Red Dead Redemption

Jayne Marston

Die ochtend was ze net als elke andere ochtend vroeg opgestaan en nadat ze zich had aangekleed meteen naar beneden gelopen. Ze begon de dag altijd met het doen van alle beesten, want haar vader kon het nog niet en ze vond het niet fijn om aan Selena over te laten. Bovendien was ze nu samen met Ryan te gast op de boerderij en wilde ze ook graag haar handen uit de mouwen steken.
Beneden zag ze een klein lampje aan staan. Met haar wenkbrauwen gefronst ging ze even een kijkje nemen en ze zag daar Zaphira, in slaap gevallen met haar hoofd op een stapel papieren. Ze zat half weggezakt achter het bureau. Voorzichtig zette ze het lampje uit en keek nieuwsgierig naar wat de vrouw aan het doen was. Verrast was ze door het zien van haar plannen. Elke dag begon het haar een beetje meer te dagen dat zij wel haar best deed voor haar vader.
Ze liep vervolgens naar buiten toe en ging zacht neuriënd de stallen in. Wanneer ze de kruiwagen wilde pakken, merkte ze dat deze weg was. Hoe kon dat nu? Ze hoorde wat gerommel en ging lichtelijk gespannen een kijkje nemen, haar hand op haar revolver.
"Pap!" Riep ze ineens opgelucht uit toen ze zag dat hetgeen waar ze zo gespannen voor was, gewoon haar vader was.
"Ben je weer onverantwoordelijk bezig?" Plaagde ze hem nu. Ze pakte zelf ook een mestvork en besloot hem meteen te gaan helpen.
On

John Marston

Hij nam tussendoor even kort een pauze en leunde wat tegen de muur aan, terwijl hij over zijn voorhoofd veegde. Daarna ging hij weer door met het uitmesten van de stallen en leegde tussendoor de kruiwagen even op de mesthoop. Hij wilde de kruiwagen niet al te zwaar maken nu, dan liep hij liever iets vaker heen en weer.
Net toen hij de kruiwagen weer geleegd had en terug kwam bij de stallen, hoorde hij Jayne roepen en keek hij op. Ze vroeg hem of hij weer onverantwoordelijk bezig was en pakte ook een mestvork om hem te gaan helpen.
"Zoals je ziet gaat het allemaal hartstikke goed en ben ik nog niet dood neergevallen," grijnsde John koppig terug.

Jayne Marston

Hij grijnsde haar toe en gaf aan dat het hartstikke goed ging en hij nog niet dood was neergevallen. "Nog niet nee." Klonk haar stem lichtelijk sceptisch.
"Moet je kijken hoe je zweet! Laat mij de rest maar doen, ga jij maar even rusten." Sprak ze hem eigenwijs toe, ze was heel erg bezorgd over haar vader en wilde echt niet dat hem iets overkwam. Ze ging flink aan het werk en schepte de kruiwagen vol.
"Pap... ik denk misschien wel dat Zaphira toch wel goed voor je is..." Mompelde ze ineens, een stuk zachter, ze vond het gewoon niet leuk om haar fouten toe te geven, maar nu moest ze wel.

John Marston

Jayne reageerde sceptisch dat hij nog niet dood neergevallen was inderdaad. Daarna begon ze over zijn zweet en stelde ze voor dat zij de rest zou doen, dan kon hij even rusten.
"Ik heb net even een pauze gehad," sprak hij haar koppig tegen. Al zette hij toen met tegenzin toch de mestvork weer even aan de kant en leunde zelf ook wat tegen de muur aan. "Mijn conditie is gewoon nog niet helemaal optimaal," sprak hij nu met een waterige glimlach op zijn gezicht. Hij keek toe hoe Jayne de kruiwagen snel vol schepte. Het ging stukken sneller dan hij het deed. Ineens begon zijn dochter over Zaphira. Ze dacht nu toch dat Zaphira wel goed voor hem was. Daardoor ontstond er een kleine glimlach op zijn gezicht. Het deed hem goed dat ze dat toe gaf. Ze had immers zijn genen, en hij gaf ook nooit gauw zijn fouten toe.
"Dat weet ik wel zeker," antwoordde hij glimlachend. "Maar ik vind het fijn dat jij dat ook inziet. In mijn eentje was het niks hier. Ik miste je moeder iedere dag alleen maar meer en kon het absoluut geen plekje geven. Nu mis ik haar alsnog heel erg, maar het gaat beter. Al zal ik haar natuurlijk echt nooit vergeten.." sprak hij eerlijk. Zijn blik stond nu weer een beetje treurig. De dood van Amy had hem echt enorm hard geraakt. Het deed hem nog altijd zoveel pijn als hij er aan terug dacht. Hij had beter op haar moeten letten. Hij had het moeten voorkomen. John klemde zijn kaken stijf op elkaar.

Jayne Marston

Hij zei koppig dat hij net een pauze had gehad, toch zette hij zijn mestvork weg en leunde hij tegen de muur aan. Ze grijnsde eventjes daardoor. Dat was goed, zolang hij maar wel een klein beetje toe gaf. Hij dacht dat zijn conditie nog niet optimaal was.
"Nee, natuurlijk is die nog niet optimaal... je bent pas een paar dagen weer een beetje beter." Lachte ze haar vader toe. Ze bracht snel de kruiwagen weg en kwam weer terug om aan de volgende box te beginnen. Hij gaf aan dat hij zeker wist dat Zaphira goed voor hem was, hij vond het alleen wel fijn dat zij het ook inzag. Hij miste haar moeder elke dag alleen maar meer en kon het geen plek geven. Nu ging het beter, al zou hij haar nooit vergeten.
"Gelukkig maar... maar ik vind het fijn om je zo te zien, om je niet elke keer verdrietig te zien als je me aankijkt." Fluisterde ze nu heel erg zachtjes, Jayne leek verschrikkelijk veel qua uiterlijk op haar moeder en was net haar jongere versie, maar dan met de koppigheid van haar vader.
"Ze moet alleen wel voorzichtig doen, ik zag haar vanmorgen slapend aan het bureau zitten, maar haar plannen zijn echt gevaarlijk, papa." Klonk haar stem waarschuwend.

John Marston

Een kleine glimlach ontstond op zijn gezicht toen Jayne zei dat zijn conditie natuurlijk nog niet optimaal was, want hij was immers pas een paar dagen weer een beetje beter. Daar had ze natuurlijk gelijk in, dat wist hij ook wel. Maar hij vond het altijd vreselijk als zijn lichaam zo voelde als een wrak en hij amper wat kon. Dan voelde hij zich verschrikkelijk nutteloos. Terwijl hij juist altijd veel wilde doen, voor iedereen.
John keek toe hoe Jayne de kruiwagen wegbracht en zag haar niet veel later weer verschijnen in de stallen om de volgende stal uit te mesten. Rustig liep John de schone stal uit en ging staan bij de staldeur van de stal die Jayne nu ging uitmesten. Zij zei dat ze het fijn vond om hem zo te zien, om hem niet elke keer verdrietig te zien wanneer hij haar aankeek. Daarop knikte John. "Daar ben ik ook blij mee," zei hij. Vervolgens begon Jayne over Zaphira, dat ze wel echt voorzichtig moest doen, ze had haar vanmorgen slapend aan het bureau zien zitten en haar plannen waren echt gevaarlijk. John haalde even diep adem.
"Ik probeer die plannen al uit haar hoofd te praten. Al die jaren heb ik al van alles geprobeerd met iedereen om mij heen.. Maar het werkt allemaal niet. David heeft overal connecties," zuchtte John.

Ryan Marston

Toen hij langzaam naar beneden liep merkte hij wel dat hij lichamelijk iets sterker begon te worden, hij voelde zich iets minder zwak omdat hij meer at, omdat hij meer rust had en zich hier iets veiliger voelde, maar de gedachten in zijn hoofd waren heel chaotisch en de angst zat diep, dat was duidelijk. Hij pakte wat koffie voor zichzelf en daarna liep hij door het huis heen, tot hij de nieuwe vriendin van John zag. Hij bleef even staan en hij keek naar haar, hij wist dat Jayne waarschijnlijk met de dieren bezig was en hij liet haar maar, hij vond het prima om even alleen te zijn, maar nu was hij wel benieuwd naar deze vrouw.

Jayne Marston

Ze vond het wel prettig dat haar vader haar woorden wel aannam en gewoon bij haar stond om met haar te praten en verder niet meer verder ging met het mesten.
"Morgen mag je drie stallen doen, niet meer." Sprak ze streng en plagend tegen haar vader. Ze gaf hem even een knipoog, ze was echt gek op hem en in die tijd dat ze weg was geweest om Ryan te zoeken, had ze hem ook echt wel gemist.
Hij gaf aan dat hij er ook blij mee was dat hij haar weer gewoon aan kon kijken en ze glimlachte weer naar hem. De volgende kruiwagen had ze alweer volgeschept en ze luisterde nog even naar haar vader over Zaphira.
"Ik weet het... we hebben alles geprobeerd, maar zij is nieuw en ziet nog heel veel gevaren niet die wij al kennen." Sprak ze haar vader toe. Zaphira had vast geen flauw idee hoe levensgevaarlijk het was.


Zaphira Dymund

Na een tijdje werd ze langzaam wakker. Moeizaam strekte ze haar rug eventjes, ze hoorde alles kraken en gaapte even. Dit was niet echt de beste houding om in slaap te gaan vallen... daar was ze nu wel achter. Nog wat vermoeid en met een gaap begon ze al haar papieren weer op te bergen en ze draaide zich vervolgens langzaam om. ze keek recht in de ogen van de vriend van Jayne. Even glimlachte ze naar hem.
"Goedemorgen." Glimlachte ze hem nu toe met een klein knikje.

Ryan Marston

De vrouw werd langzaam wakker en gaapte even, daarna begon ze de spullen op te ruimen en hij bleef naar haar kijken. Ze draaide zich om en keek recht in zijn ogen, waardoor hij zwakjes glimlachte en haar een kopje koffie aangaf, dat kon ze waarschijnlijk wel gebruiken. 'Goedemorgen,' zei hij daarna. 'Ben je hier in slaap gevallen? Was je zo druk?' vroeg hij. Hij was wel benieuwd naar deze vrouw, hij wilde haar beter leren kennen, zodat hij haar misschien ook kon gaan vertrouwen.

Ivo Wardle
In een rustig drafje zat hij op de bok van de wagen. Het was wel even rijden van Perdido naar Armadillo. En daartussen lag een vrij beruchte plek. Zelf had hij nog niks naars meegemaakt tijdens het passeren, maar soms spraken mensen over vuurgevechten, gewonden, doden, en nog meer narigheid. Het was de Marston boerderij. Eigenlijk reed hij er gewoon altijd langs zonder zich er wat van aan te trekken dat de boerderij er lag. De vorige keer lag het er wel even wat verlaten bij toen hij langs reed, maar deze keer leek er al wat meer leven wakker te zijn. Goed en hard werkend leven.
'Hooooooo.' zei hij rustig en met een lage stem, zodat het paard voor de wagen in stap over zou gaan. Hij twijfelde even. Zou hij aanbieden om spullen of voedsel voor ze op te halen en te brengen? Dit was wel de goede kant van de Marston familie dat hier woonde. Kon geen kwaad om daar aardig tegen te doen natuurlijk. Hij keek even naar zijn linkerborst, waar een sheriff-ster op zijn hemd gespeld was. Die was duidelijk zichtbaar. Dat moest toch al een goed eerste teken zijn dat hij goed volk was.
Hij besloot het gewoon te doen. Hij draaide de ruin het erf op van de boerderij en liet het dier vlak bij de ingang stil staan. Hij stapte van de kar af, liep naar het hoofd van het paard en beloonde het brave dier, die hij daarna met een simpel los te trekken knoop vast zette aan een daarvoor bestemde balk. Daarna liep hij verder het erf op. 'Goedemorgen.' begroette hij, een beetje in het niets. Hij had geen idee waar hij precies mensen zou aantreffen. 'Is er iemand?' vroeg hij daarna.

John Marston

Hij schudde zijn hoofd even en lachte toen Jayne zei dat hij morgen niet meer dan drie stallen mocht doen. In dat opzicht leek ze enorm op haar moeder. Amy was ook altijd zo beschermend over hem geweest.
"Klopt," reageerde hij nu op haar woorden over Zaphira. "Al heeft David haar al wel direct laten zien hoe hij werkt," gromde hij er achteraan, doelend op de afgelopen gebeurtenis. Het maakte hem intens kwaad. "Maar ze zal het zelf ook wel in gaan zien, denk ik."
John bleef stokstijf stilstaan en keek richting de uitgang van de stallen toen hij het geluid hoorde van een paard en een koets. Het leek al te stoppen bij de oprit van het erf. Niet veel later liep er iemand langs de stallen en richting de boerderij. John kneep zijn ogen wantrouwend wat samen en keek nu weer even richting Jayne. "Ik ga even kijken," sprak hij toen gedempt, waarna hij met grote stappen de schuur uit liep en zijn hoed verder op zijn hoofd drukte. Met een simpele beweging trok hij zijn revolver uit het holster en keek strak voor zich uit naar de man die ondertussen nog maar een paar meter verder voor hem liep. John hief zijn wapen op en op een paar centimeter van de man af bleef hij staan, het wapen op zijn achterhoofd gericht. Met zijn duim trok hij de haan van het wapen naar achteren, wat een kleine klik maakte. Klaar om te schieten.
"Wie ben jij en wat kom je hier doen?" klonk zijn stem wantrouwend en grommend.

Ivo Wardle
Hij was eigenlijk net afgeleid door de dieren die al buiten stonden. Er stonden een paar goede paarden en koeien tussen. Toen hij een klik van de revolver hoorde, waarschijnlijk nog net niet tegen zijn hoofd aan, moest hij even diep slikken en hield hij zijn handen hoog. Normaal was hij juist degene die ongewenste gasten zo dwong gelijk over te geven, dus dit was een vreemde situatie voor hem. 'Goed volk, ik doe niets.' zei hij als eerste, waarbij hij zich langzaam omdraaide en zijn handen in de lucht hield.
'Ivo Wardle, sheriff van Perdido. Ik wilde enkel een behulpzame hand toesteken met de vraag of ik iets vanuit Armadillo hierheen kan bezorgen, aangezien ik zelf spullen daar vandaan moet inkopen.' stelde hij zichzelf voor op een rustige toon, waarbij hij ook gelijk zijn bezoek verklaarde.