Skyrim RPG

Remi Kaskadar

"Jawel, maar ze heeft wel een goed hart, dus ze zal waarschijnlijk ook nooit iemand kwaad doen." Vertelde hij Thobias zacht. De man zou die avond wel met Reagan gaan praten, daardoor knikte hij. Hij accepteerde ook zijn excuses en Remi keek hem dankbaar aan.
"Dan ga ik weer terug. Succes." Knikte hij en hij draaide zich weer om, om te kunnen vertrekken.

Koning Thobias Hiddon

Remi vertrok alweer en hij ademde diep in, daarna liep hij achter hem aan. Hij hoopte dat Destiney het niet erg vond. 'Wacht even, Remi...' zei hij nu. Hij hield de man tegen en hij aarzelde even. 'Ik moet ook mijn excuses aanbieden. Ik kon niet maken wat ik deed en ik weet hoe moeilijk ik het je maakte... Ik ging heel erg ver en ik moet jou dankbaar zijn dat je weigerde.' Fluisterde hij nu. Hij slikte even, hij vond dit wel lastig. ' Hoe is het met Gwynn?' Vroeg hij heel zacht. Hij mistte zijn zus enorm en hij hoopte ergens dat het andersom ook zo was.

Remi Kaskadar

Hij moest wachten en daardoor draaide hij zich weer om naar Thobias met een glimlach. Hij bood ook zijn excuses aan en gaf aan dat hij het niet kon maken, hij moest hem dankbaar zijn dat hij weigerde. Daardoor glimlachte hij wat breder. "Het is oké, ik weet nog steeds niet echt of ik er spijt van heb, ik zou het zo graag eens willen proberen, maar het is denk ik beter van niet." Thobias was gewoon vreselijk aantrekkelijk. Hij vroeg hoe het met Gwynn ging.
"Beter, ze is opgewekt en David ook. Ze is hartstikke lief en ik ben blij dat ik een beetje voor ze mag zorgen en op ze mag letten." Vertelde hij met een glimlach.

Koning Thobias Hiddon

Hij grijnsde een beetje door wat Remi nu zei. 'Wie weet, ooit...' zei hij daarna. Hij zou nooit iets uitsluiten, maar het was ook niet echt het eerste dat hij zou willen doen. Het was meer dat hij de uitdaging en afwisseling leuk vond, niet dat hij mannen nou zo aantrekkelijk vond, want dat was niet echt zo. Er kwam alleen zo veel spanning bij en dat vond hij wel echt geweldig. Hij luisterde naar het verhaal over Gwynn en zijn blik betrok een klein beetje, maar verder zweeg hij tegenover Remi. Dit was niet iets wat hij graag besprak.

Remi Kaskadar

"Dat is zielig voor Destiney, dat wil ik haar niet aandoen, maar misschien, met z'n drieën." Plaagde hij Thobias met twinkelende ogen. Hij vond het gewoon ontzettend leuk. Zijn gezicht betrok wel wanneer het om Gwynn ging. "Hé, ze mist je. Ze mist je echt en ze is bezorgd. Daarom wilde ik ook bij je kijken, om haar op de hoogte te houden, dat vind ze denk ik wel fijn." Vertelde hij zacht aan Thobias.

Koning Thobias Hiddon

'Dat is een idee...' zei hij grijnzend tegen Remi. 'Vraag jij het aan Destiney? vroeg hij nu plagend aan hem. Hij had geen idee hoe ze er op zou reageren, hij kon dat echt niet inschatten. Remi had nu door dat hij het jammer vond en zei dat Gwynn hem wel miste, ze was echt bezorgd. 'Ik wil haar zo graag even zien, maar ik denk niet dat het nu kan... ik denk dat het mij alleen maar in de war maakt,' fluisterde hij nu.

Serena Lomaz

'Het maakt niet uit... ik weet dat jij het ook niet wilt, maar ik kan er ook niets aan doen. Ik wil helemaal niet zo zijn, we hadden het beter niet kunnen weten,' fluisterde ze nu. Ze vond dit echt niet leuk. Nu zou hij haar altijd anders bekijken, hij zou haar altijd als een of andere heks zien, terwijl ze dat helemaal niet was. Dat deed pijn.

Remi Kaskadar

"Ik? Ik denk dat ze me een klap geeft dan, ik geloof dat jij het beter kan vragen, van jou pikt ze meer." Grijnsde Remi hem toe, blij dat hij hem wat vrolijker kon maken. Hij fluisterde dat hij Gwynn wilde zien, maar hij dacht niet dat het nu kon. Het viel Remi op dat hij echt alleen maar over Gwynn praatte, niet over David. Hij zei er niets over, dat was nu even niet aan de orde.
"Ik denk ook dat het momenteel niet echt heel erg goed voor je is om te doen, maar je zult haar straks weer zien, als het goed genoeg gaat en Destiney er klaar voor is om weer terug te reizen. Besef je wel hoeveel ze van je houdt door op eigen houtje hierheen te komen?" Vroeg hij glimlachend aan Thobias.


Koning Reagan Tridon

Door wat ze zei, knikte hij eventjes. "Je hebt helemaal gelijk, laten we het gewoon vergeten, dan ben je weer gewoon Serena en hoeven we nergens bang voor te zijn." Fluisterde hij haar toe en hij streelde langs haar wang.
"Hoe kan ik je vandaag weer vrolijk maken?" Vroeg hij vervolgens aan haar, hij drukte zacht zijn lippen in haar hals.

Koning Thobias Hiddon

'ja, ik besef het mij heel goed, ik ben haar enorm dankbaar en ik weet dat ze eigenlijk veel te ver gaat voor mij,' fluisterde hij. Ze wilde alles voor hem doen, ondanks de pijn die ze had. Dat was heel erg bijzonder en hij waardeerde het echt, al was het wat moeilijk om te uiten. 'Ik ben gewoon nog steeds in de war, ik kan niet logisch over alles nadenken en bij elk klein dingetje raak ik echt de weg kwijt,' fluisterde hij eerlijk.

Serena Lomaz

'Ja, laten we dat alsjeblieft proberen.' fluisterde ze. Ze vond dit echt niet leuk, dit was waar ze bang voor was geweest, ze had dit echt niet willen horen. Hij streek langs haar wang en ze ademde diep in, nu ontspande ze wel weer een beetje, ze was echt bang geweest dat het klaar was, dat ze weer terug kon naar de herberg en dat ze hem nooit meer zou zien, na alles wat ze al bereikt hadden. Hij vroeg hoe hij haar weer vrolijk kon maken. 'Sneeuwballen gevecht?' vroeg ze nu zacht, maar met een fonkeling in haar ogen.

Remi Kaskadar

Hij glimlachte door de lieve woorden over Destiney. "Ze hoort echt bij je, ik vind het mooi om te horen." Vertelde hij met een glimlach. "Niet in de war zijn, geniet van je vakantie hier, samen met haar, in Whiterun loopt alles goed. Maak je geen zorgen en blijf hier tot jullie allebei voldoende zijn uitgerust en je hoofd een beetje helder is." Adviseerde Remi hem glimlachend.


Koning Reagan Tridon

Ze wilde het proberen en hij knikte daardoor even. "Ik zal mijn best doen." Fluisterde hij haar toe. De manier om haar weer vrolijk te maken was een sneeuwballengevecht, hij grijnsde en drukte zijn lippen op die van haar.
"Vooruit." Klonk zijn stem al een stuk vrolijker. Hij pakte haar hand vast en nam haar met zich mee naar buiten, nadat ze warm waren aangekleed.

Koning Thobias Hiddon

'Ik ben echt blij met haar,' zei hij heel zacht tegen Remi. Hij zei dat hij niet in de war moest zijn, hij moest genieten van de vakantie hier, samen met haar. In Whiterun liep alles goed, hij moest zich geen zorgen maken en hier blijven tot ze allebei voldoende waren uitgerust. Hij knikte langzaam en hij ademde trillend in. Hij vond het fijn om met Remi te praten, maar daardoor dacht hij wel weer over alles na en dat zorgde er juist voor dat hij in de war raakte, heel erg.

Serena Lomaz

'Dankje,' fluisterde ze, omdat hij zijn best zou doen. Dat was toch wel fijn om te weten. Ze werd meegenomen en eenmaal buiten pakte ze een pak met sneeuw en gooide ze dat over zijn hoofd heen, daarna pakte ze hem vast en liet ze zich in de sneeuw vallen, ze trok hem heel voorzichtig tegen haar lichaam aan. 'Ik hou echt van je, Reagan,' fluisterde ze nu.

Remi Kaskadar

"Dat kan ik me heel erg goed voorstellen, ik kan alleen maar dromen van zo'n geweldige partner." Glimlachte hij hem nu toe. Al was hij niet jaloers, hij zou ooit wel iemand vinden, hopelijk.
Hij knikte alleen nog langzaam. "Ga maar gauw weer naar Destiney toe, daar kan je weer een beetje bijkomen." Remi gaf hem even een knipoog.


Koning Reagan Tridon

Buiten in de sneeuw liet ze de koude sneeuw op zijn hoofd vallen, nog voor hij kon reageren, werd hij door haar vastgepakt en liet ze zich in de sneeuw vallen, hij plofte zachtjes naast haar neer en sloeg haar armen stevig om haar heen. Ze fluisterde dat ze echt van hem hield. Daarom deed het haar ook zo'n pijn, hij begon het langzaam wel te beseffen.
"Ik hou ook van jou, Serena... Het spijt me nog steeds." Fluisterde hij haar toe en hij drukte zachtjes zijn lippen op die van haar.

Koning Thobias Hiddon

'Die vind jij ook wel... als je diegene niet helemaal gek maakt,' zei hij tegen Remi, met een zwakke glimlach op zijn gezicht. Hij moest weer gauw naar Destiney gaan en een beetje bijkomen. 'Ja, dat is wel slim,' zei hij zacht. Destiney kon zijn gedachten wel weer even op een rijtje krijgen, waarschijnlijk. 'Bedankt, Remi,' fluisterde hij, daarna ging hij terug naar Destiney, tegen de tijd dat hij in de kamer aankwam was hij weer helemaal in zijn gedachten verzonken.

Serena Lomaz

Hij sloeg zijn armen om haar heen en ze kroop helemaal tegen hem aan. hij zei dat hij ook van haar hield, het speet hem nog steeds. Nog voor ze iets kon zeggen voelde ze zijn lippen op die van haar en ze zoende hem heel zachtjes. 'Het maakt niet uit, het komt wel weer goed, dit hadden wij allebei gewoon even niet verwacht en dat is niet zo gek,' zei ze zacht tegen hem en daarna streek ze langs zijn gezicht.

Koningin Destiney Hiddon

Ze wachtte tot Thobias weer terug zou komen, na een tijdje kwam hij weer naar binnen, maar ze zag dat het niet goed was. Ze slikte eventjes en keek bezorgd naar hem. "Thobias, was het fijn met Remi?" Vroeg ze aan hem. Ze bleef naar hem kijken, hopelijk keek hij met een heldere blik naar haar terug.


Koning Reagan Tridon

Ze gaf nu aan dat het niet uitmaakte en dat het wel goed kwam, dit hadden zen iet verwacht en dat was ook niet zo gek, nu pas begon hij zich minder schuldig te voelen. Ze streelde langs zijn gezicht en hij glimlachte haar toe. "Het is toch veel te koud zo, in de sneeuw, of is dit soms een excuus om straks weer samen in bad te gaan?" Vroeg hij plagend.

Koning Thobias Hiddon

Destiney vroeg iets aan hem en hij keek haar wazig aan, hij moest heel veel moeite doen om te begrijpen wat ze zei en uiteindelijk knikte hij langzaam. Daarna ging hij wel naar haar toe en hij legde zijn hoofd zachtjes tegen haar schouder aan. Hij vond het zo moeilijk als hij zich zo voelde, het was een heel akelig gevoel dat je niets kon. Hij wilde zo graag, hij wilde zich zo graag beter voelen, hij had eigenlijk gehoopt heel snel naar huis te kunnen.

Serena Lomaz

Door wat hij zei grijnsde ze een beetje. 'Misschien,' zei ze daarna plagend en ze zoende hem weer zachtjes. 'Het maakt mij niet uit dat het koud is, als jij mij maar stevig vasthoudt.' plaagde ze hem daarna weer. Ze kwam nu toch wel overeind ze keek hem grijnzend aan, ze was nu wel weer een stukje vrolijker door hem, dat was wel heel erg fijn.

Koningin Destiney Hiddon

Tranen schoten in haar ogen wanneer hij haar wazig aankeek. Het duurde ook even voor hij knikte en daarna kwam hij bij haar zitten en legde hij zijn hoofd tegen haar schouder aan. Ze pakte hem stevig vast en streelde voorzichtig door zijn haren heen. "Ik hou van je, lieve Thobias..." Fluisterde ze heel zachtjes tegen hem.



Koning Reagan Tridon

Ze grijnsde door zijn woorden en daarna zei ze hem dat het haar niet uitmaakte dat het koud was, als hij haar maar stevig vasthield. "Altijd." Fluisterde hij haar teder terug. Daarna kwam hij met haar mee overeind.
"Zullen we een ritje met de koets maken?" Vroeg hij haar nu glimlachend.

Koning Thobias Hiddon

Hij werd stevig vastgepakt en ze zei dat ze van hem hield. Hij keek haar weer even aan, daarna staarde hij voor zich uit. Het zou slim zijn als ze iemand anders zou zoeken. Iemand die normaal was, iemand die haar kon geven wat ze verdiende, iemand die er echt voor haar kon zijn. Hij was helemaal niets, het was zo echt alsof hij niet bestond, hij dacht echt dat het beter was als ze opzoek zou gaan naar iemand anders.

Serena Lomaz

Hij stelde voor om een ritje met de koets te maken en ze knikte langzaam. 'Ik vind alles leuk met jou. Blijf jij mij dan wel vasthouden?' vroeg ze plagend aan hem en ze knuffelde hem nu even. Ze werd steeds meer gek op hem en daarom hoopte ze ook echt dat het goed bleef gaan tussen hun, want ze gaf enorm veel om hem.

Koningin Destiney Hiddon

"Wat is er, Thobias? Waar zit je mee?" Vroeg ze hem nu voorzichtig. Ze keek hem bezorgd aan, zijn hersenen kraakten haast van het nadenken dat hij deed. Ze legde haar vingers onder zijn kin en liet hem haar aankijken terwijl ze hem met bezorgde ogen aan bleef kijken.


Koning Reagan Tridon

"Ja, natuurlijk, ik zal het je ook leren." Sprak hij grijnzend en hij gaf haar een knipoog. Hij werd door haar geknuffeld, die dingen gingen nu echt goed en daar was hij ongelooflijk blij mee. Hij nam haar aan haar hand met zich mee naar de stallen en liet een spierwit paard voor een prachtige houten koets zetten, het was een open koets met maar plaats voor twee personen, deze was licht genoeg voor het dier om te trekken door de sneeuw. Huiden en dekens werden neergelegd zodat ze het lekker warm zouden hebben. Hij glimlachte naar Serena en sprong op de bok, daarna stak hij zijn hand uit om haar te helpen.

Koning Thobias Hiddon

'Je... je kan beter... iemand anders...' hij kon zijn zin niet eens afmaken, het koste hem zo veel energie en hij werd er zo onrustig van. Uit het niets schoot hij overeind, hij trok alle spullen overhoop, hij gooide alles uit de kasten en uiteindelijk liet hij een fles kapot vallen, meteen greep hij een scherp stuk glas vast en liet hij het langs zijn huid glijden, hij trilde over zijn hele lichaam heen en hij liet zich op de grond zakken.

Serena Lomaz

'Jij gaat mij alles leren, toch?' vroeg ze plagend aan hem. Hij nam haar mee naar de stallen en ze staarde even naar het paard en de koets, het was allemaal zo vreselijk mooi. Het was echt bijna te mooi om waar te zijn en daarom kon ze het ook nog steeds niet goed geloven. Ze pakte zijn hand vast en zo ging ze naast hem zitten.

Koningin Destiney Hiddon

"Nee, ik wil jou.." Zei ze meteen tegen hem. Hij schoot overeind en door wat hij deed, keek ze hem paniekerig aan. "Stop, Thobias, alsjeblieft, stop!" Riep ze hem toe. Hij pakte een stuk glas en liet die over zijn huid heen glijden, ze schoot vol pijn overeind en pakte hem vast. Ze hield hem in haar armen en haalde het glas uit zijn handen.
"Thobias..." Snikte ze en ze trok hem dicht tegen haar lichaam aan. "Alsjeblieft, lieve Thobias... ik hou zoveel van je, zo ongelooflijk veel... doe jezelf geen pijn, dat doet mij ook pijn." Snikte ze nu.


Koning Reagan Tridon

"De dingen die ik kan wel." Lachte hij terug naar haar. Ze pakte zijn hand en ging naast hem zitten, hij legde zorgzaam wat dekens over haar heen zodat ze het niet koud zou krijgen, uit de verte kwam er een wachter het kasteel uit gerend. "Koning! Hij doet het weer!" Riep de man hem toe. Reagan keek bezorgd uit zijn ogen. "Thobias..." Mompelde hij, de wachter knikte. Hij keek Serena even aan. "Ik geloof dat we ons ritje moeten uitstellen... ik durf hem niet achter te laten als hij zo is." Sprak hij zachtjes tegen Serena. Het speet hem wel, hij wilde net wat leuks doen met haar, maar het leven van zijn vriend vond hij belangrijker dan om wat leuks te gaan doen.

Koning Thobias Hiddon

Hij hoorde niet eens wat ze zei, het drong echt niet tot hem door. Ze pakte het glas van hem af en ze hield hem dicht tegen zich aan, maar hij trok zich los. Voor het eerst liet hij zich niet tegenhouden, hij wilde doorgaan, hij wilde niet stoppen. Hij werd zelfs kwaad, al was dat niet echt gericht op haar. Hij pakte het glas opnieuw vast, maar hij trilde eigenlijk zo erg dat hij niet eens echt iets kon doen.

Serena Lomaz

'Jij kan meer dan je denkt,' zei ze grijnzend tegen hem. Ze wilden net vertrekken toen er iemand naar hun toe kwam, blijkbaar ging het niet zo goed met Thobias nu. Door wat hij zei knikte ze meteen. 'Ik snap het, het maakt echt helemaal niets uit. Dat rijden kunnen wij altijd nog doen, laten wij maar snel naar hem toe gaan, 'zei ze tegen hem. Ze sprong van de koets af en ze nam hem meteen mee naar de kamer.

Koning Reagan Tridon

Het maakte Serena niet uit. Hij sprong ook van de koets af en rende achter haar aan naar de kamer toe. Destiney lag te kermen van de pijn, Thobias had haar zo geduwd dat ze in de glasscherven was gevallen en ze bloedde hevig. Thobias had alleen maar oog voor het glas, maar hij trilde zo erg dat hij zichzelf niet kon snijden.
"Serena, wil je ervoor zorgen dat Destiney hulp krijgt?" Vroeg hij meteen aan de vrouw en daarna kwam hij bij Thobias zitten. Hij pakte zijn polsen stevig vast en keek hem doordringend aan, zo begon hij tegen hem te praten. Het was maar goed dat hij hem niet meteen had vrijgelaten, want dit was echt wel heel ernstig.

Serena Lomaz

Ze knikte en liet wat mensen komen die Destiney konden helpen. Dat zou even druk zijn in de kamer, maar het moest echt. Er kwam al een dokter naar binnen en ze zag dat Thobias daar vreselijk heftig op reageerde, hij wilde duidelijk de man iets aandoen en dat had ze nog niet eerder gezien, tot nu toe liet hij zich juist vrij makkelijk tegenhouden en ze hoopte maar dat Reagan hem kon kalmeren. Destiney werd op het bed gelegd en verzorgd en Serena pakte haar hand vast. 'Het komt goed, probeer rustig te blijven...' fluisterde ze.

Koning Reagan Tridon

Hij bleef Thobias stevig vasthouden, hij gaf hem geen kans om te ontsnappen en bleef op doordringende toon op hem inpraten, hij had geen andere keuze, dit was het enige wat hij kon doen om tot Thobias door te dringen.
Destiney kreunde vol pijn en tranen gleden over haar wangen wanneer de dokter de scherven uit haar rug haalde, haar rug was al zo gehavend, dit was echt niet te doen en ze kneep in de hand van Serena. "Thobias..." Snikte ze, ze kermde een paar keer zijn naam, hopend dat hij wakker zou worden en zich zou beseffen wat hij had gedaan, zodat hij voor haar zou zorgen.

Koning Thobias Hiddon

Hij had echt totaal geen idee wat er gebeurde, hij wist echt niets, hij was zo in de war en hij verstond niet wat iedereen zei, het zorgde alleen maar voor nog meer onrust. Zijn blik ging constant paniekerig door de ruimte heen en het was dat Reagan hem tegenhield en stevig vasthield, want anders zou hij waarschijnlijk enorm veel schade aanrichten. Hij kon niet eens op Destiney focussen, al deed hij enorm zijn best, hij wilde het zó graag en het frustreerde hem vreselijk dat hij echt niets kon, hij maakte alles erger.

Koning Reagan Tridon

Na een tijdje was de dokter verdwenen en viel Destiney buiten bewustzijn, op dat moment was het doodstil in de kamer en begon Reagan weer zacht tegen Thobias te praten, zodat hij een punt had om op te focussen, nu was het niet meer zo'n chaos in de kamer en was het eindelijk rustig genoeg.