Medieval Times

Lolita Samira

Pas toen Leroy begon met praten, keek ze naar hem op. Met moeite hield ze haar ogen open en keek ze naar hem. Haar pupillen draaiden continu weg, ze kon zich nergens meer op focussen. Ze begon echt heel erg bang te worden en tranen liepen over haar gezicht. Wat nu als ze het niet redde? Dan zou ze drie geweldige kinderen achterlaten en een hele bijzondere man. Een man waarvan ze ongelooflijk veel hield. Ze pakte zijn polsen stevig beet en voelde zijn lippen op de hare. Op dat moment kneep ze zijn polsen haast fijn en zette ze haar nagels in zijn huid. Ze zette nog een keer kracht en hoorde de baby huilen, ze keek nog even naar Leroy met een verdoofde, maar gelukkige blik in haar ogen. Haar handen vielen van zijn polsen af en ze lag daarna bewegingsloos in het bed. Het kindje was inmiddels al beetgepakt door de dienstmeisjes en werd uitgebreid verzorgd. Lolita leek niet meer te ademen en haar hart leek ook gestopt te zijn. Toch leefde ze nog, heel klein en heel fragiel binnen in haar. Haar krachten had ze nog en haar vasthoudendheid om bij Leroy te blijven, zorgde ervoor dat haar lichaam als een razende tekeer ging om te overleven. Alleen was dat onzichtbaar voor de buitenkant. De dokter dacht, na even haar pols te hebben gevoeld, dat ze dood was. Eerbiedig legde hij een deken over haar heen. Schuldig keek hij naar Leroy, het geluid van een huilende baby was op de achtergrond te horen. De dokter had tranen in zijn ogen. Lolita was een bijzondere vrouw en ze had bijzondere dingen gedaan met Leroy. Ze had ervoor gezorgd dat hij weer echt ging leven en ze was vreselijk geliefd bij het volk, bij iedereen eigenlijk... "Het spijt mij, koning, dat ik niet meer dan mijn best kon doen. Ik dacht echt dat ze het zou halen..." Klonk de stem van de dokter heel zacht.

Koning Leroy Fullbright

Eigenlijk maakte alles hem alleen maar ongeruster. Dit kon toch niet zo mis gaan? Hij zag de tranen over haar gezicht heen lopen, hij had zijn handen weer om haar gezicht heen gesloten. Toen ze zijn polsen vastpakte voelde hij haar nagels in zijn huid, meteen daarna hoorde hij een baby huilen, maar de greep van Lolita op zijn armen leek weg te vallen. Hij zag haar blik, een blik die hem eigenlijk brak. Hij keek niet eens naar het kind, hij staarde alleen maar naar Lolita. De dokter legde een deken over haar heen, maar hij bleef naar haar kijken. Hij voelde zo vreselijk veel woede in zijn lichaam, zo veel ongecontroleerde emoties. De dokter zei dat het hem speet, dat hij echt gedacht had dat Lolita het zou halen. Leroy voelde de neiging om de man helemaal in elkaar te slaan, hij voelde zoveel woede dat hij zichzelf amper herkende. Toch deed hij niets, hij staarde alleen maar naar de man. In zijn blik was eigenlijk niets te zien, hoewel hij van binnen helemaal gek werd. Hij legde heel even zijn hand op de hand van Lolita, die onder de deken vandaan kwam. Misschien verdiende hij het geluk gewoon niet. Misschien werd hij toch gestraft voor alles wat hij gedaan had. Hij mocht dit niet, hij mocht geen goed leven hebben, hij mocht niet van een vrouw houden. Hij liep naar het raam, hij staarde naar buiten. Hij hoorde de baby huilen, hij hoorde de zachte stemmen van de mensen in de kamer. Hij staarde alleen maar voor zich uit. Hij hoorde voetstappen achter zich, daarna werd er gevraagd of het met hem ging. Hij draaide zich om, zijn blik was kil, verwrongen van emotie. Hij haalde uit, hij ramde de dokter vol in zijn gezicht, er lag een hoop kracht in. Het was lang geleden dat hij iemand zo geslagen had. Toch leek het bijna op te luchten. De man krabbelde overeind, eigenlijk realiseerde Leroy zich al direct dat dit echt niet kon. Dit kon hij gewoon niet doen. ‘Het spijt mij heel erg….’ Zei hij meteen, terwijl hij de man overeind hielp. Hij liep weer naar het bed toe, hij ging weer op de stoel zitten en hij leunde met zijn hoofd in zijn handen. Hij was gewoon wanhopig. Hij wist niet wat hij moest doen. Het voelde vreselijk, echt vreselijk. Hij zou er ook nu direct een einde aan kunnen maken. Jay zou het heel moeilijk krijgen, maar misschien redde hij het wel. Leroy had het ook gekund en Jay had Esmeralda nog. Hij zuchtte diep, hij was nu al zo overstuur en het leek nog niet eens echt tot hem door te dringen.

"Mensen" hahaha xd

Ze waren druk bezig met het verzorgen van het kindje. De dienstmeisjes waren wel wat bedrukt door de stemming en door de sfeer, maar het kleine jongetje was schattig, ontzettend schattig. Een van de meisjes hield hem in haar armen, het kindje trok heel erg naar het lichaam van Lolita toe. Ze liep er voorzichtig naartoe en het kindje nestelde zich tegen zijn moeder aan op haar borst. Hij zweeg en wanneer het dienstmeisje hem weer opnieuw op wilde pakken, liet hij haar iets zien, een klein stukje van de toekomst, een trouwerij. Geschokt keek ze naar Leroy en daarna naar de dokter. "Ze is niet dood." Fluisterde het meisje vol verbazing. "Ze leeft... Ik weet het zeker, haar zoontje liet het zien." Lolita had van te voren heel erg duidelijk gemaakt wat het kindje van haar en Leroy kon. Hij kon heldere beelden doorgeven van de toekomst of van het verleden, dingen die bijzonder waren. Doordat lolita dit aan iedereen gemeld had, kwam het niet als een verrassing voor het dienstmeisje.
De dokter kwam door haar woorden dichterbij en voelde opnieuw de pols van Lolita. Hij veegde langs zijn bebloede neus. Leroy had hem echt vol geraakt. "Ik voel geen pols, het kind heeft het vast mis." Zei hij

Koning Leroy Fullbright

Hij kon niet eens opkijken naar het kind, het zorgde er alleen maar voor dat hij nog emotioneler werd, dat hij nog meer pijn had en dat zou vreselijk gevaarlijk zijn nu. Alles kon teveel zijn, hij wist tot hoe veel dingen hij in staat was, daarom vocht hij er ook zo erg tegen. Hij kon het kind alleen niet meer ontwijken toen een dienstmeisje de baby bij het lichaam van Lolita zette. Hij wilde eigenlijk zeggen dat hij het niet wilde, maar hij vond dat hij dat niet kon maken. Hij probeerde het maar gewoon te negeren en hij staarde naar de grond. Toen het dienstmeisje opeens uit het niets zei dat Lolita niet dood was, keek hij warrig op. Ze zei dat ze zeker wist dat Lolita leefde, het kind liet het zien. Leroy keek daardoor weer naar Lolita, de dokter voelde haar pols, maar zei dat het kind het mis had. Lolita was dood. Hij kwam weer overeind en hij legde zijn hand tegen het gezicht van Lolita aan. Hij streelde met zijn vingers langs haar wang, daarna ging hij weer zitten. ‘Ze is dood… dit maakt het voor mij niet echt makkelijker. Hou voortaan je kop als je zulk soort pijnlijke dingen zegt…’gromde hij, het klonk vol ingehouden woede, maar zo voelde hij zich ook. Dit verbitterde hem helemaal, het maakte hem weer vreselijk hard en kil. Hij keek weer op naar de dokter, het bloed liep over het gezicht van de man heen. Het speet Leroy echt, maar op dit moment leek hij zichzelf echt niet onder controle te hebben. Helemaal niet. Hij pakte de hand van Lolita weer vast en hij staarde weer naar de grond. Hij wilde niemand laten zien hoe veel pijn hij echt had, hij kon zich niet laten gaan. Hij zou zelfs in staat zijn om het kind te doden. Hij wist het heel goed.

Dienstmeisje

Verward keek ze van de een naar de ander. Het kind kon het toch niet mis hebben? Het zag toekomstbeelden en als hij Lolita in een trouwjurk zag, naast Leroy, dan zouden ze zeker weten gaan trouwen. Ze dook wat ineen, ze was op haar hoede voor de koning. Wanneer hij de hand van Lolita pakte, liet het kindje een kreet horen en legde hij zijn hand op die van Leroy, hij keek hem diep in zijn ogen aan, zijn kleur ogen was precies hetzelfde als die van Leroy. Hij liet Leroy de trouwerij zien, de prachtige jurk van Lolita, maar vooral haar stralende gezicht, haar verliefde en gelukkige blik als ze naar Leroy keek. Daarna werd het beeld pikzwart en liet hij de stem van zijn moeder horen: "Ik blijf voor altijd bij je... Ik ben er nog, echt. Ik hou van je... zorg nu even goed voor ons kindje, hij heeft me niet gedood." Klonk er heel zacht en galmend door het hoofd van Leroy.

Koning Leroy Fullbright

Hij had zijn ogen gesloten, hij deed alles om het verdriet te negeren. Toen hij opeens een heel zachte aanraking voelde opende hij zijn ogen. Hij keek recht in het gezicht van de baby, het kind dat Lolita vermoord had. Hij voelde woede oplaaien en hij wilde net aan het dienstmeisje vragen of ze het kind alsjeblieft weg wilde brengen, toen er iets gebeurde. Hij zag hetzelfde als het dienstmeisje gezien had. De trouwerij, het gezicht van Lolita. Het werd opeens zwart, hij hoorde de stem van Lolita door zijn hoofd galmen. Hij was compleet in de war nu, hij keek weer naar haar lichaam, het kon niet. Ze was dood. De verwarring maakte hem helemaal gek, maar uiteindelijk pakte hij heel voorzichtig het kind op en hield hij de jongen tegen zijn borstkas aan. Hij hield het gewoon niet vol, de tranen liepen over zijn bleke gezicht heen. Hij voelde zo veel haat voor het kind, maar toch ook zo veel liefde. Maar nu was hij gewoon echt helemaal in de war, hij wist niet wat hij moest geloven, hij kon toch zelf zien dat Lolita dood was? Dat was het ergste dat hem kon gebeuren.

Kindje

Hij werd tegen zijn vader aangetrokken. Hij huilde niet, hij zt doodstil in de armen van zijn vader, alsof hij hem de kans gaf om even uit te huilen. Na een tijdje liet hij alle mooie herinneringen zien die hij zelf aan zijn moeder en vader had. Hoe ze af en toe over de dikke buik gebogen zaten, hun zachte en lieve woorden en het idee dat hij zich ook echt geliefd voelde. Het jongetje had zijn ogen gesloten en viel uitgeput tegen zijn vader in slaap.
De dokter voelde opnieuw de pols van Lolita. "Ze leeft inderdaad nog." Mompelde hij zachtjes. "Het is heel zwak, maar ik voel haar hartslag. Ze heeft maar heel weinig slagen. Ik denk dat ze er wel weer bovenop kan komen. Ze vecht voor u, mijn koning." Sprak de dokter vol bewondering tegen Leroy. Het was maar heel zelden dat er iemand zo vreselijk sterk was. Lolita had dat al wel laten zien doordat ze Leroy er haast weer bovenop had geholpen, maar nu bewees ze zichzelf toch weer.

Koning Leroy Fullbright

Het kind was helemaal stil, terwijl Leroy zacht huilde. Toen hij opeens van alles voor zijn ogen zag, voelde hij hoe langzaam de haat en de woede verdween. Hoe kon hij zijn eigen kind nou zo haatten? Dat ging gewoon niet. Hij hield van het kindje, heel veel. De baby viel langzaam in slaap, Leroy bleef hem stevig vasthouden, opeens zei de dokter dat ze nog leefde. Hij wist meteen dat het over Lolita ging. Hij keek op naar de man, er kwam even een zwakke glimlach op zijn gezicht te staan. ‘Ze vecht altijd voor mij…’ zei hij, zijn stem klonk breekbaar. Hij kwam voorzichtig iets overeind en hij legde het kind tegen Lolita aan, zonder hem wakker te maken. Hij trok de deken iets over hem heen, zelf pakte hij weer de hand van Lolita vast. Nog steeds voelde hij zich afschuwelijk, dit waren hele erge emotionele schommelingen, waardoor hij zich weer machteloos en labiel voelde, maar hij realiseerde zich alleen nog maar meer hoe veel hij van Lolita hield. Hij gleed zacht met zijn vingers over de wang van zijn zoon, daarna deed hij hetzelfde bij Lolita. Hij legde zijn hoofd op het bed neer en hij ademde langzaam in, hij was echt uitgeput, maar hij dacht er niet eens aan om te gaan slapen.

Dokter

Hij zag de glimlach van Leroy en knikte hem vriendelijk toe. "Ze is heel erg dierbaar, niet alleen voor u, voor ons allemaal. Dit is de enige vrouw die wij perfect vinden als onze koningin, als uw vrouw. Ze is ontzettend bijzonder." Vertelde de dokter zacht en hij keek naar het gezicht van Lolita. De baby had zich dicht tegen haar aan genesteld en sliep rustig door. Leroy wilde waarschijnlijk dichtbij ze blijven. "Zodra u iets nodig heeft, zullen we komen om u te helpen. Dan laten we u nu alleen." Leroy had even de tijd nodig om op adem te komen. Langzaam druppelde iedereen de kamer uit.

Koning Leroy Fullbright

Door wat de dokter zei, keek hij de man dankbaar aan. Hij had nog nooit iemand zoiets horen zeggen en hij vond het echt geweldig om te horen. Hij dacht er zelf precies hetzelfde over, maar hij vond het echt wel belangrijk wat het volk van hem dacht, of van hun relatie, of van wat hij deed. Hij was blij dat iedereen nu positief naar hun keek, écht positief. Wat de man nu zei, was duidelijk oprecht. De man gaf aan dat ze zouden komen zodra hij hulp nodig had, dat ze hem nu alleen zouden laten. Hij knikte even en bedankte de nam, nu had hij al helemaal spijt dat hij hem zo hard geslagen had, de man was hartstikke betrokken. Zodra iedereen weg was, kwam hij weer overeind. Hij was zo verschrikkelijk onrustig, hij snakte naar alcohol en dat was een vreselijk gevoel. Hij bleef weer stilstaan bij het bed, na een paar seconde besloot hij ook maar gewoon naast haar te gaan liggen. Dat was waarschijnlijk het enige dat hem nu een beetje rustig zou houden. Hij ging heel voorzichtig naast Lolita en het kindje liggen, hij pakte haar hand weer vast en hij ademde diep in.

Esmeralda Samira

Jay zei helemaal niets verder, hij sloeg zijn arm om haar middel heen en ze keek hem even dankbaar aan. Ze voelde hoe zijn vingers over de stof van haar jurk gleden en ze kalmeerde helemaal. Juliette begreep het, dat zei ze tenminste en ze glimlachte vriendelijk naar hen. Esmeralda kreeg een twinkeling in haar ogen. “Zullen we anders met z’n drieën wat leuks gaan doen?” Vroeg ze nu, ze wilde zichzelf openstellen voor Juliette, laten zien dat ze wel sociaal was en dat ze het heus wel aankon. Ineens kwam er een bediende bij hen langs. Ze keek naar Esmeralda en Jay. “Liefjes, Esmeralda’s moeder is bevallen van een zoontje. Jullie hebben er een broertje bij, maar je moeder is wel heel erg ziek, Esmeralda. Ze had het bijna niet overleefd.” Fluisterde ze zacht tegen het meisje en tegen Jay. Esmeralda trilde daardoor lichtelijk. “Oh…” Mompelde ze haast in shock. “Gaan we ernaartoe, Jay? Ik wil bij mijn moeder kijken, ik wil niet dat ze dood gaat.” Zei ze met een trillende stem tegen haar vriendje.


Oh, en waar is Duke ineens heen? XD Die ging ook naar het kasteel haha


Baltasar Khan

Hij zag hoe ze de deur opendeed en even knipperde met haar ogen. “Ik-euh..” Begon hij stamelend, soms kon hij echt niet uit zijn woorden komen, soms was hij echt een beetje klungelig. Chayenne keek langs Carmen heen wie er voor de deur stond en ze grinnikte zachtjes daardoor. Ze liep daarna stilletjes weg en besloot de paarden te verzorgen. “Deze zijn voor jou, Carmen.” Zei hij uiteindelijk en hij drukte de bos bloemen in haar armen. Zijn hoofd liep wat rood aan en hij gleed met zijn hand door zijn haren heen. “Hoe gaat het met je?” Vroeg hij daarna aan haar. Hij wilde wel heel erg graag weten hoe het met haar was.

Jay Fullbright

Hij vond het eigenlijk echt leuk dat Esmeralda zo aardig deed. Dit was hoe hij haar kende. Hij wist wel dat ze jaloers was, maar hij vond niet dat het nodig was, hij zou toch alleen van haar houden en hij vond het gewoon leuk om met iedereen te praten, zo deed hij gewoon met iedereen. Toen er opeens een bediende vertelde dat Lolita bevallen was, maar dat het heel slecht ging, vroeg Esmeralda met trillende stem aan hem of ze er heen gingen. ‘Ja, natuurlijk,’ zei hij zacht. Hij keek even naar Juliette. ‘Sorry voor alles, we zien je vast wel weer,’ zei hij nog, maar daarna trok hij Esmeralda al mee naar de kamer waar Lolita lag. Hij stormde gewoon naar binnen, hij klopte niet eens aan. Hij liet Esmeralda los en hij keek naar het bed, hij zag dat zijn vader iets overeind kwam. Hij glimlachte wel, maar Jay kon heel goed zien dat zijn vader heel erg verdrietig was. ‘Kom maar dichterbij hoor, dan kunnen jullie hem zien…’ zei Leroy zacht, waardoor Jay opzij keek naar Esmeralda. Hij wilde haar voor laten gaan.

Carmen Samira

Ze keek even om naar Chayenne, ze zag het meisje heel snel weggaan, waardoor Carmen even grijnsde. Baltasar zei uiteindelijk dat de bloemen voor haar waren, hij leek zich nogal ongemakkelijk te voelen. Hij vroeg hoe het met haar ging. ‘Kom maar binnen,’ zei ze tegen hem, waarna ze de deur achter hem sloot en de woonkamer inliep. ‘Het gaat wel goed…’ gaf ze antwoord op zijn vraag. Ze bekeek de bloemen even, het was heel lief van hem. ‘Al verveel ik mij dood. Ik snap niet hoe mensen zo kunnen leven…’ voegde ze er wel aan toe. Het ging wel goed, al voelde ze zich eenzaam en was ze heel blij dat Chayenne er was. Maar ze mistte het werk, het trainen, eigenlijk mistte ze alles gewoon. Maar als ze dan ook maar één seconde aan Reth dacht, dan wist ze ook weer dat het veel beter was om hem niet meer te zien. Ze zette de bloemen in een vaas en ze liep richting de bank. ‘Ze zijn heel mooi, lief van je…’ bedankte ze hem. ‘Maar, hoe is het met jou?’

Euh, die loopt ergens rond xd

Esmeralda Samira

Ze werd door Jay meegetrokken naar de slaapkamer van Leroy en haar moeder. Ze liepen naar binnen toe en daarna werd ze los gelaten. Leroy kwam wat overeind en glimlachte een beetje. Ze mochten dichterbij komen, dan konden ze hun broertje zien. Eigenlijk was het heel erg raar, ze was bijna de zus van Jay, toch hadden ze geen familiebanden met elkaar. Het was raar dat het zo gelopen was. Esmeralda kwam voorzichtig dichterbij en ging dichtbij haar moeder zitten. “Gaat het wel goed met mama?” Vroeg ze heel erg zacht en voorzichtig aan Leroy. Daarna keek ze naar het jongetje en ze glimlachte. Het was een ontzettende mooie baby en hij lag nu te slapen. Heel voorzichtig streek ze langs zijn wangetje. “Ons kleine broertje, Jay.” Zei ze zacht tegen haar vriendje.


Baltasar Khan

Hij mocht van Carmen binnen komen en hij liep langzaam met haar mee. Ze zei dat het wel goed ging met haar, al verveelde ze zich wel, ze snapte niet hoe mensen zo konden leven. “Je kunt toch gaan jagen? Of iets anders verzinnen?” Vroeg hij aan haar. Hij vond het juist heerlijk, de rust en regelmaat van werk. In plaats van de trainingen. Ze zette de bloemen in de vaas en hij liep langzaam met haar mee. Ze vond de bloemen mooi en daardoor glimlachte hij haar toe. “Ik ontwijk de mannen van Reth, hij zoekt me. Ik dwaal een beetje rond door het dorp. Ik ben liever hier dan op het kasteel.” Gaf hij zacht aan.

Koning Leroy Fullbright

Esmeralda kwam dichterbij, ze leek de baby echt heel leuk te vinden, maar al heel erg snel vroeg ze hoe het met haar moeder ging. ‘Het gaat niet goed met haar, ik weet ook niet hoe erg het allemaal is. Ik dacht zelfs dat ze dood was, maar wat er nu precies is, weet ik niet. De dokter denkt dat ze blijft vechten en ze er wel bovenop komt, geloof ik,’legde hij haar heel eerlijk uit. Hij vond het ook niet nodig om hier niet eerlijk over te zijn, Esmeralda was haar dochter, ze mocht de waarheid wel weten. Jay kwam dichterbij, hij bekeek de baby met een glimlach op zijn gezicht, maar hij zei niet zo heel erg veel. ‘Blijf jij nu de hele tijd hier?’ vroeg Jay op zachte toon, Leroy knikte. ‘Ja, ik ga haar niet alleen laten. Ik zal constant bij haar blijven tot ze wakker wordt…’ zei hij zacht. Hij zou ook blijven zitten tot ze stierf, maar daar moest hij maar niet vanuit gaan.

Esmeralda Samira

Het ging niet goed met haar moeder, Leroy dacht zelfs al dat ze dood was, maar wat er nu was, wist hij niet, de dokter zei wel dat ze erbovenop kwam. Esmeralda keek met tranen in haar ogen naar haar moeder en legde haar hoofd tegen de borst van haar moeder aan. Af en toe hoorde ze wel een zachte slag, maar het was haast onhoorbaar. “Mama… alsjeblieft… “ Fluisterde ze tegen haar moeder. Ze bleef wel naar het kindje kijken, af en toe kwam er wel een glimlach op haar gezicht, maar de tranen liepen langzaam over haar wangen. Leroy zou Lolita niet alleen laten, hij bleef bij haar tot ze wakker zou worden. Ze knikte een beetje.

Koning Leroy Fullbright

Hij keek naar Esmeralda, wat ze deed bij Lolita, deed hem alleen nog maar meer pijn. Hij vond het lastig om het verdriet van anderen te zien, zeker dat van Esmeralda. Hij hoorde de smekende woorden en hij kwam weer iets overeind. Hij legde zijn hand tegen haar gezicht aan en hij keek haar doordringend aan. ‘Ik weet hoe veel je van haar houdt. Hoe je je voelt… maar je moet niet opgeven. Dat doe ik ook niet. Het kind heeft mij prachtige dingen laten zien en ik weet dat je moeder sterk is. Ik heb alle vertrouwen in haar…’ zei hij zacht. Daarna boog hij naar haar toe en drukte hij zijn lippen op het voorhoofd van het meisje. Dit was het eerste vaderlijke gebaar wat hij liet zien naar Esmeralda, het eerst wat volledig zonder lust was. Het was bijna alsof hij haar behandelde als zijn eigen dochter. Hij ging weer naast Lolita liggen en hij legde zijn arm weer om haar lichaam heen, al bleef hij heel goed op het kindje letten. De baby betekende nu al heel veel voor hem, hoewel hij maar moeilijk met kinderen om kon gaan.

Carmen Samira

‘Ik probeer het, maar ik heb mijn hele leven alleen maar gewerkt. Keihard. Ik had nooit even rust en ik wilde het ook niet. Nu heb ik opeens alle tijd van de wereld en dat is eigenlijk gewoon vreselijk saai, blijkt nu.’ Legde ze hem uit. Hij vertelde dat de mannen van Reth hem zochten, maar dat hij maar een beetje ronddwaalde, hij was liever hier dan op het kasteel. ‘Ik weet nog steeds niet wat ik liever heb…’zei ze zacht. Ze wist het ook gewoon echt niet. Misschien had het gewoon wat meer tijd nodig. ‘Ik vind het fijn dat je langskomt. Ik voel mij soms zo eenzaam hier…’ zei ze tegen hem, eerlijker over haar eigen gevoel dan ze meestal was.


-------

https://justrpgforum.actieforum.com/viewtopic.forum?t=9