meegemaakt en elke keer weer kom je er bovenop, dat is bijzonder, dat is een teken van kracht en doorzettingsvermogen." Vertelde ze zachtjes. Ze glimlachte oprecht naar hem door zijn liefdevolle blik, even voelde het weer helemaal goed. Hij zoende haar heftig en ze ging erin mee, ze duwde hem tegen de muur en zoende hem heftig terug. Plotseling verbrak ze het weer en zuchtte ze zacht. "Kom, dit kan nu niet..." Mompelde ze. Ze pakte zijn hand en nam hem mee naar de eetzaal.

Koning Stephen Lahero

Ze leek hem echt heel erg te vertrouwen, dat begreep hij gewoon niet. Hij werd tegen de muur gedrukt en ze ging mee in de zoen, maar daarna was het opeens klaar en werd hij meegenomen naar de eetzaal. Hij ging met haar naar binnen en hij ging weer gewoon op zijn stoel zitten, maar eten hoefde hij gewoon niet meer. Hij pakte meteen de hand van Fay weer vast, hij had het echt nodig.

Koningin Fay Lahero

Gelukkig ging Stephen zonder al te veel problemen zitten, hij pakte weer haar hand vast en ze kneep er even zachtjes in, door hun kleine gesprekje voelde ze zich eigenlijk wel weer iets beter. Ze kreeg het nog steeds allemaal voor elkaar bij Stephen en dat was gewoon heel fijn. Ze.knikte Lucius even toe en begon daarna nog een paar hapjes te eten, zonder Stephen los te laten.

Koning Stephen Lahero

Ze bleef zijn hand goed vasthouden, maar het bleef hetzelfde. Het was een verschrikkelijk gevoel. Hij liet haar hand los en hij legde zijn hand op haar been. Hij kon zich gewoon niet inhouden, hij moest iets doen. Hij wilde niet te ver gaan, maar hij kon het gewoon niet echt volhouden. Hij streek met zijn vingers over haar been heen en hij lette op zijn ademhaling, maar ook dat was vrij moeilijk. Lucius leek niet echt op hun te letten, dus ging hij wat verder. Normaal zou hij dit nooit doen.

Verena
Er werd geantwoord dat ze in het kasteel van Lucius Legos was, en de vrouw die inmiddels was gaan zitten bleek zijn vrouw Aurora te zijn. De naam Lucius herkende ze wel vaag van verhalen, maar in al die tijd dat ze ridder, en daarvoor dienstmeid, was op Black Castle had ze nooit echt meer dan enkele verhalen gehoord. En de verhalen die ze gehoord had, waren niet al te positief. Maar Aurora kwam tot nu toe erg aardig over, dus wie weet waren de verhalen enorm aangedikt. Ze wist het niet, ze zou er vanzelf achter gaan komen.
Aurora vroeg wat ze hier deed, waardoor Verena even nadacht of er een logische verklaring voor was. Zelf had ze namelijk geen idee. 'Ik weet niet waarom ik hier ben.' antwoordde ze dan ook. 'Ik ben wel mijn medaillon kwijt waar mijn overleden ouders en broer in afgebeeld staan. En dat is lastig kwijt te raken als ik die om heb, dus ik denk dat die afgedaan is door een ander of onderweg ergens is blijven haken aan iets.' voegde ze er nog aan toe.
Net op dat moment kwam iemand binnen. Ze herkende de man. Hij was een van de mannen waar ze zich nog net genoeg van kon herinneren voor ze buiten bewustzijn werd gebracht. Hij gaf haar medaillon en het boekje dat ze tot nu toe nog niet gemist had aan Aurora. Het boekje wat ze normaal niet altijd bij haar had en dus ook niet meteen gemist had, maar ze herkende het kleine boekje uit duizenden toen ze het zag. Haar moeder had het voor haar geschreven, zodat ze zich haar ouders kon herinneren om wie ze waren, wat ze deden en wat ze met Verena mee hadden gemaakt tot haar moeder overleed. Al was het voor haar nooit helemaal duidelijk geworden waar haar ouders nou precies vandaan kwamen, want daar bleven ze erg vaag over.

Aurora Legos

De vrouw wist niet waarom ze hier was en ze had het over een medaillon. Aurora dacht even na, maar ze had echt geen flauw idee, ze moest Lucius eens zien te spreken, want dit kon toch niet? Zomaar iemand ontvoeren? Er kwam op een gegeven moment iemand binnen. Er werd een medaillon en een boekje gegeven aan haar.
"Ah, hier is dus je medaillon, en wat is dit?" Aurora bekeek het boekje even vanaf de buitenkant.
"Dit zal wel belangrijke informatie zijn, wat staat erin?" Vroeg ze nu aan de vrouw voor haar.


Koningin Fay Lahero

Ze voelde hoe Stephen haar hand langzaam losliet en zijn hand verplaatste naar haar been, hij streek over haar been heen. Ze slikte even en keek hem aan, maar ze liet het wel toe. Aan de ene kant vond ze het wel fijn dat hij toenadering tot haar zocht.

Verena Stratton
Ze keek toe hoe dat Aurora het medaillon en het boekje kreeg en enkel de buitenkant bekeek. Aurora wilde meer weten over het boekje. 'Mijn ouders hebben dat geschreven. Wat informatie over hun als personen, beetje achtergrond informatie en wat ze tot mijn moeders dood met mij meegemaakt hebben. Mijn eerste keer lopen, mijn eerste woordje. Toen mijn moeder overleed, vond mijn vader het denk ik te pijnlijk om er mee verder te gaan.' vertelde Verena. 'Het is meer persoonlijke waarde dan dat het echt heel belangrijk is voor een ander.' voegde ze er nog aan toe. 'Als u wilt mag u er wel eens in kijken. Mijn ouders zouden in het zuiden opgegroeid zijn, maar ik heb geen idee waar. Misschien herkent u iets waarmee ik verder kan zoeken, als ik weg mag nadat ik niet zo belangrijk blijk te zijn als dat eerst gedacht werd.' zei ze als laatste nog. Als ze zo weer naar buiten kon lopen, kon ze misschien gelijk even rondkijken als Aurora wat wist. En als ze wel met een reden hier moest blijven, dan kon ze natuurlijk niet zo maar even gaan rondsnuffelen.

Koning Stephen Lahero

Ze keek hem aan en ze liet hem wel zijn gang gaan. Hij haalde trillend adem, hij vond dit echt een afschuwelijk gevoel. Hij was het helemaal niet gewend. Hij keek haar nog even verlangend en onrustig aan. Hij wist gewoon niet wat hij moest doen met deze gevoelens. Hij keek kort naar Lucius en daarna staarde hij naar de tafel. Fay moest weer naar haar eigen kamer en hij zou alleen zitten. 'Jullie kunnen gaan,' Zei Lucius, Stephen schoot direct overeind.

Koningin Fay Lahero

Zijn blik was zo onrustig en verlangend... ze wist niet wat ze ermee aan moest. Ze mocht het hem niet geven, maar ze was bijna vergeten hoe het met Stephen was, zolang geleden was het. Ze probeerde zijn blikken zo veel mogelijk te negeren, maar het deed wel wat met haar, dat zeker. Wanneer Lucius zei dat ze konden gaan, schoot Stephen overeind.
"Lees mijn brief..." Fluisterde ze hem toe. Misschien werd hij daar rustiger van en wist hij daarom weer waarom ze het deden en waarom ze het volhielden.

Koning Stephen Lahero

Ze zei tegen hem dat hij haar brief moest lezen. Hij knikte langzaam, dat zou hij zeker doen. Hij pakte haar hand vast en zodra ze uit het zicht van de wachters waren keek hij haar doordringend aan. 'Ik kan echt niet wachten,' fluisterde hij. 'Kunnen we elkaar zo even zien? Net voor de nacht valt... buiten voor het kasteel?' vroeg hij heel zacht. Hij had het gewoon nodig, anders werd hij helemaal gek. Hij kon haar echt niet nog een nacht missen. Hij wist dat hij heel erg veel risico nam en dat was niets voor hem, maar het was zo vreselijk lang geleden en hij kon haar niet eens meer normaal een knuffel geven.

Koningin Fay Lahero

Hij knikte langzaam en pakte daarna haar hand, hij nam haar mee en eenmaal uit het zicht werd ze doordringend door hem aangekeken. Hij fluisterde dat hij niet kon wachten en vroeg of ze elkaar zo konden zien, net voor de nacht zou vallen, buiten het kasteel. Het liet Fay wat glimlachen en ze knikte meteen. "Heel graag... ik heb je zo gemist..." Fluisterde ze hem zachtjes toe, ze kneep heel even in zijn hand en liep daarna weg om op zoek te gaan naar Damion, ze had hem al een tijdje niet meer gezien.

Koning Stephen Lahero

Hij was heel erg blij met haar antwoord, het deed hem goed en hij hoorde het heel graag. Hij voelde het kneepje in zijn hand en daarna liep ze weg, hij liep naar zijn kamer toe en hij pakte direct het briefje van zijn bed. Hij liet zich op de dekens vallen en hij las het briefje door. Het was zo vreselijk lief van haar, hij werd er helemaal warm van.

Damion Nario

Hij liep op de gangen en opeens liep hij bijna tegen Fay aan en hij greep haar vast. 'Zo, wat een haast. Naar wie ben jij opzoek?' vroeg hij plagend en grijnzend aan haar. Hij hield haar kort vast, daarna liet hij haar weer los en keek hij haar vrolijk aan. HIj vond het gewoon altijd leuk om Fay te zien.

Koningin Fay Lahero

Ineens liep ze Damion haast tegen het lijf, ze werd door hem gegrepen, hij vond dat ze haast had en vroeg plagend naar wie ze op zoek was. "Wat ben jij vrolijk." Grinnikte ze zachtjes en ze gaf hem even een knuffel.
"Ik was natuurlijk op zoek naar jou, dat begrijp je toch wel?" Vroeg ze plagend.

Damion Nario

Ze zei dat hij heel erg vrolijk was en hij kreeg een knuffel. 'Ik heb een best wel leuk afspraakje gehad,' gaf hij toe. Hij was gewoon heel erg eerlijk en helemaal tegen Fay. Door wat ze daarna zei grinnikte hij. 'Oh, is dat zo? Wat kan ik voor jou betekenen nu?' vroeg hij plagend. Hij pakte haar nog even vast en daarna liet hij haar weer los. Hij vond het fijn om hier te zijn, maar hij had zo het gevoel dat het voor Fay en Stephen anders was. Al moest hij toegeven dat hij White Castle wel iets veiliger vond.

Koningin Fay Lahero

Hij gaf aan dat hij best een leuk afspraakje had gehad, hierdoor glimlachte ze breed. "Dat vind ik echt ontzettend fijn voor je, Damion." Zei ze oprecht tegen hem. Hij wilde weten wat hij kon betekenen voor haar. Hierdoor nam ze hem onopvallend mee naar haar slaapkamer en sloot ze de deur achter hem. "Stephen houdt het niet meer vol...we hebben buiten het kasteel afgesproken wanneer het nacht wordt. Kun jij ervoor zorgen dat niemand erachter komt?" Vroeg ze hem fluisterend.

Damion Nario

Ze vond het heel leuk voor hem en hij vond het leuk om dat van haar te horen. Het deed hem goed. Door wat ze daarna zei betrok zijn gezicht een beetje. 'Serieus? Ik kan wel meekomen en het een beetje in de gaten houden, maar ik kan niets beloven,' fluisterde hij. 'Als Lucius er achter komt...' zei hij daarna. Dat zou niet goed eindigen, zeker niet. Hij wilde niet eens weten wat er dan gebeurde, maar hij wist dat Lucius juist op dit soort momenten wachtte, zodat hij iets kon doen. Daarom zou hij altijd opletten.

Koningin Fay Lahero

"Ja, hij heeft het echt nodig... anders gaat hij eraan onderdoor.." Ze zag wel dat damion het niets vond, maar het was niet anders.. op dit moment was ze soort van gedwongen en nu het zo verplicht voelde, nam de lust bij haar af... Ze had er helemaal niet zoveel zin meer in, bovendien moest het snel en stiekem, daar hield ze niet van. Alleen toen die ene keer met damion, maar dat was nieuw en onverwachts.
"Ik Zou het heel erg waarderen en ik hoop gewoon dat Lucius nergens achter komt..."

Damion Nario

Hij had het nodig, anders ging hij er aan onderdoor. 'Misschien valt het mee. Probeer kort met hem te praten en overtuig hem er van dat het niet kan. Als Lucius jullie ziet praten zal hij boos zijn, maar als hij meer merkt zal het meer dan dat zijn, daar komen jullie niet mee weg,' zei hij tegen haar. Hij vond het echt geen goed idee. Ze zou het heel erg waarderen en ze hoopte dat Lucius nergens achter kwam. 'Ik zal er alles aan doen,' mompelde hij.

Koningin Fay Lahero

Damion probeerde haar er vanaf te praten, ze wist ook wel dat hij heel erg gelijk had in wat hij nu vertelde en ze knikte begrijpelijk. Ze wist dat hij alleen maar probeerde te helpen.
"Ik zal mijn best doen, Damion... ik weet dat je probeert te helpen." Glimlachte ze hem eventjes toe. Daarna vertrok ze naar haar slaapkamer.

Damion Nario

Ze zou haar best doen, ze wist dat hij probeerde te helpen. Hij knikte langzaam, hij bleef in de buurt en hij zag na een tijdje Stephen naar buiten vertrekken. Fay zou vast snel volgen, daarom liep hij zelf via de donkerste plekken ook naar buiten, hij wilde niet gezien worden, maar wel zelf alles kunnen zien.

Verena Stratton
Ze keek toe hoe dat Aurora het medaillon en het boekje kreeg en enkel de buitenkant bekeek. Aurora wilde meer weten over het boekje. 'Mijn ouders hebben dat geschreven. Wat informatie over hun als personen, beetje achtergrond informatie en wat ze tot mijn moeders dood met mij meegemaakt hebben. Mijn eerste keer lopen, mijn eerste woordje. Toen mijn moeder overleed, vond mijn vader het denk ik te pijnlijk om er mee verder te gaan.' vertelde Verena. 'Het is meer persoonlijke waarde dan dat het echt heel belangrijk is voor een ander.' voegde ze er nog aan toe. 'Als u wilt mag u er wel eens in kijken. Mijn ouders zouden in het zuiden opgegroeid zijn, maar ik heb geen idee waar. Misschien herkent u iets waarmee ik verder kan zoeken, als ik weg mag nadat ik niet zo belangrijk blijk te zijn als dat eerst gedacht werd.' zei ze als laatste nog. Als ze zo weer naar buiten kon lopen, kon ze misschien gelijk even rondkijken als Aurora wat wist. En als ze wel met een reden hier moest blijven, dan kon ze natuurlijk niet zo maar even gaan rondsnuffelen.

Koningin Fay Lahero

Langzaam kwam ze overeind toen ze zag dat het tijd was. Ze haalde even diep adem en sloop voorzichtig het kasteel uit, ze was heel zacht en heel oplettend, ze verplaatste zich via de muur. Ze glipte de poort uit en liep een klein stukje het bos in waar ze Stephen vond.
"Wat vond je van de brief?" Vroeg ze hem nu glimlachend.

Koning Stephen Lahero

Hij zag Fay verschijnen en daardoor ademde hij diep in. ' Je brief was geweldig...' Fluisterde hij.'Ik hou van je, het is echt super lief en ik had het geloof ik heel erg hard nodig...' Zei hij zacht tegen haar. Hij streek langs haar wang en daarna zoende hij haar heftig. 'Ik weet dat het niet slim is, maar ik wil niet langer wachten... Echt niet, ik hou het niet meer vol en ik wil niet meer iets met iemand anders doen.' Zei hij eerlijk.

Koningin Fay Lahero

Door wat hij zei tegen haar grijnsde ze breed en haar ogen twinkelden liefdevol terwijl ze hem aankeek. Hij dacht dat hij het heel erg hard nodig had en dat vond ze fijn. Ze werd door hem gestreeld langs haar wang en daarna werd ze heel even heftig gezoend door hem. Hij gaf aan dat hij wist dat het niet slim was, maar dat hij niet langer wilde wachten, hij hield het echt niet meer uit en hij wilde niet meer iets met iemand anders doen.
"Niet meer? Heeft Lucius je dat wel laten doen?" Vroeg ze hem zachtjes en een beetje angstig, ze wist niets van wat Lucius hem had laten doen en ook al kon ze hem zelf niet trouw blijven, ze wilde toch het liefste dat het wel gebeurde, van allebei de kanten..
"Ik sprak met Damion, je weet dat Lucius ons hiervoor zal straffen toch..." Vroeg ze nu aan hem. Ze pakte zacht zijn hand vast.