Skyrim RPG

Koning Thobias Hiddon

Dit ging zo tegen alles in, hij mocht dit helemaal niet, hij bracht het volk veel te veel in gevaar en het voelde niet goed, maar hij wilde Destiney zo graag beschermen dat hij over alle grenzen heen ging. 'Oké, we nemen ze mee,' zei hij uiteindelijk zacht. Hij was vermoeid, hij had echt geen zin meer in ruzie, hij wilde er eigenlijk vooral van af zijn. Dan moesten ze maar mee, als het echt niet anders kon. Ze zou hem verzorgen en hij schudde zijn hoofd, hij tilde de eieren op, ze waren best groot en hij kon ze niet allemaal meenemen op deze manier, daarom trok hij zijn shirt uit en stopte hij alle eieren er in, zo nam hij ze mee. Hij klemde zijn kaken op elkaar door de pijn in zijn been, maar hij liep stug door.

Koningin Destiney Hiddon

Thobias vond het goed om de eieren mee te nemen en daardoor knikte ze alleen eventjes. Ze zag hoe hij wat moeite had met het verzamelen van de eieren, ze wilde hem helpen, maar hij had duidelijk al een manier gevonden om ze te tillen. Daarna liep hij stug terug naar het dorp. Ze liep achter hem aan en na een tijdje pakte ze hem heel voorzichtig en aarzelend vast om hem te ondersteunen, ze was gewoon zo onwijs bezorgd over hem dat ze niets anders wilde dan hem helpen.

Koning Thobias Hiddon

Na een tijdje voelde hij dat Destiney hem voorzichtig vastpakte, waardoor hij haar even aankeek. Hij wilde het eigenlijk niet eens, omdat hij wist dat ze bang voor hem was, maar hij liet het toch maar toe, want hij raakte aardig uitgeput en hij was blij dat ze eindelijk terug waren. Hij legde de eieren voorzichtig neer en daarna zakte hij op de bank. Zijn hele been zat onder het bloed, het druppelde op de grond en hij sloot zijn ogen om de pijn wat te verbijten, wat redelijk ging. 'Ik hoop dat je weet dat ik dit alleen maar voor jou doe.. ik wil die klote dingen helemaal niet, maar ik wil dat jij veilig bent,' fluisterde hij.

Koningin Destiney Hiddon

Eindelijk waren ze terug en ze zag hoe Thobias de eieren neerlegde, ze had de neiging om die eerst te verzorgen, het was een soort instinct dat dat tegen haar zei, maar ze deed het niet. Ze luisterde naar Thobias en ze keek hem een tijdje aan.
"Dat weet ik... dankjewel, lieve Thobias, ik weet dat ik veel van je vraag..." Fluisterde ze hem heel zachtjes toe. Ze zocht verband en zorgde voor een kommetje water en een doekje. Ze ging voor Thobias op de grond zitten en begon hem schoon te maken.

Koning Thobias Hiddon

Hij zag hoe ze naar de eieren keek en hij was er van overtuigd dat ze daar eerst mee bezig zou gaan voor ze naar hem kwam, als ze dat uberhaupt al deed, het hoefde niet eens meer, hij kon het ook allemaal zelf wel. Daarom was hij toch wat verbaasd dat ze wel tegen hem sprak, waardoor hij haar weer aan keek. Ze wist het en ze bedankte hem zelfs, ze wist dat ze veel van hem vroeg. Ze pakte wat spullen en ze kwam voor hem zitten, ze begon alles schoon te maken en hij keek haar even dankbaar aan, maar daarna sloot hij zijn ogen weer, het prikte best wel erg.

Koningin Destiney Hiddon

Ze zag de dankbare blik in de ogen van Thobias, daarna sloot hij zijn ogen en ging ze langzaam verder, ze verbond zijn been heel lief en zorgvuldig. Ze was minder bang en ze wilde hem gewoon ontzettend graag helpen. Hij was nu ook wat verzwakt, dat zorgde ervoor dat ze niet echt angst voor hem voelde, hij had nu haar hulp nodig en ze kon voor hem zorgen. Nadat zijn been verbonden was, kwam ze naast hem zitten en maakte ze zijn armen zachtjes schoon, die zaten ook onder het bloed.

Koning Thobias Hiddon

Ze deed het heel netjes en het voelde ook een stuk beter toen ze klaar was, het deed veel minder pijn nu, gelukkig. Ze kwam naast hem zitten en ze maakte nu zijn armen schoon, hij ademde diep in, ze had hem zo lang niet aangeraakt en het voelde heel fijn. 'Stop maar... Het is beter als je mij niet te veel aanraakt.' Fluisterde hij wat benauwd. Hij vond het veel te fijn, veel te lekker. Hij kon het echt niet meer hebben, ze zat ook al zo dichtbij nu.

Koningin Destiney Hiddon

Uiteindelijk fluisterde hij dat ze moest stoppen, het was beter als ze hem niet teveel aanraakte. Ze knikte daardoor en legde het doekje weg.
Ze leunde vermoeid tegen de leuning van de bank aan en keek naar hem. "Gaat het een beetje?" Vroeg ze zachtjes aan hem. "Bedankt dat je me kwam helpen..." Fluisterde ze daarna nog lief en dankbaar aan hem.

Koning Thobias Hiddon

Ze knikte even en nam afstand, door wat ze daarna vroeg haalde hij zijn schouders even op. 'Ik heb wel eens een beter gevoel gehad, maar het gaat.' zei hij zacht tegen haar. 'Ik vind het gewoon moeilijk dat ik niets kan... Dat ik je niet eens een kus kan geven. Ik heb het gevoel dat ik hier opgesloten zit omdat ik buiten geen enkele verleiding meer kan weerstaan en in het kasteel al helemaal niet meer. Ik weet niet hoe lang dit nog gaat duren, wat als het nooit over gaat?' Vroeg hij zacht, lichtelijk wanhopig. Ze was ook nog eens altijd in de buurt, hij had geen minuut alleen, hij kon er niet eens zelf iets aan doen.

Koningin Destiney Hiddon

Ze keek naar de grond door zijn woorden.en.knikte een beetje. "Dat vind ik ook jammer... Het voelt verschrikkelijk... maar het gaat over, Thobias, als je me kan helpen, gaat het echt over. Ik heb net je wonden schoon kunnen maken en de angst was niet eens zo heel groot... we komen er echt wel, ik ga er alles aan doen." Fluisterde ze tegen hem en ze keek hem daarbij doordringend aan.

Koning Thobias Hiddon

Ze vond het ook jammer, het voelde verschrikkelijk, maar het ging wel weer over. As hij haar kon helpen, ging het echt over, ze had zijn wonden schoon kunnen maken en de angst was niet eens echt groot, ze kwamen er wel en ze gingen er alles aan doen. Hij knikte langzaam, maar hij merkte heel goed dat het met de minuut zwaarder voor hem werd. Hij ademde diep in en hij keek weer opzij naar haar. 'Ik kan niet eens meer over de markt lopen zonder er constant aan te denken als ik een vrouw zie, Destiney. Ik wil geen fouten maken,' fluisterde hij wat wanhopig. Hij deed keihard zijn best, maar dit was bijna niet meer vol te houden. 'Laten we zo maar gaan slapen...' mompelde hij. Hij wist niet of ze nog wel wilde dat hij bij haar lag.

Koningin Destiney Hiddon

Ze luisterde naar zijn woorden en keek naar de grond. "Op dit moment kan ik het wel begrijpen als je een fout zou maken en ik zou het je dan niet eens zo heel erg kwalijk nemen, want momenteel kunnen we er beide niets aan doen." Fluisterde ze tegen hem. Daarna keek ze hem weer aan.
"Ik begrijp je wanhoop, zo voel ik me nu ook een beetje, maar ik weet echt niet of ik je kan helpen. Hij sprak dat ze zo maar moesten gaan slapen. Daardoor knikte ze eventjes.
"Ik wil wel naast je liggen, maar kun je me beloven dat je me dan niet aanraakt? Alsjeblieft..." Smeekte ze zacht.

Koning Thobias Hiddon

'Ik wil het niet, Destiney. Als het nu fout gaat, heb ik het verpest. Dan zal ik het vaker doen, want dan maakt het toch niet meer uit,' zei hij zacht. Het was beter geweest als hij naar Gwynn kon, maar dat wilde hij niet, die was veel te zwanger, dat vond hij niets, die kon ook niet echt veel voor hem betekenen als hij zo heftig zou zijn. Als hij naar een andere vrouw ging, zou hij die uitdaging weer voelen, dan zou hij dat vaker willen, zeker als het minder goed ging tussen Destiney en hem. Ze wilde naast hem liggen, maar alleen als hij kon beloven dat hij haar niet aanraakte. Hij knikte langzaam. 'Ik zal niets doen, maar als ik in mijn slaap tegen je aan ga liggen, moet je mij maar meteen wakker maken,' fluisterde hij.

Koningin Destiney Hiddon

"Ik vind het heel bijzonder en lief van je dat je het zo graag wilt volhouden voor mij. Dankjewel lieve Thobias, ik houd van je." Fluisterde ze hem zacht en liefdevol toe. Hij gaf aan dat hij wel naast haar kon slapen, ze moest hem wakker maken als hij tegen haar aan ging liggen in zijn slaap.
"Gisteren sliep ik ook gewoon door toen ik tegen je aan lag." Gaf ze aan, ze werd waarschijnlijk niet wakker als dat gebeurde.

Koning Thobias Hiddon

Hij glimlachte zwakjes doordat ze zei dat ze het lief vond, hij deed het alleen maar omdat hij wist dat hun huwelijk anders helemaal verloren zou zijn. Hij sloot zijn ogen even, hij had het er echt moeilijk mee, aan het begin had het zo geweldig gevoelt. Ze had precies alles gedaan wat hij leuk vond, het klikte goed, hij kreeg meer dan genoeg van haar. Ze konden elkaar heerlijk uitdagen en niets was te gek, maar daar was helemaal niets van over, al was dat de laatste tijd al minder geworden. Als hij nu vreemd zou gaan, zou hij dat hoe dan ook blijven doen, want dat gaf hem wel die uitdaging die hij hard nodig had. 'Dan hoop ik dat dat nu weer kan,' zei hij zacht tegen haar. Hij trok zijn kleding uit, hij besloot zijn ondergoed maar aan te houden, waarschijnlijk vond ze dat beter.

Koningin Destiney Hiddon

"Thobias.... het komt goed. We hebben gewoon veel te voortduren gehad, ik kan je verzekeren dat ik nog steeds de vrouw ben waar je toen mee getrouwd bent, echt... ik ben nog steeds dezelfde, maak je geen zorgen alsjeblieft. We moeten dit volhouden zodat ik weer mezelf terug kan vinden." Legde ze zachtjes aan hem uit. Hij begon zijn kleding uit te trekken en zelf deed ze ook weer wat uit, daarna kroop ze onder de dekens.

Koning Thobias Hiddon

Ze zei dat het goed kwam, ze hadden veel te voortduren gehad, ze kon hem verzekeren dat ze nog steeds de vrouw was waar hij toen mee getrouwd was. Hij knikte langzaam, maar hij vond het wel fijn dat ze dit aangaf, dat gaf hem inderdaad wel iets meer vertrouwen. Ze moesten dit volhouden, dan kon ze de weg terug vinden. Ze kroop onder de dekens en hij deed hetzelfde, hij staarde naar het plafond en hij probeerde zijn hoofd weer leeg te maken, het verlangen weg te stoppen. Het duurde even, maar uiteindelijk zakte hij wel in slaap.

Koningin Destiney Hiddon

Ze glimlachte voorzichtig naar Thobias die alleen maar een beetje knikte door haar woorden. Waarschijnlijk geloofde hij haar wel, dat vond ze ook wel heel erg prettig. Hij kwam bij haar liggen en langzaam viel ze zelf in slaap, dit keer verder bij hem vandaan om wat meer rust te vinden, ze was de vorige nacht echt geschrokken dat hij haar lichaam streelde.

Koning Thobias Hiddon

De dromen werden elke nacht heftiger, het was bijna niet vol te houden op deze manier en het maakte de wanhoop nog groter, hij droomde over allemaal dingen die hij zo graag met haar wilde proberen, maar op dit moment was het allemaal te veel voor hem. Hij bewoog wat in het bed, hij was echt opzoek naar verlichting en uiteindelijk kroop hij toch weer tegen haar aan. Hij sliep nog wel, het was volledig onbewust, hij drukte zijn lichaam tegen haar aan en daardoor werd hij nu wel wakker. Hij knipperde langzaam met zijn ogen en hij zag dat hij zijn hoogtepunt bereikt had, tegen Destiney aan. Hij slikte moeizaam, dit ging ze niet leuk vinden, waarschijnlijk. Straks dacht ze iets heel anders. Ze dacht natuurlijk dat hij dit bewust gedaan had. Hij voelde de paniek opkomen, hij kon dit ook niet schoonmaken zonder dat ze wakker werd.

Koningin Destiney Hiddon

Plotseling werd ze wakker. Ze hapte even naar adem en staarde met grote ogen om zich heen, wat was er gebeurd? Er was wat gebeurd, ze voelde het. Langzaam draaide ze zich om naar Thobias, ze wreef nog wat slaperig in haar ogen en keek hem daarna aan.
"Wat is er?" Vroeg ze hem mompelend en vermoeid. Hij leek klaarwakker te zijn.

Koning Thobias Hiddon

Destiney werd wakker en hij staarde haar aan, misschien merkte ze niets, ze leek het nu nog niet echt door te hebben, maar waarschijnlijk ging dat niet al te lang duren. Misschien had hij geluk en ging ze weer slapen, dan kon hij een doekje pakken, maar hij zou haar moeilijk kunnen uitkleden en hij kon al helemaal niet het bed verschonen. 'Er is niets... ga maar lekker slapen...' fluisterde hij nu, zo rustig mogelijk. Ze moest vooral niet bewegen en om haar heen gaan kijken, ze moest gaan slapen.

Koningin Destiney Hiddon

Hij fluisterde dat er niets was en dat ze lekker moest gaan slapen. Ze keek hem nu doordringend aan. "Thobias... ik zie het aan je. Er is iets gebeurd. Als je wilt dat ik je weer ga vertrouwen, moet je niet tegen me liegen." Sprak ze hem toe. Daar had ze sowieso een hekel aan. Ze wilde gewoon graag de waarheid weten.

Koning Thobias Hiddon

Ze zei dat ze aan hem zag dat er iets gebeurd was, als hij wilde dat ze hem weer ging vertrouwen, moest hij niet liegen. Hij slikte moeizaam, hij vond dit echt heel moeilijk en ongemakkelijk, straks geloofde ze hem niet. Hij haalde nu voorzichtig de deken aan de kant zodat ze het kon zien, hij voelde dat hij zelfs wat rood werd. Het zat op Destiney, op de lakens, op hem, hij schaamde zich kapot, hij had nooit hier moeten gaan slapen, nu leek het echt alsof hij dit expres had gedaan, terwijl ze sliep. 'Ik kon er niets aan doen,' fluisterde hij nu wat benauwd.

Koningin Destiney Hiddon

Hij werd heel ongemakkelijk ineens en haalde de deken weg, ze keek er nu naar en glimlachte lichtelijk. Hij werd zelfs helemaal rood en leek zich kapot te schamen. Was hij bang dat ze boos zou worden.
Hij gaf aan dat hij er niets aan kon doen. "Dat snap ik... ik weet dat je dit niet expres doet, waarschijnlijk gebeurde het zelfs in je slaap." Fluisterde ze tegen hem terug. Nu hij zich zo ongemakkelijk voelde, merkte ze dat ze veel minder bang werd. Ze legde zachtjes haar hand op zijn wang.
"Je bent enorm schattig zo..." Klonk haar stem lief tegen hem. "Ik ga me even wassen, wil jij het bed schoonmaken?" Vroeg ze aan hem met een glimlach.

Koning Thobias Hiddon

Ze zei tot zijn verbazing dat ze het begreep, ze wist dat hij het niet expres deed, waarschijnlijk gebeurde het zelfs in zijn slaap. Hij knikte langzaam, dat was inderdaad zo, maar het voelde vreselijk. Hij had dit niet zo vaak, helemaal niet als Destiney bij hem lag, want dan kreeg hij meestal genoeg, maar nu was dat blijkbaar anders en hij wist niet wat hij hier mee aanmoest, het was een heel raar gevoel. Ze zei dat hij enorm schattig was en daardoor glimlachte hij waterig. 'Ik schaam mij kapot en ik voel mij net een klein kind dat zich niet in kan houden,' gaf hij eerlijk toe. Ze ging zich wassen en vroeg of hij het bed wilde schoonmaken, daardoor knikte hij langzaam.