Meta-Humans

Een paar maanden geleden is er in S.T.A.R labs, een laboratorium, een deeltjesversneller ontwikkeld, deze versneller werd groots tentoongesteld aan de buitenwereld, maar wanneer hij aangezet werd, ontplofte deze deeltjesversneller.
De mensen die zijn blootgesteld aan de ontploffing zijn hierdoor 'aangetast'. Deze mensen zijn veranderd, dit kan positief of negatief  zijn. Zo zijn er mensen die extreme snelheid bezitten, laser ogen, emotie veranderaars etc.

De meta-humans, zoals deze mensen genoemd worden, kunnen over het algemeen geen kwaad, maar er zijn ook slechte meta-humans. Er is een speciaal team van agenten en medewerkers van S.T.A.R labs die deze meta-humans gevangen nemen zodat ze geen kwaad meer kunnen aanrichten.

Wat kun je allemaal spelen?
- een Meta-human
- iemand van het speciale politie team
- gewone politie (die geen weet heeft van meta-humans)
- 'normale' mensen


Naam:
Leeftijd:
Wat ben je?:
Foto/uiterlijk:

yay, hebben wij eindelijk ook weer ff een privé RPG

Naam: Samuel Joseph
Leeftijd: 25
Wat ben je?: Gewone politie
Foto/uiterlijk: Lang, gespierd, blond haar en lichtblauwe ogen.

Naam: Rachel Darling
Leeftijd: 24
Wat ben je?: Speciale politie
Foto/uiterlijk:

Samuel Joseph

Zijn dienst was net bijna voorbij toen er een nieuwe melding binnen kwam. Samuel checkte zijn wapen even gauw en rende daarna het politiebureau uit, naar een dienstauto. Hij werkte eigenlijk haast nooit met tegenzin, hij hield van zijn werk. Het gaf hem een goed gevoel om te zorgen voor een veilige stad. Al leek het de laatste tijd lastiger te gaan. Er leken extremere criminelen te zijn, meer moorden en vooral lastig op te lossen.
Samuel parkeerde de auto op de stoep bij het park waar de melding vandaan was gekomen. Er scheen een lijk in het park gesignaleerd te zijn. Haastig stapte hij uit en met grote passen liep hij richting de plek waar het lijk zou moeten liggen. Al gauw viel zijn blik op een paar gympen die uit de bosjes staken. Oplettend liep hij er op af, hurkte neer en duwde de bosjes wat opzij, zodat hij meer zag dan alleen een paar gympen. Het slachtoffer was een jongen, rond de twintig jaar oud. Zijn ogen stonden wijd open en leken nog steeds paniek uit te stralen. Ook zijn mond stond wijd open, alsof hij naar adem had gehapt de laatste minuten van zijn leven.
Samuel schudde langzaam zijn hoofd en kwam weer overeind. Via de portofoon liet hij weten wat hij aangetroffen had en vroeg hij om een lijkenwagen en de technische recherche. Hij pakte een rol linten en begon de plaats delict af te zetten. Terwijl hij daar mee bezig was, kwam er een wat oudere man recht op hem af lopen.
"Meneer, dit is een plaats delict, wilt u alstublieft afstand houden?" gromde Samuel ietwat geïrriteerd. Hij vond het altijd echt hinderlijk als toeschouwers zo enorm nieuwsgierig waren dat ze haast in hem kropen. De man leek hem echter totaal niet te horen of negeerde hem compleet. Samuel trok zijn wenkbrauwen daardoor verbaasd omhoog en keek de man doordringend aan.
"Meneer, als u niet luistert zal ik helaas.." begon Samuel nu streng, maar zijn zin stierf weg toen hij zag hoe de man plotseling leek te veranderen in een soort groene wolk van gas. "What the fuck.." mompelde hij nu verward, waarna hij verwoed in zijn ogen knipperde omdat hij dacht dat hij het zich verbeelde. Dit kon immers niet de realiteit zijn.
Het voelde bedreigend, Samuel trok gauw zijn wapen en richtte die op de man, al waren alleen de contouren nog zichtbaar.
"Als u nog dichterbij komt zal ik schieten.." waarschuwde Samuel. Maar helaas, zoals hij ergens diep van binnen al verwacht had, reageerde de man niet en liep, of eigenlijk zweefde, gewoon verder op hem af. Samuel stapte een paar stappen achteruit en haalde de trekker over. De kogel vloog dwars door de man heen. Samuel haalde nog eens de trekker over, en nog eens, maar het hielp niet, geen van de kogels raakten zijn doel.
Uit het niets begon de groene wolk om hem heen te draaien en merkte Samuel dat hij het onwijs benauwd kreeg. Hij sloeg om zich heen in een nutteloze poging de wolk weg te slaan. Al gauw begon hij als een gek naar adem te happen en zakte neer op zijn knieën, liet zijn wapen op de grond vallen en zijn handen grepen hulpeloos naar zijn keel. Vlekjes begonnen voor zijn ogen te dansen, de wereld tolde om hem heen. Dit moest gewoon een gekke, neppe nachtmerrie zijn.. Hij werd straks gewoon wakker..

Rachel Darling

Ze zat achter het bureau in STAR labs te werken aan iets nieuws. Rachel had een achtergrond in natuurkunde en werkte graag met het lab samen. Daar is ook de samenwerking ontstaan die ze inmiddels had opgezet. Midden in het lab stonden bureaus die ze samen met een paar collega's kon gebruiken. Eigenlijk... als ze er zo naar keek was ze er best wel heel erg trots op. Al vanaf het moment dat de deeltjesversneller was geëxplodeerd had ze al een idee dat er dingen veranderd waren, ze had die verandering ook van heel erg dichtbij meegemaakt, maar daar sprak ze liever niet over. Vanaf dat moment besloot ze dat dit anders moest gaan. Dat deze rare gevallen op een bijzondere manier aangepakt moest worden. De gewone politie kon dit niet, dit moest in samenwerking met het lab dat ook de explosie had veroorzaakt, zij wisten immers wat voor effect het heeft gehad op de mensheid.
Het lab was gelukkig wel bereid tot deze samenwerking en met een stuk of drie andere agenten werkte ze hier, nog niet lang, de deeltjes versneller was pas een maand geleden geëxplodeerd namelijk. Maar het was lang genoeg om een hecht team te vormen.
"Rachel!" Ze schrok op uit haar gedachten en keek de professor even wat verdwaasd aan.
"Spoedgeval, de politie is al ter plaatse." Sprak hij ernstig. Ze knikte even. "Rook?" Vroeg ze aan hem. Hij knikte eventjes. Ze haalde diep adem, ze had al meer gevallen gezien die gestorven waren aan groene rookwolken, ze werden ook gesignaleerd door mensen, maar pas sinds kort wisten ze dat het een meta-human was. Een van de deskundigen had een wapen voor haar ontwikkeld.
"Dan zullen we deze maar eens uit gaan testen." Ze rukte het wapen van de muur af en sleurde het ding mee naar haar motor. Met veel gas reed ze naar het plaats delict, de stoplichten werden voor haar zelfs automatisch op groen gezet voor haar, toch makkelijk zo'n samenwerking.
Zodra ze de groene wolk zag, schrok ze. Er zat iemand in. Er werd iemand opgeslokt door de rook leek het wel. Ze zette haar motor vluchtig aan de kant, ze hield haar helm op en zette een knopje aan dat haar beschermde tegen de rook. Ze richtte het wapen op de wolk en activeerde het. Het begon zich op te laden en daarna zoog het de groene rook naar binnen toe als een stofzuiger. Ze zette haar benen wat uit elkaar om kracht te kunnen zetten.

Samuel Joseph

Het was zo raar. Hij kon het zich echt niet bevatten wat er aan de hand was. Op een gegeven moment leek de rare rook weg te trekken en kreeg hij weer zuurstof binnen. Ook zijn beeld werd daardoor weer helder. Happend naar adem staarde hij naar de vrouw die een stukje verderop stond met een of ander gek wapen.
Samuel krabbelde haastig overeind en greep zijn wapen weer vast. De man, die op gegaan was in de rook, leek opeens verdwenen van de aardbodem. Samuel leunde met zijn handen op zijn knieën en kwam eerst even rustig op adem, waarna hij weer richting de vrouw kreeg. Wat was hier zojuist gebeurd? Hij begreep er echt heel erg weinig van.
"What the fuck.." was het enige wat hij hijgend uit wist te brengen.

Rachel Darling

"Heb je hem ontvangen, Deville?" Vroeg ze door haar oortje. Ze kreeg een bevestigend antwoord van haar collega terug. De meta-human die de rookwolk had veroorzaakt zat gevangen in de cel die ze speciaal voor hem gemaakt hadden. Ze grijnsde even en daarna zette ze haar helm pas af en keek ze naar de stomverbaasde agent die op adem aan het komen was.
Ze bekeek hem een tijdje met een grijns rond haar lippen. Hij begreep er duidelijk helemaal niets van. "Gaat het?" Vroeg ze aan hem en ze liep naar hem toe, haar helm lichtelijk bungelend in haar hand. Ze keek hem een tijdje aan en hoorde zijn woorden waardoor ze in de lach schoot.
"Fijn dat ik zo'n indruk op je maak." Zei ze met een knipoog.

Samuel Joseph

Door zijn portofoon werd gevraagd of alles goed ging, omdat hij niet had gereageerd. Samuel reageerde ietwat laat dat alles onder controle was. Daarna keek hij weer naar de vrouw voor hem, die nu haar helm af deed en op hem af kwam. Ze grijnsde, maar vroeg hem toch of het goed ging met hem. Samuel haalde even diep adem en knikte kort.
"Ja.. Ja, ik denk het wel," reageerde hij, nog altijd ietwat verward. Wat was er zojuist gebeurd? Hij kon het echt amper bevatten.
"Wat was dit?" vroeg hij haar dan ook. Want het zag er naar uit dat zij meer wist. Hij haalde zijn hand even door zijn haren en keek weer even om zich heen, maar de man, de verdachte ofwel de gekke 'rookwolk' was verdwenen van de aardbodem.

Rachel Darling

De man was duidelijk wel een beetje verward en reageerde op haar dat het wel met hem ging.
"Agent is oké." Sprak ze in haar oortje omdat hij wel behoorlijk aangevallen was door de meta-human.
Hij vroeg aan haar wat het was en ze keek even naar het wapen en daarna weer terug naar de man.
"Dat was 'de Mist', zoals wij hem al een tijdje noemen. We zochten hem al. Excuses dat jij hem eerst vond, dat was niet de bedoeling. Ik was niet snel genoeg." Vertelde ze aan de man alsof het de normaalste zaak van de wereld was, dat was het inmiddels ook wel voor haar.

Samuel Joseph

Het gedrag van deze vrouw maakte hem alleen maar nog meer verward. Hij begreep al niets van de situatie en elk ander mens had waarschijnlijk verbaasd en verward gereageerd. Maar deze vrouw deed alsof het doodnormaal was en alsof ze dit dagelijks tegen kwam. Samuel staarde haar met een bek vol tanden aan en fronste zijn wenkbrauwen.
"Waar is hij?" vroeg hij nu, niet begrijpend waar de man heen verdwenen was. "Sorry, ik begrijp hier echt helemaal niets van.." Hij keek even om zich heen, maar de man was echt verdwenen. En de rook ook.

rachel Darling

Ze grinnikte door de reactie die ze van hem kreeg. Ze sprak nooit met veel mensen hierover, maar dit was eigenlijk gewoon wel heel erg grappig want hij begreep haar gewoon echt niet. Hij snapte haar niet.
"De rook is getransporteerd naar een gevangenis door middel van dit wapen. Het technische verhaal hierachter weet ik ook niet zo goed, maar ach, hij zit veilig opgesloten, dat is net aan mij doorgegeven." Legde ze aan hem uit met een rustige stem.
"Het is ook onbegrijpelijk voor iemand die hier geen of weinig verstand van heeft." Stelde ze hem gerust.

Samuel Joseph

Hij begon zich echt af te vragen hoe hij dit straks in moest voeren op de computer. Hij moest namelijk van elke situatie een verslag maken. Maar niemand zou dit geloven, werkelijk niemand. Eigenlijk geloofde hij het zelf niet eens. Hij schudde zijn hoofd weer opnieuw even en haalde zijn hand door zijn haren. Met een simpele beweging klikte hij de veiligheidspal van zijn revolver weer vast en klopte het stof van zijn kleding.
"Maar hoe.." wilde hij nog wat vragen stellen, maar via zijn portofoon kwamen alweer nieuwe meldingen binnen van delicten en hij moest dus weg. Hij keek nog even kort naar de vrouw, met een verwarde blik, waarna hij in zijn oortje liet weten dat hij ter plaatse ging. Daarna draaide hij zich om en liep hij weer richting zijn auto. Nog altijd nadenkend over de gebeurtenis van zojuist.

Rachel Darling

Hij was nog steeds vol ongeloof en hij wilde nog wat aan haar vragen, maar duidelijk waren er belangrijkere dingen waar de politie zich mee bezig moest houden. Ze drukte hem nog snel een kaartje in zijn handen.
"Bel ons bij iets ongewoons." Sprak ze nog tegen hem en ze gaf hem even een knipoog. Ze keek naar hem hoe hij naar zijn auto liep met een hoofdschuddende grijns en daarna zette ze haar helm weer op en bevestigde het bandje onder haar kin. Daarna stapte ze op haar motor en reed ze weer terug naar het lab.

Samuel Joseph

De afgelopen tijd had hij zich aldoor al ietwat vreemd gevoeld, maar de afgelopen dagen was het helemaal erg geworden. Hij kon het niet eens beschrijven, maar hij voelde zich anders. Heel apart. Alsof er een soort energie in hem zat, die hij normaal nooit bezat.
Deze ochtend was hij gewoon naar zijn werk gegaan en had wat zaken afgehandeld op het bureau. Ook was hij wat op straat geweest. Aan het eind van de middag was hij klaar en was hij direct door naar de sportschool gereden. Na een paar uur sporten liep hij het gebouw weer uit en viel zijn blik op een autodief, die precies zijn auto probeerde te jatten. Er leken schokken door zijn ogen te trekken en hij voelde woede opborrelen. Met grote stappen kwam hij dichterbij en op een gegeven moment riep hij keihard 'hey, jij daar, afblijven!' terwijl hij naar de man wees. Vanuit zijn hand leek nu ineens een lichtflits te komen, wat op de man afgevuurd werd. Het zag er onwijs surrealistisch uit, maar leek toch de realiteit te zijn want de man vloog een aantal meter achteruit en viel schokkend en bevend op de grond. Samuel fronste zijn wenkbrauwen en staarde verbaasd naar de man, waarna hij naar zijn eigen handen keek en er vonken vanaf zag komen. Hij begreep er echt niets van en had het idee dat hij gek aan het worden was. Snel draaide hij zich om en beende met grote passen weg, een rustig steegje in. Toen hij daar weer naar zijn handen keek, waren de vonken weg. Hij snapte totaal niet wat er aan de hand was en probeerde niet helemaal gek te worden door zijn eigen gedachten. Na een aantal minuten in de steeg te hebben gestaan, liep hij weer terug naar de parkeerplaats en naar zijn auto. De man was weggerend blijkbaar, want die was weg. Samuel nam plaats in zijn auto en stak de sleutel in het contact. Direct kreeg hij een flinke optater en liet hij de sleutel met een kreet los. Wat was dit nou weer? Zijn hart begon alleen maar sneller te kloppen doordat hij er niets van begreep. Niet wetend dat hij daarmee het alleen maar triggerde. Met een snelle beweging trok hij de sleutel weer uit het contact en stak die in zijn broekzak. Hij ging wel terug met de trein naar huis. Zijn hoofd bonkte ondertussen van de inspanning en onbegrip.
Na vijf minuten lopen arriveerde hij op het drukke treinstation. Hij hoefde maar één halte verder te reizen. Het gespannen gevoel bleef hem lastig vallen, hij voelde zich opgefokt en raar. Al bleef hij zichzelf wijs maken dat hij het zich allemaal verbeelde.
Vlak voordat ze aankwamen bij het station, begon een man lastig te doen tegen de conducteur. Samuel besloot zich er eerst niet mee te bemoeien, maar toen de vent te ver ging begon hij zich er toch flink aan te irriteren en stond hij op.
"Hé, kappen jij, luister gewoon," siste hij naar de man. Deze leek er echter niet van gediend dat iemand de conducteur kwam helpen en begon Samuel helemaal verrot te schelden en te kleineren. Samuel balde zijn vuisten uit pure woede, om zichzelf in te houden hem niet een klap te verkopen. Echter toen hij zijn vuisten gebald had, schoten er flinke schokken onder zijn voeten vandaan door de vloer en uiteindelijk door de hele treincabine. Het lichtte volledig op en lampjes barstte kapot. Samuel had totaal niet door wat er gebeurde. Mensen begonnen te gillen en te schreeuwen. Er leek een behoorlijke kortsluiting te ontstaan in de trein en er kwam al gauw vuur.

Rachel Darling

De dagen die volgden waren rustig. Ze kregen geen meldingen binnen via het netwerk dat ze gehackt hadden bij de politie. Soms kreeg het korps de raarste berichten binnen van ongelukken of dingen die mensen hebben gezien, hoewel sommige berichten voor de gewone politie nogal ongewoon waren en niets mee werd gedaan, gingen zij juist op dit soort meldingen af. Dat waren de meldingen die hoorden bij Meta-humans, meestal dan, niet altijd was dit het geval.
Ze zat wat verveeld met haar pen te spelen tot ze het beeldscherm ineens op zag lichten. Er vormden zich berichten naast van wat er gezien was. Het ging om een verwarde man die blijkbaar een spoor van vernieling aanbracht. Ze begon te tikken op de computer en opende een van de beveiligingscamera’s.
Er keek een van de natuurkundige mensen mee over haar schouders. “Dat lijken wel elektriciteitsschokken.” Mompelde de man. “Dat is die gozer die ik heb gered van ‘De Mist’.” Ze herkende hem meteen. Ze schoot overeind, maar de man hield haar tegen.
“Rachel, trek rubberen kleding en schoenen aan.” Sprak hij. Hij keek haar doordringend aan en ze dacht even na.
“Hmm… je hebt gelijk, als het echt elektriciteit is, dan ben ik in ieder geval beschermd, al leek het maar gewoon een normale agent.” Ze zag er vrij weinig kwaad in, maar ze wist ook dat de meest normale mensen wat te verbergen konden hebben. Ze liep naar de kleedruimte toe en trok daar stevige rubberen laarzen en kleding aan. Daarna schoot ze naar buiten toe en reed vol gas in de richting van waar de man het laatste gezien was.
“Waar is hij nu?” Vroeg ze in haar oortje. Ze hoorde op de achtergrond getikt op een laptop. “Treinstation, ergens tussen spoor 4 en spoor 6.” Werd er teruggepraat tegen haar. Ze knikte alleen nog maar en gaf nog wat extra gas. Daarna schoot ze het terrein op, zigzaggend tussen de treinen door, ze zag een rookwolk verschijnen.
“Laat de brandweer komen, er staat hier wat in de fik.” Riep ze in haar oortje. Daarna stopte ze de motor vlak voor de man die ze eerder deze week was tegengekomen.
Ze klapte het klepje van haar helm omhoog en keek hem doordringend aan. “Het lijkt me verstandig als je met mij mee komt.” Sprak ze hem toe.

Samuel Joseph

Hij kon gewoon niet geloven wat er gebeurde, waarom kon hij het niet stoppen? Uit zijn handen bleven flinke schokken komen en het lawaai om hem heen fokte hem alleen maar op.
Toen de trein met piepende remmen tot stilstand kwam en de deuren open vlogen, sprong hij gauw de trein uit en begon te lopen tussen de sporen door. Hij begon langzaam te beseffen dat hij zorgde voor al deze ophef en hij nam zoveel mogelijk afstand van alle mensen, bang om mensen te verwonden.
Uit het niets stopte er een motor voor zijn neus en hij herkende de vrouw die hij laatst had gezien in het park. "Jij weer?" was zijn verbaasde reactie, en even had hij het gevoel dat dit alles door haar kwam, omdat de vorige keer bij zo'n gekke situatie zij ook verschenen was.
"Ga uit mijn buurt.. Raak mij niet aan.." mompelde hij er echter achteraan, bang haar te verwonden. Hij deinde wat achteruit. De vonken waren minder geworden, maar nog altijd duidelijk aanwezig. Zijn hart klopte als een gek.

Rachel Darling

Hij keek haar verbaasd aan en zijn reactie maakte ook duidelijk dat hij behoorlijk verbaasd was om haar hier te zien. Ze gaf hem een knipoog. “Ja, ik weer.” Zei ze hem met een rustig knikje, ze wilde hem nu vooral niet kwaad maken, want dan was het echt gebeurd.
Ze zette haar motor op de standaard en stapte af. Ze keek doordringend naar hem.
“Je doet me geen pijn, niet heel erg in ieder geval.” Glimlachte ze hem toe. “Ik draag kleding van rubber, elektriciteit doet mij nu vrij weinig. Doe maar rustig, ik ben gewend om met mensen om te gaan zoals jij, ik zal opletten.” Legde ze hem voorzichtig uit.
Vanuit de verte hoorde ze de sirenes van de brandweer al aankomen, gelukkig maar, die kwamen net op tijd.

Samuel Joseph

De vrouw stapte van haar motor en keek hem aan. Ze vertelde hem dat ze speciale kleding droeg, van rubber, dus elektriciteit zou haar weinig doen. Ook vertelde ze hem dat ze gewend was om met mensen zoals hij om te gaan. Daardoor trok Samuel zijn wenkbrauwen even op. Het klonk serieus alsof hij een ander soort 'mens' was. Al was hij dat naar zijn idee helemaal niet. Met een verwarde blik staarde hij haar aan.
"Mensen zoals ik?" herhaalde hij nu vragend. Het was allemaal echt heel erg verwarrend en bovenal erg raar voor hem.

Rachel Darling

Ze haalde even diep adem en keek eventjes om haar heen. Afgezien van de brandweer, waren verder alle mensen verdwenen en was het redelijk rustig. Ze keek de man even doordringend aan toen hij haar vraag herhaalde.
"We noemen ze Meta-humans." Vertelde ze hem. "Het zijn gewoon normale mensen die een kleine verandering zijn doorgegaan op het moment dat de deeltjesversneller van S.T.A.R labs is geëxplodeerd." Legde ze aan hem uit met een lichte glimlach.

Samuel Joseph

De omgeving werd wat rustiger, iets dat er voor zorgde dat Samuel ook wat meer kalmeerde. De elektrische schokken die steeds om zijn handen heen gingen namen af en verdwenen volledig.
"Meta-humans.." herhaalde hij haar terwijl hij nog altijd ietwat verward voor zich uitstaarde. Hij luisterde naar haar volgende woorden, meta-humans waren gewoon normale mensen die een kleine verandering waren ondergaan door een deeltjesversneller van S.T.A.R. labs die geëxplodeerd was. Samuel keek weer naar haar op.
"En.. Hoe kom ik er weer vanaf?" vroeg hij haar nu. "Ik werk mijzelf steeds meer in de nesten hierdoor.. Elke keer lijkt het wel krachtiger te zijn. De eerste paar keren waren het enkel wat kleine schokjes. Nu heb ik één grote chaos veroorzaakt.."

Rachel Darling

Ze keek naar zijn handen, langzaam verdwenen de schokken en dat liet haar eventjes glimlachen. Hij herhaalde verward haar woorden en ze keek hem rustig aan. Ze liet hem even denken, blijkbaar had hij dat nodig. Rustig wachtte ze af tot hij helemaal zijn rust gepakt had en weer naar haar opkeek. Ze glimlachte naar hem, maar die verdween een beetje wanneer hij vroeg hoe hij er vanaf kwam.
"Je kunt er niet vanaf komen." Klonk haar stem heel zacht en voorzichtig tegen hem. "We kunnen je wel helpen om het te bedwingen, misschien speciale handschoenen, maar als je er goed mee om kan gaan, dan weet ik zeker dat het alleen maar in je voordeel werkt, als een soort extra bescherming." Legde ze aan hem uit en ze glimlachte weer een klein beetje naar hem. Ze begreep zijn eerste reactie wel, maar het zou zonde zijn als het wel terug te draaien viel, dat was helemaal niet de bedoeling, het was gewoon zo iets moois in haar ogen. Als het tenminste ten goede gebruikt werd.

Samuel Joseph

Toen ze hem vertelde dat hij er niet vanaf kon komen, verstijfde zijn blik. "Wat?" klonk zijn stem toch licht geschokt. Hij slikte even moeizaam. Waarom moest precies hij dit nou weer hebben?
Ze vertelde hem dat ze hem wel konden helpen het te bedwingen, als hij er goed mee om zou kunnen gaan zou het alleen maar in zijn voordeel werken. Samuel klemde zijn kaken op elkaar en snoof even.
"Ik kan zo niet eens mijn werk normaal uitvoeren.." mompelde hij gedempt. Hij baalde er duidelijk van en was lang niet zo enthousiast erover als Rachel.
"Was diegene toen in het park ook een.." Hij moest even nadenken. ".. Meta- human?" vroeg hij nu, terwijl hij Rachel vragend aankeek.

Rachel Darling

Hij leek behoorlijk te schrikken van haar woorden. "Rustig maar... we vinden echt een passende oplossing voor je, wees daar maar niet bang voor." Sprak ze hem zachtjes en geruststellend toe. Hij moest echt niet bang zijn, de wetenschappers met wie ze werkte, waren slim en konden veel bedenken.
Hij dacht dat hij zo zijn werk niet normaal kon uitvoeren. "Natuurlijk wel, maar misschien is het veel interessanter als je bij ons komt werken. Maar dat moet je zelf gaan beslissen." Sprak ze tegen hem, hij leek haar een goede agent en ze zou hem graag bij haar in het team willen hebben.
Hij wilde weten of de man in het park ook een meta-human was. Ze grijnsde eventjes toen ze hoorde hoe vreemd hij het vond om dat woord in zijn mond te nemen. "Ja, dat was er ook een." Knikte ze.

Samuel Joseph

Ze zei dat ze wel een passende oplossing voor hem zouden vinden, hij moest niet bang zijn. Daarna zei ze dat hij natuurlijk zijn werk wel normaal zou kunnen uitvoeren, maar het misschien wel veel interessanter was als hij bij hun kwam werken. Maar dat moest hij zelf beslissen. Samuel trok zijn wenkbrauwen even wat op. Kreeg hij nou een baan aangeboden? Hij schudde zijn hoofd even verward. Deze situatie werd steeds raarder.
"Wat voor werk dan?" vroeg hij nu nieuwsgierig. De vrouw liet ook nog weten dat die man in het park ook een meta-human was geweest. Samuel sloeg zijn ogen even neer. Hij was dus hetzelfde als die man. Was dat nou echt wat hij wilde? Niet bepaald, nee..
"Oh.. Mijn naam is Samuel trouwens.." zei hij nu plotseling, terwijl hij weer naar haar opkeek. Hij besefte zich nu pas dat hij zich nog niet eerder voorgesteld had. "Samuel Joseph," maakte hij het af. Hij zou normaal gesproken zijn hand uitsteken om netjes een hand te geven, maar nu liet hij dat maar achterwegen, bang om haar per ongeluk toch pijn te doen.

Rachel Darling

Hij was duidelijk heel erg verbaasd door wat ze tegen hem zei en ze keek hem met twinkelende ogen aan terwijl ze zag hoe hij de verschillende stadia van verbaasdheid liet zien in zijn gezicht en ze grijnsde een beetje. Uiteindelijk vroeg hij wat voor werk ze deed.
"Het is ook politiewerk, maar dan gericht op Meta-humans, ze op het goede pad krijgen, grote ongelukken voorkomen, dat soort dingen." Legde ze simpel aan hem uit en ze haalde haar schouders een beetje op.
"Hé, je bent echt niet hetzelfde als die andere man, hij wilde kwaad doen, dat zorgt ervoor dat zijn kracht ook op die manier reageerde." Klonk haar stem zachtjes tegen hem en ze glimlachte eventjes naar hem.
Hij zei plotseling zijn naam en ze grijnsde naar hem. Hij stak zijn hand zo te zien bewust niet naar haar uit, ze liet het maar, ze wilde ook niet het risico lopen dat het fout ging, want dat zou hij verschrikkelijk vinden waarschijnlijk.
"Ik ben Rachel Darling." Knikte ze hem vriendelijk toe.