Meta-Humans

Rachel Darling

Samuel zag haar liever zo dan plat en dat liet haar zacht even grinniken. Nog voor ze wat kon zeggen tegen hem, ging hij alweer op de hulk af. Ze schudde haar hoofd een beetje en keek naar hoe hij zijn leven waagde tegenover het monster.
Het busje van het laboratorium stopte al gauw achter haar. "We zijn nog op tijd, kom op, opschieten." Zei de jongen achter het stuur tegen de rest. Ramon stuurde altijd de jonkies op een klus af. Waarschijnlijk omdat die hem minder dierbaar waren. Rachel opende de achterklep van de bus en zag daar het gigantische apparaat wat maar nét in het busje paste.
Ineens keek ze op toen ze de stem van Samuel hoorde. "Kom op! We moeten opschieten. Ze duwde het apparaat zo ver mogelijk naar buiten toe en zette de knop om nadat de jongens een externe stroombron hadden gevonden. Je hoorde het apparaat opladen en daarna richtte Rachel het op de hulk en maakte hem klein, zijn lichaam kromp langzaam en hij leek niet te weten wat er gebeurde.
"Alsjeblieft laat Samuel groot blijven..." Mompelde ze nu zachtjes in zichzelf. Ze richtte de straal dan wel alleen op de hulk, ze wist het nooit met al die techniek...

Samuel Joseph

De hunk leek de schokken die Samuel hem gaf wel te voelen, maar het was blijkbaar niet schadelijk want hij bleef Samuel stevig vasthouden.
Samuel staarde naar de grond- die ineens een stuk verder weg leek- en zag hoe er een busje arriveerde en hoe Rachel samen met wat jongens een groot apparaat klaar ging zetten.
"Zet mij neer," gromde Samuel opnieuw richting de hulk, al wist hij geen eens of hij kon praten of hem kon verstaan. Hij spartelde weer even flink en hield daarmee op toen de hulk plotseling kleiner leek te worden en in elkaar zakte. Niet veel later verloor hij grip op Samuel en viel hij naar beneden. Tegen de tijd dat Samuel de grond raakte, was de hulk zo klein als hijzelf.

Rachel Darling

De hulk werd kleiner en kleiner, hij kromp ongeveer tot normale lengte, dat terwijl hij er nog steeds behoorlijk indrukwekkend uit zag. Ze sprong van het apparaat af en sloeg hem zo snel mogelijk in de boeien. Even keek ze naar Samuel met een klein glimlachje en daarna duwde ze de man het busje in. Ze zette de extra beveiliging aan en liet Ramon weten dat ze de hulk hadden gevangen en hij in het busje naar het laboratorium werd gestuurd. Hij bedankte haar en Rachel stuurde de jongens weg met een klein handgebaar.
Daarna liep ze naar Samuel toe. Ze glimlachte een beetje naar hem. "Gaat het met je?" Vroeg ze zacht en ze legde haar hand op zijn schouder.

Samuel Joseph

Hij krabbelde overeind en merkte op dat hij waarschijnlijk wel blauwe plekken zou overhouden hieraan. Zijn blik ging naar Rachel, die op de hulk af sprong en hem boeide, zodat hij echt niets meer kon. Rachel glimlachte even naar hem en hij glimlachte terug. Vervolgens klopte hij de viezigheid van zijn kleding en keek richting het busje, waar de hulk ingeladen werd en de jongens later instapten en wegreden.
Rachel kwam naar hem toe lopen en vroeg of het met hem ging. Hij voelde haar hand op zijn schouder. Opnieuw opstond er een glimlach op zijn gezicht.
"Ja, op wat blauwe plekken na gaat het prima," klonk zijn stem vrij opgewekt. "Wat gaan jullie nu met hem doen?" vroeg hij zich nieuwsgierig af.

Rachel Darling

Hij glimlachte haar toe en sprak opgewekt, daardoor haalde ze meteen opgelucht adem. Het ging prima op wat blauwe plekken na. "Gelukkig maar." Ze was echt opgelucht om dit van hem te horen, hij leek ook niet meer zo heel erg onder de indruk van dit alles te zijn, dat was duidelijk. Ze gaf hem een klein kusje op zijn wang, ze was trots op hem.
Hij wilde weten wat ze nu gingen doen met de man.
"Hij wordt naar het laboratorium gebracht, naar een speciale cel en vanaf daar gaan ze kijken of hij normaal in de maatschappij kan leven of dat hij voor altijd opgesloten moet zitten." Legde ze aan hem uit. "We kunnen er wel heen gaan? Die schoenen moeten ook nog voor je gemaakt worden." Glimlachte ze.

Samuel Joseph

Hij keek in haar ogen en moest zijn best doen om er niet in te verdrinken. Het gaf hem zo een goed gevoel om bij haar te zijn en om dit samen te doen.
Rachel gaf hem een kusje op zijn wang, wat Samuel deed glunderen. Hij was er zelfs even sprakeloos van. Een warm gevoel ging door hem heen. En hij moest flink zijn best doen om weer terug tot de realiteit te komen en haar uitleg te volgen. De hulk werd naar het laboratorium gebracht, naar een speciale cel en daar zouden ze gaan kijken of hij normaal in de maatschappij zou kunnen leven of voor altijd opgesloten moet zitten.
"Pfoe, dat is ook niet niks, een heel leven in zo'n cel," sprak Samuel nu, lichtelijk verbaasd. Al was het niet heel gek- een crimineel zat ook opgesloten in de gevangenis wanneer hij andere mensen kwaad deed. En dat kwam eigenlijk een beetje- een klein beetje- op hetzelfde neer.
"Ja, is goed," glimlachte hij toen Rachel vroeg of ze naar het laboratorium zouden gaan. Er moesten immers ook nog schoenen voor hem gemaakt worden. Zijn blik ging even naar zijn schoenen, die echt ontzettend versleten waren. "Die zijn wel aan vervanging toe," grinnikte hij.

Rachel Darling

HIj glunderde zelfs helemaal van het kleine kusje dat ze hem gaf. Ze glimlachte daardoor en keek naar hem. Hij was onwijs leuk, echt... het voelde voor haar heel erg bijzonder. Samen zijn met hem... het was gewoon echt een droom en ze was dolblij dat hij er hetzelfde over leek te denken. Dat deed haar onwijs goed.
Ze grinnikte door zijn woorden. "Ze zijn hetzelfde als gevaarlijke criminelen, Samuel, die krijgen ook levenslang." Ze haalde haar schouders even op en keek naar hem met een lieve en vrolijke blik in haar ogen.
Hij wilde wel in het laboratorium kijken en vond ook dat zijn schoenen aan vervanging toe waren. "Doodzonde." Plaagde ze toen ze naar zijn afgesleten schoenen keek.
"Zal ik jou dit keer dan een lift geven?" Vroeg ze aan hem met een glimlach en ze knikte naar haar motor.

Samuel Joseph

"Ja, dat is natuurlijk ook weer waar," knikte hij toen Rachel zei dat ze hetzelfde waren als gevaarlijke criminelen, die ook levenslang kregen. "Weet ik ook weer wat mijn toekomst was als ik het andere pad had gekozen," lachte hij erachteraan. Met zijn twinkelende ogen keek hij naar Rachel, die ook erg vrolijk leek op het moment. Het voelde zo goed.
"Klinkt als een top idee," reageerde hij op haar aanbod om hem nu een lift te geven. Hij keek even naar de motor van Rachel. "Ik heb wel even genoeg gerend," zei hij er nog glimlachend achteraan, waarna hij weer naar Rachel keek.

Rachel Darling

Hij gaf haar uiteindelijk wel gelijk en hij lachte dat hij ook weer wist wat zijn toekomst was als hij een ander pad had gekozen. "Alleen als je het verkeerde pad gekozen had." Zei ze hem met een knipoog. Hij gaf haar zoveel energie, het leek wel alsof ze elkaar aanstaken, op goede momenten was dat echt geweldig, het was zo lang geleden dat ze zich zo fijn had gevoeld en op haar gemak. Toch zouden ze elkaar waarschijnlijk in sombere tijden ook aansteken en dat was misschien niet zo heel erg handig, maar dat zagen ze dan wel weer.
Hij vond het een goed idee om met de motor te gaan. Hij had wel weer genoeg gerend. Het liet haar even grijnzen en daarna nam ze hem mee naar de motor. Ze gaf Samuel haar reservehelm en zette daarna haar helm ook weer op, die had ze net even afgedaan. Ze trok haar leren handschoenen weer aan en ging zitten. Ze keek glimlachend naar Samuel en wachtte af tot hij ook zat.

Samuel Joseph

Hij grinnikte nog even om Rachel haar woorden en liep daarna met haar mee richting haar motor. Ze gaf hem een reservehelm aan en hij zette die op zijn hoofd. Rustig wachtte hij tot Rachel op de motor was gaan zitten, waarna hij zelf ook op de motor plaatsnam en Rachel vastpakte.
Toen ze eenmaal begon te rijden sloot hij zijn ogen en voelde de wind langs zijn lichaam. Wat was het fijn om weer een keer gelukkig te zijn. Om weer een keer te genieten. Het deed hem zo ontzettend goed. Natuurlijk zou het verleden hem nog vaak genoeg najagen, maar dit was in ieder geval alweer een stap in de goede richting.

Rachel Darling

Hij kwam achter haar zitten en pakte haar vast. Ze begon te rijden en ze voelde zich geweldig, ze wilde niet eens meer stoppen. Het voelde onwijs goed en zo zou ze zelfs de hele wereld over willen reizen, blijven gaan, niet stoppen, niet achterom kijken... Helaas waren ze al veel te snel bij het laboratorium. Ze stopte en stapte van de motor af. Ze haalde haar helm van haar hoofd en keek nu naar Samuel met een lieve glimlach rond haar lippen. "Dat was fijn..." Gaf ze zachtjes aan.

Samuel Joseph

Het voelde zo enorm fijn. Even leek alles weer normaal. Even leek het alsof er nooit iets gebeurd was en alsof hij geen trauma's had van het vreselijke ongeluk die zijn leven veranderd had. Hij ontspande- iets wat hij een lange tijd niet meer had gekund.
Voor hij het wist waren ze al bij het laboratorium. Hij stapte van de motor af, haalde de helm van zijn hoofd en keek naar Rachel die hetzelfde deed. Door haar glimlach, glimlachte hij direct vrolijk terug.
"Zeker," knikte hij na haar woorden. "Moeten we vaker doen." Hij knipoogde even naar haar en grijnsde. Daarna leunde hij even naar voren en drukte hij kort een kusje op haar wang.
"Ik weet niet hoe je het doet, maar je maakt mij echt blij," sprak hij eerlijk. Zijn ogen twinkelden.

Rachel Darling

HIj deed ook zijn helm af en ze werd vrolijk van hem toen hij ook naar haar terug lachte. Hij wilde het vaker doen en daardoor knikte ze. "Zo vaak mogelijk." Grijnsde ze en ze gaf hem een knipoog.
Ze kreeg een kusje op haar wang en hij zei eerlijk tegen haar dat ze hem blij maakte. Het maakte haar warm van binnen en ze keek hem met een lieve blik in haar ogen aan.
"En jij maakt mij weer blij door hoe je bent." Fluisterde ze terug naar hem. Ze pakte zacht zijn kin vast en drukte haar lippen zacht op de zijne.

Samuel Joseph

Zijn glimlach werd nog iets breder door Rachel haar opmerking en vlak daarna pakte ze zijn kin vast en drukte ze haar lippen op de zijne. Opnieuw leek hij even van de wereld te zijn, volledig in zijn eigen wereld, of nou ja; hun gezamenlijke wereld. Hij begon haar voorzichtig te zoenen en genoot er ontzettend van. Onbewust had hij de liefde van een vrouw onwijs gemist. Sowieso het hebben van een soulmate om alles mee te delen. Een warm gevoel ging door hem heen en na de zoen keek hij haar glunderend aan, met rode wangen.
"Laten we maar naar binnen gaan," grijnsde hij daarna.

Rachel Darling

Het was zo voorzichtig, ontdekkend... ze vond het echt heerlijk en het maakte haar helemaal warm van binnen... wanneer hij de zoen verbrak, keek hij haar glunderend aan en zijn wangen waren rood. Ze glimlachte hem toe en keek even wat verlegen naar de grond. Ze voelde zoveel emoties, alleen al door die kleine zoen... het was echt overweldigend.
Hij wilde naar binnen gaan en ze schraapte haar keel even. "Ja, laten we dat maar doen." Knikte ze. Ze keek hem weer aan met een grijns en daarna liep ze met hem het laboratorium weer in. In de grote hal liep ze al haast meteen Ramon tegen het lijf.
"Wat was dat nou! Waarom vertelde je niet gewoon dat het een gigantisch monster was waar we tegenop moesten?" Vroeg ze hem nu, vol onbegrip.
"Ik..." Hij liep triomfantelijk naar Samuel toe en legde zijn hand op zijn schouder. "...Wilde deze jongen even uittesten, je deed het fantastisch, Samuel, er zit een hoop potentie in die kracht van je. Weet je wat, waarom maken we niet meteen een superheld van je? Geel pak, als een bliksemschicht." Klonk de stem van Ramon enthousiast en hij bewoog zijn handen net zo enthousiast mee als hoe zijn woorden klonken.

Samuel Joseph

Rachel stemde ermee in om naar binnen te gaan en samen liepen ze het laboratorium binnen. Samuel keek rustig om zich heen en al gauw kwamen ze Ramon tegen. Rachel liet er geen gras overheen groeien en vroeg het ietwat aanvallend waarom hij net niet gewoon had verteld wat voor gigantisch monster het was geweest waar ze heen hadden gemoeten. Ramon liep naar Samuel toe en legde zijn hand op zijn schouder, waarna hij vertelde dat hij hem even uit had willen testen. Samuel had ondertussen wel gemerkt dat Ramon heel erg van het testen was. Het was echt zijn ding en het liefst zou hij Samuel de hele dag lang testen. Samuel grijnsde even en moest lachen door de volgende woorden van Ramon.
"Een heel pak?" grinnikte hij. "Ik dacht dat ik alleen schoenen zou krijgen." Hij tilde zijn voet van de grond en keek naar zijn afgetrapte en beschadigde schoenen. Daarna keek hij even opzij richting Rachel, omdat hij al wel had gemerkt dat zij het niet zo fijn vond dat Ramon alles als test zag.

Rachel Darling

Soms vertrouwde ze Ramon niet helemaal, vooral niet als hij dit soort dingen deed, ze vond het gevaarlijk, hij speelde gewoon met hun leven omdat hij wilde weten hoe waardevol ze waren.
HIj was wel even van zijn stuk gebracht wanneer Samuel begon te lachen, want hij was duidelijk serieus. "Ja, een heel pak, hoe aerodynamischer je bent, hoe sneller je kan bewegen. Je zult dan de snelste man op aarde zijn." Grijnsde Ramon. Hij zag het al helemaal voor zich. Zijn blik gleed naar de schoenen van Samuel toen hij daarover begon te spreken. "Ah, komt ook voor elkaar, maar alleen als je ook dat pak wilt." Zei Ramon hem en hij wenkte de jongere jongens van eerder eventjes. "Meet al zijn maten op." Beval hij ze en ze begonnen meteen Samuel te meten. Rachel stond er maar wat bij, lichtelijk hoofdschuddend. SOms was deze man zo onbegrijpelijk voor haar.

Samuel Joseph

Het was blijkbaar echt geen grapje, Ramon meende het serieus. Hij bevestigde nog eens dat hij het echt over een heel pak had, hoe aerodynamischer hij was, hoe sneller hij zou kunnen bewegen. Daar zat natuurlijk wat in. En Ramon wilde hem daarmee de snelste man op aarde maken. Daardoor grinnikte Samuel weer eventjes. Het klonk gewoon grappig en eigenlijk totaal onrealistisch, terwijl het toch echt in het echt gebeurde. Wanneer zouden al die meta-human dingen 'normaal' voor hem worden?
"Nou, goed dan, dan neem ik dat pak er ook wel bij," grijnsde hij nu richting Ramon. Het duurde niet lang voordat er wat jongetjes verschenen die zijn maten opnamen. Samuel keek weer even richting Rachel, die haar hoofd wat schudde. Samuel pakte haar hand voorzichtig vast en kneep er zachtjes in, waarna hij naar haar knipoogde.

Rachel Darling

Ramon reageerde er onwijs enthousiast op dat Samuel het pak wilde en daarna liep hij weer weg. Hij had totaal geen interesse in haar kracht en dat vond ze ook helemaal niet zo heel erg eigenlijk. Wanneer de maten van Samuel opgemeten waren, pakte hij haar hand en kneep erin. Ze keek naar hem met een glimlach en pakte daarna zijn hand steviger vast.
"Kom, dan laat ik je de gevangenen zien." Zei ze zachtjes tegen hem en ze nam hem met haar mee naar de lift.

Samuel Joseph

Eigenlijk had hij wel vragen verwacht van Ramon over de kracht van Rachel. Vooral na wat ze met de hulk had gedaan- hem volledig bevroren. Maar zonder iets aan haar te vragen, liep hij al weg. Misschien durfde hij het niet echt aan haar te vragen, omdat het bij Rachel allemaal vrij gevoelig leek te liggen. Dat leek hem een logische verklaring.
Rachel keek hem met een glimlach aan en pakte zijn hand steviger vast. Daarna zei ze dat ze hem de gevangenen zou laten zien en nam ze hem mee richting de lift. "Is goed," knikte Samuel nog, waarna hij samen met haar naar de lift liep en er in stapte.
"Ramon is wel erg enthousiast over meta-humans, niet?" grinnikte hij nu tegen haar.

Rachel Darling

Hij vond het goed en stapte met haar samen in de lift. Hij sprak over Ramon en ze knikte eventjes. "Soms misschien iets té..." Mompelde ze heel zacht en daarna wees ze naar de speakers in de lift. Wat er ook gezegd werd, waar dan ook in het laboratorium, Ramon hoorde alles. Hij had overal afluisterapparatuur staan. Waarom begreep Rachel niet eens, maar met dit soort momenten vond ze het behoorlijk lastig. Ze drukte op het knopje naar de onderste verdieping en binnen een paar seconden gingen de deuren open en stapte ze de grote open kelder in. Het was een ronde ruimte met overal cellen. De Meta-humans die ze gevangen hadden, mochten hun cel niet uit en kregen ook automatisch hun eten.

Samuel Joseph

Hij opende zijn mond alweer om opnieuw te reageren op Rachel haar woorden, maar slikte zijn woorden door toen ze wees op de speakers. Werden ze afgeluisterd in dit gebouw? Waarom? Hij trok zijn wenkbrauwen even verbaasd op. Dat had hij eigenlijk echt niet verwacht. Samuel keek weer even richting Rachel en besloot het onderwerp dus maar te laten rusten.
De lift ging een heel stuk naar beneden en uiteindelijk stopte die helemaal beneden. De liftdeuren gingen open en Rachel stapte voor hem uit, de kelder in. Samuel volgde haar en hoorde de liftdeuren achter hem weer sluiten. Zijn blik gleed over de omgeving. Het was een flink grote ruimte met overal cellen.
"Wow," klonk zijn stem lichtelijk verbaasd. "Het is hier nog best groot ook," zei hij. Rustig liep hij naar voren en keek nieuwsgierig wat cellen in. Er waren echt zoveel soorten meta-humans, het was bijna niet te beseffen.

Rachel Darling

Samuel was duidelijk verbaasd dat er speakers hingen, maar zij was er wel aan gewend inmiddels. Het was ook nodig. Stel dat er een metahuman los zou breken, dan wist Ramon het meteen. Misschien was dat wel het probleem, alleen Ramon kon alles horen en verder niemand. Dat maakte het ook zo gevaarlijk om dingen over hem te zeggen.
Samuel was verbaasd door wat hij zag. Ze grijnsde en keek de hypermoderne ruimte even rond. Inmiddels was ze er zelf aan gewend. Hij vond het best groot en ze knikte.
“Ja, plaats voor ruim honderd meta-humans.” Sprak ze hem toe met een knikje. Ze wees hem op de hulk die ze net hadden overmeesterd. Hij was nog steeds normale grootte en leek wat versuft te zijn. “Sommige worden na een tijdje weer losgelaten omdat ze laten zien dat ze dit gedrag niet bewust vertonen, er word ze geleerd om ermee om te gaan en als dat ze lukt, zijn ze vrij.” Legde ze hem uit.

Samuel Joseph

Hij liep langs een paar celllen en keek er naar binnen. Er zaten echt allerlei soorten metahumans. Bij sommige zag je duidelijk dat ze metahuman waren maar anderen leken gewone mensen te zijn. Maar hijzelf zag er natuurlijk ook gewoon uit als normaal mens, dus dat was niet zo gek.
"Ik had er een stuk of tien verwacht.." grinnikte hij toen Rachel zei dat er plaats was voor ruim honderd metahumans. Dat was echt veel.
Rachel vertelde dat sommige metahumans weer vrijgelaten werden als ze zich normaal gedroegen en ze geleerd hadden om normaal te kunnen leven binnen de samenleving.
Zijn blik ging naar de hulk die ze eerder vandaag overmeesterd hadden. Hij was nog klein, of nou ja, normaal formaat. Hij zag er wat suf uit.
"Ik ben benieuwd of deze het daglicht ooit nog gaat zien," sprak hij nu. Hij zag de hulk niet gauw tussen de normale mensen leven.

Rachel Darling

Samuel had er een stuk of tien verwacht in plaats van honderd. "Er zijn nog meer verdiepingen." Gaf ze aan met een glimlach rond haar lippen. Ze bleef staan en zag hoe Samuel langs liep. Hij was benieuwd of de hulk ooit het daglicht nog ging zien.
"Zolang hij een normale grootte houdt en geen kwaad wilt, kan hij nog best tussen de normale mensen leven." glimlachte ze.
"Rachel, kom je weer naar boven? Ik heb wat voor je." Hoorde ze nu door de intercom. Ze keek naar Samuel. "Ga je weer met me mee?" Vroeg ze aan hem en ze stak haar hand naar hem uit. Ze dacht even na over wat Ramon voor haar kon hebben, ze begreep het niet echt. Waarom zou hij haar wat willen geven?
Ineens wist ze het weer en ze grijnsde, langzaam schudde ze haar hoofd eventjes. Helemaal vergeten dat ze vandaag jarig was...