Vampiers enzooo

Keanan Dawnroad

Hij kreeg een harde klap in zijn gezicht en ze kroop onder hem vandaan, door wat ze zei gromde hij zacht. Hij wist dat ze ergens wel gelijk had, maar hij vond het moeilijk om de waarheid onder ogen te zien. Wilde hij echt iets wat onmogelijk was? 'Ik vind haar leuk, Nyssa. Ik voel iets voor haar. Iets bijzonders.' gromde hij haar nu toe. Hij wist dat het vroeg of laat waarschijnlijk fout ging, hij werd ouder, Shiri niet. Hij wilde ook niet dat ze zou veranderen, ze mocht geen vampier worden, dat zou hij ten koste van alles voorkomen. 'Wat moet ik dan?' vroeg hij nu mompelend. Hij ademde moeizaam in, maar het was fijn om even buiten te zijn, overal in huis hing de geur van Shiri en het maakte hem langzaam gek.

Nyssa Salvatore

Ze was er wel verbijsterd door dat hij de mens echt leuk vond, dat hij zelfs iets bijzonders voor haar voelde, ze begreep het gewoon niet. Hij vroeg wat hij dan wel moest doen. "Ik  zou haar gewoon vampier maken, als ze toch zo bijzonder voor je is... dan kan je net zo goed de rest van je onsterfelijke leven met haar delen toch?" Ze haalde een beetje haar schouders op. "Plus... dat brengt wat leven in de brouwerij." Grijnsde ze.

Keanan Dawnroad

'Nee, echt niet. Ik wil het niet hebben.' zei hij direct. 'Ik wil haar het leven niet afnemen en ze zou niet echt geschikt zijn als vampier en ik ben niet geschikt als oppas. Het zou helemaal fout gaan, dat weet jij net zo goed als ik.' zei hij doordringend. Het kon niet, het was onmogelijk. 'Bovendien denk ik dat ze de helft van haar aantrekkingskracht kwijt is als ze vampier is en dat ik haar helemaal niet meer zo leuk vind...' voegde hij er zacht aan toe.

Nyssa Salvatore

Ze rolde met haar ogen door de opmerking van Keanan. Hij wilde het niet, hij wilde haar leven niet afnemen en hij vond haar niet geschikt als vampier. "Nee, dat is waar. Ze is daar niet geschikt voor." Mopperde ze hem toe. Ze keek hem nog een tijdje aan.
"Weet je wat. Ik heb een idee." Zei ze nu triomfantelijk. "Jij zegt dat wijffie gewoon dat je geen mensen vermoord en weet ik veel wat, je zegt gewoon dat je je aan de regels houd en dan gaan wij gewoon samen een ander dorp opzoeken en killen we gewoon wat voorzichtiger dan normaal. Dat kan prima." Nyssa zag geen probleem in het liegen. Dat deed ze zo vaak en het maakte haar ook niet uit als anderen het deden.

Keanan Dawnroad

Ze zei dat het waar was, ze was er niet geschikt voor. Daarna had ze een idee en hij keek haar wat vragend aan, hij hoopte dat het iets was waar hij iets mee kon. Door wat ze daarna zei dacht hij even na. Hij wist het niet zo goed, hij wilde niet liegen, maar Shiri wist gewoon niet hoe dit was. Hoe dit voor hem voelde, hoe heftig het soms kon zijn. Hij kon ook niet vragen om hem te begrijpen ,want dat kon ze niet. Dan was dit misschien niet zo verkeerd. 'Oké, misschien is dat een optie, maar ik wil kijken of ik het kan leren. Ik wil kijken of ik het volhou om niemand te vermoorden, oké? En jij gaat mij helpen...'

Nyssa Salvatore

Het duurde lang voordat hij erover na had gedacht en ze werd ongeduldig. Na een tijdje vond hij het wel wat, toch wilde hij het ook wel leren. Hij wilde kijken of hij het volhield om niemand te vermoorden en zij ging hem helpen.
"Wát?" Vroeg ze hem verontwaardigd. Ze snoof eventjes en schudde haar hoofd. "Nou, oké, maar ik doe niet met je mee hoor. Ik stop je wel." Sprak ze hem toe.

Keanan Dawnroad

Ze gaf uiteindelijk toe, maar ze ging niet meedoen. Ze zou hem stoppen. 'Dat is meer dan voldoende. Je hoeft niet mee te doen, het maakt mij niet uit, zolang Shiri maar een beetje tevreden is.' zei hij zacht tegen haar. Dat was voor hem het belangrijkste, al zou het nog moeilijk genoeg gaan worden, waarschijnlijk. Hij haalde een hand door zijn haren en hij sloot zijn ogen even, nu moest hij terug naar haar, terwijl alles in huis naar haar rook, zo ontzettend sterk. 'Denk je dat ik haar ga vermoorden?' vroeg hij nu opeens.

Nyssa Salvatore

Hij vond het meer dan voldoende, ze hoefde niet mee te doen, hij wilde Shiri tevreden stellen. "Oké, prima." Sprak ze hem toe. Daarna wilde hij ineens weten of hij zijn mens zou gaan vermoorden. Ze begon te lachen. "Wel als je nog langer zonder bloed rond blijft lopen ja." Sprak ze hem spottend toe, hij had duidelijk al heel erg lang geen bloed meer gehad.

Keanan Dawnroad

Ze vond het prima en daarna begon ze te lachen, waardoor hij haar kwaad aankeek. 'Denk je dat dit een of andere slechte grap is? Dat is het niet, Nyssa. Dit is voor mij serieus en het zou fijn zijn als je even normaal doet in plaats van mij belachelijk te maken terwijl ik de enige kans op een beetje geluk aangrijp!' schreeuwde hij haar nu toe. 'Of ben je jaloers?' vroeg hij daarna heel fel aan haar.

Nyssa Salvatore

Hij werd kwaad door wat ze zei. "Jij bent zo stom om een paar dagen geen bloed te drinken. Jezus Keanan, doe niet zo vreselijk chagrijnig! Je maakt jezelf belachelijk. Schreeuw niet zo of ik help je gewoon niet. Dat kan ook hoor." Siste ze hem toe en ze moest echt de neiging bedwingen om hem een klap te geven. Toch hield ze zich in. Hij vroeg vervolgens heel fel of ze jaloers was.
"Jaloers omdat jij het jezelf zo moeilijk maakt?" Ze schudde haar hoofd daardoor een beetje.

Keanan Dawnroad

Hij klemde zijn kaken op elkaar, misschien was hij inderdaad wat onredelijk omdat hij gewoon echt heel chagrijnig was. Hij kon er alleen niet zo veel aan doen, want hij moest bij Shiri blijven om haar wat te helpen en dat had hij haar beloofd. 'Het spijt mij, het was onterecht. Ik... ik ben een beetje de weg kwijt door alles, geloof ik. Ik ben blij dat je wilt helpen.' zei hij nu en hij haalde een hand door zijn haren heen. 'Ze begrijpt het gewoon niet, ze weet niet hoe het is.'

Nyssa Salvatore

Hij zei dat het hem speet, dat het onterecht was. Daardoor haalde ze eventjes haar schouders op. Het maakte haar echt niet uit, ze vond het heerlijk om ruzie met hem te maken. "Kom je mee, dan gaan we even snel wat naar binnen werken." Zei ze hem met een onheilspellende blik in haar ogen. "Dan kan je weer lief voor haar zijn enzo." Ze maakte een wat vaag handgebaar.

Keanan Dawnroad

Ze haalde haar schouders op, het maakte haar duidelijk niet zo veel uit, gelukkig. Ze vroeg of hij mee kwam, even snel wat naar binnen werken en dan kon hij daarna weer lief voor haar zijn. Hij ademde moeizaam in en hij schudde zijn hoofd. 'Ik ga haar zeggen dat ik weg ben, daarna kan ik met je mee,' zei hij. Hij had het echt nodig, hij moest even weg, even zijn hoofd leegmaken en zorgen dat zijn lichaam wat tot rust kwam, want op dit moment deed het zelfs pijn. Daarom ging hij meteen het huis in. 'Shiri, ik ga even met Nyssa mee... ik ben snel terug.' zei hij nu.

Nyssa Salvatore

Hij moest het eerst even zeggen tegen zijn vriendinnetje dat hij weg ging. "Oké prima joh." Zei ze hem nu schouderophalend.
Shiri keek op toen Keanan weer binnenkwam. hij ging met Nyssa mee en was snel weer terug. "Dat is goed." Knikte ze met een klein glimlachje. Ze keek even naar hem, hij leek er momenteel echt last van te hebben, dan kon hij beter maar gewoon gaan...

Keanan Dawnroad

Ze vond het prima en hij was daardoor enorm opgelucht, hij had dit echt nodig, anders ging het fout en zou hij haar nog iets aandoen, dat was echt niet de bedoeling. Het kon niet, hij kon haar geen pijn doen, ze was belangrijk voor hem. Heel belangrijk. 'Ik ben snel terug en ik ga mijn best doen.' fluisterde hij. Hij streek langs haar wang en hij gaf haar kort een kusje, maar daar kreeg hij het al bijzonder benauwd van en hij ging meteen weer terug naar Nyssa. 'Tijd om te gaan.' zei hij tegen haar.

Aangezien hier ook weerwolfjes en zo mogen, de laatste posts van Celine en mij om hier in dit topic verder te typen.

Vitani als mens
Klik

Vitani als wolf, maar dan met blauwe ogen
Klik

Vitani
Ze volgde Aiden door het bos. Ze moest nog aardig haar vermoeide benen optillen voor takjes, boomwortels en stukjes struik. Ze rolde even met haar ogen toen Aiden aangaf dat ze wel keus had, maar dat andere keuzes waarschijnlijk geen kans op lang leven gaf. 'Dat bedoelde ik ook.' mompelde ze nog.
Het was eigenlijk niets voor haar om Aiden, of beter gezegd een vreemde waar ze enkel de naam van kent, zo te vertrouwen en zo mee te lopen. Dit was eigenlijk alles waar ze op tegen was. Maar gezien het feit dat hij heel wat hier vanaf leek te weten en zelf ook soort van last van heeft, besloot ze hem het voordeel van de twijfel te geven.
Eenmaal buiten het bos en terug in de bewoonde wereld, overviel haar een gigantische hoeveelheid soorten luchtjes en geuren. Ze moest er even aan wennen. Net als toen ze het appartement binnen liep. Ze dacht dat het hier wel minder zou zijn, maar dat viel toch wel tegen. Ze liep achter Aiden aan de woonkamer binnen en trok even haar neus op. 'Je ontvangt zeker niet vaak vrouwen.' concludeerde ze. Ze wist dat mannen onder elkaar hier vaak minder om gaven, maar vrouwen gaven toch wel meer om opgeruimde kamers en vooral ook zonder verdwaald eten hier en daar. Voor haar zag het er waarschijnlijk ook wel erger uit dan voor Aiden.
Ze ging wat voorzichtig op de bank zitten, bang dat die misschien verder scheurde of op een andere manier kapot kon gaan als er 2 man op zaten. Ook al zag ze hoe Aiden er net op plofte. 'Dus...' begon ze. 'Wat is er met mij aan de hand en hoe kom ik er van af?' vroeg ze.

Aiden
"Zo af en toe," grinnikte hij toen Vitani met een vies gezicht constateerde dat hij hier vast niet vaak vrouwen ontving. Hij bukte naar voren en pakte alle blaadjes, folders, kranten en enveloppen die verspreid lagen bij elkaar en legde die op één stapel. Niet dat dat het beeld zoveel beter maakte, want de woonkamer lag voor de rest vol met lege bierflesjes en voedselresten. Eens in de zoveel tijd ruimde Aiden het op, maar vaak was het niet. Hij was dan ook niet zo heel erg vaak thuis.
Vitani vroeg hem nu wat er met haar aan de hand was en hoe ze er vanaf kwam. Aiden ging weer rechtop zitten en haalde zijn hand even langs zijn keel, waar zwarte stoppeltjes zaten. Daarna keek hij Vitani met een serieuze, maar kalme blik aan. Zijn ogen verkleurden even kort van zijn normale donkerbruine kleur naar felrood. En net zo snel weer terug naar donkerbruin.
"Laat ik maar meteen duidelijk zijn," sprak hij nu rustig. "Er vanaf komen is niet mogelijk. Vanaf vandaag heb je een ander leven." Hij keek Vitani aan met een doordringende blik. "Je bent een weerwolf. Hoe mythisch en nep het ook klinkt.. Het is de harde waarheid. In het bos ben je gebeten door een weerwolf, wat ervoor heeft gezorgd dat jij dat nu ook bent. En blijft. Voor altijd. En er zitten wel positieve dingen aan hoor. Je zintuigen zijn een stuk sterker, je kan verder en beter zien, je kan super goed ruiken en enorm goed horen. Ook ben je krachtiger als toen je mens was. Maar er zitten ook zeker minpunten aan.. Vooral als je net veranderd bent. Meestal is het in bedwang houden van je eigen lichaam dan vrij lastig. En er zitten nog wat minpunten aan.. We zijn niet geliefd. Er zijn jagers. En zij jagen op weerwolven. Vermoorden ze of nemen ze mee en doen allemaal gekke testjes en proeven met ze tot ze alsnog overlijden. Ze kiezen vaak Omega's uit, want dat zijn makkelijke prooien voor ze. Daarom wilde ik je niet alleen achter laten in het bos. En daarbij zijn er niet alleen maar 'aardige' weerwolven, er zijn genoeg doorgeslagen weerwolven waar je echt geen ruzie mee wilt hebben. We hebben vaak genoeg opstootjes met een andere pack. Volg je het nog?"

Vitani
Er werd wat opgeruimd, maar veel maakte het niet uit. De geur van eten dat nog net niet wegliep, wat al sterker rook dan normaal, bleef hangen. Ze besloot er verder niet te veel op in te gaan, anders werd ze misschien nog zonder uitleg zo weer op straat gegooid.
Ze keek Aiden aandachtig aan toen hij recht ging zitten, nadat ze haar vraag gesteld had. Ze zag hoe de ogen snel en kort verkleurde. Dat verbeeldde ze zich waarschijnlijk, zo snel als dat ging. Al was ze er wel even kort van geschrokken. Aiden zei dat hij maar meteen duidelijk ging zijn, waardoor Vitani snel een 'Graag.' er uit gooide. Ze luisterde naar de uitleg. Ze kwam hier dus niet meer van af. En alles wat ze nu rook en voelde was zo anders, dat het wakker worden en concluderen dat alles maar een droom was ook steeds minder realistisch leek. Aiden noemde wat positieve dingen op. Beter ruiken, horen en zien. En meer kracht. De minpunten was controle houden over haarzelf en jagers. Ze kneep haar ogen even nadenkend samen toen Aiden het had over Omega's. 'Ik volgde alles, behalve dat Omega-stukje. Wat heeft dat met mij te maken?' vroeg ze. Ze snapte niets van die Latijnse benamingen, nooit gesnapt ook. Als dit tenminste Latijns was. Als het geen Latijns was, snapte ze alsnog niet wat een Omega en zij overeen hadden. 'En.. uhm.. Wat kan er allemaal mis gaan als ik mijn eigen lichaam niet in bedwang hou?' vroeg ze daarna iets minder zeker dan haar andere vraag.

Aiden

Vitani gaf aan dat alles had gevolgd, behalve het stukje over de Omega's. Ze begreep niet wat dat met haar te maken had. En na een korte stilte vroeg ze ook wat er dan zou gebeuren, als ze haar lichaam niet onder controle zou houden. Aiden haalde zijn hand even door zijn korte haren en keek haar doordringend aan.
"Een Omega is een weerwolf zonder pack. Dus totaal alleen. Dan ben je kwetsbaar. Je heb dan minder kracht en Jagers zullen je zien als makkelijke prooi. Als je wel lid bent van een roedel ben je een Beta. Je bent dan krachtiger en als je in de problemen bent zullen je roeddelleden dat door hebben en je wanneer mogelijk opsporen en helpen. En de leider van een pack is een Alpha," legde Aiden zo duidelijk mogelijk uit. "Begrijp je het een beetje?" vroeg hij er nog achteraan.
"En als je je lichaam niet onder controle weet te houden, ga je dingen doen waar je spijt van krijgt of werk je jezelf heel erg in de nesten.. Dan ga je bijvoorbeeld mensen aanvallen en eventueel vermoorden. Daardoor val je extra op bij de Jagers. En natuurlijk is het niet zo grappig om mensen van hun leven te beroven of flink te verwonden," sprak Aiden nu.

Vitani

Ze luisterde naar de uitleg over Omega's, met de Beta's en Alpha's. Nou snapte ze de link wel tussen haar en een Omega. Oftewel, ze was er een. Of is. Zo ver zij weet is ze dat nog. Of nu niet meer nu ze met Aiden mee is gelopen? Zo snel zal dat niet gaan, toch? Ze knikte even toen Aiden vroeg of ze het nu wel snapte. 'Wat ben jij dan?' vroeg ze wel nog.
Daarna volgde het antwoord op de vraag wat er ging gebeuren als ze haar lichaam niet onder controle kon houden. Het klonk vreselijk. Ze was er zelfs even stil van en zuchtte diep. 'Hoe voorkom ik dat?' vroeg ze. 'Kan ik wel nog normaal eten eten, of moet ik daar ook in aanpassen om controle te houden? Kan ik gewoon thuis leven, of is dat beter van niet?' stelde ze nog enkele vragen.
Een ding wist ze wel al zeker. Het was maar goed dat Aiden haar gestopt had, anders was de kans wel heel klein geweest dat ze de volgende ochtend gehaald had. Als het niet door haar eigen paniekerige schuld was, dan wel door onmacht en onwetendheid dat ze zichzelf in de nesten zou werken.

Aiden

Vitani leek er steeds iets meer van te begrijpen. Het was voor haar natuurlijk allemaal nieuw. Aiden leefde al jarenlang in dit wereldje en was er echt thuis in. Hij wist niet beter eigenlijk. Dus voor hem was alles zeer vanzelfsprekend.
Vitani knikte als teken dat ze zijn woorden begreep, maar daarna vroeg ze hem nog wel wat hij dan was nu.
"Laat ik dan meteen het hele verhaal vertellen," sprak Aiden nu. "Toen ik klein was zijn mijn ouders overleden tijdens een auto ongeluk. Ik ben in een weeshuis terecht gekomen. Dat weeshuis lag naast het bos. Op een avond ben ik met vriendjes in het bos gaan spelen en ben ik verdwaald geraakt in mijn eentje. Die avond ben ik gebeten door een onstuimige en krachtige Alpha. Ik wist niet wat mij overkwam en ben volledig doorgedraaid. Gelukkig was er toen een Alpha die mij in zijn pack nam en mij steunde. Dat was Dane. Dane heeft mij zo'n beetje alles geleerd over het weerwolven bestaan. En hij heeft mij vaak genoeg uit de problemen geholpen," Aiden grijnsde even, hij was echt heftig geweest als nieuwe weerwolf. Toen der tijd had hij dat minder grappig gevonden, maar nu hij erop terugkeek was het wel leuk.
"Ik ben jarenlang Beta geweest in de pack van Dane. Die pack bestond uit vijf weerwolven. Tot er ruzie ontstond binnen de groep en twee personen de pack verlieten. Dat maakte ons kwetsbaarder. Niet veel later is Dane om het leven gebracht door een andere Alpha." Aiden staarde even voor zich uit, de dood van Dane bleef een gevoelig puntje, Dane had altijd gevoeld als vader en tegelijkertijd als beste vriend.
"Één van ons voegde zich bij de pack van die andere Alpha. De andere weerwolf en ik werden weer Omega's en gingen onze eigen weg. Dat was een hele lastige tijd. Ik heb veel conflicten gehad met andere packs en Omega's en vooral met Jagers. Die Jagers hebben mij altijd gezien als doelwit omdat ik blijkbaar erg krachtig ben. Er zijn in die tijd vreselijke dingen gebeurd," vertelde hij rustig, al zag je duidelijk aan zijn blik dat ook dit hem wel raakte. Daarom ging hij er ook diep op in.
"Maar goed, uiteindelijk heeft het mij alleen maar sterker gemaakt. En sinds ongeveer driekwart jaar ben ik zelf een Alpha geworden en heb ik mijn eigen pack. Eigenlijk ben ik iedereen per toeval tegen gekomen en werden we vrienden. En zo werden we een pack. Op dit moment bestaat de pack uit vijf weerwolven, mij meegerekend."
Aiden haalde zijn hand even door zijn haren en ging verzitten. Vitani vroeg hoe ze kon voorkomen om door te draaien. Daardoor glimlachte Aiden even. "Dat is lastig. Maar je moet jezelf proberen tegen te houden. Meestal is dat wel redelijk te doen. Alleen als je emoties erg opspelen kan het lastig zijn. En met volle maan. Vooral je eerste volle maan. Over twee en een halve week dus. Meestal leggen we nieuwe weerwolven aan de ketting om de eerste keren volle maan door te komen. Daarna gaat het vaak beter. Ik merk alleen dat ik krachtiger ben als het volle maan is, maar kan mijzelf goed onder controle houden. Al ben ik wel sneller opgefokt, maar dat hoort erbij. En over de woonsituatie: Gewoon thuis wonen kan prima. Als je alleen woont tenminste, en niet pal in de stad. Want dat zijn vaak erg veel prikkels. Ik woon zelf ook gewoon hier. Al ben ik ook vaak in het bos. De rest van de pack heeft ook een eigen woonplaats. Maar als we elkaar nodig hebben, zijn we er voor elkaar."

Vitani

Aandachtig luisterde ze naar een bekopte samenvatting van Aiden's weerwolvenleven. Het leek een goed einde te hebben, tot waar ze nu waren dan. Toekomsten voorspellen was ze nooit goed in geweest, dus daar waagde ze zich maar niet aan. Ze kreeg wel bewondering voor Aiden. Wat hij zo even aan haar, een vreemdeling, vertelde en wat hij al had meegemaakt. Dan was haar leventje nog erg simpel geweest al die tijd. Maar Aiden leek er vrede mee te hebben, met hoe hij zijn leven geleefd heeft en waar hij nu stond.
Toen Aiden daarna antwoordde op haar vraag, sloeg ze haar ogen even kort neer. 'Probleem nummer 1, ik ben vrouwelijk, dus hormonen zullen wel voor genoeg stemmingswisselingen gaan zorgen.' zei ze met een klein grijnsje op haar gezicht. Het idee dat ze aan een ketting gelegd zou gaan worden bij de eerste volle maan vond ze niet echt heel fijn. Het klonk heel bruut eigenlijk. Kon ze dan echt zo vreselijk worden, dat een ketting haar op haar plek moest houden? En ze had dus blijkbaar 2,5 week om te wennen aan het weerwolf zijn, voor de kans bestond dat ze compleet kon ontsporen door de volle maan. Zo vertaalde ze het voor zichzelf tenminste. Daarna werd wat uitleg gegeven over thuis wonen. Alleen thuis wonen was prima, maar niet midden in de stad. Haar gezicht betrok lichtelijk bij dat nieuws. Ze woonde nog thuis, bij haar familie. Vol huis, altijd drukte, wel aan de rand van de stad, maar met genoeg prikkels. 'Mijn thuissituatie is verre van rustig en alleen.' informeerde ze. 'Moet ik dan heel snel op zoek naar wat anders?' vroeg ze, met een lichte paniekerige ondertoon. Door die lichte paniek dat ze misschien niet naar huis kon, niet eens een woonplaats zou hebben, voelde ze zich onrustig worden. En onrustig en paniekerig was nou niet bepaald handig had ze eerder al gemerkt toen ze in volle paniek het bos probeerde uit te rennen in haar wolvengedaante.

Aiden

Hij kon een grijns niet bedwingen toen Vitani over hormonen begon. Dat was dan weer iets waar hij niet echt tips voor had of ervaringen mee had. Misschien zou Leah er wel een keer met Vitani over kunnen praten.
"Tsja.. Ik heb natuurlijk ook hormonen, maar ik heb niet echt tips o ervaringen met vrouwelijke hormonen," sprak hij nu grinnikend. "Maar in mijn pack zit een vrouw en zij heeft prima de controle over haarzelf, dus voor echt grote problemen zou het niet zorgen denk ik. En anders kan je altijd haar nog om advies vragen," vertelde hij nu.
Vitani haar gezicht betrok toen Aiden het over de woonsituaties had gehad. Ze vertelde dat haar thuissituatie verre van rustig en alleen was. Daarna vroeg ze direct of ze dan snel op zoek moest naar iets anders.
"Ja.. Ik ben bang van wel. Vooral de eerste periode lijkt dat mij handiger en veiliger voor zowel je dierbaren als voor jezelf. Misschien dat je over een aantal maanden of een jaar wel weer terug kan, dat kan je tegen die tijd prima aanvoelen en beslissen. Ik weet wel hier in de buurt nog wat leegstaande huisjes, dichtbij het bos. En nog steeds vrij dichtbij de bewoonde wereld."

Vitani

Aiden vertelde dat hij ook last had van hormonen, maar dan andere. Maar in zijn pack zit een vrouw die ze om advies kan vragen wanneer nodig. Dat was wel handig om te weten.
En ze moest inderdaad op zoek naar een andere woonruimte. Zo plotseling. Niemand zou waarschijnlijk snappen waarom nu opeens. Ze kon het waarschijnlijk ook niemand goed uitleggen. Niet van haar familie wat thuis woont dan. Aiden wist er van natuurlijk.
Ze bleef een onrustig gevoel houden. Wat Aiden haar vertelde maakte haar niet rustiger, maar dat had ze ook niet verwacht. De hele situatie is niet bepaald iets waar iemand opeens heel relaxt van kan worden. Ze liep wat heen en weer, nadenkend, piekerend bijna. Ze wilde bijna vragen hoe Aiden zijn familie verteld had plotseling te vertrekken uit huis, maar hij had juist verteld dat hij in een totaal andere situatie zat.
'Kan ik vannacht nog hier blijven?' vroeg ze uiteindelijk. Het leek haar wel een verstandige beslissing bij iemand te blijven die hier verstand van leek te hebben. 'En hoe lang duurt het voor ik geen Omega meer ben?' vroeg ze zich daarna af. Ze wilde er niet compleet alleen voor komen te staan. Dat idee maakte haar angstig. Iets waar ze nog nooit eerder wat over gehoord heeft, nooit eerder meegemaakt heeft en dat in haar eentje te moeten trotseren. Dat maakte haar bang, het idee alleen al zorgt er voor dat ze bijna in echte paniek raakt.

Aiden

Hij keek naar Vitani terwijl ze alles tot haar door leek te laten dringen. Rustig haalde hij zijn hand door zijn haren en stond op van de bank. Hij stak zijn handen in de zakken van zijn simpele spijkerbroek en liep naar het raam. Daar kon je uitkijken op de rustige straat die voor zijn huis langs liep en het bos wat verderop begon. Aiden staarde even uit het raam en nam de omgeving in hem op. Eigenlijk was hij altijd alert. Hij kon het niet meer uitzetten. Alle gebeurtenissen in zijn leven hadden ervoor gezorgd dat zijn vertrouwen in de omgeving en in de personen om hem heen echt sterk gekelderd was.
Vitani vroeg nu of ze vannacht hier nog kon blijven. Aiden draaide zich weer naar haar toe en knikte langzaam. "Je kan blijven zo lang het nodig is," reageerde hij. Zijn blik dwaalde weer af en ging rond door de woonkamer. Misschien moest hij het echt een keer opruimen.. Al zou dat er waarschijnlijk niet van komen. Het kwam er nooit van.
Opnieuw keek hij weer op naar Vitani toen ze nog een vraag stelde, dit keer over het Omega zijn. Daardoor ontstond er een kleine glimlach op zijn gezicht. "Wat mij betreft ben je dat nu al niet meer," sprak hij rustig. "Als jij het natuurlijk ook goed vind, ben je van harte welkom in onze pack."

Vitani

Door haar wat paniekerige staat keek ze direct op toen Aiden op stond. Maar die kwam zo rustig over zoals hij naar het raam liep en naar buiten keek. En die langzame knik en dat rustige antwoord dat ze kreeg dat ze mocht blijven zo lang nodig was. Het kalmeerde haar. En wat Aiden betreft was ze al geen Omega meer en is ze van harte welkom in zijn pack. Ze glimlachte zelfs weer even. Het stelde haar gerust. Zeker aangezien ze niet naar haar familie kon om daar steun en hulp te krijgen met deze verandering. Nu had ze Aiden en de pack om haar te helpen. 'Dankjewel. Het stelt mij enorm gerust dat ik in de pack mag.' bedankte ze Aiden.
Ze keek even rustig rond, terwijl ze nu stil stond. Doordat ze nu tot rust kwam en stil stond, merkte ze eigenlijk hoe moe ze eigenlijk was van alle nieuwe indrukken en informatie. Ze gaapte dan ook even en hield daarbij ook haar hand voor haar mond. 'Waar mag ik slapen?' was haar volgende vraag.

Aiden

Hij had zich weer even omgedraaid en keek weer naar buiten. Het was rustig, er liep niemand over straat en er reed geen enkele auto voorbij. Aiden zuchtte zachtjes en draaide zich weer een slag richting Vitani toen ze hem bedankte. "Geen probleem, zonder hulp had ik het destijds ook niet gered," knikte hij.
"Ik heb een kleine logeerkamer, speciaal voor dit soort situaties. Er staat een bed en er is een kleine kast voor kleding of iets dergelijks," vertelde hij nu. Hij wees naar een deur. "Daar, die kamer. Er liggen ook kettingen, voor het geval dat. Maar ik denk dat je die niet nodig hebt nu." Aiden wreef even over zijn arm, waar een groot litteken overheen liep.
Ergens in de verte klonk gehuil. Aidens ogen kleurden vuurrood. Hij keek weer uit het raam en kon tussen de bomen door in de verte wat gedaantes zien.
"Blijf hier, ik ben zo terug," klonk zijn stem nu licht grommend tegen Vitani. Hij schoot de deur uit en nog voordat hij de weg overgestoken was veranderde hij soepel in een wolf en sprintte een stukje het bos in. Verderop waren vier andere weerwolven. Drie wolven van een andere pack, een pack waar zij wel vaker opstootjes mee hadden. En de vierde wolf was Isaac, één van de wolven uit Aiden zijn pack. Daardoor had hij het direct doorgehad dat er iets gaande was.
Zonder enige twijfel sprong Aiden tussen de vechtende wolven en maakte een onwijs luid, soort brullend geluid. De wolven stopte direct met vechten en leken even verbaasd. Daarna sprong de Alpha van die pack grommend richting Aiden en daagde hem uit. Terwijl Isaac zich nu weer stortte op de andere wolven, verschenen de andere leden van de pack ook: Milan, Luke en Leah. Het duurde niet lang voor de andere pack afdroop en Aiden dribbelde met zijn pack weer terug richting zijn huis. Vlak voor de weg bleven ze staan en transformeerde ze terug naar hun menselijke gedaantes.
"Wat was dat, Isaac?" vroeg Aiden nu aan de jongen. Bloed liep over Isaac zijn gezicht, maar uit ervaring wist Aiden dat het er erger uitzag dan het was. Zelf was hij er ook niet volledig ongeschonden vanaf gekomen, er liep een diepe snee over zijn wang en zijn lip bloedde.
"Ik kon er niets aan doen! Zij lokken mij altijd uit," riep Isaac uit. Aiden schudde zijn hoofd even. "Je moet ze negeren, dat weet je.. Dit is precies wat ze willen. Zij willen de sterkste zijn en dat willen ze bereiken door ons af te zwakken. Negeer ze voortaan, Isaac. Niet beginnen met vechten. Pas als zij beginnen." Aiden veegde even nonchalant het bloed bij zijn lip vandaan en knikte even naar de rest van de pack.
"Ik weet dat jullie het al door hebben en haar al ruiken," zei hij nu. "We hebben een nieuw lid van de pack. Maar ik stel haar later aan jullie voor. Daar is het nu nog niet de tijd voor. Fijne avond." Hij knikte opnieuw en liep toen de straat over en liep zijn huis binnen. De deur sloot hij zorgvuldig met extra sloten en daarna liep hij weer richting de woonkamer.

Vitani

Er werd naar een deur gewezen waar een logeerkamertje zou zijn. Met een bed, kast en kettingen. Maar de kettingen zouden nog niet nodig zijn. Een wat ongemakkelijke glimlach kwam op haar gezicht. Ze zag het nog niet voor zich dat iemand zo onhandelbaar werd dat enkel kettingen diegene op z'n plek konden houden. Laat staan dat zij zo werd. Vitani, een stil onopgemerkt meisje waar nooit iemand last van had die aan de ketting gelegd moest worden, omdat ze onhandelbaar is. Nee, daar kon ze zich niets van voorstellen.
Opeens hoorde zij ook wolvengehuil. Aiden ging weg, met het wat grommende mededeling dat zij moest blijven en hij zo terug was. Toen Aiden weg was, bleef ze eerst enkele secondes in het midden van de woonkamer staan, niet wetend wat ze het beste kon doen. Daarna won haar nieuwsgierigheid en keek ze door het raar waar Aiden als laatste door heen gekeken had. Ze had enkel geen idee waar ze precies naar moest kijken. Ze had natuurlijk nog niet zo'n geoefend oog hiervoor, ook al was haar zicht duidelijk beter geworden.
Ze gaf het op te zoeken wat er te zien zou moeten zijn vanuit het raam en liep de logeerkamer binnen. Ze maakte het licht aan en keek rond. Ze was snel uitgekeken, want er was inderdaad niets meer dan een bed, een kast en die kettingen. Het vreemde idee dat ze daar aan vast kwam te liggen voor onbehandelbaar gedrag hield haar bezig en ze bestudeerde die kettingen dan ook aandachtig. Het bleef onmogelijk voor haar om zichzelf als een wild, gevaarlijk wezen hangend en worstelend aan zo'n ketting voor te stellen. Ze was zo met haar gedachten weg, dat ze schrok toen de deur open ging en weer gesloten werd en liet de kettingen dan ook plotseling uit haar handen vallen. Gelukkig, gezien het feit waar ze voor waren, kunnen ze tegen een stootje. Maar het gaf wel wat lawaai dat ze die kettingen zo plotseling uit haar handen liet vallen. Ze draaide zich om en zag door de open deur dat Aiden weer terug was. Ze kwam gelijk weer tot rust. Het was geen vreemdeling die binnen was gekomen.
Ze liep de logeerkamer uit en zag daarna de snee op Aiden's gezicht en de bloedende lip. 'W-wat was er aan de hand?' vroeg ze nieuwsgierig, maar ook lichtjes geschrokken hoe Aiden terug was gekomen. Was dit normaal?

Aiden

Toen hij binnen kwam lopen hoorde hij de kettingen op de grond vallen. Even schoot hij weer terug in het wantrouwen en pure alertheid, maar hij kon ruiken en horen dat Vitani toch echt de enige was die nu in het huis stond. Blijkbaar had ze gewoon even de logeerkamer geïnspecteerd. Aiden zuchtte en liep rustig verder naar binnen, waar hij Vitani trof. Zij vroeg hem haast direct licht geschokt wat er gebeurd was. Aiden schudde langzaam zijn hoofd.
"Niets ernstigs," wimpelde hij het af. "Klein opstootje met een andere pack. Isaac kan zich wel vaker niet houden." Aiden grijnsde lichtjes, de jongen liet hem altijd terugdenken aan hoe hij jaren terug was geweest als jonge, onervaren wolf.
"Door wie ben je gebeten, weet je dat?" vroeg hij nu plotseling aan Vitani. "Hoe zag hij of zij eruit?"