Red Dead Redemption

John Marston

Hij reed samen met Jayne weer terug naar de boerderij. Eenmaal daar stond Amy al op hen te wachten. John hielp Ryan naar binnen en keek toe hoe Amy hem begon te helpen. Daarna vroeg ze of hij misschien even bij het paard wilde kijken. "Natuurlijk," reageerde John daar op. Samen met Bandit liep hij de deur weer uit en liep hij naar de stallen. In een van de stallen stond de witte merrie. Ze zag er al een stuk beter uit, waarschijnlijk had Amy haar al afgespoeld. John aaide de merrie over haar hoofd en gaf nog wat meer hooi in de stal, waarna hij onder de deken voelde. Ze voelde nog niet echt heel warm aan, waardoor hij besloot de deken om te laten.

Cinzia Da Sangallo

Ze bleef liggen op bed, ze kon ook niet echt anders. Lopen ging niet, of naja, dan werd het hinkelen. En dan zou ze eerst nog moeten opstaan, wat een hel zou worden. Ze zuchtte even zachtjes en ging rechtop zitten. Ze haalde haar hand door haar donkerbruine haren en keek rond in de kamer. Beneden hoorde ze stemmen. Ze herkende de stem van Syauron, maar ze hoorde nog een stem. Een andere vrouw.

Ryan Marston

Hij voelde wel wat Jayne deed, het zorgde ervoor dat hij enigszins kalm bleef, maar hij kon ook niet echt anders, hij was veel te zwak om zich druk te maken nu. Het leek een uur te duren voor ze bij de boerderij waren, al heel snel lag hij op de bank. Hij voelde hoe ze aan de gang ging, zijn hele gezicht vertrok van de pijn. Het voelde vreselijk en hij moest opnieuw zijn kaken op elkaar klemmen om het in te houden, dat terwijl hij een hele hoop pijn kon hebben. Hij hoorde Jayne zacht tegen hem praten en dat gaf hem iets van afleiding, maar toch bleef zijn lichaam trillen omdat hij zo ontzettend veel pijn had. Hij wist dat het wel even zou duren voor hij hersteld was en daar baalde hij misschien nog wel het meeste van, al wilde hij voor nu gewoon dat de pijn minder zou worden. Hij keek met een wazige blik opzij naar Jayne, maar daarna zakte hij steeds iets verder weg.

Chayenne Lahero

Ze schudde haar blonde haren even naar achteren. Syauron hield het nooit lang uit bij een vrouw gaf hij aan, alle vrouwen waren voor hem veel te leuk. Ze grinnikte even.
“Misschien is deze extra leuk, je weet het niet.” Plaagde ze hem nu.
“Ja, ach, misschien interessant, maar af en toe vind ik het nog behoorlijk zielig wat hier gebeurd. Dat ze al die arme vrouwen hierheen halen en dat meer dan de helft het vaak niet overleeft... Dat hoort toch gewoon niet. Maar aan de andere kant, ik ben te lui om voor vrouwenrechten op te komen.” Het laatste sprak ze er nuchter achteraan. Ze zette het flesje bier aan haar mond en nam er een paar grote slokken uit.


Amy Marston

Ze was al een tijdje bezig om de merrie weer goed te krijgen, ze had last van haar spieren en haar achterhand was wat ingezakt, maar langzaam leek het steeds beter te gaan. Het stijve lopen verdween langzamerhand. Amy was er blij om, ze stak behoorlijk veel tijd in het dier, maar ze vond de merrie dan ook fantastisch, ze wist gewoon dat dit haar paard zou worden en zelf leek het dier dat ook te weten, ze was onwijs aanhankelijk bij Amy, echt een knuffelpaard.
Met een glimlach liet ze haar nu aan de hand grazen en ze keek naar de andere paarden in het weiland, oké, de vacht van de merrie glom dan nog niet zo mooi, maar ze wist zeker dat binnen een paar weken, het dier mooier was dan de rest van de kudde, misschien zelfs mooier dan Spartan. Ze grijnsde even door haar eigen gedachten.
Nu nog een naam voor haar verzinnen... als ze John zag, zou ze het er wel even met hem over hebben.


Jayne Marston

Ze had Ryan verzorgd, hij was er behoorlijk slecht aan toe en ze bracht hem elke keer alles wat hij nodig had en zorgde ervoor dat zijn wonden schoon bleven. Ze vond het echt geen probleem om voor hem te doen. Hij bleef gewoon een goede vriend en bovendien was hij familie.

Ryan Marston

Hij voelde zich niet echt goed. De val had er voor gezorgd dat hij waarschijnlijk wat ribben gebroken had, of wat dan ook, want hij kon moeilijk ademen en bewegen was verschrikkelijk. Hij kon gelukkig wel wat pijn hebben, maar dit zorgde er ook nog eens voor dat hij niet kon werken. Hij was blij dat hij hier kon blijven, maar echt ideaal was het niet. Bovendien vond hij het lastig om zo veel tijd met Jayne door te brengen, maar aan de andere kant was het wel heel fijn. Ze waren nog altijd best wel close en hij had eigenlijk niemand anders waarmee hij dat zo had. De breuk in zijn been was lelijk en hij had daar een flinke wond door, het zou wel weer herstellen, maar ook dat had tijd nodig. Hij deed niet echt veel anders dan op de bank liggen, maar nu was hij hopeloos aan het proberen om overeind te zitten. Zijn spieren begonnen stijf te worden en hij wilde graag in een andere houding, maar hij vertikte het om hulp te vragen, hij wilde nu wel weer eens wat zelf kunnen.

Syauron Dewano

‘Hm, nee, dat weet ik inderdaad niet, maar ik ga er maar niet vanuit. Ik kan niet leven op die manier, het zou zo snel saai worden…’ zei hij grijnzend tegen haar. Ze vond het behoorlijk zielig en hij knikte langzaam. ‘We kunnen er niet echt iets aan veranderen en ik heb er niet heel veel moeite mee, maar de manier waarop het er aan toe gaat zou anders kunnen. Daarom heb ik haar daar ook weggehaald. Het was mij net wat te extreem en die gast moest gewoon zijn kop houden,’ zei hij tegen haar. Hij zou een vrouw niet zo behandelen, echt niet. Hij kon ontzettend kil en meedogenloos zijn, maar hij had wel een gevoel van respect en hij kon normaal nadenken, iets wat hem waarschijnlijk onderscheidde van de rest hier. Chayenne had hetzelfde. Ze dronk van het bier en hij keek haar even glimlachend aan, hij nam nog een paar slokken en daarna zette hij het flesje weer voor zich. ‘Maar jij zou het wel voor je zien, mij in een vaste relatie?’ vroeg hij nu grijnzend aan haar.

Jayne Marston

Ze was wat in de keuken bezig, wat aan het opruimen zodat haar moeder het niet hoefde te doen, die was zo druk met de witte merrie, Jayne vond het leuk voor haar, zo had ze iets wat haar bezig hield. Normaal hield haar moeder zich alleen bezig met haar kinderen of met John.
Jayne was klaar in de keuken en liep langzaam weer naar de kamer, in de deuropening bleef ze staan en ze sloeg haar armen over elkaar heen. Ze kreeg een grijns rond haar lippen doordat ze Ryan hulpeloos zag proberen om overeind te komen.
"Goh, je kan ook heel lief aan me vragen of ik je heel even misschien wil helpen." Sprak ze plagend tegen Ryan. Ze kwam even dichterbij, maar deed nog niets, hij moest het eerst maar eens vragen.

Ryan Marston

Jayne kwam naar hem toe en hij keek haar even doordringend aan. 'Ik word er gek van dat ik zelf niets kan...' Zei hij zacht. 'Maar ik kan wel wat hulp gebruiken, geloof ik...' Zei hij daarna. Hij kreeg het gewoon niet voor elkaar om overeind te komen en van Jayne accepteerde hij wel hulp. 'Iemand heeft dit bewust gedaan... Het paard sprong opzij door geweerschoten...' Zei hij zacht. Hij had nog niet eerder verteld wat er gebeurd was, maar het zat hem eigenlijk toch wel dwars. Hij vond het niet echt een fijn idee dat dit zo vaak gebeurde. Bovendien kon hij met Jayne wel praten, hij vertrouwde haar nog het meeste. 

Jayne Marston

"Dus...? Wat vraag je dan heel lief aan me?" Plaagde ze Ryan met een grijns. Hij zei alleen dat hij best hulp kon gebruiken, maar ze vond het zo leuk om hem een beetje te pesten.
"Ik dacht het ook... maar ik vraag me af wie... waarom schiet diegene niet raak? Of neemt hij je niet mee, nadat hij je geraakt had?" Vroeg ze zich hardop af

Ryan Marston

Hij glimlachte zwak doordat ze hem zo plaagde. 'Lieve Jayne... Zou je mij alsjeblieft willen helpen met overeind komen?' Vroeg hij nu zacht aan haar. Zijn blik was doordringend, maar wel wat plagend en met een lieve blik in zijn ogen. Ze maakte hem iets vrolijker. Hij vond het iets verschrikkelijks dat hij totaal niets kon, maar Jayne wist hem wel iets op te vrolijken en dat had hij eigenlijk ook wel nodig. Ze vertelde wat ze dacht over wat er gebeurd was en hij zuchtte zacht. 'Ik weet het... Maar ik weet zelf ook niet waarom dit gebeurd... Ik zou willen dat ik wist wie dit deed, maar ik kom er toch niet achter...' Mompelde hij zacht. Hij wilde dat het anders was, maar het was niet zo en dat frustreerde hem. 

Jayne Marston

Haar ogen twinkelden toen hij haar lief vroeg of ze hem wilde helpen.
"Natuurlijk, Ryan, ik doe toch alles voor je?" Plaagde ze hem uitgebreid.
Ze kwam dichterbij en knielde bij hem neer. Ze pakte hem voorzichtig beet en zette hem overeind.
"Als het weer beter gaat met je, dan kunnen we de plek onderzoeken en misschien een verklaring vinden." Glimlachte ze een beetje. Ze bleef op de grond bij Ryan zitten.

Ryan Marston

Ze zei dat ze natuurlijk alles voor hem deed. Een glimlachje stond op zijn gezicht, al verdween die weer toen ze hem rechtop zette. De pijn was in zijn ogen te zien en hij ademde heel langzaam in. Zodra hij eenmaal zat ging het wel, maar opstaan zou waarschijnlijk nog niet echt lukken. Ze zei dat ze de plek konden bekijken zodra het beter met hem ging, misschien werden ze daar wat wijzer van. 'Ik hoop het, maar ik ben bang van niet...' Zei hij zacht. 'Toen ik daar lag was ik er van overtuigd dat ik gewoon doodgeschoten zou worden, maar blijkbaar was dat toch niet de planning...' Zei hij zacht tegen haar. Hij keek haar even diep in haar ogen aan en hij zuchtte zacht. 'Blijf je even bij mij zitten? Het is best saai zo als je niets kunt...' Zei hij met een zwakke glimlach op zijn gezicht. 

Jayne Marston

"He, een beetje optimistisch blijven, niet zo sikkeneurig." Plaagde ze hem. Je wist het maar nooit natuurlijk.
"Gelukkig leef je nog, Ryan... ik moet er niet aan denken dat ze je vermoord hebben..." vertelde ze heel zacht. Ze zat met haar rug tegen de bank aan en legde haar hoofd in haar nek om omhoog te kijken naar Ryan.
"Ja hoor, ik blijf wel even zitten, ik zit hier prima."

Ryan Marston

'Ik heb er gewoon niet al te veel vertrouwen in, anders zou het mij alleen maar teleurstellen...' zei hij zacht tegen haar. Ze zei daarna heel zacht dat ze blij was dat hij nog leefde, ze moest er niet aan denken dat ze hem vermoord hadden. Hij wist niet precies wat het was, maar de manier waarop ze het zei zorgde ervoor dat hij even stil bleef. Het leek zo veel te betekenen. 'Ach, jij redt het wel zonder mij hoor, geen probleem. Je bent sterk genoeg,' zei hij glimlachend tegen haar. Ze bleef wel even zitten, ze zat prima. Daardoor brak er een grijns door op zijn gezicht. Hij legde zijn handen zacht op haar schouders neer en hij staarde wat voor zich uit. Hij dacht na over wat hij allemaal eigenlijk moest doen en hoe lang het nog zou duren voor hij weer een beetje hersteld was.

Jayne Marston

"Ryan, dit is toch weer een leuk excuus voor een nieuw avontuur?" Zei ze enthousiast tegen hem. Hij was even stil en zei dat ze het wel zonder hem zou redden. Ze was sterk genoeg.
"Dat kan misschien wel zo zijn, maar ik zou je vreselijk missen, je bent een goede vriend van me." Mompelde ze zacht. Ze legde haar hoofd wat tegen zijn arm aan met een glimlach.

Ryan Marston

‘Hm, het is maar net wat je leuk vindt,’ zei hij plagend tegen haar. ‘We kijken wel, ik wil er toch wel achterkomen waarom dit gebeurd is en door wie en jij zal mij dat vast niet alleen uit laten zoeken, of wel soms?’ vroeg hij nu aan haar. Ze zei dat het wel zo kon zijn, maar ze zou hem vreselijk missen. ‘Ik zal er alles aan doen om dat nooit te laten gebeuren,’ zei hij zacht. Hij zou haar andersom ook vreselijk missen, misschien nog wel erger dan dat zij hem zou missen. Ze leunde wat tegen hem aan en hij gleed zachtjes met zijn vingers langs haar gezicht. Hij kon verder nog niet echt veel bewegen, maar dit ging wel.

Jayne Marston

"Je weet dat ik gek op dat soort dingen ben." Plaagde ze hem terug. Ze zouden wel zien, hij wilde er toch achter komen en dacht dat zij hem daar vast wel mee kon helpen, ze knikte daardoor.
"Natuurlijk wil ik dat." Glimlachte ze breed. Hij zei nu zacht dat hij er alles aan zou doen om het nooit te laten gebeuren, ze knikte daardoor. Ze wist dat hij dit ook zeker meende.
Zijn vingers gleden nu langs haar gezicht en ze sloot haar ogen. Het voelde gewoon heel erg fijn en Ryan was een goede vriend van haar, ze zag hem niet als meer. Ryan was gewoon iemand waar ze het bijzonder goed mee kon vinden.

Ryan Marston

‘Ja, dat weet ik heel goed… en stiekem vind ik het ook wel leuk om dat soort dingen te doen,’ zei hij grijnzend tegen haar. Ze leek zijn aanraking wel fijn te vinden en hij haalde langzaam adem, uiteindelijk boog hij heel erg voorzichtig naar haar toe en drukte hij zijn lippen op haar voorhoofd. Het was allemaal wat pijnlijk, maar het ging wel. Hij wilde het gewoon heel graag doen. Hij leunde langzaam wat meer achterover en hij keek haar glimlachend aan. ‘Kunnen we niet even iets gaan doen, kan je mij niet voorzichtig overeind helpen om te kijken of ik kan staan?’ vroeg hij nu voorzichtig.

Jayne Marston

Stiekem vond hij dat soort dingen ook leuk om te doen, daardoor grinnikte ze zachtjes. Ze wist het wel. Hij deed wel alsof hij zo'n goede brave sheriff was, maar hij kon er ook wat van.
Ze voelde zijn lippen op haar voorhoofd en daardoor opende ze haar ogen weer. "Doe nou toch eens voorzichtig met jezelf." Mopperde ze. Ze dacht er wel over na, als Ryan ooit een vriendinnetje kreeg, dan moest ze hem wel echt waard zijn, het was zo'n ontzettende goede en lieve man... Als vrouw zou je dolblij met zo'n iemand moeten zijn.
Hij wilde wat gaan doen en daardoor zuchtte ze zachtjes.
"Weet je het zeker? Volgens mij kan je dat echt nog niet aan... al die kleine bewegingen doen je al pijn..."

Ryan Marston

Ze grinnikte door wat hij zei en daardoor keek hij haar met een glimlachje op zijn gezicht aan. Jayne kende hem en eigenlijk was dat wel fijn, ze zou hem daar nooit om veroordelen en dat deed hem goed. Mopperend zei ze dat hij eens voorzichtig met zichzelf moest zijn, maar hij wist wel dat ze het fijn vond. Ze zuchtte doordat hij iets wilde gaan doen, waarschijnlijk vond ze het nog niet zo slim en ze vroeg dus ook of hij het echt wilde. Hij keek haar even aan daarna zuchtte hij zelf ook even. ‘Doe maar niet dan…’ mompelde hij zacht. Misschien had ze ook wel gelijk, hij moest het wat rust geven anders zou het nog niet beter gaan, maar hij had zo weinig geduld.

Zullen we anders een weekje doorspoelen ofzo?

Jayne Marston

Elke dag ging het eigenlijk weer een stukje beter met Ryan. Ze verzorgde hem goed en was er voor hem als hij haar nodig had. Zo ging het eigenlijk al de hele week door. Hij liep ook af en toe wat stukjes en ze was heel erg blij dat het zo goed leek te gaan. Ze was zich nu net aan het uitkleden om onder de douche te stappen, het slot van de douche deed het al een paar weken niet meer, maar het maakte haar niet zo heel erg veel uit. Ze zette de douche aan en zodra die op temperatuur was, ging ze eronder staan. Ze genoot van de warme stralen en begon na een tijdje te zingen.

Ryan Marston

Hij was even buiten geweest en nu liep hij rustig door het huis heen. Toen hij langs de badkamer liep hoorde hij Jayne zingen en hij sloot zijn ogen daardoor even. Hij leunde wat tegen de muur aan, op de een of andere manier zorgde haar gezang er voor dat hij ontzettend erg de neiging had om naar binnen te stappen. Hij wist dat het twee kanten op kon gaan, Jayne kon of compleet flippen als hij binnenkwam of ze vond het niet erg en zag wel in dat het niet zo veel kwaad kon voor een keer. Hij stond eigenlijk zijn keuzes nog een beetje te overwegen, maar uiteindelijk opende hij toch de deur. Hij wilde eigenlijk ook wel weer onder de douche en dan zou Jayne hem toch moeten helpen, alleen kon hij het nog niet.

Jayne Marston

Ze stond met haar rug naar de deur toe en was haar haren aan het wassen. Ineens hoorde ze de deur open gaan, ze draaide zich in een ruk om en hield het douchegordijn voor haar lichaam. Toen ze Ryan zag, ontspande ze wel lichtelijk... Ze zag het namelijk al gebeuren dat ze dood ging in de douche, dat zou pas een laffe dood zijn.
"Verdomme, Ryan, ik schrok me dood. Kun je niet kloppen?" Vroeg ze nu aan hem, haar stem klonk hard, maar dat was alleen omdat ze zich dood geschrokken was.
"Is er wat aan de hand of zoiets?" Wilde ze nu weten omdat hij zo plotseling binnen was gekomen.

Ryan Marston

Ze schrok zich helemaal door en daardoor schrok hij eigenlijk net zo erg, al werd dat afgestraft omdat hij duidelijk niet aan moest spannen, het was te pijnlijk. ‘Sorry… ik… eh… dacht er niet echt over na…’ zei hij zacht tegen haar, duidelijk van zijn stuk gebracht door haar harde worden en dat gebeurde eigenlijk niet zo snel, meestal ging hij er juist vol tegenin. Ze wilde weten of er wat aan de hand was, waardoor hij haar even aanstaarde. ‘Nee… ik… weet het niet zo goed… volgens mij heb ik last van verstandsverbijstering ofzo…’ mompelde hij. Hij keek haar weer even aan, maar daarna staarde hij naar de grond. ‘Sorry, ik zal je weer alleen laten,’ zei hij daarna.

Jayne Marston

Hij dacht er eigenlijk niet echt over na, hij wist niet waarom hij naar binnen was gegaan, hij dacht dat hij last had van verstandsverbijstering. Daardoor begon ze te lachen, ze begon zo hard te lachen dat de tranen in haar ogen sprongen.
"Verstandsverbijstering? Jij?" Vroeg ze proestend. Ze schudde haar hoofd even. "Ryan alsjeblieft zeg, jij bent toch altijd de verstandige?" Grinnikte ze nog na, ze streek de tranen van haar wangen af en grinnikte nog een beetje na. Hij liet haar weer alleen zei hij.
"Stiekem wilde je ook gewoon douchen." Sprak ze nu plagend.

Ryan Marston

Hij wist niet precies wat voor reactie hij van haar moest verwachten, maar dit was misschien wel de beste van alles. Ze begon te lachen en daardoor schudde hij even zijn hoofd. ‘Het kan iedereen overkomen toch?’ vroeg hij nu mompelend aan haar. Hij voelde zich niet echt heel erg op zijn gemak in deze situatie. Ze zei plagend dat hij stiekem ook wilde douchen, waardoor hij diep inademde. Hij zette een stap naar haar toe, legde zijn hand in haar hals en hij trok haar naar zich toe. Hij zorgde er wel voor dat ze niet te dicht tegen zijn lichaam aankwam, want dat deed nog wel erg veel pijn. ‘Stiekem wil ik iets anders…’ fluisterde hij.

Jayne Marston

Ze merkte dat hij zich niet helemaal op zijn gemak volede door haar gelach. ze schudde haar hoofd een klein beetje en wanneer ze de opmerking maakte dat hij stiekem ook wilde douchen, kwam hij naar haar toe en trok hij haar iets tegen zich aan, waardoor ze het douchegordijn los liet. Hij wilde stiekem iets anders.
"Ryan..." Kreunde ze even. "Je weet dat we het beter niet kunnen doen... we zijn familie." Zei ze hem zachtjes. Ze vond het eigenlijk gewoon niet zo heel erg goed kunnen...