Medieval Times

Damion Nario

'Dat kan ik zeker, ik ben heel eigenwijs. Ik ben alleen niet te beroerd om mijn fouten toe te geven. Als ik fout zit wil ik daar graag van leren.' Zei hij eerlijk tegen haar. Ze zei dat ze het zelf niet zou kunnen. 'Het is anders, hij is altijd zo geweest, ze wist het,' Zei hij zacht. Dat veranderde het wel. Ze zei dat het niet stiekem was en ze ging nooit vroeg naar bed. 'Mooi!' Zei hij lachend, want dat betekende dat hij ook niet vroeg naar bed ging. Hij schonk hun glazen weer bij en hij streek opnieuw met zijn vingers over haar benen heen.

Koningin Fay Lahero

Hij was heel eigenwijs, alleen niet te beroerd om zijn fouten toe te geven, hij wilde graag leren van zijn fouten. "Dat is een hele goede eigenschap." Zei ze complimenterend tegen hem. Het was anders tussen Lucius en Aurora, hij was altijd zo, Aurora wist het van te voren. Hij vond het mooi dat ze niet vroeg naar bed ging. Ze voelde zijn vingers over haar benen heen strelen en ze genoot van haar wijntje.

Damion Nario

'Ik heb wel meer goede eigenschappen, wacht maar tot je nog meer tijd met mij doorbrengt,' zei hij plagend tegen haar, met een glimlachje op zijn gezicht. Hij dronk nog wat van zijn wijn, maar hij besloot het hier bij te houden. Als er iets gebeurde wilde hij nog goed alert zijn en hij merkte dat de vermoeidheid van de reis er voor zorgde dat hij het toch wel voelde, terwijl hij bijzonder goed tegen alcohol kon. Zelfs daar was hij op getraind. Hij streek over haar voeten heen en hij kietelde daarna uit het niets, hij had een speelse en plagende grijns op zijn gezicht.

Koningin Fay Lahero

Hij had wel meer goede eigenschappen, ze moest wachten tot ze meer tijd met hem doorbracht. "Laten we het inderdaad maar hopen dat dit niet je enige goede eigenschap was." Plaagde ze hem nu eventjes. Hij kietelde haar ineens onder haar voeten. Ze was hier totaal niet op voorbereid.
"Ah!" Riep ze uit, ze schrok van hem, ze zette haar glas op tafel en trok haar voeten weer naar zich toe.

Damion Nario

'Niet zo bijdehand jij.' zei hij lachend tegen haar. Hij liet haar duidelijk heel erg schrikken, daar schrok hij ook weer van. Hij zette het glas weg en hij sloeg meteen zijn armen om haar heen. 'Sorry, ik wilde je niet laten schrikken, dat was helemaal niet mijn bedoeling,' zei hij zacht. Waarom reageerde ze zo? Dat had hij niet echt verwacht. 'Wat is er gebeurd, Fay? Stephen stuurt mij niet voor niets en jij reageert niet zomaar zo...' zei hij zachtjes.

Koningin Fay Lahero

Hij sloeg zijn armen om haar heen, maar ze duwde hem van haar af en kwam overeind. Haar ademhaling was wat sneller dan normaal. Hij vroeg haar wat er gebeurd was, ze hapte even naar adem en keek hem vluchtig aan, daarna keek ze wat om zich heen en haakte ze haar hand in haar haren.
"I-ik ga naar bed." Zei ze hem nu en ze liep meteen door naar de badkamer. Ze sloeg meteen helemaal dicht.

Damion Nario

Dit had hij echt niet verwacht en hij baalde van zijn actie. Dat had hij dus nooit moeten doen. Hij werd weggeduwd en hij kwam overeind, zelf ook geschrokken. Zijn bruine ogen stonden totaal niet meer vrolijk, alleen maar schuldig en bezorgd. Ze zei nu dat ze naar bed ging en ze liep naar de badkamer, hij ging bijna automatisch achter haar aan. 'Fay, het spijt mij echt... je hoeft niets te vertellen, maar zeg alsjeblieft dat dit niet door mij komt,' zei hij nu zachtjes. Hij was misschien heel vrolijk en stoer, eigenlijk was hij best wel gevoelig en heel erg oprecht.

Koningin Fay Lahero

Hij kwam achter haar aan en ze had de neiging om de deur voor zijn neus dicht te knallen. Het speet hem echt, ze hield veel afstand van hem. Ze moest zeggen dat dit niet door hem kwam. Ze schudde haar hoofd.
"Nee, dat is het niet." Fluisterde ze. "Geef me alsjeblieft wat ruimte." Piepte ze nu. Ze begon steeds sneller te ademen en drukte zichzelf tegen de koele muur van de badkamer aan.

Damion Nario

Hij nam hier genoegen mee, hij wilde het niet nog erger maken. 'Het spijt mij echt,' zei hij zachtjes, daarna draaide hij zich om en liet hij haar alleen. Hij liet zich op de bank zakken en hij leunde met zijn hoofd in zijn handen. Dit had hij echt niet verwacht, maar er was dus iets gebeurd en hij kon wel raden wat. Hij wist van niets. Hij had niets gehoord. Stephen had hem wel even kunnen waarschuwen, al moest hij toegeven dat hij zelf ook wel iets normaler had kunnen doen.

Koningin Fay Lahero

Ze moest moeite doen om niet te gaan huilen, god wat miste ze Stephen, vooral nu, ze stond te trillen op haar benen. Ze plensde wat water in haar gezicht en probeerde rustig adem te halen, maar ze bleef van streek, ze had Stephen nodig. Ze was zo afhankelijk van hem. Ze zakte tegen de muur aan op de grond en begon zachtjes te snikken. Ze hield haar handen voor haar gezicht en huilde zacht, ze was zo van streek... Het was maar iets heel kleins, maar ze raakte er totaal door van slag.

Damion Nario

Hij bleef eerst zoals ze gezegd had zitten, maar hij hoorde haar huilen en dat kon hij echt niet hebben. Hij kwam weer langzaam overeind en hij liep naar de deur toe. 'Fay, niet schrikken... ik wil je helpen, ik kan dit niet aanhoren, alsjeblieft...' zei hij zacht. Hij opende de deur langzaam en hij knielde voorzichtig bij haar neer. 'Ik ben hier niet voor niets... je bent niet meer alleen...' zei hij zachtjes, hij pakte heel voorzichtig en iets terughoudend haar hand vast.

Koningin Fay Lahero

ze moest niet schrikken, hij wilde haar helpen, hij kon dit niet aanhoren. De deur werd langzaam geopend en hij knielde bij haar neer. Hij was hier niet voor niets, ze was niet meer alleen.
"Ik ben nooit alleen, dat weet ik..." Vertelde ze hem met trillende stem. "Maar... Stephen, ik mis hem zo, alleen hij kan ervoor zorgen dat ik me weer goed voel..." Fluisterde ze. Ze veegde haar tranen weg en liet zijn hand weer los.
"Laat maar gewoon, het is nou eenmaal zo." Mompelde ze zacht, ze kwam weer langzaam overeind met een diepe zucht en friste zichzelf weer wat op. Ze moest zichzelf beheersen.

Damion Nario

Ze reageerde niet echt zoals hij gehoopt had. Hij kon haar niet gerust stellen en dat vond hij jammer. Hij deed zijn best, maar waarschijnlijk vertrouwde ze hem gewoon niet genoeg en hij was Stephen niet. 'Oké, ik begrijp het,' zei hij zachtjes. 'Ik vind het lastig om je te laten, ik wil jou heel erg graag helpen.' mompelde hij eerlijk tegen haar. 'Maar ik laat je, kom maar naar mij toe als ik iets kan betekenen...' fluisterde hij.

Koningin Fay Lahero

Hij begreep het en hij vond het lastig om haar te laten, hij wilde haar graag helpen. "Dat kan je nu nog niet." Fluisterde ze. Daarvoor vertrouwde ze hem nog lang niet genoeg.
"Kun je misschien Nathan halen? Ik hoop dat hij hier nog ergens is..." Mompelde ze zachtjes. Ze wist dat ze met Nathan ook even fijn kon praten en weer tot rust kon komen. Ze probeerde diep adem te halen en weer tot rust te komen, maar ze vond het vreselijk, ze voelde zich vreselijk, het was echt absurd dat ze zo reageerde, maar ze kon er niets aan doen.

Damion Nario

'Dat doe ik,' zei hij tegen haar. Hij was blij dat hij dat in ieder geval kon, dat hij haar even kon helpen. Hij ging meteen weg, om vrij snel terug te komen met Nathan, die hij bijna met zich mee sleepte. Hij klopte aan en hij liet Nathan naar binnen gaan, hij bleef zelf bij de deur staan. Hij wilde niet verder weg lopen, maar hij wilde wel in de buurt zijn. Hij ging haar niet afluisteren, dit moment gunde hij haar heel erg, maar hij zou niets laten gebeuren.

Koning Stephen Lahero

'Waarom was je daar bang voor? Door mijn vader?' vroeg hij nu zacht aan haar. Hij kon het zich wel voorstellen, maar gelukkig was dat nu anders en zag ze dat hij niet hetzelfde was. Het eten en drinken werd gebracht en hij keek er even glimlachend naar, het zag er goed uit. Hij nam een paar happen en daarna keek hij weer op naar Rysha. 'Ik zou het liefste zelfs hier blijven slapen, maar ik denk dat Lucius hier al niet zo blij mee is,' mompelde hij.

Koningin Fay Lahero

De tranen sprongen meteen weer in haar ogen toen ze Nathan zag.
"S-sorry dat ik jou liet komen... ik vind het heel vervelend." Fluisterde ze zachtjes. Ze kwam naar hem toe en sloeg haar armen om hem heen en legde haar hoofd tegen hem aan.
"Ik... hij deed eigenlijk helemaal niets en ik ging helemaal door het lint... ik schaam me zo, ik herken mezelf niet meer." Fluisterde ze.


Rysha Volantis

Ze knikte even door zijn zachte woorden. Ze begon aan haar eten en ze keek eventjes glimlachend naar Stephen. Hij gaf aan dat hij het liefste zelfs hier bleef slapen, maar hij dacht niet dat Lucius daar blij mee was. Ze glimlachte naar hem.
"We doen het nog wel een keertje, het komt wel." Knikte ze hem glimlachend toe. "Het is hier in ieder geval heerlijk."

Nathan Gerono

Hij sloeg zijn armen heel stevig om haar heen en hij streek over haar rug. 'Rustig maar, het is logisch, ik begrijp het wel,' zei hij zacht tegen haar. 'Je hoeft je niet te schamen, echt niet. Iedereen zou het begrijpen, dat beloof ik je. Dit is helemaal niet gek,' zei hij zachtjes en geruststellend. Hij streek langs haar wang en hij keek haar even diep in haar ogen aan. 'Waar heb jij die knappe vent eigenlijk opeens vandaan?' plaagde hij haar nu een beetje.

Koning Stephen Lahero

Hij was vrij snel alweer uit gegeten, hij had nog steeds wat hoofdpijn en dat zorgde er elke keer voor dat hij geen honger had. 'Het is hier echt geweldig, inderdaad. Beter dan het kasteel en dat vind ik niet snel,' zei hij met een zwakke glimlach op zijn gezicht. Hij was gewoon bang voor wat er komen ging. Lucius was duidelijk heel wat van plan en hij wilde liever weten wat het was, maar het kwam altijd als een verrassing.

Koningin Fay Lahero

Gelukkig sloeg hij zijn armen om haar heen. Ze moest rustig worden, het was logisch, hij begreep haar. Ze hoefde zich ook niet te schamen. Daardoor begon ze langzaam weer rustig te ademen en verstopte haar gezicht in zijn shirt. Ze voelde hem daarna langs haar wang strijken en ze keek hem even aan. Hij vroeg waar ze die vent vandaan had.
"Stephen had hem gestuurd, om mij in de gaten te houden, het schijnt dat Lucius me nog een keer wilt laten verkrachten..." Fluisterde ze Nathan toe.
"Oh, ik mis hem nu zo... Nathan, nu helemaal..." Fluisterde ze nu wat wanhopig.


Rysha Volantis

"Waarom heb je toch elke keer zo weinig honger, Stephen?" Vroeg ze hem zacht en wat bezorgd. "Het kasteel is wel echt prachtig, dat weet jij ook... het is alleen Lucius die het een slechte plek maakt." Gaf ze aan. Ze dronk langzaam van haar water en keek hem doordringend aan.

Nathan Gerono

Ze raakte meteen weer overstuur en hij bleef haar weer stevig vasthouden. 'Rustig aan, rustig aan... ik begrijp je, maar je moet jezelf niet gek laten maken. Zo ben jij niet. Rustig blijven, rustig nadenken, het komt uiteindelijk allemaal goed, echt... ik ben hier altijd om te helpen, je bent nooit echt alleen,' zei hij zacht. Hij drukte zachtjes zijn lippen op haar wang en hij dacht even aan de zoen die ze hem gegeven had, het ging bijna automatisch.

Koning Stephen Lahero

Ze wilde weten waarom hij zo weinig honger had. 'Veel aan mijn hoofd, geloof ik,' mompelde hij zacht. Het was dezelfde reden als waarom hij zo slecht sliep, maar hij wilde niet dat ze zich zorgen ging maken, het kwam gewoon door de spanning. 'Hm, misschien. Ik kan het niet meer als iets positiefs zien, geloof ik,' fluisterde hij. 'Misschien als ik zelf koning zou zijn, hier. Maar nu niet,' voegde hij er aan toe.

Koningin Fay Lahero

Ze moest rustig aan doen, zichzelf niet gek laten maken, zo was ze niet, ze moest rustig blijven, rustig nadenken, het kwam allemaal wel goed, ze was nooit echt alleen.
"Nu al helemaal niet meer en ik weet nog niet of ik dat fijn vind of niet, die gozer is de hele tijd bij me... laat me geen seconde alleen." Mompelde ze hem zacht toe. Ze voelde even zijn lippen op haar wang en ze haalde een paar keer diep adem. Het ging wel weer nu, het was fijn om met Nathan te praten, dat bleef het altijd.


Rysha Volantis

Hij had veel aan zijn hoofd. "Als je meer eet, kun je ook meer aan." Sprak ze wijs maar met twinkelende ogen tegen hem. Hij kon er niets positiefs aan zien, misschien als hij zelf koning zou zijn, maar nu niet. Ze glimlachte eventjes.
"Je weet dat dat nooit gaat gebeuren nu ze onsterfelijk zijn." Glimlachte ze een beetje.

Nathan Gerono

'Geef het wat tijd. Misschien is hij hartstikke aardig en valt het wel mee, jij moet het gewoon aankijken en als hij vervelend is dan moet jij het zeggen, dan zorg ik dat hij niet meer vervelend is,' zei hij doordringend tegen haar. Hij streek kort langs haar wang en hij keek haar glimlachend aan. 'Zal ik nog even blijven?' vroeg hij zachtjes aan haar. Misschien vond ze dat wel fijn, hij hoopte het.

Koning Stephen Lahero

'Dat is misschien wel zo, maar ik krijg echt niets meer weg,' mompelde hij zachtjes. 'Ik weet het, ik zou het geloof ik ook niet echt willen, ik heb het druk genoeg thuis...' zei hij zacht. Waar hij nu niets kon doen. Helemaal niets. 'Zullen we terug gaan?' vroeg hij aan haar. Hij was bang dat Lucius echt gek werd als ze langer wegbleven en hij had genoeg drukte gehad, hij wilde gewoon een nachtje rustig slapen zonder gekke dingen.

Koningin Fay Lahero

"Soms voelt het echt een beetje alsof je me grote broer bent die me overal uit helpt." Ze glimlachte naar hem. Ze leunde wat tegen hem aan. Zacht zuchtte ze even de situatie was zo ontzettend gecompliceerd... wat moest ze toch doen? Nathan vroeg of hij nog even zou blijven, ze vond het wel fijn als hij dat zou doen voor haar, maar ze was ook heel erg moe... "Ik wil het wel, maar ik ben zo moe..." mompelde ze en ze keek hem even aan.

Nathan Gerono

'Een grote broer? Het zou niet goed zijn als ik dan de dingen zou voelen die ik voel,' grijnsde hij. Hij kon het niet laten om haar een beetje te plagen. Ze wilde het wel, maar ze was zo moe. Daarom hield hij haar weer stevig vast. 'Ik kan bij je blijven tot je slaapt, ik kan ook hier blijven tot morgen ochtend, zeg jij maar wat jij wilt...' zei hij zacht tegen haar. Ze kon dan doen wat ze zelf wilde, maar hij wilde hier blijven als ze dat graag wilde.

Koningin Fay Lahero

"Ik heb het alleen om dat specifieke ding, Nathan... Alleen in het beschermen ben je net mm grote broer." Glimlachte ze. Hij kon bij haar blijven, de hele nacht of tot ze sliep. Daardoor knikte ze met een glimlach.
"Tot ik slaap zou ik wel heel fijn vinden..." Vertelde ze zachtjes. Ze voelde zich ineens echt uitgeput.