Police Life

Rowan Rivers

Het was een tijdje stil en hij staarde naar Steven. Hij ademde onregelmatig, maar hij ademde nog wel. Rowan hield het ook nogal goed in de gaten. Hij hoorde de stem van Katelynn nu weer en hij sloot zijn ogen. 'Goed.' zei hij alleen maar zacht. Hij wist ook niet wat hij verder nog moest zeggen, dit was alle informatie die hij had en hij dacht goed na of hij geen feiten mistte. 'Oh, wacht... Katelynn, Steven was met iets bezig voor hij hier kwam. Dat zou hij niet doen als hij niet iets op het spoor was. Het waren bendezaken en toen ik het vanochtend zag begreep ik het niet goed, maar misschien als iemand er langer naar kijkt... op zijn bureau liggen allemaal gegevens, een rekeningnummer dat altijd geld stortte naar bendeleden. Misschien staat het hier helemaal los van, maar misschien heb je er iets aan. Ik kon geen naam vinden...' zei hij tegen haar. Ze vroeg aan hem of hij voorzichtig zou zijn, ze wilde hem niet kwijt. Hij slikte even door deze woorden en hij voelde de tranen in zijn ogen branden. 'Ik jou ook niet.' fluisterde hij. 'Ik red mij wel, echt wel. Hou je hier alsjeblieft zo veel mogelijk buiten, Katelynn... alsjeblieft.' smeekte hij nu.

Katelynn Camryn Leighton

Er schoot nog wat tebinnen bij Rowan. Hij vertelde dat Steven bezig was geweest met de zaak over de bende en Rowan had er even naar gekeken, maar had zo gauw niet helemaal begrepen wat er loos was. Misschien stond het hier los van, maar hij vroeg toch of zij er even naar kon kijken. “Oké is goed, zal ik doen. Hou je me op de hoogte?” vroeg ze hem nu.
Rowan zei dat hij zich wel zou redden en vroeg of zij zich hier zoveel mogelijk buiten kon houden. “Ik zal mijn best doen,” antwoordde ze daarop. Ze moest natuurlijk gewoon haar werk doen, maar tot nu toe hield dat alleen aansturen in dus op zich moest dat goed komen.
“Ik ga alles in werking zetten, heel veel succes en hou mij op de hoogte.. Ik hou van je..” zei ze nu, waarna ze met enige moeite ophing en gauw ging bellen voor de EOD, zodat die er meteen heen gingen. Vervolgens liet ze ook een ambulance paraat staan buiten het hotel voor als de EOD klaar was en vroeg of er één arts alvast naar binnen mee kon gaan met de EOD om Steven zo stabiel mogelijk te houden tot ze hem echt konden helpen. Toen ze dat allemaal geregeld had zette ze een team op om Olaf te zoeken en daarna pakte haar spullen en vertrok ze richting Stevens kantoor om alles door te zoeken.

Rowan Rivers

'Ik laat je iets weten zodra ik kan...' zei hij zachtjes. Nu was er verder niet zo veel te vertellen en Katelynn moest dingen gaan regelen. Ze zou haar best doen om zich er zo veel mogelijk buiten te houden en ze zei dat ze van hem hield. 'Ik ook van jou.' fluisterde hij. Daarna was het stil. Hij stopte zijn mobiel bij zich en daarna pakte hij zijn wapen vast. Hij bleef tegen de muur aan zitten, vlak naast het lichaam van Steven. Hij had geen idee wat er nu ging gebeuren. Het kon zo de EOD zijn die binnen kwam, of het was Olaf of wie dan ook. Hij had geen idee, het kon alle kanten op gaan en hij wilde overal op voorbereid zijn. Hij had het nog steeds ontzettend warm en hij voelde af en toe zijn eigen zweet in zijn ogen prikken. Toen hij geluiden op de gang hoorde kwam hij overeind. Hij hield de revolver stevig vast en hij liep naar de deur. Zodra duidelijk werd dat het de EOD was, liet hij het wapen wat meer zakken. Dit zou tijd gaan kosten, dat wist hij heel goed. Tijd die ze misschien helemaal niet hadden, maar dit ging altijd zo vreselijk langzaam. Godzijdank was er ook een arts mee, dat scheelde iets. Hij kreeg van de EOD duidelijk te horen dat hij beter weg kon gaan voor als er iets fout ging, omdat dit allemaal gevaarlijk was. Dat wist hij heel goed. Hij had er voor gekozen om te blijven en dat zou hij ook doen, zelfs als Steven buiten bewustzijn was. Hij bleef bij de deur staan, hij was onrustig. Alsof er nog iets zou gaan gebeuren en hij wilde dat voor zijn.

Katelynn Camryn Leighton

Ze zocht wat door Steven zijn spullen en vond inderdaad notities en documenten over bankrekeningen en stortingen. Echter kon ze niet echt vinden van wie het was en de notities van Steven leken wel Japans, hij had niet echt het mooiste handschrift. Na een tijdje puzzelen en dingen doorlezen was ze nog niet echt iets wijzer geworden. Het begon haar ook een beetje te irriteren omdat het op dit moment erop leek dat het niets met die Olaf te maken had. Daarom stapelde ze alles maar weer netjes op en doorzocht ze nog wat laatjes en kastjes. Ze kon verder niet echt iets vinden.

Rowan Rivers

Hij was gaan zitten, het leek eeuwig te duren voor er iets gebeurde en hij merkte weer dat hij geen geduld had voor dit soort dingen. Steven was niet wakker en de arts was heel druk bezig met van alles, maar er konden niet meer mensen bij komen, dat was te gevaarlijk. Hij pakte zijn mobiel vast en hij besloot Katelynn te bellen. Het zweet droop nog steeds over zijn lichaam heen, hij had toch het gevoel dat hij hier vroeger beter tegen had gekund. Alsof hij het steeds minder goed kon hebben. Hij maakte zich vreselijke zorgen om Steven. De EOD kwam wel steeds verder met het horloge, maar omdat het zo klein was, was het allemaal heel erg ingewikkeld.

Katelynn Camryn Leighton

Ze zuchtte even en had haar handen in haar zij geplaatst terwijl ze nog even rondkeek. Ze besloot hiermee op te houden, dit was nutteloos. Ze moesten gewoon maar hopen dat Steven het zou overleven, zodat hij de informatie door kon spelen.
Met grote stappen beende ze uit het kantoortje en botste toen bijna tegen een man op.
"Mijn excuses, sorry," sprak Katelynn direct. De man glimlachte vriendelijk. Hij zag er niet uit als een agent, gezien hij in pak was.
"Geen probleem, mooie dame," reageerde de man. Katelynn snoof even en rolde met haar ogen.
"Ik kwam voor Steven, maar aan jou te merken is hij niet aanwezig?" vroeg de man nu. Katelynn schudde haar hoofd.
"Nee, hij is er niet. Kan ik u toevallig ergens mee helpen?"
"Nee hoor, ik ben een oude vriend van hem, ik wilde gewoon even hoi zeggen," vertelde hij. Na die woorden staarde hij Katelynn aan, alsof hij een bepaalde reactie van haar verwachtte, maar die reactie bleef uit.
"Oké. Nou.. Hij is niet aanwezig, dus je zal een andere keer moeten proberen.." zei Katelynn nu. Toch was ze wel een beetje nieuwsgierig geworden naar deze man, omdat ze nooit iets had gehoord over een jeugdvriend van Steven. Ze had altijd alleen geweten dat Rowan zijn beste vriend was, een andere vriend had hij het nog nooit over gehad en Rowan ook niet.
"Maar ik kan misschien wel wat aan hem doorgeven wanneer ik hem zie? Waar kennen jullie elkaar van? Sorry dat ik het zeg, maar ik heb hem nog nooit over u gehoord," glimlachte Katelynn. Ze staarde even naar zijn enorme horloge die een fortuin gekost moest hebben.
"Wij kennen elkaar van vroeger. Op school waren we al vrienden. Toen gingen we samen naar de politieacademie. Zo waren we nog een aantal jaren collega's. Tot we allebei een andere kant op gingen," vertelde de man.
"Aah, toch een agent. Ik had niet verwacht dat u een agent was," merkte Katelynn op.
"Nee, niet meer hoor. Ik leid nu een eigen organisatie. Verloopt succesvol op het moment, ik kan niets anders dan tevreden zijn."
"Oh, oké. Klinkt interessant. Ik zal doorgeven aan Steven dat je er was. Wat is uw naam?" vroeg ze de man nu. Net op dat moment ging haar mobieltje en excuseerde ze zich. Ze nam wat afstand van de man en draaide haar rug naar hem toe.
"Rowan, hey, hoe gaat het allemaal daar?" vroeg ze direct, aangezien ze op het beeldscherm al had gezien dat het Rowan was geweest.

Rowan Rivers

Hij sloot zijn ogen en toen hij de stem van Katelynn hoorde ademde hij wat opgelucht in. Hij begon bijzonder wantrouwend te worden, dit ging op de een of andere manier te goed. Dat vond hij niet leuk. 'Waar ben je?' vroeg hij als eerste. Hij wilde vooral weten of ze in veiligheid was. 'Het gaat te goed hier. Ik verwachtte nog meer, maar er gebeurd niets. Het horloge is bijna af, ik heb Olaf niet meer gezien en ik.... ik weet het niet. Het voelt alsof iets niet klopt. Al gaat het met Steven niet goed... helemaal niet.' zei hij zacht tegen haar. Hij kwam langzaam overeind en hij liep naar de deur. 'Zorg er alsjeblieft voor dat je voorzichtig doet, Katelynn... ik meen het. Als jou nu iets overkomt...' zei hij. Al wist ze waarschijnlijk wel dat hij helemaal zou doordraaien. Toen hij opeens wat achter zich hoorde keek hij op. 'Het horloge is af... Ik kom naar je toe zodra ik kan.' zei hij zacht. Hij stopte de mobiel nu weg, er kwam ambulance personeel binnen en hij stopte nu voor het eerst zijn wapen weg. Zodra Steven op de brancard lag sprak hij kort met de agenten, maar hij wilde het liefste direct weg. Hij begon echt veel te onrustig te worden, hij hield het hier niet langer uit.

Katelynn Camryn Leighton

Rowan vroeg direct waar zij was, waardoor ze even glimlachte. "Ik ben op het bureau, mij kan niks overkomen. Maak je nou maar druk om jullie zelf," reageerde ze op hem. Hij vertelde dat het goed ging, hij had meer verwacht maar er gebeurde niks. Het horloge was bijna af en hij had Olaf niet meer gezien.
"Dat klinkt goed. Misschien is er niet meer, Rowan. Maak je niet druk om dingen die er nog niet zijn. We leven in het nu, Rowan," probeerde ze hem wat op te peppen. "Ik doe echt wel voorzichtig. Als jij dat ook maar doet," kaatste ze terug. Hij gaf door dat het horloge af was en dat hij naar haar toe kwam zo gauw als hij kon. "Ik kom wel richting het ziekenhuis straks. Blijf maar bij Steven. Dan zie ik je zo," zei ze nog, waarna de verbinding werd verbroken. Katelynn stopte haar mobiel weer weg en draaide zich weer om. De man stond er nog. Dat had ze eigenlijk niet verwacht.
"Sorry, het was niet mijn intentie om uw telefoongesprek af te luisteren, maar hoorde ik nou dat Steven naar het ziekenhuis moet? Is er iets ernstigs aan de hand?" vroeg de man nu. Katelynn haalde even diep adem. De man leek niet echt iemand die schade kon aanrichten of zo. En dit deel had hij nu toch al gehoord blijkbaar.
"Ja klopt. Hij is neergeschoten. Maar ik weet zeker dat het wel goed komt met hem," probeerde ze de man gerust te stellen.
"Oei.. Dat is heftig.. Wens hem sterkte van mij, goed? Tot gauw," zei de man, en vervolgens verliet hij het bureau en bleef Katelynn alleen achter. Ze besefte zich dat ze nog geen eens een nam van die man had. Dan kon ze hem toch ook geen sterkte doen van hem? Ach, ze bekeek het allemaal wel.

Rowan Rivers

Hij stapte nu toch maar bij Steven in de ambulance, al moest hij zijn auto dan laten staan. Het was niet anders. Hij werd direct op allemaal apparatuur aangesloten en Rowan staarde naar het lichaam. Als Steven dit niet zou overleven, zou hij helemaal gek worden. Hij zou per direct stoppen met zijn werk, hij zou er niets meer mee te maken willen hebben. Misschien was het dan maar beter als hij er niet meer was. Een leven zonder Steven kon hij zich echt niet voorstellen. Hij had ook het gevoel dat hij meer had moeten doen. Had hij door moeten hebben dat Olaf zo ontspoord was? Hij had hem zelf niet eens gesproken en Steven had het ook niet doorgehad. Hij had ook nog steeds niet echt een idee waar dit vandaan kwam. Opeens waren ze bij het ziekenhuis en mocht hij niet verder, waardoor hij even in de wachtkamer bleef wachten. Daarna ging hij naar buiten. Hij haalde een pakje sigaretten uit zijn broekzak, het ding was nogal verfrommeld, maar dat maakte niet uit. Hij leunde tegen een stenen muurtje aan en hij stak een sigaret op, terwijl hij voor zich uit staarde. Hij was misselijk door alle spanning en hij zag er ook nogal warrig en verstrooid uit.

Katelynn Camryn Leighton

Ze liep nu zelf ook het bureau uit en liep richting haar auto. Onderweg daar naartoe keek ze wat op haar mobiel. Eenmaal in de auto zette ze haar radio lekker hard aan en reed ze richting het ziekenhuis. Ze hoopte maar dat Steven het zou halen. Natuurlijk niet alleen maar vanwege de informatie waarvan hij wist, maar ook omdat hij een verdomd goede hoofdinspecteur was en omdat ze hem gewoon niet kwijt konden als vriend.
Het duurde niet lang voor ze parkeerde bij het ziekenhuis. Toen ze uitstapte zag ze direct Rowan al staan en liep ze naar hem toe.
"Hey.." sprak ze zachtjes toen ze bij hem aan kwam lopen. Ze sloeg haar armen om hem heen en legde haar hoofd tegen zijn borstkas aan.

Rowan Rivers

Hij werd met de minuut onrustiger, terwijl hij gedacht had dat het beter werd nu hij niet meer naast een tikkende bom zat. Blijkbaar niet. Opeens was Katelynn daar en ze pakte hem vast. Hij hield haar heel dicht tegen zich aan en hij ademde trillend in. 'Ik kan niet meer... Katelynn... ik kan dit niet meer. Ik hou het niet meer vol...' fluisterde hij, zijn stem klonk schor. Hij had het gevoel dat hij op instorten stond na alles wat er de afgelopen jaren gebeurd was en hij wist dat het niet kon, dat het niet mocht, maar toch had hij het gevoel wel. Hij ademde nu diep in om zichzelf wat te kalmeren. 'Hij is er heel erg slecht aan toe...' mompelde hij zacht. Hij liet haar geen seconde los, alsof ze een boei was die hem boven water hield en hij anders zou verdrinken.

Katelynn Camryn Leighton

Rowan zei zachtjes dat hij dit niet meer kon. Katelynn pakte hem nog steviger vast en liet even een stilte vallen. "Het is oké.." sprak ze daarna fluisterend. "Gooi het er gewoon uit.. Dat voelt goed.. Niemand kan dit aan, Rowan, het is heel normaal om je zo te voelen.." Ze nam wat afstand en keek hem nu aan. Zachtjes drukte ze haar lippen op zijn wang.
"Wil je naar huis? Of wil je hier blijven?" vroeg ze nu aan hem. Ze zou het allebei begrijpen. Hier konden ze niet echt meer iets doen, maar misschien dacht Rowan daar anders over.
"Steven is sterk. Hij zal alles geven om er weer bovenop te komen.." sprak ze nog zachtjes.

Rowan Rivers

Ze zei dat het oké was, niemand kon dit aan, hij moest het er uit gooien. Het was heel normaal dat hij zich zo voelde. 'Nee, dat is het niet.. ik heb dit nooit zo gehad. Ik heb dingen meegemaakt die veel erger waren dan dit, ik heb dingen gezien die veel erger waren en dit is niet de eerste keer dat het met Steven zo slecht gaat... maar ik kan niet meer... ik kan het echt niet meer.' zei hij zachtjes. Hij voelde haar warme lippen op zijn wang en hij vermande zich een beetje, hij wilde niet in tranen uit barsten hier, hij wilde zich groot houden. Ze vroeg of hij naar huis wilde, of misschien wilde hij hier blijven. Steven was sterk, hij zou alles geven om er bovenop te komen. Hij knikte even, dat wist hij ook wel. Maar hij had zelf gezien hoe slecht het met hem ging. 'Laten we maar naar huis gaan.... ik kan wel een douche en wat schone kleding gebruiken.' zei hij uiteindelijk. Hij stak nog een sigaret op, hij was heel duidelijk gespannen, zijn handen trilden nog steeds.

Katelynn Camryn Leighton

"Het komt wel weer goed.. Ook met jou.. Echt.." fluisterde ze Rowan zachtjes toe. Ze wreef even over zijn rug en pakte zijn handen vast.
"Want als er iemand hier sterk is, ben jij het wel, Rowan. En samen komen we hier doorheen. Samen slaan we ons door alle rotgebeurtenissen heen, laten we dat allemaal achter ons. Samen kunnen we dat.." Ze knikte even naar hem en kneep zachtjes in zijn hand.
Hij liet weten dat hij wel naar huis wilde gaan, hij kon wel een douche en schone kleding gebruiken. Daarom knikte Katelynn weer. Ze liet één hand los, maar nam hem met zijn andere hand mee richting haar auto. Ze stapte in en startte de auto. Rustig reed ze richting huis.

Rowan Rivers

Ze zei dat het wel weer goed kwam, ook met hem. Ze zei dat hij sterk was, samen kwamen ze hier doorheen. Hij knikte langzaam. Zonder Katelynn ging dat hem sowieso niet lukken. Dan was hij helemaal niets meer, dat wist hij heel erg zeker. Ze nam hem mee naar de auto en onderweg naar huis staarde hij uit het raam. Hij had zo vreselijk veel vragen. 'Heb je iets kunnen vinden in de gegevens van Steven? Ik snap het niet... ik had een voicemail bericht van hem over bende zaken, en daarna is opeens Olaf hier, helemaal doorgedraaid om iets van vroeger. Waarom komt hij daar nu mee? Wat is er veranderd? Ik heb het gevoel dat ik zo veel aanwijzingen mis die ik eerder had moeten zien en dan had ik hem kunnen beschermen. Ik had hem moeten beschermen. Dat klote horloge... die bende, Olaf... ik had het moeten zien, maar ik mis van alles. Ik heb geen idee wat ik aan het doen ben...' zei hij, zijn stem trilde nog steeds. Toen ze thuis waren sprong hij uit de auto, hij had echt frisse lucht nodig. Hij leunde tegen de auto aan en hij sloot zijn ogen. Hij had hoofdpijn, maar dat kwam van de spanning. Hij was ook nog eens doodmoe, maar ondertussen onrustig van alle adrenaline.

Katelynn Camryn Leighton

"Ik heb gezocht tussen zijn spullen en ik vond inderdaad bankgegevens. Vanaf een bepaald bankaccount is er stelselmatig een ongeveer zelfde bedrag naar allerlei mensen overgemaakt, waarvan flink wat bendeleden. Dat lijkt mij inderdaad wel wat verdacht. Maar wat dat met deze situatie te maken heeft weet ik niet.. Misschien staat het wel los van elkaar.." vertelde ze Rowan.
"Waar ik we meteen aan moest denken door deze gegevens, is dat het erop lijkt dat er mensen ingehuurd werden door de bende. Dus dat niet alle bendeleden daar echt hoorde, maar er ook een groot deel ingehuurd werd." Ze parkeerde de auto op de oprit en stapte uit.
"Je moet jezelf niet de schuld geven, Rowan. Denk je niet dat die Olaf dit allemaal expres zo slim aanpakt zodat niemand het aan ziet komen? Natuurlijk laat hij je niet weten wat hij van plan is. Dat is niet jouw schuld, daar kan jij niets aan doen. Ik heb toch ook niets door gehad? En Steven zelf ook niet.." Ze haalde haar hand even door haar haren en kwam naast Rowan staan.
"Maar.. Wie is die Olaf nou precies? Ik kan mij niet herinneren dat ik eerder over hem gehoord heb?" vroeg ze nu, aangezien ze eigenlijk nog steeds niets wist van die vent. "En waarom draaide hij door dan, denk jij?"

Rowan Rivers

Katelynn vertelde wat hij zelf ook al had gedacht, blijkbaar dacht ze ongeveer hetzelfde. Maar ze wist verder ook niets. Het frustreerde hem. Katelynn zei dat het niet zijn schuld was. Natuurlijk had Olaf alles zo gepland. Steven had niets doorgehad en Katelynn ook niet. Het kwam niet door hem. 'Ik zat er met mijn neus bovenop, verdomme... als iemand het had moeten zien, dan was ik het... als iemand dit ondertussen zou moeten zien aankomen, dan ben ik het...' zei hij. Ze kwam naast hem staan en ze vroeg wie Olaf was. Ze kon zich niet herinneren dat ze eerder over hem had gehoord. Ze wilde weten waarom hij doordraaide. 'Het was een oude vriend van Steven. Van lang geleden. Olaf en ik mochten elkaar niet echt vreselijk erg en na een ruzie liep dat wat uit de hand. Ik weet niet eens precies meer waarover het ging. Steven kwam er tussen en koos mijn kant. Rond die tijd is zo'n beetje onze vriendschap hechter geworden. Olaf verdween uit beeld, hij ging weg, ander werk doen, weet ik het. Ik denk dat het daar fout gegaan is. Maar dat is jaren geleden. Het is zo ontzettend lang terug en opeens dook hij op in het bureau. Met zijn prachtige glimmende pak en zijn stoere praatjes. Ik snap niet waarom nu. Ik begrijp er niets van. Behalve dat Steven niet in het ziekenhuis had gelegen als hij niet mijn kant had gekozen toen. Als ik niet zo'n klootzak was geweest tegen Olaf.' zei hij tegen haar. Hij wreef door zijn warrige haar heen en hij keek op. 'Laten we maar naar binnen gaan, misschien word ik dan wat rustiger.'

Katelynn Camryn Leighton

Ze luisterde naar Rowan, die vertelde dat Olaf een oude vriend van Steven was, van lang geleden. Olaf en Rowan hadden elkaar niet gemogen en na een ruzie was het nogal uit de hand gelopen. Steven had de kant van Rowan gekozen en Olaf was verdwenen. Vanaf toen was de vriendschap tussen Rowan en Steven hechter geworden.
Rowan sloot zijn verhaal af met een korte beschrijving van Olaf; stoere praatjes en een glimmend pak. Totaal geen goede beschrijving, maar door die woorden vielen er bij Katelynn wat puzzelstukjes op zijn plaats en trok haar gezicht in een rap tempo wit weg. Met grote ogen staarde ze voor haar uit, gedachten schoten door haar hoofd. Een oude vriend van Steven.. Een duur, glimmend pak.. Horloges.. Ze werd in één klap kotsmisselijk en hoorde zelfs niet dat Rowan voorstelde om naar binnen te gaan. De wereld leek even om haar heen te draaien en ze sloeg haar hand voor haar mond, even niet wetend wat ze moest zeggen.

Rowan Rivers

Hij liep naar de deur toe, maar hij bleef staan toen hij doorhad dat Katelynn totaal niet reageerde. Hij draaide zich om en ze zag er uit alsof ze een spook had gezien. Hij keek daardoor zoekend om hun heen, maar hier was niets wat die reactie te weeg kon brengen. Hij had automatisch zijn hand naar zijn wapen gebracht, hij was echt extreem alert nu, maar er was hier niets. Daardoor pakte hij haar vast en keek hij haar aan. 'Wat is er aan de hand? Voel je je niet goed?' vroeg hij nu bezorgd aan haar.

Katelynn Camryn Leighton

Haar ademhaling versnelde en ze besefte ineens dat ze best wat dingen had verteld die ze beter niet had kunnen vertellen. Haar keel werd in één klap kurkdroog en ze wist echt even niet meer waar ze het moest zoeken.
Rowan merkte op dat er iets niet goed was en kwam terug, waarna hij haar vastpakte en aankeek. Hij vroeg wat er aan de hand was en of ze zich niet goed voelde.
"Ik.. Ik.." Katelynn schudde haar hoofd even en wreef gestrest in haar gezicht. "Ik denk dat ik Olaf heb gezien, net op het bureau.. Ik.." Ze haalde even diep adem en plukte wat aan haar haren. "Ik weet niet eens wat ik hem allemaal verteld heb.. Oh.. Ik ben zo stom geweest.."

Rowan Rivers

Hij pakte haar nu stevig vast en hij luisterde naar wat ze te zeggen had, daarna trok hij haar dicht tegen zich aan. 'Rustig maar, Katelynn... rustig maar...' fluisterde hij. Nu hij haar aan het kalmeren was kwam hij zelf wat meer tot rust, alsof hij eindelijk iets kon betekenen. 'Het maakt niet uit wat je verteld hebt. Hij weet toch alles al. Hij is overal van op de hoogte en alles wat je gezegd hebt, zou hij zelf ook uit kunnen zoeken. Het is niet erg. Ik ben allang heel erg blij dat er verder niets gebeurd is.' fluisterde hij. Hij streek nu langs haar wang en hij keek haar diep in haar ogen aan. 'Het is goed, het maakt niet uit... kom, dan gaan we naar binnen.' zei hij daarna. Hij nam haar mee naar binnen en hij pakte haar hand stevig vast. Het enige wat hij wilde was Katelynn dichtbij zich hebben, zodat hij iets van houvast had. Als haar iets overkwam zou hij echt helemaal gek worden. Eenmaal binnen draaide hij de deur op slot en pakte hij haar weer stevig vast. 'Het maakt echt niet uit.' fluisterde hij.

Katelynn Camryn Leighton

Ze probeerde haar ademhaling weer onder controle te krijgen, wat redelijk lukte, maar nog niet helemaal. Ze schrok hier gewoon echt heel erg van, die Olaf scheen tot van alles in staat te zijn en zij had gewoon vrolijk met hem staan praten..
Rowan zei dat het niet uitmaakte wat ze gezegd had, hij zou toch alles kunnen uitzoeken en er dan ook achter komen. Daar had hij ook wel gelijk in. Maar het stelde haar nog niet direct gerust. Er moest toch een reden zijn geweest voor hem om naar het bureau te gaan? Om haar tegen te komen en om met haar te gaan staan praten?
Terwijl alle gedachten door haar hoofd bleven malen volgde ze Rowan mee naar binnen. Ze liep door naar de woonkamer en liet zich neerzakken op de bank, terwijl ze haar benen naar haar toe trok.
"Maar.. Ik snap het niet.. Waarom? Waarom komt hij naar het bureau? Waarom gaat hij met mij praten?" vroeg Katelynn zich nu hardop af. Het was niet geheel normaal om als persoon die net iemand had proberen te vermoorden, naar het politiebureau te gaan. Het gaf haar een onveilig gevoel. Hij had haar toch niets gegeven? Ze was op dat moment toch ook niets aan het drinken? Nee, ze kon niets verzinnen. Ze had niets aangenomen van hem of iets dergelijke, voor zover zij wist hadden ze echt alleen staan praten.

Rowan Rivers

'Misschien vind hij het gewoon leuk, weet ik veel... het maakt niet uit. Hij is er niets mee opgeschoten, behalve dat hij jou gezien heeft. Verder niks. Het maakt niet uit.' zei hij tegen haar. Ze ging op de bank zitten en hij schonk twee glazen vol met cognac. Hij gaf haar een glas aan en hij kwam bij haar zitten. Hij legde het wapen voor zich op tafel en daarna nam hij een paar grote slokken van de drank. Hij sloot zijn ogen en hij probeerde alles wat vandaag gebeurd was wat van zich af te zetten. 'Laten we dit zo veel mogelijk negeren en doen alsof we een normaal stel zijn... alsof we allebei een doodnormale baan hebben, zonder problemen.' mompelde hij. Hij goot de drank achterover en hij vulde zijn glas direct bij. Hij wilde het liefste doen alsof dit allemaal nooit gebeurd was, maar dat ging waarschijnlijk niet werken.

Katelynn Camryn Leighton

Ze probeerde het hele gesprek met Olaf te herinneren, zowel wat hij gezegd had als wat zij gezegd had. Ze probeerde het in haar hoofd te analyseren, om te kunnen inschatten met wat voor bedoelingen hij langs was gekomen en met haar was gaan praten. Maar ze wist het gewoon echt niet.
Rowan gaf haar een glas cognac aan en ze nam er een paar slokken van. Daarna zei hij dat ze moesten proberen dit zoveel mogelijk te negeren en doen alsof ze een normaal stel waren. "Ik denk dat dat niet voor ons is weggelegd.." mompelde ze terug. Ze nam nog een aantal grote slokken en vulde haar glas daarna bij.
"Misschien kwam hij wel helemaal niet voor mij.." opperde Katelynn nu. "Hij leek onderweg naar Stevens kantoortje.."

Rowan Rivers

Ze dacht dat het niet voor hun weggelegd was om een normaal stel te zijn. Hij mompelde alleen maar wat, hij wist ook niet goed wat hij moest zeggen of doen. Hij dronk zijn drinken en hij staarde voor zich uit, daarna ging Katelynn er weer over verder. Dit was hoe het meestal ging, hij wilde ergens niet over praten en Katelynn wel. Net zoals de relatie tussen het OM en de politie. Zo ging het bij hun ook. 'Des te beter. Hij zal precies weten wat Steven aan het doen was, er was niets nieuws te ontdekken en wij weten verder ook niets. Bovendien vind ik het alleen maar fijn als hij niet voor jou kwam, want dan blijft hij met zijn vieze flikker handen van jou af.' gromde hij, nog steeds kwaad. Als hij Olaf zou zien zou hij er niet goed vanaf komen, Rowan had al een hekel aan hem gehad en dat was nu ietsjes erger geworden. Hij schonk zijn glas weer bij en daarna nam hij de fles, het glas en een pakje sigaretten mee toen hij opstond. 'Kom je mee naar buiten?' vroeg hij.