Police Life

Katelynn Camryn Leighton

Een tinteling trok door haar lichaam toen zijn handen onder haar blouse verdwenen. Ze gingen door met zoenen en Katelynn bleef hem vasthouden. Ze voelde zijn handen over haar gevoelige huid glijden en toen hij abrupt stopte keek ze hem aan. Rowan gaf aan dat als ze nu doorgingen, hij niet meer zou kunnen stoppen. En hij wilde niet dat ze na vandaag vervelende gedachten zou krijgen. Katelynn glimlachte lichtjes en legde haar hoofd tegen zijn borstkas.
“Misschien heb je gelijk..” zei ze uiteindelijk. Nu had ze het gevoel dat ze wel meer wilde, ze had er echt zin in. Maar ze wist ook dat dat niet altijd uit hoefde te maken. En haar hoofd zat nu wel redelijk vol, de spanning kwam nog steeds gauw omhoog en dat was toch wel een risico. Ze wilde niet dat ze weer waanbeelden zou krijgen en misschien zelfs weer out zou gaan, want dat kostte haar ontzettend veel energie en ze was nu al zo moe.
“Je bent zo lief..” fluisterde ze teder naar Rowan. Ze bleef met haar hoofd tegen zijn borstkas aan liggen en sloot eventjes haar ogen.

Rowan Rivers

Ze keek hem even aan en zei daarna dat hij misschien wel gelijk had. Het liet hem even glimlachen, hij was blij dat hij tegenwoordig in ieder geval op tijd doorhad wanneer hij moest stoppen om het voor hemzelf niet onmogelijk te maken. Ze legde haar hoofd tegen zijn borstkas aan en hij streek door haar haren heen. Ze zei dat hij lief was en hij glimlachte daardoor nog eens. Ze gaf hem een heel warm gevoel als ze zoiets zei. 'Ik ben gewoon heel erg gek op jou.' Fluisterde hij vol liefde. Hij zoende haar nog eens langzaam, maar daarna hield hij op. Het was beter om het niet moeilijker te maken, want hij had echt wel door dat hij enorm veel zin in haar had. Als hij zich netjes in wilde houden moest hij hier mee stoppen. Hij tilde haar nu op en hij hield haar in zijn armen. 'Het is tijd voor ons om te gaan slapen... en voor de verandering kunnen we deze keer ook slapen totdat het licht is, dus laten we daar alsjeblieft van genieten. Ik heb namelijk het gevoel dat ik al zeker een maand niet geslapen heb.' Zei hij grijnzend. Hij sloot het huis even af en daarna nam hij Katelynn met zich mee naar boven.

Katelynn Camryn Leighton

Ze glimlachte even om zijn woorden en toen hij haar weer begon te zoenen ging ze er in mee, maar niet te heftig. Ze wilde het hem niet te moeilijk maken nu, dat zou voor hun beide niet leuk zijn.
Na de zoen tilde Rowan haar op. Katelynn sloeg haar armen weer om zijn nek en keek hem glimlachend aan. Hij zei dat het tijd was om naar bed te gaan. Ze zouden nu voor de verandering kunnen slapen tot het licht zou worden en daar zouden ze gebruik van moeten maken. Rowan zei dat hij het gevoel had dat hij al zeker een maand niet geslapen had. Daardoor grinnikte Katelynn even.
“Ik heb al jaren niet geslapen, als ik mijn lichaam moet geloven,” grijnsde ze nu terug. Ze wachtte tot Rowan het huis afgesloten had en ging toen met hem mee naar boven. Ze friste zich even een beetje op en kroop daarna in bed. Toen Rowan ook in bed lag kroop ze dicht tegen hem aan en sloot ze haar ogen. Nu pas merkte ze echt hoe moe ze eigenlijk was. Ze hoopte dat de nachtmerries een beetje weg zouden blijven, ze had haar slaap hard nodig.
“Ik hou van je..” fluisterde ze zachtjes tegen Rowan. Ze drukte een kus op zijn lippen. “Welterusten..”

Rowan Rivers

Eenmaal in bed kroop Katelynn meteen tegen hem aan en hij sloeg zijn arm om haar heen. Het was fijn om haar dichtbij te hebben, al merkte hij wel dat hij snel de neiging kreeg om haar aan te raken. Hij beheerste zichzelf en het enige dat hij deed was naar haar kijken. 'Welterusten...' zei hij zachtjes tegen haar. Hij streek langs haar wang en hij gaf haar nog een kusje, daarna zakte hij eigenlijk al heel erg snel in slaap. Hij was doodmoe. Af en toe sliep hij een beetje onrustig, hij droomde van alles en ook flitsen van Andrea kwamen langs, maar het was niet zo erg dat hij schreeuwend wakker werd. Hij sliep eigenlijk gewoon door, tot hij in de ochtend wakker werd. Hij wist niet precies hoe laat het was, maar nu maakte het ook niet uit. Hij pakte Katelynn vast en hij sloeg zijn armen om haar heen. Hij was nog niet van plan om op te gaan staan, want dit vond hij veel te fijn.

Katelynn Camryn Leighton

Ze voelde zich veilig en geborgen bij Rowan en viel al gauw in slaap omdat ze echt kapot was. In het begin sliep ze nog wel onrustig, waarschijnlijk toch omdat de dag zo hectisch was geweest. Ze woelde onrustig heen en weer en zweette flink. Maar later sliep ze weer rustig en dat bleef best lang zo. Ze werd eerst rond een uur of half zes wakker, omdat ze normaal rond die tijd wel al opstond. Maar ze draaide zich weer om en sliep weer verder.

Rowan Rivers

Hij lag eigenlijk nog een tijdje heel fijn dicht bij Katelynn, maar daarna besloot hij op te staan. Hij trok zijn kleding aan en hij liep daarna naar beneden toe. Het was best wel goed weer en dat maakte zijn humeur ietsjes beter. Hij zette broodjes in de oven en daarna ging hij naar buiten om te roken. Hij wist dat hij vandaag met Leroy moest gaan praten, hij kon niet doen alsof hij van niets wist en hij wilde eigenlijk ook wel meer weten. Hij moest daarmee voorzichtig zijn, maar hij kon het moeilijk laten. Hij liep weer naar binnen en hij dekte de tsfel, meestal deed Katelynn dit soort dingen, maar nu vond hij het ook wel leuk om te doen. Het was raar dat het zo rustig was deze ochtend, dat niemand aan het werk ging. Toen hij de tafel gedekt had pakte hij de broodjes uit de oven, Katelynn zou zo waarschijnlijk ook wel wakker zijn.

Katelynn Camryn Leighton

Ze was weer best diep weggezakt en had totaal niet door gehad dat Rowan er al uit was gegaan. Pas toen ze weer langzaam wakker werd doordat de zon door de gordijnen heen piekte, zag ze dat Rowan al weg was. Ze kwam langzaam wat overeind en rekte zich uit, waarna ze het dekbed aan de kant gooide en uit bed stapte. Rustig kleedde ze zich aan. Met een snelle handbeweging maakte ze een rommelige knot in haar haren en ze haalde de resten uitgelopen make-up van gisteren van haar gezicht en bracht wat nieuwe op. Daarna liep ze de trap af naar beneden en kwam de geur van warme broodjes haar tegemoet.

Rowan Rivers

Hij gaf alle honden eten en aandacht, maar Brody was er niet . Die lag vast nog boven bij Leroy. De jongen liet zich amper zien, Rowan vond dat echt lastig. Na een tijdje zag hij Katelynn naar beneden komen en hij glimlachte naar haar. 'Ik dacht dat je het wel verdiende om een keer beneden te komen en dat het ontbijt al klaar voor je staat.' Zei hij grijnzend tegen haar. Daarna pakte hij haar vast en drukte hij zijn lippen in haar hals. Zijn handen gleden naar haar heupen en hij keek haar weer aan. 'Ga zitten, de broodjes komen net uit de oven.' Zei hij daarna. Hij schoof de stoel voor haar naar achteren zodat ze kon gaan zitten, daarna ging hij zelf ook zitten. 'Ik wil vandaag met Leroy gaan praten, maar ik weet niet zo goed wat ik tegen hem moet zeggen. Ik krijg de neiging om alleen maar naar die man te vragen, maar dat is waarschijnlijk geen goed idee.' Zei hij zacht.

Katelynn Camryn Leighton

Beneden zag ze meteen Rowan staan en ze glimlachte om zijn woorden. "Dat verdien ik toch elke dag?" grijnsde ze terug naar hem. Hij pakte haar vast en ze voelde zijn lippen in haar hals en zijn handen op haar heupen. Toen hij haar weer aankeek drukte ze kort een kus op zijn lippen, daarna nam ze plaats op de stoel en keek ze even naar de warme broodjes. Het rook heerlijk.
"Ik denk dat je daar inderdaad beter niet over kan beginnen.." zei ze toen Rowan over Leroy begon. "Misschien als hij er zelf wat over los laat, maar ik denk niet dat hij het leuk vind als je daar zelf meteen over begint."

Rowan Rivers

'Natuurlijk verdien je dit elke dag. Maar helaas heb ik hier de kracht niet voor als jij zo vroeg op staat.' Zei hij grijnzend tegen haar. Nu had hij uit kunnen slapen en was zijn humeur duidelijk een heel stuk beter. Hij pakte een broodje voor zichzelf en hij luisterde naar Katelynn. 'Ik weet het . .. Ik weet sowieso niet zo heel erg goed wat ik tegen hem moet zeggen. Ik vind het heel erg moeilijk. Ik wil niet dat hij zich schaamt, dat hij bang is dat ik boos op hem ben. Ik ben bang dat ik iets zeg waardoor hij dat wel denkt . ' zei hij zacht tegen haar. Hij wilde het er heel graag met Leroy over hebben, maar hij wist echt niet zo goed hoe hij dat moest doen. Hij vond het zelf ook een beetje een ongemakkelijke situatie, maar dat zou hij nooit aan Leroy kunnen laten merken. Hij at van zijn broodje en hij bleef naar Katelynn kijken. Ze zag er verschrikkelijk goed uit. 'Ik ben bang dat ik juist iets tegen hem zeg wat ik niet zou moeten zeggen en daardoor krijg ik de neiging om er maar niks over te zeggen en doen alsof het niet gebeurd is. Maar dat is ook niet echt een goed idee.' Zei hij zacht.

Katelynn Camryn Leighton

Ze pakte een broodje en sneed die open, waarna ze er een plakje kaas tussen legde en een hap nam. Daarna keek ze weer naar Rowan.
"Het is ook niet makkelijk om het er over te hebben. Maar ik denk wel dat het belangrijk is dat jij erover met hem gaat praten. Je moet gewoon goed benadrukken dat je niet boos bent en dat je er voor hem bent.. Dat je hem wilt helpen, nog steeds," zei ze tegen hem. Ze nam nog een hapje en schonk een glas melk voor haarzelf in. Zo ontbijten beviel haar eigenlijk wel, jammer genoeg kon dat niet iedere dag zo.

Rowan Rivers

Katelynn vertelde hem wat hij zo'n beetje moest doen en hij knikte langzaam. 'Ik vind dit zo moeilijk hè.  Ik ben helemaal niet goed in dit soort dingen. ' zei hij zacht tegen haar. Hij dronk wat water en daarna besloot hij dat hij wel genoeg gehad had. Hij keek op toen hij opeens Leroy zag verschijnen. De jongen zag er nogal warrig uit. Hij kwam wel bij hun zitten. 'Wil je ook iets eten Leroy?' Vroeg hij aan de jongen. Die schudde alleen maar zijn hoofd. De grote zwarte hond kwam naast de tafel liggen en Leroy staarde alleen maar voor zich uit. Dat was op dit moment vrij ongemakkelijk. 'Leroy... Ik wilde je heel graag vertellen dat ik niet boos op je ben... Ik hou van je. Wat er ook gebeurd. Ik wil je heel graag helpen.' Zei hij zacht tegen de jongen. Leroy keek hem even kort aan, daarna keek hij weer weg en hij zei helemaal niets. Hij leek wel op een andere planeet te zitten en het was duidelijk dat hij onder invloed was van iets. Dat stelde Rowan teleur, maar hij wist ook wel dat het onrealistisch was om te denken dat hij ineens zou stoppen. Waarschijnlijk was Leroy gewoon echt helemaal de weg kwijt door wat er met hem gebeurd was.

Katelynn Camryn Leighton

Ze glimlachte even bemoedigend naar Rowan. “Dat is voor niemand makkelijk, geloof mij,” zei ze zachtjes. Ze at de laatste happen van haar broodje op en keek op toen ze geluiden hoorde. Leroy kwam beneden. Hij kwam bij hun aan tafel zitten maar hoefde niets te eten. Katelynn keek even naar Rowan toen hij tegen zijn zoon begon te praten en keek toen weer naar Leroy. Het zag er naar uit dat de jongen weer iets gebruikt had. Katelynn beet even op haar lip en de spanning die ze nu voelde hangen deed haar niet zoveel goed. Daarom stond ze nu op en begon ze de tafel wat leeg te ruimen.

Rowan Rivers

Leroy zei nu helemaal niets meer en zat gewoon als een zombie aan tafel. Rowan wist niet wat hij er mee moest. Moest hij er iets van zeggen? Het gewoon zo laten? Hij besloot zelf ook maar gewoon niets te zeggen en hij hielp Katelynn met het afruimen van de tafel. Hij wilde Leroy echt graag helpen, maar hier wist hij niet zo goed mee om te gaan. Eenmaal in de keuken pakte hij Katelynn vast. 'Het is prachtig weer... wat dacht je er van om even te gaan zwemmen?' Stelde hij voor. Hij wilde graag wat tijd met haar doorbrengen, en zwemmen leek hem met dit weer een goed idee . Hij wilde nu ook niet gaan praten met Leroy, Niet als hij niet nuchter was. Dat zag hij echt niet zitten. Dat zou zeker fout gaan en dat wilde hij niet. Hij wilde de jongen juist verder helpen.

Katelynn Camryn Leighton

Ze zette wat spullen in de vaatwasser en ruimde wat broodbeleg op door het in de koelkast of in de kastjes te plaatsen. Niet veel later begon Rowan haar ook te helpen. Blijkbaar had hij het gesprek met Leroy opgegeven. Maar ze snapte dat wel, op dit moment zou het toch geen nut hebben om met hem te praten. Katelynn had daar toch wel enigszins moeite mee, dat Leroy gebruikte in haar huis. Maar dat sprak ze maar niet uit.
Rowan pakte even later haar hand vast en zei dat het prachtig weer was. Daardoor keek ze even naar buiten. Het zag er inderdaad uit als een mooie dag. De zon scheen en de lucht was felblauw. Rowan stelde voor om te gaan zwemmen. Daardoor glimlachte ze lichtjes naar hem.
"Dat lijkt mij een prima idee," knikte ze goedkeurend. Ze zette de laatste spullen in de vaatwasser en deed die toen aan.

Rowan Rivers

Katelynn vond het een goed idee en hij pakte haar even vast. Daarna keek hij naar Leroy, die een stuk verderop aan tafel zat. 'Als je vind dat ik iets niet goed doe of zeg, wil je het mij dan vertellen? Ik weet echt niet wat ik met hem aan moet.. moet ik hier boos om worden of niet?' Vroeg hij zacht aan haar. Hij vond het echt moeilijk. Hij nam Katelynn nu met hem mee naar boven zodat ze zich konden omkleden om te gaan zwemmen. Hij pakte haar nu weer vast en hij gooide haar op het bed. Daarna boog hij grijnzend over haar heen. 'Je bent een lekkerding, Katelynn. Misschien moeten we vaker samen een dag vrij nemen.' Zei hij plagend tegen haar. Daarna zoende hij haar eigenlijk al meteen. Hij maakte haar kleding langzaam los, Ze moest zich toch om gaan kleden dus kon het wel even nu.

Katelynn Camryn Leighton

Rowan pakte haar vast en vroeg haar toen of ze het wilde zeggen als hij iets niet goed deed of zei. Daardoor grinnikte ze even kort. “Ik zeg het toch altijd meteen als je iets niet goed doet,” plaagde ze hem. Hij zei dat hij niet wist wat hij nu met Leroy aan moest en of hij hier nou boos om moest worden. Katelynn keek even langs Rowan naar Leroy en haalde even diep adem.
“Ik weet het eigenlijk ook niet..” sprak ze zachtjes. Ze besefte zich maar al te goed dat ze dit niet lang wilde gaan rekken, hij moest wel vooruitgang boeken, anders moesten ze echt hulp gaan halen.
Rowan nam haar mee naar boven en ze belandde op het bed. Hij zei dat ze een lekkerding was en begon haar te zoenen en haar kleding los te maken. Na de zoen keek ze hem grijzend aan.
“Hier liggen m’n zwemspullen niet,” grinnikte ze. Toch bleef ze liggen en liet hem zijn gang gaan.

Rowan Rivers

'Ik weet dat je spullen hier niet liggen, maar dan ga je maar gewoon naakt. Dat vind ik eigenlijk ook wel een heel erg goed idee... Ik krijg veel te weinig de kans om naar jou te kijken.' Zei hij grijnzend tegen haar. Hij zoende haar weer en hij trok haar broek nu ook uit. Daarna liet hij zijn handen over haar lichaam glijden en keek hij haar plagend aan. Hij nam nu wel weer afstand zodat ze zich aan kon kleden, hij wilde haar totaal niet het gevoel geven dat hij haar tot iets wilde dwingen. Hij was veel te bang dat hij echt te dwingend en controlerend zou worden, dat zou hij niet leuk vinden. Hij wist ook dat het dan snel erger zou worden. Hij trok zijn shirt uit en daarna zocht hij een zwembroek op. Toen hij die gevonden had maakte hij zijn riem los en keek hij weer naar Katelynn, want hij keek heel graag naar haar. 'Ik ga vanavond wel met Leroy praten, ik hoop dat hij dan weer iets meer nuchter is.' Zei hij zacht. Het hield hem duidelijk heel erg bezig.

Leroy Rivers


Hij had het echt vreselijk zwaar en de momenten dat Katelynn en Rowan niet thuis waren, was het voor hem niet te doen. Daarom had hij nu ook weer gebruikt. Gisteren waren ze allebei weg geweest en toen ze thuis kwamen was er blijkbaar van alles aan de hand. Hij had eigenlijk naar beneden willen gaan en eerlijk willen zeggen dat hij het zwaar had en dat hij bang was dat hij weer zou gaan gebruiken, maar er was een onbekende man geweest en hij had ze echt niet willen storen. Daarom was hij het huis uitgevlucht. Hij wist dat het onverstandig was en dat hij elke keer door het afkicken heen moest als hij iets zou gebruiken, maar hij was zo vreselijk bang geweest. Hij had Bart overal gezien en het had hem helemaal gek gemaakt, het moest weg gaan en dit was de enige manier. Het hielp ook wel, want de herinneringen waren weer weggevaagd en hij had eindelijk weer een paar uur kunnen slapen zonder dat hij wakker lag van de angst. Hij wist dat de kans bestond dat Katelynn en zijn vader boos op hem zouden worden en dat hij hier weg moest. Maar op dit moment was het in zijn hoofd zo'n chaos dat hij dat niet eens echt inzag. Het drong niet zo tot hem door, het enige dat hij wilde was alles wat er gebeurd was vergeten. Hij was naar beneden gekomen met het idee om zijn excuses aan te gaan bieden en eerlijk te vertellen waarom hij weer gebruikt had, maar hij kon het niet. Rowan was begonnen met zijn excuses aanbieden en dat liet hem weer aan Bart denken, waardoor hij niks meer had kunnen zeggen en nu waren ze weer weg. Waarschijnlijk aan het overleggen over hem. Over het feit dat hij nu op moest rotten. Dat ze niet iemand zoals hem in huis wilden. Hij was naast de bank gaan zitten en Brody zat dicht tegen hem aan. Leroy verborg zijn gezicht in de vacht van de hond en hij probeerde rustig te blijven, maar dat was heel moeilijk. Hij was zo verdrietig en in de war.

Katelynn Camryn Leighton

Ze grijnsde even om Rowan zijn woorden en schudde haar hoofd. Hij trok haar broek uit en ze voelde zijn handen over haar lichaam glijden. Tintelingen trokken door haar heen; het voelde fijn. Toch nam hij uiteindelijk afstand en begon zichzelf om te kleden. Daardoor kwam Katelynn ook weer overeind en zocht haar bikini, die ze al redelijk gauw vond. Ze trok rustig haar ondergoed uit en trok daarna haar bikini aan.
Toen Rowan weer begon te praten keek ze weer naar hem op. Hij zei dat hij vanavond wel met Leroy ging praten, hij hoopte dat hij dan wat meer nuchter zou zijn. Katelynn knikte.
“Lijkt mij een strak plan. Nu dring je denk ik toch niet tot hem door..” zei ze. Daarna pakte ze Rowan zijn hand vast en nam ze hem mee naar beneden en de tuin in. Ze ging naast het zwembad staan en liet hem toen los. Rustig keek ze even om haar heen, om vervolgens Rowan met een harde duw het water in te duwen.

Lincoln Smith

Hij had zichzelf onbewust flink in de nesten gewerkt. Hij was veel te naïef geweest. Al zijn spaargeld had hij weggegeven aan de man die nog geld scheen te krijgen van Leroy. Lincoln wist haast zeker dat Leroy nooit zoveel geld geleend had, maar de man bleef Lincoln dwingen meer geld te brengen. Echter had hij nu gewoon niets meer. Hij had zijn hele spaarrekening leeg getrokken en nog een deel van zijn lopende rekening. Vanmorgen had hij een flinke ruzie gehad met zijn vader over het 'verdwijnende' geld. Maar hij had het niet kunnen vertellen, hij moest dit zelf op zien te lossen. Zijn vader zou alleen maar nog kwader worden als hij wist waar al dat geld naartoe was gegaan.
Lincoln had besloten gewoon te zeggen dat zijn geld op was, dat hij niet meer kon geven. Maar opnieuw was hij te naïef geweest. Hij kende dit wereldje niet goed genoeg, hij dacht te positief over mensen. De man had niet geaccepteerd dat Lincoln zou stoppen met betalen en had hem volledig in elkaar geslagen. Daarna had hij hem nog flink bedreigd, voor hij verdwenen was. Lincoln was in het park gebleven, hij wist niet waar hij naartoe moest. Alles deed pijn en zijn gezicht zat vol bloed. Met zijn shirt had hij geprobeerd het een beetje weg te krijgen, maar vele wonden bleven bloeden. Op deze manier kon hij echt niet naar huis gaan. Maar hij wist niet waarheen dan wel. Daarom bleef hij gewoon in het park. Misschien niet de beste plek om ook 's nachts door te brengen, maar hij was echt veel te bang om zijn vader of iemand anders bekends zo onder ogen te komen.

Rowan Rivers

Katelynn nam hem mee naar beneden en eenmaal bij het zwembad liet ze hem los. Hij zag haar wegkijken en hij volgde haar blik, net toen hij wilde vragen wat er aan de hand was, werd hij hard geduwd. Hij verloor eigenlijk al meteen zijn evenwicht en hij wist dat hij hoe dan ook in het water zou vallen, daarom greep hij heel snel de pols van Katelynn vast en trok hij haar mee in zijn val. Het water spetterde alle kanten op en hij sloeg zijn armen om Katelynn heen. 'Soms ben je echt gemeen.' Zei hij grijnzend tegen haar. Hij haalde een hand door zijn haar heen zodat het niet meer zo in zijn gezicht hing en daarna liet hij zijn vingers langs haar gezicht glijden. 'Zelfs nu vind ik je bijzonder aantrekkelijk.' Plaagde hij haar even. Hij voelde de zon op zijn huid branden, maar het was eigenlijk wel een fijn gevoel. Hij liet Katelynn nu los en hij bleef op zijn rug drijven, hij staarde naar de blauwe lucht. Rowan begon eindelijk weer een beetje in vorm te raken. Zijn lichaam had een flinke klap gehad toen hij met Katelynn opgesloten had gezeten en daarna had het hem aardig wat moeite gekost om weer een beetje kracht en conditie terug te krijgen.

Leroy Rivers

Katelynn en zijn vader waren buiten en hij voelde zich zo ontzettend onrustig dat hij hier niet kon blijven. Hij was bang dat hij nog meer fout zou gaan doen en dat wilde hij niet. Daarom besloot hij voor nu maar weg te gaan. Hij nam Brody met zich mee en hij ging onopvallend het huis uit. Hij had maar één plek om naar toe te gaan en dat was het park. Hij wist dat het gevaarlijk was, maar hier zou hij tenminste niet zo veel fout kunnen doen. Dat was het enige voordeel van alles. Hij voelde zich hier niet zo gedwongen om zich goed te gedragen. Hij liep de bekende plekken langs en opeens rende Brody bij hem weg. Even stond hij raar te kijken, maar daarna ging hij achter de enorme hond aan. Hij liep naar iemand toe en reageerde enthousiast . Leroy kwam dichterbij en hij schrok toen hij zag wie het was. 'Lincoln? Wat is er met je gebeurd ? Wat doe je hier?' Vroeg hij. Dit was geen plek voor Lincoln.

Katelynn Camryn Leighton

Ze keek grijnzend toe hoe Rowan in het water viel, maar werd toen ineens bij haar pols gegrepen en viel achter hem aan. Ze slaakte even een korte kreet en plonsde naast hem in het water. Rowan sloeg zijn armen om haar heen en zei dat ze soms gemeen was. Daardoor grijnsde ze. “Jij niet zeker,” plaagde ze hem. Zijn handen gleden langs haar gezicht en zijn woorden deden haar ogen twinkelen. Door alles wat er gebeurd was twijfelde ze weleens aan haarzelf of aan haar eigen lichaam, maar Rowan wist dat altijd gauw terug te draaien door dat soort opmerkingen te maken.
“Ik ben altijd aantrekkelijk,” grijnsde ze terug naar hem. Toen hij haar los liet zwom ze even een stukje terug naar de rand en hield zich daar aan vast, terwijl ze genoot van de warme zon op haar gezicht.


Lincoln Smith

Elke keer als er iemand voorbij liep keek hij schichtig op, bang dat het die man weer zou zijn. Hij wilde hier dolgraag weg, hij vreesde echt voor wat er ging gebeuren als hij hier bleef, maar voor zijn gevoel kon hij nergens heen. Niet naar het hotel, zijn vader zou alles willen weten en zou kwaad worden. En dat wilde Lincoln beide niet. Hij mocht immers niet naar de politie gaan en zijn vader was zo een beetje de politie.
Zachtjes zuchtte hij en veegde weer wat vers bloed van zijn gezicht. Alles deed pijn. Ook zijn borstkas en buik voelden bont en blauw. Zijn hoofd bonkte als een gek en zijn beeld was constant wat wazig. Zijn gezicht zag er echt niet uit: Zijn lip was dik en bloedde, zijn neus bloedde, zijn oog was dik en zijn wenkbrauw was ook kapot. Langs zijn kaaklijn was het blauwpaars en op zijn slaap zat ook nog een bloedende wond.
Toen er opeens en hond aan kwam keek hij wat verbaasd op naar het dier. Het duurde even voor hij de hond herkende. Het was Leroy zijn hond.. Lincoln probeerde overeind te komen en wilde gauw weglopen, maar de wereld tolde om hem heen en hij liet zich toch maar terug op het bankje zakken. Niet veel later verscheen Leroy. Die zei zijn naam en begon meteen vragen te stellen. Lincoln keek even kort op, maar keek daarna alleen maar naar de grond. Zijn lichaam trilde en hij had het gevoel dat hij elk moment in huilen kon uitbarsten, want hij voelde zich gewoon echt verrot.
“Het is niks..” ontweek hij eerst een beetje. Hij wilde Leroy hier niet mee belasten, dat was juist waarom hij hier in eerste plaatst in mee was gegaan. Al had hij waarschijnlijk weinig keuze gehad verder.
Tranen stonden in zijn ogen en hij sloeg zijn trillende handen om zich heen. “Ik ben gewoon stom geweest..” klonk zijn stem heel zachtjes. Hij had moeten beseffen dat hij hier nooit vanaf kwam. Waarschijnlijk had hij al veel te veel betaald. Maar die man wilde alles hebben, hij melkte hem helemaal leeg en bleef hem zelfs nu onder druk zetten, terwijl Lincoln echt geen cent meer over had. Duizenden euro’s had hij op zijn bankrekening staan eerst. Nu was het nul. Het was natuurlijk niet heel gek dat zijn vader dat vreemd vond en erover begonnen was. Maar het was gewoon echt geen optie om hem hierover te vertellen.

Rowan Rivers

'Ik ben van nature niet gemeen, ik word alleen heel erg besmet door jou...' Zei hij lachend tegen Katelynn. Ze hing aan de rand en hij bleef naar haar kijken. Ze was echt heel erg mooi, hij vond haar inderdaad altijd heel erg aantrekkelijk. Daar had ze wel gelijk in. Hij zwom naar haar toe en hij sloeg zijn armen weer om haar heen. 'Je mag altijd wel in bikini rondlopen. Dat lijkt mij wel wat.' Plaagde hij haar nu. Het was echt best wel warm en hij vermaakte zich prima zo. Het was niet zo verkeerd om een dagje vrij te zijn. Zo vaak gebeurde het eigenlijk niet dat ze echt tijd samen hadden. 'We kunnen uit eten gaan vanavond... Het lijkt enorm lang geleden dat wij voor het laatst echt tijd samen hadden...' zei hij. Hij vond het wel eens jammer, maar het was nou eenmaal zo. 'Hoe voel je je nu? Na gisteren?' Vroeg hij. Hij wilde heel graag weten hoe ze zich voelde na alles, het was goed om niet alles te verzwijgen. Eerst had hij dat liever gedaan, maar Katelynn had best wel een goede invloed op hem. Hij bleef haar dicht tegen  zich aan houden, hij vond het altijd fijn om haar vast te houden.

Leroy Rivers

Lincoln reageerde eigenlijk amper op hem, hij zag er echt niet uit. 'Kom mee, Katelynn en Rowan zijn druk met hunzelf, dan kunnen we even die plekken schoonmaken. Dan zoeken we daarna een oplossing . ' zei hij zacht. Het was vrij duidelijk dat hij niet zo terug naar het hotel zou willen en Lincoln wilde blijkbaar niet vertellen wat er aan de hand was. 'Ik ben eerlijk geweest tegen  jou, waarom jij niet tegen mij?' Vroeg hij nu zacht aan zijn vriend. Hij wilde weten wat er met Lincoln aan de hand was en hoe dit kwam. Het was niets voor Lincoln om in de problemen te zitten, dus het was vast niets goeds. 'Als je gewoon meteen naar zolder loopt zorg ik voor doeken en pleisters, dan kunnen we tenminste iets van die plekken schoonmaken.' Zei hij zacht tegen hem.

Katelynn Camryn Leighton

Ze keek Rowan grijnzend aan. "Noh," reageerde ze op zijn woorden. "Dat is niet waar, het is precies andersom," grinnikte ze. Ze sloot haar ogen even tegen de felle zon, maar opende die weer toen Rowan op haar af kwam en zijn armen weer om haar heen sloeg. Hij zei dat ze altijd wel in haar bikini rond zou mogen lopen, waardoor ze grijnzend haar hoofd schudde.
"Ik denk dat je daar gauw genoeg klaar mee bent dan, want als ik zo aan het werk moet ben jij niet de enige met interesse in mij," grinnikte ze. Ze zag het al voor haar, hoe ze door de rechtbank zou lopen in bikini. Waarschijnlijk zou geen man daar het erg vinden.
Rowan stelde nu voor om vanavond uit eten te gaan, het was al lang geleden dat ze dat gedaan hadden. "Daar ben ik altijd voor in," glimlachte ze. "Maar wilde je niet met Leroy gaan praten?" vroeg ze hem nu.
Na een korte stilte vroeg hij hoe ze zich nu voelde, na gisteren. Daardoor haalde ze haar schouders op. "Best oké. Uiteindelijk is het goed afgelopen, dus daar ben ik blij mee," knikte ze. Natuurlijk baalde ze van wat er gebeurd was en vooral van haar eigen gedrag, maar Paul wist nu hoe het zat en daar hoefde ze zich nu niet meer druk om te maken.


Lincoln Smith

Leroy wilde dat hij mee kwam. Katelynn en Rowan schenen druk te zijn met zichzelf en dan konden ze zijn wonden in ieder geval even schoonmaken. Daarna zouden ze naar een oplossing zoeken. Lincoln haalde zijn hand even langs zijn opgezwollen lip en keek nu naar Leroy. Hij wilde eigenlijk weigeren, want hij wilde echt niet dat Rowan en Katelynn hem zo zouden zien. Die zouden sowieso zijn vader contacten en dan waren de rapen gaar. Maar hij besefte ook wel dat hij hier niet kon blijven zo. Dat trok nogal de aandacht bij verkeerde mensen. Daarbij hadden de wonden verzorging nodig, als het zou gaan ontsteken was hij verder van huis.
"Oké," reageerde hij uiteindelijk zachtjes. Hij kwam moeizaam overeind en bleef even stilstaan omdat de enorme duizeligheid hem weer overspoelde. Daarna keek hij weer richting Leroy. Die zei dat hij eerlijk was geweest tegen hem, en vroeg waarom dat andersom niet zo was. Daardoor zuchtte Lincoln zachtjes. Hij wilde ook eerlijk zijn tegen hem, maar hij wilde hem ontlasten. Nerveus beet hij op zijn lip.
"Jij heb al genoeg aan je hoofd.." gaf hij uiteindelijk aan. "Ik ben gewoon stom en naïef geweest.." zei hij zacht.
Toen Leroy voorstelde om meteen naar zolder te gaan en dat hij dan voor doeken en pleisters zou zorgen, knikte Lincoln even. Katelynn en Rowan hoefden niet te weten dat hij er was. Die waren toch niet zo vaak op zolder. Misschien was het inderdaad wel een goed plan van Leroy.