Skyrim RPG

Koning Thobias Hiddon

Hij schreef Reagan kort een briefje met de plannen en waarom ze vertrokken en hij zette er bij dat hij er nog niet aan toe was om te praten, maar dat hij dat binnenkort wel graag wilde proberen. Toen de brief klaar was keek hij naar Destiney, hij voelde haar warme lippen in zijn hals en hij pakte haar kin vast. Hij legde de doek aan de kant en daarna zoende hij haar langzaam, hij hield echt enorm veel van haar.

Koningin Destiney Hiddon

Wanneer Thobias klaar was met zijn bericht pakte hij haar kin vast en hij zoende haar langzaam. Genietend zoende ze hem terug en sloeg ze haar armen om zijn nek heen. Ze vond het heel fijn om bij hem te zijn.
`Ik hou van je...` Fluisterde ze hem zachtjes toe.

Koning Thobias Hiddon

Ze sloeg haar armen om zijn nek heen en ze zei dat ze van hem hield, waardoor hij naar haar glimlachte. 'Ik hou ook van jou, ontzettend veel, altijd.' zei hij zacht tegen haar. Hij zoende haar nog eens en daarna kwam hij overeind. 'Laten we maar kijken hoe ver Jason en Dany zijn, dan geef ik die brief aan een wachter, zodat Reagan het krijgt.' zei hij tegen haar. Dan konden ze daarna meteen vertrekken.

Koningin Destiney Hiddon

Hij hield ook van haar, ontzettend veel en altijd. Ze werd nogmaals door hem gezoend en daarna kwam hij overeind waardoor ze van zijn schoot af kwam. Hij wilde zien hoe ver Jason en Dany waren en dan gaf hij de brief aan een wachter.
"Ja, laten we dat gaan doen." Ze had er eigenlijk best wel zin in om erop uit te gaan, ze vond het ook wel heel erg spannend.

Koning Thobias Hiddon

Ze vond het een goed idee en daarom nam hij haar mee, hij pakte hun spullen en liet die door een wachter richting de stallen brengen. 'het is denk ik het slimste om met de koets te gaan, dan kunnen we wat rustiger aan reizen.' zei hij tegen haar. Hij pakte haar hand vast en nam haar daarna mee naar de kamer van Jason en Dany, waar hij aanklopte.

Koningin Destiney Hiddon

Hij dacht dat het slim was om met de koets te gaan, dan konden ze rustiger aan reizen. "Ja, dat lijkt me wel een goed idee, ik weet volgens mij niet eens meer hoe ik moet paardrijden dus sowieso verstandiger." Grijnsde ze eventjes naar hem. Ze gaf hem even een knipoog.
Bij de kamer van Jason en Dany werd de deur al gauw door Dany open gedaan, ze zat verdiept in een kaart van de omgeving en stippelde met een potlood de route uit voor de koetsier.
"Klaar voor?" Vroeg ze aan Thobias en Destiney. Destiney zag dat haar vingertoppen weer weg leken te zijn, dat terwijl het helemaal niet heel erg goed ging met Thobias, ze begreep vrij weinig van de kracht.

Koning Thobias Hiddon

'Dan is het inderdaad helemaal handig, want ik kan niet constant met jou in het zadel zitten.' plaagde hij haar zachtjes. De deur werd open gedaan en Dany was bezig met een kaart, daarna vroeg ze of ze er klaar voor waren, waardoor hij even knikte. 'Wij zijn er helemaal klaar voor, dus laten we maar snel gaan.' zei hij tegen haar. Hij keek even naar Jason, het leek wel oke met hem te gaan, maar duidelijk niet echt geweldig, al was dat ook niet zo gek.

Dany

Thobias zei dat ze er helemaal klaar voor waren en ze moesten zo maar gaan. "Ja, is goed." Knikte ze. Ze keek met een glimlach naar Jason en pakte voorzichtig zijn hand. "Ga je mee, liefje?" Vroeg ze hem heel erg lief. Ze pakte een paar tassen vast en keek weer even naar Jason.

Jason Hiddon

Dany pakte zijn hand vast en hij kwam overeind, hij pakte zelf ook wat spullen. 'Hoe lang denk je dat we weg zijn of kan je daar nog niets over zeggen?' vroeg hij zacht aan haar. Hij vond het wel fijn om een beetje te weten waar hij aan toe was, maar misschien had ze er zelf wel echt totaal geen idee van. Hij liep mee naar buiten toe en hij zag dat de koets al klaar stond, hij hielp even mee om alle spullen er op te krijgen en daarna keek hij weer naar Dany.

Dany

Hij vroeg of ze wist hoe lang ze weg zouden zijn. "Ik weet het niet, Jason, het spijt me dat ik je daarover geen zekerheid kan geven." Sprak ze zachtjes tegen hem. Ze merkte aan hem dat hij wel die zekerheid zocht. Ze hadden alle spullen de koets ingeladen en Dany legde nog even de weg uit aan de koetsier en daarna gingen ze allemaal de koets in. Ze pakte de hand van Jason en glimlachte een beetje.

Jason Hiddon

'Maakt niet uit, zolang ik maar met jou ben, dat is het belangrijkste.' zei hij zacht tegen haar, omdat hij dat ook echt vond. Het was gewoon lastig, maar ze moesten een oplossing vinden en dat kwam vast goed, maar dan moesten ze wel weg gaan. Hij ging zitten en hij sloeg zijn arm nu langzaam om haar schouders heen. 'Ik hoop dat alles goed komt en dat we gewoon weer gelukkig naar huis kunnen gaan.'

Dany

Hij zei dat het niet uitmaakte en het was belangrijk dat hij samen met haar was. "Je bent lief." Zei ze zachtjes en ze gaf een kusje op zijn wang. Ze voelde zijn arm om haar schouders heen en hij hoopte dat het allemaal goed zou komen en dat ze gelukkig naar huis konden gaan. "Ja, dat hoop ik ook... ik hoop het zo erg." Sprak ze zacht. Ze legde haar hoofd tegen hem aan en ze keek even naar Thobias en Destiney terwijl ze over de hobbelige weg reden.

Jason Hiddon

Ze vond hem lief en ze leunde tegen hem aan, ze hoopte ook echt dat ze snel gelukkig naar huis konden gaan en daardoor glimlachte hij een beetje. 'Dat komt vast goed.' zei hij zacht. Hij keek even naar Thobias, kort viel zijn blik op wat gekke plekken op zijn arm, maar Thobias trok meteen zijn kleding verder naar beneden en keek naar buiten, waardoor Jason ook maar even weg keek en weer naar Dany keek.

Koningin Destiney Hiddon

Ze had gezien dat de blik van Jason over de arm van Thobias ging en daardoor pakte ze zijn arm en sloeg die om haar schouder heen. Ze drukte een kusje op zijn wang en keek hem even lief aan.
Ze waren een paar dagen onderweg, het was wel heel vermoeiend, maar ze merkte wel dat ze heel hecht werden samen. Het schepte toch een band met z'n allen zo samen zijn.

Koning Thobias Hiddon

Het was enorm vermoeiend om zo te reizen, maar eigenlijk was het wel gezellig en hij voelde zich ook best wel goed, gelukkig. Hij had zichzelf niet echt meer pijn gedaan, hij was alleen af en toe een beetje onrustig. Nu werd het alweer laat en hij wreef langs zijn ogen. 'Zullen we maar wat drinken in de herberg en gaan slapen?' vroeg hij zacht. Dan kon hij ook even de benen strekken, want hij vond het niet echt fijn om constant in de koets te zitten. Waarschijnlijk zouden ze morgen wel op de volgende plek aankomen, hoopte hij.

Dany

Ze staarde een tijdje naar haar vingers en zag hoe ze toch weer een stuk verder waren verdwenen, het stemde haar verdrietig en wat angstig, straks haalde ze het niet eens... Thobias wilde wat gaan drinken in de herberg en daarna slapen. Ze keek wat afgeleid naar hem op en knikte uiteindelijk. "Ja..." Zei ze zachtjes tegen hem. "Laten we dat maar doen." Sprak ze zacht. Ze haalde even diep adem en kwam overeind toen de koets stilstond.

Koning Thobias Hiddon

Hij zag haar naar haar vingers kijken en hij haalde langzaam adem. Jason was eigenlijk helemaal stil gevallen en zei de laatste dagen al steeds minder, hij bracht de spullen naar de kamers en toen iedereen weg liep hield hij de hand van Dany vast en bleef hij buiten met haar staan. 'Doet het pijn?' vroeg hij zacht, bezorgd. 'Ik snap er helemaal niets van...' zei hij daarna, omdat hij alles gewoon niet begreep.

Dany

Ze stond er eigenlijk maar een beetje verloren bij en ze keek toe de spullen door iedereen werden weggebracht. Ze keek op toen Thobias haar hand pakte. Hij vroeg of het pijn deed en ze schudde haar hoofd. Nee, pijn deed het niet. Hij snapte er helemaal niets van.
"Ik ook niet..." Fluisterde ze. Ze wreef over haar gezicht heen. "Ik ben bang." Mompelde ze heel zacht.

Koning Thobias Hiddon

Het deed geen pijn en ze zei dat ze het ook echt niet begreep, dat was niet zo gek, het was heel logisch allemaal. Ze was bang. 'Ik ook. Ik denk niet dat het komt door mij, ik denk niet dat dit komt door de band tussen ons, want met mij gaat het ook niet echt heel erg goed, dus dit zou dan niet erger moeten worden. Heb je geen idee wat het misschien zou kunnen zijn?' vroeg hij zachtjes aan haar.

Dany

Hij was ook bang en hij dacht ook dat het niet door hem kwam, niet door hun band. Het ging met hem niet heel erg goed dus het zou ook niet erger moeten gaan worden bij haar. Hij vroeg of ze echt geen idee had wat het wel had kunnen zijn.
"Ik weet het niet... ik dacht echt dat dat het was... het leek me de enige logische reden." Fluisterde ze.

Koning Thobias Hiddon

'Ik ga kapot, Dany. Echt... het ligt er niet aan, ik voel mij afschuwelijk.' zei hij zacht tegen haar. Ze wist het niet, ze dacht dat het het was, het leek het enige logische reden. 'Het is het niet, het kan echt niet, het ligt niet aan onze band,' zei hij zachtjes. Hij had zich de afgelopen tijd niet meer zo verschrikkelijk gevoeld zoals nu, hij wilde gelukkig zijn, hij wilde dat Dany gelukkig was. 'Wat kan het anders zijn? Er moet iets zijn...'

Dany

Hij zei dat hij kapot ging, hij voelde zich afschuwelijk. "Thobias..." Fluisterde ze daardoor en ze sloeg haar armen om hem heen en hield hem stevig vast. "Het spijt me..." Fluisterde ze hem toe. Hij vroeg wat het anders kon zijn en ze haalde haar schouders op.
"Ik weet het echt niet... echt niet." Zei ze hem nu. "Ik was net zo gelukkig..." Mompelde ze.

Koning Thobias Hiddon

Ze sloeg haar armen om hem heen en ze zei dat het het haar speet. 'Als dit het niet is, dan verdwijn je echt... misschien kunnen we dan ook wel niets doen.' fluisterde hij. Hij voelde de tranen in zijn ogen en hij ademde trillend in. 'Dany... ik wil dit niet. Ik wil je niet verliezen, dat kan ik niet, echt niet...' snikte hij daarna. Hij bleef haar dicht tegen zich aanhouden, hij merkte dat hij zich echt wanhopig voelde.

Dany

Hij zei tegen haar dat ze echt zou verdwijnen en dan konden ze niets doen. Ze voelde dat ze daardoor begon te trillen en ze snikte zachtjes door wat hij zei. "Niet doen, niet zeggen." Fluisterde ze schor. Hij zei dat hij dit niet wilde, dat hij haar niet wilde verliezen. "Ik wil ook niet weg." Snikte ze. Hij liet haar echt de moed in haar schoenen zakken, ze voelde zich afschuwelijk door deze woorden.

Koning Thobias Hiddon

'Het spijt mij, ik... ik weet gewoon niet wat ik moet doen. Ik zou je nog zo veel willen zeggen, nog zo veel doen samen, maar ik...' stamelde hij, maar daarna viel hij stil. Hij was echt compleet van slag en zijn lichaam trilde een beetje. Nog steeds voelde hij zich schuldig, al hadden ze echt totaal geen idee hoe dit kwam. Misschien had het wel echt niets met hem te maken. 'Ik wil dit niet, ik wil iets doen, maar ik kan niets.... het doet mij zo veel pijn.' snikte hij.