Medieval Times

Diablo Naresh

Ze schudde haar hoofd en hij zag haar grijnzen, daarna zei ze dat het misschien wel meer was dan vriendschap. Hij keek haar even wat verbaasd aan, daarna realiseerde hij zich dat ze hem aan het plagend was. 'jezus, je laat mij schrikken zo. Straks was ik weggerend.' plaagde hij haar nu. Ze zei dat ze best lekker zat, maar dat ze wel dacht dat ze naar Stephen moest. 'hm, ik weet veel leukere dingen, maar dat bewaar ik dan wel voor later.' plaagde hij haar nu weer.

Abbygail Ladell

Ze lachte door zijn verbaasde blik en daarna had hij pas door dat ze hem echt alleen maar wat aan het plagen was. Hij zei dat ze hem liet schrikken en straks was hij weggerend. “Dát had ik graag willen zien, Diablo die naakt de kamer uit rent.” Plaagde ze hem nu met twinkelende ogen en een grote grijns. Ze voelde zich wel beter zo. Hij plaagde haar weer, dat hij leukere dingen wist, maar die bewaarde voor later en ze knikte. “Heel verstandig.” Grinnikte ze en daarna kwam ze langzaam het bad uit en droogde ze haar pijnlijke lichaam heel voorzichtig af.

Diablo Naresh

Nu schudde hij lachend zijn hoofd. 'Misschien niet naakt, misschien had ik wel even een onderbroek aangetrokken.' zei hij nu tegen haar. Haar ogen twinkelden en ze leek zich beter te voelen, ze vond het verstandig dat hij het voor later zou bewaren. Ze kwam overeind en ze droogde haar lichaam af, hij zag de plekken, hij hoopte dat het snel zou genezen, maar het had nog veel erger kunnen zijn. Hij kwam nu zelf ook uit bad en hij pakte een handdoek.

Abbygail Ladell

“Dan had ik nog harder gelachen hoor, Diablo, hoe jij stuntelend een onderbroek aan had getrokken omdat je zo snel mogelijk weg wilt.” Pestte ze hem nog een beetje. Dit vond ze heerlijk om te doen. Hij kwam zelf ook uit bad en ze keek hem eventjes aan, daarna trok ze nette kleding aan.
“Ik zie je wel weer vandaag!” Riep ze naar Diablo en ze zwaaide even naar hem. Daarna ging ze op zoek naar Stephen.

Diablo Naresh

'Hm, misschien doe ik het nog wel een keertje dan.' zei hij lachend tegen haar. Ze trok nette kleding aan en daarna zei ze dat ze hem wel weer zou zien. Ze vertrok naar Stephen en hij trok rustig de rest van zijn kleding aan. Hij streek over zijn overhemd heen en daarna ruimde hij alles in de badkamer even netjes op, hij had toch niet zo heel veel te doen. Hij besloot maar een rondje door de tuinen te gaan lopen.

Koning Stephen Lahero

Hij zat rustig te werken, gelukkig was hij weer een beetje bijgekomen van alles, hij voelde zich een heel stuk beter, nu had hij tenminste energie en was hij weer wat uitgerust. Misschien moest hij toch wat meer vrij nemen tussendoor, maar over het algemeen ging het wel als alles normaal liep. Hij vond het werken ook echt leuk om te doen, hij zag het gelukkig nooit echt als een verplichting.

Abbygail Ladell

Ze liep eerst even een klein rondje om adem te halen, het was toch wel heel erg benauwend dat haar keel zo opgezet en blauw was… na een tijdje klopte ze aan bij Stephen en liep ze langzaam naar binnen toe.
“Hallo Stephen.” Klonk haar stem zacht tegen hem en ze keek hem met een waterige glimlach aan.

Koning Stephen Lahero

Er werd op de deur geklopt, hij keek langzaam op van alle papieren en hij zag dat het Abbygail was die naar binnen kwam lopen. Ze begroette hem zachtjes en glimlachte waterig, waardoor hij haar vragend aankeek, maar al snel zag hij dat haar hele keel blauw en opgezet was. Het zag er niet zo heel erg goed uit. 'Wat is er gebeurd?' vroeg hij meteen, bezorgd. Hij kwam overeind en hij liep naar haar toe, van dichtbij was het nog veel erger.

Abbygail Ladell

Ze had zich wel voorgenomen om een beetje zielig te doen, maar op dit moment voelde ze zich ook echt zo. Hij kwam bezorgd op haar af en vroeg wat er gebeurd was. Ze staarde hem daardoor aan en voelde dat ze weer een beetje begon te trillen. “Gisteren avond… euh… een man… en toen…” fluisterde ze, ze kon het gewoon niet over haar lippen krijgen, dat vond ze echt heel moeilijk.

Koning Stephen Lahero

Ze staarde hem aan en hij zag dat het moeilijk voor haar was, ze kwam bijna niet uit haar woorden en hij zag haar trillen, daardoor pakte hij haar nu heel voorzichtig vast en hield hij haar zachtjes tegen zijn lichaam aan. 'Rustig maar, je hoeft het niet te vertellen. Het is goed.' fluisterde hij. Hij was even bang geweest dat Diablo dit gedaan had bij haar ,maar dat leek totaal niet het geval te zijn. 'Heb je veel pijn?' vroeg hij nu zacht.

Abbygail Ladell

Hij pakte haar vast en ze vond het wel heel fijn. Stephen wist veel beter hoe hij iemand moest troosten, dat was wel duidelijk en dat voelde ook gewoon goed. Ze hoefde het niet te vertellen van hem, het was goed en ze knikte een beetje. Hij vroeg of ze veel pijn had. “Het is wel heel pijnlijk…” Klonk haar stem schor tegen hem. “Gelukkig had Diablo het in de gaten…” Ze huiverde eventjes.

Koning Stephen Lahero

Ze zei dat het heel pijnlijk was, ze klonk schor en dat vond hij ook niet zo heel gek. Waarschijnlijk was ze zich echt kapot geschrokken. Ze zei dat Diablo het in de gaten had en hij knikte langzaam, hij bleef haar vasthouden en hij streek nu langzaam langs haar gezicht om haar te kalmeren. 'Heeft hij je geholpen?' vroeg hij nu zachtjes. Dat zou wel laten zien dat Diablo's intenties goed waren. Dat hij geen kwaad in de zin had.

Abbygail Ladell

Hij bleef haar vasthouden en ze keek eventjes naar hem op wanneer hij langs haar wang streek. Hij vroeg of Diablo haar geholpen had en ze knikte eventjes een klein beetje. Ja, dat had hij wel echt gedaan, hij was er echt voor haar geweest en ze was hem ongelooflijk dankbaar daarvoor. “Ik weet wel dat het mijn eigen schuld is.” Mompelde ze nu zachtjes.

Koning Stephen Lahero

Ze keek op naar hem en ze knikte langzaam, hij was blij dat Diablo haar in ieder geval had kunnen helpen. Het was belangrijk, anders zou het waarschijnlijk nog veel afschuwelijker voelen dan het nu al deed. Ze zei dat ze wel wist dat het haar eigen schuld was. 'Waarom dat? Zoiets is nooit je eigen schuld, Abbygail. Ik wil ook niet dat je denk dat het zo is... echt niet. Je kon hier niets aan doen, het was de schuld van die man en van niemand anders.' zei hij nu.

Abbygail Ladell

Hij vond dat het niet haar schuld was, ze moest dat ook niet denken en ze kon hier niets aan doen. Ze zuchtte zachtjes eventjes. “Het ging altijd goed, mijn brutale gedrag, mijn losbandige leven.” Mompelde ze. Het was te verwachten dat het gewoon een keer fout zou gaan en dat was gisterenavond…

Koning Stephen Lahero

'Maar dat hoort ook altijd goed te gaan, hier kan jij niets aan doen. Je bent perfect zoals je bent, iedereen is dat. NIemand zou daar op zo'n manier mee om mogen gaan, geen enkele man...' zei hij zacht tegen haar. 'Je moet echt niet denken dat dit daar door komt. Echt niet. Je moet niet veranderen omdat iemand je zo pijn doet, juist niet. Je moet er sterker van worden en inzien dat het niet jouw schuld is.' zei hij tegen haar. Hij wilde haar duidelijk heel graag helpen. 'Echt, je bent perfect... het zou nooit fout mogen gaan.' fluisterde hij.

Abbygail Ladell

Hij sprak heel lief en fijn op haar in en ze luisterde ook echt naar wat hij aan haar vertelde. Langzaam knikte ze een klein beetje. “Niemand is perfect.” Zei ze uiteindelijk met een klein glimlachje rond haar lippen en dat vond ze zelf ook totaal niet erg. Hij had wel gelijk geloofde ze, het had nooit fout mogen gaan.

Koning Stephen Lahero

Ze zei dat niemand perfect was en daardoor kreeg hij ook even een glimlachje op zijn gezicht. 'Je bent niet de eerste die dat tegen mij zegt.' gaf hij toe. Zeker niet. Juist omdat hij zelf graag perfect wilde zijn. Ze leek hem verder wel gelijk te geven en daar was hij blij mee, dan ging ze in ieder geval niet denken dat ze moest veranderen. 'Kan ik iets voor je betekenen? Ik wil je heel graag helpen...' zei hij zachtjes. Hij wilde haar in alles steunen en alles doen om de pijn wat te verminderen.

Abbygail Ladell

Ze was niet de eerste die dat tegen hem zei en ze grijnsde daardoor even en haalde haar schouders een beetje op. “Misschien moet je daarom wel gaan geloven dat het waar is.” Plaagde ze een beetje. Hij wilde haar helpen en ze streek weer even langs haar keel. “Kan je de pijn weghalen?” Vroeg ze hem heel zacht en voorzichtig.

Koning Stephen Lahero

Ze zei dat hij dan misschien ook moest gaan geloven dat het waar was. Dat liet hem even grijnzen. 'Misschien, maar ik geloof niet zo makkelijk dat het waar is.' zei hij nu tegen haar, al wist hij duidelijk wel dat ze gelijk had. Het was lastig voor hem om het voor zichzelf ook zo te zien. Ze streek langs haar keel en ze vroeg nu heel zacht en voorzichtig of hij de pijn weg kon halen. Daardoor slikte hij even, dit vond hij heel moeilijk. Hij deed het niet zo vaak meer, eigenlijk nooit. Puur omdat hij het zelf moeilijk vond, maar hij had net aangegeven haar met alles te willen helpen en dat wilde hij ook echt. Hij legde zijn koude hand nu heel erg voorzichtig in haar hals, hij voelde meteen de kracht, zijn vingertoppen leken te tintelen op haar huid. Hij bleef naar haar kijken en langzaam en voorzichtig genas hij de plekken rond haar hals.

Abbygail Ladell

“Als iedereen het zegt, kun je er echt wel vanuit gaan dat het waar is.” Klonk haar stem met een glimlach tegen hem. Hij slikte en leek het eerst niet te willen. Ze wilde aangeven dat het niet perse hoefde, maar hij legde zijn vingers al op haar huid en ze keek hem doordringend aan terwijl ze voelde hoe hij haar genas. Je hoorde het ook aan haar ademhaling, langzaam ging die steeds beter en ze keek hem glimlachend en dankbaar aan. “Dankjewel, dit is al heel veel beter.” De blauwe plekken maakte haar verder niet zo heel erg veel uit, maar dit was al heel erg fijn, dat hij haar zo hielp.

Koning Stephen Lahero

Hij haalde heel langzaam zijn hand weg en hij zag dat ze hem dankbaar aankeek. Het deed hem goed, maar het bleef best wel intens voor hem. Ze zei dat het veel beter was zo en daardoor glimlachte hij een beetje. 'Gelukkig.' fluisterde hij. Hij klonk wat schor, maar dat kwam gewoon omdat het voor hem zelf ook best wel heftig was. 'Ik hoop dat je inziet dat je nooit hoeft te veranderen.' fluisterde hij alleen nog maar.

Abbygail Ladell

Ze knuffelde hem even en gaf hem zacht een kus op zijn wang waarna ze hem nogmaals bedankte voor zijn hulp. Ze was er oprecht heel blij mee. Hij hoopte dat ze inzag dat ze nooit hoefde te veranderen. “Weet je… al die dingen die je tegen mij net hebt gezegd, die zijn eigenlijk ook behoorlijk goed toepasbaar op jezelf, Stephen. Jij hoeft ook niet te veranderen.” Sprak ze nu doordringend tegen hem.

Koning Stephen Lahero

Hij voelde haar warme lippen op zijn wang en daarna zei ze dat al die dingen die hij net tegen haar gezegd had, eigenlijk ook goed toepasbaar waren op hemzelf. Dat liet hem weer zwakjes glimlachen. 'Ik weet het... ik weet het heel goed en het zal altijd een punt blijven, denk ik. Ik heb niet de verantwoording alleen over mezelf. Dat heb ik ook tegenover de rest van het volk, tegenover iedereen hier. Daarom wil ik het zo goed mogelijk doen. Zo perfect mogelijk.' zei hij zachtjes. 'Maar ik ben blij dat ik jou heb kunnen helpen. Zulke kleine dingen doen mij goed.' fluisterde hij.

Abbygail Ladell

Hij glimlachte zwakjes door wat ze zei en gaf aan dat hij het wist, het zou altijd een gevoelig punt blijven, hij had de verantwoording niet alleen over zichzelf, maar tegenover iedereen. Daarom moest het zo perfect mogelijk. “Je verzint excuses.” Sprak ze hem met een lichte grijns toe en ze keek hem eventjes doordringend aan. “Voor je koning was, was je volgens mij ook al zo, als ik het me goed kan herinneren.” Sprak ze hem toe. Hij was wel blij dat hij haar kon helpen, zulke kleine dingen deden hem goed en ze glimlachte. “Ik ben je ook ongelooflijk dankbaar daarvoor.”

Koning Stephen Lahero

Ze zei dat hij excuses aan het verzinnen was, daarna zei ze dat ze zich kon herinneren dat hij hiervoor ook al zo was. 'Ja, misschien heb je wel gelijk. Het zit ook echt in mijn karakter, dat is waar.' gaf hij nu toch toe aan haar. Ze zei dat ze hem ongelofelijk dankbaar was en daardoor pakte hij haar weer zachtjes vast. Nu voelde hij bijna automatisch de andere plekken op haar lichaam ook. 'Als je wilt kan ik de rest ook weg halen...' fluisterde hij nu.