Medieval Times

Abbygail Ladell

Diablo vond het helemaal niet erg en hij hoorde het wel wanneer ze mee kwam naar het kasteel en anders zag hij haar de volgende ochtend wel weer. Ze gaf hem daardoor een knipoog en grijnsde naar hem. "Ik houd je wel op de hoogte." Lachte ze en ze liep daarna vrolijk naar de man toe waar ze een aangenaam praatje mee begon. Hij was vreselijk charmant en leuk.

Diablo Naresh

Hij vermaakte zich eigenlijk wel goed, de vrouwen hingen echt aan zijn lippen en hij kon duidelijk voor elkaar krijgen wat hij zou willen. hij kon zelfs kiezen, maar al heel snel verloor hij de interesse. Hij sprak wel met ze, maar het was niet echt meer alsof hij meer van ze wilde, omdat het niet echt bijzonder was. Er zat voor hem geen spanning meer in zo, helemaal niets. Uiteindelijk had hij dus ook zijn drinken gepakt en was hij even naar buiten gegaan voor wat frisse lucht.

Abbygail Ladell

De charmante man gaf toch echt wel aan interesse in haar te hebben en daardoor wenkte ze hem met haar mee naar buiten toe. Als een hondje liep hij achter haar aan, maar eenmaal buiten veranderde hij compleet. Hij trok haar een steeg in en drukte haar met haar buik tegen de muur. Haar wang raakte de koude muur en ze wilde zich van hem losmaken.
"Denk je nou echt dat ik me laat bespelen? Je moest eens weten hoe kwaad je me maakt." Siste hij nu in haar oor, hij was echt woest. Hij draaide haar nu weer om en greep haar bij haar keel.
"Ik zal je eens een lesje leren." Hij keek haar vol woede aan en ze hapte naar adem omdat hij die van haar benam door zijn stevige greep om haar keel. Hij pakte uit zijn zak een mesje en sneed haar hele jurk door, haar huid bloedde omdat hij diep sneed en zijn ene hand bleef stevig om haar keel. Daarna deed hij zelf alleen maar zijn broek uit en kwam dicht tegen haar aan staan. Ze probeerde hem te schoppen, maar hij zorgde ervoor dat ze geen kracht meer had doordat ze geen lucht meer kreeg. Hij drong hard en ruw bij haar naar binnen en ze wilde het uitgillen, maar het ging gewoon niet. Hij sloeg haar op haar lichaam en bleef haar kwaad toespreken. Langzaam voelde ze dat ze haar bewustzijn verloor, ze werd helemaal licht in haar hoofd en plotseling was het zwart voor haar ogen.

Diablo Naresh

Hij lette niet echt op wie er allemaal naar buiten en naar binnen ging en na een tijdje besloot hij maar terug te gaan en te gaan slapen. Hij vond het wel genoeg geweest en niemand was echt interessant, dan sliep hij ook veel liever alleen. Hij liep met zijn handen in zijn zakken terug, tot hij opeens iets zag wat zijn aandacht trok. hij zag een gedaante in een steegje en hij kwam langzaam dichterbij, het voelde alsof er iets niet goed was. Toen hij ook nog eens Abbygail herkende als de vrouw reageerde hij heel snel. Hij greep de man vast, trok hem achterover en gaf hem meteen een harde klap in zijn gezicht. Daarna greep hij zijn zwaard en gaf hij de man een harde klap tegen zijn hoofd, zodat hij bewusteloos zou raken. Zodra hij zeker was dat hij voorlopig ook niet wakker werd keek hij bezorgd naar Abbygail, al wist hij niet zo goed wat hij hiermee moest. Hier was hij niet goed in. Hij sloeg zijn jas om haar schouders heen en hij tilde haar op, het leek hem wel verstandig om naar het kasteel te gaan.

Abbygail Ladell

Zodra Diablo eraan kwam en de man haar losliet, viel ze op de grond buiten bewustzijn. Haar lichaam bloedde en zat onder de schrammen. Ze voelde niet hoe ze opgetild werd door Diablo, maar wanneer hij halverwege het kasteel was, begon ze heel erg te rillen. Haar ogen waren nog steeds gesloten maar ze rilde zo erg dat haar tanden op elkaar klapperden

Diablo Naresh

Hij kon voelen hoe ze begon te rillen en daardoor hield hij haar nog dichter tegen zijn lichaam aan, om haar zo warm mogelijk te houden. Eenmaal in het kasteel twijfelde, hij kon haar zo afgeven bij de ziekenzaal en dan was het zijn probleem niet meer, maar hij kon zich zo voorstellen dat ze dat liever niet had. Dat ze liever in de kamer lag en niet aangeraakt werd door iemand anders. Daarom legde hij haar op het bed neer en maakte hij meteen heel netjes alle wonden schoon en verbond hij haar, daarna wikkelde hij haar in warme dekens. Hij wilde het liefste weg gaan, maar hij ging op de bank zitten en hij bleef naar haar staren.

Abbygail Ladell

Wanneer Diablo haar helemaal verzorgd had en haar in een deken had gewikkeld, schoot ze een paar minuten daarna ineens op. Ze zat rechtop met haar ogen wijd open gesperd. Ze haalde gehaast adem en legde haar handen rond haar pijnlijke keel. Haar ademhaling was piepend en werd steeds sneller. Ze was behoorlijk in paniek en kon niet meer rustig worden. Ze zat daar maar, haar hele lichaam beefde door wat er net was gebeurd en het ademhalen kostte haar onwijs veel moeite.

Diablo Naresh

Hij merkte dat hij best wel moe was, hij kreeg moeite om zijn ogen open te houden en opeens zag hij iets bewegen waardoor hij op keek. ze was wakker en duidelijk in paniek. Hij vond dit zo lastig, maar hij kwam wel overeind en hij pakte haar voorzichtig vast. 'Rustig maar, het is goed nu. Ik ben het maar, we zijn alleen, je hoeft niet meer bang te zijn nu.' zei hij zachtjes tegen haar. Hij wilde echt niet dat ze bang was, maar het troosten en geruststellen voelde voor hem enorm raar, hij kon het niet.

Abbygail Ladell

Diablo kwam naast haar zitten, ze had de neiging om weg te schieten, maar ze bleef zitten en luisterde naar hem, op de een of andere manier kreeg hij haar langzaam rustig en ze slikte moeizaam even. Doodstil staarde ze voor zich uit, voor zich halend wat er net allemaal was gebeurd met haar en daarna schudde ze langzaam haar hoofd en haalde ze raspend en diep adem. Ze zakte wat tegen Diablo aan en gleed weer met haar vingers langs haar pijnlijke keel.

Diablo Naresh

Het leek gelukkig wel een beetje te werken en ze werd ook echt wat rustiger, dat verbaasde hem wel. Ze leunde wat tegen hem aan en hij streek nu rustgevend over haar rug heen om haar nog iets kalmer te krijgen. ' De pijn zal weer langzaam weg zakken, het komt goed. Ik blijf de rest van de nacht bij je, zodat er echt niets kan gebeuren en je niet alleen bent..je kan mij meteen wakker maken als er iets is.' zei hij zachtjes. Hij sloeg zijn armen om haar heen en hij ging liggen, hij bleef naar haar kijken.

Abbygail Ladell

De normaal zo stoere en brutale vrouw was verdacht stil, ze zei helemaal niets tegen hem en slikte alleen af en toe moeizaam. Hij sprak tegen haar en gaf aan dat hij bij haar bleef, ze kon hem wakker maken wanneer er wat was. Ze keek hem daardoor even aan en knikte heel dankbaar naar hem. Langzaam ging ze tegen hem aanliggen en sloot ze haar ogen. Ze was echt oververmoeid en Diablo gaf haar toch wel een goed gevoel, daardoor viel ze al snel in slaap.

Diablo Naresh

Hij vond dit heel erg raar allemaal, maar hij besloot dat hij haar wel kon helpen, want dit verdiende ze ook niet. Als hij haar iets gerust kon stellen door een nachtje bij haar te blijven, dan was dat niet zo heel erg veel moeite. Ze zakte in slaap en na een tijdje sliep hij ook, vroeg in de morgen werd hij wakker, hij lag nog precies hetzelfde. Abbygail lag in zijn armen en nu voelde het helemaal raar, al bleef hij doodstil liggen. Dit soort dingen waren niet voor hem weggelegd, hij wilde lol hebben en uitdaging, niet voor iemand moeten zorgen.

Abbygail Ladell

Wanneer Diablo wakker werd, ontwaakte zij ook langzaam. Ze wreef in haar ogen en keek naar hem. “Dankjewel.” Klonk haar stem heel erg schor tegen hem. “Je bent heel goed voor me geweest.” Ze was hem daar ook echt oprecht dankbaar voor want het had niet gehoeven… Langzaam kwam ze uit bed, haar hele lichaam deed pijn, maar ze wilde er niet te lang bij stilstaan allemaal. Ze kwam overeind en trok haar kleding gewoon aan.

Diablo Naresh

Ze bedankte hem, dat kon hij wel waarderen en dat was ook aan hem te zien. Ze kwam overeind en hij bleef liggen, hij keek toe hoe ze haar kleding aan trok. Dit was niet echt hoe hij had verwacht dat ze avond zou lopen. Hij zuchtte even en hij haalde een hand door zijn haren heen, daarna kwam hij ook wat meer overeind. Hij had zijn kleding nog aan en hij besloot zich maar om te kleden. ' Wil je misschien ook in bad? ' Vroeg hij nu. Dan voelde ze zich misschien iets beter. Bijna automatisch liet hij het bad vol lopen, ze vond het vast geen probleem als hij wel in bad ging. Hij trok langzaam zijn kleding uit en legde het aan de kant, daarna liet hij zich in het warme water zakken.

Abbygail Ladell

Duidelijk waardeerde hij haar bedankje en daarna hoorde ze hem zuchten, ze keek naar hem om met een glimlachje en luisterde naar zijn vraag. “Ja, lekker.” Zei ze meteen eigenlijk. Een warm bad zou haar wel goed doen. Ze liet haar kleding weer op de grond vallen en keek naar hem hoe hij naar de badkamer toe liep. Ze volgde hem en liet zich naast hem in het bad zakken. “Sorry, ik heb je avond een beetje verpest.” Sprak ze nu verontschuldigend tegen hem.

Diablo Naresh

'Het maakt niet zo veel uit.' Mompelde hij toen ze zei dat ze zijn avond verpest had. Ze kwam bij hem zitten en hij keek even opzij naar haar. 'Ik was al onderweg naar huis, er zat niet meer zo veel spannends in voor mij. Het was alleen leuker geweest als jij ook veilig thuis was gekomen.' Zei hij tegen haar. Hij had die vrouwen toch niet interessant gevonden, dus hij was alleen terug gegaan. Misschien had de avond met haar wel heel anders kunnen lopen, maar hij had geen idee. Het uitdagen had wel op de goede weg gezeten, maar waarschijnlijk zat het er voorlopig niet meer in.

Abbygail Ladell

Hij mompelde dat het niet zo heel erg veel uitmaakte, hij was al onderweg naar huis en er zat niet zo heel veel spannends in, het had leuker geweest als zij ook veilig thuis was gekomen. Ze knikte eventjes een beetje. “Dan had ik nog wel wat spannends met jou geweten.” Zei ze met een kleine grijns. Ze haalde even diep adem en leunde een beetje achterover.
“Ik weet nu gewoon niet zo goed wat ik moet doen… het vergeten? Voorzichtiger zijn? Niet meer mezelf zijn?” Fluisterde ze zacht.

Diablo Naresh

Ze zei dat ze dan nog wel wat leuks met hem had geweten en daardoor grijnsde hij. 'Zoals wat?' Vroeg hij plagend. 'Dan had je een goede manier moeten vinden om mij wakker te houden, waarschijnlijk.' zei hij uitdagend. Ze gaf daarna aan dat ze niet goed wist wat ze moest doen. 'Ik hoop toch wel dat je jezelf blijft. Ik denk dat dit domme pech was. Jezelf blijven is het belangrijkste. Je hoeft het niet te vergeten, maar ik zou er ook niet te veel aan denken.'

Abbygail Ladell

“Dat vertel ik je wel wanneer ik me wat beter voel.” Zei ze met haar schorre stem, maar ze keek hem wel uitdagend aan. Nu lukte het haar gewoon echt niet, ze voelde zich down en wat lamlendig. Hij gaf aan dat hij hoopte dat ze zichzelf bleef. Hij dacht dat dit domme pech was en haarzelf blijven was het belangrijkste. Ze hoefde het niet te vergeten, maar ze moest er ook weer niet teveel aan denken. Daardoor knikte ze een beetje en glimlachte lichtelijk. “Ik ga mijn best doen.” Sprak ze hem toe. Die man had haar toch wel wat beduusd en stiller gemaakt nu, ze had echt nog een beetje tijd nodig om het te verwerken.

Diablo Naresh

Ze zou het hem wel vertellen als ze zich weer iets beter voelde. Hij knikte even langzaam, maar het was duidelijk dat hij nu ook wat stiller werd, de uitdaging was meteen weer verdwenen en hij wist echt niet hoe hij met dit alles moest omgaan. 'Het hoeft niet perfect te gaan, alleen proberen is ook al heel goed...' zei hij zachtjes. Hij deed zijn best om lief te zijn, hij wist niet of het echt overkwam. Hij keek even opzij naar haar en daarna staarde hij maar wat voor zich uit.

Abbygail Ladell

“Sorry, ik ben echt heel saai zo, of niet?” Vroeg ze hem nu en ze schudde langzaam haar hoofd eventjes. Ze streelde langs haar pijnlijke hals en luisterde naar hem.
“Waarom ben je lief voor me?” Vroeg ze hem ineens doordringend, maar hij leek echt heel erg zijn best te doen voor haar en dat vond ze opmerkelijk.
“Ik denk dat ik zo maar met Stephen ga praten hierover, hij is wel zo’n gevoelig type dat ik een stukje verder kom bij hem.” Sprak ze nu.

Diablo Naresh

'Een beetje wel ja.' gaf hij eerlijk toe. Hij kon niet ontkennen dat dit best wel saai was voor hem, maar het maakte niet echt uit, ze kon er immers ook niet echt iets aan doen, hij nam het haar niet kwalijk. Nu wilde ze weten waarom hij zo lief was en dat liet hem een beetje grijnzen. ' Je bent de enige die ik ken hier. Ik weet het niet, het voelt alsof ik er een beetje voor je moet zijn, je moet beschermen.' gaf hij toe. Het klonk voor hem zelf ook heel erg raar. Door wat ze daarna zei knikte hij meteen. 'Dat is een geweldig idee...' stemde hij in.

Abbygail Ladell

Hij gaf eerlijk toe dat ze zo inderdaad heel saai was en ze knikte een beetje. Hij grijnsde door haar vraag en gaf aan dat zij de enige was die hij kende, het voelde alsof hij er voor haar moest zijn, haar moest beschermen. “Zoiets heet vriendschap.” Plaagde ze hem nu en ze gaf hem eventjes een klein duwtje. “Maar echt… ik ben zo blij dat jij me hielp, dat je er voor me was en me hebt geholpen… anders was het nog veel erger afgelopen.” Zei ze wel weer zacht en dankbaar. Hij vond haar idee geweldig en dat liet haar eventjes lachen en ze knikte hem toe.

Diablo Naresh

'Vriendschap?' Herhaalde hij grijnzend. 'Dat is niet echt mijn ding denk ik. Ik wilde je gewoon helpen en dat deed ik. Dat is het.' zei hij tegen haar. ' Ga je zo dan meteen naar Stephen toe of zit je wel lekker?' Vroeg hij haar nu plagend. Hij vond het veel te leuk om haar een beetje te plagen en dat hield de sfeer nu ook wel wat losjes, dat kon ze waarschijnlijk wel gebruiken. Hij keek haar aan, hij was wel blij dat hij haar geholpen had.

Abbygail Ladell

Hij herhaalde grijnzend haar woorden en zei dat het niet zijn ding was, hij wilde haar gewoon helpen en dat deed hij ook, dat was alles. Ze schudde met een grijns haar hoofd. “Misschien is het dan wel meer dan vriendschap.” Lachte ze hem plagend toe en ze gaf hem een knipoog. Hij vroeg wat ze wilde doen, naar Stephen of zat ze wel lekker. “Ik zit ook best lekker, maar ik moet denk ik wel zo daar heen.” Sprak ze lachend