Meta-Humans

Rachel Darling

Hij zei gelukkig dat het niets gaf en ze hoefde er ook niet over te praten als ze dat niet wilde. "Bedankt." Sprak ze zacht, maar wel heel dankbaar. Ze dacht er liever ook niet aan. Even had ze de tijd nodig om weer terug bij zichzelf te komen en ze nam een paar grote slokken van haar glas wijn.
Haar rug begon ze ook weer te voelen, ze was vergeten pijnstillers te nemen, dom.
Hij zei nu dat hij wel samen wilde werken met hen, daardoor keek ze hem weer aan en knikte ze. "Je zou echt een aanwinst zijn voor ons team." Zei ze hem eerlijk, maar nog steeds sprak ze heel erg zacht. Ze was nog wat uit haar doen.
Hij was heel benieuwd naar alles en daardoor grijnsde ze eventjes. "Als je wilt kun je morgen al komen?" Stelde ze voor.

Samuel Joseph

Rachel leek er blij mee te zijn dat ze er niet over door hoefde te praten. Het was ook nooit Samuel zijn intentie geweest om over moeilijke onderwerpen te gaan praten. Hij was wel de laatste die het fijn vond om over pijnlijke en lastige situaties te praten.
Gelukkig werd Rachel steeds weer ietsjes losser en zei ze dat hij echt een aanwinst zou zijn voor het team. Daardoor glimlachte hij. "Dat is goed om te horen," reageerde hij op haar woorden. Zij zei dat hij morgen al kon komen, als hij dat wilde.
"Dat is prima. Ik ben morgen vrij van mijn werk dus kan dan wel langs komen," knikte hij. Hij was ontzettend nieuwsgierig en zelfs een tikkeltje zenuwachtig.

Rachel Darling

Hij glimlachte toen ze zei dat hij een aanwinst voor het team zou zijn, hij vond het ook goed om te horen en daardoor knikte ze meteen glimlachend. Hij vond het ook prima om morgen even langs te komen.
"Fijn, uur of 11? Dan hebben we een korte pauze en zijn de nerds ook allemaal in dezelfde ruimte." Klonk haar stem nu weer vrolijker, soms noemde ze de wetenschappers waarmee ze werkte zo. Ze waren gewoon haar familie geworden en ze vonden het gelukkig ook wel grappig, Rachel zou ze nooit echt willen pesten.
Ze zag hoe hij een beetje zenuwachtig werd en daardoor legde ze haar hand zachtjes op die van hem. "Ik ben het engste van het stel, het komt goed, ze zijn heel lief." Sprak ze zacht en vriendelijk tegen hem.

Samuel Joseph

"Een uur of elf is goed," knikte Samuel toen Rachel dat voorstelde. Ze zei dat ze dan een korte pauze hadden en dat 'de nerds' dan ook allemaal in dezelfde ruimte waren. Daardoor moest Samuel even lachen. Hij was blij dat de situatie gered was en dat hij het niet voorgoed verpest had met zijn verkeerd geplaatste vraag.
Blijkbaar had Rachel door dat hij een beetje zenuwachtig werd want ze legde haar hand op die van hem en zei dat zij de engste van het stel was dus dat het wel goed kwam. Daardoor glimlachte Samuel. "Dat klinkt geruststellend," grinnikte hij. "Maar ik geloof ook wel dat het goed komt," knikte hij daarna wat serieuzer. "Maar alles is nog zo vers en nog nieuw voor mij. Dus het is een beetje onwennig," zei hij er eerlijk achteraan.

Rachel Darling

Ze knikte toen Samuel aangaf dat een uur of elf goed was. Dat was prima.
Hij lachte door de manier waarop ze de wetenschappers noemde en ze gaf hem daardoor eventjes een knipoog, het ging haast automatisch, ze had nog wel zo met zichzelf afgesproken nooit meer te flirten, maar met Samuel leek het heel gewoon, hij voelde vertrouwd, ook al had ze hem voor dit alles nog nooit ontmoet...
Hij vond het wel geruststellend, maar hij geloofde zelf ook wel dat het goed kwam. "Fijn." Knikte ze meteen, ze was blij om dat te horen van hem.
"Ik begrijp wel dat het onwennig is, dit is het begin van de achtbaan." Plaagde ze een beetje.

Samuel Joseph

Rachel knipoogde naar hem en daardoor ging er een warm gevoel door hem heen. Hij kende haar nog maar net maar was totaal op zijn gemak bij haar. En dat was best apart, want hij was nooit zo snel op zijn gemak bij iemand. Vooral niet als hij diegene nog maar net kende.
Ze zei dat ze begreep dat het onwennig was voor hem en zei toen dat dit het begin was van de achtbaan. Samuel grijnsde. "Dan is het maar mooi dat ik wel van achtbanen houd," grinnikte hij.

Rachel Darling

Hij vond het mooi dat hij van achtbanen hield en daardoor grinnikte ze zelf ook eventjes. Ze dronk het laatste slokje van haar wijn op en keek nog even naar hem.
"Dan zie ik je morgen, je weet de weg toch?" Vroeg ze hem en ze legde wat geld op tafel voor haar drankjes, aangezien Samuel alleen maar water had gedronken, wilde ze de rekening zelf betalen. Ze voegde er nog een kleine fooi aan toe en deed daarna haar portemonnee weer terug in haar zwarte leren tas. Ze kwam al langzaam overeind op haar hoge hakken en glimlachte nog even naar Samuel.

Samuel Joseph

Rachel dronk haar wijnglas leeg en vroeg daarna of hij de weg wist. Samuel knikte naar haar. "Ja, ik weet de weg," bevestigde hij. Hij stond rustig op en trok zijn kleding recht. Rachel legde geld op het tafeltje neer om de drankjes te betalen.
"Bedankt," glimlachte Samuel, omdat zij zijn water betaalde. "Dan zie ik je morgen!" klonk zijn stem nu opgewekt. Hij haalde zijn hand door zijn haren en trok de jas aan die hij over de rugleuning van de stoel had gehangen.
"Het was fijn om even gepraat te hebben. Tot morgen," knikte hij vervolgens naar Rachel, met een vriendelijke glimlach op zijn gezicht en een glinstering in zijn blauwe ogen. Daarna liep hij weg en verliet hij het restaurant. Verderop stond zijn auto geparkeerd. Hij stapte in zijn auto en reed rustig weer richting zijn huis.

Rachel Darling

Hij wist gelukkig de weg naar het laboratorium. Vervolgens bedankte hij haar omdat ze betaalde. “Geen dank, dat water kost bijna niets.” Glimlachte ze. Hij klonk opgewekt en zou haar morgen zien. Hij trok zijn jas aan en gaf nog aan dat het fijn was om gepraat te hebben en hij zou haar morgen weer zien. Alweer. Ze grijnsde daardoor en knikte hem na.
“Tot morgen, Samuel.” Zei ze en ze trok ook haar jas aan. Ze pakte haar tas van het bankje af en zwaaide nog even naar de barman, daarna vertrok ze naar haar huisje, een paar straten verderop. Zuchtend liep ze naar binnen toe en hoewel het nog best vroeg was, ging ze meteen naar haar slaapkamer toe. Daar kon ze nog wel zijn zonder problemen, de slaapkamer was niet zo vol met nare herinneringen. Ze trok haar kleding uit en kroop in bed, toch kon ze de slaap niet vatten. Ze was nog veel te onrustig door alles wat er was gebeurd.

Samuel Joseph

De volgende ochtend werd hij rond een uur of negen wakker. Voor het eerst sinds tijden had hij weer eens een beetje goed geslapen. Misschien omdat hij het ook wel echt nodig had gehad; de afgelopen weken had hij immers elk uur wakker geweest vanwege verschrikkelijke nachtmerries. Er waren meerdere dingen die in zijn hoofd rond bleven spoken, maar één ding was wel de grootste reden dat hij nachten wakker lag en kampte met heftige flashbacks.
Toen hij omgekleed was ging hij rustig ontbijten met een bak cornflakes en nam er een glas jus d'orange bij. Terwijl hij het nieuws bekeek trok hij zijn schoenen aan en fatsoeneerde zijn haren een beetje.
Ongeveer om half elf zat hij in de auto. Het was een stukje rijden en hij wilde gewoon op tijd zijn. Hij nam de snelste route- via de snelweg.
Onderweg staarde hij voor zich uit en raakte verzonken in gedachten. Hij dacht aan alles wat Rachel hem tot nu toe verteld had en hij dacht aan de avond dat de deeltjesversneller was geëxplodeerd en hij geëlektrocuteerd werd. Het was allemaal echt bizar.
Een steentje sprong op door zijn voorganger en kaatste tegen de voorruit van Samuel. Dat zorgde voor een harde tik. Samuel schrok uit zijn gedachten en hoorde de tik in zijn hoofd veranderen in een flink harde knal. Ramen die barstte. En hoewel Samuel wist dat het weer gebeurde, kon hij het niet tegenhouden..
In zijn hoofd kwam alles terug. Het speelde zich opnieuw af. Hij voelde de pijn. Hoorde het geschreeuw naast zich en het gegil vanaf de achterbank.
Hij verkrampte, hapte naar adem en slingerde gevaarlijk over de weg. Auto's toeterde, maar hij hoorde het geen eens. Uiteindelijk in een kort helder moment wist hij de auto op de vluchtstrook te krijgen en stil te zetten. Hij sprong zo gauw als hij kon uit de auto en leunde voorover, met zijn handen leunend op de vangrail. Hij zat flink dichtbij een hyperventilatie en wist dat nog net tegen te houden. Zweet liep over zijn gezicht heen.
Langzaam maar zeker kwam hij weer wat meer tot rust. Hij keek over zijn schouder naar zijn auto, alsof hij een bevestiging zocht dat er echt niets aan de hand was. De auto was puntgaaf, er was niets mis mee. Behalve een ienieminie barstje op de voorruit van het steentje. Samuel zuchtte even en veegde het zweet van zijn voorhoofd. Daarna liep hij terug naar zijn auto en stapte weer in. Hij wachtte nog even tot hij echt weer goed gekalmeerd was, en reed toen rustig weer de weg op om zijn weg te vervolgen.

Rachel Darling

Aangezien ze echt niet kon slapen, besloot ze een slaappil te nemen, dat deed ze soms, wanneer het haar teveel werd en ze gek werd van haar gedachten. Ze kwam uit haar bed en rommelde in de kast van haar badkamer. Met een glaasje water nam ze het pilletje in en keek ze nog even naar haar eigen vermoeide gezicht in de spiegel. Ze haalde diep adem en zuchtte vervolgens even. Ze zag er echt niet uit, ze moest zichzelf echt wat beter bij elkaar gaan rapen.
Daarna ging ze weer in haar bed liggen en viel ze na een tijdje eindelijk in slaap. Toch werd ze weer verschrikkelijk getreiterd in haar dromen…
In de ochtend schrok ze plotseling wakker. Het was al tien uur geweest zag ze op haar mobieltje en ze kwam meteen uit haar bed. Langzaam kwam er bij haar terug wat ze allemaal gedroomd had en daardoor hield ze haar adem even in, ze beet op haar lip en deed hard haar best om er niet meer aan te denken. Ze trok haar kleding aan en keek nog even naar haar dienstwapen, flitsen schoten door haar hoofd en ze draaide zich snel op. Ze stond te trillen op haar benen, maar ze had hem niet meer aan durven raken, al die andere wapens die ze haar bij het laboratorium gaven, vond ze prima, maar haar dienstwapen… ze huiverde en schoot snel de badkamer in.
Haar haren bond ze bij elkaar tot een staart en ze haalde de restjes make-up even van haar gezicht af, terwijl ze naar beneden liep in een wat gehaast tempo, werd ze gebeld. Er werd haar gevraagd waar ze bleef, de vraag was bezorgd, totaal niet streng, iedereen wist hoeveel last ze er nog van had.
Ze antwoordde dat ze eraan kwam, dat ze zich had verslapen en dat als Samuel vroeg kwam, de wetenschappers hem moesten ontvangen. Er werd nog gezegd dat ze goed op zichzelf moest blijven letten, daardoor glimlachte ze half en hing ze op.
Ze werkte een bak koffie naar binnen en een broodje en daarna stapte ze op haar motor, half elf, ze zou nog wel op tijd komen. Dan zou Samuel hopelijk niet denken dat er iets aan de hand was. Ze zette haar helm op en scheurde er vandoor.
Netjes om kwart voor 11 stond ze voor het laboratorium en liep ze naar binnen toe. Ze deed haar motorpak uit en legde haar helm weg. Even keek ze weer in de spiegel en bromde tegen zichzelf dat ze dat maar beter niet meer moest doen.
Ze liep verder naar haar bureau waar de man die haar gebeld had al op haar zat te wachten.
“Ik wil er niet over praten.” Zei ze meteen. Hij knikte alleen maar, kalm zoals hij altijd was en gaf haar een kopje koffie aan. Hij begon in een rustig tempo te spreken over de ontwikkelingen en daardoor kwam ze eindelijk weer een beetje tot zichzelf.

Samuel Joseph

Uiteindelijk parkeerde hij om tien voor elf zijn auto voor het laboratorium. Hij zette zijn auto op de handrem en haalde de sleutel uit het contact, daarna stapte hij uit en vergrendelde de auto. De sleutels stopte hij in zijn broekzak en daarna liep hij naar de ingang van het gebouw. Hij merkte aan zijn lichaam dat hij nog steeds een beetje van slag was, maar van buiten was niets meer te zien. Rustig stapte hij naar binnen en keek wat om zich heen waar hij heen moest.

Rachel Darling

Die vijf minuutjes samen met Ramon hadden haar goed gedaan, ze kon weer ademhalen en hij wist altijd precies wat ze nodig had. De ruimte stroomde langzaam vol met mensen, vol... er werkten zo'n acht mensen momenteel in het laboratorium in het geheim aan het in toom houden van de meta-humans.
Ze hoorde een klein piepje, er was iemand bij de ingang aangekomen. "Oh, dat zal Samuel zijn." Zei ze. Ze kwam overeind en liep naar de ingang toe. Wanneer ze hem zag, glimlachte ze naar hem.
"Hé, je hebt het gevonden, kom mee." Sprak ze vrolijk, alsof er niets gebeurd was en ze liep hem voor naar de gemeenschappelijke ruimte.

Samuel Joseph

Hij keek zijn ogen uit- er was hier zoveel te zien. Het leek ook al behoorlijk druk met mensen. Hij hoopte maar niet dat hij Rachel zelf moest zoeken, want dan zou hij nog wel even bezig zijn.
Op een gegeven moment zag hij Rachel verschijnen en ontstond er een glimlach op zijn gezicht. Hij knikte langzaam na Rachels woorden. "Het was gelukkig niet zo moeilijk te vinden," zei hij. Hij liep met Rachel mee naar een andere ruimte. Het zag er allemaal vrij indrukwekkend uit.

Rachel Darling

Hij glimlachte naar haar en knikte even dat hij het gevonden was en dat het gelukkig ook niet zo moeilijk was om te vinden. “Fijn om te horen.” Zei ze tegen hem. Ze liep met hem de ruimte in en keek weer naar hem.
“Koffie?” Vroeg ze hem en ze liep naar het moderne koffiezetapparaat toe. Ze keek hem afwachtend eventjes aan.
De wetenschappers waren wat stiller geworden, de meeste waren wel wat verlegen wanneer er een nieuw iemand binnen kwam, maar ze waren wel geïnteresseerd in Samuel, vooral in wat hij kon, daar lag hun grootste interesse.
“Ben jij ons nieuwe proefkonijn?” Vroeg één iemand plagend aan hem.

Samuel Joseph

"Lekker," knikte hij glimlachend toen Rachel vroeg of hij koffie wilde. Hij bleef staan en keek wat om zich heen. Hier waren ook behoorlijk wat mensen, sommige keken wat nieuwsgierig naar hem en andere leken zelfs een beetje terughoudend. Samuel vond het een beetje ongemakkelijk, maar glimlachte toch naar een aantal personen.
Toen één persoon, die blijkbaar minder terughoudend was, vroeg of hij hun nieuwe proefkonijn was, grinnikte hij even. "Ja, zo kan je het wel zien ja," knikte hij grijnzend. "Mijn naam is Samuel," stelde hij zich toen direct voor.

Rachel Darling

Samuel wilde koffie zei hij en daardoor pakte ze een mok uit de kast en zette die onder het apparaat. Ze drukte een knopje in en wachtte eventjes. Ze keek naar de man die Samuel aangesproken had om te vragen of hij het proefkonijn was.
"Cool." Werd er gezegd doordat Samuel aangaf dat ze het wel zo konden bekijken.
Ramon kwam overeind. "Welkom Samuel, mijn naam is Ramon." Hij pakte de hand van de man stevig vast. "Wat kunnen we voor je betekenen?" Vroeg hij. Rachel had hem nog vrij weinig vertelt en daardoor was iedereen ook wel nieuwsgierig geworden naar wat deze man precies wilde. Ze hadden tot nu toe nog maar één iemand gehad die mee wilde werken als proefkonijn, maar uiteindelijk viel het hem te zwaar en was hij gek geworden...
Rachel gaf Samuel de mok met dampende koffie aan. "Wil je nog melk of suiker?" Vroeg ze.

Samuel Joseph

De mannen vonden het 'cool' dat hij hier als 'proefkonijn' was. Samuel vond het eigenlijk nog maar een beetje gek. Maar hij wilde wel weten hoe hij zichzelf het beste in toom kon houden en wat hij daadwerkelijk allemaal met zijn krachten kon. En informatie in ruil voor testjes die zij interessant vonden, vond hij wel een goede overeenkomst.
Een van de mannen kwam nu overeind, pakte Samuel zijn hand vast en stelde zich voor als Ramon. Samuel glimlachte daardoor vriendelijk en schudde zijn hand. "Aangenaam kennis te maken, Ramon," reageerde hij. Hij liet zijn arm weer terugvallen naast zijn zij en haalde zijn andere hand door zijn haren. Ramon vroeg hem wat ze voor hem konden betekenen.
"Nou, sinds een paar dagen weet ik dat ik dus een.. Eh.." hij moest even nadenken en keek richting Rachel, maar het schoot hem alweer te binnen. "Een meta-human ben," ging hij nu verder. "En aangezien het allemaal nog heel erg nieuw is voor mij en mijn krachten soms flink ongecontroleerd zijn en gevaarlijk zou ik graag wat ondersteuning willen daarmee."
Rachel gaf hem nu een mok met dampende koffie aan en vroeg hem of hij nog melk of suiker wilde hebben. Daardoor schudde Samuel zijn hoofd. "Nee, dankje," glimlachte hij, waarna hij van de warme koffie nipte. Een grote slok zou zijn mond namelijk verbranden.

Rachel Darling

Ze bekeek het tafereeltje eventjes en ze zag wel dat Samuel eigenlijk best wel goed tussen de rest paste. Hij was een normaal en wat nuchterder mens die heel rustig om leek te kunnen gaan met alles om hem heen. Rachel merkte ook dat ze hem leuk vond, leuker dan iedere andere man... Samuel leek haast wel een beetje op het beeld wat ze had van haar ideale man, maar ze wilde er niet aan denken. Het was klaar. Geen man meer voor haar na al die ellende. Naar alles waar ze zichzelf doorheen had gesleept...
Ze keek wat wazig op toen Samuel haar aankeek en leek te zoeken naar een woord, maar blijkbjaar had hij het al gevonden en ze glimlachte naar hem.
`Alsjeblieft.` Zei ze nog zacht over de mok met koffie.
Ramon keek de man bedenkelijk aan en knikte af en toe even. "Het is echt uitermate goed van je dat je hierbij hulp wilt hebben. Inmiddels is onze kennis ook veel breder en weten wij inmiddels dat we je wel kunnen helpen met het controleren van je krachten. Wil je met me meelopen? Dan beginnen we met wat testjes om meer over je lichaam te weten te komen. Zo te zien lijkt je kracht aardig stabiel, maar we nemen toch graag het zekere voor het onzekere." Sprak de man rustig en met veel kalmte tegen hem.

Samuel Joseph

Rachel leek een beetje afwezig en Samuel keek haar even ietwat vragend en bezorgd aan, maar het leek hem niet het moment om te vragen of er iets was. Hij keek weer naar Ramon en luisterde naar zijn verhaal. Hij vond het goed dat hij hulp wilde hebben hierbij en vertelde dat hun kennis ook veel breder was geworden en dat ze hem wel konden helpen met het controleren van zijn krachten.
"Dat is fijn," sprak Samuel terug. Hij knikte kort toen hem gevraagd werd om mee te lopen, zodat ze konden beginnen met wat testjes om meer over zijn lichaam te weten te komen. Rustig liep hij met de man mee en grijnsde even toen hij zei dat het nu leek alsof zijn kracht aardig stabiel was.
"Ja, zolang ik een beetje mijzelf blijf en er geen emoties in het spel zijn, gaat het wel," grinnikte hij nu.

Rachel Darling

Ze zag de mannen vertrekken en zelf bleef ze staan, dit was echt niet waar ze graag bij was. Het was dan wel niet pijnlijk voor Samuel, het was voor haar wel pijnlijk. Ze wilde liever niet meer zien hoe ze aan het werk gingen. Ze was blij dat ze deel uitmaakte van het team , maar ze hield zich liever bezig met politiewerk.
Ze ging achter haar computer zitten en wilde beginnen met werken, maar toch kon ze zich niet concentreren. Ze staarde voor zich uit en speelde wat met haar pen. Haar collega keek naar haar vanaf de overkant. "Ga nou gewoon, Rachel." Spoorde hij haar aan. Ze wilde tegenstribbelen. "Het ziet er anders uit als vroeger, echt, je zult geen herinneringen hebben." Drukte hij haar op het hart. Ze beet op haar lip en aarzelde nog eventjes, daarna liep ze naar de ruimte toe waar werd geoefend met de kracht van Samuel. Ze hadden net wat testjes op zijn lichaam achter de rug en nu wilde ze zien wat hij kon met elektriciteit. Hij stond in een grote ruimte die lhelemaal was afgesloten en ze ging bij het raam staan naast Ramon. Er werd aan Samuel gevraagd wat hij kon doen en of hij het voor kon doen. Rachel keek nog even aarzelend rond in de ruimte, maar haar collega had gelijk... niets herinnerde haar meer aan wat er gebeurd was. Rustig en wat pijnlijk ging ze op een kruk zitten en luisterde naar de aanwijzingen die Ramon gaf.

Samuel Joseph

Als eerst werden er wat testjes gedaan zoals een normale dokter ook zou doen. Gewoon alle vitale functies van zijn lichaam bekijken en nog wat andere lichamelijke dingen. Daarna gingen ze weer naar een andere ruimte en zouden ze gaan oefenen met zijn kracht, om te kijken wat hij kon met zijn kracht. Nu voelde hij zich toch ietwat gespannen, bang dat het uit de hand zou lopen. Dat zou namelijk niet de eerste keer zijn.
Hij werd in de ruimte achter gelaten en bleef daar eerst wat nerveus in het midden van de ruimte staan. Daarna werd hem gevraagd wat hij kon doen en of hij iets voor kon doen. Samuel haalde even diep adem.
"Het enige dat ik weet is dat ik met licht kan knoeien. Lampen uit en aandoen bijvoorbeeld," vertelde hij nu. Zijn blik verplaatste naar het plafond waar een grote spotlamp zat. Hij concentreerde zich erop en eerst begon de lamp te flikkeren en wat te knetteren, daarna was het licht uit. Samuel ademde nu rustig uit en deed zijn best om het licht weer terug te krijgen, waarmee Rachel hem de vorige keer geholpen had. Eerst lukte het niet echt omdat hij het te graag leek te willen, maar op een gegeven moment kwam het licht terug. De lamp werd steeds feller, tot hij weer gewoon 'aan' stond. Samuel glimlachte lichtjes, dat was al vooruitgang. Zijn glimlach verdween echter van zijn gezicht toen er een kleine knal klonk en de lamp sissend zijn licht kwijtraakte.
"Oops.." zei Samuel nu gedempt. "Ja, dat kan ik ook: lampen slopen," grinnikte hij nu schouderophalend. "Wat ik nog meer kan weet ik eigenlijk nog niet."

Rachel Darling

Ze luisterde naar Samuel en hij vertelde wat hij kon, wat hij dacht dat hij kon. Ze zag aan de blik van Ramon al dat hij dacht dat er veel meer mogelijk was. Ramon tikte voor haar tegen een meter aan en ze keek er een tijdje naar. Samuel ging aan het werk en de lamp werd feller, de meter liep op, naar boven toe en daarna zakte die weer naar beneden wanneer de lamp kapot sprong. Even werd de meter variabel en daarna weer helemaal terug naar 0.
Ramon legde haar uit dat hij dacht dat Samuel zoveel bereik had dat hij misschien wel helemaal tot boven zou kunnen komen. Ze keek naar Samuel door het raam heen met een lichte glimlach. “Volgens mij kun je zelfs bij ons het licht uitdoen.” Daagde ze hem uit met een grijns. Hij leek er niet eens moe van te zijn, ze dacht dat Ramon gelijk had, Samuel kon veel meer dan dit. Veel en veel meer.

Samuel Joseph

Hij wachtte af wat er gezegd zou worden en na een korte stilte hoorde hij Rachel zeggen dat hij ook wel het licht bij hun uit kon doen. Samuel keek opzij richting het raam en keek naar de verlichting achter het glas. Hij haalde weer diep adem en probeerde zich te concentreren. Niet veel later floepte ook bij Rachel en Ramon het licht uit, al had Samuel dat niet direct door en ging daardoor nog even verder, hij voelde zichzelf krachtiger worden door de opgenomen electriciteit.
Het volgende moment werd het hele gebouw pikzwart. Om Samuel zijn handen sprongen vonkjes.

Rachel Darling

Hij deed het ook gewoon. Ze schrok op doordat het licht bij hen uitging en daarna leek de rest ook uit te vallen.
“Kijk, kijk!” Sprak Ramon enthousiast en hij wees naar de meter. Die bleef nu op eenzelfde niveau hangen. “De elektriciteit zit in hem, hij heeft de energie tot zich getrokken.” Hij begon wat dingen op te schrijven op een whiteboard dat in de ruimte stond.
Rachel keek naar Samuel, het enige wat ze van hem zag waren de vonkjes uit zijn handen. “Kan je het licht ook weer aanzetten alsjeblieft?” Vroeg ze hem nu met een grijnsje. Door hem vergat ze eigenlijk wel een beetje haar nare herinneringen aan de onderzoeksruimte. Hij had echt een positief effect op haar.
“Ik ben nog niet klaar, Rachel.” Sprak Ramon haar toe terwijl hij enthousiast door bleef krabbelen.
“Het is genoeg.” Zei ze tegen hem terug en ze keek eventjes naar hem achterom, hij stopte met schrijven en keek haar doordringend aan. Niet veel later hoorde ze een diepe zucht. “Oké, prima.” Mompelde hij haar toe. Hij merkte dat Samuel niet zomaar een proefkonijn was, hij leek dierbaar te zijn voor Rachel en dat maakte het lastig om hem tot het uiterste te drijven. Rachel was voorzichtig met hem. Heel voorzichtig.