Red Dead Redemption

Ryan Marston

Hij begon net als Jack meteen te werken, toen Bandit dichterbij kwam grijnsde hij even. Het leek wel alsof hij expres in de weg ging zitten. Nadat de hond bij Jack geweest was, kwam hij zijn kant op. Hij aaide even door de vacht van de hond heen, om daarna zijn aandacht weer op het schilderen te richten. Hij keek na een tijdje stil geweest te zijn opzij naar Jack. ‘Kom je mij straks ook helpen met werken?’ vroeg hij met een grijnsje op zijn gezicht, hij ontspande duidelijk weer een beetje. Hij meende het duidelijk niet echt, waarschijnlijk had Jack nog wel wat werk te doen op de boerderij en wat hij deed was toch eigenlijk iets heel anders. Hij wist wel dat hij toch echt weer richting huis moest, hij was hier nu al veel te lang. Eigenlijk zag hij er een beetje tegenop, hij zat daar maar in zijn eentje. Eerst had hij het heerlijk gevonden, maar het werd steeds pijnlijker.

Emily Armstrong

Jayne stond haar direct bij. Ze voelde zich al direct veilig bij haar. Het leek wel haar grote zus. Ze besloot haar het verhaal te vertellen.
'Tijdens onze jeugd.. Onze vader heeft..' ze kon niet direct uit haar woorden komen. Ze zuchtte even diep en begon overnieuw.
'Toen ik klein was heeft mijn vader mij misbruikt..' zei ze met een trillende stem. Haar handen hield ze trillend tegen de rand van het aanrecht.
'Hij had vaak teveel gedronken. Hij mishandelde onze moeder ook,' ging ze verder. 'Later... later dwong hij Jayden hetzelfde te doen.' Tranen schoten weer in haar ogen. 'We waren nog jong. Jayden kon er niks aan doen.' Bij de gedachte aan vroeger liep er een rilling over haar lijf.

Jayden Armstrong

Hij begon te schilderen. De avondzon scheen op zijn rug. Al snel begon hij te zweten. Hij besloot toch maar zijn half kapotte shirt uit te trekken. Dan kon er ook geen verf meer op komen. Nu was zijn tatoeage helemaal te zien. De sierlijke tekens begonnen op zijn bovenarmen en vonden een weg naar boven tot aan zijn schouderbladen. Jack en Ryan praatte ondertussen met elkaar. Ook kwam er een hond aangelopen. Toen hij de hond aankeek ontblootte hij zijn tanden en gromde naar hem. Hij was niet bang voor de hond, maar bleef wel bij hem uit de buurt. Hij had geen zin in een hap uit zijn arm.

Jayne Marston

Emily leek haar in vertrouwen te willen nemen, ze begon te vertellen over vroeger en zodra het hoge woord eruit was, sloeg Jayne haar armen om het meisje heen en streek ze over haar rug. Ze was misbruikt geweest door haar eigen vader, Jayne vond het ongelooflijk, haar vader zou zoiets echt nooit doen. Misschien had ze het dan toch wel echt heel erg goed getroffen, dat wist ze altijd al wel, maar het drong nu wel heel goed tot haar door.”
“Meisje toch...” Mompelde ze zachtjes tegen Emily. Hun moeder werd ook mishandeld en later werd Jayden gedwongen om precies hetzelfde te doen. “Wat afschuwelijk...” Het was in haar stem te horen dat ze dit ook echt meende. Bah, ze kon echt walgen van dat soort mannen.
“Is jullie moeder daarom overleden?” Vroeg ze zachtjes.

Jack Marston

Hij keek Bandit hoofdschuddend na toen de hond de aandacht van Ryan begon op te eisen. Ryan aaide de hond ook even, maar ging daarna ook weer door met schilderen. Jack ging ook weer door met verven en keek weer op toen Ryan vroeg of hij straks ook mee ging helpen met zijn werk. Jack grijnsde. Hij zou het zo doen. Hij had toch niet echt veel te doen nu en hij hield altijd wel van afwisseling.
"Ik zou het wel willen hoor, waarom niet," grinnikte Jack terug. "Straks is hier toch alles voorlopig weer even klaar, dan kan ik best bij jou helpen." Jack glimlachte even en hoorde toen Bandit grommen. Jack keek op en zag dat de hond zijn tanden ontblootte richting Jayden.
"Bandit, ophouden jij," siste Jack de hond toe, al wist hij dat hij dat nooit af zou leren.
"Sorry, hij is soms een beetje té waaks," zei Jack nu tegen Jayden. Al leek Jayden niet bepaald bang voor Bandit.

Ryan Marston

Jack reageerde eigenlijk bijzonder enthousiast, waardoor Ryan even glimlachte. Hij had het duidelijk niet verwacht, maar het deed hem ergens toch wel goed. ‘Nou, eigenlijk zou het wel fijn zijn. Ik loop aardig achter…’ zei hij tegen hem. Doordat hij nu zo veel hier geweest was, liep hij ook echt achter. Bovendien vond hij het wel tijd om weg te gaan hier, hij vond het lastig om John en Amy onder ogen te komen na wat er tussen hem en Jayne gebeurd was. Hij wist dat het voor hun zelf niet zo’n probleem was, nu alles uitgesproken was tenminste, maar waarschijnlijk zou John er anders over denken. Jack sprak Bandit toe, waardoor Ryan even opzij keek naar de jongen. Zijn blik ging over hem heen, meteen werd zijn houding weer strakker en slikte hij even. Hij moest hier echt mee ophouden. Hij wantrouwde iedereen abnormaal erg en dat was eigenlijk niet echt iets voor hem. Normaal vond hij mensen niet aardig, maar nu reageerde hij echt heel erg extreem. Misschien omdat hij diep van binnen heel erg in de knoop zat met zichzelf, maar dat totaal niet kon uiten. Hij kon ook gewoon nergens mee omgaan. Hij klemde zijn kaken op elkaar om maar geen rotopmerking naar de jongen te maken, hij deed niets verkeerd, hij moest zich niet zo aanstellen. Hij ademde trillend in, hij voelde de woede in zijn lichaam gewoon oplaaien, om niets. ‘Ik ga even water halen, ik verga van de dorst. Ik neem voor jullie ook wel mee,’ zei hij kortaf, meteen daarna legde hij zijn spullen weg en liep hij weg. Het was beter als hij even wegging, even tot rust kwam, voor hij iets deed waar hij enorm veel spijt van kreeg. Daarom liep hij de boerderij in, naar de keuken toe om water te pakken. Toen hij daar Jayne en Emily zag staan slikte hij even. ‘Sorry, ik wilde jullie niet storen,’ mompelde hij.

Emily Armstrong

Jayne sloeg naar arm om haar heen, dat gaf haar troost. 'In een vlaag van woede heeft mijn vader onze moeder doodgeslagen,' gaf ze als antwoord op Jayne's vraag. 'Dat was het moment dat Jayden en ik zijn vertrokken. We zijn elkaar tussendoor nog een keer uit het oog geraakt. Op dat moment kwam Jayden op het criminele pad. Maar nu zijn we gelukkig weer bij elkaar,' zei ze toen en probeerde te glimlachen. Ja, ze was oprecht blij dat het eindelijk weer beter ging. Op dat moment kwam Ryan binnen lopen. Ze schrok even, ze had liever niet dat iemand anders haar in deze toestand zag. Zeker geen jongen.. Jayne vertrouwde ze wel, maar met jongens was het anders..

Jayden Armstrong

Jack en Ryan leken hem niet erg bij hun gesprek te betrekken, en dat vond hij wel best. Hij concentreerde zich op het schilderwerk. Eigenlijk vond hij het best fijn om aan het werk te zijn. Lekker in de buitenlucht op een rustige plaats. Ryan liep weg en zei dat hij water ging halen. Hij had ondertussen ook wel dorst gekregen. Hij legde zijn kwast neer en ging tegen de nog niet geschilderde muur zitten.
'Een pauze kunnen we wel gebruiken,' zei hij tegen Jack.

Jayne Marston

“Oh wat erg...” Fluisterde ze, aangezien hun vader hun moeder had doodgeslagen. Ze streek door de haren van het meisje heen.
“Maar goed dat jullie weg zijn gegaan.” Mompelde ze zacht. Ze waren elkaar tussendoor kwijtgeraakt en op dat moment was Jayden op het verkeerde pad geraakt.
“Doet hij je nu niets meer?” vroeg Jayne, op de een of andere manier voelde ze een sterke drang om het meisje in bescherming te nemen. Zo had ze ook de drang gehad om Ryan te helpen, zo was ze nu eenmaal.
Ryan kwam binnen lopen en ze merkte dat Emily schrok. Hij wilde wat drinken pakken en ze knikte, ze pakte gauw drie glazen en ze vulde een kannetje met water.
“Alsjeblieft.” Zei ze zacht.

Ryan Marston

Ze schrok van hem, daardoor kneep hij zijn ogen iets samen en keek hij haar doordringend aan, al was zijn blik rustig en ontspannen. Hij glimlachte zwakjes naar haar. ‘Ik wilde je niet laten schrikken, het is nergens voor nodig. Ik weet dat iedereen van zichzelf zou zeggen dat hij te vertrouwen is, maar ik ben dat wel, geloof ik,’ zei hij tegen haar. Hij zag dat Jayne water voor hem pakte, maar zijn aandacht was nu even bij Emily. ‘Ik ben de sheriff van Armadillo, Emily. Zolang je hier bent, kan je bij mij terecht voor hulp, of wat dan ook.’ Zei hij nog. Misschien liet dat zien dat ze echt niet bang voor hem hoefde te zijn, al begreep hij het wel. ‘Al denk ik dat je genoeg hulp kunt krijgen van Jayne. Waarschijnlijk had je het niet beter kunnen treffen dan hier naar toe te komen, deze mensen staan altijd voor iedereen klaar, soms is het niet te geloven.’ Zei hij zacht. Hij keek even op naar Jayne. ‘Ze is geweldig in het helpen van mensen, ik mag haar dankbaar zijn,’ voegde hij er aan toe. Hij deed duidelijk heel erg zijn best om vriendelijk te zijn, maar dit kwam dan ook recht uit zijn hart. Hij kon het wel, het lag er maar net aan hoe iemand zich gedroeg tegenover hem. Hij pakte het water dankbaar van Jayne aan en hij glimlachte even naar haar.

Jack Marston

Ryan liet weten dat hij het eigenlijk wel fijn zou vinden als Jack zou komen helpen, omdat hij aardig achter liep met zijn werk. Jack glimlachte weer even naar hem.
"Ik ga zo wel met je mee. Desnoods slaap ik vannacht dan wel ergens in Armadillo," zei Jack nu. Hij likte even langs zijn lippen en merkte dat hij dorst had. Alsof Ryan zijn gedachten kon lezen liep hij ineens weg met de mededeling dat hij dorst had en drinken ging halen, ook voor hen. Jack keek hem even na en staakte toen ook zijn werk. Hij sloot de verfpot en legde de kwast weg. Daarna ging hij naast Jayden zitten tegen de muur die nog niet geschilderd was. Bandit ging even verderop in de schaduw liggen, languit.
"Zeker," antwoordde Jack toen Jayden zei dat ze wel een pauze konden gebruiken. "We schieten al aardig op," liet hij daarna tevreden weten. Hij keek even om zich heen naar wat nog gedaan moest worden. Het zag er al een stuk beter uit. Als het weer helemaal opgeknapt zou zijn, zou het net nieuw klinken. Zijn vader zou er waarschijnlijk wel erg blij mee zijn.
"Hoe komen jullie hier, eigenlijk?" vroeg Jack nu nieuwsgierig aan Jayden. Hij had wel gemerkt dat Jayden een gesloten persoon was, maar misschien wist hij hem wat meer aan de praat te krijgen. Misschien ging hij dan ook wel meer ontspannen, als hij merkte dat Jack geen kwaad in zich had. En een beetje afleiding deed Jack ook wel goed.

Emily Armstrong

'Bedankt,' zei ze tegen Ryan die sheriff van Armadillo bleek. Het voelde fijn eindelijk eens mensen om zich heen te hebben die zich werkelijk om haar bekommerde, afgezien van Jayden.
'Sorry ik moet jullie helemaal liet lastig vallen met onze problemen,' zei ze toen in een vlaag van schuldgevoel. Dat was altijd hetgeen van volgde na verdriet. Hoewel ze zich verontschuldigde voelde ze zich opgelucht dat ze bij hun terecht kon. En zeker nu ze wist dat Ryan sheriff was. Dat gaf haar een extra veilig gevoel. Ze glimlachte naar hem.

Jayden Armstrong

Hij zat naast Jack die nu tegen hem begon te praten. Hij vroeg hoe ze hier waren gekomen. Hij ademde even diep in. Hij had niet echt behoefte hem over zijn verleden te vertellen. Toch kon hij niet gaan liegen. Hij wist niet wat Emily zowel tegen Jayne vertelde. En bovendien moest hij proberen hun vertrouwen in hem te winnen. Hij schraapte zijn keel even en begon toen met veel moeie te praten.
'We zijn vertrokken toen onze vader onze moeder had vermoord, de klootzak,'. Hij baalde zijn handen tot vuisten terwijl zijn woede steeg.
'Ik ben een tijd alleen op pad geweest.' Hij twijfelde even.
' ..een slecht pad,'. Voegde hij er toch aan toe.
'Sinds aan paar maanden zijn we weer samen.' Hij keek Jack weer aan.

Jack Marston

De vraag die Jack stelde leek wel bij Jayden aan te komen, maar hij leek er lichtelijk van te schrikken en leek zich even voor te moeten bereiden op het geven van een antwoord. Jack keek hem gewoon rustig aan, hij was totaal niet opdringerig en wist hoe moeilijk het kon zijn om te praten over dingen die je eigenlijk achter je zou laten.
Op een gegeven moment begon Jayden te vertellen dat ze vertrokken waren toen de vader van Emily en Jayden hun moeder had vermoord. Jayden vloekte en balde zijn handen tot vuisten. Jack hoopte maar dat hij niet een al te pijnlijk onderwerp had gekozen en dat hij straks volledig zou flippen. Al viel het nog wel mee.
Jayden vertelde dat hij een tijd alleen op pad was geweest en op het slechte pad was geraakt. Daarna zei hij dat ze sinds een paar maanden weer samen waren.
"Dat klinkt.. Niet heel fijn.." sprak Jack zachtjes. "Sorry dat ik erover begon. Ik wist niet.." Hij schudde zijn hoofd even. "Het is goed dat jullie weer samen zijn en dat je weer op het goede pad bent. Ik weet zeker dat het straks alleen nog maar beter gaat als je werk vind en een vaste woonplaats.. Hier zullen jullie vast ook wel even kunnen blijven, als mijn vader niet al te wantrouwend gaat doen als hij weer beter is.." Jack glimlachte even waterig. Normaal gesproken irriteerde hij zich weleens aan het wantrouwen van zijn vader, hoewel hij het ook wel begreep. Maar nu leek hij zelfs dát te missen. Hij hoopte vurig dat het allemaal goed zou komen. Hoe moest het anders verder? Met de boerderij? Ze konden niet voor altijd hulp hebben en Jack was ook niet van plan om zelf hier weer volledig te gaan wonen en werken.. Jack zuchtte even zachtjes en staarde nu voor zich uit.

Jayne Marston

Ryan sprak gelukkig op lieve toon tegen het meisje, daar was ze hem wel dankbaar voor. Hij was niet bot tegen haar en gaf aan dat ze voor hulp bij hem terecht kon. Daarna namen zijn woorden een andere wending, namelijk dat ze het niet beter had kunnen treffen bij hun thuis op de boerderij. Hij keek haar even aan en door zijn woorden glimlachte ze.
Hij vond haar geweldig in het helpen van mensen en hij was haar dankbaar. Daarna pakte hij het water aan. Ze glimlachte weer. “Dank je, Ryan.” Zei ze zacht tegen hem, Jayne met een mond vol tanden, dat kwam niet vaak voor...
Emily bood haar excuses aan en daardoor keek Jayne haar weer aan. “Dat is toch nergens voor nodig, Emily? Het is vaak fijn om iemand te vertellen hoe je je voelt, we begrijpen het allemaal heus wel.” Vertelde Jayne haar.

Ryan Marston

Hij grijnsde even door Jayne, het was leuk dat ze overdonderd leek te zijn door wat hij zei. Daarna keek hij weer naar Emily, zijn grijze ogen waren strak op haar gericht, maar nog steeds had hij een glimlachje op zijn gezicht staan. ‘Het maakt echt niets uit. Wij zijn wel wat gewend en we willen graag helpen.’ Zei hij zacht. Hij wilde haar ook wel helpen, hij had gewoon nog wat meer moeite met haar broer. Die zou zich moeten bewijzen, maar dat kwam ook wel. Dat had gewoon even tijd nodig, veel tijd. Hij moest er gewoon voor zorgen dat hij zichzelf een beetje onder controle hield, maar hij was nu weer een stuk rustiger dan hij net was geweest, zo ging het wel redelijk. Hij haalde een hand door zijn haren heen en daarna keek hij even naar het water in zijn handen. ‘Nou, ik zal ze maar wat te drinken gaan brengen, ik zie jullie zo wel weer,’ zei hij glimlachend.

Emily Armstrong

Ze wist dat haar verontschuldiging eigenlijk nergens op sloeg, maar het flapte er ineens uit.
'Ik ben jullie heel erg dankbaar,' zei ze toen ze zichzelf weer een beetje had herpakt.
'Ik heb ook wel zin in een pauze? Zullen we de jongens even vergezelschappen?' zei ze nu met een glimlach richting Jayne toen Ryan alweer was weggelopen. Zo kon ze ook even kijken hoe het met Jayden ging.

Jayden Armstrong

Jack bleef kalm en luisterde aandachtig. Hij had schijnbaar niet verwacht dat het een zeer kwetsbaar onderwerp was, en dan had hij enkel nog maar de grote lijnen verteld, dieper wilde hij ook niet gaan. Het was eigenlijk al heel wat dat hij zover was gekomen. Zijn handen had hij nog steeds tot vuisten gebaald.
'Als ik die klootzak nog eens in handen krijg,' bromde hij. Zijn ogen stonden fel.
Jack verontschuldigde zich. Hij keek hem aan en ademde even diep uit om de woede eruit te laten. Jack vertelde dat ze hier waarschijnlijk wel konden blijven, afhankelijk van zijn vader. Hun vader was hier dus nog wel. Hij was ziek begreep hij eruit. Een vlaag van nieuwsgierigheid ging over hem heen. Wat voor vader zou dat wezen? Vast een aardige vent als hij zulke kinderen had. Toch vroeg hij er niks over aan Jack. Hij zal hem vanzelf wel een keer zien.

Jayne Marston

Ryan wilde eigenlijk al weggaan tot Emily met het idee kwam dat ze wel met z’n allen wat konden gaan drinken. Jayne knikte. “Een heel erg goed idee.” Was ze het met haar eens. Ze opende het kastje weer en haalde er nog twee glazen uit. Daarna keek ze triomfantelijk naar Ryan, weer helemaal hersteld.
“Kom.” Zei ze vrolijk tegen Emily en ze pakte haar hand vast om zo naar buiten te lopen. Bandit kwam al kwispelend dichterbij en ze begroette het dier met veel enthousiasme, soms zou je echt denken dat ze nog een klein kind was.

Ryan Marston

Hij bleef bij de deur staan toen hij hoorde dat ze meekwamen, hij draaide zich om, precies op dat moment pakte Jayne twee glazen en de blik die ze hem gaf zorgde voor een grijns op zijn gezicht. ‘Ik weet nog genoeg dingen te zeggen om jou stil te krijgen hoor,’ zei hij plagend tegen haar. Van de spanning die hij eerst had gehad was niets te merken. Hij wist niet precies hoe het kwam, maar op de een of andere manier konden ze er voor zorgen dat hij ontspande, terwijl hij bij andere mensen juist het tegenovergestelde had. Het maakte ook niet echt uit. Hij zag dat Jayne Emily vastpakte, ze liepen naar buiten en Bandit kwam al naar hun toe. Door wat Jayne deed schudde hij zijn hoofd, maar toch bleef hij glimlachen, eigenlijk vond hij het wel leuk om te zien. Ze was nogal enthousiast. Zijn blik ging even naar Jack en Jayden, die ook al niets meer stonden te doen. Hij ademde langzaam in en hij keek weer weg, nu moest hij er nog voor zorgen dat hij zo vrolijk en ontspannen bleef.

Amy Marston

Het ging al een tijdje erg goed met John en haar twee kinderen. Eigenlijk had ze er nu zelfs twee kinderen bij, aangezien Jayden en Emily vaker over de vloer kwamen. Ze had de twee ook een slaapplek aangeboden, boven de paardenstallen. Ryan kwam ook vaak, maar die had natuurlijk ook zo zijn verplichtingen in het dorp. Met een glimlach keek ze nu naar de ondergaande zon op de droge vlakte, de lucht kleurde oranje, rood en geel, het was een prachtig gezicht en ze werd er rustig van. Het kalmeerde haar.
Tot ze ineens een zorgwekkend geluid hoorde, ze spitste haar oren en liet haar hand naar haar revolver glijden, gealarmeerd keek ze om zich heen, ze zag niets. Het kwam vast uit het bos dan... Het leek op hulpgeroep van een dier. Misschien moest ze het beest dan maar uit zijn lijden verlossen als het echt zowas. Met haar revolver in haar handen liep ze sluipend weg van het erf, in de richting van het bos. Het was een paard, ze hoorde het heel erg duidelijk. Zodra ze dichterbij kwam, zag ze een spierwit beest, al was het dier niet spierwit meer, eerder besmeurd met modder. Het zat vast in een moeras, maar was zo in paniek dat hij alleen maar verder zakte. Ze zag heel erg goed dat het dier vol vechtlust zat, dit dier kon ze toch niet afmaken?
Ze rende daardoor terug naar de boerderij.
“John! Jack! Jayne!” Riep ze, de namen van haar familieleden.
“Ik heb jullie hulp nodig, er zit een paard vast!” Zodat ze niet meteen in paniek zouden schieten en denken dat er wat met haar aan de hand was. Ze moesten opschieten.

John Marston

Het ging de laatste tijd alweer een stuk beter met hem gelukkig. Hij was nog niet volledig hersteld, maar het scheelde niet veel. Alleen zijn conditie kon nog iets beter, maar hij hoefde toch geen marathon af te leggen.
John was bezig met de paarden naar binnen halen toen hij ineens Amy hoorde roepen. Direct stopte hij waarmee hij mee bezig was en rende hij de stallen uit. Amy riep er nog achteraan dat er een paard vast zat. Dat stelde John toch wel iets gerust. Hij had het erger gevonden als Amy in de problemen zat. John rende richting Amy en keek om zich heen. Vanaf de plek waar ze nu stonden kon John het paard net aan zien. Het dier viel op door zijn witte kleur. John keek Amy nog even kort aan en rende toen op het paard af. Een paar meter voor het dier stopte hij en pakte hij zijn lasso. Hij stapte voorzichtig stapje voor stapje naar voren om dichterbij het paard te komen. Drijfzand was gevaarlijk, je kon het niet goed zien en als je erin zat was je vaak al te laat. Hoe meer je spartelde, hoe sneller je dieper zou zakken.
"Rustig, vriend, rustig.." probeerde John het paard te sussen. Hij stapte nog een paar passen naar voren en probeerde bij het hoofd van het paard te komen.

Amy Marston

John was de enige die reageerde op haar hulpgeroep, dat betekende dus dat de rest niet thuis was waarschijnlijk, anders waren ze wel gekomen, ze hielpen elkaar hier altijd en overal, dus Jack en Jayne waren of jagen, of in Armadillo. Tenminste... Dat hoopte ze altijd. Ze was altijd bang dat haar kinderen gevaar liepen, het kon ook natuurlijk zomaar voorkomen, dat wist ze ook dondersgoed.
John rende haar richting op en samen gingen ze naar het paard, hij probeerde heel voorzichtig de lasso om het paard zijn hoofd te krijgen. Zelf maakte ze een touw vast aan een boom en liep achter het paard langs, zo konden ze het touw achter haar kont langstrekken, dan had ze extra steun om omhoog te komen.
“Ze is prachtig hé?” Vroeg ze nu met een glimlach aan John. “Ik vond het zonde om zo’n paard af te schieten, ik hoopte dat we hem kunnen helpen.” Glimlachte ze nu. John stelde het paard gerust, met een glimlach keek ze even toe. John was echt haar allergrootste liefde, ze was gek op hem, echt.

John Marston

Hij boog naar voren en wist het voor elkaar te krijgen zijn lasso om het hoofd van het paard te krijgen. Hij maakte er een soort nood halster van en stapte toen terug naar achteren. Amy liep om het paard heen en zorgde dat het touw achter de kont van het paard langs ging. Zo zouden ze niet alleen aan het hoofd trekken.
"Het is zeker een mooi dier," reageerde John op Amy, die zei dat ze prachtig was en dat ze het zonde vond om zo'n paard af te schieten. "Ik hoop ook dat we haar kunnen helpen. Gezien hoe ver ze in de modder zit, ligt ze hier al wel een tijdje. We zullen zien hoe het straks gaat."
John begon aan het touw te trekken, steeds iets harder. Het paard kwam iets in beweging, maar niet veel, en zakte daarna weer verder in de modder weg door de bewegingen. John klemde zijn kaken op elkaar en keek even om zich heen. Daarna floot hij op zijn vingers en probeerde het touw strak te houden zodat het paard niet verder weg zakte. Op een gegeven moment verscheen Spartan. John bond het touw aan Spartan vast en dreef de hengst voorzichtig naar voren. Dat ging gelijk al beter.

Amy Marston

John kon haar woorden beamen dat het een mooi dier was, ze glimlachte. Al was deze merrie in een benarde situatie, ze vond het toch fijn om met John samen te werken, dat had ze altijd al zo gevonden. Het was heerlijk om samen te zijn.
“Ja, ik denk dat ze hier ook al een poosje vast zit, ze beweegt ook niet meer zo flink, al is ze wel in paniek.” Dat duidde er waarschijnlijk op dat het dier moe was en al een tijdje vast zat.
Ze begonnen allebei met trekken, Amy trok uit alle macht en moedigde de merrie zachtjes aan. Na een tijdje hoorde ze John fluiten, ze keek op en wachtte op Spartan, aangezien die de enige was die op het fluitje van John zou reageren. Het dier verscheen en de merrie maakte zachte geluidjes, ze begon wat meer te spartelen. Ze wilde naar Spartan toe. Amy glimlachte en samen met Spartan en John kwam het dier er langzaam uit. De merrie stond te trillen op haar benen, maar ze ging meteen bij Spartan staan en drukte haar neus tegen hem aan.
Amy haalde opgelucht adem en glimlachte naar John. Dat hadden ze weer mooi voor elkaar.

Ryan Marston

Hij werkte al dagen vrij hard achter elkaar door, hij had ook wel wat in te halen. Vandaag had hij het gevoel dat hij weer helemaal bij liep en het was vrij rustig in Armadillo, dus besloot hij een ritje te maken met zijn nieuwe paard. Jayne had hem aangeraden rustig te beginnen met de hengst en dat deed hij dus ook, hij had het dier opgezadeld en eigenlijk ging alles vrij goed, nu reed hij door het bos. Het paard was alert, maar niet echt op een vervelende manier, al was het duidelijk dat het dier nog erg veel moest leren. Toen hij uit het niets een schot van een geweer hoorde, dook hij bijna automatisch in elkaar. Zijn paard reageerde daar alleen totaal anders op, het dier draaide half om en sprong daarna meteen de lucht in. Ryan kon net zijn evenwicht bewaren, maar toen hij nog een schot hoorde schoot het paard er zo hard vandoor dat hij hard op de grond klapte. Hij zag hoe het dier bleef rennen, toen hij zelf de grond raakte.

John Marston

Hij zag hoe het werkte: De witte merrie wist zich uit het drijfzand te krijgen en trillend bewoog ze zich richting Spartan. Spartan zette zijn nek er op en snoof toen de merrie haar neus tegen die van hem drukte. Daarna maakte hij een gek piepend geluid en gooide hij zijn voorbeen hoog in de lucht.
John pakte Spartan bij zijn manen en trok hem opzij. "Pas op, mafkees," lachte hij. Spartan protesteerde eerst lichtjes, maar bleef toen uit de buurt van de merrie. Hij begon wat te knabbelen op het gras onder zijn voeten. Toen de hengst dichtbij het drijfzand kwam joeg John hem snel weg, bang dat Spartan er ook in vast zou komen te zitten. Bokkend sprong Spartan nu weg, weer terug richting de boerderij.
John keek nu glimlachend op naar Amy. Dat de merrie buiten levensgevaar was, was nog niet zeker, maar ze was in ieder geval uit de blubber en ze zag er vrij levendig uit.

Amy Marston

Ze keek toe hoe Spartan op de merrie reageerde en ze schudde haar hoofd. John haalde hem bij de merrie vandaan en joeg hem daarna weg omdat hij te dicht bij het drijfzand kwam. Spartan vloog weg op zijn eigen eigenzinnige manier en de merrie wilde er achteraan.
“Ho, meisje, rustig maar...” Fluisterde ze tegen het dier, ze hield haar tegen en vlocht van het touw dat ze nog in haar handen had een halster. Niet heel netjes, maar ze konden de merrie ermee vervoeren, ze deed het om en keek met een glimlach naar John.
“Wat zijn we toch een geweldig team samen.” Glimlachte ze breed naar hem.
“Zullen we maar teruggaan? Ik hoopte dat als deze merrie goed herstelt, ze misschien wel een goede moeder is voor een veulen van Spartan.” Vertelde ze met twinkelende ogen. Ineens zag ze haar dochter in een razend tempo op hun afkomen met haar paard.
“Ryan is in gevaar!” Riep ze haar ouders toe, zonder af te remmen. Jayne had namelijk wel het paard gezien wat ze aan Ryan had verkocht, maar Ryan zelf niet. Het dier was samen met Spartan teruggekomen. Jayne reed in de richting van het bos en keek goed om haar heen of ze Ryan zag.

Ryan Marston

Hij was half bij bewustzijn en half bewusteloos, soms zakte hij wat weg en soms werd hij weer helder. Hij probeerde te ontdekken of hij grote wonden had, maar zodra hij met zijn hand over zijn been heen gleed dook hij in elkaar van de pijn. Hij probeerde iets overeind te komen en hij trok de kapotte stof van zijn broek wat aan de kant. Daar zag hij een flinke wond, waarschijnlijk veroorzaakt doordat zijn bovenbeen gebroken was op een akelige manier. Hij liet zich weer op de grond zakken, daar ging de hoop om hier alleen nog weg te kunnen komen. Hij merkte dat hij weer weg begon te zakken, maar hij dwong zichzelf half wakker te blijven. Iemand had geschoten, daardoor was zijn paard er vandoor gegaan. Als diegene in de buurt was, moest hij zichzelf kunnen beschermen.