Police Life

Katelynn Camryn Leighton

"Niet te gulzig worden jij, je moet gewoon rustig wachten op je beurt," grinnikte ze plagend. Ze kreunde zachtjes toen ze zijn handen over haar hele lichaam voelde glijden en ze kon echt geen genoeg van hem krijgen. Nu beet ze even op haar eigen lip, dit keer niet omdat ze geconsenteerd was of omdat ze angstig was, maar puur van genot.
"Rustig aan, Rivers," grijnsde ze nu naar Rowan. Ze liet haar hand langs zijn kaaklijn strelen en keek hem aan. Langzaam kwam ze met haar gezicht weer dichterbij hem en drukte haar lippen weer op die van hem. Om hem nog even extra te plagen beet ze hem weer een aantal keer zachtjes op zijn lip voor ze hem weer begon te zoenen. Vlak daarna legde ze haar handen op Rowan's heupen en trok hem over haar heen. Ze kreunde zachtjes en klampte zich aan hem vast.


Franco Crescenzo

Na de wondjes wat afgedept te hebben was hij op de bank gaan zitten en was hij wat voor zich uit gaan staren. Hij probeerde na te gaan of hij de jongeman herkende van een missie of iets, maar hij kwam hem echt totaal niet bekend voor. Nu wist hij ook wel dat voor dat soort klusjes meestal gewoon kneusjes gebruikt werden die zich net aangesloten hadden hij zo'n groep.
Ongeveer een halfuur later pakte hij zijn mobiel en twijfelde hij of hij Jessica zou bellen. Uiteindelijk besloot hij een berichtje te sturen, het voelde fijn als er tenminste één iemand van dit alles afwist. 'Liep net een beetje uit de hand. Was er bijna achter gekomen wie het zijn."
Hij verzond het berichtje en legde zijn mobiel naast zich op de bank. De televisie liet hij nu uit; hij hoorde liever alle geluiden en wilde niet afgeleid raken. Waarschijnlijk had hij met deze situatie de groep wel wat uitgelokt. Maar tegelijkertijd had hij wel bevestiging dat hij niet paranoia was. Die jongen was zeker weten lid van een of andere groepering.

Jessica Thornton

Ondertussen was ze lichtjes onderuit gezakt op de bank. Ze pakte zonder goed te kijken haar telefoon toen ze het geluidje hoorde dat ze een bericht binnen gekregen had. Ze keek naar het bericht. Ze moest er even over nadenken. Ze had het nummer van Franco nog niet gekregen, dus het nummer was haar nog onbekend. Maar wie moest het eigenlijk anders zijn? Wie anders zou zoiets sturen? Ze dacht even na wat ze terug moest sturen.
Zat jij in dat gevecht van die melding die ik net binnen kreeg? Ik dacht dat je zou proberen te relaxen? besloot Jessica terug te sturen. Langzaam zat ze wat meer rechtop. Valt het aan je te zien dat je gevochten hebt? stuurde ze no geen berichtje achter haar vorige bericht aan. Ze zat nu eigenlijk klaar om het huis uit te gaan, al zou ze zo niet weten wat ze op dit moment voor Franco kon doen. Maar misschien kwam ze dat nog wel te weten of er iets voor haar te doen viel op dit moment.

Franco Crescenzo

Hij stond weer even op en liep naar de keuken, waar hij een glas met water vulde en weer terugkeerde naar de bank. Rustig nam hij wat grote slokken en hoorde zijn mobiel trillen. Hij pakte zijn mobiel vast en las de berichtjes van Jessica.
'Ik denk wel dat dat die melding was, ja. En ik heb inderdaad geprobeerd te relaxen. Liep alleen wat anders. Behalve dat ik eruit zie als een clown, valt er niets te zien.' Stuurde hij beknopt en alle antwoorden gevend terug richting Jessica. Vervolgens nam hij weer een paar slokken water en vroeg zich af wat hij nu het beste kon doen. De hoofdinspecteur toch maar bellen? Of nog even afwachten?

Jessica Thornton

Ze kreeg een berichtje terug dat hij waarschijnlijk wel van die melding was. En dat hij geprobeerd had te relaxen, maar het anders liep en nu uitzag als een clown. Ze grinnikte even. Ik wist niet dat die andere vent vergelijkbaar was met een make-up kistje. stuurde ze voor de grap terug. Ze dacht even na, terwijl ze de laatste hap in haar mond stak met behulp van een vork. Wil je dat ik langskom? vroeg ze voor de zekerheid toch nog even aan Franco via een berichtje. Zijn adres wist ze zich nog wel te herinneren. Ondertussen zette ze haar bord en bestek weg in afwachting van antwoord.

Franco Crescenzo

Hij wreef even in zijn pijnlijke gezicht en keek wat voor zich uit. Als hij een vrouw was geweest had hij nog make-up over zijn plekken kunnen smeren. Nu zou dat een beetje raar zijn. Hij grijnsde even om zijn eigen gedachten en keek weer op toen zijn mobiel weer trilde. Door het berichtje van Jessica grinnikte hij even. Niet veel later kwam er nog een berichtje van haar binnen, of hij wilde dat ze langskwam.
'Ik kom jouw kant wel even op.' Stuurde hij terug naar haar. Hij vond het geen fijn idee dat Jessica hierheen zou rijden en voor de deur zou staan straks, terwijl al die mannen daar buiten misschien wel het huis in de gaten hielden. Dan reed hij liever zelf die kant op. Hij vond het wel fijn om even niet alleen te zijn. En om informatie te bespreken. Nu wist hij immers wel íets meer..
Franco stond op van de bank en trok met een snelle beweging zijn jas weer aan. Daarna stuurde hij nog een berichtje naar Jessica dat hij er nu aan kwam en er binnen vijf minuten zou zijn. Hij liet het mobieltje weer in zijn jaszak glijden, pakte zijn autosleutels en liep richting de deur. Die opende hij voorzichtig. Eerst speurde hij even de omgeving af met zijn ogen, maar doordat het donker was, was alles slecht te zien.
Met grote passen liep hij naar zijn auto en stapte in. Hij startte de motor en reed vervolgens met een flinke snelheid richting Jessica en parkeerde op een lege parkeerplaats voor haar huis.

Jessica Thornton

Eigenlijk had ze verwacht dat ze Franco de volgende dag pas weer op kantoor zou zien. Maar ze had in ieder geval graag haar hulp aangeboden en aangeboden langs te komen. Maar Franco zou naar haar toe komen. Naar haar toe? Ze vond het niet erg dat hij kwam, maar ze had het niet verwacht. Daarna kreeg ze een bericht dat hij er in 5 minuten was. In 5 minuten? Ze ruimde snel nog een beetje op.
Haar raam dat uitzicht bood op de parkeerplaatsen hield ze in de gaten. Toen er een auto stopte, ging ze even bij het raam staan en herkende de auto en de persoon die er in zat. Ze liep haar gangetje in en zorgde dat geen van de twee konijnen mee geglipt waren, voordat ze de voordeur opende en wachtte tot Franco binnen kwam. Het was best frisjes 's nachts merkte ze.

Franco Crescenzo

Pas nu merkte hij dat zijn hoofd toch best bonkte van de klappen. Maar het was te doen. Hij trok de handrem van de auto aan en haalde de sleutels uit het contact, waarna hij het portier open gooide en uitstapte.
Met grote stappen liep hij richting de deur. Zo'n tien meter.
Ongeveer op de helft werd de doodse stilte doorbroken door een enorme knal. Franco slaakte een kreet toen de kogel hem raakte en viel op de grond. Zo snel als hij kon krabbelde hij weer overeind en schoot terug naar zijn auto, waarachter hij dekking zocht. De spuugde wat bloed uit zijn mond op de grond en voelde hoe zijn shirt al gauw doordrenkte.
Terwijl hij op de grond zat, met zijn rug tegen zijn auto, probeerde hij na te gaan waar de kogel vandaan was gekomen. Een scherpschutter, dat was wel duidelijk. En extra link. Want er waren zoveel plekken waar zo een scherpschutter kon zitten.
Zijn gezicht vertrok van de pijn en hij ademde wat snel en oppervlakkig. Hij deed een poging zijn ademhaling rustig te houden, zodat hij minder snel bloed zou verliezen, maar echt een succes was dat niet.
"Ga naar binnen!" riep hij nu van achter de auto richting Jessica. Daarna klemde hij zijn hand om de wond en voelde het bloed tussen zijn vingers door sijpelen.

Rowan Rivers

Ze zei dat hij rustig op zijn beurt moest wachten en ze nam echt alle tijd. Toen ze op haar lip beet keek hij haar verlangend aan, hij vond dat vreselijk opwindend om te zien. Ze bleef hem nog even wat meer plagen en daarna leek het genoeg te zijn. Hij werd naar haar toe getrokken en hij drong eigenlijk meteen bij haar naar binnen. Hij was nooit echt goed geweest in wachten en als ze hem zo uitdaagde, werd hij echt gretig. Rowan was heel makkelijk te verleiden en helaas niet alleen door Katelynn, maar de laagste tijd ging het echt heel goed tussen hun en dat maakte het makkelijker. Het was duidelijk dat hij enorm genoot,hij was heftig, maar wel vol liefde.

Katelynn Camryn Leighton

Rowan was gretig en werd wat ruw, maar dat was ze van hem gewend en vond ze totaal niet erg. Ze liet hem zijn gang gaan en kreunde zachtjes terwijl ze haar ogen sloot en met haar vingers langs zijn lippen streelde. Het voelde zo fijn, ze was even alle zorgen kwijt zo en ze merkte dat het haar echt goed deed.
Na een tijdje opende ze haar ogen weer en keek ze Rowan aan, verlangend en vol genot. Haar lichaam was ontzettend gevoelig.
Ze wilde dat het nooit meer stopte, het gevoel was zo intens en geweldig. Langzaam boog ze wat naar voren en begon ze weer te zoenen met Rowan, heel gretig, tot ze haar hoogtepunt bereikte.

Jessica Thornton

Ze stond te wachten in de deuropening tot Franco vanuit de auto naar binnen zou lopen. Opeens ging het snel. Verward stond ze te kijken vanuit de deuropening. Er werd geschoten. Ze zag niet door wie, alleen dat Franco geraakt werd. Ze kon haar ogen niet geloven. Dat dit echt voor haar neus gebeurde. Dat kon niet. Ze wilde naar Franco toe lopen, maar net toen ze de eerst pas over de drempel wilde zetten schreeuwde Franco dat ze naar binnen moest. Ze hoorde nog een knal en zag een gat in het gras vlak naast de deur. Dat moest de schutter zijn die ook waarschuwde niet naar buiten te komen, op zijn of haar eigen manier. Ze slikte even, deed een paar stappen naar achteren en deed de deur dicht. Ze pakte gelijk haar telefoon om hulp in te schakelen, met spoed. Dat was waarschijnlijk het best wat ze kon doen.
Daarna joeg ze haar konijnen hun hok in. Mocht een deur open vliegen of iets, liepen ze niet direct in de weg, of de deur uit. Daarna zocht ze haar kogelvrij vest in de trapkast op de gang en maakte ze haar eigen pistool ook klaar voor gebruik, om uiteindelijk de voordeur weer open te maken. Al liep ze niet meteen naar buiten toe. Eerst moest ze met eigen ogen zien hoe het er buiten op het moment uit zag.

Franco Crescenzo

Hij kromp in elkaar toen er nog een schot klonk, maar die was duidelijk niet op hem gericht. Gelukkig hoorde hij de deur dichtslaan; Jessica was naar binnen.
Franco keek om zich heen en keek even met zijn hoofd om de auto heen om te kunnen kijken waar de schutter ongeveer zat. Dat werd hem echter direct afgestraft doordat er een kogel vlak langs zijn hoofd zijn auto in boorde. Hij bleef weer achter de auto zitten en kreunde even gedempt, de pijn in zijn borst was fel en hij verloor in een rap tempo bloed.
Na een paar minuten reed er een zilvergijs busje de straat in en stopte naast de auto van Franco. De schuifdeur van het busje ging open en twee mannen met bivakmutsen sprongen eruit. Ze sprongen op Franco af, grepen hem vast en trokken hem overeind. Franco trok zich los en haalde flink uit, maar werd weer vastgepakt. De mannen probeerden hem mee te trekken het busje in, maar Franco gaf zich niet zomaar gewonnen. Hij klampte zich vast aan zijn eigen auto en sloeg en schopte om zich heen. Ook hij kreeg zelf de nodige klappen en er werd een wapen op zijn hoofd gezet, maar dat leek hem weinig te doen.
In de verte klonken sirenes. De mannen raakten in de stress. Franco merkte dat hij licht in zijn hoofd werd; hij had niet veel tijd meer maar wilde kosten wat het kost ervoor zorgen dat hij niet meegenomen werd.
De mannen hadden hem duidelijk onderschat, ze vloekten en werden rissiger en hardhandiger. Maar Franco bleef flink tegenwerken, hoewel zijn lichaam protesteerde.
Toen er drie politieauto's de straat in kwamen rijden met hoge snelheid, lieten de mannen Franco los en schoten zelf het busje in. Franco zakte op de grond neer en trok zichzelf weer achter de auto.
De scherpschutter was blijkbaar nog aanwezig, want de politie auto's werden op afstand gehouden door zijn schoten. Echter was dat voor Franco wel een goede afleiding zo. Hij kroop met enige moeite richting de achterkant van de auto en opende de kofferbak. Daar haalde hij een flinke kist uit, terwijl er nu weer kogels langs zijn oren vlogen. De politieauto's kwamen weer iets dichterbij en de kogels werden nu weer die kant op geschoten.
Franco trok de kist mee achter de auto en opende het snel. Hij haalde er een flink wapen uit, zette die binnen no-time in elkaar en zette het daarna met een klein houdertje rustend op de motorkap. Vervolgens begon hij de richting te bepalen waar de kogels vandaan kwamen die richting de politieauto's werden afgevuurd. Toen hij eenmaal een richting bepaald had keek hij door de scope en begon hij alle daken af te speuren naar een schutter. Die kon heel ver weg zitten, meerdere kilometers ver. Maar omdat Franco daar zelf ook op getraind was kon hij wel goed zien welke plekken geschikt waren voor een schutter.
Na een tijdje zoeken vond hij hem. Een heel stuk verderop, op een dak van een flat in de verte. Franco legde zijn vinger om de trekker en meette de windkracht en windrichting. Hij stelde het wapen nauwkeurig in en richtte het niet recht op de man, maar wat naar links, aangezien de wind de kogel in de weg ernaartoe wat weg zou duwen.
Zijn handen trilden wat. Niet van spanning of angst, maar door zijn verwondingen. Hij merkte dat zijn zicht er ook niet beter op werd en hoopte dat hij direct raak zou schieten, hij had misschien maar één kans.

Rowan Rivers

Het was echt heel erg lekker zo, maar dat was het vooral doordat hij merkte dat Katelynn er ook zo van genoot. Hij voelde dat ze naar voren boog en hij werd alweer door haar gezoend. Het was een heerlijk gevoel en hij ging er dan ook maar al te graag in mee. Ze was heel erg heftig en gretig, maar dat vond hij juist heel erg lekker. Toen hij ook klaar was sloeg hij zijn armen om haar heen en hield hij haar dicht tegen zich aan. Hij drukte zijn lippen zacht en lief in haar hals. 'Je bent zo'n heerlijke vrouw...'

Jessica Thornton

Het was druk in de straat. Politiesirenes, rondvliegende kogels. En ze had nog net een grijs busje weg zien crossen. Eerst dacht ze dat Franco er in zou zitten, meegenomen, maar ze zag hem nog bij de auto rondkruipen. Misschien een passerende bus? Of toch niet? Voor een enkele seconden was ze opgelucht, en dat was al vrij lang dat ze zich opgelucht kon voelen in deze situatie.
Ze observeerde snel de situatie. De politiewagens werden beschoten vanuit de richting van het centrum. Franco zat bij de auto. Ze zou door de rondvliegende kogels heen moeten lopen om bij hem te komen. En hij leek zelf ook druk met een gigantisch wapen. Iets te druk met dat wapen, aangezien Franco ook had over mensen die hem volgden de vorige dag. En nou zat ie door dat ding te turen, alleen, gewond. Het was beter als zij de ogen in zijn rug kon zijn, voor het geval dat iemand hem lastig kwam vallen vanaf de grond. Maar dan moest ze oversteken. Ze had een kogelvrij vest aan, en als ze snel en plotseling ging, dan kon dat goed gaan, omdat er dan niet op haar gelet werd.
Ze riep naar de agenten bij de auto's dat ze ging oversteken, dan werd ze in ieder geval niet door hun beschoten. Gelijk daarna sprintte ze de weg over en dook achter de auto in bij Franco. 'Niet schrikken.' zei ze tegen Franco, waarna ze gelijk de omgeving achter hem in de gaten hield en haar wapen klaar voor actie in haar handen had. Haar hart sloeg als een idioot in haar borstkas, maar haar verstand wist haar lichaam te zeggen dat ze zich rustig en alert moest houden. Ze zat nog maar net, of ze vuurde al een kogel af, waarna iemand kermend van de pijn door z'n benen zakte paar meter verderop, waarbij het mes van diegene uit de handen gevallen was.

Katelynn Camryn Leighton

"Hmm, en jij bent een heerlijke man," sprak ze zachtjes terug, terwijl ze dicht tegen hem aan bleef liggen. Ze sloeg haar armen om hem heen en en streelde zachtjes over zijn borstkas. Nu pas merkte ze dat ze toch best moe was. Maar ze lag prima zo. Het voelde vertrouwd en fijn. Ze zuchtte even zachtjes en sloot haar ogen. Soms kon ze Rowan wel achter het behang plakken, maar de laatste tijd ging het echt weer top tussen hen. Ze moesten elkaar alleen soms ook even de ruimte geven, want ze konden beide erg koppig en fel zijn.
"Ik hou van je.." fluisterde ze zachtjes en liefkozend naar hem.



Franco Crescenzo

Zijn handen trilden steeds meer. Het frustreerde hem. Hij was een verdomd goede schutter, maar dit werkte niet zo. Hij gromde even geïrriteerd en ging verzitten. De wond bloedde nog altijd flink en hij voelde de energie uit zich trekken. De pijn was vreselijk, maar dat was iets wat hij emotioneel aan de kant kon zetten in zulke situaties. De meeste mensen zouden lichamelijk al lang in shock verkeren.
Hij wilde net weer terug in de scope kijken toen hij in zijn ooghoek bewegingen zag. Zijn hartslag ging meteen weer omhoog, maar al gauw hoorde hij Jessica haar stem en zag hij ook dat zij het was.
In zijn hoofd moedigde hij zichzelf aan. Hij was nu de enige die deze situatie kon eindigen. Die scherpschutter zou niet zomaar weggaan zonder zijn doel te bereiken.
Hij ging weer even verzitten. Zweet liep over zijn bebloede gezicht door de vechtpartij van zojuist. Zijn huid was wit weggetrokken.
Opnieuw keek hij door de scope en keek in de richting van de schutter. Het duurde weer even voor hij hem vond, maar uiteindelijk lukte het. De wind was wat onstuimig en veranderde constant wat. Binnensmonds mompelde Franco de coordinaten en de windsnelheid. Hij richtte weer iets naast de schutter en legde zijn vinger op de trekker. Nu zou hij hem precies moeten raken.
Franco vloekte toen hij zag hoe de schutter weer richting hem draaide en net op tijd bukte hij weg achter de auto. Een kogel schaafde langs zijn auto over het dak heen.
Aan de andere kant van de straat kwam het grijze busje weer aan rijden. Ze leken niet zo gauw op te willen geven en misschien waren ze wel expres tijd aan het rekken, omdat ze wisten dat Franco gewond was.
Franco klemde zijn kaken op elkaar en trok een stuk van zijn kleding kapot en bond dat strak om de bloedende wond heen. Een flinke pijnscheut trok nu door de wond, maar hij probeerde het te negeren.
Hij keek weer door de scope heen en deed een nieuwe poging de schutter uit te schakelen. Toen hij de richting weer goed had telde hij zachtjes af en haalde de trekker over. De knal galmde door de straten en het wapen bewoog heftig. Gauw probeerde hij het wapen terug in positie te krijgen om te zien of hij hem geraakt had. Op het dak van de flat zag hij de man liggen, een kogelinslag in zijn voorhoofd. Meteen liet Franco het wapen weer los en zuchtte even. Dat was één zorg minder.

Rowan Rivers

'Gelukkig vind je dat nog steeds.' plaagde hij haar nu. Hij kon aan haar zien dat ze moe was, dat was hij zelf ook. Hij was heel erg moe en hij merkte aan zichzelf dat hij opzag tegen morgen. Weer een dag op het bureau waar hij totaal geen zin in had. Vroeger had het hem afleiding en voldoening gegeven,, maar tegenwoordig was dat wel anders. Het was niet te doen zonder Steven, hij werd er nu zelfs echt ongelukkig van. Hij streek langs haar gezicht en hij keek haar vol liefde aan. 'Je betekend heel veel voor mij.' fluisterde hij. Hij trok de dekens over hun lichamen heen en hij bleef haar vasthouden. Bijna automatisch zakte hij zo in slaap.

Jessica Thornton

Ze hield de boel achter Franco nauwlettend in de gaten. Ze keek even kort opzij toen Franco omlaag kwam en gelijk daarna hoorde ze vlak boven haar een kogel over de auto ketsen, waardoor ze zelf ook even in elkaar dook. Daarna zag ze nog dat Franco een wond aan het verbinden was en weer terug ging klaarmaken om te schieten. Jessica ging daarop ook weer op de omgeving letten met een geladen pistool. De man die ze neergeschoten had was ondertussen door een collega in de boeien geslagen.
Toen Franco schoot, was het kort daarna rustiger qua schoten. 'Was die raak?' Vroeg ze Franco nog. Pas daarna viel haar oog op een grijs busje. Was dat dezelfde als net? 'Is dat die wat net ook wegreed?' Vroeg ze daarna dan ook aan Franco na.

Franco Crescenzo

Hij ging weer met zijn rug tegen de auto aan zitten en probeerde zichzelf alert te houden, maar merkte goed hoe hij steeds meer afwezig raakte. Zijn shirt was doordrenkt met bloed en af en toe hoestte hij wat bloed op.
Er klonken nogsteeds schoten, maar dat was gewoon van hand wapens. Franco kreunde even en staarde voor zich uit.
"Ja.." reageerde hij ietwat schor op Jessica toen ze vroeg of zijn schot raak was geweest. Toen ze haar volgende vraag stelde kwam Franco met enig wat moeite weer overeind en keek langs de auto naar de weg. Het grijze busje reed nu vol vaart deze kant op.
"Fuck.. Ja.." vloekte hij. Zijn handwapen had hij hier nu niet, maar hij griste een mes uit het vakje van de autodeur; daar kon hij ook goed mee overweg.

Jessica Thornton

Franco antwoordde moeizaam merkte ze. Bij de vraag over het busje werd er gevoekt. Franco pakte een mes, Jessica draaide zich om en richtte haar wapen. Ze twijfelde eerst. Bestuurder, of een van de banden? Ze besloot al snel voor een band te gaan. Hoe verder weg ze geen controle over het busje hadden, hoe beter. Jessica richtte opnieuw en schoot de eerste kogel af. Enkele agenten die nog verderop bij de auto's stonden volgden het voorbeeld. Een band lek, busje begon goed te slingeren. Maar niet de juiste kant op, hun kant op.
Jessica laadde het pistool snel opnieuw, dook daarbij even weg achter de auto en kwam daarna weer omhoog om te richten. Ze richtte nu hoger, op het raam. Ze zou goed en snel door moeten laden in een keer waarschijnlijk als het een stevig raam is. Ze schoot, bracht het pistool weer in gereedheid en schoot nog een keer. De bestuurder van het busje deed niet veel meer. Maar de bijrijder had ze niet goed op gelet. Een kogel schoot haar arm binnen, bij de schouder, net waar het kogelvrijvest ophield. Ze dook weer achter de auto in, verbeet de pijn en kon alleen maar denken aan het opnieuw laden en klaarmaken van haar pistool.

Franco Crescenzo

Hij wilde wat overeind komen, maar zakte gelijk weer in elkaar; hij had er de kracht niet voor. Met het mes in zijn handen geklampt bleef hij zitten, zo kon hij zich nog wel verweren als ze hem mee zouden willen nemen.
De schoten die gelost werden echode door in zijn hoofd. Hij begon zachtjes een liedje te neuriën, een trucje dat hij ooit geleerd had om minder snel buiten bewustzijn te raken. Maar veel te rekken had hij niet meer, hij verloor veel bloed en met zijn longen leek het ook niet helemaal top te zijn. Een straaltje bloed liep uit zijn mond.
Hij werd steeds minder bewust van zijn omgeving en liet het mes op de grond vallen. Het neuriën werd steeds zachter en onduidelijker, tot het stopte.
Het grijze busje kwam tot stilstand in de berm. De bestuurder was dood of zwaargewond en de passagier sprong eruit. De schuifdeu aan de zijkant ging open en daar kwamen ook nog twee mannen uit.

Jessica Thornton

Ze merkte dat het niet goed ging met Franco. Helemaal niet goed. De andere agenten kwamen meer in actie en zelf schoot ze ook nog enkele keren tot ze geen kogels meer had.
Ze dook weer terug achter de auto in en Franco leek op het moment meer dood dan levend. Ze had hem nog horen neuriën, maar dat deed hij ook niet meer. Ze keek nog even door een raam heen naar wat de rest deed. Ze hadden een deel te pakken gekregen, een paar waren op de vlucht. Ze keek omhoog toen ze een helicopter hoorde overvliegen. Nog meer sirenes klonken en ambulancepersoneel kwam hun kant op rennen. Jessica zei meerdere keren dat zij niet zo belangrijk was op dit moment. Dat ene schotwondje van haar stelde niets voor. Franco moesten ze als eerste behandelen.

Franco Crescenzo

De rest kreeg hij niet echt meer mee, tot er ambulancepersoneel om hem heen stond. Hij opende zijn ogen en wilde overeind krabbelen om met ze mee te lopen, maar hij werd gauw tegen gehouden door de ambulance mensen en er werd hem verteld dat hij gewoon moest blijven liggen.
Hij werd op een brancard gelegd en er werd infuus bij hem ingebracht. Zijn schotwond werd plaatselijk al wat verzorgd en de nieuwe wonden op zijn gezicht werden ook schoongemaakt, die zouden later gehecht worden.
Met gillende sirenes stoof de ambulance bij Jessica's huis weg en richting het ziekenhuis.

Jessica Thornton

Met enige moeite hees ze zichzelf weer omhoog. Niet door pijn of iets, maar nu alles weer tot rust leek te komen merkte ze pas hoe moe ze was. Hoeveel energie dit gekost had. Maar Franco zat veilig in de ambulance en ging nu naar het ziekenhuis. Wat verdwaasd, maar vooral vermoeid, leunde ze tegen de auto van Franco aan. Een collega kwam naar haar toe om haar over te halen ook een auto in te stappen om naar het ziekenhuis te gaan voor haar eigen schotwond in haar schouder. Ze gaf aan waar haar huissleutel was, zodat die deur op slot kon, en ging daarna met die collega mee naar het ziekenhuis. Daar hadden ze haar al verwacht en ze werd behandeld. Ze stond al snel weer buiten het kamertje, haar wond was schoon en goed ingepakt. Haar arm moest ze een paar dagen niet te veel bewegen, dus die hing in een mitella.
Even twijfelde ze wat ze het beste kon doen. Direct weer naar huis toe, slapen en 'genieten' van haar vrije dag die ze waarschijnlijk wel verplicht moest nemen na vanavond. Of nog in het ziekenhuis blijven wachten om te weten hoe Franco het er van af zou brengen. Gezien ze niet verwachtte veel of gemakkelijk te kunnen slapen thuis, ondanks de vermoeidheid, besloot ze naar de receptie te lopen om te vragen of ze haar op de hoogte wilden brengen als er nieuws was over Franco. Daarna liep ze naar het koffiezetapparaat, nam zich een koffie en ging in de wachtkamer zitten met een weekblad of iets dat daar op leek dat daar lag.

Franco Crescenzo

Eenmaal bij het ziekenhuis was hij direct naar de operatiekamer gebracht en met spoed geopereerd. Hij kreeg extra bloed toegediend aangezien hij een flink te kort had en ze behandelde de kogelwond. Zijn linker long bleek geklapt te zijn- gelukkig was dat makkelijk op te lossen. Zijn rechter long was echter geperforeerd door de kogel, vandaar het bloed uit zijn mond. Maar gelukkig was dat niets levensbedreigend; hij moest alleen de komende tijd voorzichtig aan doen vanwege de kans op longbloedingen.
Uiteindelijk werden de wondjes van de vechtpartij verzorgd en gehecht en daarna werd in een kamer gelegd om rustig bij te komen. Hij kreeg een flinke dosis pijnstillers en ontstekingsremmers in zijn infuus en een middel waardoor hij weer rustig aan zou ontwaken uit de narcose.
Voor zijn deur hadden twee mannen plaats genomen, twee politieagenten. In opdracht van de regering. Niemand mocht er in of eruit. Niet voordat de minister president met hem gesproken had.

Zo een anderhalfuur later was Franco weer redelijk bij zinnen. Door de uitgewerkte narcose en de pijnstillers was hij wel wat suf, maar hij was bij bewustzijn.
Een arts kwam hem even onderzoeken en stelde hem wat vragen, maar daarna verliet de arts de ruimte weer en kwam de minister president de kamer binnen samen met het hoofd van de speciale eenheid. Franco werd volledig uitgehoord over de situatie, en er werd hem vooral vaak gevraagd of hij niets gelekt had naar die criminele bende. Franco bleef herhalen dat dat niet het geval was.
"Wat willen ze van je? Willen ze informatie? Of weet jij te veel over hen en willen ze je liquideren?" vroeg het hoofd van de speciale eenheid. Zijn stem klonk heel droog en haast kil, zelfs bij het woordje liquideren kwam er weinig medeleven of emotie aan te pas. Maar dat had Franco ook niet verwacht.
"Ik weet het niet," mompelde Franco gedempt. Hij had hier echt geen zin in en geen energie voor. Er werd altijd gedaan alsof de informatie die hij wist vanwege zijn jaren bij de speciale eenheid belangrijker was dan zijn leven. Dat irriteerde hem.
De minister president en het hoofd van de speciale eenheid kibbelden nog een tijdje verder, tot er een arts bij kwam die meedeelde dat het nu wel genoeg was en dat Franco rust nodig had.
Puur om nog een beetje menselijk over te komen wenste ze Franco nog sterkte en vertrokken ze.

Jessica Thornton

Een arts kwam naar haar toe dat het goed ging met Franco. Ze kreeg te horen wat ze gevonden hadden, wat ze gedaan hadden en dat hij nu bij aan het komen was. Jessica wilde al opstaan, want meestal komt dan die zin dat ze wel even mocht kijken. Ze had, helaas, ervaring met ziekenhuisbezoeken. Maar er werd haar verteld dat ze nog niet de kamer in mocht. Iemand anders moest dat als eerste doen. Meer kreeg ze niet te horen. Iemand anders? Wie dan? Ze bedankte de arts die haar in ieder geval informatie gaf hoe het nu met Franco was. Toch stond ze op, maar liep naar het koffiezetapparaat in plaats van de kamer van Franco. Als ze nog langer moest wachten kon ze nog wel een koffie gebruiken.
Het was nog een heel gedoe om alleen haar linkerarm te gebruiken. Maar ze won het gevecht en liep met een warme koffie terug naar haar stoel in de wachtkamer. Vanuit hier kon ze nog net 1 van de 2 agenten zien staan die voor de kamerdeur stonden te bewaken. Afluisteren vanaf hier was al helemaal onmogelijk en ze wist ook dat als hun een opdracht gekregen hadden, zij daar niet zo maar een uitzondering voor was. Ze kende hem ook nog maar pas 2 dagen, dus dan zei het ook nog niet veel dat ze collegiale partners waren.
Toen 2 mannen de kamer leken te verlaten, volgde ze hun met haar ogen, vanaf de plek waar ze zat. Echt achtervolgen leek haar geen slim plan. Een arts kwam naar haar toe om te vragen wat ze precies met haar bezoek wilde, want ze was geen familie of geliefde. Ze legde uit dat ze alleen wilde zien en eventueel van hem horen dat het goed met hem gaat. De meest moeilijke vraag die ze zou stellen was dan ook hoe het met hem ging. En omdat ze collegiale partners waren, vond ze wel dat hem op deze manier soort van moest en wilde steunen. De planning was namelijk dat ze nog wel een lange tijd samen zouden werken.
Ze mocht even een kwartiertje naar binnen dan. Daar was Jessica blij mee. Ze stond op en liep achter de arts aan het kamertje binnen. Ze was aan de ene kant bang om een wirwar aan draden en apparaten te zien, maar dat viel nogal mee. Dat viel heel erg mee. 'Hey.' zei ze zachtjes met een kleine vriendelijke glimlach op haar gezicht, waarna ze plaats nam in een stoel die ze dichter naar het bed schoof. 'Hoe is het met je?' vroeg ze daarna.

Rowan Rivers

Hij zat te werken op het bureau, het ging langzaam wel iets beter. Hij negeerde de hoofdinspecteur maar zo goed mogelijk en hij hoopte dat het Katelynn heel snel zou lukken om Steven vrij te krijgen, maar er leek wel wat schot in de zaak te zitten en dat gaf hem toch wel wat hoop. Hij hoopte echt dat zijn vriend terug kwam, want anders ging hij dit zelf waarschijnlijk ook niet jaren volhouden. Hij had eigenlijk alleen maar ruzie met zijn collega's, hij kon totaal niet meer met iemand opschieten en hij was nogal snel aangebrand. Toch waren er steeds meer puntjes van hoop, ook dat Katelynn zwanger was. Dat maakte hem intens gelukkig, al was het ergens ook moeilijk. Hij zou ook een kindje krijgen met Andrea en daar dacht hij toch wel vaak aan terug. Hij miste haar nog steeds, hij kon er af en toe wel met Katelynn over praten, maar praten bleef in het algemeen best wel lastig voor hem. Hij wreef nu langs zijn voorhoofd en hij ademde diep in, het was alweer tijd om naar huis te gaan. Hij besloot terug te lopen, het was niet al te ver en dan kon hij zijn hoofd even leegmaken voor hij thuis was. Dat had hij ook wel nodig, want hij had het soms wel wat moeilijk met zichzelf en vooral met de herinneringen aan vroeger.