Meta-Humans

Samuel Joseph ~ Rafik Joseph

Rafik keek op naar Rachel, die een wapen naar zich toe wist te 'toveren'. Geamuseerd keek hij haar aan, waarna hij lachte.
"Vernuftig speeltje heb je," grijnsde hij. Er was geen sprankeltje angst te zien op het gezicht van Rafik. Hij stapte een pas op Rachel af en bekeek het wapen van dichtbij. Samuel stapte daardoor ook naar voren, bang dat zijn broer Rachel wat aan zou doen.
"Maar goed... Ga lekker verder met jullie feestje.." grijnsde Rafik nu vals. Hij wist dondersgoed dat hij de gezellige stemming wel verpest had. Met een simpele beweging sloeg hij zijn arm om Samuel zijn schouder en omhelsde zijn broer zogenaamd liefkozend.
"Leuk je nieuwe vriendin ontmoet te hebben, Sam. Geniet nog even van haar.." klonk zijn stem fluisterend, maar hard genoeg om het toch goed te horen. Samuel trok zich los en greep uit een vlaag van woede Rafik vast en smeet hem tegen de muur. Omdat hij hem zo snel af was, kon Rafik daar niet direct op reageren.
"Klootzak!" siste Samuel zijn broer toe. Rafik kwam rustig overeind en zijn armen veranderden in een metaal- achtige vorm.
"Ik ga al weg, rustig maar," sprak Rafik terwijl hij zijn handen onschuldig in de lucht hield en naar Rachel keek met het wapen. Hij stapte een paar passen weg, maar sprong toen op Rachel af, sloeg het wapen met veel kracht uit haar handen en greep haar bij haar keel.
"Tot de volgende keer," gromde hij in haar oor, waarna hij haar op de grond smeet. Nu draaide hij zich tot Samuel, die had geprobeerd Rafik weg te krijgen bij Rachel, echter tevergeefs.
Rafik haalde keihard uit met zijn vuist tegen Samuels borstkas, zo hard dat hij het zelfs hoorde kraken. Vervolgens pakte hij hem bij zijn shirt en smeet hem dwars door de muur van het restaurant, waardoor Samuel in de keuken belandde tussen het puin van de muur. Net zo snel als Rafik verschenen was, was hij weer verdwenen. Samuel bleef verdoofd liggen en alles moest nog een beetje tot hem doordringen- zelfs de pijn.

Rachel Darling

De broer van Samuel keek naar haar wapen en vond het een vernuftig speeltje. "Zeker." Zei ze koeltjes tegen hem en ze keek hem doordringend aan. Hij kwam dichterbij en ze bleef staan. Hij bekeek haar wapen en ze hield deze stevig vast met een doordringende blik in haar ogen. Ze keek even vluchtig opzij toen Samuel ook dichterbij kwam. Ze wilde neit dat zijn broer hem pijn deed. Ze nam het veel liever voor hem op.
Rafik speelde een spelletje met Samuel, ze zag het gewoon en daardoor hield ze hem argwanend in de gaten met haar wapen in de aanslag. Maar uiteindelijk smeet Samuel hem heel onverwachts tegen de muur waardoor ze misschoot en zo de bar van het restaurant bevroor.
Even van slag hierdoor keek ze naar het wapen en toen ineens stond Rafik al voor haar neus. Hij sloeg het wapen uit haar handen voor ze ook maar op hem kon reageren en greep naar haar keel. Ze maakte een wat gorgelend geluid terwijl ze probeerde op haar tenen te blijven staan. Daarna werd ze op de grond gesmeten. Ze kreunde eventjes maar kwam al gauw weer overeind. Ze schrok door wat er vervolgens gebeurde. Oh god... Samuel... Ze riep zijn naam en gromde nog eventjes wat verwensingen naar Rafik, maar daarna rende ze weg, richting Samuel die tussen het stof en het puin lag. Ze ging bij hem zitten en pakte zachtjes zijn gezicht in haar handen.
"Gaat het wel?" Vroeg ze heel bezorgd aan hem.

Samuel Joseph

Hij had zijn ogen even gesloten vanwege een plotseling opkomende duizeligheid, maar opende die langzaam weer toen Rachel bij hem kwam zitten. Met ietwat moeite en een betrokken gezicht trok hij zich iets overeind, zodat hij rechtop kwam te zitten. Een tinteling trok door zijn rug en via zijn benen naar zijn voeten.
"Ja.. Het gaat wel," mompelde hij zachtjes, terwijl hij wat kleine straaltjes bloed uit zijn gezicht wegveegde. Hij haalde even diep adem, flinke steken trokken door zijn ribbenkast.
"Heb jij niets?" vroeg hij nu bezorgd aan Rachel. Hij voelde zich verantwoordelijk over haar en voelde zich schuldig, het was immers zijn broer en Samuel had moeten weten dat hij Rachel zou zien als nieuw 'target'.

Rachel Darling

Hij keek haar aan en kwam een beetje overeind. “Rustig aan… niet jezelf pijn doen.” Fluisterde ze geschrokken tegen hem en ze streelde over zijn rug heen en ondersteunde hem zo een beetje. Hij mompelde dat het wel ging.
“Zo zie je er niet uit.” Zei ze tegen hem terug en hij vroeg nu of zij niets had. “Nee, ik ben echt ongedeerd op een paar blauwe plekken na. Ik denk ook dat door mijn kracht mijn rug genezen is inmiddels… het doet geen pijn. Nu kan ik zeker wel wat hebben, maak je over mij maar geen zorgen. Ik vind het gewoon naar dat ons avondje is verpest…” Klonk haar stem zacht tegen hem.

Samuel Joseph

"Het gaat wel," herhaalde hij zachtjes toen Rachel hem zei rustig aan te doen en niet zichzelf pijn te doen. Hij zuchtte even zachtjes en rekte de stijve en pijnlijke spieren in zijn schouders, nek en rug even.
"Als er al iets aan de hand zou zijn, geneest het toch wel weer.." mompelde hij nu gedempt. "Toch?" Hij keek Rachel even vertwijfelend aan, want echt zeker wist hij het niet.
Zijn blik ging even rond door het restaurant. Het was verlaten, uitgestorven. Er lagen allerlei spullen op de grond en er leek wel een bom ontploft, vooral omdat de muur er half uit lag. Het schaamrood kleurde op zijn wangen; dit voelde als zijn schuld.
"Ja.. Dat is ook heel naar.." knikte hij naar Rachel toen ze begon over hun gezellige avondje dat nu verpest was. "Het spijt mij.." Hij zuchtte weer even zachtjes en krabbelde daarna langzaam en ietwat stijfjes overeind.

Rachel Darling

Hij zei nogmaals dat het wel ging en hij dacht ook dat het vanzelf wel weer genas. Vervolgens zag ze zijn vertwijfelde blik. “Samuel, ik weet het niet, je bent nog niet voldoende onderzocht om daar een antwoord op te kunnen geven.” Vertelde ze hem zachtjes.
Ze zag zijn blik rondgaan en ze streek even over zijn rug heen. Daarna pakte ze haar telefoon en belde ze Ramon. Ze vertelde hem nog redelijk kalm wat er allemaal gebeurd was en legde uit dat het opgelost moest worden. Hij gaf wat korte antwoorden en stuurde vervolgens drones en een opruimteam om het op te lossen.
Ze stopte haar telefoon weer in haar broekzak en keek naar Samuel die zijn excuses aanbood. “Ik ben het wel gewend, het maakt niet uit. Dit is de reden waarom we ze moeten stoppen, ze zijn een gevaar voor de mensheid.” Zei ze hem zachtjes.

Samuel Joseph

Hij stond nog wat gammel op zijn benen, maar echt ernstige verwondingen leek hij niet te hebben. Natuurlijk was het een beste klap geweest- een normaal mens had het hoogst waarschijnlijk niet naverteld. Of zou in een rolstoel belanden.
Zijn blik ging naar Rachel toen ze begon te bellen. Met Ramon. Ze klonk nog vrij kalm ook. Al was zij dit soort scenario's natuurlijk gewend. Hij nog niet. Het enige wat hij gewend was, waren criminele mensen. Geen doorgedraaide meta-humans die nog veel gevaarlijker waren dan menig crimineel.
"Natuurlijk maakt het wel uit.." mompelde hij zachtjes, terwijl hij de hand van Rachel vastpakte. "Het is jouw verjaardag, het zou een mooie dag moeten zijn, we zouden er een gezellige avond van maken.." Hij schudde langzaam zijn hoofd en kneep zachtjes in haar hand. "We halen het nog een keer in, goed?" glimlachte hij lichtjes.

Rachel Darling

Hij vond dat het wel uitmaakte en pakte haar hand vast. Het was haar verjaardag, het hoorde een mooie dag te worden en ze zouden er een gezellige avond van maken. "Het was fijn en een mooie dag... je hebt echt hartstikke goed je best gedaan, Samuel, het was geweldig." Klonk haar stem lief tegen hem. Hij gaf aan dat ze het nog een keer in zouden halen.
"Graag, heel vaak hoop ik." Glimlachte ze nu naar hem en ze gaf hem een klein kusje op zijn wang. "Zullen we maar naar jouw huis gaan?" Vroeg ze zacht.

Samuel Joseph

Door de woorden van Rachel ontstond er weer een glimlach op zijn gezicht. "Dat is in ieder geval fijn om te horen," knikte hij toen ze zei dat het alsnog geweldig was.
"Zo vaak als mogelijk.." grijnsde hij vervolgens. Hij kreeg een kusje op zijn wang en zijn ogen twinkelde wat daardoor.
"Ja, is goed," reageerde hij toen ze voorstelde om naar zijn huis te gaan. Hij keek nog even in Rachel haar ogen en glimlachte naar haar. Hij begon echt steeds meer om haar te geven.
Terwijl hij de hand van Rachel vast bleef houden, nam hij haar mee het gebouw uit en richting zijn auto. Daar draaide hij zich nog even naar haar toe.
"Je moet wel echt oppassen.. De komende tijd," sprak hij haar nu zachtjes. "Ik ben bang dat Rafik jou nu ziet als nieuw slachtoffer, aangezien ik veel met jou om ga en niemand anders heb.."

Rachel Darling

Hij vond het wel fijn om te horen. "Dat kan toch ook niet anders met jou." Ze merkte wel dat haar wangen door die woorden iets rood kleurden, maar ze vond het gewoon zo leuk met hem... hij was echt een lieve en charmante man. Hij zei tegen haar dat ze het zo vaak mogelijk zouden doen en ze gingen samen naar huis.
Ze liepen het gebouw uit en ze bekeek even hoe het eruit zag, het was één grote ravage... gelukkig zou het opruimteam snel komen om alles weer te herstellen.
Ze keek op toen Samuel begon te praten. Ze moest oppassen, Rafik zou haar nu als nieuw slachtoffer aanzien. "Ik pas wel op... maak je geen zorgen om mij Samuel, met jou omgaan is mijn eigen keuze." Zei ze doordringend tegen hem terug.

Samuel Joseph

Rachel zei dat ze wel op zou passen, hij moest zich geen zorgen maken over haar. Het was haar eigen keuze dat ze met hem om ging. Samuel haalde even diep adem. Hij maakte zich wel zorgen. Hij wist hoe verknipt Rafik was. En hij wilde echt niet dat Rachel iets zou overkomen.
"Ja, het was je eigen keuze om met mij om te gaan. Maar je koos er niet voor om gevaar te lopen doordat ik zo'n verknipte broer heb," sprak Samuel nog. Hij stapte in de auto en keek nog even naar Rachel, maar startte de auto daarna en reed weg richting zijn huis. Het zat hem echt niet lekker, hij wist dat Rafik het er niet bij zou laten zitten.

Rachel Darling

Hij maakte zich duidelijk wel echt zorgen. Het was dan wel haar eigen keuze, maar ze koos er niet voor om zo erg gevaar te lopen door zijn broer. “Samuel, je hebt iemand nodig, je kan dit ook niet alleen, laat mij diegene zijn, oké?” Vroeg ze zachtjes aan hem en ze legde haar hand even zachtjes op die van hem met een kleine glimlach.
“Morgen ga ik met Ramon praten, kijken of we wat kunnen doen tegen Rafik.” Klonk haar stem geruststellend tegen hem. Wanneer ze weer bij zijn huis waren, stapte ze langzaam uit. Ze was wel behoorlijk vermoeid door deze rare dag.