Vampiers enzooo

Dustin Stone
Hij moest zelf ook even kort lachen toen Gabriella vroeg of hij het al voor zich zag. 'Eigenlijk wel om heel eerlijk te zijn.' zei hij daar op terug.
Daarna kreeg hij antwoord op zijn vraag, die voor zijn doen behoorlijk nieuwsgierig was. Hij had al lange tijd geen interesse in een ander getoond, laat staan in een mens. En dan gewoon vriendschappelijke interesse. Ze was er dus nog niet zo lang, wachtend tot ze aan het werk kon en vluchtend voor haar ouders. Hij merkte wel dat het een simpele beschrijving was van waarom ze hier woonde en dat er iets meer achter zat. Maar daar vroeg hij niet naar. Hij zou niet weten wat hij met meer informatie zou moeten. Laat staan dat ze elkaar eigenlijk net voor de tweede keer zagen en spraken.
'Ik weet niet eens meer waarom ik hier naar toe gekomen ben en wanneer dat was.' zei hij zelf zonder op dezelfde vraag te wachten, eindigend met een klein, kort lachje. Eenmaal bij het kruispunt stond hij stil. Het was een stuk drukker dan s'nachts. Daar baalde hij op zich wel van.

Ergens op straat bij een kruispunt

Gabriella Burrell

Ze grinnikte een beetje na toen hij aangaf dat hij het wel voor zich zag. Ze was verder een beetje stil gevallen, iets waarvan ze zelf niet wist waarom ze stil viel. Ze beet op haar onderlip, terwijl ze stil stonden bij het kruispunt haalde ze haar haren uit haar staart. Haar elastiekje stopte ze tussen haar tanden terwijl ze haar haren wat beter bij elkaar pakte. Ondertussen luisterde ze naar Dustin, ze ddraaide het elastiekje om haar haren zodat er opnieuw een staart vormde. "Is dat zo lang geleden dan of bwn je gewoon heel oud?" zei ze plagend, een knipoog liet ze wel merken met grinnik doe volgde. "Ben je hier dan niet opgegroeid of geboren ofzo?" voegde ze er aan toe, deze kkeer zonder grapje. Ze kruiste haar armen weer over elkaar terwijl links en rechts keek op het kruispunt en daarna weer naar hem. Het was druk op 't kruispunt waardoor de schrik vam gisteravond wel even naar boven kwam zodra er een auto voorbij kwam die behoorlijk hard reed.

Buiten bij het kruispunt.

Dustin Stone
Hij keek opzij toen hij Gabriella rare gebaren zag maken. Tenminste, hij dacht dat het gebaren waren. Toen hij zag wat ze deed, zag hij dat ze met haar haar bezig was. 'Ben blij dat mijn kapsel altijd kort genoeg is om het met twee halen met de hand goed te leggen.' grapte hij nog.
Toen ze daarna reageerde op zijn woorden over het wonen hier, moest hij toch even goed bedenken hoe hij het ging zeggen zonder te verklappen dat hij geen normaal mens was. 'Ik ben hier niet geboren, maar wel opgegroeid. Heb geen idee meer hoe oud ik was toen ik hier naar toe verhuisde met mijn ouders.' antwoordde hij. Hij begon daarna even te tellen. 'Ik gok dat ik zo'n 20 jaar ongeveer hier woon. Kan minder zijn, kan ook meer zijn.' voegde hij nog aan zijn antwoord toe.
Hij keek nog een paar keer naar links en naar rechts. 'Nu kunnen we.' zei hij, doelend op het oversteken. Om duidelijk te maken wat hij bedoelde, had hij een hand op Gabriella's rug gelegd om haar mee de weg over te laten steken.

Gabriella Burrell

Ze keek hem even aan met opgetrokken wenkbrauwen. "Nou ja zeg, zoveel tijd verspil ik ook niet aan me uiterlijk hoor." zei ze lachend terwijl ze snel met haar ogen rolde. Nee ze was niet Miss Universe, dat wilde ze ook helemaal niet zijn; ze was zichzelf. Ze keek hem aan vanuit haar ooghoeken, hij was aan het denken waardoor ze even grinnikte. Ze wou net weer naar voren kijken toen hij antwoordde, haar hoofd draaide zich maar naar hem toe. "Hmm dus je kunt.. jonger zijn dan 20.. of ouder dan 20.." zei ze zacht met een bedenkelijke blik, haar wijsvinger tegen haar kin aan. "Interessant." zei ze plagend met een grinnik terwijl ze haar kin weer met rust liet.
Ook zij was daarna aan het kijken van links naar rechts maar ze kon maar geen gat vinden om over te steken. Opeens voelde ze Dustin's hand op haar rug, ze spande haar spieren wat aan aangezien ze een koude rilling aan voelde komen. Zelf merkte ze er maar weinig van, ze voelde wel iets kouds maar het kon net zo goed een koud windje die onder haar jasje kwam. Ze liep maar gewoon door, zolang ze niet tegen werd gehouden.

Kruispunt

Dustin Stone
Hij haalde even zijn schouders op toen ze nog bezig was over haar uiterlijk. 'Ik zeg er toch ook niets van.' zei hij daar op terug met een kleine grijns op zijn gezicht. Hij wilde wel duidelijk maken dat hij niet chagrijnig reageerde op haar woorden.
Toen ze daarna over zijn leeftijd begon, had hij even kort zijn hoofd geschud. 'Jonger dan 20 ben ik in ieder geval niet.' gaf hij vrij over zijn leeftijd. Tja, hoe oud was hij eigenlijk? Of ja, hoe oud was hij op moment van zijn verandering? Hij had werkelijk geen idee. Ja, 20+ was hij wel. Maar welk cijfer in plaats van de 0 moet, daar was hij nog niet over uit.
Bij het oversteken van de straat had hij zijn koude hand eigenlijk zonder verder nadenken op de rug van Gabriella gelegd. Alleen toen hij merkte dat ze wat gespannen raakte, wist hij weer waarom. Maar dat wilde hij dan weer niet laten merken door plotseling zijn hand weer weg te halen, voordat ze de overkant bereikt hadden. Aan de overkant van de straat nam hij zijn hand wel weer terug. 'Zo, dat hebben we alvast gehad.' zei hij, doelend op het oversteken. Hij pakte daarna de kaart er bij. 'Eens kijken hoe we het beste kunnen beginnen met lopen.' vertelde hij nog. Hij begon daarbij al langzaam een kant op te lopen.

Kruispunt

Gabriella Burrell

Ze greens even en knikte wat. "Weet iiik." zei ze met een klein grinnikje terwijl ze hem een duwtje gaf met haar heup, meer een tikje, om aan te geven dat ze het niet slecht bedoelde ofzo. Hij gaf aan dat hij niet jonger dan 20 was, wat haar even liet grinniken. Het leek wel, in haar ogen, alsof hij niet eens zijn eigen leeftijd wist. Ze schudde even snel haar hoofd, niet iedereen is zo vrijgevig over hun leeftijd en die dingen.
Zodra ze het kruispunt waren overgestoken voelde ze zijn hand niet meer op haar rug waardoor de kou wel verdwenen was, iets wat haar even deed fronzen maar het al snel verborg. Ze kruiste haar armen wat over elkaar en keek even hoe hij de kaart erbij pakte en al een kant op begon te lopen. Ze had geen enkel idee waar ze heen moesten of nu waren, het was vrij druk op straat waardoor ze zo veel mogelijk langs of achter hem bleef lopen om niet weer verdwaald te raken zoals afgelopen nacht.

Dustin Stone
Hij stapte even op zij voor het duwtje dat hij van Gabriella's heupen kreeg. Hij kon makkelijk blijven staan, maar dat vond hij niet zo aardig van zichzelf. Ze leek verder ook niet door te vragen over de leeftijd, wat hij niet erg vond. Misschien wel beter ook dat ze niet door zou vragen.
Hij had gezien dat ze haar armen gekruist had, waardoor hij stopte met lopen. 'Is er iets?' vroeg hij. Hij had niet het idee dat het een makkelijke houding was om zo rond te lopen, met de armen gekruist. Hij stopte de kaart ook weer weg in het binnenzakje van zijn vest wat hij over zijn t-shirt aan had. Hij wist nu wel hoe ze moesten lopen.

Ergens in de buurt van de kruising.

Gabriella Burrell

Ze was ondertussen weer wat aan het rondkijken, als het om haar omgeving ging was ze best nieuwsgierig. Haar draaide automatisch toen ze hem hoorde, ze merkte op dat hij stil was gaan staan waardoor ze zelf ook stilstond. Ze fronste even en hield haar hoofd wat schijn. "Ehh nee hoor, hoezo?" zei ze met een klein lachje terwijl ze na dacht wat hem kon laten denken dat er iets aan de hand was. Ze merkte toen pas op dat ze haar armen had gekruist waardoor ze haar armen liet vallen."Sorry, automatisme." zei ze met een kleine glimlach. "Maar toch bedankt voor het.. bezorgd zijn?" zei ze terwijl ze even grinnikte. Het klonk raar maar wat moest ze anders zeggen? Niets zeggen was ook weer zo. En stiekem vond ze het wel lief dat hij het vroeg, niet iedereen merkt het op of toont interesse als ze elkaar nog maar net kennen. Ze kon het niet ontkennen maar ze zou het ook niet hard op zeggen, zo spontaan was ze nou ook weer niet. "Dus meneer de gids, waar moeten we heen?" zei ze plagend terwijl ze een zacht lachje liet horen.

Ergens bij de kruising in de buurt.

Rahl Khan

Hij luisterde aandachtig naar Aiden. “Dus eigenlijk weet je niet echt iets over zijn plannen? Je aanwijzingen zijn goed genoeg op dit moment, maar de wolven zullen je wel in de gaten houden, zodra Aiden in jouw buurt is, zullen ze toeslaan. Ik zal expliciet vermelden dat ze niet mogen toeslaan wanneer Julietta in de buurt is. Dat zij ten allen tijden beschermd moet worden.” Sprak Rahl nu zakelijk. Hier was hij voor gemaakt, onderhandelen kon hij redelijk goed, maar de mensheid beschermen was zijn doel geworden sinds een tijdje. Keanan gaf hem een stukje van zijn gevoelens. Aiden verwarde hem vooral omdat hij het al moeilijk had. “Ik begrijp het Keanan, dat doet hij met iedereen die hij kan manipuleren.” Sprak hij zacht.
“Ik geef ook om jullie, daarom moeten deze regels wel duidelijk zijn, vooral voor de wolven.” Zei hij nu met een glimlachje.

Huis van Keanan.

Keanan Dawnroad

Hij luisterde naar wat Rahl zei en hij haalde langzaam adem. ‘Rahl,’ begon hij, zijn stem klonk doordringend. ‘Als Aiden bij mij is en ze toeslaan, zal ik hem verdedigen,’ voegde hij er aan toe. Hij was blij dat Rahl aangaf dat ze niets mochten doen waar Julietta bij was, want als dat gebeurde, hadden ze een vreselijk groot probleem. Als haar iets overkwam, zou hij compleet doordraaien. Hij wreef met zijn handen over elkaar, hij wist echt niet wat hij nu moest doen. Rahl zei dat hij het begreep, dat hij dat met iedereen deed die makkelijk te manipuleren was en hij schudde zijn hoofd. Rahl kon zich waarschijnlijk niet eens voorstellen hoe het moest voelen. Aiden was zijn tweelingbroer. Er zou geen sterke band bestaan dan zo’n band. Voor Keanan was die band er vreselijk lang niet geweest, maar nu Aiden had besloten zich met zijn leven te bemoeien, was dat anders. ‘Rahl, je moet je realiseren dat jij en Aimee allebei veiliger zijn als je niets met mij te maken hebt. Helemaal niets. Je kan beter uit mijn buurt blijven en gewoon heel erg goed op Aimee letten. Ik had jullie nooit moeten willen helpen. Ik had afstand moeten houden van alles en iedereen. Wat Aiden doet, of wat hij gaat doen, doet hij om mij te pakken. Om mij te breken, over te halen, of om er voor te zorgen dat ik hem help. Het maakt hem niet uit, als er maar iets gebeurt…’ sprak Keanan nu. Rahl gaf nog aan dat de regels duidelijk moesten zijn, Keanan knikte heel langzaam. Dit kon allemaal gewoon niet goed gaan. Hij kneep zijn ogen dicht, hij wist niet goed hoe hij dit onder woorden moest brengen. 'Wat hij ook zal doen, Rahl. Het is mijn broer. Ik geef om hem. Ik zal hem niet kunnen doden en ik zal hem ook niet laten doden...' sprak hij, zijn stem klonk heel laag en onvast.

Huis van Keanan

Dustin Stone
Er was niks aan de hand schijnbaar. 'Geeft niet, het zag er alleen niet echt gemakkelijk en ontspannen uit om zo rond te lopen.' zei hij daar op terug toen Gabriella haar excuses aan bood. 'Graag gedaan.' voegde hij er nog aan toe toen Gabriella hem bedankt voor het bezorgd zijn.
Daarna noemde ze hem al een gids en hij bedacht zich even enkele millisecondes hoe hij alles ging vertellen. 'Ik laat je nu een stukje stad zien waar je misschien later wel vaker zou kunnen rondlopen. Tenminste, bijna iedere op zich zelf wonende die werkt kan hier gemakkelijk wat koopjes scoren op gebied van inrichting van het huis.' vertelde hij. 'En door al die winkels kun je gemakkelijk herkennen in welk deel van de stad je bent en dat je eigenlijk best dicht bij thuis bent.' voegde hij er nog aan toe met een kleine grijns op zijn gezicht. Leek hem wel belangrijke informatie om er nog aan toe te voegen. Hij begon zelf al weer langzaam te lopen, er op lettend dat Gabriella niet opeens verdween in de mensenmassa.

Gabriella Burrell

Ze greens nog even op zijn antwoord, het klopte dat haar houding er niet ontspannen uit zag. Hoe zou het ook kunnen in deze massa van mensen, ze besloot gewoon haar armen langs haar lichaam te houden voor de verandering. Toen hij eenmaal begon te vertellen luisterde ze aandachtig naar wat hij allemaal vertelde. Ze grinnikte even toen hij begon over koopjes voor de inrichting van huizen. "Hmm nieuwe meubels heb ik nog niet nodig maar wat frutsels voor de muren zouden wel van pas komen." zei ze bedenkelijk, het kon nooit kwaad om rond te kijken maar aangezien ze nog niet aan het werk was moest ze op haar geld letten. "Ik heb toch het gevoel dat ik hier nog vaak ga verdwalen.." voegde ze eraan toe toen hij begon over dat het dichter bij huis was dan ze werkelijk dacht. Ze grinnikte erbij en greens daarna. Hij was ondertussen weer aan de wandel waardoor ze weer langs hem ging lopen, althans dat probeerde ze. Ze ontweek vroeger altijd de mensenmassa zo veel mogelijk om schouderbotsingen te voorkomen, helaas was dat hier wat lastiger.

Onderweg naar een gedeelte van de stad

Dustin Stone
Gabriella gaf aan dat ze nog geen meubels nodig had, maar misschien wel wat muurversiering. Daarna gaf ze aan dat ze het idee had toch nog veel te verdwalen. 'Een troost, het heeft mij ook even tijd gekost, voordat ik alles wist te vinden.' zei hij daar op terug tegen Gabriella.
Hij vond het zelf ook niks, die drukte. 'Als het goed is, is het zo meteen wat rustiger.' deelde hij nog mee. Hij zorgde er voor dat hij Gabriella niet uit het oog verloor. Op een gegeven moment maakte hij een gebaar dat ze naar links moesten, een straatje in. Vanaf daar zou het wat rustiger worden en kon hij hopelijk de winkels gemakkelijk laten zien aan Gabriella.

Ergens bij winkels in de buurt...

Gabriella Burrell

Ze greens even en lachte daarna toem hij zei dat er een troost was. "Hopen dat ik net zo'n goede gids wordt als jou dan." zei ze plagend met een grijns. Ze knikte toen Dustin aangaf dat het zometeen wel wat rustiger werd. "Gelukkig maar.." zei ze mompelend, meer tegen zichzelf. Toen hij gebaarde dat ze naar links moesten volgde ze hem snel en in het straatje was het al een stuk rustiger. "Kijk, dit is beter." zei ze zachtjes lachend terwijl ze wat om haar heen keek. Het was totaal anders dan dat dorp waar ze eerst woonde, een paar winkeltjes en niet eens zoveel inwoners. Ze hield wel van een beetje verandering, sowieso was het de verhuizing, het op haar zelf wonen en dergelijke, al een hele verandering.

Dustin Stone
Hij vond het wel leuk dat Gabriella er zo'n plezier in leek te hebben. Iedere keer dat gegrijns leek er in ieder geval op te wijzen dat ze er wel plezier in had. Wat er precies in Gabriella's hoofd om ging wist hij natuurlijk niet. 'Wie weet leid jij over een paar jaar wel mensen rond.' zei hij nog tegen Gabriella, met zelf ook een kleine grijns op zijn gezicht.
Toen ze naar links gingen was het een stuk rustiger op de stoep en Gabriella leek er zo te horen ook blij mee te zijn. 'En als u naar rechts kijkt, ziet u winkels. Als u naar links kijkt, ziet u nog meer winkels.' vertelde hij op een overdreven omroepstem. Deze straten bevatte bijna alleen maar winkels eigenlijk. Hier en daar zat er een normaal huis tussen verstopt, maar die moesten echt gezocht worden.
'Waar kom je eigenlijk vandaan?' vroeg Dustin na een tijdje lopen. Hij was er wel nieuwsgierig naar.

Gabriella Burrell

Ze lachte en knikte, zij en mensen rondleiden zou wel wat worden. Moet ze de stad wel eerst leren kennen natuurlijk, en dat zou nog wel even duren. "Misschien wordt ik wel gewoon beter dan jouw." zei ze met een brede glimlach en een lach er achter aan. Ze had wel plezier nu, het was in ieder geval beter dan dat ze alleen rondliep.
In de straat kwamen nu steeds meer winkels en de opmerking van Dustin, in combinatie met de stem zorgde ervoor dat ze moest lachen. Uit nieuwsgierigheid keek ze gewoon links en rechts en zag her enn der wel een leuk winkeltje. Zeker een straat om nog een keer vaker te komen.
Toen hij haar de vraag stelde waar ze eerst woonde, bedacht ze even hoe ze het zou brengen. "In een boerendorpje zo'n.. 70 km verderop ofzo. Een eind weg in ieder geval." zei ze met een klein lachje. "Ik woonde bij mijn ouders maar na een tijd was het gewoon zover dat ik op me eigen ging. Dus toem hier een baan beschikbaar was nam ik de kans en hier ben ik." voegde ze toe met een grijns bij de laatste zin.

Dustin Stone
Hij grinnikte even toen Gabriella zei dat ze misschien beter dan heb zou worden. De ervaring van het rondlopen hier in de stad zou ze als mens zijnde nooit kunnen overtreffen, dat wist hij wel zeker. Maar ja, dat ging hij natuurlijk niet hardop zeggen. 'Wie weet.' zei hij alleen maar terug op het rondleiden.
Hij keek opzij naar Gabriella toen ze antwoord gaf op zijn vraag. 'Dan is dit wel heel wat anders dan een boerendorpje.' zei hij terug. 'Maar welkom.' voegde hij er nog aan toe met een kleine grijns op zijn gezicht. Zo'n boerendorpje was in ieder geval niks voor hem. Te weinig mensen, iedereen kende elkaar. In zo'n stad was het minder vreemd als mensen opeens verdwenen.

In winkelstraat

Gabriella Burrell

Zijn antwoord op het rond geleiden had ze allang niet meer gehoord, terwijl ze winkel na winkel aanstaarde was ze allang in gedachte gezonken. Wat er in haar hoofd om ging kon niemand eigenlijk begrijpen, uitleggen was moeilijk en sommige irriteerde zich er zelfs aan. Langzaam kwam ze er uiteindelijk wel uit, door het antwoord van Dustin. Hij had het over dat het anders was dan een boerendorpje, ze grinnikte even en knikte. Hij heette haar welkom waardoor ze glimlachte. "Dit is inderdaad anders dan een boerendorpje." zei ze zachtjes lachend. "In zo'n dorpje zit iedereen je maar te stalken, ben ik blij dat dat hier mee valt." voegde ze er aan toe. "Achja, nog zo'n reden waarom ik hier ben.." zei ze met een kleine grinnik. "Het vertrouwen was ver te zoeken daar.." zei ze zacht, mompelend tegen zichzelf met een kleine grijns. Vertrouwen was ver te zoeken, iets wat ze niet eens wou zoeken. Het kwam vanzelf wel, en op dit moment was het wel dicht in de buurt.

Dustin Stone
Hij merkte dat Gabriella wel even stil was. Maar dat vond hij niet erg. Veel had hij zelf ook niet echt meer te vertellen. Of ja, genoeg te vertellen, maar niet wat hij nuttig vond om te vertellen.
Toch leek ze wat 'wakkerder' te worden toen hij over het verschil tussen stad en dorp begonnen was en hoorde haar reactie daar over aan. Het antwoord leek wat wisselend tussen grapmakende toon en serieus trieste toon. 'Hier in de stad moet je ook niet zo maar iedereen vertrouwen.' zei hij daar op terug. 'Er verdwijnen wel eens gewoon mensen, zonder reden, zonder enige aanwijzing.' voegde hij er nog aan toe. Misschien had hij dat laatste niet moeten zeggen, maar het was al te laat om de woorden snel uit te wissen, voordat Gabriella ze zou horen. Hij zag wel hoe die laatste woorden zouden uitpakken.

Winkelstraat

Gabriella Burrell

Ze keek hem aan zodra hij op haar uitleg begon terug te praten. Hij had gelijk met dat je ook in een stad niemand kunt vertrouwen, iets wat haar even stil maakte. Zelf wist ze niet waarom ze stil was, ze keek even weg maar al gauw keek ze weer terug toen hij er wat aan toe voegde. Ze fronste daardoor kort en opende haar mond om wat te zeggen, enkel duurde dit even. "De reden van de verdwijning maakt uit of de verdwijning een bevrijding is of het compleet tegenovergestelde voor diegene.." zei ze mompelend. Zo dacht ze er echter wel over, een grijns verscheen echter daarna op haar gezicht. "Dus wat je wilt zeggen is dat ik jou eigenlijk ook niet moet vertrouwen?" zei ze als laat antwoord op zijn eerste zin. "Ik had al zo'n gevoel dat ik niet aan het hallucineren was die ene nacht dat ik dacht dat ik achtervolgt werd." zei ze grijnzend terwijl ze daarna begon te lachen, allemaal als grapje bedoeld natuurlijk. Ze kon hem wel serieus nemen met het verdwijnen maar het zou haar niet zomaar wegjagen of dergelijke, ze was er echter té nieuwsgierig voor.

Winkelstraatje

Dustin Stone
Het was even stil merkte hij, maar daarna hoorde hij gemompel van Gabriella's kant. 'Laat ik het er op houden dat ik een slechte manier van verdwijnen bedoel. Soms wordt er nog een lichaam gevonden, maar niet altijd.' vertelde hij. Daarna leek Gabriella alweer wat vrolijker te antwoorden, gezien haar grijns. Zelf bleef hij serieus kijken. 'Eigenlijk niet inderdaad.' antwoordde hij. 'Maar ik zou niet weten wat ik jou aan zou moeten doen, dus het zou zinloos zijn om jou wat aan te doen.' voegde hij er nog aan toe. Al loog hij wel een beetje, maar hij had geen geld, huis, kleding of wat dan ook nodig van Gabriella. Bloed was altijd wel welkom, voor hem dan. En zijn soortgenoten.
Toen Gabriella het daarna nog had over het achtervolgen de vorige nacht, keek hij toch even opzij en zag haar nog steeds grijnzen en daarna lachen. 'Misschien liep ik op een afstandje van je toevallig precies dezelfde kant op.' verdedigde hij zichzelf, toch al weer met een klein grijnsje op zijn gezicht.

Gabriella Burrell

Ze merkte dat hij serieus bleef kijken maar zelf kon ze dat echter niet, dat serieus blijven. Ze wist wel dat er lichamen konden verdwijnen, tevoorschijn kwamen en dergelijke maar het bleef bij haar als een soort fabeltje. Ze greens even toen hij vertelde dat hij haar niks aan kon doen. "Dat wordt wel vaker gezegd ja." zei ze met een klein lachje. "Grapje, grapje." plakte ze er snel achteraan voordat het verkeerd werd opgepakt. "Mensen verdwijnen wel eens. Zolang het mij of m'n familie niet is laat ik me niet zo snel wegjagen of dergelijke. Ook in dat boerengat waar ik woonde gebeurde wel iets, masr jij weet er wel veel over of niet?" zei ze lachend. Ja, ze lachte en greens veel maar dat was meer omdat ze niet zwak wou overkomen wamt dat was ze niet, dat wou ze ook niet zijn.
Ze straat begon langzaam op te houden en een keuze tussen links en rechtd was aan het einde te zien, het voelde alsof ze al de hele dag aan het lopen was. Bij zijn volgende opmerking lachte ze even. "Heel toevallig ja. Duidelijk." zei ze met een grinnikje, plagend bedoeld.
De splitsing van de straat kwam al snel in zicht. "Dus, welke kant op meneer de gids?" zei ze grijnzend. Ze had onderweg wel leuke winkeltjes gezien waar ze absoluut later terug zou komen, iets wat ze hem nu in ieder geval niet zou aan doen.

Dustin Stone
Hij had even lichtelijk verbaasd opzij gekeken naar Gabriella toen ze zei dat wel vaker gezegd werd dat haar niets aangedaan kon worden. Maar al snel plakte ze er achter aan dat het een grapje was. Daarna legde ze al snel uit waarom ze niet zo onder de indruk was van het verdwijnen van mensen. 'Wat gebeurt er dan in zo'n boerengat voor gekke dingen?' vroeg hij, toch wel nieuwsgierig naar het antwoord.
Hij stopte op de stoep toen er een keuze was waar hij nog niet over nagedacht had. Hij hoorde Gabriella nog grinnikend zeggen dat het heel toevallig was, maar daar reageerde hij niet echt meer op. Hij had toen al wat gedronken, dus was niet op zoek geweest naar een ander maaltijd. Hij keek even naar links, en daarna naar rechts. 'Zeg het maar. Wil je nog een paar straten met winkels zien, of vind je het zo wel goed geweest?' vroeg hij. Hij kon nog wel een eeuwigheid doorlopen, letterlijk.

Winkelstraat

Gabriella Burrell

Ze keek wat opzij, zo te merken was hij wel wat nieuwsgierig geworden waardoor ze kort moest lachen. "Best wel een raar verhaal. Onze buurvrouw gelooft in mythes. Vampiers, wolven en al die dingen. Sinds dat haar zoon verdween heeft ze de mythes de schuld gegeven, iedereen maakte haar uit voor dorpsgek. Zeggend dat haar zoon een van hun is geworden enzo. Vroeger vond ik die verhalen geweldig maar toen ik eenmaal ouder werd was het allemaal taboe." zei ze schouderophalend. "Maar soms twijfel ik wel aan die vrouw, ook mensen van dorpen langs ons verdwijnen en komen later terug en na een tijd is het hele gezin verdwenen enzo." voegde ze er snel aan toe, ze fronste terwijl ze wat bedenkelijk keek. "Rare dingen allemaal.." zei ze mompelend wat tegen zichzelf. Ze keek opzij toen Dustin de keuze overliet aan haar, tegelijkertijd begon haar maag flink te knorren waardoor ze snel haar armen om haar buik hield en beschaamd met grote ogen naar hem keek. Ze grinnikte toch nog zacht. "Laten we maar de richting op gaan waar we iets kunnen gaan eten ofzo, ik begin toch wel honger te krijgen." zei ze met een grijns terwijl ze haar armen weer wat langs haar liet vallen, hopend dat haar maag even ophield.

Winkelstraat

Dustin Stone
Hij luisterde het verhaal aan over de oude vrouw, mythes en verdwijningen. Voor hem geen onbekend verhaaltje. Voor Dustin is het zelfs zijn manier om te overleven. 'Ja, mensen kunnen soms rare dingen doen.' sprak hij er een beetje in mee. Waarschijnlijk zou Gabriella hem eerder voor gek verklaren dan dat ze bang zou wegrennen als hij de waarheid over zichzelf zou vertellen, maar hij besloot het toch niet te zeggen. Zeker niet zo op de openbare stoep.
Gabriella's maag liet een duidelijke hint horen welke kant ze op moesten en Gabriella gaf aan dat ze de kant op wilde waar eten te vinden was. 'Is goed, ik trakteer wel deze keer. Dan gaan we naar rechts.' zei hij, waarna hij alvast begon te lopen.