Meta-Humans

Samuel Joseph

Hij knikte langzaam toen Rachel zei dat het klote ging, maar niet doordat ze een kater had, maar door het schuldgevoel. "Dat is erger dan een kater," glimlachte hij waterig. "Maar het schijnt ooit te verdwijnen," sprak hij er nog achteraan. Al wist hij zelf ook niet of hij daar in geloofde. Echt verdwijnen zou het vast niet. Verwateren misschien wel. Maar dat zou behoorlijk wat tijd kosten.
"Gelukkig hadden we al kennis gemaakt, dus dat is geen probleem," grinnikte hij om haar volgende woorden. De lach op zijn gezicht verdween echter toen Rachel vroeg of hij het fijn zou vinden om met haar te praten over zijn 'fucked up' gedeelte. Hij staarde haar even aan en haalde zijn schouders op.
"Ik ben niet zo een goede prater.." mompelde hij eerst gedempt. Hij slikte even. Ergens wist hij dat het hem wel zou opluchten om erover te praten. Maar de weg er naar toe hield hem tegen. Zo pijnlijk. Hij probeerde juist alles van zich weg te duwen en als hij erover praatte kwam alles keihard terug.
Toch leek het minder erg om het te vertellen aan Rachel, hoewel hij haar nog helemaal niet lang kende. Ze bleken een beetje in hetzelfde schuitje te zitten. Dat hielp. Samuel was altijd bang dat mensen hem niet écht begrepen. Maar Rachel zou hem grotendeels wel echt kunnen begrijpen.
Samuel haalde even diep adem en staarde nu naar zijn eigen handen.
"Ik had een gezin.." begon hij nu zachtjes en ietwat breekbaar. "Ze heette Daimy.. Mijn verloofde. We zouden volgende maand gaan trouwen.." Samuel haalde even diep adem en zijn handen trilden lichtjes. "Samen hebben we twee prachtige dochters gekregen, Samantha en Daisy, een tweeling.." Een glimlach ontstond even rond zijn lippen, in zijn herinneringen zag hij de beide meisjes vrolijk lachend op zijn schoot zitten. "Ze waren net één jaar geworden. We waren zo gelukkig.." De glimlach verdween weer van zijn gezicht en hij staarde naar de tafel. Tranen sprongen in zijn ogen, hoewel hij zo zijn best had gedaan om dat tegen te houden.
Hij stond op en ijsbeerde even wat heen en weer. Zijn ademhaling was versneld en de nare beelden kwamen stuk voor stuk weer terug.
Eventjes bleef hij staan bij de kast, waar het kleine fotolijstje nog steeds met de foto naar beneden lag. Met zijn trillende hand pakte hij de foto en keek er even naar. Daimy stond er vrolijk lachend op, samen met de twee gierende meiden. Een traan rolde over zijn wang. Vervolgens draaide hij zich om naar Rachel en overhandigde de foto aan haar. Een korte stilte volgde.
Met moeite perste hij uit zijn mond: "Ze zijn dood."

Rachel Darling

HIj zei haar dat het schuldgevoel erger was dan een kater, het scheen ook wel ooit te verdwijnen. Ze haalde daardoor een beetje haar schouders op. Ze hoopte het, maar dat zou pas gebeuren als ze vrede had met de situatie, dat was voorlopig nog niet écht zo...
Door haar woorden gaf hij aan dat hij niet zo'n goede prater was, ze wilde voorstellen om zelf te beginnen met praten, maar ze zag aan hem dat hij het overwoog. Ineens begon hij. Hij had een gezin en ze knikte daardoor een beetje. Zijn verloofde heette Daimy, ze keek hem medelijdend aan toen hij aangaf dat ze volgende maand zouden gaan trouwen. Ze hadden al wel kinderen, een tweeling en het liet haar glimlachen toen ze zag dat hij aan de meisjes dacht. Dat was mooi om te zien.
Ze zag aan hem dat hij tranen in zijn ogen kreeg en hij kwam overeind. Ze bleef rustig naar hem kijken en probeerde zijn woorden een beetje in haar eigen verwarde hoofd te verwerken. Hij pakte na een tijdje een fotootje op en ze kreeg het van hem aangereikt.
"Wat een prachtige meiden, allemaal..." Fluisterde ze. Hij zei daarna dat ze dood waren. Ze slikte daardoor moeizaam, ze had zoiets wel verwacht, maar het leek hem zoveel pijn te doen om het ook echt te zeggen... dat ging haar echt aan haar hart.
"Hoe..?" Ze kreeg het woord bijna niet over haar lippen, maar ze wilde het weten, ze keek naar zijn gezicht en pakte zachtjes zijn hand vast om hem een beetje steun te geven.

Samuel Joseph

Hij kreeg een brok in zijn keel en knikte wat loom toen Rachel zei dat het allemaal prachtige meiden waren. Zelf keek hij ook weer even naar de foto die Rachel in haar handen had. Hij vroeg zich echt af of hij hier ooit mee zou kunnen leren leven. Er waren momenten dat hij zich eventjes goed voelde. Maar de momenten waarin hij zich flink klote voelde waren nog te veel aanwezig om zich echt gelukkig te kunnen noemen.
Ze vroeg hoe. Ergens had hij dat wel aan zien komen. Het was ook een beetje raar om een verhaal te beginnen en het vervolgens niet meer af te maken. Samuel klemde zijn kaken even stijf op elkaar en sloot zijn ogen voor een moment. Direct kwam alles weer terug, precies in detail, alsof hij alles herbeleefde. Gauw opende hij zijn ogen weer, waarin veel pijn was te zien. Het was te veel om te verstoppen.
"Een auto-ongeluk.." mompelde hij nu zachtjes en trillend. Het klonk zo milt, alsof het niet zo ernstig was. Een normaal auto-ongeluk.. Maar dat was het ook niet geweest. Niet normaal. Niet gewoon even de macht over het stuur verliezen.
Hij beet even op zijn lip en schudde zijn hoofd langzaam. Hoewel hij het wel wilde en het Rachel ook wel toevertrouwde, kon hij er de kracht niet voor vinden om in details te treden. Het was voor hem al heel wat om dit deel te vertellen. Maar het volgende deel had zware trauma's bij hem achtergelaten en hij wist niet of hij het kon; erover verder praten.
Nog een traan rolde over zijn wang. Hij veegde het verwoed weg.

Rachel Darling

Ze bleef heel voorzichtig met haar woorden, ze wist dat momenteel een klein foutje in haar woordkeuze de deur dicht kon doen voor Samuel, dan zou hij niet meer verder willen praten.
Hij sloot zijn ogen en ze streek eventjes over zijn hand heen omdat het niet fijn leek te zijn wat hij voor zich zag. Daarna vertelde hij met een trillende stem dat het een auto ongeluk was geweest wat zijn meisjes fataal was geworden. Ze knikte daardoor eventjes.
"Maar geen gewoon ongeluk, of wel?" Vroeg ze hem heel erg zachtjes, het leek hem vreselijk aan te grijpen en dat begreep ze sowieso wel, maar ze wilde graag meer weten hierover. Het was belangrijk dat hij wel alle details vertelde aan haar, misschien kon ze hem wel helpen.
"Het is niet erg om verdrietig te zijn..." Fluisterde ze.

Samuel Joseph

Zijn blik bleef even gefocust op zijn eigen voeten, hij probeerde zichzelf te kalmeren en niet al te erg van streek te raken. De laatste keer dat hij goed van streek was geraakt had hij namelijk voor nogal wat ravage gezorgd op het treinstation. En daar had hij niet bepaald veel zin in.
Rachel gokte dat het geen gewoon ongeluk was geweest, waarop Samuel langzaam zijn hoofd schudde. "Nee.." klonk zijn stem gebroken. Ze zei vervolgens dat het niet erg was om verdrietig te zijn, daardoor schudde hij langzaam zijn hoofd. Het was ook niet erg, het was volkomen normaal. Ieder ander persoon die hetzelfde meegemaakt had, zou verdrietig zijn. Meer dan dat, zelfs. Hij haalde even diep adem en balde zijn vuisten. Moest hij verder vertellen? De laatste tijd had hij moeite met het weten waar zijn eigen grens lag. Er leek soms gewoon wat te knappen in zijn hoofd.
"Het was een hele mooie, zonnige dag.." begon hij nu heel zachtjes, alsof die informatie er echt toe deed, wat totaal niet het geval was. "We waren onderweg naar de ouders van Daimy, de meiden zouden daar een weekendje logeren omdat wij een weekendje weg zouden gaan.." Hij begon steeds wat meer te trillen. Maar pushte zichzelf om door te praten.
"Ik reed. We waren hartstikke vrolijk.." Samuel zag zakte weer even weg in het verleden, hij zat achter het stuur, Daimy zat naast hem en ze zongen beide met de radio mee. Samantha en Daisy zaten luid lachend achterin, de meiden vonden het altijd prachtig als hun ouders zo gek meezongen.
Hij schudde even zijn hoofd, alsof hij de beelden uit zijn hoofd probeerde te schudden. Zijn nagels prikten in zijn handpalmen omdat hij zijn handen zo stevig gebald had. Maar hij voelde de pijn niet eens.
"En toen..."
Uit het niets werd hij weer weggetrokken uit de realiteit, hij voelde hoe hij de grip op zichzelf begon te verliezen en keek Rachel even met grote ogen aan. Hij belandde met zijn gedachten weer in het verleden. De beelden leken zo enorm realistisch. Zijn lieve, vrolijke Daimy, zo onwijs in angstig en schreeuwend van paniek. Achterin zijn twee prachtige, allerliefste dochters, krijsend en gillend. Het geluid van barstende ramen, het rinkelen van de glasscherven, meerdere harde klappen en de airbag die uit sprong, het metaal van de auto dat langs het asfalt schraapte..
De controle was weg. Het was zwart voor zijn ogen, hij wist niet meer wat hij deed. Flinke vonken schoten niet alleen van zijn handen, maar van zijn hele lichaam. Zijn hart klopte razendsnel en het volgende moment schoot hij overeind en rende hij zo gauw als hij kon het huis uit. Het huis met te veel herinneringen. Alsof hij de beelden probeerde te ontvluchten.
Hij belandde in een steegje. Alle straatlantaarns die hij gepasseerd was, waren uit gegaan. In de huizen waar hij naast stond flikkerde de verlichting. Hij voelde zich als één brok spanning. Elektrische geladenheid. En de kracht leek alleen maar toe te nemen.

Rachel Darling

Hij zei gebroken dat het inderdaad geen normaal ongeluk was en ze bleef vol medelijden naar hem kijken. “Ik vind het zo vreselijk voor je…” Fluisterde ze zachtjes tegen hem. Hij ging weer verder met vertellen en begon over dat het een mooie en zonnige dag was geweest. Ze brachten de kinderen naar hun opa en oma, hij reed.
“Jij zat ook in die auto?” Fluisterde ze hem toe en ze keek hem verbaasd aan. Hoe kon hij dan ongedeerd zijn en de rest niet meer leven? Dat leek haar echt verschrikkelijk. Hij wilde ook verder vertellen, maar hij keek haar met grote ogen aan en daardoor greep ze zijn hand stevig vast. “Rustig maar, Samuel, je hoeft niet meer te vertellen, het is goed zo, rustig aan… dit was genoeg.” Fluisterde ze hem toe.
Ineens gaf ze een gil, de vonken van zijn handen raakten haar huid en ze voelde de flinke elektrische schok die hij haar gaf en ineens was hij weg…
Trillend bleef ze achter en keek ze naar haar zwartgeblakerde handen die bevend voor haar op de tafel lagen. Het deed haar behoorlijk pijn…
Lang dacht ze er niet meer over na, ze schoot overeind en sprintte achter Samuel aan. Ze vond hem snel, alle lichten in zijn richting waren uitgegaan en hi jstond in het donker in een steegje. Ze stopte met remmen en gleed een stukje door, iets wat ze totaal niet in de gaten had waardoor het kwam. Er had zich een laagje ijs onder haar voeten gevormd.
“Samuel… ontspan…” Fluisterde ze en ze bewoog haar handen zachtjes op en neer, ze zag de witblauwe lucht die van haar handen afkwam, het was ineens ijskoud in de steeg en die kou ging richting Samuel. Ze bevroor hem…
Geschokt keek ze toe naar wat er gebeurde…

Samuel Joseph

De vreselijke beelden bleven hem teisteren, wat weer zorgde voor meer elektrische lading. Hij wist het niet meer tegen te houden. Een bal van elektriciteit vormde zich om hem heen. Zijn hart klopte als een gek.
Hij had niet eens direct door dat Rachel hem gevolgd was. Pas toen de omgeving plotseling koud werd, ijskoud, leek hij even uit zijn 'waan' te zijn en keek hij richting Rachel, die een stukje verderop stond.
Een laagje ijs vormde zich op zijn huid. Hij rilde en voelde tegelijkertijd de elektriciteit alleen maar hoger op lopen, waarschijnlijk omdat het nu nergens heen kon behalve terug naar zichzelf. Het voelde een beetje als een kortsluiting binnen in zijn lichaam, het deed pijn maar hij kon nergens heen en niet eens meer bewegen. Volledig bevroren stond hij daar. De druk liep zo hoog op dat het pikzwart werd voor zijn ogen.
Het enige voordeel was wel dat hij zo niemand verwonde en niets sloopte.

Rachel Darling

Hij keek haar aan en ze keek terug naar wat ze deed, haar ogen groot en vol verbazing. Ze bevroor hem gewoon… kon ze dit niet stoppen? Wat was er mis met haar? Ineens ging haar mobieltje af en daardoor werd haar kracht verbroken en was Samuel compleet ingevroren…
Ze pakte vloekend haar telefoon uit haar zak en nam nors op.
“Rachel, wij constateerden een enorme elektrische lading in Samuel’s buurt. Weet jij wat er aan de hand is?” Werd er aan de telefoon gevraagd.
“Ja. Hij nam alle elektriciteit op zich en nu heb ik hem bevroren en geeft hij zichzelf kortsluiting.” Klonk haar stem nu ineens paniekerig aangezien ze echt begon te beseffen wat er was gebeurd.
“Hij is ingevroren?” Werd er verbaasd aan haar gevraagd. “Jaha… en dat heb ik gedaan.” Klonk haar stem nu ongeduldig.
“Oké, zorg ervoor dat er twee uitgangen zijn, zijn wijsvingers. Plaats één op de grond en de ander omhoog. Hij zou dan de elektriciteit kwijt moeten raken omdat de rest van zijn lichaam geïsoleerd is door het ijs.” Ze keek naar Samuel en slikte eventjes.
“Ga ik doen.” Ze drukte het gesprek weg en werkte Samuel nu naar de grond. Hij was echt ijskoud en helemaal stijf. Ze brak het ijs rond zijn vingers op de een of andere manier en hield er één op de grond en zijn andere arm werkte ze moeizaam de lucht in. Ze beet op haar lip en wachtte af of het lukte.

Samuel Joseph

Wat er voor de rest allemaal gebeurde kreeg hij niet meer mee. Hij was weggezakt in bewusteloosheid.
Toen Rachel het ijs bij zijn vingers brak begon er elektriciteit te lekken en nam de druk vanbinnen aanzienlijk af. Rond zijn vingers bleven wel wat schokjes vormen, maar dat was niet ernstig en had hij wel vaker, vooral nadat hij volledig geflipt was.
Hoewel hij niet meer bij bewustzijn was, stonden zijn ogen nog open. Die konden vanwege het ijs niet sluiten. Daardoor staarde zijn blik in het niets.

Rachel Darling

Ze keek toe hoe er zich wat schokjes bleven vormen rond de vingers van Samuel. Ze wachtte nog een tijdje, maar de spanning leek verdwenen te zijn. Gelukkig maar. Ze haalde even diep adem en keek naar hem.
Ze pakte haar telefoontje weer en belde terug naar het laboratorium. “Wat nu?” Vroeg ze.
“Het busje staat al voor, Rachel.” Werd er rustgevend tegen haar gezegd. Ze hoorde inderdaad een auto stoppen voor het steegje en een van de jongens stapte uit.
“Leeft hij nog wel?” Werd er meteen gevraagd. Rachel keek even naar Samuel, hij zag er eigenlijk behoorlijk dood uit, zijn ogen open, doodstil… maar dat kon ook door het ijs komen.
“I-ik weet het niet…” Fluisterde ze. Ze tilde Samuel samen met de jongen op en legde hem achterin het busje. De weg naar S.T.A.R Labs bleef ze stil en staarde ze uit het raam. Eenmaal daar werd Samuel zo ongezien mogelijk het laboratorium in geholpen en zette ze hem in een kamer waar een hoop warmtebronnen en radiatoren aan stonden. Hij werd op een bed neergelegd en er bleven een paar mensen om zijn functies te meten. Zelf werd ze meegenomen door Ramon die haar vragen stelden over wat er was gebeurd. Ze reageerde niet, ze wilde eerst weten of hij nog wel in leven was.

Samuel Joseph

Eenmaal in het laboratorium en in de warme kamer, begon het ijs om hem heen te smelten en werd hij steeds ietsjes minder stijf.
Zijn hartslag was heel erg laag en onregelmatig en hij bleef nog steeds buiten bewustzijn. Een normaal mens zou met deze medische gesteldheid overlijden.
Pas dik een uur later begon zijn hart wat sneller te slaan en begon zijn huid wat meer kleur te krijgen. Hij kwam nu in een overvloed van allerlei verschillende dromen, nare dromen en fijne dromen. Onrustig bewoog zijn hoofd wat heen en weer en uiteindelijk schoot hij happend naar adem overeind. Zijn ogen groot en paniekerig, al nam dat al gauw af en staarde hij alleen nog maar wat voor zich uit. Heel langzaam vielen alle puzzelstukjes weer op zijn plaats en wist hij weer wat er gebeurd was, voor een groot deel dan.

Rachel Darling

"Laat me gewoon met rust." Mopperde ze nu tegen Ramon die maar door bleef vragen over wat er gebeurd was. Na een tijdje kwam ze zonder nog maar wat te zeggen overeind en ging ze de kamer binnen waar Samuel was ondergebracht.
Ze hoorde na een tijdje dat hij nog leefde en daardoor haalde ze diep en opgelucht adem. Wat was dat fijn om te horen, ze wist niet dat ze het zich zo erg aan zou trekken.
Het was bloedheet in de kamer en ze merkte dat ze wel heel erg zweette hier. Ze schrok op toen Samuel ineens zijn ogen opende, ze kwam bij hem zitten en pakte voorzichtig zijn hand vast.
"Ik dacht dat je er niet meer was..." Fluisterde ze. "Dat ik..." Ze maakte haar zin niet af, maar ze was doodsbang dat ze hem vermoord had, dat kon ze er echt niet bij hebben, daar zou ze echt aan onderdoor zijn gegaan.. .

Samuel Joseph

Hij staarde wat voor zich uit en voelde zich behoorlijk zwak. Maar dat kon ook komen door de herinneringen die hem bleven teisteren en doordat hij zo geflipt was. En natuurlijk had zijn lichaam een behoorlijke opdonder gehad door Rachel haar kracht.
De warmte begon hem nu een beetje te veel te worden en hij seinde even naar de jongens dat het wel uit kon. Zijn lichaam kon het nu zelf wel weer regelen. Vervolgens keek hij naar Rachel, die bij hem kwam zitten en zijn hand voorzichtig vastpakte. Ze zei dat ze had gedacht dat hij er niet meer was.
"Hey.. Zo makkelijk kom je niet van mij af.." grapte hij zachtjes en ietwat zwak. Hij kneep zachtjes in haar hand, als soort geruststelling.
"Ik wist helemaal niet dat jij ook een meta-human was.." zei hij nu zachtjes. Tenminste, hij ging er vanuit dat zij dat was. Aangezien ze dingen met ijs deed die normale mensen niet echt konden.

Rachel Darling

De radiatoren werden allemaal uitgezet wanneer Samuel seinde dat hij ze niet meer nodig was en door haar woorden grapte hij eventjes dat ze niet zo makkelijk van hem af kwam.
"Als je niet zo sterk was geweest door je kracht, dan was je dood geweest, Samuel." Klonk haar stem heel erg eerlijk en bloedserieus. Hij kneep even in haar hand en zei nu ineens wat over haar. Hij wist niet dat zij ook een meta-human was.
"Ik ook niet..." Zei ze tegen hem terug en ze keek doordringend in zijn ogen. "Ik denk dat het kwam door die elektrische schok die jij me gaf, ik had het gevoel dat ik daardoor veranderde... Misschien heb ik het altijd wel in me gehad en had ik alleen nog maar een trigger nodig." Fluisterde ze hem toe. Ze wist het ook niet goed eigenlijk.

Samuel Joseph

Hij kwam nog iets meer overeind en ging zo rechtop zitten. Even werd hij wat duizelig, maar dat trok al gauw weer weg.
"Maar als ik deze kracht niet had gehad, had ik niet in deze situatie gezeten en had dit niet nodig geweest," glimlachte hij naar Rachel, om de situatie toch wat beter te maken. Hij wreef even over zijn borstkas. Daar zat sinds het ongeluk een flink groot litteken dat nog weleens wilde zeuren.
Rachel zei dat zij ook niet wist dat ze een meta-human was. Ze was er pas achter gekomen na een schok van hem.
"Dat klinkt wel als het meest logische, ja," knikte hij langzaam om haar woorden. Hij haalde even diep adem. Zijn hoofd bonkte een beetje, maar dat was niet zo raar; dat had hij heel vaak wanneer hij weer eens een black-out kreeg door zijn herinneringen.

Rachel Darling

"Doe voorzichtig." Zei ze meteen toen Samuel rechtop kwam zitten. Hij zag er nog behoorlijk zwak uit namelijk. Hij draaide nu haar woorden een beetje om en dat liet haar wel glimlachen. "Oké, je hebt gelijk." Zei ze daarom en ze haalde haar schouders een beetje op. hier kon ze toch niets meer tegen beginnen.
Ze zag hem over zijn borst wrijven en keek hem bezorgd aan. "Heb je pijn?" Vroeg ze aan hem. Hij vond wel dat haar woorden het meest logisch klonken en ze knikte. Ze zat er helemaal niet op te wachten, ze wilde gewoon normaal zijn, ze had al problemen genoeg...
"Wil je je verhaal afmaken of liever niet?" Vroeg ze fluisterend aan hem.

Samuel Joseph

"Ik doe voorzichtig," glimlachte hij geruststellend richting Rachel. Hij was in ieder geval nog niet van plan om ook meteen op te staan, maar zoals hij zich nu voelde kon dat zo direct wel weer. Zijn lichaam leek zich wel redelijk gauw te herpakken.
"Ja, maar het is niks," wuifde hij de vraag van Rachel vervolgens weg. "Daar heb ik vaker last van. Het is een litteken," vertelde hij het wat duidelijker. Hij trok zijn shirt een beetje omhoog en zo kwam het grote litteken tevoorschijn. Het liep van zijn borstkas tot aan het midden van zijn buik. Dat had hij tijdens het ongeluk opgelopen. En waarschijnlijk was de enige reden dat hij het overleefd had, dat hij een meta-human was. Want de artsen hadden hem een medisch wonder genoemd toen der tijd. Hij zuchtte even zachtjes en hij liet zijn shirt weer zakken.
"Ik vertel het je binnenkort, oké?" reageerde hij nu rustig op Rachel. Hij was bang dat als de beelden nu weer terug kwamen, hij opnieuw zou flippen en het weer zou escaleren. Dat wilde hij niet op zijn geweten hebben.

Rachel Darling

Hij stelde haar gerust door te zeggen dat hij voorzichtig deed en ze glimlachte eventjes. Hij gaf aan dat de pijn niets was en daarna zei hij dat hij er vaker last van had, dat het een litteken was. Ze knikte eventjes en zag het grote litteken op zijn huid.
"Het ongeluk gebeurde nadat je een meta-human bent geworden..." Mompelde ze zachtjes tegen hem, dat was de enige manier waarop hij dit overleefd kon hebben en ze keek even naar het grillige litteken.
Hij zou haar binnenkort meer vertellen en ze knikte eventjes. "Dat vind ik prima," Zei ze tegen hem.
Nu twijfelde ze of ze ook over haar problemen moest vertellen, maar dat deed ze liever niet hier, je wist nooit wie er mee zou luisteren... Daar had ze een hekel aan, niemand hoefde dit verder te weten.

Samuel Joseph

Rachel suggereerde al meteen dat het ongeluk gebeurd was nadat hij meta-human was geworden. Daarop knikte hij langzaam. "Het was vlak daarna. Of nou ja, vlak erna.. Ik had natuurlijk een flinke tijd in coma gelegen," vertelde hij. Hij wreef even met zijn handen in zijn ogen en keek wat rond in de ruimte. Daarna ging zijn blik weer naar Rachel, die in gedachten leek te zijn. Het leek alsof haar iets dwars zat.
"En.. Heb jij mij nog wat te vertellen?" vroeg Samuel haar nu dus ook. Hij keek haar vragend aan.

Rachel Darling

Hij gaf aan dat het daarna gebeurde, hij had in coma gelegen en daarna was het auto ongeluk gebeurd.
"Heel vervelend voor je..." Fluisterde ze tegen hem en ze keek hem eventjes doordringend aan. Waarschijnlijk was hij na zijn coma weer herenigd met zijn familie en gingen ze eindelijk weer wat leuks doen en dan gebeurde er dit...
Ineens vroeg hij of zij nog wat te vertellen had. Ze verstijfde daardoor een beetje en keek hem niet aan.
"Jawel, maar niet hier." Sprak ze tegen hem. Ze voelde dat het verstijven verder ging dan normaal, het leek wel alsof ze ijzig werd...

Samuel Joseph

Hij glimlachte even zwakjes naar Rachel toen ze fluisterde dat het heel vervelend was voor hem. Hij kon dat inderdaad niet ontkennen, het was echt een zwarte periode uit zijn leven. En soms vroeg hij zichzelf wel eens af of het niet beter was geweest als hij ook was omgekomen bij het auto-ongeluk. Zachtjes zuchtte hij even, waarna hij langzaam knikte naar Rachel, die zei dat ze hem nog wel wat te vertellen had, maar niet hier.
"Dat is prima. Vertel het maar een andere keer, als we elkaar weer zien en met zijn tweeën zijn," zei hij gedempt. Hoewel hij het erg met Rachel te doen had, was hij ergens wel blij dat er iemand was die ook een beetje hetzelfde doormaakt had en met soortgelijke problemen zat. Hij had het gevoel dat er eindelijk iemand was die hem begreep. Die hem écht begreep.

Rachel Darling

Ze mocht het een andere keer van hem vertellen, als ze elkaar weer zagen en weer met z’n tweeën waren. Ze voelde hoe stijf haar lichaam was en dat er een laagje ijs op haar huid begon te vormen. Ze wilde vloeken, maar haar mond ging niet meer open. Wat deed ze nou? Maakte ze zichzelf zo druk dat ze zichzelf bevroor? Ineens schoten alle radiatoren weer aan en ontdooide ze langzaam weer… Ze hapte even naar adem en zuchtte even diep. Dit vond ze heel erg naar, ze wilde niet zo zijn… ze wilde niet die plotselinge dingen waar ze geen grip op had.

Samuel Joseph

Hij keek naar Rachel en zag een lichte verandering bij haar. Zijn blik veranderde in een bezorgde blik en hij pakte haar koude hand vast. Ook de omgeving leek ineens weer een stuk kouder te worden en er trok een rilling door hem heen.
"Gaat het?" vroeg hij haar nu zachtjes. Hij keek haar doordringend aan. De radiatoren schoten weer aan en al gauw keerde de warmte weer terug en voelde hij ook Rachel haar hand warmer worden.
"Heb je zin om straks bij mij thuis nog wat te drinken?" vroeg hij haar nu voorzichtig.

Rachel Darling

Hij keek haar bezorgd aan en pakte haar hand. Hij vroeg of het met haar ging. "Ja... het gaat wel... dit maakt het alleen zoveel ingewikkelder... ik wil gewoon normaal zijn. Mijn emoties doen zoveel met me, ik krijg dit echt niet onder controle." Fluisterde ze hem eerlijk toe wanneer ze weer opgewarmd was. Ze bleef zijn hand vasthouden, het voelde eigenlijk wel heel erg fijn zo.
Hij stelde haar heel voorzichtig een vraag en het liet haar glimlachen. "Ja, daar heb ik wel zin in... maar zullen we het dan gewoon bij een kopje koffie houden?" Vroeg ze heel onschuldig aan hem aangezien ze die nacht dronken bij hem aan had geklopt.

Samuel Joseph

Ze zei dat het wel met haar ging, maar dat dit het veel ingewikkelder maakte. Ze kreeg dit niet onder controle door haar emoties. "Welkom bij de club," maakte Samuel er voorzichtig glimlachend een grapje van. "Samen kunnen we er vast wel aan wennen," zei hij er iets serieuzer achteraan. Hij bleef haar hand vasthouden en wreef zachtjes met zijn vingers over de rug van haar hand.
"Lijkt mij een strak plan," grinnikte hij toen Rachel vroeg of ze het dan gewoon bij een kopje koffie zouden houden. "Of jij moet wilde plannen hebben?" Hij grijnsde naar haar.